Waarom ik de komende vier blogs heb geschreven? Het heeft niets met reizen te maken maar het heeft een andere oorzaak. Sinds ik in ons huidige pand woon hebben we elke 3 of 4 jaar in de tuin een barbecue gehouden waar soms wel 130 vrienden klanten en collega’s op af kwamen. En als ik dan met de helaas intussen allemaal overleden collega fotografen en filmers Paul Stolk, Pim Korver, Peter Molkenboer en Ton den Haan zat te smullen van worsten, ribs en kippenpoten dan kwamen, vooral na wat biertjes, de verhalen los. Prachtig, het fotografenleven in de jaren 50-60-70. Ik wilde dat ik ze opgeschreven had. Maar helaas, de verhalen zijn voor eeuwig verloren. Toen dacht ik: dat gaat mij niet overkomen, voor ik het tijdelijke met het eeuwige verwissel en ik ga er van uit dat dat nog een tijd gaat duren, heb ik mijn avonturen opgeschreven. Er zit geen volgorde in maar het is gewoon een opsomming van verhalen die bij me opkwamen bij het uitzoeken van mijn archief. Waarschijnlijk alleen interessant voor collega’s uit de media maar toch. Wil je het niet lezen, ook goed, vanaf begin februari gaan we weer verder met de reisblogs.
Roel
Het grootste compliment kreeg ik van mijn pa, maar pas na heel veel jaren: ‘Hij is toch nog wel goed terecht gekomen’. Ik ben er van overtuigd dat ie zorgen over me had. Moeilijk op school terwijl achteraf bleek dat een jongetje met een IQ van 137 en iets met een vier letter afkorting beginnend met een A niet in een gewone klas past. Maar ja, als ze daar eerder achter gekomen waren was ik waarschijnlijk nooit fotograaf geworden. Dat kwam trouwens ook bij toeval. Fotograferen vond ik wel leuk en ik probeerde op een bepaald ogenblik zelf te ontwikkelen en af te drukken. Pa scoorde wat spullen bij fotograaf Jaques Poeisz van het reclamebureau waar hij werkte, maakte met mij een vergroter van een oude lens, triplex, karton en een stuk pvc pijp met een 200 watt lamp erin. Als ik langer moest belichten dan 10 seconden zag je langzaam de pvc pijp smelten en scheefzakken ;-) Ik ging mijn vakantiefoto’s afdrukken.
En toen brandde een straat verder een kelder uit, ik ging met de zelf gemaakte afdruk naar het plaatselijke suffertje Groot Vlaardingen waar ik twaalf en een halve gulden kreeg van de redactiechef Ruud van Houwelingen.
Ik begreep pas veel later dat hij bij zijn hoofdredacteur het dubbele afrekende maar die heb ik in de jaren daarna nog wel teruggehaald ;-) En zo was de nieuwsjager geboren. Ik kocht van m’n eerst verdiende centen een scanner en zodra er iets interessants klonk was ik al onderweg.
In mijn carrière had ik met twee soorten mensen te maken, zij die fotografen leuk vonden en zij die fotografen en pers in het algemeen haatten als de pest. Politici waren je vrienden zolang ze in het nieuws kwamen, politiemensen zaten er vaak niet op te wachten. En persvoorlichters probeerden daar een beetje in te bemiddelen. We hadden in Rotterdam een oude Telegraaf journalist die was overgestapt naar de politie: Anne Geelof. 
Gouwe vent want die begreep het vak van beide kanten. Er was een moord gebeurd en de chef recherche was pisnijdig over al die aanwezige pers want wat bleek, er lag ‘daderinformatie’ in beeld, iets wat alleen de moordenaar wist.
Komt Anne aan en zegt tegen de chef: Dan leg je daar toch even iets overheen, dan maken die gasten hun foto en over vijf minuten heb je er geen last meer van. Tja, het leven kan soms zo eenvoudig zijn.
Mijn bestelling ontwikkelaar en fotopapier ophalend in een fotowinkel in Schiedam west gaat mijn brandweerpieper af. Ja, die pieper was ook nog een geschiedenis. Alle brandweerlieden in de regio hadden zo’n ding want zo waren ze oproepbaar als ze vrij waren en de boel uit de klauwen liep en er meer mensen nodig waren. Ik wilde uiteraard ook zo’n ding want het voordeel was: zolang er niks aan de hand was bleef dat ding stil. Alle radioverkeer werd gedempt en alleen als er een alarm was ging ie herrie maken. Dan kon je daarna een knopje omzetten en dan kon je gewoon de mobilofoon meeluisteren. Maar toen ik Motorola belde om zo’n ding te bestellen werd dat door de Vlaardingse ondercommandant hoogstpersoonlijk verboden. Motorola kreeg te horen dat als ze mij een pieper zouden leveren de Vlaardingse brandweer naar een andere leverancier zou gaan. Nou ja, dat kon ik ook natuurlijk en voor 1400 gulden kocht ik een ander merk. Die heeft zich snel terugverdiend hoor. Dat meeluisterknopje was trouwens door dezelfde commandant bij de brandweerlieden geblokkeerd door er een printbaantje door te snijden. Die mochten niet meeluisteren. Maar ja, brandweerlieden waren ook niet gek en iedereen wist wel hoe ze dat moesten herstellen. Afijn, de pieper ging af en er bleek brand bij Zwembad West in Rotterdam. De rookwolken waren van ver al te zien. En het verkeer stond volkomen vast . Daar had ik ook iets voor. Er bestonden kleurfilters voor onze Metz flitsers. Ja, ook in de kleur blauw. Die heb ik door de voorruit flitsend wel eens vaker misbruikt. Op de Spaanseweg gooide ik mijn auto in de berm en ik rende richting brand.
Plotseling zag ik een paar kinderen in tranen op me af komen. Terwijl andere fotografen richting brand gingen fotografeerde ik eerst de kinderen.
Die brand wacht maar even. Een zwembad. Zoveel water en dan zo’n fik. Hoe dan? Elke brand begint altijd met een vonk. Als je er maar snel genoeg bij bent. De oorzaak bleken: dakdekkers. Altijd weer die dakdekkers. De volgende dag stond de foto met de kinderen in alle kranten. Trouwens, zelfs mijn eigen huis in aanbouw brandde ooit bijna af. Dakdekkers….
Ik hoorde op de scanner dat er een bom was ontploft in een loods van het politiebureau Boezembocht in Rotterdam. Snel de auto in en bij het oprijden van de RW 20….. stond het verkeer muurvast. File. Waarom? Geen idee. Maar twintig seconden later werd ik via de vluchtstrook rechts ingehaald door een auto van de verkeerspolitie. Die zag ik een paar meter verder stoppen, terugsteken en er ging een lichtbak aan achter de achterruit: VOLGEN-VOLGEN… Ja, er zat een maatje van me achter het stuur die mijn auto herkende. Ik, strak achter die strepenbak, over de vluchtstrook van Vlaardingen naar de Boezembocht. Zelfs zonder file had ik het nooit zo snel gedaan. Bedankt nog Kees !
De politie Schiedam was weer eens niet blij met me. Er was bij een gasontploffing een agent zwaar gewond geraakt en ik fotografeerde zijn verbrande uniform. Als blikken konden doden…..
Maar later bleek dat de uniformen heel brandonveilig waren en dat door mijn foto in de krant de intendance van de politie wakker was geworden. Snel daarna kwamen nieuwe brandveiligere uniformen.
Over veiligheid gesproken. Bij een gasontsnapping in de Europoort en de wind richting Vlaardingen moest de brandweer gaan meten. Volledig omgehangen stonden ze bij de Deltaweg met hun meetapparatuur te meten of er levensgevaar was.
De politieagent stond er zonder adembescherming naast. Je moet weten dat agenten van de brandweer een bijnaam hadden gekregen: Blauwe reageerbuisjes. Ik had overigens jaren daarvoor al een set perslucht gescoord nadat bij een brand op de Maasvlakte niemand meer weg mocht omdat de giftige rook over de enige weg daar ging. Dat zou me geen tweede keer meer overkomen. Kwam ook hier weer van pas.
Een oorverdovende dreun ging echoënd over Vlaardingen. Ik was net bezig een straatje staatsloten te kopen bij sigarenboer Koos op de Floris de Vijfdelaan. ‘Ben zo terug Koos’ riep ik terwijl ik naar de scanner in m’n auto sprintte. Er was al totale chaos over de mobilofoon. Politie van diverse korpsen en de rijkspolitie over het inrap net. Het zou zonnig worden maar het was nog mistig buiten. Rookwolken waren daardoor niet te zien. Ik ging in ieder geval maar richting Beneluxtunnel want dat het aan de overkant was dat werd wel duidelijk. Daarna de Botlektunnel. Er zou een olietank ontploft zijn bij de DSM. Daar aangekomen stond de slagboom omhoog. Er was nog geen brandweer, alleen een busje van de politie stond rechts langs de zijkant. Ik parkeerde ernaast en kreeg nog een vriendelijke waarschuwing van de agent: ‘Pas je op jezelf?’ Ja, echt wel. Dekking zoekend achter een hele grote bigbag waar grof grind in zat dat waarschijnlijk moest dienen als fundament voor een olietank fotografeerde ik een brandwacht die in zijn eentje wat waterkanonnen aanzette en met een schuimblusserkarretje manoeuvreerde. Wat een lef had die man want, tja, geen idee of er nog meer zou ontploffen. Ik trok me wat terug, ik had al vijf minuten staan fotograferen,
en toen zag ik pas twee benen en twee armen onder een rode deken vandaan komen. Daar onder lag waarschijnlijk de ongelukkige lasser die op de niet goed ontgaste tank bezig was geweest. ‘Nu wegwezen’ dacht ik bij mezelf en sprintte weer naar m’n auto. De slagboom was inmiddels dicht maar ging automatisch open toen ik de poort uit wilde rijden. Buiten stonden andere fotografen en cameraploegen die uiteraard niet naar binnen mochten maar ik kon het ondanks de tragedie toch niet laten om even gemelijk naar de collegae te zwaaien. Ze zullen zonder twijfel gedacht hebben ‘Waar komt hij nou weer vandaan?’ Intussen hadden ze op de fotoredactie van de Haagse Courant de kleurenontwikkelaar al opgewarmd , dia’s ontwikkelen kostte net effe meer dan een half uur en de krant zakte over 30 minuten. De dia is waarschijnlijk nog nat naar de drukpers gegaan en stond een uur later op de voorpagina.
Op 25 januari 1990 stormde het legendarisch. En uitgerekend op die dag besloot een dame wiens relatie net uit was gegaan met vijf liter benzine het appartement van haar ex vriendje aan de Dirk de Derdelaan in Vlaardingen in de fik te steken. Een enorme uitslaande brand was het gevolg. Overal hingen mensen op balkons. De enige uitgang via het trappenhuis was geblokkeerd. Op dat ogenblik komt net mijn pa, die twee straten erachter woonde en op weg was naar de bushalte, om de hoek lopen. Hij was op weg om stormschade te fotograferen bij de molen de Nieuwe Palmboom waar hij voor de Molenstichting de herbouw vastlegde. Nu even niet: ‘Ouwe, telelens erop en als ie springt klikken!’ riep ik. 
De rookwolken buiten waren ook enorm.
Met een ladderwagen werden gelukkig de mensen van het balkon geplukt. Er hoefde niemand te springen.
Ergens halverwege 1999 werd bij de renovatie van het Schiedamse Wiltonterrein een 1000 ponder bom uit de tweede wereldoorlog gevonden die op een rustige plek opgeblazen moest worden. De dichtst bij zijnde locatie was het toenmalige dijklichaam van de Rijksweg 19, intussen de A4. Met een grote vrachtwagen van Defensie werd de bom voorzichtig daarheen gereden. Er werd een gat gegraven en de bom ging daar met wat extra explosieven in en het gat ging weer dicht. Er stonden vier politieagenten, de burgemeester , de politiecommissaris, de brandweercommandant, twee fotografen en een journalist te kijken. Allemaal mensen die niet vies waren van een uitje. Vijf seconden voordat de knop omging vraag ik aan de EOD-er: ‘Wat is trouwens dat paaltje daar met dat gele hoedje erop?’. Gelijk brak er enorme pleuris uit. Ze hadden de bom vijf meter naast de hoofdgasleiding van Schiedam naar Delft ingegraven. Vijf seconden later zou Schiedam het wereldnieuws gehaald hebben maar,… zonder foto want de pers stond er ook tussen. We zouden in 1 seconde verdampt zijn in een enorme steekvlam. Heel voorzichtig werd de bom weer opgegraven en na veel controle 100 meter verder op een andere plek ingegraven en opgeblazen. 
De kuil die die plof achterliet zegt genoeg over hoe het afgelopen zou kunnen hebben. Persfotograaf…. gevaarlijk beroep.
Tipgevers waren belangrijk in mijn vak. Zonder de ouders van Dirk Jan van der Ende, toen nog vrijwillig brandweerman, was mijn bedrijfje nooit zo groot geworden als het was. Als er wat was en Dirk Jan moest naar de kazerne dan kreeg ik een belletje van pa of ma. Maar ook anderen. Midden in de nacht krijg ik iemand aan de lijn: ‘Er staat een olifant in mijn tuin’. Kom op, dacht ik, je hebt te veel gezopen of wat raars geslikt. ‘Nee echt!’ Nou ja, vooruit, dan maar in de auto. Wat blijkt. De chauffeur van het circus had zijn route verkeerd gelezen en was in plaats van Spijkenisse in Schiedam Tuindorp terecht gekomen. Kleine smalle straatjes en hij had zich vastgereden op een grote steen op de hoek van een straatje. Om hem daar van af te takelen moesten eerst de twee olifanten uitgeladen worden. Hilariteit in de wijk. En een verhaal om nooit te vergeten.
Over dieren gesproken. In Krimpen ad IJssel dacht het circus wat gratis reclame te maken door het nijlpaard maar eens even uit te laten in de plaatselijke sloot. Het was best wel warm en die beesten moeten dan ook effe afkoelen. Met dien gevolge dat het nijlpaard het best wel naar zijn zin had en er niet meer uit wilde. Zijn verzorgers zijn een volle dag en nacht bezig geweest om het beest er weer uit te krijgen. Maar hoe dicht iedereen er bij stond…. Pas veel later begreep ik dat nijlpaarden de meeste dodelijke slachtoffers op hun conto hebben in Afrika, op de malariamug na dan. Tientallen doden per jaar. Terwijl ze alleen gras eten. Vier hoektandjes, en hap, je bent weg. Die beesten zijn trouwens razendsnel, ze schijnen 20 kilometer per uur te lopen….ONDER WATER !
Auto rijden. Sommigen kunnen het, anderen leren het nooit. Maar wat moet je hier van denken. De bestuurster stond voor een rood stoplicht in Maassluis. Ze trapte op haar verkeerde rem, denderde door een stel struiken, ramde een auto, een caravan, een motor en een paaltje en knalde zo een keuken binnen. Twee centimeter links en twee centimeter rechts. Dat moet je eens proberen te mikken, lukt je nooit. Maar goed, in die keuken stond een oudere heer zijn aardappels te schillen. De brandweer is anderhalf uur bezig geweest om de auto dusdanig op te tillen dat ze de man een infuus in z’n arm konden prikken.
Als je als personenauto tussen twee vrachtwagens zit heb je geen flauw idee wat er allemaal kan gebeuren. Meestal overleef je het niet als je er tussen geplet wordt. 
Maar soms, en een dikke auto helpt dan wel, loopt het beter af. De brandweer was een uur bezig om een dame uit haar autowrak te bevrijden. En omdat het een Jeep was had ze een goede kans. Toen ze los was bleek ze zelfs niet eens iets te mankeren. De GGD-er vond toch wel dat ze even nagekeken moest worden. Zij zag het nut niet. ‘Nou, gaat u toch maar even mee ;-)’. Maar één ding is zeker…. Ik ga nooit tussen twee vrachtwagens in zitten.
Als je even niet oplet en te dicht op elkaar zit dan kan het ook zo aflopen. De autoslopers varen er dan wel bij. 
En als politieman of vrouw kan je dat ook overkomen. Laag overvliegende zwanen, daar is geen verkeersbord voor.
1995 was een raar jaar. Hoe het kan verkeren. Het ene moment loop je op vakantie tot aan je kloten in het 35 graden warme water van Tahiti,
en een week later in het vijf graden koude water van Venlo, ook tot aan je kloten. De Maas was weer eens overstroomd en dit keer meer dan normaal.
Militairen maar ook de brandweer Vlaardingen en Schiedam gingen zandzakken leggen langs de oevers. 
Ook in het plaatsje Ochten was het bal. Ik kreeg een tip van een motoragent uit Dordrecht dat er iets stond te gebeuren. Alleen daar ter plaatse mocht ik van de ME commandant de dijk niet op. Perskaart had ie niks mee te maken. Ze reden met een bulldozer op de dijk maar ze vonden dat als ik er bij kwam de dijk zou kunnen instorten. Nou ja… Maar dan hadden ze net buiten Dijkstra gerekend. Ik was er alleen dus het had gemakkelijk geregeld kunnen worden. Niet? Dan zal je hem krijgen. Ja, ik had toen ook al een jaar of tien een mobieltje, hoewel dat meer een sjouwable dan een portable was. Ik belde alle collega’s en cameraploegen waarvan ik wist dat ze in de buurt waren met de mededeling: ‘Kom maar naar Ochten want daar staat het te gebeuren, de dijk zal wel doorbreken want mijn 90 kilo kan ie niet meer hebben’. Binnen een half uurtje stonden er 30 collega’s naast me. ‘Voorwaarts, de dijk op !’ Ja, die ene politieman kon die kudde persmuskieten niet meer tegenhouden. Jammer van mijn primeur want dit was de enige plek waar echt iets gebeurde maar nieuws is nieuws ;-)
Op een dinsdagavond in september 1995 gaat net na het avondeten mijn brandweerpieper al met de mededeling ‘Willen alle brandweermensen van Vlaardingen naar de kazerne komen voor een mededeling van de commandant’. Ja, dan weet je het, er is iets groots aan de hand. En dat bleek. Commandant Runsink zocht 12 vrijwilligers om naar Sint Maarten te gaan. Daar zou volgens de weersverwachtingen op woensdag of donderdag een categorie 5 orkaan overheen trekken. Dat is de zwaarste orkaan die denkbaar is. 
In Schiedam, Rotterdam, Capelle en Barendrecht stonden op dat zelfde moment nog 4 commandanten 12 vrijwilligers te werven. Ik steek heel voorzichtig mijn vinger op en vraag ‘Vindt u het erg als het er 13 worden ?’ Dat was wel te regelen zei hij. Ik belde als een speer verslaggever Carel van de Velden die als een razende op zijn fiets vanuit Schiedam kwam racen. En zo werden het er 14. Via Dirk Jan kon ik een half brandweeruniform regelen zodat ik niet uit de toon zou vallen tussen die andere 60. En zo zaten we op donderdag in de reguliere KLM vlucht Amsterdam-Sint Maarten-Curacao-Amsterdam.
Van de hele 60 man bleek er nog nooit iemand op Sint Maarten geweest. Ik wel en mij werd gevraagd of ik op de kaart van het eiland de potentiële chaos locaties kon aanwijzen. Ja hoor, daar waren er genoeg van. Maar Philipsburg kwam die donderdag niet in zicht. De KLM captain probeerde contact te krijgen met de verkeerstoren van het vliegveld SMX. Helaas, geen antwoord. Een dag later begreep ik waarom. Het dak van de tower was weggewaaid en er stond een meter water in. Anyhow, de captain vloog maar door naar Curaçao. Eerst een groepsfoto dacht ik, nu we allemaal nog compleet zijn ;-)
Daarna …. wachten…. Er was op Curaçao niet op ons gerekend. Via via lukte het om een leeg kazernegebouw van de landmacht te scoren waar we bekaf na een hele lange dag een bed kregen.
We hadden alleen geen rekening gehouden met de muggen. En die waren groot en met velen.
De volgende ochtend in alle vroegte werden de gouverneur, de legercommandant, de brandweercommandant , twee verslaggevers (inmiddels had verslaggever Willem Meijboom van het ANP zich ook aangesloten) en ondergetekende met een militaire Hercules van HATO op Curaçao naar SMX op Sint Maarten gebracht.
De 60 brandweermannen bleven nog in de kazerne. Door de ramen van de Hercules zagen we all enorme chaos, Geen dak was heel gebleven. Een kort rondje over de dichtbij gelegen eilanden Sint Eustatius en Saba leerde dat Sint Maarten/Saint Martin de grootste klap had gehad. Ja, dit eiland is de enige plek ter wereld waar Nederland aan Frankrijk grenst. Later hoorden we dat de Franse hulpverleners een dag eerder al, midden in de orkaan, waren gedropt. 
Terwijl alle toeristen in de chaos van het vliegveld weg probeerden te komen, kwamen wij aan. Bijzonder. De storm was donderdagavond gaan liggen en het was nu vrijdagochtend. Iedereen kwam uit de schuilkelders en wilde naar huis. Carel en ik wisten een jeepje te huren waar weliswaar het dak van was weggewaaid maar hij zat wel driekwart vol benzine. 
Een probleem. De kopij en foto’s voor de zaterdagkrant moesten 22.00 uur Nederlandse tijd binnen zijn op de redactie. Het was half elf lokale tijd (en al half vier in Nederland). We hadden pakweg zes uur om een stuk te schrijven, foto’s te maken, rolletjes te ontwikkelen en foto’s door te seinen. Nee. Internet en email was er nog niet. Eerst op zoek naar een hotel. Dat was in het Franse gedeelte wel te vinden. De ene helft van hoofdstad Marigot had stroom, de andere helft had telefoon en in het midden had 1 hotel het allebei. Alleen die hadden geen kamers. Een paar huizen verder had een hotel nog wel een tweepersoonskamer. Snel de bagage afgegooid en op zoek naar nieuws. Terug langs het vliegveld naar Philipsburg, de Nederlandse hoofdstad, kwamen we de eerste ellende al tegen. Tientallen jachten van een paar ton per stuk op elkaar gewaaid en lek geslagen. 
Ik had in die tijd een kennis die een half jaar eerder vanuit Nederland was geëmigreerd en nu les gaf op een school. Daar maar eens naar op zoek voor de Nederlandse link. Over omgevallen lantaarn- en elektriciteitspalen rijdend, gelukkig hadden we een jeep en geen luxe personenauto, kwamen we bij zijn huis. 
Ik stap uit en hoor van boven: ‘Dijkstra?? Wat moet jij hier ??’ Hij was zijn weggewaaide dak aan het herstellen. Tja, de eerste foto’s en tekst waren gauw geregeld.
Snel terug naar het hotel. Filmpjes ontwikkeld met ontwikkelaar aangemaakt met zwembadwater. Iets anders was er niet. En op naar het grote hotel met stroom en telefoon. Normaal werd er 10 dollar per minuut gerekend (en een foto doorsturen kostte 7 minuten) maar ik mocht het gratis doen. Ze vonden het allemachtig interessant. Ons eigen (hele kleine) hotel was trouwens na een paar dagen ook niet blij meer met ons want dag en nacht werd er voor ons gebeld door de eindredactie. En dan werd de eigenaresse weer wakker en moest de gesprekken doorverbinden. Dezelfde avond kwamen ook de brandweerlieden. Ze hadden aan alles gedacht. Er was van alles onderweg in een Antonov (het grootste vliegtuig ter wereld) maar wat waren ze vergeten? Eten. En nou is er niks zo erg als chagrijnige brandweermannen met een hongerige maag. Via een satelliettelefoon werd het voor de kust liggende fregat opgeroepen en even naderhand kwam er een helikopter met 60 noodrantsoenen. Daar hebben Carel en ik het nog een dag of twee mee moeten doen. Er was wel van alles op het eiland maar ja, het dak van je huis ligt eraf of je doet je winkel open. Ja, dan ga je je dak repareren. Er werd een brandweerman als kok aangewezen en die ging plunderen.
Alles wat ie te pakken kon krijgen werd opgeslagen in een ruimte van het hotel in Frontstreet waar zij hun intrek hadden genomen.
Brandweercommandant Neil Blok vorderde een stel jeepjes bij de lokale dealer ‘Stuur de rekening maar naar Binnenlandse Zaken’ en zo gingen de brandweermannen op pad. Samen met de Maartense brandweer elektriciteitsleidingen herstellen, waterleidingen repareren, flesjes water uitdelen, je kan het niet bedenken.
En wij hobbelden erachteraan. Het was chaos op de weg. We hadden een oplossing. Hand op de claxon en vooral niet loslaten. Carel hing zijn perskaart rechts uit het raam en Willem links. We waren in 5 minuten van vliegveld naar het centrum. Ik sprak later een brandweerman en die had er met z’n HV wagen twee uur over gedaan. ‘Gewoon zwaailicht aan joh’. Daarna werd het oppassen voor ons want vanaf toen konden we Nederlandse brandweerwagens tegenkomen ;-) Intussen hadden we een verloren Amerikaanse toeriste Ronnie/Veronica op sleeptouw genomen want die kon niet weg van het eiland. Geen goed ticket en geen geld voor een nieuwe. Ach, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Volgens mij zat er iets in die peuken Ronnie ;-)
‘s-Avonds vroeg de commandant plotseling aan de mannen: ‘Hebben jullie eigenlijk allemaal wel een tetanusprik gehad?’ En daar kwam de helikopter weer met een leuke legerarts ‘allemaal op een rij’ en daar ging het: prik, prik, prik.
Het was een beetje USAR versie 0.0 zullen we maar zeggen. Dat gaat tegenwoordig wel beter.
Carel, Willem en ik hobbelden het eiland over. Op zoek naar nieuws. 
De plaatselijke telecomtower. De telefoon deed het dus niet in het Nederlandse gedeelte. 
Er werd schoongemaakt, dit bij de plaatselijke Makro,
maar ook geplunderd bij de lokale kruidenier.
Intussen was er die Antonov aangekomen. Kolere wat een groot vliegtuig. Er kwamen drie volledige gevulde Haagse brandweerwagens mét aanhanger uit.
Alles wat ze had was weggewaaid.
Ónze werkplek was niet slecht trouwens ;-)
Het grappige was: De Rotterdamse redactie faxte ons elke dag álles wat in de Nederlandse kranten verscheen. Die artikelen hingen wij met plakband op een glazen wand in het hotel van de brandweermannen. Die lazen daar door het tijdsverschil het RD (toen middagkrant) als ochtendkrant. Het werd gevreten !
Na een paar dagen kwam er meer pers: Max Westerman arriveerde uit New York.
En na een week kwam de koninklijke hoogheid Prins Pils . En dat botste met Max. Hij was al een tegenstander van het koningshuis maar hier ging het echt verkeerd. PWA stapte uit het vliegtuig en Max vroeg: ‘En hoogheid, wat was uw eerste indruk’. Nou dat was de verkeerde vraag want Wim-Lex siste tegen een persvoorlichter van de RVD die pal naast me stond: ‘We hadden toch afgesproken: GEEN interviews’ en hij liep weg.
Max vroeg aan mij ‘Wat zei ie nou?’ , en ik herhaalde het. Het komt nooit meer goed tussen Max en PWA. Al had ie maar ‘vreselijk’ gezegd. Of indrukwekkend. Maar ja, het duurde nog 6 jaar voordat Maxima de hilarische woorden ‘beetje dom’ kon uitspreken. ;-) Max schreef er nog een hoofdstuk over in zijn boek ‘In alle staten’. Intussen waren wij door de restanten van de noodrantsoenen heen maar in Marigot ging het eerste restaurantje weer open. Bij kaarslicht werden pizza en op houtvuur gestoomde vis geserveerd. Misschien 8 klanten waarvan vier man pers. En Ronnie ;-) Links van ons de drie hoog opgestapelde wrakken van jachten en rechts….. Wat is dat nou ? Daar kwam een in een hagelwit kostuum gestoken pianist die achter de vleugel ging zitten pingelen. Kafka… Koude rillingen. Ik vind het nog steeds jammer dat ik er geen foto van gemaakt heb.
PWA ging intussen over het eiland heen, 
ook aan de Franse kant.
Die brandweerjongens hadden ‘s-avonds niet veel te doen dus gingen ze maar airconditioners repareren en zo. En na een week deed het water het ook weer. En konden we douchen.
Na tien dagen moest ik echt terug. De roddelbladen hadden interesse in de foto’s met PWA en dan in kleur. Eerst met die Antonov naar Curaçao. Een stalen trap op, het leek wel een veerboot.
In een kleine ruimte zonder ramen konden 16 passagiers mee.
Dat ding is zo groot, je voelt niks. De motor start, hij beweegt een beetje en een uur naderhand gaat de motor weer uit en sta je op Curaçao. Pas bij het uitstappen liep ik langs de ruimte waar de (Russische) bemanning sliep. En zag ik die kratten met lege wodka flessen…… Nooit meer met een Russische Antonov ! Ondanks dat ie gratis was ;-)
En als afsluiter: Gouverneur van Sint Maarten, als jullie een straatnaambord missen? Ik weet wie hem heeft ;-)
Overigens, de beroepsploeg van brandweer Vlaardingen heeft tot op de dag van vandaag spijt dat ze weigerden te gaan en de vrijwilligers de keuze gaven. De oorzaak was de overstroming in Limburg eerder dat jaar. Ze moesten vrije dagen opnemen om daar zakken te gaan vullen maar zouden daarvoor extra betaald worden door het ministerie van BiZa. In september waren die centen nog niet binnen. Tja, ministeries zijn altijd traag met betalen maar je weet dat je uiteindelijk gewoon je geld krijgt. Met een statement te maken liepen ze wel een mooi avontuur mis. En de vrijwilligers kregen uiteindelijk voor die anderhalve week werken in de tropen een bedrag van 7000 gulden per man. Bruto, dat weer wel. ;-)
Vrachtwagens zijn trouwens vaker het onderwerp van bizarre ongelukken. Deze dook op het Terbregseplein over de vangrail en bleek maar net boven de spoorlijn hangen. Met de brandweerladder werd hij eruit gehaald. 
Het leuke was dan altijd wel weer: mannen, mag ik even een foto uit het bakje van de ladder maken. Ja hoor Dijkstra. Als je ons maar een afdruk stuurt. Natuurlijk ;-)
Of deze chauffeur. Geladen met azijnzuur gaat ie met z’n tankwagen uit de bocht. Komt heel ongelukkig op de vangrail terecht. De brandweer gaat met knip en knijpapparatuur aan de slag maar volgens de mannen van de GGD gaat het snel achteruit met de chauffeur. Noodarts erbij. ‘We gaan zijn been eraf zagen’ . Maar letterlijk 10 seconden voor de zaag erin gaat krijgt de brandweer hem los. Gevalletje ‘net op tijd’. 
Ik reed op m’n dooie akkertje over de Rotterdamse Vierhavenstraat richting snelweg toen bij de Franselaan m’n pieper afging. In een keer vanuit het niets: ‘Zeer groot alarm op de Keilestraat.’ Daar was ik dus 30 seconden eerder langsgereden. Niet dat ik nou expliciet naar links had gekeken maar van enige vorm van paniek was er ook geen sprake. 180 graden omgekeerd. Voor me reed een politiebusje die midden op de kruising stopte. Er vlogen twee agenten uit, handen in de stop-houding modus. Ik zwaaide terug ;-) en dook de Keilestraat op. Dikke, nee hele dikke fel gekleurde rookwolken. 2 minuten terug was er niks en nu stond de hele wijk in de rook. Er was brand uitgebroken bij CMI, een groothandel in zwembadchemicaliën. Nou, dat is echt rotzooi. Chloor, kali-loog en nog veel meer. De eerste brandweerwagen kwam er aan en het was gelijk vreemd. Niemand wist eigenlijk waar ze moesten beginnen.
Intussen had ook NOS collega Pim Korver zich langs de politie gewurmd, Zijn oranje veiligheidspak had hem daar ongetwijfeld bij geholpen, maar de rest van de collega’s werd niet doorgelaten. Hoewel op onze perskaart staat dat eigen veiligheid vooral ons eigen probleem is zijn er altijd weer agenten die dat betwijfelen. Want ja, ik mag afreizen naar oorlogsgebieden en niemand houdt me tegen dus als ik op de Keilestraat in Rotterdam om het leven kom, so be it. Maar ja, ik had ook niet de behoefte om terug te lopen naar de afzetting om de collega’s te helpen. ;-)
De brandweercommandant moest zich nog aankleden. Nou ja, ik hoorde later dat hij bij de kaakchirurg onder het mes lag met een acute ontsteking en toen zijn pieper afging had ie gezegd: douw er maar wat in, ik kom morgen wel terug. Dat heeft nog iets langer geduurd want de fik brandde nog dagen.
De stad had enorme mazzel gehad want de rook ging recht over de Maas naar het westen. Als de wind richting Spangen had gegaan waren er grote hoeveelheden slachtoffers gevallen.
Schiedam had sinds ik me kon heugen nog 4 molens over van de volgens mij 21 die er ooit waren. Allemaal korenmolens waarvan het meel gebruikt werd voor brood en jenever. Dat Schiedamse spul, wat ik echt bocht vind, kennen ze overal ter wereld. Verkopen ze het hier in flessen met 700ml, in Amerika verkopen ze het onder naam wodka in 2 liter flessen. Kettel One. Eigenlijk Ketel 1. Als ik daar wel eens een foto laat zien van de echte Ketel 1 zijn ze weer totaal verbijsterd want nee, we hebben geen fantasie Disney namen , in Europa bestaat alles echt ;-)
Omdat we een beetje ingeburgerd waren bij de Schiedamse Molenstichting waarvoor we de restauratie en herbouw werkzaamheden fotografisch volgden had zeker mijn pa een tik van de molen gekregen. En daar ging m’n pieper weer eens af. Brand in de molen de Walvisch. Echt een ramp want dat ding was net een paar weken klaar na een gigantische renovatie. Alleen de brandmelder was nog niet geïnstalleerd. Twee uur ‘s-nachts. Ik kwam daar aan en dacht, als ik die ouwe niet waarschuw word ik onterfd. Dus ik belde de taxicentrale in Vlaardingen en stuurde ze naar het huis van pa en ma. En ik belde hem zelf: ‘Ouwe’, (hij had geen rijbewijs)’ over tien minuten staat er een taxi voor je deur, de Walvisch staat vierkant in de fik. Camera’s pakken en ik zie je zo’. En toen stonden we even later met molendirecteur Jos Gunneweg, burgemeester Scheeres en die ouwe , met z’n allen met tranen in onze ogen. Maar gelijk daarna allemaal weer aan het werk. 
Letterlijk de volgende nacht ging de pieper weer. De Pelmolen in Vlaardingen in de fik. Dat was niet echt een molen maar een groot pakhuis dat de Pelmolen heette. Bij het NOS journaal hebben ze nog wel even gedacht dat er een molenpyromaan aan het werk was. Ook dit had slecht af kunnen lopen want er lag een benzineboot pal naast de Pelmolen afgemeerd maar die werd snel weggetrokken door een sleepboot. 
Over de Horvathweg in Schiedam rijdend hoorde ik grote paniek op de scanner. Treinongeval bij RFC. RFC? Dat is 500 meter verder. Ik gooide mijn auto in de berm en rende de spoordijk op.
Twee treinen frontaal op elkaar. En een doodse stilte.
Oppassend niks aan te raken want voor het het weet loop je tegen een stuk kapotte bovenleiding aan met 1500 volt. Dan ben je echt geroosterd. Passagiers die niet gewond waren geraakt begonnen met het helpen van gewonden. En toen kwamen er van alle kanten sirenes. Echt een ongelofelijke kakofonie.
Ik keek op m’n horloge. 10.45 uur. Om 11 uur sloot het Vrije Volk. Ik sprong in mijn auto en reed als een dwaas naar de Witte de Withstraat. Wij hadden als free-lancers een sleutel van de zijdeur met een goederenlift. Op naar de 4e etage waar de redactie zat, zette m’n handscannertje op een bureau van een redacteur en riep: ‘Ga jij maar luisteren, ik duik de donkere kamer in’. ‘Ja wat is er aan de hand?’ Ze hadden wel alle sirenes vanuit de kazerne Baan gehoord, 300 meter van de redactie vandaan maar niemand had de tegenwoordigheid van geest gehad om effe met de politie te bellen. De redacteur tikte razendsnel zijn artikel en ik had 10 minuten later wat afdrukken. Ik had weer de hele voorpagina, op 1 foto na. Paul Stolk, de állerbeste collega die ik ooit gehad heb liep aan de andere kant van de trein (hij woonde 500 meter van het ongeval vandaan) en daar werd een Russische consulaire delegatie uit de trein gehaald. Die had ik net effe gemist. Hij zou me vaker te slim af zijn maar daardoor heb ik er vreselijk veel van geleerd.
Ergens eind jaren 80 kreeg ik de vraag van het AD of ik eens naar Europoort wilde rijden waar binnenschippers aan het protesteren waren tegen het graanoverslagbedrijf Granaria. Ze zouden daar een stel duwbakken bezet houden. Nu bleken die dingen midden in de haven te liggen en niet aan de kant maar gelukkig was er een bootje van de KRVE, de roeiers die in de haven de trossen aan de wal vastleggen van grote schepen, en die wilde me wel even overzetten. Ik maakte foto’s van wat binnenschippers die verfbommen maakten 
en dacht na een uurtje: ‘Ik heb het wel’, ‘Roeiers , mag ik weer terug naar de wal?’. ‘Weet je het zeker want de Mobiele eenheid komt eraan?’ Tja dan wordt alles weer anders en zo begon ik aan een klus die me drie maanden zou kosten. En me de tweede prijs in de Zilveren Camera wedstrijd voor de beste fotograaf van Nederland zou opleveren. En ja, ook hier zou Paul Stolk me weer te slim af zijn. Maar dat komt later.
Afijn, een kwartiertje verder zag ik wat blauwe politieboten de hoek om komen. De waterkanonnen gingen aan om die bezetters van die duwbakken af te spuiten. 
Wat bleek het geval. Alle vervoer over water werd in Nederland via de schippersbeurs uitgegeven. Er waren teveel binnenvaartschepen in die tijd en men wilde de ladingen eerlijk verdelen zodat iedereen een boterham kon verdienen. Maar het bedrijf Granaria had berekend dat ze goedkoper zouden zijn met eigen schippers en eigen duwbakken. Dát mocht dan wel buiten de schippersbeurs om. En dat vonden die binnenschippers uiteraard niet leuk. Daarom kwam de bezetting van de duwbakken. Die waterkanonnen van de politie hadden echter een averechts effect. De dekken waren bedekt met graanstof en het water uit die kanonnen maakte er spekgladde troep van. Van het eerste peloton ME dat overstapte van de politieboten naar de duwbakken gleden gelijk twee ME-ers overboord. Precies tussen twee duwbakken in die langzaam naar elkaar toe dreven.
Ik liep zelf over het smalle gangboord (max 50 centimeter breed) maar had achter me een stel ME-ers die hun collega’s uit het water moesten redden. Ze konden er niet voorbij. Ik ben dus maar plat op de grond gaan liggen en liet de ME-ers letterlijk over me heen lopen. Maar bleef uiteraard wel door fotograferen. De ME-er werd uit het water getrokken maar had het niet naar zijn zin. Hij had al zijn zware kleding geprobeerd uit te trekken om te voorkomen dat ie zou zinken en verdrinken. Pistool kwijt, etc etc. Ik heb hem later nog eens gesproken en hij is een half jaar uit de running geweest. PTSD. Die ME-ers waren ook helemaal niet voorbereid op zo’n klus. In de opleiding van de politie is in de jaren daarna ook echt wel het een en ander veranderd. Deze middag leverde me weer een voorpagina op met bijna allemaal mijn foto’s behalve…. ja, die ene foto die ik niet gemaakt had: een binnenschipper die onder een dikke kabel hangend van de ene duwbak naar de andere duwbak vluchtte. Paul Stolk had ‘m wel. Ja, je kan niet overal zijn toch? ;-) De drie maanden daarna betekende voor mij elke maandag, woensdag en vrijdag een ritje van de Europoort naar de sluizen van Hagestein. Het duwbakkentransport van Granaria werd tot daar achtervolgd door de binnenschippers en een boel politieboten. En nadat het transport door de sluizen was bleven ze net zolang dicht tot ze een voorsprong hadden en de binnenschippers afdropen.
Tot op de laatste dag van het protest de binnenschippers met heel veel schepen het Granaria transport bij Gorinchem in de kant duwden en Minister Nelie Smit-Kroes-Peper, (geen idee meer welke burgerlijke staat ze toen had) ter plaatse ging. 
Soms moet je gewoon op de goede plek staan.
Na fikse gesprekken en de toezegging dat er een opkoopregeling zou komen om de hoeveelheid binnenvaartschepen te verminderen staakten de schippers de achtervolgingen. Mijn serie won zoals gezegd de tweede prijs maar ook hier werd ik weer afgetroefd door Paul Stolk
die in dat jaar een fantaaastische foto had van de een sjekkie draaiende moordenaar van Gerrit Jan Heijn bij de reconstructie van de ontvoering. Nu had Paul heel veel jaloersmakende geheime info via zijn politievrienden. Daar kon ik niet tegen op. Terecht verdiende hij de Eerste Prijs! Helaas is Paul veel te vroeg overleden door nierfalen. Na zijn overlijden werd hij opgebaard in Cafe Rotterdam op de Wilhelminakade. Hinke, zijn vrouw, had gevraagd of 6 fotografen hem naar buiten wilde dragen naar de lijkauto. Dat wilden we wel doen maar toen wij de kist vastpakten bij de handgrepen kraakte het hout behoorlijk. ‘We zetten de kist wel op een wagentje’ zei de begrafenisondernemer. Nou, echt niet! Een grootheid als Paul gaan we dan maar schouderen. Ik had dat een keer eerder gedaan na het overlijden van collega Peter Molkenboer. En daar moesten we toen een ongans eind mee sjouwen over de begraafplaats. Bij Paul was het alleen de bedoeling hem naar buiten te dragen. Dus ik zeg: mannen, 1,2,3 en de kist rustte op onze schouders. Een, Twee, Een, Twee. Lopen! Fotograaf Richard van der Klaauw zou het fotograferen maar stond verkeerd en dook onder de kist door. Net op tijd. En zo liepen we door de voordeur. Vaarwel Paul. We missen je.
Midden in de nacht tijdens een gierende storm kreeg ik een belletje: Er zou in Krimpen ad IJssel een schip losgeslagen zijn en richting Algerabrug dobberen. Op naar Kralingseveer, een Rotterdams wijkje tussen de van Brienenoordbrug en de Algerabrug. De dijk was afgezet door een politieauto. Na het tonen van mijn perskaart mocht ik door maar kreeg nog wel een waarschuwing: ‘Pas op want hij drijft los op de rivier’. Het was echt stekedonker en het schip had ook geen verlichting. Ik kijk rechts en zie ene zwarte massa. Ik kijk langzaam omhoog, en omhoog, en omhoog….. Teringggg. Dat ding was zo groot als een behoorlijk cruiseschip en dobberde langzaam richting dijk. Een stuk verder hadden de brandweercommandant en de politiechef net bij de voordeur van een schattig dijkhuisje aangebeld.
‘Mijnheer, er ligt een bootje in uw achtertuin’. Echt, vijf meter voor het huisje van de dijk werd geveegd liep het schip aan de grond. Narrow escape.
Aan de andere kant: als ie de grote verkeersopstopping ‘Algerabrug’ van z’n fundering had gevaren had er misschien nu een filevrije tunnel gelegen. Gemiste kans.
Op een zondagmiddag kreeg ik een bericht binnen dat er een klein vliegtuigje is neergestort bij Tholen in Zeeland. Vier dodelijke slachtoffers. Laagvliegend ging ik er heen. Op een dijk stonden een boel politie en brandweerauto’s en ik meldde me bij de persvoorlichter. ‘Wacht maar even.’ zei hij, ‘Er komt nog een rechercheur en als die er is dan lopen we er heen. Je collega’s lopen al vooruit.’ En ik zag inderdaad een clubje van een stuk of tien mensen met camera’s tot hun enkels door 500 meter modderig wad ploeteren richting waterkant. En dan nog 500 meter naar rechts en daar lag heel ver weg iets wat op een vliegtuigwrak leek. Op dat moment wilde de politiehelikopter op de dijk landen. We stapten 20 meter achteruit en de piloot zwaaide naar de persvoorlichter. ‘Tja’ zei die, ‘Als ik kan vliegen ga ik niet door de bagger ploeteren.’, en hij, de rechercheur en ik hopten op de achterbank van de heli. Na wat rondjes gemaakt te hebben over het wrak,
de rechercheur zat in het midden en zat nog een rolletje in zijn camera te laden, landde de heli en de voorlichter zei: ‘Loop jij even naar je collega’s want de PD is nog niet vrijgegeven.’ Ik gaf hem een hand en zei : ‘Ik heb het wel, bedankt, ik ben weer weg’ en liep naar de collega’s . Waar Gerrit de Heus tussen stond, tot veertien dagen ervoor mijn werknemer tot hij voor zich zelf begon in Bergen op Zoom. Het gezegde ‘zijn ogen vielen uit zijn kassen’ was hier totaal van toepassing. ‘Waar kom jij vandaan ??????’. Ik zei hem: ‘Je hebt vroeger toch niet goed opgelet bij je baas’ Echt, of ie een spook zag. Zo jammer dat ik die foto niet gemaakt heb ;-)
Weer twee weken later schoof er een Bulgaars vrachtvliegtuig van de landingsbaan op Zestienhoven. Wij meldden ons zoals altijd bij Roland Wondolleck, de directeur van Zestienhoven. ‘Koffie mannen? Broodjes ?, want de crashsite is nog niet vrijgegeven door de Koninklijke Marechaussee.’ Zo ging het altijd. Niks te verbergen, alle medewerking. En het is niet overdreven maar ik heb teveel crashes gezien. Mijn 24e zou bijna mijn laatste zijn. Daarover later meer. Na enige tijd kwam er een telefoontje, wij liepen naar het platform, en met Wondolleck zelf achter het stuur van een bus reden de fotografen, verslaggevers en cameraploegen naar het tot zijn assen in het gras staande vrachtvliegtuig.
Zo, die is hier voorlopig niet weg zeiden we al. Meestal riep Wondolleck dan: ‘Wie er verder dan 10 meter van de bus gaat wordt door de KMAR verwijderd.’ maar hier konden we onze gang gaan. En ik zag links van het vliegtuig een heli van de politie. Ik liep erheen en vroeg aan de piloot: ‘Zie jij kans om mij tien meter omhoog te trekken zodat ik overzichtsfoto kan maken?’ Zijn antwoord: ‘Nee, daar heb ik veertien dagen terug mega gesodemieter mee gekregen.’ Hij herkende me duidelijk niet dus ik zei : ‘Laat maar, dat was ik ‘ ;-) En ik liep maar weer terug.
Het arrestatieteam van de politie in Rotterdam was eigenlijk best een samengeraapt zooitje. Goeie mannen hoor, vakbekwaam maar qua uitrusting… Ze hadden een ouwe gepantserde Mercedes, ramen van twee centimeter dik en nog wat andere voertuigen, kogelwerende vesten en dat was het wel. Geen kogelwerende helmen of dat soort dingen, dat kwam pas na het tragische overlijden van de enige vrouw in het AT, Allegonda Gremmer. Zij werd bij een inval in een trappenhuis neergeschoten en overleed. De straat naast het bureau Marconiplein is naar haar vernoemd. De dader kreeg levenslang. Rijdende over de Schiekade naar de rijksweg 20 hoorde ik dat er een overval was bij een bankkantoortje op het Binnenwegplein, tegenover de voormalige Jungerhans. Beetje dom natuurlijk van die overvaller want daar staat 1 minuut na de melding een kudde agenten op mountainbikes voor de deur. Hij kwam dus niet meer weg. Maar naar buiten kwam ie ook niet. 180 graden gedraaid en ik hoorde over de scanner dat het AT op de Boompjes reed. Tegelijkertijd kwamen we op de Coolsingel aan. We hadden als pers net in die tijd een parkeerontheffing gekregen waardoor we de auto’s bij calamiteiten 24 uur per dag indien nodig vierkant op de stoep mochten parkeren. Nou, dit beloofde wel spektakel. Chef Bram van het AT zag mij en riep: ‘Dijkstra, hier komen’. Wat bleek: ze hadden nieuwe kogelwerende schilden aangeschaft en ze wilden wat foto’s van ‘in actie’ naar de leverancier sturen. Ik mocht onder dekking van de mannen met schilden mee optrekken naar de voorkant van de bank.
Daar werd de overvaller/gijzelnemer naar buiten gepraat en in de boeien geslagen.
In de verte zag ik de collega fotografen met lange telelenzen foto’s proberen te maken terwijl ik er op 3 meter naast stond met een groothoeklens. Tja, in de media gelden eigenlijk maar twee regels: Wie ken jij en wie kent jou ;-)
In de wijk Overschie woonden twee families, C. en van den B. En die hadden door hun criminele bezigheden een beetje hekel aan elkaar om het voorzichtig te zeggen. Dan weer werd er een uit de ene familie omgelegd, als wraak werd er een uit de andere familie een paar weken later weer richting eeuwige jachtvelden geholpen. Tot er op een moment een auto werd aangetroffen waar aan twee deurportieren touwtjes werden ontdekt en na nader onderzoek een handgranaat onder de chauffeursstoel bleek te liggen. 
Als C. zijn auto had opengemaakt was ie een paar seconden later ontploft. En toen was het OM het spuugzat. Midden in de nacht kreeg ik een bekende stem aan de lijn die zei: ‘Half vier bureau Marconieplein.’ en er werd opgehangen: tuut tuut tuut. Uiteraard herkende ik de stem wel. Vijf over half vier reden tien zwaar bewapende Mercedessen de poort van het bureau uit richting Overschie, waar bij enkele huizen de voordeur eruit ging en wat geboeide familieleden van C. en bij andere panden familieleden van den B. gearresteerd werden.
Blij dat iemand me waarschuwde hoewel er bij de politie bijna de doodstraf stond (en staat) op omgaan met de pers.
Op de Korte Dam in Schiedam was er midden in de zomer vroeg in de ochtend paniek nadat er schoten waren gelost in een bar.
Het AT kwam ter plaatse en op dat moment werd er een barkruk door de ruit naar buiten gegooid. De politiehond werd losgelaten maar in plaats van dat hij de dader in z’n been beet greep de hond de barkruk. Gelukkig waren de AT leden alerter en werd de dader snel geboeid en afgevoerd. 
Soms zat je heel lang te wachten tot er wat gebeurde, soms was je te laat en andere keren was je echt letterlijk op tijd. Van de Telegraafredactie kreeg ik de opdracht om naar Middelburg te rijden waar een gijzeling zou zijn. Tegenwoordig interesseert het de hele redactie niet meer en als er geen foto’s van het ANP komen dan is het domweg niet gebeurd. Maar toen vonden ze het nog belangrijk om ander beeld te hebben dan andere kranten. Ik ging met grote haast naar Middelburg waar, toen ik aankwam, een tiental collega’s al ettelijke uren aan het wachten waren. Ik stapte uit mijn auto en op dat ogenblik kwam de gijzelnemer geboeid en onder een deken naar buiten. Ik kon nog net op tijd mijn telelens op mijn camera zetten, druk een paar keer af en zei tegen de collega’s: ‘Nou, dat was het dan’, en ging weer naar huis. Als ik het laatste stoplicht rood had gehad dan had ik twee uur vergeefs in de auto gezeten. Net op tijd. 
Het vele, professionele, contact met het AT gaf vertrouwen bij die jongens en ik werd op een bepaald ogenblik ook uitgenodigd om een oefening bij te wonen, en die gasten uiteraard een serie góede foto’s te bezorgen. Want heel veel van hun vaak spectaculaire acties waren zo geheim dat ze nooit het nieuws haalden. Ze zouden het enteren van schepen gaan oefenen. Binnen 1 minuut 15 man en een hond aan boord van een schip brengen. Ik werd ook in een uniform gehesen zodat ik als ik onverhoopt overboord zou vallen in ieder geval zou blijven drijven en het niet koud zou krijgen. Het was halverwege januari. Bij de eerste acties op de oude Maas zouden ze een boot van de zeehavenpolitie enteren. Hard aan komen varen en snel de railing over. 
Daarna werden toevallig passerende schepen opgeroepen of ze ook een keer mee wilden werken. Die schippers hadden de dag van hun leven ;-)
Die scanner was voor de invoering van het niet af te luisteren C2000 best wel handig. Ik had wel wat geheime frequenties opgespoord en dat was wel handig. Zodra daar wat op te horen was dan kwam er snel actie. Zo ook bij Feyenoord wedstrijden. Op het voorplein van de Kuip klitten groepjes hooligans samen waar dan heel rustig wat politiemannen in burger steeds omheen gingen hangen. Ja, ook al kénde ik ze niet allemaal, je herkende ze van grote afstand alleen al door hun kleding en manier van lopen ;-) Maar goed, die hooligans hadden niks door. Zodra er een aangehouden moest worden kwam een ME busje langzaam aangereden en 10 seconden voor hij ter hoogte van de hooligans was ging de deur open,
trokken de politiemannen de hooligan letterlijk achterover en schoven hem zo de ME bus in, waar de politiemensen ook indoken. En wég. Eén hooligan afgevoerd en de achterblijvenden hadden geen flauw idee wat er nou eigenlijk gebeurd was. En na een kwartiertje of zo kwamen die politiemannen weer van alle kanten aanlopen en begon het feestje voor de fotograaf opnieuw.
Er was een melding van een huisarts die door een junk gegijzeld zou worden op de hoek van de Heemraadsingel en de CP Tielestraat. Die wilde zeker drugs scoren. Oeps. Dat werd een probleem want op alle hoeken waren de straten door de politie afgesloten. Ik dacht: ‘Ik ga het anders doen.’ en liep door het steegje achter de CP Tielestraat en klopte op de tuinpoort van een huis. Het was hoog zomer dus de bewoners zaten in de tuin. ‘Hallo, ik ben van de krant. Mag ik misschien even van een raam aan de voorkant van uw huis gebruik maken?’ ‘Ja hoor,’ zei de bewoner, ‘Ga je gang, er zit er al een’ ‘Te laat.’ dacht ik. Er was me iemand voor. Ik kwam op drie hoog en daar bleek er een van het AT te zitten. Uzi tegen de schoorsteen, verrekijker aan z’n ogen, portofoon in z’n hand. ‘Pak jij het rechter raam, want als ik moet schieten zit je ertussen’…. ;-) Ja hoor. Komt goed. :-) En we zien de gepantserde Mercedes aankomen van het AT.
Even later horen we een deur ingetrapt worden en nog een paar seconden later over de portofoon: ‘Man aangehouden, de dokter is oke.’
Ik sprintte snel drie verdiepingen naar beneden en liep de straat op. Terwijl honderden meters verder de collega’s met lange telelenzen stonden, had ik aan mijn groothoeklens genoeg. Jammer jongens ;-)
Er kwam een melding van een verwarde man die op het dak van Station Schiedam Nieuwland zou staan en naar beneden wilde springen. Het bleek een afgewezen asielzoeker. 
Dan komt er een heel circus op gang, verkeersafzettingen, brandweer met springzeilen, onderhandelaar van de politie en nog veel meer. En pers dus. Dan proberen we wel om geen stoorzender te zijn en niet op te vallen want je wil niet hebben dat ie door jou naar beneden springt.
Terwijl de onderhandelaar links de man probeerde de aandacht van de man zijn richting op probeerde te houden klom het AT aan de andere kant ongezien het dak op . 
Dat ging niet helemaal volgens plan want vanwege veiligheidsmaatregelen moesten de mannen aan elkaar gekoppeld worden. En die touwtjes waren iets te kort. Daarom ging een politiehelikopter achter de onderhandelaar hangen. Dat hielp. En zo werd de man tegen de grond gewerkt. Nou, tegen het dak dan.
Verwarde mensen zijn van allen tijde trouwens. Deze man in onderbroek dreigde de Maastunnel op te blazen. Nou ja, met een heel kort lontje zullen we maar zeggen.
Niet iedereen is altijd blij als ze een camera zien. Een rochel was nog het minst wat ik naar m’n hoofd kreeg.
Oke. Ik deed ook wel eens domme dingen. Na een melding van een BTGV (een benaderingstechniek gevaarlijke verdachten) had ik mooi zicht maarrr, het kan altijd beter denk je dan.
Dus ik liep nog een paar meter verder en ik keek plotseling in de loop van een paar politiepistolen. Gauw wegwezen.
Ik kreeg wel een belletje van de commissaris die me wilde vertellen dat het niet zo handig was. Ja dat wist ik ook wel. Schrale troost was dat de politie ook wel eens op elkaar stond te richten. Een man probeerde onder bedreiging van een pistool voor te dringen bij een autowasstraat. Ik hoorde het kenteken en dacht, laat ik eens bij die andere wasstraat gaan kijken. En ja hoor, daar stond ie. 
Nou had ik al sinds halverwege de jaren 80 een mobiele telefoon in mijn auto en dan was een rechtstreeks belletje naar de Vlaardingse meldkamer zo gemaakt. Kan ook niet meer tegenwoordig. Je bent een paar minuten bezig voor je bij iemand je melding kwijt kan.
Oud collega Dick Sluijter die naar Frankrijk was geëmigreerd, was een weekje over en logeerde bij mij. Hij vroeg of hij de klussen mocht doen op deze zondag want hij miste het fotograferen wel erg. Dick ging op weg met mijn camera’s en mijn auto. En toen ging de brandweerpieper af: ‘Helikoptercrash op de Maasvlakte’. GVD. Dan maar met een set reservecamera’s op de motor. Terwijl ik er heen reed hoorde ik via m’n headset van de Telegraafredacteur wie er in zaten : Collega’s Ben Wind, Rob Cloosterman en vriend Ed Oudenaarden waar ik eind jaren 70 als fotograaf begon bij Fotograaf Cor Vos. De proloog van de Tour de France die dat jaar in Rotterdam zou starten had een oefenrondje over de Maasvlakte gemaakt toen het helemaal verkeerd ging. De heli was neergestort in de struiken. 
Daar aangekomen werd het gelijk herrie met de politie. Terwijl voetgangers en fietsers nog gewoon door mochten lopen en fietsen moest ik weg. Handen voor de lens. Nu hebben wij als pers wettelijk een bijzondere maatschappelijke positie. Zolang we niet in de weg lopen of gevaar vormen voor sporen dan mogen we in principe doen wat we willen. Maar, dat weet menig agent niet. Die leren op school dat zij het op straat voor het zeggen hebben. Ja… Totdat je een (foto) journalist tegenkomt.
Dan maar even een paar meter verder weg gaan staan.
En toen liep het echt uit de klauwen. Ik laat me niet wegsturen als ik weet dat ik het recht heb om daar te werken. Dan maar aan laten houden dan zoeken we achteraf wel uit wie gelijk heeft.
Na een uur of wat geboeid in de hete zon gezeten te hebben kwam er een inspecteur die het allemaal wél begreep. 
Dan word je vrijgelaten en kan je weg. Toen pas ben ik in elkaar gezakt en heb een kwartier zitten janken naast mijn motor. Er waren vier mensen om het leven gekomen. De piloot, de voorlichter van het Havenbedrijf die ook in de heli zat en fotografen Rob en Ben die ik ook wel kende. Ed Oudenaarden had het overleefd. 23 Vliegtuigongevallen had ik gefotografeerd en geen traan gelaten en nu sloeg ik echt door. Twee dagen later hoorde van de redacteur dat ík eigenlijk in die heli had moeten zitten maar dat hij vergeten was om de uitnodiging door te sturen. Mijn moeder riep altijd al: ‘Er is meer tussen hemel en aarde’. Nou ja, het was mijn tijd nog niet kennelijk. Toen ik een week of wat later bij Ed in het Dijkzigt ziekenhuis op bezoek ging was het eerste wat hij vroeg: ‘Heb jij foto’s ?’. ‘Ja Ed, maar niet dankzij de politie , meer ondanks de politie.’ Hij kon zich echt niets meer herinneren van het ongeval waar hij helaas een dwarslaesie aan overhield. Hij heeft het fotograferen ook totaal afgezworen en wil ook geen contact meer met oud collega’s. Jammer want het was een topfotograaf. Anderhalf jaar later toen ik de Officier van Justitie eens belde wanneer hij me nou eindelijk eens ging vervolgen voor het niet voldoen aan bevel of vordering moest ik langskomen bij het OM. Nou wist ik allang dat hij geen zaak had en zijn antwoord was dat ie nog wat aan zijn proces verbaal moest sleutelen. Toen ging ik echt uit m’n dak: ‘Serieus, moet jij aan je proces verbaal sleutelen om mij te vervolgen?’ Lang verhaal kort, nooit meer iets van gehoord. Maar in de omgang met de politie ging het nog lang daarna stukken beter. Het verhaal over de onterechte arrestatie van een journalist was ruim door het korps gegaan.
Alle collega’s kregen wel eens klappen van de politie, Pim Korver was vaker dan eens de pineut.
En mijn arrestatie was niet de enige keer hoewel deze dames wel gevoelig waren voor mijn argumenten.
Op Rotterdam zuid reed een brandweerwagen eens tegen de wiek van de ambulancehelikopter. Dat zijn toch rare dingen die je dan moet invullen op de schadeformulier. Maar de heli mocht niet meer opstijgen ook al was er maar een schilfer verf vanaf. 
Er vallen toch nog regelmatig vliegtuigjes uit de lucht maar deze was wel heel bijzonder. Parachutisten hebben hun oefenveldjes in de buurt van Rhoon . Maar bij het verlaten van het vliegtuig ging bij een parachutist zijn scherm te vroeg open en bleef hij aan de staart van het vliegtuig hangen. Hij gooide zijn parachute af en kwam met de reserve parachute veilig op de grond maar het vliegtuig stortte neer door de rare manoeuvres. De piloot kwam om het leven want dat was de enige zonder parachute. Sindsdien moet iedereen er een om hebben aan boord. Ook deze fotograaf die later eens mee mocht.
Het is wel iets hoor dat entertainment. Het team doet zijn uiterste best maar het is veel gericht op jonge mensen en die lieve lezers…., juist, die zijn nu tijdens deze Atlantische oversteek veel minder aan boord! Ik vind het een gemiste kans en desinteresse in je gasten want continue klinkt de keiharde nietszeggende beat langs het zwembad. Okay, achterop is nog een kleiner zwemparadijs en daar lig je rustig….althans, volgens mijn vent ook niet, want daar draaien ze momenteel kerstmuziek, yes! 😍 In ieder geval wel op een normaal volume. Gisteren in Bridgetown zijn er weer nieuwe gasten aan boord gekomen en het is wellicht lelijk van mij om te zeggen maar het niveau gaat lager en lager. In de loop der jaren na de corona zijn we dat meer en meer gaan merken. Er zijn heel veel cruisemaatschappijen met talloze schepen, groot, groter, groots voor oud en jong. Omdat de concurrentie moordend is ligt de lat om passagiers tevreden te houden hoog en de prijs wordt dus lager. Er is overcapaciteit lijkt het en misschien is het ook hierdoor dat veel is toegestaan. De kledingvoorschriften en het gebrek aan naleving van de gedragscodes zijn hier het bewijs van. Ook nu tijdens de ‘Elegance avonden’ worden korte broeken en chauffeurhemdjes getolereerd. ’s Middags tijdens de lunch lekker in een zwembroek langs een buffet wandelen, man, man, man, het is een ding. En hoeveel mensen met moeilijke voeten ik heb gezien! 😉 Het zal best een modebeeld zijn, slippers en sokken, maar waarom ga je op die vreselijke plastic Adidassen en een trainingspak naar het diner! Serieus, het slag volk dat niet zou misstaan in ‘Tokkie Town’. 🤭 De Virtuosa heeft ook iets wat we nog niet eerder hebben gezien. Namelijk, hun eigen beveiligers! We hebben een praatje met hen gemaakt en er zijn dus reizen dat ze geregeld moeten ingrijpen omdat passagiers zich misdragen en zelfs met elkaar op de vuist gaan. Bijzonder om te horen maar als we hier zo aan boord in het rond lopen zie ik het wel voor me want bij een volle bezetting lopen er gewoon 6000 gasten rond! 😳 Voor nu valt het allemaal mee. Volgens de telling is het momenteel de helft van dit aantal. Er is daardoor altijd wel een bedje bij het zwembad, zon of schaduwkant, de wachtrij voor een drankje of iets te eten is bijna nihil. Kortom, het is gezellig druk vinden wij. Vanaf Martinique zal dit veranderen want dan gaat de Virtuosa korte trips maken variërend van 7 tot 14 dagen en iedere keer met een full-house bezetting. 
Tijdens de zeedag varen we langs Martinique waar we op de terugweg van boord zullen gaan. Het kleine puistje in zee rechts ( Le Diamant) krijgen we later nog beter te zien.
Zo dichtbij land is het leuk hoe de verschillende vogels met ons meevliegen.
Even lachen en zeker het vermelden waard: moeders en Jan zitten op de negende verdieping bakboord en wij stuurboord. Voor het diner spreken we dan een tijd af op onze verdieping bij de liften. Als ze er nog niet zijn dan oefenen mijn vent en ik in de ruime hal onze danspassen.
In de morgen naderen we de plaats Basseterre op St. Kitts. Vanuit de verte kan ik in de haven al een cruiseschip zien liggen en achter ons komt deze dame aanzetten. Later op de dag komen er nóg twee bij en liggen we dus met zijn vijven! Dat is wat ik hierboven ook al beschreef, het is een vreselijk toename van deze manier van vakantie vieren op het water.
Als we aan land gaan zien we wel een leuke ontwikkeling:
aanbieders van excursies buiten de maatschappijen om, én taxichauffeurs mogen alleen achter een rij hekken hun waar aanbieden. Je wordt er niet meer mee overvallen en nee is nee.
We hebben een excursie geboekt via de MSC, maar die is pas in de middag. De ochtend besteden we dus om het centrum van Basseterre te verkennen. Ze hebben er hier handig op in gespeeld dat er zoveel cruiseschepen komen want het is een groot openlucht tax-free shopping centrum. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te bedenken hoeveel mensen er per week komen! Deze grote hoeveelheid winkels maakt wel dat je weinig last van de drukte hebt. Het vermoeden is ook dat de winkels allemaal van de cruisemaatschappijen zijn. 
De Engelse invloeden zijn nog steeds goed herkenbaar op dit eiland.
Na de lunch gaan we dan op weg naar het afspreekpunt op de kade voor de excursie! Dat heeft nog even wat voeten in de aarde want hoe we ook communiceren, het lijkt af en toe niet te lukken om met zijn vieren op dezelfde plek en tijd te verschijnen. Het blijft hilarisch maar soms…..grrrrom😡, is het een dingetje hoor. Komt bij dat het mobiele netwerk hier pet is en we dus niet zo makkelijk elkaar een belletje kunnen geven. Nou goed, uiteindelijk blijkt dat we ons voor niets gehaast hebben. Want de afgesproken tijd van 13.15 uur is slechts een richtlijn stelt de allervriendelijkste dame van bordjes voor groep 27 en 30 vast. Antilliaanse tijd… Plus of minus 1 uur. Of zo. 🤣
En ja, zo gaat de klok intussen al naar 14.00 uur als onze chauffeur zich met de bus komt melden. 😳 Als alle acht bussen compleet zijn dan vertrekken we richting de trein. De rit over het eiland is prachtig maar gaat niet snel. Er steken koeien, schapen en geiten over de weg, iemand heeft zijn auto gewoon laten staan omdat ie even een praatje is gaan maken en alles heeft de uitstraling van ‘maak je niet druk, daar is het te warm voor’. 😊Vanuit de koele airco bus aanschouwen wij het allemaal. Zoals het gezegde is; ‘Mens, verbaast u niet maar verwonder u slechts!’
Onze gids (een Oekraïner) is pas bij MSC begonnen en het is zijn eerste excursie op dit eiland. Dat is te merken want naast dat ie zo onzeker is kan de arme man de chauffeur slecht verstaan waardoor zijn vertaling van het Engels naar Duits voor hilarische momenten zorgt. Wij zitten net achter de chauffeur en mijn vent gaat zich er mee bemoeien. “Je kan beter op de stoel van die gids gaan zitten!” zeg ik gierend van de lach als het weer misgaat. De gids is inmiddels al zo hulpeloos dat ie mijn vent inderdaad vragend aan kijkt voordat ie de microfoon pakt om iets te gaan zeggen.
Dan zijn we bij de trein. Je kan beneden en boven zitten. Beneden is er airco en boven is er arko…. Alle ramen kunnen open. 😉 Het waait heerlijk door. 
Het is een geweldige rit en een wonderlijk mooi landschap trekt aan ons voorbij! Saint Kitts is het enige eiland in de Caribbean met een spoorlijn. Die werd tot enkele tientallen jaren geleden gebruikt door goederentreinen voor de afvoer van suikerriet naar de fabriek. Dan zien we plotseling twee achter elkaar liggende vulkanen: Nederland! Sint Eustatius en Saba.
Een optreden van inheemse indianen en een rumpunch van een charmante dame maken het compleet.
In de bomen zien we koe-reigers. 
Deze chauffeur met zijn vrachtwagen volgt ons het hele traject om de slagbomen te sluiten en te bewaken.
Aan het einde van de treinrit staan de bussen weer te wachten. Doordat het hier allemaal so easy gaat zijn we net voor de ‘all onboard’ tijd terug. Gelukkig voor onze gids want bij een georganiseerde excursie via de maatschappij is het aan de laatste om ons weer op tijd aan boord te krijgen. We zijn versleten van de middag want het was erg warm maar het was zo ontzettend leuk! Vanaf het bovendek genieten we van de afvaart. 
We zijn er net en er breekt een enorm noodweer los. Gewoon horizontale regen!
De volgende morgen worden we wakker in St. John’s op Antigua. Ook dit keer zijn we niet alleen. Om aan te geven hoeveel schepen er zijn, we zien iedere dag verschillende namen en weinig dezelfde schepen! Ook hier in St. John’s is het op en rond de kade een waar tax-free shopping paradijs waar wij iedere keer toch weer iets leuks kunnen vinden.
De kerstsferen zijn al aanwezig! 
Het einde van de reis komt in zicht. Vrijdag is het nog de beurt aan de havenplaats Roseau op het eiland Dominica. Zaterdag zullen we dan in Fort de France op Martinique van boord gaan.
Het eiland Dominica begroet ons met stevige regenbuien. Het zijn van die korte tropische buien. We starten dus rustig en gaan later op de ochtend van boord. Ook hier op de kade een scala aan mensen die een excursie aanbieden. Het is altijd even babbelen, weglopen en weer babbelen voor een geschikte prijs. Tijdens dit al komen Rob en Marjan (vrienden van vrienden die ook aan boord blijken te zitten) aanlopen. Zij willen ook wel mee met ons dus het onderhandelen over prijzen met de aanbieder gaat weer beginnen maar al snel zijn we eruit en gaan op pad.
Langs een monumentje voor de oudste inwoonster van Dominica: 128 jaar !
We zien heel veel tropisch fruit in het wild. 
Onze gids is een aardige vent met leuke informatie over het eiland en gelukkig ook een goed chauffeur. Over smalle, steile en kronkelige weggetjes brengt hij ons naar de mooiste plekken.
De pappa en mamma watervallen. 
En stinkende zwavelbronnen. 
“Kijk, nog een kanarie!” lacht mijn vent als ie deze heer van een andere groep ziet. We zijn inmiddels wat melig dus ik moet de andere kanarie vergezellen. Alles voor de foto. Beetje flauw maar het moment is grappig! 
Ja, ook een land met 40.000 inwoners heeft een presidentieel paleis. 
Na een trip van zo’n drie uur zijn we terug in het centrum. We lunchen met elkaar aan boord en zoeken dan het zwembad maar weer eens op.
Tegen de avond worden de trossen losgemaakt en maken wij ons op voor de laatste avond op de Virtuosa,
die inmiddels ook in kerstsfeer is. 
We nemen afscheid van onze tafel bediening, stuk voor stuk, leuke lieve hardwerkende mensen. De meesten zijn acht maanden aangesloten op zee, ver van huis, gezin en familie. Zeven dagen per week, elf uur per dag. Wel voor een redelijk salaris horen we, 2000 euro per maand. Plus kost en inwoning natuurlijk. 
Voor 23.00 uur zetten we de koffers buiten op de gang, die zullen we morgen op de kade weer terug zien.
Gezien het aantal koffers gaan er hier vandaag niet heel veel passagiers van boord. Veel zullen nog een weekje langer wat andere eilanden bezoeken. 
Roel neemt een taxi naar het vliegveld, ongeveer 10 kilometer, waar hij de huurauto ophaalt.
Dan is het puzzelen en meten om de koffers in de auto te krijgen.
Lekker Frans hier. Franse auto’s en Franse nummerborden. 
Bij aankomst in hotel Karibea in Saint Luce blijkt dat er dit weekend een groot kerst-event is. Er zijn kraampjes en muziek optredens. Al met al heel druk en gezellig.
Het hotel valt tegen, het complex is aan renovatie toe. 
Gelukkig zijn de kamers goed schoon en het zwembad heerlijk.
Helaas hebben we niet echt van Martinique kunnen genieten want alle vier zijn we snipverkouden. Met name moeders en Roel hoesten als valse herdershonden. Het is soms griezelig om te horen. 
Er zijn leuke tentjes op het strand. 
Zo gaan de dagen hier helaas anders voorbij dan we gedacht hadden. We verkennen het eiland wel maar genieten er niet zo van als we gehoopt hadden.
Ook de Diamant duikt weer op.
Een stukje verder staat een slavenmonument waar wat Amerikanen omheen staan en de Black Panther groet brengen.
Alles voor de selfie.
Op een strand dat op internet omschreven werd als de mooiste van Martinique waren ook sanitaire voorzieningen. Douches en wc’s. Nou…. laat maar. 🤮 
Net naast het hotel zitten een paar eettentjes waar het eten 5x beter is dan in het hotel.
Donderdagmiddag slepen we alle bagage weer in de huurauto en brengen die terug naar het vliegveld. Onze vlucht met Air France zal ons eerst naar Parijs brengen en vandaar vliegen we door naar Amsterdam. We hebben een prima vlucht en eigenlijk gaan de uren best snel voorbij. De trein en als laatste de auto brengt ons allemaal weer veilig thuis. We kijken terug op een mooie cruise cq. vakantie en zijn blij dat we dit zo met elkaar hebben mogen doen. Ondanks de toename van de cruiseschepen blijf ik het een super leuke manier van reizen vinden. Er is zeker verschil in de maatschappijen en de HAL blijft voor mij nog steeds de beste. Eigenlijk hangt de beslissing om te boeken af waar de cruise heen gaat en wat de prijs is. Het leven hoeft niet zo moeilijk te zijn…. De volgende dag ga ik in de voortuin wat kerstverlichting aansluiten. Als ik weer binnenkom zie ik mijn vent bij de kalender staan tellen. “Wat doe jij nou? Jij hebt toch niet veel met kerst?” vraag ik hem. Hij kijkt me vreemd aan,….Juist, ik begin het te snappen!
Dan een laag plastic,
en dan een stuk kunstgras.
Als dat gebeurd is bedenk ik me dat ik dit jaar toch ook wel weer eens een kerstdorp wil bouwen. Dus mijn lover begint met veel zuchten en steunen aan het opzetten van het frame. Tja, een vrouw en haar hobby. 
En na twee weken staat er weliswaar een klein dorp maar met een volwaardige skipiste. 
Nu het oude kantoor boven zoals het er nu uitziet ongebruikt gaat blijven besluit Roel de serverkast en de bekabeling maar eens uit te mesten. Dikke bossen kabel zijn overbodig en worden weggeknipt. Het levert een boel ruimte op. 
En dan hebben we ook nog de jaarlijkse schil-acties en het inmaken van appelmoes en stoofpeertjes. Gepensioneerd zijn is nog best hard werken hoor aldus mijn vent. 😉
Dan krijgen we ook nog een kunstkerstboom aangeboden maar die moet nog maar even in de garage blijven wachten op zijn beurt. 
Het nieuwe privékantoortje ziet er nadat we de grote tafel en de lampen van boven hebben gehaald in ieder geval een stuk gezelliger uit.
Moeders had weer eens een cruise gezien voor weinig geld. Met de Costa ( Ja, die van kapitein Schettino 😳) van Italië via Zuid Afrika naar Oman en eindigend in Dubai, totaal 38 dagen. Maar helaas, een paar weken na het boeken krijgen we bericht van het reisbureau dat de cruise gezien het gedonder in het Midden Oosten, Jemen en Iran gecanceld gaat worden. Niet veel later komt er een nieuwe reis in beeld: met de MSC Virtuosa in 19 dagen van Rotterdam
En we fotograferen de (proef) vaart de Noordzee op. 
Een dag later breng Peet Verhoef ons naar de Wilhelminapier. 
Terwijl de regen met bakken neerklettert stappen we aan boord van de MSC Virtuosa. 
Oud collega Jan Booister die in torenflat ‘De Rotterdam’ woont is weer zo aardig om een foto van bovenaf te schieten. 
wij hebben stuurboord en moeders en Jan tegenover ons aan bakboord.
Dan richting één van de vele restaurants voor de lunch. 
In tegenstelling tot de grote Aida Nova, onze cruise afgelopen voorjaar, is het hier op de Virtuosa makkelijker ingedeeld. Een grote centrale wandelpromenade met winkels, 
Mocht je verdwalen dan zijn er deze scheepsplattegronden. 
Een handigheidje is de lift. Aan de buitenzijde toets je in welke verdieping je wilt en de desbetreffende lift brengt je rechtstreeks naar de gewenste etage. 
Het resultaat: weinig wachttijden en geen liften die op iedere verdieping stoppen. Ook de lift met uitzicht op zee is het vermelden waard! 
Terug naar de lunch! We kiezen voor het buffetrestaurant. Dat is op ieder schip altijd weer even ontdekken. Eerst een tafel scoren en dan om de beurt de vele verschillende lekkernijen uitzoeken óf eerst eten scoren en dan een tafel? We hebben van moeders alle drie een drankenkaart gekregen dus kom maar door! 
Verder is zo’n eerste dag altijd druk, koffer uitpakken, schip verkennen en het verplichte safety programma volgen. Rond 18.00 uur varen we uit. Het is inmiddels donker en door het slechte weer staan er niet veel mensen op de kade om uit te zwaaien. 
In de Waalhaven aangekomen keert de grande dame haar kont. 
Terwijl we aan het diner zitten zien we Maasluis en Hoek van Holland aan ons voorbij trekken. Op deinende golven varen we in de nacht Engeland tegemoet. De volgende morgen moet er natuurlijk eerst een Engels ontbijt worden genuttigd. 
Daarna gaan mijn vent en ik aan land voor een rondje door Southampton. Maar eerst moeten álle passagiers langs de douane. In een honderden meters lange rij sjokken we langs een viertal douaniers die checken of je je ETA hebt. 
Uiteraard kan m’n vent het weer niet laten om te zeggen “The EU was better, wasn’t it.” 🤭 Er kwam gedempt een opmerking terug: “Not everything.” “Nou, de volgende keer pak ik wel een rubberboot, dat gaat sneller” zegt ie terug in het Nederlands. 
Moeders en Jan blijven aan boord, veel te koud.
Na wat shoppen gaan we terug en genieten verder van een quiz aan boord. Eigenlijk is het leven heel easy zo, er zijn veel activiteiten (volgens een app op je phone te vinden of op deze borden) 
maar niets is verplicht. In Le Havre gaan er de volgende dag wederom veel passagiers van boord, we zien er ook weer enkele bijkomen maar de drukte van de afgelopen twee dagen blijft uit. 
Hoeveel passagiers er aan boord zijn is onduidelijk. De berichten hierover zijn wisselend maar volgens onze kelner Francis 
zijn er nu zo’n 2700 passagiers en 1500 bemanningsleden aan boord. Door de vele zeedagen is de reis niet altijd geliefd. Maar deze oversteken zijn over het algemeen prima geprijsd! Op weg naar Ponta Delgada op de Azoren zijn we drie dagen op zee. Het zijn rustige dagen, het weer is wat onstuimig, 
de temperatuur koud en de zee redelijk rustig. Althans dat vinden wij! 
Dat niet iedereen er zo over denkt blijkt als we voor een vraag in de rij bij de receptie staan te wachten. Terwijl we onze vraag stellen luisteren we met een half oor naar het echtpaar naast ons. Het zijn Nederlanders en de vrouw vraagt aan de receptioniste; “Weet u wanneer de golven stoppen en kan het schip anders minder snel varen want ik heb last van het schommelen en hierdoor nog niet alle dingen kunnen doen die ik wil omdat ik nu vaak op bed lig.” 
Die zit net buiten het haventerrein en al vrij snel zijn we op weg voor een tour over het eiland. Thuis hebben we al een route bedacht met alle bezienswaardigheden. Het is prachtig hier, de natuur met vele verschillen en mooie vergezichten. 
De lokale geysers doen ons denken aan Yellowstone. 
Onderweg eten we een typische maaltijdsoep gegaard in een pan die in een gat van de hete geyser heeft gestaan. 
Na een perfecte dag checken we terug aan boord ons sociale leven en maken ons op voor weer een aantal dagen zonder internet. Alleen Roel heeft een internet pakket genomen om toch bereikbaar te zijn. Of misschien was hij bang voor afkickverschijnselen. 
Ik vind dit altijd wel prettig want slingerend wandelend op mijn hakken valt het dan minder op dat ik een aantal Tequila’s Sunrise op heb. 
en op andere plekken. Jan denkt toch nog maar eens of een brommerrijbewijs iets voor hem is.
Maandagavond: White Night!
En een heuse schuimparty. 
Er is een ober-robot die je cocktails op wens maakt. 
Maar wat menselijk contact is toch wel beter. ‘s-Avonds bezoeken we een show in het theater 
en daarna gaan de voetjes op de vloer in de verschillende dancings.
Het casino is heel rustig en helaas ongezellig. 
Een drankje en een een spelletje kaarten. In de plaatselijke Spa boek ik een nagel arrangement. 
Dat we teveel eten en drinken in dit drijvende hotel laat zich raden! 
Na weer vijf dagen op zee arriveren we in Barbados. We zijn nu elf dagen onderweg.
Wij hebben niets geboekt als excursie en dat blijkt nu jammer. We gaan de hoofdstad in maar…. het is een Nationale feestdag en echt alles is dicht. 
Dan wandelen we maar naar een dichtbij strandje. 
We komen de broer van Poetin nog tegen met zijn maîtresse die een nieuwe kalender aan het maken zijn. Of zou het toch iemand anders zijn. 🤣
We beginnen onderin bij Peschiera del Garda waar we op de camperplaats net buiten het levendige centrum nog een plekje vinden.
Het is nog steeds zo warm, zeg maar snikheet, en de camperplaats heeft totaal geen schaduw! 😳 We puffen wat, drinken wat en gaan dan met de fiets richting het meer. Gelukkig is dat ook dichtbij en zo staan we even later in het water. We koelen er niet echt van af want de temperatuur van het water is eveneens warm. Bij een strandbarretje doen we een lekker drankje en gaan dan terug naar de hut.
De camperplaats is vrij nieuw en het sanitair is prima. Na de douche vertrekken we richting de wekelijkse avondmarkt. Helaas is die niet wat we ervan verwachten, komt wellicht ook door de vreselijke hitte. We zijn er in ieder geval snel klaar mee.
Daarna zoeken we een restaurant en ploffen neer op een terras dat op een ponton in het water ligt. Daar genieten we van het diner.
Na nog wat slenteren door de smalle straatjes gaan we terug naar de hut, zetten de airco hoger en doen de rest van de avond niets meer. 😊
Na een benauwde broeierige nacht besluiten we hier weg te gaan. Het blijft de komende dagen nog steeds heel warm en het is, ondanks de airco, echt niet uit te houden. Zo rijden we langs het meer naar boven richting Torbole. Ik heb hier heel veel jaren geleden gefietst en verbaas me nu dat ik zelfs het meer eens heb rondgereden…. 🤔 In Torbole zit het echter niet mee, de campings zijn allemaal vol! Onze laatste hoop is camping Arco Lido maar ook daar zien we vanuit de verte al een bord met de tekst ‘completamente’. 😞 ‘Ga jij eens vragen of ze echt vol zijn!’ dirigeert mijn vent. ‘Ga zelf maar hoor, jij hebt altijd meer mazzel.’ zeg ik bitsy terug. 😡 Hij springt uit de camper en ik zie hem druk praten met de receptioniste. Daar komt ie terug rennen, ‘Zo dat is gelukt, we hebben in ieder geval voor 1 nacht een plekkie!’ 😳Serieus, hoe die vent van mij dat toch altijd voor elkaar krijgt, geen idee! Het is ook nog eens een prima plaats onder een grote boom dus met redelijke schaduw. 
Na het installeren gaan we naar het meer.
Het is hier een stuk drukker, zeker met windsurfers en zeilboten. 
’s Avonds bezoeken we het kleine centrum en zitten daarna nog lekker lang buiten voor de hut. In de verte klinkt onweer maar dit bereikt ons niet. Helaas kunnen we niet bijboeken want de vakanties in Italië zijn begonnen dus alles is gereserveerd. 😫Gisteravond hebben we al zitten bedenken welke route we kunnen gaan doen.
Eigenlijk willen we terug door Zwitserland maar naar wat we gehoord hebben zijn de Zwitsers streng aan het controleren op het gewicht van campers en caravans. De boetes liegen er niet om, zonde van het geld! 600-700 Euro is niks. En dan moet je ook nog uitladen. 🤨 Op internet heeft mijn vent een weegbrug gevonden op een industrieterrein in de buurt van Trento. Aan het begin van deze reis waren we op de weegbrug in Vlaardingen zo’n 300 kilo te zwaar. Iets wat mijn vent absoluut niet gelooft. Ik echter wel, zeker als ik de afgelopen weken heb gezien wat we allemaal meeslepen. De route hangt dus af van het gewicht. Bij de weegbrug komen we al snel tot de conclusie dat Zwitserland het niet gaat worden. 
We zijn nog steeds ongeveer 300 kilo te zwaar! ‘Dat komt door al die rotzooi van jou die we meeslepen en waar je niets mee doet!’ 😡 moppert mijn kerel. ‘Neem nou dat strandkarretje, dat sjouwen we al drie maanden mee en hebben hem nog niet een keer gebruikt! Over je inloopschoenenkast ga ik het maar niet hebben!’ 😡 De rest van de opsomming zal ik jullie besparen. Langs de Weinstrasse en Caldaro/Kaltern waar Roel ooit als kind op vakantie ging 
komen we bij Trento en schieten daar een kleine camping op. Deze ligt achter een hotel in een grote tuin met allemaal bomen. Hier nemen we de rest van de dag rust want het zal door de hitte komen maar er zijn momenten dat we elkaar echt niet zo leuk vinden hoor! 🤫 De volgende morgen rijden we lekker uitgerust over de Brennerpas richting Oostenrijk.
Zo belanden we in het Oostenrijkse Westendorf. In dit gebied bracht mijn vent vele skivakanties door. Het weer is omgeslagen en op camping Panorama plaatsen we in de regen de hut. 
Zodra het droog is wandelen we via een een steil weggetje naar het centrum dat hoger ligt dan de camping. Door de regenachtige dag is het stil in de straten van het centrum maar dan zien we op een hoek een overdekt terras met muziek! Gezellig! 😊 Maar helaas, de regen komt weer terug en niet zo zuinig ook. Tsja, dan zit er niets anders op dan op het terras onder de parasols te blijven schuilen. Als de regen iets minder wordt wagen we het en stappen op.
Dan ineens komen we langs een restaurant die juist vanavond schnitzels aanbieding heeft! De keuze is niet zo moeilijk, zeker omdat het water inmiddels weer flink naar beneden komt.
Uiteindelijk stopt later op de avond de regen en komen we weer op de camping. Na al die wijntjes is het maar goed dat de weg bergaf gaat….zullen we maar zeggen. 🤣
Wat we hier verder doen: fietsen (ga ik niet meer doen met mijn vent 😫), wandelen (wil mijn vent niet meer doen met mij 😫). We verdwalen….
maar landen dan toch in Kitzbühel.
De volgende dag gaat het op de fiets richting Söll, waar we natuurlijk een Tyroler Gröstl en als toetje nog een apfelstrudel eten! 😍
Een kunstenaar heeft in zijn tuin een aantal beelden staan, waaronder deze Amerikaan compleet met kapot geschoten oor! 😳
Terug op de camping komen we in een hels kabaal terecht. 😳Tegenover ons staat een vouwwagen. Vanmorgen heb ik ze buiten zien zitten, een echtpaar met een kindje van ongeveer twee jaar. Ik weet, het is mijn aanname maar het is zo’n stel dat wortels eet en plastic verafschuwt, zeg maar. Na een kwartier brult dat kind nog steeds en nu harder en harder. 😳 De vrouw hoor ik niet, wel de man, ‘Wil je dan je bedje uit en spelen? Stop je dan met huilen?’ en zo gaat het door. 🤨 Het is tenenkrommend en ik kijk eens om me heen of wij alleen ons daar aan ergeren. ‘Als je als volwassenen zo gilt dan sluiten ze op in een dwangbuis.’ stel ik terwijl de andere campinggasten ook naar de herrieschoppers staren. Ik ken mezelf, dit gaat niet goed, ik moet me er mee bemoeien. 🤭 Met grote passen loop ik naar de overkant en roep in de tent van de vouwwagen, ‘Hallo, mag ik even iets vragen, gaat het allemaal goed hier?’ Echt, op een vriendelijke toon hoor! 😊 De man en het kind kijken me verstoord aan en dan komt het! ‘Let maar niet op haar, zij heeft namelijk stress omdat we morgen naar huis gaan!’ 😳 Echt, ik weet even niet wat ik moet zeggen en meer dan een langgerekt ‘Okay….’ krijg ik er niet uit. ‘Ja, het is wat, ze hebben zo een eigen willetje. Ik hoop dat ze zo beseft dat stoppen beter is.’ vervolgt de vader. 🤨 ‘Nou, ik en alle andere campinggasten hopen dat ook, ik kan mijn eigen man niet eens meer verstaan door dat gegil! Succes!’ 😡 roep ik boven het gegil uit en been weer terug naar de overkant. Links en rechts zie ik de andere buurtjes goedkeurend naar me knikken. De herrie gaat nog even door en dan is het stil, de tiran loopt buiten. Daar komt de moeder aan, die was gevlucht naar de douche zie ik. Grappig is dat je sommige dingen gewoon voelt want natuurlijk gaat die man klagen dat ie aangesproken is door die Nederlandse bourgondische wijndrinker van de overkant, ik dus! 🤣 Nou, maakt mij niet uit, de sirene is uit dus dikke prima! Kan het nog gekker? Ja, zeker! 😫 Uit de verte komt een andere worteleter aangelopen met haar net afgewassen boeltje. Ze stopt bij het echtpaar met de tiran en kirt dan, ‘Oh, gelukkig is ze weer stil ! Heel mooi, echt heel mooi van jullie! 🤭 Maar nog een vraagje ; zijn jullie wel eens in therapie met haar geweest?’ Als de vrouwelijke helft ontkent dan gaat ze verder, ‘Het kan zo vreselijk goed helpen, echt mijn ervaring is doen, doen, doen!’ Ze geeft allerlei voorbeelden en laat op het laatst het adres van de therapeut achter, ‘Doen hoor, echt doen!!!’ en ze fladdert weg. 😳Mijn vent en ik zitten in verbazing, het gaat om een kind van twee en die heeft stress!!! Sodeju, die gaat nog een zwaar leven krijgen. 😉 Maar ja, de oplossing die mijn ouders hadden mag niet meer. Mocht ik al het lef hebben om zo te gaan gillen dan was de keus een tik met de linker of rechterhand. 
Na drie dagen reizen we verder en komen we via Augsburg,
en Heidelberg,
in Sankt Goar terecht. Allemaal stuk voor stuk verrassend leuke plaatsjes! Met name Sankt Goar dat langs de Rijn ligt. 😍
De camperplaats waar we staan ligt schuin tegenover de 132 meter hoge rots waarop het beeldje van de Loreley staat. Volgens de legende was zij een zeemeermin die op deze rots zat en haar gouden haren kamde. Met haar prachtige lied leidde ze schippers af. Die letten niet meer op hun koers en zo kon het gebeuren dat hun schepen op de rotsen vergingen. Op de fiets klimmen we naar haar beeld toe en genieten van het uitzicht.
We maken een vaartochtje tussen Boppard en Sankt Goar.
En gaan met de kabelbaan omhoog naar de Vierseenblick waar je uitkijkt over een enorme bocht in de Rijn. Het lijkt wel wat op Horseshoe-bend in Amerika. Maar dan anders.
De wandeling naar beneden moet je bij regen niet doen denk ik.
We sluiten af met een gezellige avond en kort nachtje op de camperplaats in Eerbeek bij Roel zijn zus en zwager. 😊
Het waren drie mooie maanden waarin we heel veel hebben gezien! 😍 Er zijn landen en plaatsen waar we niet meer naar terug hoeven, gewoon omdat het onze interesse niet kon krijgen. Maar er zijn ook plaatsen, zoals de steden langs de Rijn, waar we zeker weer eens heen zullen gaan. Voor nu willen we jullie allemaal bedanken voor het meereizen en de leuke reacties op ons blog! 😘 Is het heerlijk om weer thuis te zijn? Zeker wel! De afgelopen week was druk: met een kapmes door de tuin en een mega berg wasgoed!
Maar ook gezellig: een etentje met moeders en Jan, en het stelletje uitzwaaien. Zij zijn een weekje met het MS Rotterdam vanuit Rotterdam naar Noorwegen. Nou, als we toch in de stad zijn dan pakken we de zaterdag traditie maar weer op en doen een wijntje in de markthal bij Pinchos.
En last but not least: het feest bij Frans en Mirjam. Dit was weer super gezellig en ook al lust ik geen oesters….🤮
dit is ook wel het vermelden waard: ik heb een vega-hamburger gegeten. 
Zo Frans, het staat zwart op wit. Oh ja, ik moet er nog bij vermelden dat het best lekker was. Alhoewel dat kan ook aan de cheddar cheese of de drank gelegen hebben! 🤣
Je mag hier voor 10 euro per nacht staan. Nou vooruit, dat doen we dan maar eens een keer. Camping gedrag is niet toegestaan dus geen stoelen en geen luifel. Het is vandaag toch bewolkt dus…. we gaan het zien! Ik zet koffie/thee en bestudeer wat er in het stadje te doen is. Omdat ik toch bezig ben bekijk ik gelijk een aantal campings. Hé, dat is gek bij de openingstijden van een camping staat dat het vandaag een feestdag is. Nu begin ik te snappen waarom het bij de Kaufland ook zo stil is op de parkeerplaats. Wat blijkt: het is de ‘Dag van de overwinning en nationale dankbaarheid’. De Kroaten herdenken op deze dag de overwinning op de Servische strijdkrachten in 1995. Zo’n dag waarop de meeste winkels dus gesloten zijn. Omdat we net buiten het centrum staan pakken we de fiets en gaan op pad. Men stelt dat Rovinj misschien wel het leukste en mooiste stadje van Istrië is met zijn ligging aan de westkust van het schiereiland. Als we de heuvel afgaan zien we van verre al de vrolijk gekleurde daken. 
Bij de haven is het een drukste van jewelste. Vissersboten en veerboten om toeristen naar allerlei bestemmingen te varen. 
Inmiddels is de zon terug, de bewolking trekt weg en staat het zweet op onze ruggetjes. 
‘Eerst maar naar boven voor het uitzicht.’ beslist mijn vent en zo sjokken we langs een vuurtorentje 
naar de top van de Sint Euphemiakerk. Deze kerk uit 1736 is het grootste barokke gebouw van Istrië. 
De klokkentoren lijkt op die van de San Marco in Venetië zegt men.
Later op de dag merken we dat ze hier in Rovinj tweetalig zijn: Kroatisch en Italiaans. Bij helder weer kan je vanaf hier Italië aan de overkant zien liggen. En ooit was heel Istrië Italiaans. Wandelen is niet echt gemakkelijk want de kleine keien in de smalle straten zijn spiegelglad! 
Het haventje is het middelpunt van het centrum, we doen een drankje en wandelen verder door de smalle straten en bewonderen de gekleurde huizen. Net achter de haven in een smal steegje vinden we dit Italiaanse restaurant. Wow, wat een geweldig leuke plek. Grappig hoe de prijzen dan ook ineens een stuk aangenamer zijn. 
Na een heerlijke lunch en een gezellig praatje met de eigenaresse gaan we terug naar de haven voor een koffie/thee waarna we op de fietsen terug naar de hut gaan. Het is dat we zo mooi, echt bijna met de voeten erin, aan het water hebben gezeten maar 10 euro voor een koffie en een thee is absurd. 😳 
Omdat we het een super leuke omgeving vinden en de weersverwachting voor de komende dagen hot, hot, hot is besluiten we een camping te zoeken. 
Alsof het AD een vooruitziende blik heeft want, inderdaad: deze strip is weer helemaal van toepassing! 
Zo sta ik dus op woensdagmorgen aan de balie van camping Valalta. “Een turquoise oase voor naturisten!” Heb ik niet verzonnen hoor maar zeggen ze zelf. 😊 Het terrein is ongeveer 4 kilometer uit het centrum en ja, het is een terrein want buiten een mega camping verhuren ze bungalows, appartementen, stacaravans en hebben ook een eigen jachthaven. Tel daarbij op, een aantal kilometer aan strand, diverse zwembaden, restaurants, bars, winkels, een groot animatieteam voor jong en oud en succes is verzekerd! Mijn vent zit dus in de hut te wachten en ik heb net gevraagd of er nog plaats is. De dame knikt bevestigend en waarschijnlijk zie ik er zo truttig uit want pinnig vraagt ze of ik wel weet dat het een FKK locatie is? 😳 Heb ik al gezegd dat er overwegend Duitsers hier zijn? Okay, bij deze dus. Ze spreekt me ook in die taal aan maar ik spreek lekker Engels terug. 🤣 Het concept is eenvoudig: alle plaatsen hebben dezelfde prijs, je zoekt iets uit en komt dan terug naar de receptie om te melden waar je staat. Je ziet het waarschijnlijk al voor je: de keuzestress slaat nu al toe bij me! 🤣 Ik huppel terug naar mijn lover in de hut en met de plattegrond puzzelen we een route. 
Dat ding heeft trouwens de grote van een landkaart! ‘Eerst zo en dan zo, daar gaan we!’ en mijn vent trapt het gaspedaal in. We rijden langs brede lanen, smalle lanen, bars en restaurants. Die plek is te klein, daar staat een boom, dat past ook niet en natuurlijk gaat het dan ook nog mis. We tikken met de achterkant van de hut een hoge ijzeren stang boven de parkeerplaatsen voor auto’s aan. Erover discussiëren heeft geen zin want ik wilde uitstappen om te kijken hoever mijn vent achteruit kon maar volgens hem was het niet nodig en kon hij het allemaal op de camera zien! 😉Tsja…. het blijft wennen dat de hut zo hoog is! Gelukkig is het nauwelijks te zien, alleen wat lichte lakschade, doordat het vrij zachtjes ging. We gaan dus weer opgewekt verder met zoeken en daar is ie, onze plaats nummer 155! Op een hoek, onder een hele oude olijfboom en recht tegenover de bar annex grillrestaurant. 
200 Meter naar links en er is strand en 200 meter naar rechts en er is nog steeds strand! We wennen trouwens wel aan de kiezels!
Ver genoeg van het sanitair. Hoe ik aan die fobie kom weet ik niet maar ik gruwel van die gebouwen. Mensen die voorbij sjokken met zo’n ‘potti potti 😉’ die geleegd moet worden, geluiden die je hoort en wat allemaal niet meer. Ik heb bij de gedachten al de rillingen en verbaas me ook nog steeds over de mensen die gewoon tegenover zo’n gebouw gaan bivakkeren. 🤭 De hut staat, de kleren gaan uit en de bar tegenover ons heeft een lekker muziekje opstaan. Ik voel het nu al: dit gaat geweldig worden! ‘Ik weet het niet hoor, tot hoe laat is dat ding open?’ vraagt mijn vent met twijfel. We zoeken het op in de stapel informatie en het blijkt dat ie om 23.00 uur dicht gaat! Okay, ik zal eerlijk zijn: op de fiets verkennen we toch nog even een gedeelte van het terrein of er wellicht een betere plaats is….🤣
De balans na vier dagen: het sanitair is modern, super schoon en er is altijd warm water. De restaurants, bars, winkels en receptie prima en heel vriendelijk personeel. Het is groot, zo groot dat we er 2 ochtenden over doen om er helemaal overheen te fietsen! De strandbedjes en parasols zijn overvloedig, ieder moment van de dag dat we ergens bij de zwembaden of aan zee willen gaan zitten hebben we een bed en een parasol! Voor kinderen zijn er glijbanen en luchtkussens in zee en voor de echte waaghalzen zijn er zelfs hele wipe-outs in zee opgetuigd! Elke avond is er in een van de bars/restaurants live-muziek. Het is een afgelegen grote enclave op zich en dat maakt het ook wel jammer want naar het centrum van Rovinj gaat het over een smalle, niet verlichte, weg. Het zijn slechts 4 kilometer maar terug in het donker zien we dit totaal niet zitten. Zo blijven we dus lekker in ons nakie rondrennen op de camping. 
Lezen, zwemmen, een beetje strand en zwembad hangen en ‘s avonds de voetjes van de vloer. Wel fijn dat de meesten dan hun kleding aantrekken! Mijn vent bakt gevulde koeken, niet goed voor de lijn maar wel heel lekker. 
Dit maakt gelijk een bruggetje naar een reactie op de vorige editie van ons blog, namelijk: ‘Hoe komt het dat jullie niet zwaarder worden?’ 🤔 Hier het geheim! Alleen de foto’s plaatsen waarop we lekker zitten te smikkelen. Dus de rauwkost, fruit en yoghurt pictures laten we weg 😉 en voordat we een foto van elkaar maken roepen we vaak het magische woord ‘medailles’. 😳 Dat is een verhaal van vrienden van ons. Zij waren op een cruise en een kerel die zij daar ontmoet hadden moest van zijn vrouw rechtop lopen. Deed ie dat niet dan riep zij dus ‘medailles’. Nou dat magische woord gebruiken wij ook. Beter dan dat je staat te toeteren, ‘Hou je buik in!!!!’ 🤣 Oh ja, om de dag doe ik mijn oefeningen en
maak een kleine sportschool van de camper. 😊 Ondanks dat we het hier heerlijk vinden slaat de verveling toch ook toe en zo vertrekken we zondagmorgen richting Slovenië. Helaas zijn er niet heel veel foto’s bij het afgelopen verblijf op de camping te plaatsen maar dat lijkt me logisch. Als we een half uur onderweg zijn hebben we al spijt. Het is bloedheet, wie gaat er in vredesnaam op pad als het om 12.00 uur al 38 graden is? 🤔 
En nu is het weer een beetje oppassen want we zijn inmiddels al zo’n 80 dagen met elkaar op pad, de hele tijd samen, dan kan de ergernis wel eens toeslaan hoor! Ik zal ook mijn gekkigheden hebben maar mijn vent is zo eigenwijs. Echt, als ‘mevrouw DomDom’ zegt; ‘Sla over 100 meter linksaf’ is hij nog in staat om te roepen; ‘Dat zal toch zeker niet!’ 🤣 Het is een lieverd maar zo’n type dat als je thuis komt met de fiets aan de hand en vertelt dat je helemaal moest lopen omdat je fiets kapot is, hij dan vraagt of dat ding echt wel kapot is en hoe je dat weet?! 
hij moet zich concentreren op het verkeer en ik kijk lekker naar buiten. De route op weg naar de grotten van Postojna is prachtig! 
Omdat de informatie over het gebruik van snelwegen, en dan met name over de tol, heel onduidelijk is gaan we ook hier in Slovenië weer over de binnenwegen. We willen wel betalen maar als we niet precies weten hoe dan riskeren we liever geen bekeuring achteraf! Helaas zijn de tolhokjes niet meer bemand en gaat alles via internet. Dat is voor het gewicht van onze hut niet easy om op te zoeken. 🤔
Bij de ingang van de grotten is een camperplek en er is nog plaats! Even passen en meten voordat we staan want onze plek heeft aan het eind een grote hoge boom waar de hut net onder past.
Later in de nacht blijkt dat de takken in de wind toch over het dak zwiepen. 🤣 Laat ik het zo stellen, dat gebeurd ons wel vaker en altijd ben ik dan plotseling ‘de bomenverkenner’ geweest en heb het niet goed ingeschat! 😉 Omdat we vroeg zijn besluiten we gelijk vandaag nog de grotten te bezoeken. Mijn vent gaat op internet aan de slag en al snel heeft hij twee kaartjes voor de rondgang van 15.00 uur te pakken. Rond 14.30 uur (half uur van tevoren aanwezig zijn) staan we in de brandende zon te wachten tot we naar binnen mogen in de 24 kilometer lange grotten. 
Bezoekers krijgen slechts 5 kilometer van de grot te zien, 3 kilometer met een treintje en de rest lopend. Als we in het treintje zitten voelen we het al, de temperatuur is lekker koel tot best wel koud! 
De grot heeft een constante temperatuur van 8 tot 10 graden. Ook nu zijn er weer een mensen die dit niet hebben gelezen en in ultra korte broek, chauffeurshemdje en teenslippers door de grot bibberen. 🤣 De treinrit gaat door verschillende zalen die gevuld zijn met prachtige lintvormige stalactieten en stalagmieten die zeker 2 miljoen jaar oud zijn. 
Daarna verkennen we lopend (soms door de drukte een beetje in polonaise 😉) een gedeelte van de grotten die heel heel lang geleden gevormd zijn door de ondergrondse Pivka rivier. 
Na archeologisch onderzoek denken wetenschappers dat de eerste bezoekers al in de dertiende eeuw de grot hebben ontdekt. Het bewijs hiervan zijn tekeningen op de muren van de grot. Rond 17.00 uur staan we weer buiten nog na te genieten van deze waanzinnig mooie belevenis! 😍 We wandelen terug naar de hut en oef, wat is het daar binnen warm! De zon staat nog flink te schijnen en de airco gaat hopelijk wat verkoeling geven. Ik maak een salade te eten en gooi voor de verwennerij 2 kaassoufflés in de oven. We zitten net aan de koffie als er buiten een fikse woordenwisseling aan de gang is. Het zijn onze Oostenrijkse buren die met hun Italiaanse overburen ruzie hebben. Het gaat er echt hard aan toe en de kinderen van de Oostenrijkers schreeuwen in paniek als hun moeder belaagd wordt. ‘Ik ga maar eens even naar buiten.’ zegt mijn vent en stapt op de ruziënde camperaars af. Het blijkt om de stroomaansluiting te gaan. Zo’n gevalletje: wie hoort waar en wie zit in het verkeerde stopcontact. De Italiaan is woedend en niet voor rede vatbaar. De aanbieding van mijn vent om ons stopcontact te nemen, want wij kunnen zonder stroom staan, wuift ie met wilde handgebaren weg. Zijn vrouw doet daar nog een schep bovenop door weer te gaan schreeuwen tegen de Oostenrijkers. Met de vertaal app geeft mijn vent aan dat ie terug gaat naar de hut en als ze zich bedenken dan kloppen ze maar op de deur. Hij stelt de Oostenrijkers en hun kids nog even gerust en is dan weer binnen. ‘Wat was dat nou allemaal?’ vraag ik. Hij geeft een beknopte uitleg en sluit af met, ‘My name is Corleone, and I ‘ll make you an offer you can’t refuse.’ 🤣 Na een slechte en korte nacht zijn we vroeg op. Ondanks de airco was het benauwd en de zwiepende takken werkten ook niet mee. De Italiaan is al vertrokken en de Oostenrijkers leven nog 😉 dus we kunnen met een gerust gevoel vertrekken. De rit vandaag gaat naar Triëste. 
Zo komen we dus in ons volgende land: Italië! ‘Mevrouw DomDom’ probeert weer de kortste weg in plaats van de snelste en die leidt ons door een dorpje met akelig smalle en steile weggetjes. En dan komt ons ook nog een lijnbus tegemoet. 
Via wat medekampeerders hoorden we een paar dagen terug over een parkeerterrein aan het water van de Adriatische zee waar je gratis mag staan. Het is een kleine kilometer van het dorp Muggia waar de veerpont naar Triëste gaat. Er is nog precies een mooie plaats aan het water vrij. 😊 
‘Lopen of fietsen naar de boot?’ vraagt mijn vent en we besluiten dat een kilometer net zo snel gelopen is als de fietsen uit de kelder halen. Even later sukkelen we puffend en zwetend richting het kleine stadje dat toch ook weer verrassend leuk is!
Na een half uur op de pont staan we in Triëste. Waarom weten we niet maar we hebben beiden best wel verwachtingen van deze stad.
Wellicht is het de vreselijke hitte maar na 3 uur geven we het op.
Meer dan heel veel mooie oude gebouwen, de kanalen met bootjes en het Piazza Unità d’ Italia (grootste plein aan zee van Europa) is de koffiestad helaas niet voor ons. De stad is de thuisbasis van het metaalkleurige blikje met de rode letters dat in Vlaardingen naast mijn koffiemachine staat, oftewel Illy caffé. 😊 Terwijl ik in een schoenenwinkel wat rond kijk, eigenlijk meer voor de airco dan voor de schoenen, fotografeert mijn vent nog in het rond 
en dan snellen we naar de pont voor de afvaart van half zes.
Als twee gekookte kreeften komen we bij de camper aan. Het plan om later die avond terug naar Muggia te lopen om daar iets te eten gaat van tafel en maakt plaats voor een voorgerecht van kaas en worst en een geïmproviseerde pizza waar een Italiaan waarschijnlijk van zal gruwelen. 🤣
Er staat een harde wind die voor verkoeling zorgt, het zeewater klotst tegen de rotsen en een zwanenfamilie zwemt voorbij. Prima avond met een prachtig uitzicht op de verlichte stad Triëste! 😊
Gisteravond hebben we onze twijfel opzij gezet. Ondanks de verwachte temperaturen van 40 graden voor de komende dagen gaan we toch naar Venetië. Het is zonde om zo dicht in de buurt af te haken. Voor Italië hebben we hetzelfde tolkastje als voor Frankrijk dat daar zo vaak problemen geeft maar als we op de autoroute de eerste poortjes doorrijden piept het ding er lekker op los en knallen de slagbomen omhoog. Het werkt hier wel! 
Zo rollen we de 160 kilometer naar Fusina. 
Nu denk je misschien…. Fusina, jullie zouden toch naar Venetië?! 🤔 De plaats Fusina ligt tegenover Venetië, heeft een camping aan het water met direct ernaast het vertrekpunt van een pont naar de stad met de vele kanalen en de Venetiaanse gondels! Helaas is camping Fusina vol maar de vriendelijke receptioniste verwijst ons naar de iets verderop gelegen camping Serenissima in Malcontenta. Hier hebben we meer geluk, voor 2 nachten is er nog plek. 
De receptionist vraagt me wel om even mee te lopen om te kijken want hij weet niet zeker of de plek ons aanstaat omdat ie bijna de hele dag in de schaduw onder de bomen staat! 🤣 
Hij kan ons niet blijer maken! Bij het oprijden van de loos- en laadplek (dump) voor water zie ik bij het sanitair wasmachines staan. Terwijl mijn vent de hut doet ga ik snel aan de slag met de was. 
Dit zal onderhand wel de laatste keer zijn want de resterende tijd komen we nog wel door met wat we hebben. Verder doen we die dag niet veel, we hebben ons huiswerk voor Venetië gedaan, weten dat we in deze maand niet de pas ingevoerde entree voor de stad hoeven te betalen en de vertrektijden van de veerpont zijn gecheckt. Op de camping is een zwembad maar helaas de voorgenomen afkoeling gaat niet door want je moet een badmuts op….juist, die hebben we niet! 😞 En met ons nog meer mensen niet!
Het was misschien te verwachten met al die bomen maar zodra de zon onder is wemelt het op de camping van de muggen. Het is buiten niet meer te doen en we vluchten na de afwas snel naar binnen. 😫 
Omdat het morgen weer zo’n hete dag gaat worden willen we vroeg naar de pont vertrekken. Zo zitten we rond negen uur al op de fiets en trappen de 8 kilometer weg. 
De pont zet ons midden in het centrum af. 
Beiden waren we ooit al eerder in deze stad dus het plan is ons niet al te druk maken in verband met de hitte en zien wat er op ons pad komt! 
Even afkoelen bij een mobiele airco in een winkel.
De lunch was betaalbaar en het uitzicht super mooi!
En dan kunnen we ook het flesje bijvullen. Italiaanse Aqua Pompa. 
Al het moois en al het toeristische van Venetië bewonderen we maar als ik voorstel om nu toch eens een keer met een gondel te gaan zet mijn vent zijn veto in, ‘Absoluut niet! Je gaat toch geen 90 euro betalen voor een half uur in zo’n ding!’ 😡 Ik twijfel maar aangezien er best een rij staat om in de gondels te stappen geef ik me gewonnen. Dan beter mijn euro’s uitgeven bij Jimmy Choo, wat ook niet lukt want ik heb geen zin om de hele dag met die schoenen te gaan sjouwen.
Uiteindelijk koop ik wel een mooi Venetiaans masker voor het volgende gemaskerd bal van de dansschool. Volgens de verkoper is het echt Italiaans, er zit een rood keurmerk in maar ik twijfel toch of het ding niet made in China is….🤣 
en voor het eerst in mijn leventje koop ik een waaier! 
Wat een heerlijkheid is dat voor slechts 3 euro! De pont terug hebben we om vijf uur. Het was vermoeiend en snikheet maar een heerlijke dag! Na de pont fietsen we terug naar de camping en springen onder de douche in het sanitair gebouw. Even lekker lang staan en afkoelen! Op de camping zit ook een restaurant en omdat we niet veel puf meer hebben lijkt het ons een goed plan om daar te eten. Helaas vinden de muggen dat ook en zelfs de anti muggenspray weerstaan ze, die kleine rakkers! 😫 ‘Waarom zou Noach die twee muggen eigenlijk hebben meegenomen in de Ark ?’ filosoferen we lachend tijdens het eten. Mijn vent kijkt dan bedenkelijk, ‘Nou, wat ik wel weet is dat God waarschijnlijk vanmiddag heeft gezien dat je de kerk hebt opgelicht door 50 cent in plaats van 1 euro voor de kaarsjes te betalen….🤭 Deze muggenplaag is dus waarschijnlijk je straf! 🤣
en zien behalve deze luid protesterende ganzen ook een hert dat plotseling oversteekt. Net te laat voor de foto! Maar deze weg laat ook een spoor zien van het Kroatië dat onafhankelijk wilde worden. Burgers werden door Servische milities uit hun huizen verdreven, verkracht en of vermoord. Gebouwen en huizen werden vernield. 
We zien plotseling een massagraf uit 1991. 
Daarna nog veel losse gedenktekens langs de weg.
Het is de trieste historie van voormalig Joegoslavië. We kennen het allemaal vanuit het nieuws. Waarover je leest of hoort maar om het hier zo te zien maakt een mens stil. 
Ook hier hebben we geluk en is er nog een plaats vrij. Helaas niet aan het water van de Adriatische zee maar volgens de receptioniste gaan er morgen mensen weg. Dan kunnen we verkassen. 
De regen is gestopt en nadat de hut staat lopen we naar het centrum. (Wie ziet trouwens wat er op bovenstaande foto aan de hand is ?). 🤔 We hebben geen idee waar het aan ligt maar we worden vrolijk van deze meer dan 3000 jaar oude kleine stad! 
‘s Avonds eten we in een van de vele restaurantjes 
en doen daarna nog een drankje op een terras waar een bandje speelt. 😍 
In de nacht klettert de regen weer op het dak en ‘s morgens trekken er dan ook nog eens flinke onweersbuien over. 
Mijn vent gaat vlug gewapend met camera en regenjas naar het terras naast de camping om foto’s te maken van dit oergeweld. 😊 
Zoals gezegd: ieder nadeel heeft een voordeel want als ie kletsnat terug komt rennen ziet ie nog net dat een grote camper voor ons vertrekt. Zo staan we even later aan de waterkant! Helaas is de weersvoorspelling voor de komende twee dagen onstabiel maar wie doet ons wat met zo’n uitzicht! Het is easy hier, tussen de buien door wandelen we over de boulevard gevolgd door ‘s avonds een hapje eten in het centrum met onze Nederlandse buren uit Friesland. Nou vooruit, dan nog een laatste drankje bij de hut.
Als zij de volgende morgen vertrekken wordt hun plek vrijwel direct ingenomen door een Hongaars echtpaar met 2 tienerdochters. 
Ze spreken weinig Engels maar zijn heel vriendelijk. Met handen en voeten probeert de man zich te verontschuldigen voor het feit dat hun luifel zo dicht op ons staat. Heel aardig! Deze camperplaats heeft nou eenmaal minder grote plekken waardoor je soms dichter op elkaar staat maar direct aan de zee en voor een bedrag van nog geen 40 euro, dan mag je niet klagen! 
We duiken bijna vanuit de hut het water in, wel even de waterschoenen aan want die stenen zijn akelig. Zandstranden kennen ze hier niet. We zien hier langs de kust veel mensen gewoon met hun handdoek op het beton of de stenen liggen. Oeps….😫 
Later op de ochtend komt er een Duitser naast de Hongaren staan. Met de vertaal-app leggen we de Hongaar uit dat dát pas krap is! 🤣
De ramen van beide campers kunnen niet eens meer open maar de Hongaar is te beleefd om er iets van te gaan zeggen. Misschien houden Duitsers daar wel van want ook onderstaande ‘bak’ die we geparkeerd zien op de boulevard is wel van krap parkeren! 😳Onder het bankje geschoven met een halve millimeter speling. 
Op woensdag is de zon terug en blijven we nog een dag genieten hier! 
De aflandige wind is stevig en de reddingsbrigade moet eruit om een afgedreven dame op een luchtbed te redden. 
Het blijkt dat we pal op de 45e parallel zitten. Precies halverwege tussen noordpool en evenaar. 
Na een wandeling naar het bakkertje in het centrum zitten we met wat lekkers en thee/koffie voor de hut te kijken naar de mensen die op de boulevard voorbij schuifelen. Heerlijk! 😍 Daar komt een stel aan lopen met een stuk plastic in hun handen. Ze spreken de Hongaren aan. Wat we begrijpen zijn het landgenoten en zijn ze op zoek naar een pomp voor hun zwemband. 
De Hongaar kan hun helaas niet helpen maar daar is mijn lover…. de redder in nood! 😊 De band wordt opgepompt en eerlijk is eerlijk, ik heb me de hele tijd af lopen vragen of hij dit ook zou hebben gedaan als de dame dit uiterlijk niet zou hebben gehad?! 😉 
Met mijn telefoon op standje stil is dit keer het bewijs gelukt en staat de rondborstige op de foto. Het leukst is dan zijn reactie als ze weglopen, ‘Ja, je moet de medemens altijd helpen!’ 🤣 
Donderdag verlaten we deze camperplek, de ligging is perfect maar het sanitair is absoluut beneden alle peil! Die zou de test in ‘De Vakantieman’ echt niet doorstaan en is goed voor allerlei ziektes die je kan oplopen. Dan zijn we maar weer wat blij met onze eigen wc en douche. 😊 Langs de kust rijden we naar het schiereiland Krk. Het is een prachtige bochtige weg met beneden af en toe kleine strandjes. Hoe je er moet komen? Geen idee, als je al een plaats kan vinden om te stoppen of te parkeren is het daarna waarschijnlijk veel klimmen en klauteren. 🤔 Zelfs een foto maken uit een rijdende camper lukt niet. 
Voor de toegangsbrug staat er aan twee kanten file, om óp het eiland te komen én er vanaf.
Onze bestemming is het gelijknamige stadje. Gisteravond hebben we van mensen gehoord dat het erg druk is op Krk maar camping Bor, iets verder van zee zou nog plaatsen hebben. Zo staan we dus voor de balie van de camping en inderdaad: er is plek! Ze zijn niet goedkoop maar er is weinig andere keuze dus even later zitten we in een soort golfkarretje dat ons over het terrein rijdt op zoek naar een geschikte plaats. 
Laat ik het zo zeggen: ik heb de jongen laten rijden en zoeken voor dit geld! 🤣 
De camping heeft mooi nieuw sanitair en op de fiets is het net een kilometer de heuvel af en we staan aan het begin van de boulevard van het zeer levendige centrum en de verschillende (keien) strandjes van Krk. 😊 
Na wat slenteren door de oude straten 
besluiten we om terug te wandelen naar de boulevard waar we een leuk restaurant hebben gezien. Op het terras hebben ze lange houten banken/tafels voor 6 personen staan. 
Het is super druk dus we schuiven aan bij een ander stel. Op ons ‘gedag zeggen’ komt een klein antwoord. ‘Nou, dan niet!’ zegt mijn vent opgewekt. Met een lekker wijntje erbij kiezen we echt een heerlijk gerecht. Voor mij een risotto met garnalen 
en mijn vent gaat uiteraard voor iets met pepersaus of is het pepersaus met iets….🤣
Terwijl we zitten te wachten kijk ik om me heen, de vrouw bij ons aan tafel kijkt de hele tijd echt zo kwaad! ‘Ook zielig voor haar man, ze kijkt zo vreselijk zuur, wat een vreselijke vrouw!’ De woorden die ik nu tik zei ik iets anders….🤣 Mijn vent kan er nooit zo mee zitten, ‘Laat toch, waar maak je je druk om, is vooral haar probleem.’ Hun eten wordt uitgeserveerd en ze maakt een foto van haar bord. Omdat ik ze Kroatisch tegen elkaar heb horen praten vraag ik of ze Engels spreekt. ‘Shall I take your picture?’ Ze zegt; ‘No,no, thank you.’ ‘Allemachies dat is waarschijnlijk óf zijn eigen vrouw niet of ze vind hem zo lelijk dat ie niet op de foto mag!’ grinnik ik. Dan ineens zegt ze; ‘Are you Dutch?’ Dan blijkt ze familie in België te hebben, ‘Iek spreke en versta beetje Nederlands!’ zegt ze trots. 😳 Onder tafel staat mijn vent op mijn voet, oeps, nu moet ik niet als een schaap gaan zitten lachen. Met mijn meest serieuze gezicht, ‘Oh, echt, wat leuk!!’ glimlach ik tegen het stel. Gelukkig staat hun bordje voor de neus dus al snel gaan ze eten en is het gevaar geweken. Zo zie je, altijd voorzichtig zijn! 🤭 Het AD heeft het waarschijnlijk opgepikt want deze zien we er de volgende ochtend in staan. 
Na het ontbijt en het lezen van de krant fietsen en wandelen we nog eens door het stadje.
Na een lunch op de boulevard gaan we daarna zwemmen bij een van de vele strandjes. 
Ook Krk heeft ons aangenaam verrast! Dan wil ik toch nog even wat verbazing op de campinggasten delen. Want ook hier: groeten is er niet bij. Men loopt als een schim langs elkaar heen. Hoe vreemd is dit toch. Zeker omdat het vorig jaar in Spanje totaal niet aan de orde was. Ik blijf me maar afvragen of dit het ‘nieuwe’ kamperen is of dat het bij deze landen hoort….🤔 Toen wij op onze plek arriveerden waren de buren er niet. Er staat wel een tent en daar tegenover een campertje met Nederlands kenteken. Net voordat we de eerste dag naar het centrum fietsen komen ze met de auto terug van een dagje strand. Opa en oma en een gezin met drie kinderen in de leeftijd van vier tot tien jaar. Echt, vier ouderen die drie kinderen niet in bedwang kunnen houden! Ik denk dat hun buren thuis in Nederland blij zijn dat ze even opgehoepeld zijn. 🤣 Ook deze zeggen helemaal niets, niet eens gedag! De tekst tegen de kinderen is voornamelijk ‘Niet doen. Doe nou niet! Ik zeg toch: niet doen!!!’ 🤣 Vooruit, nu ik toch bezig ben: na de waarschuwing volgt dan een groepsgesprek met de kinderen en het is hilarisch en tenenkrommend om naar te luisteren ‘Kunnen jullie papa en mama verklaren waarom jullie niet naar ons willen luisteren? Maak het eens meer concreet voor ons.’ 😳 De opa en oma zitten ook in de kring en dan komt het ergste, een oma die met zo’n zalvende stem zegt; ‘Laat mij maar even, ík weet dit wel op te lossen!’ Serieus, prima voer voor een psycholoog maar ik vrees dat ie er echt wel even mee bezig is. 🤣 Wie nu trouwens denkt dat de oma hen liet kiezen uit een draai om de oortjes met haar linker of rechter hand heeft het mis. Echt, het mag tegenwoordig niet meer maar mijn vent en ik kregen ze wel en we zijn er zeker niet slechter op geworden. Niet luisteren vroeger bij mij thuis? Klein voorbeeld: In een restaurant vervelend doen? Mijn moeder hoefde alleen maar te vragen ‘Jij moet zeker even naar de wc?’ Nou, reken maar dat ik niet hoefde want je wist: daar aangekomen draaide ze je oor eraf. Luisteren deed je daarna als een knipmes. 😉 Als we later op weg naar het centrum langs fietsen en expres vriendelijk zwaaiend gedag roepen, piept dat éne jong; ‘Opa, waarom doen die mensen dat, we kennen ze niet, zijn ze dronken?!!’ 🤨 Nu denk je misschien dat ze de volgende dag wél wat tegen ons zeiden? Nee, absoluut niet. 🤣 Dan plannen we iets niet zo slim, namelijk: we verlaten Krk op zaterdagmorgen! Ook nog niet heel vroeg! Zie het voor je dat je op zaterdagmorgen in een snikheet weekend rond half twaalf bedenkt om lekker naar Scheveningen of Zandvoort te rijden. Juist, dat dus! Lijdzaam aansluiten in een file. 😫 
De reden dat we er niet helemaal bij zijn kwam gisteravond per mail. Half november zouden we op cruise gaan samen met Jan en moeders. Vanaf Savona, via Spanje, Canarische eilanden, Zuid Afrika, Mauritius en Oman naar Dubai met een 2 daagse hotel verlenging in Dubai. Ik durf het bijna niet te zeggen maar we zouden 40 dagen weg zijn waarvan de meeste overigens op zee. 😊 Door de situatie in het Midden-Oosten is de cruise geannuleerd. Natuurlijk zijn er veel ergere dingen en is dit een luxe probleem maar we balen wel! Ik heb dus deze zaterdagmorgen aan de phone gehangen met Stipreizen en moeders om van alles te regelen. 😞 Als we eindelijk het schiereiland af rijden hebben we twee uur over die 30 kilometer gedaan, ik zeg: niet slecht! 🤣 Maar ook hierna schiet het niet echt op. De weg is steil met onoverzichtelijke bochten en soms prachtige uitzichten op zee.
De ‘eendjesclub’ is ook onderweg. We zien er wel 30 op een rij !
‘Kijk jij eens voor een camperplaats, want ik ben er wel klaar mee.’ zegt mijn vent. Ik puzzel wat op de camper-app en stuit in het plaatsje Icici op Autocamp Opatija. Rond half vier staan we voor de receptie en gelukkig is er nog plek. Met de camper mogen we op het terrein zelf een plaats zoeken. Oeps, dat valt hier niet mee. Het is een terrassencamping met verschillende hoogten, veel ongelijke plekken en daarbij heeft het ook hier flink geregend dus op sommige plaatsen is niet te staan. Echt, ik geloof dat we zeker vier keer langs alle lanen zijn gereden als mijn vent het opgeeft en parkeert op de plek die ik als eerste al aangewezen heb. 🤨 
Het is wellicht herkenbaar maar je moet nog oppassen want de stemming kan dalen tot het vriespunt in de hitte. ‘Daar is een mooie plek maar ja, jij wil weer niet bij het sanitair staan….!’ foetert hij naast me tijdens het zoeken. Maar ik ben wel blij dat hij achter stuur zit want een paar keer kon de hut niet gekeerd worden en moest het hele stuk terug achteruit…. ook nog heuvel op met bochten. Helaas voor de mensen die voor hun camper/caravan zitten en denken te gaan genieten met een drankje en popcorn…. mijn vent kan rijden! 😍 Na het installeren van de hut wandelen we een paadje af naar beneden en komen op een kleine boulevard met strandje terecht. Ook hier weer stenen. En heel veel bootjes.
We doen een drankje, nog wat boodschappen en gaan dan terug. De lucht is wederom aan het betrekken. Door het rijden hebben we de lunch vanmiddag overgeslagen en vanavond staat er BBQ op het menu. Mijn vent gaat dus snel aan de slag en echt, net als hij klaar is met bakken vallen de eerste druppels vergezeld met donder en bliksem. De rest van de avond blijft het regenen en kijken we een serie op tv. Na een slapeloze nacht, door het onweer met rake klappen en verder veel rumoer op de camping, trekken we verder langs de kust. Het lijkt alsof we dit weekend een patent hebben op slechte planning want we komen in Pula op zondag. Deze stad ligt op het zuidelijkste puntje van Istrië en staat bekend om het prachtige Romeinse amfitheater. Het is een zeer populaire vakantiebestemming en dat is vandaag duidelijk te merken! In een dikke file rijden we door het centrum. De gevonden camperplek staat totaal vol. We rijden er op in de hoop dat iemand weggaat maar het vergt nog meer geduld om er weer af te komen. Alle auto’s blokkeren elkaar. En wij zijn wat breder en langer dan de rest. Dan nogmaals door het centrum naar de andere kant van de stad waar een camping is op een schiereiland. Camping Arena Stoja is zo’n grote camping waar we op zich niet veel mee hebben maar het is het kiezen of kabelen. 😞 We passeren de ‘Greeter’ bij de slagboom 
en sluiten aan in een lange rij voor de balie waarachter maar liefst vier receptionistes zitten. ‘Heb nou straks niet zoveel eisen, laten we gewoon blij wezen als ze nog plek hebben!’ sist mijn lover. 😳 Ik knik maar zodra we aan de beurt zijn kan ik het niet laten. De receptioniste laat weten dat er nog plaatsen zijn, ze gaat even kijken. ‘Nou, dan maak ik het je misschien makkelijk want die bij het sanitair mag je overslaan.’ Ik voel mijn vent verstarren maar sorry hoor, voor mij is het belangrijk! 🤣 Natuurlijk zijn ook hier alleen de duurdere plekken nog vrij maar…. het is wat het is! Wederom moeten we onze identiteitsbewijzen achter laten. Na betaling bij vertrek krijg je ze pas weer terug. Zeg maar dat het wettelijk niet mag, dit zijn op veel campings hier de regels dus we gehoorzamen maar. Ja, zelfs mijn vent! 😉 Onze toegewezen plaats is wel echt heel groot maar staat voor een gedeelte onder water door de buien van de afgelopen dagen. 
We zetten de hut neer en besluiten een rondje over de camping te lopen. Terug bij de hut komen we erachter dat we naast, de voor algemeen gebruik, BBQ plaats staan. En…. achter de witte muur 
staan verdorie de vuilnisbakken, ieeeuuww, ik ben vergeten om tegen de receptioniste te zeggen dat ik gruwel van dit soort dingen en ook daar niet bij wil staan. 😡 ‘Niet op letten, we staan en het is niet voor eeuwig.’ stelt mijn vent. Ik ben er niet gerust op, bah, bah, maar laat het maar gaan. We fietsen naar het centrum, ongeveer een vier kilometer en ook nu weer verbazing want wat is dit een leuke stad! Veel restaurantjes, terrassen, shops, een kasteel en allemaal kleine smalle straatjes, echt heel leuk! 
Het is een stad met een Romeins verleden. De tempel van Augustus is uit het jaar nul, het stadhuis ernaast ‘pas’ uit 1200.
Deze mooie dame uit 1964 😊 (zegt Roel).
Het is niet makkelijk kiezen maar uiteindelijk ploffen we bij een Italiaans restaurant op het terras. 
Verder nog een koffie/thee op het grote plein en we fietsen retour naar de camping. De BBQ plaats zit vol met mensen, lekker dan want het resultaat is een hut vol met rook! 😡 Echt, het is prima hoor dat mensen dat ding aansteken maar rond 23.00 uur is het toch wel welletjes denk ik zo….De volgende morgen rond 07.00 uur schrikken we wakker van een vreselijke herrie. Wat blijkt: de vuilniswagen is gearriveerd en stuk voor stuk worden de bakken geleegd. De lucht die nu de hut inkomt is niet te vergelijken met gisteravond, walgelijk gewoon! 🤮 Mijn vent merkt het niet want zijn ruikertje doet het niet zo goed meer door de vele fixeerdampen die hij vroeger inademde bij het foto’s ontwikkelen. Mopperend zit ik aan het ontbijt en gelukkig is mijn vent ook niet gecharmeerd van de camping. We maken er toch nog een mooie dag van, bezoeken het grootste Amfitheater buiten Italië, 
een ondergronds tunnelstelsel onder een kasteel met uitzicht,
Gelukkig heeft de receptionist het iets makkelijker gemaakt en ons naar de linkerkant van de camping verwezen. Na drie grote ronden over het veld ben ik eruit! Ver genoeg van het sanitair, geen vuilnisbakken, zon en ook nog in de schaduw. Oh ja, vergeet ik te melden dat de camping plekken heeft van verschillende maten en natuurlijk kies ik niet de goedkoopste. 
🤣 We boeken voorlopig vijf nachten en over de prijs gaan we het verder maar niet hebben. Heerlijk, een paar dagen niets doen! De balans na deze dagen: mega camping vol met voornamelijk Denen en wat Duitsers, Polen en Hongaren. Ligt het aan de bewoners van deze landen of is het campingleven aan het veranderen maar er is geen ‘elkaar groeten’ of vriendelijkheid te bekennen, bah, bah. 😞 Het meer ziet er niet aanlokkelijk uit, eerst moet je door heel veel waterplanten lopen, over rotsen klimmen,
of dik entree betalen.
Het centrum van Balatonfüred is het ook nét niet. Het heeft alles maar wij hebben er geen gevoel bij. De toeristenwinkels, terrasjes, restaurants en boetiekjes, het is allemaal aanwezig maar voor ons mist het iets van sfeer en gezelligheid.
Ook hier verbazen we ons weer over de prijzen. Het zal onze misvatting zijn dat het in Hongarije nog goedkoop is. Drankjes en een hapjes zijn dezelfde prijzen als bij ons of zelfs duurder
en over de kleding ben ik nog het meest verbaasd. Bijvoorbeeld Ibiza style jurken die ik op de markt in Spanje voor 20 tot 30 euro heb gezien kosten hier 120 tot 130 euro! 
Niet op de markt maar in nagemaakte designerboetiekjes met klinkende namen als Paris, Saint Tropez of Fashion Elegáns. 😞 Verder is de camping wel relaxt, net als de badmeester bij het zwembad 🤣,
maar na vier nachten houden we het voor gezien. Donderdagmorgen vertrekken we en onze weg gaat langs vele velden met zonnebloemen, 
druiven, kleine dorpen, slecht wegdek
en prachtige vergezichten met af en toe in de verte het meer! Na een verlaten grensovergang 
komen we in Kroatië. Ons doel is Zagreb en we besluiten om vandaag de laatste kilometers nog maar even door te trappen. 
Eindelijk een gewone tolpoort waar je met cash kan betalen en je geen zorgen hebt of je wel de goede elektronische stikker hebt aangeschaft. 🙂 Eind van de middag rijden we, net buiten Zagreb, het terrein van Vugec Plac Resting Camp op. Wow: dit is wat we zoeken! 
Kleinschalig en ook nog een heerlijk zwembad. 
Uiteindelijk blijven we hier vijf nachten staan, wat een super plek! 😍 De bus naar Zagreb stopt vlakbij de camping. 
Die brengt ons naar het centrale busstation waar we met de tram verder gaan tot in het centrum. 
De stad is verrassend leuk met markten zoals de boerenmarkt Dolac 
en de vlooienmarkten Hrelic en Britanski.
De terrasjes en winkels in de Tkalciceva straat zouden zomaar uit Valkenburg gekopieerd kunnen zijn. 
We eten Cevapcici, een lekker Kroatisch gehakt gerecht.
In een stenen stadspoort staat een schilderij van Maria met het kindeke Jezus. 
Dit schilderij heeft een brand in 1731 overleefd en gelovigen beweren dat dit door wonderlijke krachten kwam. Er staan enkele kerkbanken waardoor het lijkt op een doorloop-kapel. Het is een bedevaartsoord waar men komt bidden en een kaarsje opsteken. 
Voor een mooi uitzicht over de stad beklimmen we de 106 treden van de Lotrscak toren. 
Deze toren was ooit onderdeel van de stadsmuren. Laten we de Sint-Marcuskerk met zijn prachtige dak waarin de wapens van Kroatië en Zagreb staan afgebeeld niet vergeten. 
Net als de bijzondere Tunel Gric (350 meter lang) die een onderdeel is van het tunnelstelsel onder de stad. 
Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren dit schuilkelders. De Gric is tegenwoordig een toeristische attractie. Van de andere tunnels zijn er sommigen nog voor militair gebruik. Helaas is het Ilica treintje aan het einde van de 5 kilometer lange winkelstraat, met de gelijknamige naam, gesloten voor renovatie. 
Jammer want dit schijnt de kortste kabelbaan ter wereld te zijn. We lopen dus weer heel wat af in the city en omgeving 
en dit alles in een temperatuur die iedere dag boven de 30 graden komt! 😳 
Maar aan het eind van deze dag hier trekt de lucht ineens razend snel dicht en vlug ruimen we alles op. Het is alsof het weer merkt dat we de volgende dag verder willen reizen. Na een korte hevige bui regen is de temperatuur helaas niet veel gedaald. 
De afgelopen dagen hebben we de route aangepast. Ik las namelijk ergens in een reisverslag over het natuurreservaat Lonjsko Polje. Dit is het grootste beschermde moerasland in Kroatië. Het bestaat uit 3 belangrijke rivieren (Sava, Lonja, Strug) en grote weides. Door het unieke microlandschap is er een overvloed aan flora en fauna. Zo is het een belangrijk habitat voor adelaars, valken, otters, salamanders, paarden, herten en nog vele andere diersoorten die ik niet allemaal ga noemen. Maar deze nog wel: de ooievaar! Het dorpje Cigoc is namelijk bekend om de ooievaarsnesten die zich op de daken van de karakteristieke houten huizen bevinden. Er staan ongeveer 70 huizen en er leven meer ooievaars dan mensen! 😳 Ik vertel het mijn lover en als hij op de kaart ziet waar het ligt krijgt hij het volgende plan, ‘Dan kunnen we vandaar een stuk Bosnië in.’ Zo gezegd, zo gedaan en de volgende morgen doen we eerst inkopen (dit is toch wel bijzonder vlees 😉) 
en gaan dan op pad. Op zich is het niet heel ver, ongeveer 125 kilometer, maar voor het gemak nemen we dit keer de snelweg. 
Het laatste stuk van de route gaat over een binnenweg met aan de ene kant rivier de Sava en aan de andere kant af en toe hele kleine lang gerekte dorpen. In Cigoc heeft het plaatselijke hotel/restaurant ook een kleine camping met slechts 10 plaatsen. Er staat niemand in deze oase van rust! Ook dit is weer zo’n onverwachts mooie leuke plek met zelfs een ooievaar die op zijn gemak over de camping struint!
We eten snel wat yoghurt met fruit en fietsen dan naar het bezoekerscentrum. Een praatgrage vriendelijke kerel vertelt alles over het gebied en stopt ons verschillende folders met routes toe. De entree voor het park is slechts vijf euro per persoon. Gelukkig gaat dan zijn telefoon en we zwaaien snel dat het goed is, ‘We gaan het vinden!’ 😊 Daar fietsen we in de hitte, amper onderweg en nu al bezweet. Maar het is prachtig, de vele nesten met ooievaars, de huizen en de omgeving, geweldig! 
Het asfalt gaat over in een dijk begroeid met gras en dat gaat uiteindelijk over in modder! 😞
‘Er is hier gisteravond meer regen gevallen dan in Zagreb.’ babbel ik tegen mijn lover. Dit pad is pas het begin want de modder wordt erger en dikker. De banden van mijn fiets zitten helemaal vol met de dikke klei waardoor het voorspatbord ook nog eens afbreekt…. 😳 ‘Echt, ik ging al niet meer met je wandelen maar nu ook niet meer fietsen! Serieus, iedere relatie kan kapot hoor!!’ moppert mijn vent. 😡 Alsof ik de route heb bedacht! 🤣 We zien er maar de humor van in, althans ik, zeker als ik naar mijn witte sneakers kijk! Welke gek doet er nou zulke schoenen aan! 
We ploeteren en klauteren door en komen uiteindelijk weer op het asfalt. Met de modderspetters om ons oren fietsen we terug naar de camping. 
Daar hebben we een mooie taakverdeling: hij doet de fietsen en ik de schoenen! Dat gaat niet helemaal vlekkeloos want bij het repareren van mijn spatbord zakt mijn vent door het campingkrukje. 🤣
Voor het avondeten gaan we naar het hotel en eten daar een heerlijke goulash schotel.
Op de menukaart zien we dat we er ook kunnen ontbijten voor slechts zeven euro dus….precies, de volgende ochtend zitten we er weer! 🤣
Na het uitgebreide ontbijt doen we nog een koffie/thee en genieten van de relaxte sfeer, het geluid van de kikkers, moederpoes en haar speelse jong en de ooievaars! 😍 
Dan is het toch echt tijd voor vertrek naar ons volgende land: Bosnië-Herzegovina. Nadat we de brug over rivier de Una over zijn zien we bij de Kroatische plaats Jasenovac iets wat je niet vaak meer tegenkomt. Namelijk een grenspost! 😳
Het is druk en in een lange rij wachten we af. De Kroatische douanebeambte bekijkt onze paspoorten en wappert met zijn hand dat we door kunnen. Dan komen we bij de Bosnische kant. Er zijn twee loketten, eerst de grenspolitie en het volgende loket zal dan douane zijn. We spreken de taal niet maar begrijpen wel van de aanwezige borden dat groenten en fruit aangegeven dient te worden. ‘Gewoon afwachten Dijks of ze wel wat gaan vragen. Vragen ze iets dan zeggen we dat ze zelf binnen kunnen komen kijken in de koelkast omdat wij geen idee hebben wat wel of niet mag.’ Dat is een verschil tussen ons, ik wacht af en mijn kerel wil het al gelijk zeggen….🤔 Het loket bij de marechaussee gaat open, ‘Paspoort.’ blaft de man. Hij bekijkt ze grondig en doet dan het loket dicht. Even later gaat het weer open en geeft hij ze terug, ‘Papers of the car!’ We verstaan niet precies wat ie zegt en hij herhaalt het harder, ‘Papers of the car!!!!’ 😳 Juist, dan ontstaat er een soort chaos want deze vraag hadden we niet verwacht en waar zijn die?! 🤔 Mijn vent springt naar achteren maar vergeet dat ie zijn broekriem tijdens het rijden altijd wat losser heeft dus snel een hand erbij voor de zakkende broek. Ik durf niet zomaar in het dashboardkastje te kijken want wie weet denkt die man dat ik een pistool of zo pak. 🤣 Dus knipper ik met mijn oogjes naar hem en zeg, ‘Wait, wait, I look.’ Hij vertrekt geen spier, het lijkt wel een beeld! Achter me is er een kleine verbouwing aan de gang, mijn kerel haalt de halve kast overhoop. OMG! 🤣 Daar verschijnt ie met een grote map met daarin gelukkig de papieren. De man bekijkt vluchtig het document, zwaait dan met zijn hand dat we door kunnen rijden. Zijn loket klapt weer dicht. 😳 Dit is de gebeurtenis in het kort maar in het echt hebben we inmiddels een hele rij wachtenden achter ons. Waarschijnlijk is dit onze redding want de douane zwaait direct al, ‘Go, go, go!’ Prima, voormalig collega’s, goed gewerkt! Daar rijden we met de inhoud van onze koelkast nog volledig intact Bosnië in. 😊 De omgeving waarin we terecht komen is prachtig! 
De weg gaat nog steeds langs de Una rivier, weilanden, dorpen met vaak niet afgemaakte huizen en in de verte bergen. Hier is er een mix van religies en dat het overgrote deel moslim is, is te zien aan de vele minaretten die overal hoog bovenuit steken. We zijn nog maar een paar kilometer hier als mijn vent het al snel door heeft: we hebben geen internet! Bosnië zit namelijk niet in de bundel! Lekker dan, want we kunnen nu dus niet veel. Bij een winkelcentrum gaan we aan de kant en het is ouderwets zoeken naar een openstaand netwerk. We hebben geluk en mijn vent kan een camping en de route opzoeken. 😊 Zo komen we uit in Bosanska Krupa aan rivier de Una op camping….juist, die heet ook Una! 
We worden vriendelijk ontvangen en ook nu is er, ondanks het hoogseizoen, nog plek. Prima zo aan het water!
We wikken en wegen of we hier langer zullen blijven maar besluiten toch terug naar het westelijke gedeelte van Kroatië te gaan. Simpel omdat we te weinig over Bosnië hebben gelezen om ons een beeld te vormen wat we willen en kunnen gaan zien. Bosnië-Herzegovina, een land met een lange beladen geschiedenis in de jaren 90 van de vorige eeuw, gaat voor een volgende reis op de lijst en voor nu besluiten we om morgen de Plitvice meren in het gelijknamige Nationaal park van Kroatië te gaan bezoeken. Helaas zijn de weersverwachtingen niet al te best voor de komende dagen dus we willen ook niet te lang wachten. Donderdagmorgen rijden we de camping af richting de grens. Dit is even puzzelen want door onze route naar de meren moeten we een andere grensovergang hebben, die in Trzacka-Rastela. Als we daar aankomen staan we voor een raadsel. Dit ziet er gesloten uit! 😳
We parkeren de hut en mijn vent stapt uit voor onderzoek. In een hokje zit een douanebeambte die uitlegt dat de overgang voor voertuigen dicht is, deze hier is alleen voor voetgangers. We moeten ongeveer 30 kilometer verderop zijn in Izacic. Daar aangekomen moeten we aansluiten in een van de twee lange rijen met auto’s, motoren en vrachtwagens. Als we de loketten naderen zien we ook hier de borden over groenten en fruit. Deze borden aan de Kroatische kant zijn groter en meer dwingend: ‘Alle gekochte groenten, fruit en vlees uit Bosnië moet aangegeven worden!’ 😳 Ik geef mijn vent dezelfde uitleg, ‘Afwachten en kijken wat ze gaan vragen.’ Nu zijn we Bosnië zo uit maar om Kroatië weer in te komen is een ander verhaal. Voor ons moet ieder voertuig aan de kant en krijgt controle. Zelfs de motorrijder die voor ons staat moet al zijn koffers openmaken. Dan zijn wij aan de beurt. De vrouwelijke douanier vraagt of we iets aan te geven hebben. Na het antwoord van mijn vent dat we een koelkast met proviand hebben dat eergisteren in oost Kroatië is gekocht mogen we ook aan de kant. ‘Open the door!’ beveelt ze, loopt om en stapt in de deuropening aan de zijkant. Mijn vent moet buiten blijven en ik mag op haar teken de koelkast open doen en vervolgens een aantal keukenladen. Ze kijkt en knikt en vraagt dan, ‘Cigarettes or wine?’ We hebben misschien 4 flessen bij ons dus ik waag de gok en mijn antwoord is , ‘No, no.’ Vervolgens stapt ze uit en zwaait met haar hand als signaal om door te rijden. Zucht, dat hebben we ook weer gehad! 😊 De Plitvice meren zijn razend populair 
en dat is te merken aan de hoeveelheid hotels en campings langs de route. Onze keus valt op Kamp Korana. Zo’n vijf kilometer van de meren af. Veel dichter kunnen we niet komen. Het is een leuke onoverzichtelijke camping. Leuk omdat je zelf een plek mag zoeken, onoverzichtelijk omdat het niet echt afgebakende plekken zijn, men neemt het niet zo nauw. Het is een groot heuvelachtig terrein met bomen en struiken. 
Goed opletten dus waar je redelijk recht kan staan! Verrassend is dat het ook hier nog niet echt druk is. Als we staan vrezen we bij het zien van de nummers dat we meerdere plekken in beslag hebben genomen! 🤣 
Al vrij snel krijgen we buren, ouders met drie kinderen en een caravan. Wat blijkt: ze komen uit Spijkenisse! Als we een tijd later overburen krijgen die uit Rotterdam Ommoord komen kunnen we alleen maar zeggen: Hoe klein is de wereld!! 😊 We hadden het plan om met de fiets naar de meren te gaan, het is immers maar vijf kilometer. Maar na het zien van de doorgaande weg die waanzinnig druk en smal is lijkt ons dat toch niet slim! We bekijken de mogelijkheden voor een taxi en de tickets voor het park. Ze werken met tijdsloten en omdat het morgen ook weer tropisch warm gaat worden kiezen we 08.00 uur. De taxi regelen we voor 07.30 uur! Laat de wekker het maar niet horen. 🤣 Als we een praatje met het stel uit Ommoord maken blijkt dat zij nog niets geboekt hebben. De mannen gaan snel aan de slag met de booking site en zo zitten we de volgende dag vroeg met zijn vieren in de taxi op weg naar het park. Er zijn twee ingangen. Het verschil hierin is de richting. Begin je bij de boven- of onder meren. Wij hebben tickets voor ingang 1 geboekt. Binnen in het park is een groot bord met daarop aangegeven welke opties er zijn. Er zijn in totaal 8 routes waarvan er 4 hetzelfde zijn maar in omgekeerde richting. Het is maar net welke ingang dat je kiest. Wij gaan voor C (bij de andere ingang is dat H) een route waarbij je zowel de hogere als de lagere meren ziet, met een lengte van acht kilometer veel wandelplezier. 😊 De duur is ongeveer 4 tot 6 uur, dit is afhankelijk van hoe vaak je stopt. Verder omvat de route een boottocht over het Kozjak meer en een treintje terug naar het startpunt. Na nog geen 50 meter in het park zien we het eerste wild: een vuursalamander.
In het begin is het best druk met andere wandelaars maar het is niet storend. Op route C kom je al vrij snel langs de Veliki Slap, de hoogste waterval in dit park. 
De wandeling is goed te doen over stenen en houten vlonders. De foto’s spreken verder voor zich hoe schitterend het hier is! 😍
Een dag niet gestift is een dag niet geleefd zeg ik altijd maar !
Bij de uitgang geven we Monica en Jeroen, het stel uit Ommoord, een appje waar zij zitten. We zijn elkaar onderweg wel tegen gekomen maar hebben niet met elkaar gewandeld. Mijn vent wil meestal vaak stoppen om foto’s te maken en niet iedereen vindt dit leuk. 😊 Maar ze blijken vlakbij en zo zitten we even later weer met zijn vieren in de taxi op weg terug naar de camping. Om de prachtige dag af te sluiten gaan we ‘s avonds gezellig met hen uit eten in het restaurant van de camping. Dan is het al weer zaterdag, we zijn inmiddels 67 dagen onderweg! De buurtjes uit Spijkenisse en Ommoord trekken verder Kroatië in en wij besluiten om een rustdag te houden. Mede ook omdat de weersverwachting slecht is en er vele waarschuwingen, met name voor de Alpen, volgen. We houden het nauwlettend in de gaten. De dansgroep die nog optreedt op het terras heeft best mazzel. 
‘s Avonds gaan we ook hier de storm in: windvlagen, fikse regenbuien, donder en bliksem trekken over de schuddende hut heen! 😞 Voordat we naar bed gaan checken we of alle ramen en luiken goed dicht zijn. Zelfs het kleine luik in de douche moet dicht want het regent keihard in! 
Dat het inderdaad hevig is geweest merken we de volgende morgen als we weg willen rijden. De hut zit vast in de modder maar gelukkig met wat extra mankracht van de nieuwe Poolse buren komen we los en belanden op het asfalt. 
Laat de zondag maar beginnen, een nieuwe dag! 😊
blijven we nog een dagje. Het is echt een maandagmorgen, zo’n saaie morgen dat je denkt: ik wil niets, ik ga gewoon terug naar mijn bed! 😊 ‘Weet je wat we doen Dijks, we gaan zo op de fiets naar het centrum, lekker een taartje eten.’ Mijn vent knikt, het is een prima plan maar de lucht kleurt wel erg donker. Op zijn phone heeft hij een app voor naderend onweer. Die geeft inmiddels ook allerlei waarschuwingspiepjes. Niet dat zo’n app altijd te geloven is want afgelopen nacht moesten we snel het bed uit om de dakluiken dicht te doen. Er zou geen regen komen aldus de app. Nou rond 02.00 uur was er dus wel een heftig onweer met fikse regenbuien. 🤣 Voor nu springen we op de fiets en rijden naar het centrum. 
Springen is overdreven want beiden hebben we nog zere beentjes van de wandeling, au, au. 😞 Van de week heb ik deze zaak 
met de leuke zitjes al gezien en het gebak ziet er super lekker uit! Binnen schrikken we een beetje van de prijs, als we het omrekenen zijn we 12.50 euro per gebakje kwijt. 😳 Nou vooruit, we leven maar 1 keer dus we gaan naar boven om daar op een van de balkons een plekje te zoeken.
Nog voordat de bestelling er is barst er wederom een fikse onweersbui los en we vluchten naar binnen. Het gebak is niet alleen duur maar gelukkig ook heel lekker. 😍 
Tussen de druppels door sjezen we daarna terug naar de hut en net wanneer we binnen zijn barst de volgende bui los. ‘Jammer, want ik had eigenlijk nog wel een wandeling willen doen.’ opper ik. Mijn vent kijkt mij aan, ‘Echt, jij bent niet wijs!’ 😊 Hij heeft het verhaal al zo vaak gehoord maar toch vertel ik hem nog een keer over mijn Vierdaagse avontuur in Nijmegen. Ik zat net een jaartje bij de Douane en vanuit de dienst liepen er ieder jaar verschillende ploegen mee. Nou dat leek mij ook wel leuk. Ik was toen nog heel sportief dus dat wandelen moest te doen zijn. Overmoedig koos ik dan ook voor de 50 km (mannen afstand) en niet voor de 40 km (vrouwen afstand). Zo kreeg ik op Papendal (toen tijdens de Vierdaagse de thuisbasis voor de Douane) een kamer alleen want er was geen andere vrouw zo gek om deze lange afstand te doen. Het werd nog gekker want ik liep tijdens alle voorafgaande trainingen met de snelste groep (ruim 6 km per uur) mee en werd dus ingedeeld in deze groep met doorgewinterde lopers. Sommigen hadden de Vierdaagse al zo vaak gelopen die waren er bijna geboren zeg maar. 🤣 Geweldige groep met ‘mijn vrienden’ van de bewapende tak dus genoeg gespreksstof met elkaar! 🤣 De trainingsdagen in de voorafgaande maanden waren dan ook heerlijk. Slechts 1 dag wandelen en dan de volgende dag lekker rusten. De Vierdaagse is dat niet, dan moet je de volgende dag de wandelschoenen weer aan. 😫 Het is aan mijn collega’s te danken dat ik de 4e dag heb gehaald en eerlijk gezegd ook een beetje aan het ‘bijzondere pilletje’ dat ik van de sport/wapen-docent kreeg. Die had in de vele jaren genoeg ervaring opgedaan om de collega’s er op de laatste dag door heen te slepen. Waarschijnlijk was die pil eerder ergens in beslag genomen.😉 Ik ga het er niet meer over hebben maar de medaille is het stille bewijs. Het blijft regenen en onweren, we pakken de kaart er maar weer eens bij en bekijken de route. We zijn nu ruim drie weken in Polen. Het is prachtig en we hebben lang nog niet alles gezien. Ondanks dat hebben we naar onze mening een goede indruk van Polen gekregen. Misschien gaan we nog eens terug….🤔 De volgende morgen pakken we alles in, brengen de Lidl in Zakopane een bezoek en laten daar de laatste Poolse zloty’s achter, tanken diesel en gas en gaan dan richting Slowakije. Ook hier zullen we tolwegen krijgen en ook hier is het onduidelijk wat te doen. Via internet heeft mijn vent wel iets kunnen vinden en onze hut aangemeld. Is het dan zo moeilijk denk je misschien? Nee, voor campers onder de 3500 kg niet maar onze hut is zwaarder en dan gaat het dus onduidelijk worden. Vallen we onder de categorie vrachtwagen of personenauto? 
Dus dat….🤔 We proberen de tolwegen daarom te mijden en zo gaat de route door dichte bossen en uitgestrekte velden. 
Terwijl de regen op het dak klettert en de ruitenwissers heen en weer zwiepen rijden we Slowakije in en zijn in het Tatra gebergte aan de andere kant van Polen. Het is prachtig maar nu even niet! We stoppen voor de lunch terwijl de regen denkt ‘dit kan harder’. 🤣 ‘Zoek maar een camping op of iets want dit is geen doen.’ oppert mijn vent. Ik prik lukraak op de camper-app een mogelijkheid op de route en zo komen we in Banska Bystrica op een verlaten parkeerplaats waar je zou mogen overnachten. Eigenlijk hoeven we elkaar niet eens aan te kijken, het is niets! ‘En door!’ zegt mijn vent. De volgende optie ligt in Zvolen, slechts een kleine 25 kilometer verder. Hopelijk is dat iets, de reviews zijn niet echt lovend over de camping. Wel over het bijbehorende restaurant. Dat gaat een makkie worden vanavond! 😊 Vóór ons staan er net vier mannen met fietsen bij de receptie. Zij huren een huisje op het terrein. Verder is er geen camper, caravan of tent te bekennen. De receptionist rekent ons een prijs van 19,50. Weer even schakelen want Slowakije heeft de Euro, dus geen omrekenen. Gek is dan dat ik zelfs op een lege camping keuze stress krijg waar we de hut gaan zetten. 🤣
Gelukkig is de regen gestopt, op naar het restaurant! Eerst even het terrein en sanitair verkennen. Niet dat we dat vaak gebruiken want we hebben ons eigen sanitair maar soms is het wel handig als ik mijn haren wil wassen. Gaat net iets makkelijker.😊 Laten we het zo zeggen, we beginnen te wennen aan het sanitair hier in het Oostblok. Het is het namelijk vaak nét niet. De douchehokjes zijn met een douchegordijn wat op zich niet zo erg is. Maar dat er geen kledinghaken in het hok zijn is minder. Even voor de verbeelding: in de ruimte bij de wastafels zijn haken, daar is het uitkleden, kleren en handdoek ophangen en dan ga je in je nakie het douchehok in. Druipend van het water met natte haren ga je uiteindelijk weer op zoek naar je spullen. De hele zooi is vervolgens kleddernat en nergens een wisser te bekennen om het even droog te trekken. 🤨 
Na het zien van dit sanitair laten we het idee om uit eten te gaan varen en schuif ik een pizza in de oven! 🤣 Na een rustige nacht ontwaken we in een waterig zonnetje. De rit van vandaag gaat naar Boedapest, ongeveer 165 kilometer te gaan. We passeren een verlaten grenspost en komen in Hongarije. Lang leve één Europa want ook hier zijn er tolwegen en ook hier is het totaal onduidelijk! We hebben ons wederom aangemeld op de speciale site, oeps, alleen mogelijk voor campers tot 3500 kg….🤔 ‘Ik vind het best, voorlopig hoeven we tien dagen in Hongarije niet bang te zijn om de tolwegen te pakken’. stelt mijn vent. Omdat we geen haast hebben en voor de zekerheid kiezen we wederom toch een route met vermijd tolwegen. 
Ook nu is het landschap mooi, vele velden met zonnebloemen langs de kant. 
Wat ons wel opvalt is dat het hier armoediger overkomt dan in Polen en Slowakije. Niet onbelangrijk: het wegdek is slecht!! 😞 
Bij een grote stad is het vaak lastig om een geschikte camping te vinden. Na het lezen van de reviews gaan we voor camping Arena. Het is redelijk dicht bij het centrum en ligt goed voor het openbaar vervoer. De prijs…. veel te hoog! 47,50 euro, maar dan mag je wel gratis de wasmachine gebruiken! 😊 Nou, dat zullen ze merken in de elektriciteitsrekening want ik heb er bijna iedere dag gebruik van gemaakt. 🤣 De plek is groot en de ligging niet onaardig. 
Lekker tussen snelwegen en vlakbij een traject van spoorrails en oh ja, ook wel grappig: in de buurt van een uitrukkazerne voor ambulances. Genoeg herrie in de buurt zullen we maar positief zeggen! 🤨 Oh ja, en het geluid van de wasmachine want ik heb op deze woensdagmiddag al een wasje gedraaid! 🤣 Leuk van deze campings bij grote steden is dat ze in de morgen leegstromen en ‘s avonds weer vol zijn met nieuwe bezoekers voor de stad. Van de aardige receptionist hebben we een aantal informatiefolders gehad, waaronder deze kaart. 
Mijn vent is al vaker in Boedapest geweest en zet allerlei cirkels op de kaart. ‘Hier gaan we heen en dat wil ik je laten zien.’ en zo ratelt hij verder. Ik herinner hem er nog maar eens aan dat we alle tijd hebben, ‘We hebben geen haast Dijks, easy, easy.’ Het is de volgende morgen even puzzelen hoe we bij de metro komen: nemen we de bus, de tram of lopen we de 2 kilometer. Vandaag kiezen we voor de laatste optie. 
Ook hier is het OV prima en voor mensen vanaf 65 jaar gratis. 
Met een kwartier staan we midden in het centrum van deze stad aan de Donau. De rivier die Boeda en Pest van elkaar scheidt. 
Drie volle dagen brengen we in de stad door, er is zoveel te zien en te ontdekken. Het parlementsgebouw dat prachtig ligt aan de Donau, het is het grootste gebouw van Hongarije
en zelfs het op twee na grootste parlementsgebouw in Europa. Het vissersbastion met zijn zeven torentjes. 
Deze staan symbool voor de zeven Hongaarse stammen. De uitzichten vanaf hier over Pest zijn geweldig. 
We zien wisseling van de wacht 
en de grootste kerk in Boedapest, de Stefanus Basiliek. 
De indrukwekkende kettingbrug Széchenyi, genoemd naar graaf Széchenyi die met het idee kwam om Boeda en Pest met elkaar te verbinden door middel van een brug.
In de Joodse wijk de grote Synagoge, 
de Karavan waar allerlei kraampjes met voedsel en drank opgesteld staan 
en vele smalle straatjes met indrukwekkende gebouwen. 
Uiteraard mag ‘Schoenen op de Donaukade’ niet ontbreken. Dit monument aan de kade is geplaatst ter nagedachtenis aan de Joden die hier tijdens de pogroms zijn gefusilleerd (eerst gedwongen de schoenen uit en daarna doodgeschoten en in de Donau geworpen) door een met erg sadistische nazi-Duitsland sympathiserende beweging. Over een lengte van 40 meter zijn 60 paar bronzen schoenen te vinden. 
Het Heldenplein, 
de overdekte grote markthal 
en het beroemde Gerbeaud Café 
waar de violist vraagt of we voorkeur hebben voor een muziekstuk. We vragen hem om de prachtige soundtrack van The Godfather te spelen. 😍 
Verder bezoeken we weer een wisselkantoor voor wat Hongaarse forinten, 
shoppen we wat, gaat mijn vent naar de kapper, 
ontbreken de hapjes en drankjes niet 
en zijn onze voeten na al die kilometers aan vervanging toe! Zaterdag aan het eind van de middag ploffen we in de campingstoel, moe van de hitte, de indrukken van de stad en het toch wel vermoeiende schema. ‘Ik kan niet meer, ik ben kapot, mijn voeten!’ zucht mijn vent terwijl ie met twee zelfgemaakte Tequila Sunrise uit de hut stapt. 
Ik denk terug aan vanmiddag toen zijn voetjes het ineens weer deden. 🤔 We zaten namelijk in de metro toen die plotseling bij een station niet meer verder ging. Heel vervelend en misschien heel dom maar we hadden geen benul wat er in het Hongaars omgeroepen werd. Iedereen (wij dus ook) ging de metro uit en bleef op het station staan. 
Echt, er stonden wel zo’n 30 mensen. ‘Ik ga eens vragen wat er aan de hand is.’ zei mijn lover en liep weg. Niet naar iemand die bij ons in de buurt stond, nee, naar een rondborstige dame een eind verderop het perron. Hup, hup, daar gingen zijn zere voeten, zo maar nergens geen last meer van! 🤣 Geanimeerd stond ie te babbelen en hoe vreemd, hij was bij mij terug en trok direct weer een vermoeid gezicht, ‘Ik ben wel moe hoor, wat een hitte ook.’ 🤔 Ach, hij is verder niet gevaarlijk zullen we maar zeggen. 😉 We maken de balans op van deze dagen: de Hongaren zijn veel vriendelijker dan de Polen, minder schuw, heel behulpzaam en ze spreken vrij vaak Engels. Er is wel meer armoede, veel zwervers en bedelaars maar daar hebben wij geen last van gehad. Boedapest is een prachtige stad. Ons plan is om morgen, zondag, door te rijden naar het Balatonmeer. Even een paar dagen niet veel doen! Inmiddels zijn we in Balatonfured, een plaatsje aan het meer. Of het ons gaat lukken om eens rust te nemen….volgende keer meer hierover! 😉
Na alle inkopen rijden we naar Krakau, onze volgende bestemming. De enige camperplaats dichtbij het centrum, die ik op de app vind, bestaat eigenlijk niet meer dus we kiezen voor camping Smok. 
Ook nu gaan we het over de prijs niet hebben maar dit is wel één van de duurste tot nu toe. De plek is echter perfect, lekker groot met bomen, dus zon en schaduw. Volgens de reviews is het centrum makkelijk met de fiets of tram te bereiken. Op iedere camping die we hier hebben gehad mogen we zelf een plaats kiezen, geweldig! Alsof ze weten dat ze met een mega zeikerd te maken hebben. Want ik heb het al vaker gemeld, ik heb zo mijn eisen: niet in de buurt van vuilnisbakken, ver genoeg van het sanitair, niet naast een busje met een schuifdeur, niet naast een tent met een rits….ja, lieve lezers verbaas u nergens over maar ik ben niet makkelijk wanneer het om een plaatsje voor de hut gaat. 🤣 We houden verder deze vrijdag een dag met lekker niets doen. even nog de emoties van Auschwitz laten bezinken. Wel bekijk ik vast wat we in Krakau allemaal kunnen gaan zien. Zo gaan we dus met een phone vol verzamelde informatie de volgende ochtend op pad. Vanaf de camping loopt er een prima fietspad en een klein kwartier later staan we aan de rand van het centrum aan de rivier de Wisla (Weichsel). 
Wow, het begin is goed! Verschillende restaurantschepen liggen aan de kade en mensen fietsen en wandelen op de dijk. 
Inderdaad Krakau is een leuke stad met veel bezienswaardigheden. Op het eerste plein dat we oplopen is al gelijk een demonstratie bezig. Zes Oekraïners aan de éne kant en twee rechts radicale Polen aan de andere kant. En tien agenten erbij. 
Allebei de partijen met een megafoon en elkaar toeschreeuwend. Op de Poolse vlag staat ‘Vergeet niet hoeveel Polen jullie vermoord hebben tussen 1939 en 1945.’ 🤔
Een straat verder bezoeken we de Rynek Glowny (Grote markt). 
We eten een typische Poolse maaltijd: varkensbout met kool. Erg lekker!
Dit middeleeuwse plein is groot en het hart van de stad. Met als pronkstuk de Mariakerk met de twee ongelijke torens. 
Het verhaal gaat dat twee broers met elkaar wilden wedijveren wie de hoogste toren zou kunnen bouwen. 😊 In het midden vind je de lakenhal met allerlei souvenirwinkeltjes. 
Laten we de koetsen met paarden niet vergeten die op het plein staan te wachten terwijl de koetsiers toeristen verleiden om een ritje te maken. 
Langs het voormalige huis van popie jopie, Johannes Paulus de tweede 
fietsen we terug naar de Wavel. Dit is een burcht en een kathedraal iets hoger gelegen op een heuvel. Vanaf hier genieten we van het uitzicht op de stad. 
Beneden aan deze heuvel vinden we allemaal kraampjes met prullaria, etenswaren en nog meer. Hier staat ook het beeld van Smok Wawelski. De Wawel draak die, zoals de legende gaat, in een grot zou hebben geleefd. De boeren waren bang voor de draak en om het dier niet boos te maken werd het iedere dag gevoerd. De koning beloofde de hand van zijn dochter aan degene die de draak zou kunnen verslaan. De slimme schoenmaker Skuba vulde een dood schaap met zwavel, naaide hem weer dicht en gaf het aan de draak. Dit werd het einde van de draak, het begin van een huwelijk en een beeld dat om de paar minuten een steekvlam uitspuwt. 😉
We zijn blij met de fietsen want dat verplaatst toch een stuk makkelijker. Het zijn geen hele grote afstanden maar om in Joodse wijk Kazimierz te komen moeten we naar de andere kant van de stad. Hier zijn scenes uit de film Schindler’s List opgenomen. De wijk is nu (mede door de opnames van de film) hip en trendy maar kent een verdrietige geschiedenis. De Duitsers maakten in 1940 een einde aan de hier gevestigde Joodse gemeenschap en de wijk raakte in verval. Het lijkt alsof het soms nog aan de huizen en de bestrating te zien is.
Met name dat laatste maakt dat we met de fietsen goed oppassen om niet te vallen op de vooral kleine slecht liggende keitjes. 
Terwijl we ‘s middags een wijntje en tapas 
doen zie ik in gedachten de Joodse mensen met hun huisraad zeulen omdat ze in de Tweede Wereldoorlog verbannen werden uit hun huizen in dit gedeelte van de stad naar de andere kant van de rivier, de wijk Podgórze. 😪 Na een bezoek aan de Joodse begraafplaats (ze stapelen die graven gewoon over elkaar heen. De steen blijft staan, de volgende overledene gaat er bovenop. Graven worden nooit geruimd)
gaan we shoppen in Galeria Bronowice aan de overkant van de wijk. 
Even de gedachten weer relativeren. Ook hier verbazen we ons wederom over de hypermoderne winkelcentra. Zeker als we de volgende dag Galeria Krakowska bezoeken. 
Echt, er zitten winkels bij die niet misstaan op de PC Hooftstraat in Amsterdam. 🤔Natuurlijk gaan we ook naar de fabriek van Oskar Schindler in de wijk Podgórze.
‘s Avonds kijken we na de BBQ 
de film waarin hij het leven van vele Joden wist te redden door ze in zijn fabriek te laten werken. Na Auschwitz en het bezoeken van de Joodse wijken hier in Krakau vinden we allebei dat de film aangrijpender en realistischer is dan de eerste keer dat we deze vroeger hebben gezien. Ook de voormalige gettowijk Podgórze is inmiddels volgebouwd met vele nieuwbouwhuizen. Hippe restaurants, ateliers en design winkels hebben zich in de oude panden gevestigd. Na vier dagen Krakau rijden we op dinsdag door naar de zoutmijnen bij Wieliczka. Het zijn slechts 20 kilometers en het gaat wachten worden want onze besproken tour is pas om 13.00 uur. Net als in Nederland is het hier sinds een paar dagen ook erg warm. Toch gaan we in lange broek en gewapend met trui en vest richting de ingang van de zoutmijnen. 
In de gids staat namelijk dat het onder de grond koud is, een constante temperatuur van 16 graden. Ook dit keer is het opvallend hoe snel en accuraat de Polen zijn. De lange rij met wachtenden wordt in kleinere groepen verdeelt en met een gids gaan we op pad. Nadat we 800 treden! 😳 zijn afgedaald 
staan we aan het begin van de rondleiding door een van de oudste zoutmijnen ter wereld. 
De gangen zijn in totaal 300 kilometer lang en bereiken een diepte van 327 meter. Het winnen van zout op deze plek werd voor het eerst vermeld in 1044. De foto’s spreken voor zich hoe super mooi het is! 😊 
Na de rondleiding van drie uur nemen we een akelige kleine lift 
en staan weer boven de grond. De hut die op de parkeerplaats in de volle zon staat is inmiddels een bakoven. Wij trouwens ook in de lange broek want het was totaal niet koud onder de grond.🤣 Snel starten, ramen open en op naar onze volgende overnachtingsplek die slechts 8 kilometer verderop ligt in het dorpje Raciborsko. ‘Sla linksaf.’ zegt mevrouw DomDom en we komen vervolgens op een niet al te brede grindweg. Die hobbelen we af langs weilanden en bossen om uiteindelijk bij de camping te komen. Wat een geweldige plek is dit! 
De vriendelijke eigenaar komt aangesneld en in gebrekkig Engels legt hij alles uit. Ook hier mogen we weer zelf een plekje zoeken. Er staan niet veel anderen op deze niet al te grote camping. Wat een rust en wat een pracht plek! Omdat het volgens de weersverwachting de komende dagen nog warmer gaat worden besluiten we hier langer te blijven. Zo hebben we de volgende dag een heerlijke rustdag waarop we niet meer doen dan de wasmachine gebruiken, naar de bossen turen, vogels luisteren, genieten van deze twee rakkertjes 
die over de camping struinen en als het in de namiddag iets is afgekoeld maken we een wandelingetje over het terrein. 😍 Ondanks dat de thermometer donderdag 38 graden zal gaan aantikken rijden we toch naar Zakopane. 
Eerst een stop bij de Lidl voor inkopen en dan door. In de snik hitte rijden we camperpark Olimp op en zetten de stoeltjes buiten. 
Om een beetje schaduw te creëren heb ik een mooi idee. En als zo vaak, ik heb het idee en mijn lover doet de uitvoering! 
Beiden hebben we verder geen puf meer om iets te doen, morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen! 😉 De plaats Zakopane is gekozen omdat we iets van het Tatra gebergte willen zien. Dit ligt op de grens tussen Polen en Slowakije. De laatste gaat trouwens onze volgende bestemming worden. Maar eerst terug naar Zakopane. Wat weet ik ervan? Google geeft aan: de stad ligt op een hoogte van 800 meter, een wintersport centrum bij uitstek en een geliefde uitval voor wandelaars. Nou, dan ben ik om! 😊 ‘s Avonds nemen we alles (weersverwachting, route en must-see) nog eens goed door en maken een planning. Vrijdag gaan we de stad verkennen en zien wat de mogelijkheden qua liften is om boven in de bergen te komen. Zaterdag en zondag gaan we dan wandelen! Zo lopen we vrijdagmorgen het centrum in en vallen van de éne verbazing in de andere! We zijn in Polen maar hier in dit centrum lachen ze om Saas Fee, Zermatt, Whistler, Aspen of welke andere mondaine wintersport plaats! 😳 Echt, zelden zagen we in de zomer een wintersport dorp zo prachtig en sfeervol aangekleed. 
Tel daarbij op mooie winkels, ontelbare marktkraampjes slingerend door de straten, sfeervolle restaurants met live-muziek en de vele terrassen! 😍 
Dat dit alles werkt merken we aan de bezoekers, je kan over de hoofden lopen! 🤣
We ontdekken dat er twee liften omhoog gaan. Een kabelbaan vanuit het centrum naar de top van de berg Gubalówka en een kabelbaan in Kuźnice naar de bergtop Kasprowy Wierch. Kuźnice ligt net buiten Zakopane, een klein kwartier op de fiets. ‘We doen eerst Kasprowy. Morgen is het mooier weer dan zondag.’ zegt mijn vent. Ik vind het prima en zo fietsen we de volgende dag met een rugzakje vol voer en drank naar het begin van de kabelbaan. Je kan niet met de auto tot de cabine komen. Dit is alleen mogelijk met de bus, een taxi, een koetsje met paard, fietsend of lopend. Echt, we weten niet wat we zien! Een lange stoet vol sjokkende mensen rijden we voorbij, allemaal op weg naar de lift! 🤔
‘Nou, we zijn niet de enigen die dit gaan doen.’ stelt mijn vent als we de rij bij de kassa zien. Jongens, wat een drama is dit! Maar ook nu is de Pool weer accuraat en snel, met een half uur staan we aan het loket. Ik weet niet hoe dat bij anderen is maar wij hebben in deze tijd dan een soort vraag en antwoord spel wat we zullen doen. Zowel naar boven als naar beneden met de cabine. Of alleen naar boven en terug naar beneden wandelen. Deze vragen worden niet makkelijker omdat je met een retour maar 1.40 uur boven mag blijven. 😞 ‘Nou, laat ik het zo zeggen, ik ga niet voor 1.40 uur naar boven hoor!!’ deel ik mijn lover mede. ‘We willen bewegen dus we gaan gewoon naar beneden wandelen!!’ tetter ik verder. Om een 3e Wereldoorlog te voorkomen stemt hij toe, ‘Can I have two tickets one-way please.’ vraagt ie dus aan de caissière. 
Boven aangekomen genieten we van het uitzicht! Het is geweldig! 😍 
De kaart met wandelroutes is onduidelijk maar er staan een aantal stands van de informatie die je prima uitleg geven. Mijn vent kijkt eens om zich heen, ziet de wandelpaden en is er niet gerust op. ‘Weet je zeker dat we moeten gaan wandelen?’ 🤔 Serieus, die man is niet goed en bazig zeg ik; ‘Aub Dijks, wat hebben we nou afgesproken! We hebben niet voor niets die schoenen aan!! Trouwens, volgens mij heb ik ergens gelezen dat het maar een wandeling van 2.5 uur is!!😤 Zo beginnen we dus aan de afdaling. De zon schijnt uitbundig, de vergezichten zijn zo mooi, dit is genieten! Na een kleine kilometer gaat het pad over in stenen. Van die stenen waarop je voorzichtig zoekend van de één op de ander stapt. 
De opgewekte communicatie tussen ons is verdwenen. Van ons tweeën ben ik de wandelaar en de afstand wordt groter. Iets ter hoogte van een meertje stoppen we voor de lunch. ‘Terugkeren en toch met de lift?’ opper ik. Maar mijn vent wil er niets van weten, ‘Ik ga nu door!!’ Hij bekijkt de kaart en dan blijkt dat we nog slechts 1/3 van de route hebben gehad! 😳 De rest van de tocht zal ik jullie besparen maar het is continue klimmen en klauteren. Aan de verbeten gezichten om ons heen zien we dat niemand hier plezier in heeft. ‘Hoe kwam jij erbij dat dit leuk wandelen zou zijn?’ vraagt mijn vent. 
Ik heb er geen antwoord op. 😞 Na vier uur zijn we beneden! 
‘Luister goed, nooit maar dan ook nooit ga ik meer met je wandelen!’ moppert mijn vent. Antwoorden is niet nodig, ik laat hem maar even want snap het wel. Het was om kort en krachtig te zeggen: een klote wandeling! 😡 Er was niet eens tijd meer om ons heen te kijken want dan zou je onderuit kunnen gaan. We hebben diverse valpartijen gezien. De fietsen staan er gelukkig nog en zo suizen we het laatste stuk van de helling af naar beneden. Bij de hut zakken we neer in een stoel, schoenen uit, douchen en een wijntje. We zijn kapot! Mijn vent erger dan ik maar hij is een man….die hebben het altijd een beetje erger! 🤣 Naast ons zijn nieuwe buren komen staan. Een leuk Nederlands stel met een hond. 
We maken een gezellig praatje en het komt op de wandeling. Zij zijn al met de fiets naar de cabine gegaan en hebben daar gezien dat honden helaas niet in de lift mogen. Omdat we vrezen dat wij morgen geen stap meer kunnen zetten bieden we aan om op te passen. Wel geven we ze het advies om een retourticket voor de cabine te kopen want echt de wandeling geeft geen plezier. De volgende morgen zijn we blij met doggie want zo hoeven we lekker niets te doen.
Koffietje/thee is voldoende en verder genieten van de omgeving. 😍 Het stel is vroeg vertrokken en rond de middag weer terug bij ons. Ze hebben genoten en zijn zo blij dat we opgepast hebben, dit uitzicht boven hadden ze niet willen missen! Als lief bedankje krijgen we een leuke sleutelhanger. Die gaat op de plankjes thuis bij de andere souvenirs! So cute! ‘s Middags gaan we met elkaar naar het centrum en verbazen ons wederom over de vele Arabische vakantiegangers. Ze zijn er hier blij mee want deze toeristen geven veel geld uit! 
We slenteren weer door de straatjes, 
en doen gezellig een drankje op een terras. 
Dit is ook zo leuk aan reizen: het ontmoeten van fijne mensen! 😊
De camperplek die we hebben gevonden is op de parkeerplaats van hotel Imperiale. Ze hebben het hier slim bekeken want het is slechts 7,00 per nacht en je mag in het hotel douchen en van het toilet gebruik maken. 
Dingen waar wij geen gebruik van maken maar wat er ook nog bij zit: een restaurant met prima prijzen en idem reviews. Zo zien we dus woensdagavond de meeste camperaars op het terras een hapje eten en hebben al snel een gezellig praatje met elkaar! Sommigen hebben vandaag de tour naar Auschwitz gedaan en sommigen gaan net als wij morgen. Dat was nog wel een dingetje want we kregen vanmorgen een appje van ‘Get your guide’ dat onze tour om 11.15 uur niet door kan gaan, te veel aanmeldingen….🤔 Vreemd verhaal maar uiteindelijk was er een oplossing en kunnen we morgen op een andere tijd mee. Ook prima en eigenlijk beter want we gaan nu al om 09.15 uur en de weersverwachting voor morgen is rond de 30 graden. 😳 Op de fiets hebben we net al verkend waar we ons moeten melden. Het is een afstand van niets. Op de parkeerplaats bij Auschwitz mag je met de camper ook overnachten maar dat heeft iets vreemds voor ons. 😞 De volgende morgen fietsen we bewapend met zonnecrème, hoed en genoeg drinken naar het museum waar we ons moeten melden. Onze tickets zijn voor Auschwitz én Birkenau. Tussen deze twee kampen gaan pendelbussen. Op de grote parkeerplaats is het een komen en gaan van bussen, auto’s en campers en daartussen fietsen deze 2 Nederlanders. 😊 Duideijk staat aangegeven waar je je kan melden. Per dag komen er zo’n 5000 bezoekers! Onze gids is een Poolse dame die ook in het museum werkt. Zij geeft de rondleiding in het Duits (eigenlijk hadden we dus de Engelse versie maar die ging niet door). Voor het eerste gedeelte krijgen we een headset. Als iedereen van onze groep die heeft gaan we op pad. Ik ga verder niet uitleggen wat Auschwitz is want ik neem aan dat een ieder met een beetje ontwikkeling zich bewust is van de gruweldaden die zich daar hebben afgespeeld. 😪 Ook ga ik niet veel vertellen over de rondleiding. Wie er ook geweest is zal de foto’s en de daarbij komende gevoelens herkennen en wie nog wil gaan moet zonder voorkennis alles over zich heen laten komen. 😪 Wij vonden vooral het begin heel indrukwekkend maar nu ik dit zo aan het tikken ben denk ik, de hele tour was niet in woorden uit te drukken en van begin tot eind indrukwekkend en bizar. Aan het einde van de hele rondleiding staan we buiten de poort en hebben geen benul van de tijd. Zo intensief en huiveringwekkend was de tour. Doodop van de hitte, de indrukken en de brandende zon stappen we weer op de pendelbus retour naar het startpunt, fietsen vervolgens terug naar de camper en gaan dan naar het hotel restaurant voor een late lunch. Het is te absurd dat we dit doen, dat dit kan, terwijl hier in de oorlog anderhalf miljoen mensen om het leven zijn gekomen. Die konden niet schuilen voor hitte en kou. Die hadden geen bus waarmee ze weg konden rijden. Er was geen terras en geen stoel om te zitten. Geen lekker eten maar slechts grauw brood. Zomaar een zinnetje uit het vreselijke verhaal van de gids; ‘Het avondeten was een afgebroken kleine homp oud brood en ze kregen als ze geluk hadden ook een stukje mee voor de volgende ochtend. Dit moesten ze eigenlijk ‘s avonds in hun barakken gelijk op eten want anders deden de ratten dat!’ 
De blikken blauwzuurgas waarmee de gevangenen werden vermoord.
De kunstbenen en armen die overbleven.
Stapels brillen.
Huisraad, want de gevangen werd voorgehouden dat ze verder zouden reizen.
Enorme partijen schoenen. Deze damesschoen met hak en dit broekje van een kind: ik vind ze beiden zo huiveringwekkend en emotioneel. 😪 Je beste kleding aan en mee in de koffer want je gaat op reis, men wist niet beter. Zo triest. 😪
Koffers….
Degenen die in leven werden gehouden sliepen in drie-hoog stapelbedden waar per matras drie mensen moesten slapen.
De executiemuur….
Met een zonnetje en de bomen die er in 80 jaar zijn gegroeid ziet het er niet eens zo gruwelijk uit. Bizar….😞
De galg waar de kampcommandant in 1947 werd opgehangen. 
De ingang naar gaskamer 1. 
Hier werd het blauwzuurgas naar binnen gegooid.
Vier verbrandingsovens. 
En hier deed Joseph Mengele zijn gruwelijke experimenten op twee- en drielingen.
Birkenau. Het grotere concentratiekamp.
Gevangenen, ‘asocialen’, zigeuners, joden, homosexuelen en nog veel meer ‘untermenschen’ kwamen op dit perron aan na een gruwelijke reis per veewagen en velen werden rechtstreeks naar de gaskamer gestuurd. Die waren er minder lang dan de drie uur dat onze rondleiding duurde. 
Gaskamer 3 en 4 werden om bewijs te verdonkeremanen in januari 1945 al opgeblazen door de vluchtende ss-ers. 
Anderhalf miljoen mensen er werden vermoord….
