Onze laatste dag in Berlijn zit erop. Het bezoek aan de dierentuin was ondanks een paar fikse regenbuien perfect. Net als de fietsen opgeruimd in de camper staan en we binnen zitten barst er weer een waanzinnige bui los. 😫 
Met een wijntje erbij puzzelen we met de wegenkaart en besluiten eerst omhoog te gaan naar de kant van de Oostzee om vandaar (waarschijnlijk 😉) ergens rechtsaf richting Polen te gaan. Links op de kaart ligt dan nog het prachtige eiland Rugen maar daar waren we een aantal jaren geleden al. Dat slaan we dus over net als Dresden dat op onze planning naar beneden stond…. Dat kan ook wel even wachten. 😊 Misschien vraag je je af hoe we dan plannen of waar we naar zoeken….🤔 Thuis hebben we een soort van route gemaakt, een grove opzet zeg maar. Een andere kant op dan we gewend zijn maar waar ook veel te ontdekken valt. Mijn lover is wel deze richting op geweest, zeker ook voor werk, maar voor mij is het veelal onbekend en eerlijk: ik zou het zelf niet kiezen want het is een soort uit mijn comfort zone zeg maar….🤔 Naar waar de zon schijnt kijken we deze reis niet meer want dan gaat de voet van mijn lover gelijk op de stand naar het zuiden, lees Benidorm. 🤣 Dus kijken we naar het aantal kilometers, de richting en wat er te beleven is. Zo komen we in de plaats Greifswald waar we aanslaan op de termen: Hanzestad, historische binnenstad en natuurgebieden. Let’s go! 😊 Zondagmorgen verlaten we Berlijn, het is nog vroeg en lekker stil op de weg. Via de camper-app heb ik een aantal camperplaatsen gevonden. Soms zit dat mee en nu zit het tegen! 🤣 De eerste is namelijk vrij klein met hele krappe plaatsen, de tweede bestaat niet meer en uiteindelijk rijden we door naar Wieck, vijf kilometer verderop. Een leuk klein toeristisch plaatsje met een jachthaven. Op de aanwezige parkeerplaats mag je overnachten. 
We staan gelijk op de eerste rij en hebben vrij uitzicht op het water, ik zeg, ‘Niets meer aan doen, staan is staan.’ 😊 Mijn vent loopt naar de betaalzuil om te betalen. Voor zeven euro mogen we 24 uur staan. Verder zijn er geen voorzieningen en er is geen campergedrag toegestaan. We maken een praatje met de buren tegenover ons en zij vertellen dat de politie gisteren streng gecontroleerd heeft op het campergedrag. Nou, daar zijn we niet bang voor want we gaan sowieso niet snel op een parkeerplaats met een stoel en tafel zitten of nog erger een wasrek neerzetten. 😳 Komt bij dat de lucht inmiddels pikzwart is en een fiks onweer nadert. De hele zondagavond klettert de regen op de hut. ‘Wat doen we hier in vredesnaam??!!’ tettert het naast me. Ik snap hem wel want het blijft doorbijten hoor met deze weersomstandigheden. 😫 Met verbazing kijk ik naar de vissers die stug blijven zitten aan de kant van de Ryck, een rivier die uitmondt in de Oostzee. 
Ook in de nacht blijft het regenen, gelukkig wel lekker afwisselend met zachte en venijnige harde druppels. 🤣 Je vraagt je af waar al dat water vandaan komt! Voor de maandag is de voorspelling ook niet best maar we wagen ons ‘s morgens toch naar buiten en wandelen door het kleine centrum van Wieck. 
Na de lunch pakken we de fiets en rijden naar het vijf kilometer verderop gelegen Greifswald. In een waterig zonnetje verkennen we de plaats. 
Die valt ons tegen. Na een koffie/thee met wat lekkers op een terras eten de de mussen de restjes op
en fietsen we terug. ‘Kijk, daar!’ wijs ik. Vlakbij onze parkeerplaats naast de molen is een grote tent neergezet waar een band speelt. We gaan kijken en ontdekken een kleine braderie. 
Zo sluiten we deze Pinkstermaandag gezellig af met een drankje en voetjes van de vloer. 😊 
De volgende morgen doen we eerst inkopen bij de supermarkt en rijden dan door naar Freest. Waar? Juist, Freest. Een plaatsje aan de Oostzee! Het is een gehucht tussen Kröslin en Peenemünde. Ik verzin het ook niet maar mijn vent slaat aan op de laatste plaats omdat hier de V1 en V2 raketten in de tweede wereldoorlog werden ontworpen. Er is een museum met als thema de techniek van de V-wapens. 🤔 Niet mijn ding maar vooruit, dat heb je in een relatie. Ook ik probeer me aan te passen. 🤣 Terug naar Freest want daar heb ik Waldcamp Freest gevonden, een camping met prima reviews. Het is ongelofelijk maar het ding staat vol, gelukkig is er nog een plaats vrij voor deze mazzelaars! 
Zo staan we rond het middaguur op deze ruime plek met uitzicht op de bossen en de Oostzee en dat voor slechts 23 euro per nacht! Vanachter het raam van de camper genieten we er van want hevige buien trekken wederom over! 😫 De weersvoorspelling is goed voor de komende dagen, we hebben vier nachten geboekt dus….juist, we zetten door! Mijn vent maakt tompoucen. Ze zien er wat vreemd uit want het roze glazuur is niet helemaal gelukt maar ze smaken heerlijk! 😊 
Ondertussen spelen we ook maar weer een spelletje Rummikub. 
Het camperleven is lekker easy zo! 😍 Na regen komt zonneschijn en zo fietsen we de volgende dag naar Peenemünde. De fietspaden zijn goed aangegeven
en soms lekker door de bossen. 
We passeren kleine plaatsen zoals Kröslin en Wolgast 
waar we een kleine markt treffen. Tijd voor koffie/thee. 😊 
Vervolgens gaan we de brug over naar het andere schiereiland waar Peenemünde ligt. 
Het is overal nog vrij rustig nu, in de zomer zal het hier zeker leuk zijn. 
Uiteraard bezoeken we de museumfabriek waar de V1 en V2 gemaakt werden. Aan Roel de schone taak om kort en krachtig uit te leggen wat we hier zien:
De Duitsers begonnen voor de Tweede Wereldoorlog al met het maken van raketten. Peenemünde aan de Oostzee was een perfecte locatie om ze te testen want met een paar honderd kilometer zee konden ze veel testen doen en toch weinig schade veroorzaken. Op het terrein van een oude al lang geleden stilgelegde energiecentrale 
en wat nu een museum is geworden staan een oude V1 met een katapult-lanceerinstallatie
en een V2.
Ja, die dingen lijken heel veel op die raket uit Kuifje naar de maan. Maar deze waren er eerder. 😊 In de omgeving zijn nog veel restanten te zien van de lanceer installaties. Veel zijn er verwoest door enorme bombardementen van de Engelsen.
Uitgebreide informatie aan de muren.
Er was trouwens nog een reden waarom die V1 lanceerbasis hier stond. De katapulten om ze op snelheid te krijgen werkten op stoom en dat had die elektriciteitscentrale genoeg over. De kolencentrale is al in de jaren 70 stilgelegd toen er dichtbij in de toen nog DDR een KKW, een Kernkraftwerk werd gebouwd. Ook die is in de jaren 90 al gesloten en wordt momenteel beetje bij beetje gesloopt.
In het haventje waar vroeger de boten met kolen aanlegden liggen nu bijzondere schepen waaronder een enorme oude U-boot. 
Terug naar Freest gaan we voor een andere optie: de pont. Helaas missen we deze net en moeten een uur wachten op de volgende. Gelukkig zijn er terrassen in de buurt! 🤣 
Dan is het alweer vrijdag en we besluiten om vandaag niet veel te doen. De picknick en jeu de boules op het strand schrappen we want de zon schijnt wel maar er staat een ijzige snoeiharde wind. Wel goed voor de was dus….juist, deze camper huisvrouw gaat wassen, wassen, wassen. 😊 
Komt bij dat wij een langere tijd in de camper wonen dus er is ook wel eens een huishoudelijke klusje zoals een sopje hier of daar te doen. Om ons zelf te belonen doen we ‘s middags een wijntje en een boek om te lezen. 😍 In Peenemünde hebben we gisteren een camperplaats aan het water gezien, recht tegenover de fabriek. 
De volgende dag is het weer zo mooi dat we besluiten om daar nog een dag te gaan staan. Het is een bijzondere plek, je mag staan waar je wilt met als resultaat dat iedereen een beetje kris kras door elkaar staat. 🤣 
Op de fiets verkennen we het schiereiland, langs de jachthaven, het vliegveld met alleen nog capaciteit voor Cessna’s en een kartbaan.
Uiteindelijk belanden we door het bos over hobbelige paden ineens op het strand. ‘Ik ga niet de hele weg door het bos terug, daar verderop over het harde zand is prima fietsen!’ roept mijn vent en weg is ie. Echt, die man is niet goed! 😫 
Maar hij heeft gelijk het is goed te doen en zo fietsen we zeker vijf kilometer over het strand. 
Het zijn grappige kilometers, want mijn fantasie slaat op hol. Men is hier aan deze kust namelijk meer gewend aan het FKK oftewel het naaktstrand. Nu vind ik aangekleed wandelen over een naaktstrand al ongemakkelijk maar gekleed op een fiets is nog een station verder. 🤔 Omdat deze Patty Praktisch niet had gedacht dat het zo lekker weer zou worden zijn we gekleed in lange broek en lange mouwen, een outfit niets mis mee maar zo zigzaggend tussen de naakte mensen die aan de waterkant verkoeling zoeken, is het het toppunt van preutsheid. 🤣
Eindelijk komt er dan een einde aan en kunnen we in Karlshagen de boulevard op. 
Wel nog even de fietsen door het mulle zand slepen maar we did it! 😊 Op een terras belonen we ons zelf met een broodje vis en friet. Tip voor de fotograaf: geen etende of drinkende mensen fotograferen! Want dan sta ze er vaak lullig op! 🤣
Oh ja, omdat we toch slecht bezig zijn ook nog maar een klein ijsje. Dan gaan we weer op de pedalen en fietsen terug naar de camper. Ondanks dat we verder zijn gefietst dan we dachten was het weer een prima tocht. Bij de hut gaan de stoeltjes naar buiten, wijntje erbij en koken na de maaltijd van vanmiddag doen we niet meer! 😉 ‘s Avonds komt de kaart erbij en bepalen we de route: we gaan langs de kust naar Polen! 😊
Vandaag de dag zie je alleen nog aan een anders gekleurde rij straatstenen met soms een metalen strip waar de muur stond.
Het wisselen van de wacht op de Unter der Linden, de ‘Champs Elysees’ van Oost Berlijn.
De Oost Berlijnse Mühlenstrasse. Toen vanuit de auto want de volkspolizei in Oost was er niet zo happig op dat de muur van de oost kant gefotografeerd werd om voorbereidingen van ontsnappingspogingen te voorkomen .
Nu is dit een van de stukken waar de muur (na de aanvankelijke sloop) is teruggezet en het een walhalla voor graffiti kunstenaars is geworden.
Het Volkspaleis, volgens mij toen het hoofdkwartier van de SED, de communistische partij van de DDR,
is zelfs totaal gesloopt en er is een parkje voor teruggekomen.
De Brandenburgertor die toen in een totaal lege vlakte stond
en waar de muur op praktisch een paar meter omheen liep. 
Alleen de rij klinkers net boven de onderkant van de volgende foto verraadt waar de muur stond.
Het Sovjet gedenkteken in West Berlijn waar Russische soldaten nog lang na de val van de muur de wacht hielden.
Het monument zal niet gesloopt worden, uiteindelijk is het een eerbetoon aan de 25 miljoen Russen die hun leven hebben gegeven in de Tweede Wereldoorlog. Maar gezien de gebeurtenissen in Oekraïne van de laatste jaren weet ik niet of ze er in Berlijn nog zo blij mee zijn.
Het Pergamon museum in Oost Berlijn.
36 jaar later is het een grote bouwplaats.
De Rijksdag waar minder dan een jaar later op 3 oktober 1990 Duitsland weer verenigd werd en waar ik ook bij was.
Ook hier nu een grote bouwplaats.
En een laatste foto, weer van Checkpoint Charlie, waar in 1989 de eerst Trabi’s over de grens kwamen.
Hoe het allemaal begon? Gunther Schabowski van de SED hield een persconferentie en versprak zich. ‘Dan mógen jullie reizen. En dat gaat direct in’. De beelden zijn bewaard gebleven ! 
Het originele grenshokje van de Amerikaanse militairen is in de jaren 90 verdwenen, waarschijnlijk gesloopt. Maar speciaal voor de toeristen is er iets wat er op lijkt teruggezet. Waar gegarandeerd nooit een Amerikaanse militair in op wacht gestaan heeft. Ach, alles voor de commercie….
Tot zover weer één van de vele mooie bijzondere verhalen uit de carrière van mijn vent. 😊 We zitten dus in Berlijn! Bij het zoeken naar een camperplaats kwam ik op de site van Wohnmobil Oase. Zo goed als in het centrum, mét voorzieningen en een stevige prijs van 32,50 euro per nacht maar wat wil je in een mega stad! 😊 Gelukkig zag ik nog net op tijd in de reviews dat reserveren, ondanks de hoeveelheid plaatsen van 100, wel aan te raden was. We hebben geluk en kunnen boeken tot 1e Pinksterdag. De planning is om de 200 kilometer die we moeten rijden te splitsen in twee stukken, zeker omdat we Leipzig pas aan het begin van de middag verlaten maar onderweg krijgt mijn vent zijn voet niet meer van het gaspedaal en blaast door tot de nieuwe stek. 😳 Waar we wederom mazzel hebben en een dag eerder terecht kunnen. 
De weersverwachting voor aankomende dagen is helaas niet helemaal top. De temperatuur is prima, zon maar met af en toe een heftige bui en onweer. Dat hebben we geweten! 🤣 Wat we allemaal zien en doen is eigenlijk hierboven in het verhaal van mijn vent al te lezen. Gewoon omdat het ook heel leuk is nemen we 1 dag de metro en crossen daarmee door Oost en West. 
Natuurlijk laat ik me weer verleiden en neem een curryworst….🤣 
Zaterdag, de laatste dag, gaan we naar de dierentuin: Zoo Berlin. Hier hebben ze namelijk panda’s en die hebben een tweeling op de wereld gezet. So cute!😍 
Ook nu is het weer onbestendig en zitten we ruim een half uur in het overdekte verblijf bij de panda’s te schuilen omdat er een waanzinnige regenbui met onweer overtrekt. 😳
Daarna lopen we nog een tijd langs de andere dieren.
De dierentuin is zeker een aanrader! 😍 De rest van de dagen fietsen we heerlijk door de stad. Berlijn is super leuk om met de fiets te doen. De fietspaden zijn duidelijk en goed aangegeven en vele fietsers maken er gebruik van. 😊 Samen waren we al eerder in deze geweldige stad maar het blijft indrukwekkend om te zien waar de muur stond en je in te beelden wat het met mensen gedaan heeft.
In niemandsland bij Checkpoint Charlie is nu een stadsstrand. 
Bij de Bernauerstrasse is een grote fototentoonstelling op de muren gemaakt van panden die vroeger déél waren van de Muur.
Eigenlijk net als in het echt onderbreekt mijn vent me ook nu 😉 met nog wat informatie: Er is daar een stuk muur teruggebouwd inclusief een uitzichttoren waar je kan zien hoe het er vroeger uitzag. Binnenmuur, buitenmuur en daartussen in een mijnenveld en een Schutzstreifen. Daar mochten de vopo’s je legaal vanuit de wachttoren neerschieten. 
Er zijn ook verschillende vluchtroutes te zien waar mensen die wilden ontsnappen tunnels onder de muur door groeven. Soms qua richting helemaal verkeerd en kwamen ze tussen beide muren in naar boven.
Na de val van de muur sloegen muurspechten toe. Alle graffiti werd eraf gehakt en verkocht. Alles wat je nú nog als souvenir koopt heeft gegarandeerd niet op de muur gezeten maar is nep.
Checkpoint Charlie waar Russische en Amerikaanse tanks in 1961 tegenover elkaar stonden. Als er 1 schot gelost zou zijn was de Derde Wereldoorlog begonnen in de Friedrichstrasse.
Er is een Ampelmann winkel. Het mannetje op het voetgangersstoplicht is cult geworden. 😊
Kreuzberg: De ‘Turkenwijk’
De Oberbaumbrücke die 28 jaar afgesloten was.
Leuke nieuwe passages in het oude Oost Berlijn.
De klok staat nog steeds op Alexanderplatz. 
Metrostation Nordbahnhof waar de muur letterlijk doorheen liep. Metrogangen én metrolijnen werden in 1961 gewoon dichtgemetseld.
Foto’s van doodgeschoten vluchtelingen.
Hier neem ik het weer over om af te sluiten. 😊 Ook deze dagen is er geen betere gids dan mijn eigen vent. We fietsen en wandelen ontelbare kilometers in zon en regen en hebben er wederom mooie indrukwekkende herinneringen bij. Maar eerlijk is eerlijk, zijn zin ‘Ik krijg er nog kippenvel van’ kan ik even niet meer horen! 🤣
Het is slechts 140 kilometer naar onze volgende bestemming en vroeg in de middag staan we op de uitgezochte camperplaats. Die heet Stellplatz Boje en ligt op een industrieterrein net buiten het centrum van Leipzig. Een grote parkeerplaats met voorzieningen. Niet gezellig maar nuttig. We besluiten om met de fiets naar het centrum te gaan. Dit is deze reis de eerste stad in Duitsland waar we de winkels op zondag open treffen. Dwalend door het centrum komen we bij het centraal treinstation. 
Een waanzinnig groot mooi oud gebouw. Binnen is het een walhalla van winkels, supermarkten en heel veel eetzaakjes. Als we eindelijk weer buiten komen hangen er donkere wolken boven ons. ‘Gadver, volgens de weerapp zou het pas aan het eind van de dag gaan regenen.’ moppert mijn lover. Mijn voorstel om ergens in een café te wachten treft geen bijval, ‘We móeten terug!!! Ik krijg net ook nog een weeralarm op mijn phone!!’ 😳 Ik vind dit soort uitroepen altijd zo grappig want het klinkt alsof ie persoonlijk het centrum van Leipzig moet gaan evacueren. 🤣 Bij een half ontblote dronken kerel staat een groep agenten, ze hebben de onfortuinlijke schreeuwlelijk net in de boeien geslagen. 
Mijn vent stapt op een agent af, legt uit waar de fietsen staan en vraagt hoe we daar zo snel mogelijk komen. Vervolgens zetten we het op een lopen naar de fietsen. Ineens komt er een snoei harde wind die blaast alles in de winkelstraat omver en dikke druppels vallen. Steeds sneller lopen we en ontwijken omver geblazen reclameborden en vuilnisbakken. Dan zijn we bij de fietsen. 😊 Pak de regenjassen!’ roept mijn vent. En het enige wat mij helpt is zoals zo vaak de Richard Groenendijk act dus ik zeg; ‘ Hèhhhhhh????’ 🤣 Mijn vent is snel van begrip, ‘Serieus, heb je die niet in je fietstas bij je??!!’ 😡 Daar gaan we dus en als een razende trappen onze benen in het rond. Gelukkig is het slechts twee kilometer maar we komen zeiknat bij de camper aan. Blij dat we er zijn want de regen is tot daar aan toe maar die bliksemschichten vind ik helemaal niets. Dit zijn wel van die momenten dat we helaas vergeten een foto te nemen. 🤣 Met droge kleren, een wijntje en de opgezochte regenjassen klaar voor morgen is het allemaal snel vergeten….en doorrrr ! 😊 De volgende morgen schijnt de zon en gaan we terug voor een dag in the city. Dan het verhaal van Leipzig, want waarom Leipzig?
In de volgende blog komt het vervolg in Berlijn aan bod maar nu was ik vooral benieuwd of ik in Leipzig de plekken na 36 jaar weer terug zou kunnen vinden. En hoe het er nu uit zou zien. Hieronder zet ik wat foto’s oud en nieuw onder elkaar.
Na een wandeling door het centrum, hier de Nicolaï-kerk,
komen we bij het Stasi museum. 
Het was het oude hoofdkantoor en cellencomplex ( en zonder twijfel martelkamers ) van de Veiligheidsdienst. Nu is het Stasi-archief er ook gevestigd. Wil je weten of je buurman je in de DDR tijd verraden had, hier kan je het opzoeken.
Sia kwam nog een voormalige werkgever van haar tegen. 😊
De volgende dag gaan we naar de wasserette (uren kan hij kijken naar het draaiende sop 🤣)
en daarna via een enorm monument ter herdenking van de slachting in de oorlog van de Pruisen, Russen, Oostenrijkers en Duitsland tegen Napoleon 
door naar Berlijn.
Deze voetgangersbrug is 458 meter lang, ligt te midden van de Rappbode-vallei en overspant het Bode-stuwmeer op 100 meter hoogte. Het is inmiddels gestopt met regenen maar er staat nog wel een stevige wind. Goed voor de brug want die beweegt daardoor lekker heen en weer! 🤨 Mijn vent kan genieten van dit soort dingen maar voor mij is het een kwestie van recht vooruit kijken en net doen alsof het mij allemaal niet uitmaakt want eigenlijk heb ik het hier niet op. Natuurlijk is het allemaal niet zo eng want de stalen hangbrug is zo ontworpen dat het bouwwerk zowel stabiel als veilig is. Een 130 cm hoge reling en rvs kabelnetten voorkomen dat je er af zou kunnen vallen. Waaghalzen kunnen zich uitleven op de ‘Mega-zipline’. Dit is een dubbele zipline naast de hangbrug en van spectaculaire hoogte scheer je naar beneden. 
Het uitzicht zal fantastisch zijn over de bossen en valleien van de Harz maar mij niet gezien. 😳 Is dat je nog een beetje te easy dan ga je voor de ‘GigaSwing’. Om die te doen ga je eerst de brug op om ongeveer in het midden vanuit een kleine cabine naar beneden te springen. Zo maak je een vrije val van maar liefst 75 meter! Bij mij giert de adrenaline al door mijn lijf als ik er alleen maar naar kijk, vreselijk! 😫 
Na twee keer de hangbrug, een wandeling door het bos en over de stuwdam zijn we terug in de hut. Het is ondertussen weer gaan regenen. Genoeg gedaan voor vandaag, we gaan op zoek naar een plek om te overnachten. Iets verderop in Hasselfelde ligt Westernstadt Pullmancity. Een nagemaakte Amerikaanse ranch waarin een hotel en een saloon zitten, midden in de bossen van de Harz. 
Grazende bizons en koeien met van die longhorns maken het compleet. De bijbehorende camperplaats biedt een troosteloze indruk maar welke plek doet dat niet in de regen? 🤨 We gaan dus staan en als aan het begin van de avond de regen stopt en we dit uitzicht hebben dan is het alleen maar: Wow, wat een super plek! 😍 
De volgende morgen schijnt het zonnetje en zijn we blij dat we gebleven zijn want het is prachtig maar zeker ook indrukwekkend hier in de Harz. 
Het is het gebied waar duidelijk te zien is hoe 28 jaar lang Oost en West Duitsland van elkaar gescheiden waren. Zeker in en rondom de plaats Sorge. Hier stond letterlijk het ijzeren gordijn. Na een wandeling door het bos met ‘Die vergessene Grenze’ 
met wachttorens,
hekken en achtergebleven grenspalen
rijden we via bochtige wegen door bossen, vergezichten op oa. de Brocken, met zijn 1142 meter de hoogste berg van Noord Duitsland, naar onze volgende bestemming Thale. Deze plaats ligt aan de ingang van de Bodevallei. Hier snijdt de rivier de Bode zich een weg in de granieten hellingen van het Ramberg massief. Spectaculaire en steile rotswanden en de Bodeschlucht kloof zijn het gevolg. Via de camper-app hebben we camperplaats Kleine Mühle gevonden. Dit is zo’n plek waar we gelijk bij aankomst al vrolijk van worden! Ruime staanplaatsen, voorzieningen zoals water vullen en lozen, loopafstand van het centrum, heerlijk in de natuur en dat allemaal voor 18 euro per nacht. Komt bij dat je met je betaalbewijs ook nog eens gratis met het openbaar vervoer mee mag! 
Als de hut staat wandelen we door het kleine stadje 
naar de gondelbaan. Er gaan een stoeltjeslift naar de Rosstrappe op 403 meter hoogte en een gondel naar de Hexentanzplatz aan de andere kant van de kloof. 
Wij kiezen voor de laatste optie 
en zo staan we even later boven met dit geweldige uitzicht! 
Er is zelfs een plek voor de viering van de Walpurgisnacht een heel oud soort Halloween op 30 april. Jammer, net gemist.
De kloof is ongeveer 150 meter diep en nu we dit zo zien snappen we de bijnaam ‘Der Grand Canyon des Harzes’. 😊 
Wat een mooie omgeving is het hier! Terug op de camperplaats besluiten we om een maar paar dagen langer te blijven. Het gaat namelijk zoals zo vaak: we hebben weer teveel gas op de plank terwijl we alle tijd hebben. 😞 Wat mee speelt is dat het donderdag Hemelvaart is, de Duitsers vieren op die dag ook Vaderdag en hebben een lang weekend vrij. Men verwacht grote drukte. Het zijn fijne dagen hier in de Harz, alhoewel onze benen en voeten daar anders over denken want we lopen ons rot in de bossen en de schattige middeleeuwse plaatsjes. Blankenburg met zijn leuke vlooienmarkt, Quedlinburg 
en Wernigerode. In de laatste nemen we ons gemak en laten ons met het treintje naar het hoger gelegen kasteel brengen. 
Terug wandelen we door de bossen weer naar beneden, waar we op de Marktplatz in een line-dance festival terecht komen. 
Het is geen straf om te pauzeren en met wat lekkers 
naar de dansende mensen te kijken. 😉
Ook hier in de stadjes overal de vakwerkhuizen, schitterend om te zien! Voor wie het niet weet: die zijn helemaal van houten balken opgebouwd en de ruimte ertussen is met klei en stenen opgevuld. Maar die vaak donker geschilderde balken blijven mooi zichtbaar.
Echt, we hebben zo geen spijt dat we gebleven zijn! Om de voeten nog iets meer te pijnigen 😉 besluiten we een extra dag te besteden en de stoeltjeslift te nemen om zo de kloof vanaf de andere kant te bewonderen. 
Boven is het nog een fikse wandeling over stenen, een soort klauteren en klimmen om diverse uitzichtpunten te bereiken. Ook vanaf deze kant is het prachtig maar aan de andere kant is het uitzicht op de kloof toch veel mooier is onze mening. 
Met de kaart erbij stippelen we ‘s avonds de route verder uit en besluiten om zondag door naar Leipzig te gaan. De zaterdag houden we een rustdag en wandelen alleen maar naar de supermarkt vlakbij. Ik op slippers want, een beetje dom, gisteren dacht ik dat de wandeling wel mee zou vallen en heb mijn nieuwe sneakers aangedaan, au, au, een dikke blaar
De worstjes waren heerlijk maar ik ben er nu wel even klaar mee! Al die dagen hier met regelmatig een Curryworst. 🤣 ‘Ik vraag het je morgen nog wel een keer als we langs zo’n foodtruck met worsten lopen.’ lacht mijn vent. 😊
Rond 21.00 uur kleurt de lucht donker en vluchten we naar binnen voor het onweer. 
Nog wel een bijzonder moment in deze afgelopen week is als ik mijn vent in de supermarkt zie zoeken bij de Haribo snoep! 😉
Maar het was niet zijn enige creativiteit: ook deze foto voor moeders als verrassing op de socials want wij zouden er niet zijn met Moederdag. 😊
De reparatie van de achterbumper van de camper was eindelijk klaar, gelukkig net op tijd voor het weekend naar Enschede. Daar was op 11 mei de opening van de tentoonstelling ‘Twente vanuit de wolken’. Op camperplaats de Hammiehoeve vonden we een prima plek vanaf waar we zo naar het centrum fietsten.
Na afloop nog even langs de plek van de vuurwerkramp in 2000 gelopen. Indrukwekkend. De herdenking zou trouwens twee dagen later zijn. 
Bij de plaatselijke Griek dachten we nog even aan onze geëmigreerde buurtjes Ron en Marjan. Yamas !!
Na dit gezellige weekend reden we maandag weer retour want we zijn nog niet klaar met de camper! 😳 Er moet nog een APK keuring gebeuren en om die te laten slagen zal de garage eerst het euvel aan het lampje van de airbag moeten verhelpen. Dat blijft namelijk de hele tijd branden. Ook hadden we een akkefietje met de twee extra geplaatste zonnecellen. Die leverden zoveel stroom dat de omvormer smolt. En waardoor (gelukkig) het CO alarm afging want anders was de camper misschien uitgefikt. Al met al waren het rommelige dagen en reden we de hut van de ene naar de andere garage. Oh ja, over de nieuwe banden die op het laatst toch leverbaar waren heb ik het maar niet. 🤨 Maar op maandagmiddag, 2 dagen voor ons geplande vertrek, was ie dan helemaal klaar! Goedgekeurd en met nieuwe banden stond ie te blinken op de oprit. Tijd om schoon te maken en in te pakken! 😊Bewegen met de dikke lijven want het afgelopen weekend is er teveel voer en drank ingegaan. Zaterdag eerst de verjaardag van Carla en Keith in een café in ‘s-Gravenzande. Zij en mijn moeder kennen elkaar al heel lang, vanaf dat wij kinderen nog jonkies waren en half in ons nakie op het Spaanse strand speelden. 
Na de gezellige borrel en hapjes reden we gelijk door naar Lake Seven voor het volgende feest. De Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht (KRVE), het ‘kluppie’ van mijn vader en Jan en natuurlijk vele anderen, vierden daar het 130 jarig bestaan. Het mag gezegd worden: feesten kunnen ze! 😃Top locatie, walking dinner en heerlijke drankjes! De DJ, een Frank Sinatra look-a like en Berget Lewis zorgden voor een volle dansvloer en speelden de sterren van de hemel. Het was super leuk hoe jong en oud er met elkaar een geweldige avond van maakten! 😍
Woensdagmorgen de laatste dingen regelen voor de thuisblijvers en de tuinman en dan go, go, go. Ons reisplan is bij vertrek al gelijk anders, het begint goed! 😳 Rond 10.00 uur rijden we namelijk naar het Wuppertal. ‘Staat al zo lang op mijn lijstje’ zegt mijn vent: ‘De zweefbaan! Als kind geweest maar zou het graag nog eens zien!’ 😊 En zo lieve lezers gaat het waarschijnlijk nog wel even duren voordat we in Berlijn zullen arriveren! Bij de Irado is een weegbrug. We willen nu het gewicht van de volle camper eens weten. Hoevéél we wegen? Eerlijk, we durven het niet te zeggen maar zelfs voor de 4,5 ton die de hut mag wegen hebben we overgewicht! 😳 We schrikken er een beetje van want juist dit keer hebben we veel minder bij ons…. Twijfels over de juistheid van de weegbrug, of over wat we meeslepen. 😞 ‘Jij altijd met die schoenen en de hele zooi!’ klinkt het naast me als we de snelweg oprijden. ‘Gelukkig loop jij zonder kleding dus aan jou kan het niet liggen! Ligt aan al die elektronica die jij altijd moet hebben!’ 😡 kaats ik terug. De stemming zit er al goed in! 🤣
In Wuppertal vinden we een overnachtingsplek vlakbij station Zoo. 
Geen voorzieningen maar het kost dan ook niets. De hut staat wel heeel erg scheef, dusdanig dat het hydraulische systeem ons ook niet helemaal recht krijgt. Mijn lover koopt twee 24 uur kaartjes en we gaan zweven. 
De baan is gebouwd in 1901, ongeveer 13 kilometer lang met 20 stations. En geloof me, we zijn bijna overal uitgestapt want hij blijft roepen: ‘Even nog een foto hier en een foto daar!’ 🤣 Het is op een Japanse na de enige stad waar ze zo’n hang- of zweeftrein hebben. Het traject gaat door een paar straten maar voor het grootste deel óver de rivier de Wupper. 
De Wupper was trouwens de redding van olifantje Tuffi. In 1950 werd het diertje voor een promotietour van circus Althoff in de zweefbaan gezet maar ze raakte in paniek, wist te ontsnappen en brak uit. 
Gelukkig boven de rivier en wonder boven wonder kwam ze zonder al te veel schrammen uit het ondiepe water. De foto is waarschijnlijk een Ai foto anno 1950, knippen, plakken en retoucheerverf.😊 Op de plek staat nu een monumentje.
De zweefbaan gaat dwars door het centrum van de stad. In en om het centrum zien we vreselijk veel verslaafden, bedelaars en daklozen. Het geeft een onbehagelijk gevoel. 😞 Na 2 dagen en talloze ritten met de zweefbaan verlaten we Wuppertal en rijden richting het Harz gebergte. In Gottingen schieten we camperplaats Badeparadies Eiswiese op, 17 euro maar wel met alle voorzieningen. Ondanks dat we redelijk vroeg in de middag aankomen hebben we een van de laatste plekken!
Het centrum van deze universiteitsstad (Robert Oppenheimer en Niels Bohr studeerden hier) is niet al te groot maar prima om een middag te ‘dwalen’.
De volgende dag gaan we over een prachtige route langs onder meer een stuwdam naar Hahnenklee.
Heel bijzonder, een kopie van een Noorse stavkirke midden in Duitsland.
Dan verder naar Goslar. Een stad aan de noordelijke rand van de Harz en vermeld op de lijst van Unesco. Hier vinden we ook weer vele mooie historische vakwerkhuizen. Hoe langer je kijkt hoe meer je ontdekt in deze gebouwen, heel bijzonder! Op loopafstand van het centrum staan we voor 0 euro op een prima camperplek. We zitten vol water en stroom dus wie doet ons wat. En zo denken er meer. 
Van de Dom staat alleen de voorgevel nog. De rest is ooit afgebroken.
Het paleis van een van de Duitse keizers is nog wel compleet. 
Gelukkig zijn we gisteren gelijk op pad gegaan want vandaag klettert de regen op het dak van de hut. Zo’n dag waarop je de hele dag in je pyjamaatje blijft hangen. De voorspellingen zijn ook niet beter voor de komende dagen. ‘Tsjonge, de dieselprijs is weer gezakt in Spanje!’ Mijn lover zit de krant te lezen en zinnen die hij dan wil delen roept hij hardop, ‘Na het slechte weer gaan de temperaturen in Benidorm deze week omhoog!’ Ik kan daar altijd zo verstrooid van raken want ik zit zelf te lezen en probeer me er dus een soort van af te sluiten maar ineens heeft hij mijn volle aandacht want: ‘Wat doen we hier eigenlijk in die zeikregen ? Ik zeg: vol gas naar Benihome (gekscherend noemt mijn lover Benidorm zo), 3 dagen trappen en El Sol!’ 😳 Wordt vervolgd zullen we maar zeggen….
Dansschool Wesseling, waar we dansen, heeft vaak leuke avonden/middagen. Nu de wintersport is afgeblazen besluiten we om toch met onze vrienden Cath en Robert naar het gemaskerd bal voor carnaval te gaan. 
Maandagmorgen zitten we elkaar nog steeds snotterend in de weg, bah, bah, wat kan je vervelend voelen. 😫 Ik besluit wat leuks te gaan doen. De slaapkamer is toe aan een nieuwe kleur op de muur! 😊 Het is even wikken en wegen want mijn vent en ik hebben niet dezelfde smaak. Ik durf gerust een muur knalrood te verven maar hij krijgt daar, ondanks dat hij kleurenblind is, geen vibraties van! 🤨 Dus komen er rustige kleuren, ik geloof dat half Nederland deze modekleur inmiddels heeft: Flexa sandy beach en cotton flower. ‘Ik vind het mooi maar zie geen verschil met de vorige.’ oppert mijn kerel. 😳
Ach ja, van zo’n opmerking vrolijkt een mens lekker op maar vooruit, hij is kleurenblind. 🤣 Eind van de week zie ik het weerbericht, Winterberg ziet er helemaal niet slecht uit de aankomende week. Er is verse sneeuw gevallen en de zon zal zich vaak en regelmatig laten zien. 😊 ‘Wat denk jij van toch een paar dagen sneeuw maar dan in Winterberg?’ vraag ik dus. En zo, vertrekken we zondagmorgen richting Duitsland.
We waren hier zo’n tien jaar geleden al eens en ik heb weer een reservering op de camping gedaan. Het is veel dichterbij dan de Alpen en vier uur later staan we bij de camping voor de slagboom. ‘Hier zijn we nog nooit geweest! Dit is de verkeerde! Jíj hebt de verkeerde geboekt!!’😳 tettert het naast me. Hoe gek dat ik het dan gedaan heb…. 🤨 We rijden het terrein op maar bij het zien van de plek, het sanitair en het uitzicht kan het ons geen barst schelen dat het niet dezelfde camping is, het is top! 😊
Jammer is wel dat deze camping in tegenstelling tot die andere zo’n drie kilometer van het centrum van Winterberg ligt.
We vermaken ons prima deze week: de temperatuur is heerlijk, het lijkt wel lente maar ’s morgens is de sneeuw toch nog goed. Het is trouwens verbazend hoe ze hier de pistes top houden, echt super! 😊 Dus zijn we redelijk vroeg uit de veren en op de latten, ’s middags wat wandelen, een beetje in de zon zitten en het centrum van Winterberg verkennen. De dagen vliegen voorbij en we weten zeker: hier komen we terug! Op weg naar huis scoren we in een Duits tuincentrum deze mooierd. 
Een paar dagen later vind ik bij Hornbach een bijpassende pot. 😊
Zo is de hal weer gevuld want helaas heeft de Euphorbia cactus het min of meer begeven na de heftige verbouwing van het huis. 😪
Wel hebben we een aantal stekken gezet dus hopelijk komt daar iets uit van de ooit zo mooie plant. 🙏🏻
Thuis lijkt het verder weer als vanouds met een bomvolle agenda. Ik mag het mezelf aanrekenen want ik beheer de afspraken maar soms vraag ik me af: hoe krijg ik het toch iedere keer weer voor elkaar om alles vol te plannen?! 🤨 Komt bij dat al die etentjes, housewarming party’s 
en verjaardagen ook niet echt goed voor de lijn zijn maar wel heel leuk! 🤣
Dan ga ik samen met moeders een paar dagen naar Portugal. 
Zij wil daar graag het graf van haar zus bezoeken. Ik vind een prima hotel aan de rand van Vilamoura, boek de vluchten en huur een auto. Helaas hebben we pech met het weer. Het is koud en onstabiel. 🥶
Maar ondanks alles hebben we het toch weer erg gezellig en het wordt nog beter weer ook.
Altijd leuk als je over je eigen huis vliegt!
Inmiddels zijn de Paasdagen voorbij en hebben we de sterren van de hemel gedanst tijdens de danslessen en het gezellige Paasbal met vrienden. 
Roel besluit het lekke dakje van zijn hout/zaaghok naast het huis te fixen. Dus staat er weer een grote vrachtwagen op de stoep en is ie wonderbaarlijk maar een dag bezig. 💪💪
Trouwens, tijdens mijn verblijf in Portugal heeft ie ook deze mooie blauwe plantenbak gerestaureerd. Het ding was aan de achterkant uit elkaar gevallen.
Roel zijn zus en zwager komen hier een paar dagen logeren. We doen een rondje kringloopwinkels en bekijken ook de nieuwe bibliotheek in Spijkenisse. Echt een Boekenberg zoals de officiële naam is.
Dan een rit over Maasvlakte 2 waar ze nog nooit geweest zijn eindigend op het strand.
Bovenop al deze gezelligheid komt Jan met het mooie nieuws dat zijn vakantiewoning in Chaam verkocht is. Hij heeft er altijd met plezier genoten maar na het overlijden van zijn vrouw zijn er daar toch teveel herinneringen om er optimaal van te genieten. De koper wil er wel snel in dus we plannen met elkaar een weekend en halen alles leeg. 
We zitten zeker niet stil want een week eerder heeft Roel ergens in de polder 50 kilo appels gescoord en is weer bezig met appelmoes maken. De keuken is dit keer eens geen veldslag geworden! Mijn vent leert het wel hoor! 😉
En dan de rechtszaak tegen de luchtfietsers uit Eindhoven! 
De rechter in Rotterdam had zich goed in de zaak verdiept en weet treffende vragen aan de tegenpartij te stellen. Ook nu is het al snel duidelijk dat het duo waarschijnlijk aan het kortste eind zal gaan trekken. Helaas hebben zij en hun jurist meester Mick Krak dit niet door. Misschien kwam het door de naam van de beste man maar hun relaas zit net als de vorige keer wederom krakkemikkig in elkaar. 😳 Ook nu worden ze door de rechter erop gewezen dat een handtekening zetten niet zonder gevolgen is. Komt bij dat ze niet alleen hun handtekening hebben gezet, het vervolgens per mail nog eens bevestigd hebben maar in oktober 2023 het kantoor ook daadwerkelijk in gebruik hebben genomen. Tot het moment dat ze de stekker eruit trokken en terug naar Eindhoven vluchten (zie de aflevering ‘De luchtfietsers en het faillissement) en ons afscheepten met slechts een kort mailtje. Ze hadden niet eens de moed om het persoonlijk te vertellen! We hebben vaak de vergelijking gemaakt met kinderen op de basisschool die hun ‘verkering’ uitmaken door middel van een appje…. exit, en door! 🤣 Echt, tijdens de zitting heb ik me oprecht af zitten vragen of ze nou dom of doortrapt zijn. Zeker toen het duo wederom verkondigde dat het personeel niet bij hun in dienst was geweest en dat de uitspraak van de vorige rechter niet juist was. ‘We hadden nog in beroep willen gaan maar ja, we hebben het maar zo gelaten! 😳 Het personeel was echt niet bij ons in dienst maar bij Dijkstra!’ riepen ze door elkaar heen. De rechter kon er op een gegeven moment geen chocola meer van maken en vroeg opheldering aan hun jurist; ‘Meester Krak, heeft u hier nog iets júridisch aan toe te voegen?’ De arme man had geen antwoorden. 🤭
Aan het eind van de zitting, zelfs nadat de rechter heel duidelijk liet doorschemeren dat ze geen gelijk zouden krijgen, wilden ze toch een uitspraak. ‘We gaan absoluut niet schikken!!’ riep de mannelijke helft met luide stem. 😡 Sinds een paar dagen hebben we de uitspraak van de rechter binnen en zijn er super blij mee. De uitspraak is helder: door beide partijen is er een huurcontract voor de periode van drie jaar aangegaan. Dus betalen! 😊 Tevens refereert de rechter in deze uitspraak nog maar eens aan het besluit van haar collega die in december 2023 vaststelde dat het personeel met ingang van 1 oktober 2023 in dienst van de luchtfietsers was. Zoals gezegd zijn we super blij met de uitspraak die voor de tegenpartij hard zal aankomen. Rest slechts de vraag waarom deze mensen zo dom of slecht hebben gehandeld. Slechte adviseurs? 🤔 Medelijden hebben we niet want als je naast je bestaande bedrijf een nieuwe BV wil starten moet je zeker weten dat je naast een enthousiaste houding ook de centjes en de middelen hebt. Gelukkig hebben wij nooit met de nieuwe (failliete) BV zaken gedaan en altijd met de hoofdvestiging in Eindhoven. 😊 Misschien denk je nu, hebben jullie dan nooit twijfels gehad over het duo? Ja, best wel want het was af en toe wonderlijk: het personeel ging allemaal direct veel meer verdienen, ze kregen een nieuwe leaseauto van de zaak, ‘Kies maar uit wat je wilt!’ en zelf ging het duo kort na de start/overname naar Duitsland, ‘Even kijken naar de nieuwste BMW (zo’n 300k euro) die volgend jaar op de markt komt….’ 😳Gelukkig is er nu duidelijkheid en onze advocaat gaat verder met de afhandeling. En het kantoorpand? Dat staat leeg. Misschien maak ik er een ‘woman cave’ van met een mega kerstdorp wat het hele jaar gewoon kan blijven shinen! 😍 Onze volgende reis met de camper hebben we even uitgesteld want de camper is voor reparatie van een oude schade aan de bumper naar de werkplaats. 
Helaas duurt dit veel langer dan wij dachten. Komt ook nog eens bovenop dat mijn moeder afgelopen maandag in huis is gevallen en haar schouder heeft gebroken. 😪
Onze lijst met planning waar we met de camper heen willen wordt op deze manier langer en langer. 🤣 Tot grote verbazing vraagt mijn lover vanmorgen tijdens het ontbijt; ‘Informeer jij eens of die woning in Spanje nog te koop staat?’ 😳 Ik weet precies welke hij bedoelt. 
Morgen vliegen we, samen met moeders en Jan, naar Las Palmas om vandaar op de AidaCosma een week te cruisen. Omdat het een vroege vlucht is overnachten we in het Corendon hotel vlakbij het vliegveld.
Terwijl ik in de trein naar buiten staar denk ik terug aan de afgelopen twee maanden. De kerstdagen en Oud&Nieuw waren ook dit keer weer super leuk! 😍 Op 1e kerstdag kwamen moeders en Jan brunchen. Wat de laatste niet wist was dat we nog meer familieleden van hem en ons hadden uitgenodigd om zijn 80-ste verjaardag te vieren. 
Surprise !!
Afgelopen oktober met zijn verjaardag zaten mijn lover en ik in Spanje. Het was niet alleen een leuke verrassing voor Jan maar ook een hele gezellige middag met elkaar. 😊 Met Oud&Nieuw is het een soort traditie geworden om bij ons in het Vlaardingse te vieren. Wel heel jammer dat Leny en Paula er dit keer niet bij konden zijn door de gebroken schouder van Paula. Toke bakte weer heerlijke oliebollen en appelflappen.
Zo namen we afscheid van 2024 en begroeten 2025! Kom maar door voor weer een mooi jaar! 😊 Na alle gezellige nieuwjaarsborrels, etentjes met onder andere neef Brian en zijn vrouw Jessica uit Canada
gingen we voor de nieuwsgierigheid met vrienden Helmer en Marjon maar weer eens naar de vakantiebeurs….gelukkig met de trein want het liep een beetje uit de hand. 😳
De Utrechtse versie van het Oktoberfest: Bierstube.
We zijn thuis gekomen maar eigenlijk weet mijn lover nu nog niet hoe! 🤣 Roel had 2 perskaarten voor ons aangevraagd en hoe leuk was het bij Dries.
Hij wilde niet echt op de foto en de bewaker hield iedereen op afstand. Maar hier was ik! ‘Meneer, we zijn van de Telegraaf 😉, mogen we een foto van Dries?’ vroeg ik de bewaker en zwaaide met de perskaart. Hij ging overleggen met Dries en ja hoor daar kwam hij op me af. ‘Hé meissie, ik kom toch zeker morgen wel op de voorpagina?!’
Ik hoop niet dat de beste man de volgende dag erg teleurgesteld de krant heeft zitten uitpluizen. 🤔 Vergeet bijna te vermelden dat we het dansen, na de stop in verband met Roel zijn oogoperatie, weer hebben opgepakt! Flink oefenen, een privéles en we zijn weer ‘up and dancing’. Helaas zitten we niet meer bij onze dansvrienden in de klas maar die zien we geregeld op zondag bij het ‘vrij dansen’.
De stem van de conducteur tettert; ‘Dames en heren, het volgende station is Schiphol airport.’ We pakken de koffers en gaan op zoek naar de shuttlebus van Corendon. Moeders en Jan zijn op eigen gelegenheid naar het hotel. We waren hier eerder en zodoende weten we van het lekkere uitgebreide buffet. Daar schuiven we ’s avonds aan, dan naar de kamers want we moeten vroeg op om in de shuttlebus van 04.30 uur zitten. Op Schiphol verloopt het hectisch. We vliegen met Corendon en die medewerkers zijn nog niet helemaal wakker. Het duurt even voordat we de koffers hebben ingeleverd. Ach, het is een soort hilarisch hoe Cor, of was het Don 🤣, de passagiers naar de verschillende balies laat lopen. Het mag gezegd; het is verder prima vliegen met deze maatschappij! 👍
Goeie service en vriendelijke bemanning. Ze hebben zelfs broodjes kroket aan boord!
Ook over de prijs voor de stoelen met extra beenruimte hebben we totaal geen klagen. 😊 Jan heeft geen ervaring met cruisen en van moeders is het haar hobby. In de krant zag zij via Stipreizen een mooie reis (Canarische eilanden en Madeira) met de Aida. Een voor ons onbekende in de cruisewereld. Niet eerder waren we met deze Duitse maatschappij op pad. Het schip waarmee wij gaan is de AidaCosma. Daar komt gelijk nog een onbekend iets bij want nimmer waren we aan boord met nog zo’n 6000, overwegend Duitse, andere mensen! 🤨 Een korte schets van de Cosma: 20 dekken, 17 restaurants, 23 bars, 15 zwembaden met als hoogtepunt het zwembad op dek 16 dat een infinity pool heeft, 3 lange glijbanen, een theater en casino. Verder een grote verscheidenheid aan hutten en voordat iemand iets over milieu vervuiling gaat zeggen: in 2018 ’s werelds eerste cruiseschip dat volledig op vloeibaar aardgas (LNG) ging varen. Terug naar vorig jaar, daar zat moeders dus met de advertentie in de krant. Slim als ze is zoekt ze een bondgenoot en zo gaat, terwijl wij in Spanje zitten, de phone van mijn lover; ‘Spreek ik met mijn favoriete schoonzoon, luister eens jongen, heb jij ook die advertentie van Stip in de krant gezien?’ 😳 Het is maar een kort telefoongesprek want ze zijn er snel uit: ze gaan! ‘Ik ga het Jan cadeau geven, die gaat dus mee.’ Ik mag gelukkig ook mee en krijg de schone taak om alles ‘even’ te boeken, ‘Jij bent daar zo handig in.’ stelt moeders en dat is het, ‘Doei, doei (en dat nog 10 keer) en de verbinding is door haar verbroken. Voor de moeite krijgen we van moeders een mooie upgrade naar een schitterende balkonhut, ik heb dus maar heel even zitten mopperen dat ik alles mocht gaan regelen. 😍 Na de vliegreis van ruim vier uur landen we op het vliegveld van Las Palmas 
om vervolgens in een touringcar te stappen die ons naar de haven brengt. Ondertussen komen we nog een, blijkt later, demonstratie van campers tegen.
Waar tegen ze demonstreerden,…. geen idee. En dan: Wow, daar ligt ze, de AidaCosma, wat een gevaarte! 🤭
Het inschepen gaat razendsnel! Echt, nooit eerder kwamen we zo snel en gestructureerd aan boord. We hebben een prachtige balkonhut naast elkaar op de 14e verdieping.
Zo’n 1e dag is altijd wat rommelig: je ruimt de hut in, volgt de veiligheidsvoorschriften en verkent het schip.
Wat hier dus wel even een ding is! Als we een plattegrond te pakken hebben dan lijkt het iets eenvoudiger te worden maar het blijft speuren en zoeken! Rond 23.00 uur verlaat de Cosma de haven van Las Palmas, het hele schip schittert en blinkt met allerlei verlichting aan de buiten en binnenkant en vuurwerk schiet de lucht in, dit alles onder de begeleiding van de muziek ‘Sail away’. Prachtig! 😍
Later zal blijken dat dit, behalve het vuurwerk, iedere keer is als we uitvaren! Nu kan ik opsommen wat we allemaal gedaan hebben maar ik geef een korte schets en de foto’s spreken voor zich! Het reisschema: Las Palmas,
een zeedag,
een eigen bierbrouwerij aan boord, inclusief bierfeesten,
Madeira,
helaas met een paar fikse regenbuien,
weer een zeedag,
Voor de fysio thuis een foto! 😉
dansles aan boord,
Tenerife,
de ‘internet brigade’ 🤣,
Fuerteventura,
Lanzarote
en weer Las Palmas. Een mooie korte reis in een zonnig gebied, behalve dan de fikse regenbui op Madeira, dus perfect voor Jan om eens te zien of het iets voor hem is. Ondanks dat we het met ons vieren geweldig gehad hebben is Jan niet helemaal om, het cruisen is helaas niet zo zijn ding. Misschien speelt het mee dat wij ook niet onder de indruk waren van de Aida. Of zijn wij gewoon verwend? 🤔 Natuurlijk blijft het altijd persoonlijk, zijn het onze bevindingen en is anders ook niet altijd slechter. Laat ik voorop stellen dat de prijs voor deze cruise niet echt goedkoop was en daardoor onze verwachting misschien te hoog. Mede door de reclame die Aida maakt en die zo mooi in elkaar gezet is dat als je het leest je gelijk je koffer wilt pakken om aan boord te springen. De wervelende spectaculaire shows waren in werkelijkheid iedere keer een soort one-man show van een presentator met de klinkende naam Ollie, zo’n foute kerel met glad haar en een klein staartje die zichzelf geweldig leuk vond.
De muzikanten van de verschillende live-bands waren allemaal van het doven en slechthorenden instituut.
Het entertainment was echt beneden niveau en zeer matig. Behalve deze acrobaat die echt een wervelende adembenemende show gaf.
Ook misschien niet slim van mij maar bij het boeken heb ik me verkeken op de schoolvakanties, ik vond op internet dat slechts 3 regio’s van Duitsland vakantie hadden, nou dat hebben we geweten! 😫 De prinsjes en prinsessen renden van ’s morgens vroeg tot ’s nachts heen en weer. Echt, als je als volwassenen zo gek zou doen dan wordt je opgesloten in een dwangbuis. En dan zo’n vader er trots bij staan met een blij gezicht; ‘Dit is het beste wat er uit mijn piemel tevoorschijn is gekomen.’ 🤮 Zie voor je een moeder met haar kind in de rij voor het buffet, ‘Zelf doen, zeeeeelf doennnnn!’ schreeuwt de kleine terrorist in het Duits. Zo sta je dan te wachten tot het mormel klaar is en eindelijk weet wat ze wil drinken. 🤨 Is de hutbediende (door mij liefkozend Tippiwan genoemd) bij de HAL een feestje, namelijk een echte gastheer/vrouw die je naam kent en je dagelijks een aantal keer ziet, hier was Tippi na de eerste ontmoeting nergens meer te bekennen. Hij was niet overboord gevallen want de hut was steeds blinkend schoon en netjes maar we hebben de hele week niets of niemand meer gezien! 😞
Het klinkt nu wellicht allemaal negatief maar dat valt ook wel mee hoor want de bediening over het algemeen was heel aardig en beleefd. Met Valentijnsdag kregen zelfs alle dames een presentje. 😍 Het eten in alle restaurants erg gevarieerd, smaakvol en leuke zitjes.
Bij de zwembaden overal meer dan genoeg ligbedden, verschillende stoelen en genoeg handdoeken.
Het in en uitchecken bij het aan wal gaan zeer gestructureerd en snel.
Nogmaals: we hebben ons prima vermaakt en het met elkaar heel gezellig gehad maar bij de Aida gaan ze ons niet snel weer zien. 😊 Zo stappen we een week later in een koud Nederland zaterdagavond met de koffers de oprit weer op. Daar staat de camper te wachten. De winterbanden zitten er al om en wat spullen staan klaar in de garage want de planning is om twee weken naar de sneeuw te reizen. 
Of en wanneer we gaan? 🤔 Voorlopig hebben we onze vrienden in de sneeuw een appje gestuurd dat we nog even geen idee hebben want we zijn beiden snip en snipverkouden dus….we gaan het zien!
Omdat we half december thuis willen zijn hebben we nog even. Na de laatste miscommunicatie over de route hebben we besloten (voor zo lang als dat duurt 😉) om samen te overleggen. Zo bekijken we de weer-app en de routes die we naar Nederland kunnen nemen. ‘Ik ben er snel uit’, zegt mijn lover, ‘Ik wil gewoon naar Benihome.’ 🤔 Ik weet ik ben ‘kunstmatig’ blond maar moet toch even nadenken want waar ligt Benihome? Hij heeft inmiddels een afwachtend gezicht, zo’n gezicht dat ie ook trekt als ik zijn grapjes niet begrijp. ‘Snap je het niet? Benihome is Benidorm!’ en hij moet zelf heel hard grinniken om zijn woordgrapje. 🤣 Op mijn vraag of hij dat nou echt meent, knikt ie, ‘Ja, gewoon even lekker de zon, boulevard, sangria en de gekheid van Benidorm!’ De communicatie tussen ons is over want hij heeft de route, aantal kilometers en de overnachtingen onderweg al in kaart. ‘Als jij nou even een camping/camperplaats zoekt dan zijn we morgen weg!’ 🤨 Zelf ziet ie intussen op Facebook een oproep van een vriendin voorbijkomen over een figurant die lijk moet spelen in een film. Een vereiste: hij moet groot geschapen zijn. En tussen 40 en 50. Nou is hij die leeftijd al een tijd voorbij maar hij doet toch maar een sollicitatie met foto. Nog niks op gehoord. Het bericht is intussen door facebook verwijderd. Ach, een dag niet gelachen…. 🤣
Ik ben nog niet helemaal om maar zijn uitleg over de route naar huis via Benidorm is helder dus…. Juist, ik ga puzzelen of er in Benihome nog ergens een plaatsje te vinden is. Via de camper-app kom ik op camping Armanello in Benidorm.
Toevallig heb ik vandaag op Facebook bij mijn herinneringen dat ik acht jaar geleden samen met mijn ouders ook voor een weekje in Portugal bij Ina op bezoek was. 😪 De route die we nemen is vrijwel gelijk aan toen we hierheen kwamen. Het plan is om rond Granada te stoppen en te overnachten. Alles zit lekker mee dus we besluiten om verder tot Baza te rijden. Zo staan we rond 18.30 uur op dezelfde camperplaats als een kleine 2 weken geleden. Fijn dat we zo’n eind zijn gekomen want nu blijven er morgen nog maar ongeveer 300 kilometer over. Rond 14.00 uur zijn we er, eerst gas tanken want 1 fles is leeg. Bij het tankstation halen we gelijk een stofzuiger door de hut en de buitenkant spuiten we even schoon. 
Omdat we in de buurt van de Nederlandse supermarkt Costa Blanca (Jumbo) in Alfaz zijn kopen we gelijk filet American, karnemelk en chocolademelk. 😊 Dan door naar camping Armanello, die ligt precies zoals de reviews beschrijven: een verborgen parel tussen de grote campings Benisol en Villasol. Wat een leuke plek is dit! 😍 Het is weer een dingetje voordat we staan want de toegewezen plaats is door een grote boom te krap voor de hoogte van de hut. Dat gaat dus niet lukken, terug naar de balie. De vriendelijke Nederlandse receptioniste puzzelt wat in de systemen en we krijgen deze hoekplek. 😊 
Vanaf onze plek kijken we zo richting de hoge woontoren waar de oudjes zitten. Ik bel moeders en vraag hoe het weer bij hun is. Oppassen dat ik me niet verspreek! ‘Ik bel morgen als we die man hebben gezien!’ sluit ze af. 😉 Omdat ik toch nog meer was heb dan verwacht vul ik een wasmachine terwijl mijn lover een lekker maaltje kookt. De was hangt aan de draaimolen en we zijn in Benihome! Wie doet ons wat? Nou, het weer! Later op de avond krijgen we een regenbui. Helaas is het de volgende morgen ook nog wisselvallig, het is koud met af en toe regen. ‘Hebben wij weer!’ lacht mijn vent. 🤣 We fietsen eerst naar de Mercadona voor boodschappen. Het is nu duidelijk te merken dat we echt heel dichtbij het centrum zitten. Heerlijk! We zetten intussen thuis de grote kerstboom in de tuin aan. Leuk die Hue verlichting.
Dan is het tijd om naar hotel Brisa te gaan waar de oudjes rond 13.30 uur de zogenaamde afspraak met Hans hebben. Het terras ligt er door de regen verloren bij dus we zoeken binnen een plekje waar we ze goed kunnen zien maar toch verscholen zitten. ‘Daar zijn ze!’ roept mijn vent. Jan ziet ons als eerste als we langzaam tevoorschijn komen richting hun tafeltje. Wat een leuk weerzien, ze hadden helemaal niets door! 
De volgende dag hebben ze een afspraak met Coby, haar broer en schoonzus. Ze gaan lunchen op de boulevard. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen dus we schuiven aan! 
Zo gaan de dagen voorbij in Benihome: vrijdag fietsen mijn vent en ik naar het oude gedeelte. 
Eerst een koffie/thee met iets lekkers bij Café Paris. Het is warm vandaag en eigenlijk hebben we iets te veel aan. 
Lunchen doen we in een Spaans restaurantje, uiteraard met een glaasje sangria erbij. En Roel laat zich heel risicovol knippen door een jongen die vandaag begint.
Zaterdag gaan we lunchen met Hans en hoe meer zielen hoe meer vreugd, we vragen Coby, moeders en Jan ook mee. We gaan naar Yoake Wang (all you can eat) in Finestrat. 
Hier waren we al eerder met Hans. Ook dit keer is het eten weer heerlijk! Hans nodigt ons uit bij hem thuis. De oudjes zijn onder de indruk van zijn woning. ‘Prachtig Hans, ik begrijp dat je hier zo naar je zin woont!’ roepen ze keer op keer. Omdat hij de sleutel heeft van het appartement waar ik zo weg van ben, maar dat volgens Roel helaas een kamer te weinig heeft, bekijken we ook dat nog een keer. Ik kan het niet laten en zeg; ‘We gaan niet verhuizen naar Spanje maar als we het zouden doen is dit wat mij betreft echt zo’n kanshebber!’ 😊 
We zijn met de taxi heen gegaan en Hans brengt ons retour. Hij laat zich graag uitnodigen om het appartement van de oudjes te bekijken. Hij vind het mooi maar wel ontzettend hoog! We doen gezellig nog een drankje en zo eindigt een hele leuke middag! 😍 
Omdat we nu dicht bij het centrum zitten moeten we natuurlijk onderzoeken hoe het nachtleven in Benidorm is! Op de vooral op Engelsen gerichte facebooksite ‘Your Benidorm Guide’ zie ik veel berichten voorbij komen over wat er zoal te doen is. De site heeft uitgebreide informatie over van alles, bijvoorbeeld: vermiste of gevonden personen, verloren bezittingen en ook de agenda’s van de artiesten die optreden.
We moeten er verschrikkelijk om lachen. Aan de blik van de portier kunnen we zien dat ie het niet begrijpt en gewend is aan de scootmobiels want hij snapt niet waarom we lachen. Onze stalen rossen zetten we er netjes naast en we gaan naar binnen. Iedere bar heeft elke avond een denderend programma en de vele artiesten hoppen van de ene naar de andere bar voor een optreden. We dwalen naar verschillende bars, genieten van de artiesten en de dronken Engelsen. De leeftijd is gemixt en de sfeer overal prima! Soms erg amicaal want deze dame springt op Roel af. 
Het is weer hilarisch want ze is met haar vriend en nog een stel. Er ontstaat een gesprek in het Engels, voor zover we elkaar door de muziek en de juichende menigte kunnen verstaan. En de dame nog kan praten want ze heeft al een aardige slok op 😉, uiteindelijk vraag ik aan haar vriendin waar ze vandaan komen dan zegt die; ‘The Netherlands.’ Juist dat dus! 🤣 Ze vertrekken naar de volgende bar en gebaren dat we mee moeten maar wij geloven het wel even. Ze zijn aardig maar laten we het erop houden dat ze een beetje té bijzonder zijn. 😳 Wij gaan door naar the New Artist, een van de Nederlandse bars in de buurt van de Engelse straat. Echt, je hebt treurig en treurig maar dit hier is heel treurig! Een stel bejaarden vult de dansvloer terwijl een duo (zij zingt, hij zingt en speelt keybord) de gezelligheid er in brengt. 
Het mag gezegd: ze spelen goed en de dansvloer is vol met krakkemikkige botten die swingen op de muziek. Het is niet netjes maar ik moet zo lachen, ‘Stil nou, ze kunnen je vast horen!’ sist mijn vent. ‘Hallo schoonheid, wat gaan we drinken?’ vraagt er een kerel naast me in het Nederlands. Al snel kom ik erachter dat hij de eigenaar is, hoe gezellig! We nemen een wijntje (trouwens de prijzen zijn geweldig, in de meeste zaken 2,50 voor een wijntje) en gaan aan een tafeltje zitten.
Het is alsof we in de Jordaan zijn! Aan de bar een dame met een hondje in een kinderwagen, alles zo lekker kneuterig. De muziek is voornamelijk Nederlandstalig. Hier hou ik van, handen in de lucht en meezingen dus! Mijn lover zit naar me te kijken, ‘Hebbie te veel gedronken?’ vraagt ie. Ik moet erom lachen want dat zegt hij vaak als ik gek doe. De kerel zet een nieuw deuntje in, Proud Mary van Tina Turner, en de zangeres loopt de zaal in.
Ik volg haar want als ze bij mij in de buurt komt dan is ze van mij, althans de microfoon. Alsof het mens het voelt draait ze weg bij deze gek die zo uit volle borst(en) 🤣 zit mee te gillen. Als mijn vent het de volgende dag aan moeders vertelt voelt ze helemaal met hem mee. ‘Ik weet het jongen, je hebt geluk gehad want ik was er een keer in Portugal bij dat ze naar voren liep en gewoon naast de zanger mee ging zingen!’ 😳 Het verhaal van moeders klopt maar met de kanttekening dat ik pas naast de zanger ging staan nadat hij had gezegd dat hij ‘Proud Mary’ eigenlijk met een vrouw naast zich moest zingen. 😊 Nou goed, terug naar de bejaarden, het zangduo en de jolige eigenaar. We houden het voor gezien, rekenen af en terwijl we bij de fietsen staan zegt mijn vent; ‘Weet je wat ik nog het ergste vond? Dat jij al die teksten gewoon kent!’ en hij kijkt er echt niet vrolijk bij. 🤣 We fietsen terug naar de bars in de Engelse straat en bij Hotel California, waar de muziek hard naar buiten schettert, stoppen we. Binnen speelt een band de sterren van de hemel. 
Zoals het zo vaak gaat…. ineens is het laat of vroeg net hoe je dat wil zeggen. 😉 Het definitieve plan is om maandag echt te vertrekken. We hebben dan een kleine week om thuis te komen. Zo gaan we zondagavond op uitnodiging van Jan en moeders mee uit eten, lekker Nederlands bij de Blauwe Walvis. Na een prima maaltijd lopen we over de boulevard richting het appartement van de oudjes. Er zijn duidelijk minder mensen dan een paar weken terug maar nog steeds is het gezellig druk. ‘Laten we eens door de Engelse straat lopen, als het zo gezellig is als jullie zeggen dan wil ik het wel eens zien.’ stelt Jan voor. Even later staan we aan het begin van de straat en schieten Morgans Tavern in. We komen op een goed moment want een look a like van Tom Jones zet de hele zaak op stelten. Nog voor we goed en wel binnen zijn staan de oudjes al te dansen.
Dat was te verwachten want Jan is net Foxy Foxtrot, als ie muziek hoort gaat hij dansen! 😊 Eigenlijk wilden mijn lover en ik een keer vroeg naar bed maar ik gok dat we wel even zullen blijven dus ga maar naar de bar voor drankjes. Ook vanavond is het een gekkenhuis, een vrouw omarmt de oudjes terwijl ze complimentjes maakt over hun danskunsten.
‘Ken jij die vrouw, heb je die van de week al gezien?’ vragen ze mij als de dame samen met haar vriendinnen terugkomt. Nee, ik heb geen idee wie dat is! Welkom in het gekkenhuis dat Benihome heet! 🤣
Het bleef nog lang onrustig en we gaan er verder niets meer over zeggen; What happens in Benihome stays in Benihome! 😉 Maandag aan het eind van de ochtend rijden we richting Nederland. 
Zoals gezegd, we hebben vier dagen voor de ongeveer 2000 kilometer uitgetrokken. De diesel en benzineprijzen gaan we wel missen.
Bij Valencia zien we nog de resten van de storm Dana van een maand terug. Duizenden autowrakken.
Donderdagmiddag parkeren we de hut weer op de oprit, we zijn thuis! Tijd om de komende dagen snel wat kerstspullen tevoorschijn te halen.🤔
Inmiddels in de kerstsfeer kijken we terug op een bijzonder leuk en aangenaam verblijf in Spanje. Voor nu: allemaal hele fijne dagen, genieten en op naar een mooi en vooral gezond 2025! 😘
Mijn vent en ik waren op dat moment in Amerika. Nou was het zo dat Ina na het overlijden van haar man Freek aan een Portugees was blijven hangen. Hij was ongeveer 15 jaar jonger en zijn naam….juist : Charla Tan. 
ze kookte nooit en ging voor alle maaltijden buiten de deur eten, ‘s avonds zat ze altijd in het casino (ja, dat gokken heb ik van haar 🤣). Maar goed, Charla Tan belde in mei 2019 mijn ouders dat ze was overleden en zei in zijn beste Engels; ‘Je zus is overleden, send me money en anders vertel ik niets.’ 😳 Waarschijnlijk had ie net een slechte misdaad film gezien. Toen mijn ouders weigerden geld te betalen was Charla Tan niet meer te bereiken. Mijn arme moeder wist niet eens wat er met haar zus was gebeurd en waar ze was gebleven. 😡 Gelukkig waren moeders en ik een paar maanden daarvoor nog bij Ina geweest. 
Eerlijk is het om te zeggen dat Ina ook nooit ergens van wilde weten. Mijn moeder heeft heel vaak gevraagd waar ze begraven wilde worden, in Portugal of Nederland en of ze iets geregeld had. Dat alles werd door Ina met een lolletje afgedaan (oeps, heb ik waarschijnlijk ook van haar 😳). Om te voorkomen dat over een aantal jaar de burgemeester van Vilamoura op de stoep bij Ina zou staan met een bos bloemen, omdat zij de oudste inwoner éver van Portugal is, hebben we de instanties in Nederland ingelicht zodat de pensioenen en AOW stopgezet werden. Onze notaris ging aan de slag om te kijken of er in Nederland of Portugal een testament was. Helaas niets aanwezig en kinderen had Ina niet. We zouden naar Portugal moeten omdat zij daar gestorven is en het Portugees recht dus van toepassing zou zijn. Dit in het kort maar in het echt is het veel langer want de SVB kwam ook nog verhaal halen bij mijn ouders. Waarom? Omdat de sufferds daar vergeten waren om na ons telefoontje de uitkering stop te zetten…. Er waren dus nog gewoon betalingen gedaan waarmee Charla Tan waarschijnlijk aan de haal is gegaan want die had haar bankpassen. 
We besluiten om er een paar dagen over te doen en Córdoba, Sevilla en Jerez de la Frontera mee te pakken. Onze eerste stop is na zo’n 300 kilometer in de plaats Baza. Een zeer oude stad in Andalusië op een hoogte van 844 meter! De thermometer schiet naar beneden en de kachel moet zelfs aan! 😳 
‘s Avonds blijkt dat communiceren toch een ding is want als mijn vent vraagt wat de volgende stop is en ik wederom mijn planning opnoem verschiet ie van kleur en roept vol ongeloof; ‘Hoezo, morgen Córdoba, dan naar Jerez de la Frontera en dan Sevilla!! Dat ligt toch helemaal niet logisch wat je nu opnoemt!!’ 😡 Het bekende man-vrouw verhaal zullen we maar zeggen. Misschien eens meekijken naar de route want heel de week roep ik dit al en nu wordt meneer wakker! 😞 Zwijgen is de beste remedie, komt bij dat door de kou het toch al ijzig in de camper is zullen we maar zeggen. 🤣 De volgende morgen buigen we ons dus gezamenlijk over de kaart, mijn vent laat er zelfs zijn phone even voor liggen 😉, schrappen we Córdoba en zetten koers naar Jerez de la Frontera. Een gedeelte van de 360 kilometer kennen we want we gaan via Guadix en Granada, hier waren we in het voorjaar. Maakt allemaal niet uit want het is nog steeds een prachtige omgeving waar we doorheen rijden. In de buurt van de plaats Campillos op de A384 zien we een bord met de tekst ‘Atención linces en 19 km’.
‘Wat was dat een vreemd bord.’ zeggen we tegelijkertijd. Het was geen officieel bord maar wat is het? ‘Er zitten hier toch geen lynxen?’ vraagt mijn vent. Ik heb geen idee maar Google is je beste vriend dus ga ik het opzoeken. Net voordat ik dat kan doen moeten we een aangereden ‘iets’ op de weg ontwijken. ‘Nou dat is echt een lynx!’ stelt mijn vent. Ik weet het niet zeker want heb ook een beetje weggekeken van de narigheid op het wegdek. Maar het was wel iets met een hele lichte kleur vacht. 
Dan moet de camper camera het hebben opgenomen. Waar het kan stoppen we en bekijken de beelden, checken Google voor info en constateren dat het inderdaad een lynx is geweest. Arm dier. 😪 
Volgens de camper-app zijn er in Jerez een aantal camperplaatsen. Wij kiezen voor CamperAndVan. Deze ligt bij een groot winkelcentrum, Luz Shopping, en ook dicht bij de oude stadskern. Prima! We stallen de hut en gaan een rondje langs de shops. Even de benen strekken. Het zijn veel dezelfde ketens die wij ook kennen maar dan zie ik deze winkel, Variety Jerez, met kerstspullen. Uiteraard gaan we naar binnen, Wow, dit is ongelofelijk! 
De Walmart in Amerika heeft veel maar hier kunnen ze er ook wat van! Mijn lover is er sneller klaar mee dan ik en wacht geduldig af. Maar echt, het is zoveel dat ik besluit om morgen nog maar even terug te gaan. Kan mijn vent in de camper wachten. In de foodcourt van het winkelcentrum eten we wat lekkers bij een Kebab restaurantje. Iets lijkend op een broodje shoarma en iets met de klinkende naam ‘Kapsalon’ het smaakt niet als bij ons maar zeker ook prima te doen. 
Terug bij de hut zijn we ingebouwd door een groep Spanjaarden. Het blijkt dat ze met een paar campers zijn en die naast ons als hun basiskamp hebben gekozen. De luifel is ver uitgedraaid en tikt net de hut van ons niet aan, onder het ding kakelt een groep ouderen. Het moet gezegd, rond 00.30 uur is het rustig en zijn ze uitgekakeld. 🤣 Maar rust is er niet op deze plek want het is weekend en de jeugd heeft vannacht besloten om de parkeerplaats als een racebaan te gebruiken, grrrrr. 😡 De volgende morgen gaan we op de fiets naar Jerez. Dit weekend is het eerste weekend van de Zambombas. Hoe dit uit te leggen? Zie het als een soort flamenco vol zang en dans op straat in de weekenden voorafgaand aan kerstmis. Resultaat: een gezellige drukte in het centrum. 
We parkeren de fietsen en bezoeken eerst het Moorse fort Alcazar. Van de oorspronkelijke islamitische vesting zijn enkele deuren bewaard gebleven alsmede de moskee, de Arabische baden, de achthoekige toren en de patio van Doña Blanca. 
Na al deze pracht dwalen we door de straten van het centrum. Als er een tafeltje vrij komt op een terras ploffen we neer. Tijd voor de lunch! 
Eind van de middag zijn we terug op de camperplaats. Oh ja, vergeet ik te vertellen. We moesten vanmorgen water bijvullen in de camper. Terwijl we naar de laad/los plek op de camperplaats rijden pikken de vrienden van onze Spaans buren ons plekje in.😳 Als we terugkomen verontschuldigen ze zich en we mogen weer gaan staan maar er is aan de overkant een andere plek vrijgekomen dus gaan we daar staan. We zijn wel even klaar met de luidruchtige Spaanse kakelaars. 😊 Mijn vent ploft op de bank en ik…. ik ga nog een keer naar de winkel met kerstprullaria. Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet maar ik kom retour met weer een aantal kleine dingetjes én een zwart broekpak. Dat zag ik ineens in een andere winkel hangen. 🤣 ‘Ik ben ook nog even weg!’ zegt mijn vent om lachend te vervolgen, ‘effe een aanhanger scoren voor al die zooi die je maar blijft kopen!’ 🤨 ‘s-Avonds hangen we voor de tv en kijken een nieuwe serie. Buiten is het lekker rustig. Nog wel! De wind trekt aan en ergens achter ons bij de KFC, we staan aan de zijkant tegen een hek dat de KFC omheind, klinkt door de wind om de paar seconden een keiharde bonk. ‘Het lijkt alsof een klep van een vuilnisbak niet goed dicht zit.’ peins ik. Mijn vent heeft geen idee en we besluiten maar naar bed te gaan. Het is afschuwelijk, in de harde wind blijft het gebonk maar gaan en gaan. Gebroken staan we de volgende morgen op. Wat een waardeloze camperplaats is dit, vreselijk. ‘Ik ga eens bij de KFC kijken.’ zegt mijn vent en beent weg. Even later is ie terug, ‘Opgelost met een stuk gaffertape , dit was de boosdoener!’ Op een halve meter van de achterkant van onze camper. Van onze kant was er niks van te zien. 
Het blijkt een loszittende voorkant van een reclamebord te zijn geweest. ‘Hoe kwam jij nou achter dat hek bij die KFC, was dat open?’ vraag ik hem. Hij kijkt me verbaasd aan, ‘Hoezo open, dat is een openbare weg die is altijd open!’ 😳 Op mijn vraag waarom hij dan gisteravond of vannacht niet is gaan kijken heeft hij een logisch antwoord; ‘Ja, als je niets vraagt dan weet ik ook niet wat je bedoeld!’ 🤨 Even serieus: communiceren is echt een ding tussen ons. De reden dat we naar Jerez zijn gegaan, althans dat ik erheen wilde, zijn de sherry bodega’s. Zo heb ik voor vandaag een sherry proeverij geboekt. Om 13.00 uur melden we ons bij Cayetano del Pino. 
Een niet zo’n grote bodega, al zeker honderd jaar in bezit van een familie en waar kwaliteit in plaats van kwantiteit voorop staat (zeggen ze zelf 😊). Onze groep bestaat uit een aantal Spanjaarden en een paar Europeanen. Ik heb geprobeerd om net zo te gaan staan als deze Engelse dame maar dat lukt dus niet. 😳 En echt, ze ging elke keer zo staan als ze stilstond. Wel stabieler. Zou ze al ingedronken hebben? 🤔
In het Spaans en Engels legt de vrouwelijke gids uit hoe sherry wordt gemaakt, welke soorten en de geschiedenis van de bodega. Dit alles duurt en duurt. Is het in het begin interessant na een tijd is het vreselijk saai en langdradig. Met name ook omdat de gids meer in het Spaans dan in het Engels uitlegt. De hele familiegeschiedenis van de bodega had ze wat ons betreft kunnen skippen of in kunnen korten.
De sherry proeverij is leuk, vier soorten sherry, chips en lekkere nootjes. 
De conclusie na de proeverij is dat we er niet van houden. De enige die lekker is is de cream sherry. Ik besluit een fles te kopen maar hoe jammer, ze hebben alleen nog maar de grote dure flessen, de kleine zijn ‘helaas’ uitverkocht. 🤨 Misschien hebben ze wel camera’s hangen want waar iedereen nog aan de sherry zat te nippen om te proeven had deze Bonnie de glaasjes al leeg. 🤣 Ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook pas door had toen mijn lover mij erop wees….😊 We kopen de te grote dure fles niet want ergens anders zal er ook best cream sherry te koop zijn. 
De laatste nacht op de camperplaats is rustig en de volgende morgen rijden we door naar Sevilla. We waren een paar jaar geleden eerder in deze stad maar toen was het vreselijk warm, zo’n 40 graden. Niet te doen! Bij het naderen van de stad zien we hoe vreselijk veel ook hier gebouwd gaat worden.
We kiezen voor dezelfde camperplaats als de vorige keer. Eigenlijk is het gewoon een grote parkeerplaats zonder voorzieningen waar ook vrachtwagens, bussen en auto’s staan. Maar, dag en nacht bewaakt, naast het trein-busstation en op fietsafstand van het centrum. Dan is 20,00 euro echt niet te duur vinden wij. De parkeerwachter zegt dat we aan de rechterkant van het terrein moeten gaan staan. Op gepaste afstand van een camper die er al staat zetten wij de hut neer. Even koffie/thee en dan gaan we. Bij de ingang zien we nog een camper aankomen, waar gaat ie staan? Precies op de plek die wij zo netjes hebben open gehouden, op een 300 meter lange verder vrijwel lege parkeerplaats. Hij wringt zich ertussen en komt er dan achter dat ze hun deur aan onze kant niet kunnen openen. Inmiddels komt bij mij dan het stoom al uit de oren want serieus, wie doet zoiets?! Mijn vent krijgt het allemaal niet mee want die zit op de wc te stomen zeg maar, thank you for sharing. 🤣 Het is een ouder echtpaar en als ze aan de andere kant uit de deur zijn gekropen ga ik naar buiten.
Frans kenteken dus ‘Bonjour monsieur.’ Op mijn vraag of hij ook vindt dat we heel dicht op elkaar staan antwoordt ie heel vriendelijk dat het geen probleem is. Zoals hij het brengt lijkt het alsof juist wij zo dicht naast hem zijn gaan staan. 😡 ‘Laat gaan.’ zegt mijn vent, als we straks terugkomen gaan we ergens anders staan. Ook een oplossing! 😊 Zoals gezegd, we waren eerder in Sevilla maar hebben toen het Koninklijk paleis en het Plaza de España niet bezocht. Dus nemen we nu de bus en ongeveer bij het paleis stappen we uit. Er is veel politie en ME op de been. 
Wat is hier nou aan de hand? De hekken bij het paleis zijn dicht en we kunnen er niet in. We vragen het aan andere omstanders maar niemand weet het. ‘Ik ga het aan die politieagent daar vragen.’ en weg loopt mijn vent. ‘Nou, die weet ook niets, hij zegt dat de paleistuin voor de winter gesloten wordt.’ We vinden het vreemd en jammer. Op de hoek zien we een terras, dan maar eerst een koffie/thee doen. De serveerster weet ons meer te vertellen, namelijk: de koning is vandaag op bezoek! 😊 De vriendelijke dame legt ons uit bij welke ingang we toch kunnen proberen om op het Plaza de España te komen. Als we de politieagent passeren kan mijn vent het niet laten om te zeggen: ‘Doe de groeten aan de koning.’ 🤨 ‘Hoe flauw is dat toch.’ zeg ik. Maar goed, hij is zoals hij is. De informatie van de serveerster klopt en zo staan we even later op het plein. Hier mogen we wel komen, het paleis zelf is deze dag gesloten. Het plein met de omliggende tuinen is prachtig! De grote fontein en de gracht met de vele schattige bruggetjes. Bijzonder zijn de 52 bankjes met mozaïek tegeltjes (meer dan 7000). Ze beelden de 52 Spaanse provincies uit. De tegeltjes zijn typisch voor Andalusië en worden azulejo’s genoemd.
Veel politie overal….
Een blonde juf maakt selfies.
Hierna lopen we door naar de oude stadskern, drinken op een terras een sangria en slenteren door de straatjes terug naar de bushalte.
Een straatartiest hangt heel lang in een bijzonder moeilijke positie. We geven hem een euro en hij draait zich halverwege ook nog eens om! Echt heel knap, hoe doet ie dit? Waarschijnlijk zit ergens in zijn broek een stang…. oeps wat zeg ik nou weer….🤣
Bij de camper aangekomen verplaatsen we die. Wederom op gepaste afstand van een andere camper. Als we later op de avond het geronk van een motor horen kijk ik nieuwsgierig naar buiten. Het zal toch niet! ‘Nou, dat is toch niet te geloven, wij trekken het aan. Nu wurmt er zich weer iemand tussen ons in!’ mopper ik tegen mijn lover. 😡 Ik ben al in de badjas maar dat maakt me niet uit. Zo glip ik dus naar buiten om te kijken of de parkeerplaats nou vol is of niet. Wat is dat? Het is een Frans kenteken! WTF, dat zijn dezelfde lui als vanmorgen!🤣 
Om verder een rustige avond te hebben, ‘Je hebt het nou al vier keer herhaald dat ze er weer staan!’ start mijn vent de camper en verplaatst hem weer. ‘Ik denk dat ze gewoon bang zijn om alleen te staan.’ is zijn logische conclusie. Dat is voor mij te makkelijk, ik blijf dan altijd denken: wat, waarom en waarvoor? Zoals, wat zouden die mensen nou zeggen; ‘We stonden in Sevilla naast zo’n raar Nederlands stel. Zij kwam ‘s middags eerst heel bazig vragen waarom we naast hun gingen staan en later op de avond liep ze in een badjas over het parkeerterrein te dwalen en foto’s te nemen….c’est une femme trés étrange. 🤣 Na dit avontuur rijden we de volgende morgen weg uit Sevilla richting Portugal.
Net over de Portugese grens moeten voertuigen met een buitenlands kenteken zich registreren voor de tolwegen. Ook voor Portugal hebben wij een Bip&go maar wat het is met die dingen weten we niet maar ook hier werkt het niet. We registreren ons dus maar opnieuw bij de tolpoortjes. 
Bij Tavira gaan we de weg af, we hebben er voor vandaag genoeg van. Daar komt bij : het is rond 15.00 uur dus een prima tijd om te stoppen. Later blijkt dat we helemaal vroeg zijn want in Portugal gaat de tijd een uur terug. 🤣 We hebben de laatste plek op Algarve Motorhome Park Tavira. Echt heel krap naast een dikke boom. 
Het park heeft twee nadelen: 1. Het ligt pal aan een spoorbaan en 2: ook aan een moeras dus het stikt van de muggen. De trein komt niet heel vaak voorbij en de laatste om 22.00 uur maar de eerste keer dat ie komt schrikken we ons de tandjes. De hut staat te schudden, niet mooi meer! 🤣
We hebben besloten om twee nachten te blijven en omdat deze plek eigenlijk wat krap voor ons is kunnen we morgen verhuizen naar een plek die dan vrij komt. Die is gelukkig verder van de spoorrails af. 😊 Tavira is leuk maar aan het eind van het seizoen en dat is te merken. 
Het is stil en de veerpont die naar een landtong/strand vaart gaat nog maar een enkele keer. Dat slaan we dus over want we weten niet zo goed wat we daar bijna drie uur moeten doen. Zo fietsen we wat door het slaperige stadje, lunchen ergens en op de terugweg maken we een stop bij een groot winkelcentrum in de buurt van de camperplaats. Zo in de aanloop naar Black Friday is het lekker shoppen en ik scoor een paar mooie zwarte laarsjes. 😉Donderdagmorgen rijden we door naar Albufeira waar we ‘s middags een afspraak met de Nederlandse advocaat hebben. De hut parkeren we op camping Albufeira. Het is soms vreemd hoe de prijzen lopen. Hier staan we voor slechts 13.50 euro per nacht! Op een mooie camping met zwembad! 😊 
Op de fiets gaan we naar de advocaat. De beste man heeft ons uitleg gedaan over erfrecht in Portugal en that’s it. We zijn zeker iets wijzer geworden maar het was een vreemde vent. Laten we het erop houden dat hij vooral zichzelf heel goed vind. Zo’n type dat ‘s morgens voor de spiegel staat, naar zichzelf wijst en roept; ‘Jij bent de beste die er is!’ 🤣 Het is in ieder geval wel duidelijk geworden welke stappen we verder moeten ondernemen. We fietsen door naar het centrum van Albufeira. 
In de zomer een bruisend jongerenoord, nu totaal verlaten op een paar dronken Noren en wat ouderen, waaronder mijn vent en ik, na. 🤣 Op een van de nog geopende terrasjes waar het enigszins druk is zakken we neer en net nadat de serveerster onze cocktails neerzet haalt ze de menukaarten al op en gaat vast opruimen. Hoezo gezellig zitten?! 🤨 De volgende morgen fietsen we nog een keer naar Albufeira, wandelen door de straatjes en gelukkig is het nu overdag drukker dan gister aan het eind van de middag. 
Na de lunch op een lekker toeristisch terras met prima eten en een hele aardige bediening 
gaan we terug naar de hut waar we nog een tijdje in het zonnetje zitten. ‘Jammer toch dat het zo stil is, dat had ik niet verwacht.’ Mijn vent kijkt me aan; ‘Als je dat nou nog een keer zegt dan rij ik zo terug naar Benidorm!’ 😳 Onzin natuurlijk want we zijn hier nog niet klaar. We hebben moeders beloofd om uit te zoeken waar haar zus Ina begraven ligt. We weten echt helemaal niets want hebben Charla-Tan nooit meer kunnen bereiken. Rond Vilamoura zijn drie begraafplaatsen. Als eerste rijden we naar die van Quarteira. Ja, ga hier maar eens zoeken! 
In de verte loopt een kerel, het blijkt de beheerder te zijn. Of hoe noem je zo iemand? 🤔 Hij spreekt geen Engels dus we gebruiken Google translate. Misschien is het zijn leeftijd maar hij weet niet zo goed hoe dat werkt. Ik durf niet te lachen maar voor het beeld: zie mijn vent staan met de iPhone voor het gezicht van de beheerder terwijl hij hem aanspoort om tegen de phone te praten. Als mijn vent het voordoet en zijn Nederlandse zin in het Portugees klinkt dan begrijpt de man het. Hij wijst dat we mee moeten komen naar zijn kantoortje. 
Daar pakt ie een groot boek en dan is het zoeken. 
Opeens roept ie opgetogen en wijst met zijn vinger. Verdomd, daar staat haar naam !! 
Opgetogen geeft mijn lover de kerel een stevige hand terwijl ie uitroept; ‘Thank you, thank you !!!’ 😍 De kerel kijkt naar mij maar echt, ik ga geen hand geven, dus ik vouw eerbiedig mijn handen 🙏🏻, tover mijn grootste glimlach tevoorschijn en leg daarna mijn handen op mijn hart. Mooi toch! 😊 We moeten weer achter de man aanlopen want hij zal ons wijzen waar het is. 
Ach, daar ligt ze dan, mijn tante Ina. 😪 Voordat de man weg kan lopen geeft mijn lover hem weer een stevige hand, ‘Thank you again !!’ We staan even stil bij het graf en besluiten morgen terug te komen om het wat op ‘te pimpen’ en een bloemetje neer te leggen. De hut staat buiten de begraafplaats en als we in zijn gestapt zeg ik; ‘Ga je handen wassen Dijks, zo vies!’ 😳 Ik zie hem kijken, ‘Echt, je denkt toch niet dat die man zelf aan het graven was! Nou snap ik waarom jij hem geen hand gaf!’ 🤣 Iets verderop is een camperplaats waar we gaan staan. We komen langs de camping waar we een paar jaar geleden stonden, ‘Die is niet meer!’ stelt mijn lover. 
Daar hoef je geen helderziende voor te zijn. De camperplaats is op het grote parkeerterrein waar ook altijd de markt van Quarteira is. Op woensdag mag je hier daarom niet staan. Maakt voor ons nu niet uit want het is weekend. 
De fietsen worden uitgeladen en we rijden naar de boulevard. Ik ben hier nu zo’n vijf jaar niet geweest en er is een hoop veranderd. Quarteira en Vilamoura liggen inmiddels bijna aan elkaar vast en grote hotels verrijzen aan het strand. Ook hier is het stil en kunnen we merken dat het seizoen voorbij is.
Zelfs bij de jachthaven van Vilamoura zijn nog maar enkele restaurants en terrasjes open. Na deze enerverende ochtend kunnen we een drankje gebruiken. Ze hebben hier wel een hele grote collectie cocktails dus laten we eens gek doen! Die van mij heeft de klinkende naam: Screaming Orgasm. 😉 Echt, ik verzin dit niet hoor en wie het toch niet gelooft, google het maar eens!
Later op de foto zien we de grappige combinatie van de Screaming Orgasm en de loempiaatjes. 🤣 De volgende dag is het al weer zondag, weer een week voorbij. Alles wat we nodig hebben gaat op de fiets mee naar de begraafplaats. We kunnen er nog niet over uit dat we Ina gisteren zo snel hebben gevonden en ook moeders is reuze blij met ons telefoontje. Bij het graf halen we wat onkruid weg, leggen bloemen neer, plaatsen een bordje met haar naam en als laatste een brandend kaarsje. Met een goed gevoel nemen we afscheid en als we weglopen dan komt ineens de zon weer tevoorschijn. Nou zeg dan maar eens dat er niet meer is tussen hemel en aarde. 🙏🏻
Het is zo een mooie afsluiting geworden, nu eerst een koffie/thee want het is toch best een soort van emotioneel. 😪 We rijden weg op de fiets en komen richting de boulevard van Quarteira bijna in een optocht van motoren. Ook op de boulevard zelf is het druk want daar is de kerstman al op bezoek.
Na hier koffie/thee te hebben gedaan fietsen we naar Vilamoura waar we op hetzelfde terras als gisteren neerploffen. Ergens zal het tijd voor alcohol zijn! De cocktails laten we nog even staan, eerst maar beginnen met een wijntje. We proosten op Ina en het leven! 😍
Mijn lover heeft 
Flikker maar op met je was, niet aan mijn droogmolen…. maar dat heb ik niet gezegd hoor. 
Daarna ploffen we op het strand neer totdat het rond 16.00 uur te fris gaat worden. Ben ik heel gemeen als ik zeg dat ik moet lachen hoe hard hij later terug naar de camper fietst omdat hij heel nodig naar de wc moet….
bekijken we maar weer eens de weersvoorspellingen en als die er gunstig uit zien besluiten we donderdag verder te trekken. Zo gaan we woensdagmorgen eerst naar de kapper, zelfs dat doen we nu samen. 🤣 Nee hoor, kwam zo uit! Daarna trappen we naar Benidorm en halen ‘de oudjes’ op bij Julia en Wout. Hij is ook een oud Roeier en heeft met mijn vader en Jan gewerkt. Zij hebben een appartement direct aan de boulevard gehuurd. Met zijn allen staan ze op het balkon naar ons te roepen en te zwaaien, ik stop en wordt aangereden door een scootmobiel. 😡 Serieus, een oudere dikzak in zo’n ding komt tegen mijn been tot stilstand. Omdat ie niet echt een excuus maakt gil ik harder au,au,au dan dat het zeer doet. Maar nog geen reactie, waarschijnlijk ook nog doof! 🤣 Mijn vent roept hem na; ‘Idiot, go get your driver’s license!!’ 😳 Ik vrees dat nu vele Engelsen in Benidorm op zoek zijn naar een rijschool gezien het volume van mijn lover. 🤣 
Dan voor de laatste keer met moeders en Jan lekker lunchen op de boulevard. We sluiten af met een heerlijke paella. 
Bij het bekijken van de foto’s zien we dat de grapjas van een kelner ook nog deze van zichzelf gemaakt heeft, als souvenir. 🤣 
De balans: we stonden 40 dagen op camperpark Costa Blanca (niet eerder stonden we ergens zo lang) en het is ons goed bevallen maar we hebben nog niet de leeftijd dat we erbij horen. 
Laten we het erop houden dat wij de ouderen vreemd vinden en zij ons. 😊 ‘Gaan jullie er alweer op uit? Eten jullie niet in de camper? Wat waren jullie laat thuis! En de ergste vraag die ik kreeg; ‘Ga je nou alweer douchen, je bent toch vanmorgen al geweest!’ 🤣 Het douchen gaat met munten (0,50 eurocent per 5 minuten) en het is bizar hoeveel mensen er uit de afwascorner komen met emmers warm water. Nieuwsgierig als ik ben kom ik erachter dat ze in de camper ‘poedelen’ om zo geld voor de douche uit te sparen. Echt, ik kan daar niets mee, wat een onzin! Net als de prietpraat over kinderen en kleinkinderen. Als mijn vent dan ook weer zijn opmerking maakt ‘We hebben ze niet maar blijven iedere dag proberen!’ 🤣 en er zelf het hardst om lacht zijn de gesprekken snel over. Nu klinkt het misschien vreselijk maar dat is het absoluut niet, we gaan onze eigen gang en vermaken ons prima. 😊 Dan Benidorm! We waren er al vaker, ik zelfs al toen ik 12 jaar was met mijn ouders. Later volgens mij nog twee keer toen ik rond de 20 was. Tsja, dan is Benidorm de place to be! Grappig dat discotheek Penelope van toen er nog steeds is! 
Mijn lover en ik hebben onze mening bijgesteld en ons er geweldig geamuseerd. Hou het er maar op dat het iets weg heeft van Las Vegas: een groot gekkenhuis! 😊 Donderdagmorgen nemen we afscheid van het team van camperpark Costa Blanca, we hebben genoten van hun gastvrijheid en schone goed onderhouden plaats. We komen zeker terug! Nog even wat spullen ophalen bij ‘de oudjes’, een bakkie doen, gas en diesel bijvullen en go! 
We gaan richting Portugal! Wat we daar gaan doen? 😳 Dat is een heel verhaal daarover volgende keer meer!