Het Balatonmeer: beiden zijn we er nooit geweest en onderweg er naar toe zijn onze meningen verschillend. Mijn vent ‘Ik heb er geen hoge verwachtingen van, denk zelfs dat het tegen gaat vallen’, mijn persoontje daarentegen denk juist dat het geweldig zal zijn. Ik zie een mooi meer om te zwemmen en geweldige natuur voor me. We gaan het ontdekken! Camping Balatontourist ligt net buiten het centrum van Balatonfüred. Deze badplaats ligt aan de noordoost kant van het meer. Bij het oprijden van de camping zien we al direct 3 verkeersregelaars bij de slagboom staan. Oeps, is dit zo’n mega camping? 🤔 Bij de receptie komen we er al snel achter dat dit zo is! We zetten door want deze camping heeft volgens de reviews alles: direct aan het meer, een zwembad, prima sanitair en vlakbij het centrum. Er is gelukkig plek en met de opdracht om zelf een aantal opties uit te zoeken gaan we op pad. De camper moet buiten de poort blijven en wij wandelen met een tag (om de toegangspoorten te openen) over het terrein. Dit is waar de keuzestress bij mij toeslaat! 🤣 Kiezen op een terrein met ruim 950 plaatsen. 
Gelukkig heeft de receptionist het iets makkelijker gemaakt en ons naar de linkerkant van de camping verwezen. Na drie grote ronden over het veld ben ik eruit! Ver genoeg van het sanitair, geen vuilnisbakken, zon en ook nog in de schaduw. Oh ja, vergeet ik te melden dat de camping plekken heeft van verschillende maten en natuurlijk kies ik niet de goedkoopste. 
🤣 We boeken voorlopig vijf nachten en over de prijs gaan we het verder maar niet hebben. Heerlijk, een paar dagen niets doen! De balans na deze dagen: mega camping vol met voornamelijk Denen en wat Duitsers, Polen en Hongaren. Ligt het aan de bewoners van deze landen of is het campingleven aan het veranderen maar er is geen ‘elkaar groeten’ of vriendelijkheid te bekennen, bah, bah. 😞 Het meer ziet er niet aanlokkelijk uit, eerst moet je door heel veel waterplanten lopen, over rotsen klimmen,
of dik entree betalen.
Het centrum van Balatonfüred is het ook nét niet. Het heeft alles maar wij hebben er geen gevoel bij. De toeristenwinkels, terrasjes, restaurants en boetiekjes, het is allemaal aanwezig maar voor ons mist het iets van sfeer en gezelligheid.
Ook hier verbazen we ons weer over de prijzen. Het zal onze misvatting zijn dat het in Hongarije nog goedkoop is. Drankjes en een hapjes zijn dezelfde prijzen als bij ons of zelfs duurder
en over de kleding ben ik nog het meest verbaasd. Bijvoorbeeld Ibiza style jurken die ik op de markt in Spanje voor 20 tot 30 euro heb gezien kosten hier 120 tot 130 euro! 
Niet op de markt maar in nagemaakte designerboetiekjes met klinkende namen als Paris, Saint Tropez of Fashion Elegáns. 😞 Verder is de camping wel relaxt, net als de badmeester bij het zwembad 🤣,
maar na vier nachten houden we het voor gezien. Donderdagmorgen vertrekken we en onze weg gaat langs vele velden met zonnebloemen, 
druiven, kleine dorpen, slecht wegdek
en prachtige vergezichten met af en toe in de verte het meer! Na een verlaten grensovergang 
komen we in Kroatië. Ons doel is Zagreb en we besluiten om vandaag de laatste kilometers nog maar even door te trappen. 
Eindelijk een gewone tolpoort waar je met cash kan betalen en je geen zorgen hebt of je wel de goede elektronische stikker hebt aangeschaft. 🙂 Eind van de middag rijden we, net buiten Zagreb, het terrein van Vugec Plac Resting Camp op. Wow: dit is wat we zoeken! 
Kleinschalig en ook nog een heerlijk zwembad. 
Uiteindelijk blijven we hier vijf nachten staan, wat een super plek! 😍 De bus naar Zagreb stopt vlakbij de camping. 
Die brengt ons naar het centrale busstation waar we met de tram verder gaan tot in het centrum. 
De stad is verrassend leuk met markten zoals de boerenmarkt Dolac 
en de vlooienmarkten Hrelic en Britanski.
De terrasjes en winkels in de Tkalciceva straat zouden zomaar uit Valkenburg gekopieerd kunnen zijn. 
We eten Cevapcici, een lekker Kroatisch gehakt gerecht.
In een stenen stadspoort staat een schilderij van Maria met het kindeke Jezus. 
Dit schilderij heeft een brand in 1731 overleefd en gelovigen beweren dat dit door wonderlijke krachten kwam. Er staan enkele kerkbanken waardoor het lijkt op een doorloop-kapel. Het is een bedevaartsoord waar men komt bidden en een kaarsje opsteken. 
Voor een mooi uitzicht over de stad beklimmen we de 106 treden van de Lotrscak toren. 
Deze toren was ooit onderdeel van de stadsmuren. Laten we de Sint-Marcuskerk met zijn prachtige dak waarin de wapens van Kroatië en Zagreb staan afgebeeld niet vergeten. 
Net als de bijzondere Tunel Gric (350 meter lang) die een onderdeel is van het tunnelstelsel onder de stad. 
Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren dit schuilkelders. De Gric is tegenwoordig een toeristische attractie. Van de andere tunnels zijn er sommigen nog voor militair gebruik. Helaas is het Ilica treintje aan het einde van de 5 kilometer lange winkelstraat, met de gelijknamige naam, gesloten voor renovatie. 
Jammer want dit schijnt de kortste kabelbaan ter wereld te zijn. We lopen dus weer heel wat af in the city en omgeving 
en dit alles in een temperatuur die iedere dag boven de 30 graden komt! 😳 
De BBQ gaat weer aan!
Maar aan het eind van deze dag hier trekt de lucht ineens razend snel dicht en vlug ruimen we alles op. Het is alsof het weer merkt dat we de volgende dag verder willen reizen. Na een korte hevige bui regen is de temperatuur helaas niet veel gedaald. 
De afgelopen dagen hebben we de route aangepast. Ik las namelijk ergens in een reisverslag over het natuurreservaat Lonjsko Polje. Dit is het grootste beschermde moerasland in Kroatië. Het bestaat uit 3 belangrijke rivieren (Sava, Lonja, Strug) en grote weides. Door het unieke microlandschap is er een overvloed aan flora en fauna. Zo is het een belangrijk habitat voor adelaars, valken, otters, salamanders, paarden, herten en nog vele andere diersoorten die ik niet allemaal ga noemen. Maar deze nog wel: de ooievaar! Het dorpje Cigoc is namelijk bekend om de ooievaarsnesten die zich op de daken van de karakteristieke houten huizen bevinden. Er staan ongeveer 70 huizen en er leven meer ooievaars dan mensen! 😳 Ik vertel het mijn lover en als hij op de kaart ziet waar het ligt krijgt hij het volgende plan, ‘Dan kunnen we vandaar een stuk Bosnië in.’ Zo gezegd, zo gedaan en de volgende morgen doen we eerst inkopen (dit is toch wel bijzonder vlees 😉) 
en gaan dan op pad. Op zich is het niet heel ver, ongeveer 125 kilometer, maar voor het gemak nemen we dit keer de snelweg. 
Het laatste stuk van de route gaat over een binnenweg met aan de ene kant rivier de Sava en aan de andere kant af en toe hele kleine lang gerekte dorpen. In Cigoc heeft het plaatselijke hotel/restaurant ook een kleine camping met slechts 10 plaatsen. Er staat niemand in deze oase van rust! Ook dit is weer zo’n onverwachts mooie leuke plek met zelfs een ooievaar die op zijn gemak over de camping struint!
We eten snel wat yoghurt met fruit en fietsen dan naar het bezoekerscentrum. Een praatgrage vriendelijke kerel vertelt alles over het gebied en stopt ons verschillende folders met routes toe. De entree voor het park is slechts vijf euro per persoon. Gelukkig gaat dan zijn telefoon en we zwaaien snel dat het goed is, ‘We gaan het vinden!’ 😊 Daar fietsen we in de hitte, amper onderweg en nu al bezweet. Maar het is prachtig, de vele nesten met ooievaars, de huizen en de omgeving, geweldig! 
Het asfalt gaat over in een dijk begroeid met gras en dat gaat uiteindelijk over in modder! 😞
‘Er is hier gisteravond meer regen gevallen dan in Zagreb.’ babbel ik tegen mijn lover. Dit pad is pas het begin want de modder wordt erger en dikker. De banden van mijn fiets zitten helemaal vol met de dikke klei waardoor het voorspatbord ook nog eens afbreekt…. 😳 ‘Echt, ik ging al niet meer met je wandelen maar nu ook niet meer fietsen! Serieus, iedere relatie kan kapot hoor!!’ moppert mijn vent. 😡 Alsof ik de route heb bedacht! 🤣 We zien er maar de humor van in, althans ik, zeker als ik naar mijn witte sneakers kijk! Welke gek doet er nou zulke schoenen aan! 
We ploeteren en klauteren door en komen uiteindelijk weer op het asfalt. Met de modderspetters om ons oren fietsen we terug naar de camping. 
Daar hebben we een mooie taakverdeling: hij doet de fietsen en ik de schoenen! Dat gaat niet helemaal vlekkeloos want bij het repareren van mijn spatbord zakt mijn vent door het campingkrukje. 🤣
Voor het avondeten gaan we naar het hotel en eten daar een heerlijke goulash schotel.
Op de menukaart zien we dat we er ook kunnen ontbijten voor slechts zeven euro dus….precies, de volgende ochtend zitten we er weer! 🤣
Na het uitgebreide ontbijt doen we nog een koffie/thee en genieten van de relaxte sfeer, het geluid van de kikkers, moederpoes en haar speelse jong en de ooievaars! 😍 
Dan is het toch echt tijd voor vertrek naar ons volgende land: Bosnië-Herzegovina. Nadat we de brug over rivier de Una over zijn zien we bij de Kroatische plaats Jasenovac iets wat je niet vaak meer tegenkomt. Namelijk een grenspost! 😳
Het is druk en in een lange rij wachten we af. De Kroatische douanebeambte bekijkt onze paspoorten en wappert met zijn hand dat we door kunnen. Dan komen we bij de Bosnische kant. Er zijn twee loketten, eerst de grenspolitie en het volgende loket zal dan douane zijn. We spreken de taal niet maar begrijpen wel van de aanwezige borden dat groenten en fruit aangegeven dient te worden. ‘Gewoon afwachten Dijks of ze wel wat gaan vragen. Vragen ze iets dan zeggen we dat ze zelf binnen kunnen komen kijken in de koelkast omdat wij geen idee hebben wat wel of niet mag.’ Dat is een verschil tussen ons, ik wacht af en mijn kerel wil het al gelijk zeggen….🤔 Het loket bij de marechaussee gaat open, ‘Paspoort.’ blaft de man. Hij bekijkt ze grondig en doet dan het loket dicht. Even later gaat het weer open en geeft hij ze terug, ‘Papers of the car!’ We verstaan niet precies wat ie zegt en hij herhaalt het harder, ‘Papers of the car!!!!’ 😳 Juist, dan ontstaat er een soort chaos want deze vraag hadden we niet verwacht en waar zijn die?! 🤔 Mijn vent springt naar achteren maar vergeet dat ie zijn broekriem tijdens het rijden altijd wat losser heeft dus snel een hand erbij voor de zakkende broek. Ik durf niet zomaar in het dashboardkastje te kijken want wie weet denkt die man dat ik een pistool of zo pak. 🤣 Dus knipper ik met mijn oogjes naar hem en zeg, ‘Wait, wait, I look.’ Hij vertrekt geen spier, het lijkt wel een beeld! Achter me is er een kleine verbouwing aan de gang, mijn kerel haalt de halve kast overhoop. OMG! 🤣 Daar verschijnt ie met een grote map met daarin gelukkig de papieren. De man bekijkt vluchtig het document, zwaait dan met zijn hand dat we door kunnen rijden. Zijn loket klapt weer dicht. 😳 Dit is de gebeurtenis in het kort maar in het echt hebben we inmiddels een hele rij wachtenden achter ons. Waarschijnlijk is dit onze redding want de douane zwaait direct al, ‘Go, go, go!’ Prima, voormalig collega’s, goed gewerkt! Daar rijden we met de inhoud van onze koelkast nog volledig intact Bosnië in. 😊 De omgeving waarin we terecht komen is prachtig! 
De weg gaat nog steeds langs de Una rivier, weilanden, dorpen met vaak niet afgemaakte huizen en in de verte bergen. Hier is er een mix van religies en dat het overgrote deel moslim is, is te zien aan de vele minaretten die overal hoog bovenuit steken. We zijn nog maar een paar kilometer hier als mijn vent het al snel door heeft: we hebben geen internet! Bosnië zit namelijk niet in de bundel! Lekker dan, want we kunnen nu dus niet veel. Bij een winkelcentrum gaan we aan de kant en het is ouderwets zoeken naar een openstaand netwerk. We hebben geluk en mijn vent kan een camping en de route opzoeken. 😊 Zo komen we uit in Bosanska Krupa aan rivier de Una op camping….juist, die heet ook Una! 
We worden vriendelijk ontvangen en ook nu is er, ondanks het hoogseizoen, nog plek. Prima zo aan het water!
We wikken en wegen of we hier langer zullen blijven maar besluiten toch terug naar het westelijke gedeelte van Kroatië te gaan. Simpel omdat we te weinig over Bosnië hebben gelezen om ons een beeld te vormen wat we willen en kunnen gaan zien. Bosnië-Herzegovina, een land met een lange beladen geschiedenis in de jaren 90 van de vorige eeuw, gaat voor een volgende reis op de lijst en voor nu besluiten we om morgen de Plitvice meren in het gelijknamige Nationaal park van Kroatië te gaan bezoeken. Helaas zijn de weersverwachtingen niet al te best voor de komende dagen dus we willen ook niet te lang wachten. Donderdagmorgen rijden we de camping af richting de grens. Dit is even puzzelen want door onze route naar de meren moeten we een andere grensovergang hebben, die in Trzacka-Rastela. Als we daar aankomen staan we voor een raadsel. Dit ziet er gesloten uit! 😳
We parkeren de hut en mijn vent stapt uit voor onderzoek. In een hokje zit een douanebeambte die uitlegt dat de overgang voor voertuigen dicht is, deze hier is alleen voor voetgangers. We moeten ongeveer 30 kilometer verderop zijn in Izacic. Daar aangekomen moeten we aansluiten in een van de twee lange rijen met auto’s, motoren en vrachtwagens. Als we de loketten naderen zien we ook hier de borden over groenten en fruit. Deze borden aan de Kroatische kant zijn groter en meer dwingend: ‘Alle gekochte groenten, fruit en vlees uit Bosnië moet aangegeven worden!’ 😳 Ik geef mijn vent dezelfde uitleg, ‘Afwachten en kijken wat ze gaan vragen.’ Nu zijn we Bosnië zo uit maar om Kroatië weer in te komen is een ander verhaal. Voor ons moet ieder voertuig aan de kant en krijgt controle. Zelfs de motorrijder die voor ons staat moet al zijn koffers openmaken. Dan zijn wij aan de beurt. De vrouwelijke douanier vraagt of we iets aan te geven hebben. Na het antwoord van mijn vent dat we een koelkast met proviand hebben dat eergisteren in oost Kroatië is gekocht mogen we ook aan de kant. ‘Open the door!’ beveelt ze, loopt om en stapt in de deuropening aan de zijkant. Mijn vent moet buiten blijven en ik mag op haar teken de koelkast open doen en vervolgens een aantal keukenladen. Ze kijkt en knikt en vraagt dan, ‘Cigarettes or wine?’ We hebben misschien 4 flessen bij ons dus ik waag de gok en mijn antwoord is , ‘No, no.’ Vervolgens stapt ze uit en zwaait met haar hand als signaal om door te rijden. Zucht, dat hebben we ook weer gehad! 😊 De Plitvice meren zijn razend populair 
en dat is te merken aan de hoeveelheid hotels en campings langs de route. Onze keus valt op Kamp Korana. Zo’n vijf kilometer van de meren af. Veel dichter kunnen we niet komen. Het is een leuke onoverzichtelijke camping. Leuk omdat je zelf een plek mag zoeken, onoverzichtelijk omdat het niet echt afgebakende plekken zijn, men neemt het niet zo nauw. Het is een groot heuvelachtig terrein met bomen en struiken. 
Goed opletten dus waar je redelijk recht kan staan! Verrassend is dat het ook hier nog niet echt druk is. Als we staan vrezen we bij het zien van de nummers dat we meerdere plekken in beslag hebben genomen! 🤣 
Al vrij snel krijgen we buren, ouders met drie kinderen en een caravan. Wat blijkt: ze komen uit Spijkenisse! Als we een tijd later overburen krijgen die uit Rotterdam Ommoord komen kunnen we alleen maar zeggen: Hoe klein is de wereld!! 😊 We hadden het plan om met de fiets naar de meren te gaan, het is immers maar vijf kilometer. Maar na het zien van de doorgaande weg die waanzinnig druk en smal is lijkt ons dat toch niet slim! We bekijken de mogelijkheden voor een taxi en de tickets voor het park. Ze werken met tijdsloten en omdat het morgen ook weer tropisch warm gaat worden kiezen we 08.00 uur. De taxi regelen we voor 07.30 uur! Laat de wekker het maar niet horen. 🤣 Als we een praatje met het stel uit Ommoord maken blijkt dat zij nog niets geboekt hebben. De mannen gaan snel aan de slag met de booking site en zo zitten we de volgende dag vroeg met zijn vieren in de taxi op weg naar het park. Er zijn twee ingangen. Het verschil hierin is de richting. Begin je bij de boven- of onder meren. Wij hebben tickets voor ingang 1 geboekt. Binnen in het park is een groot bord met daarop aangegeven welke opties er zijn. Er zijn in totaal 8 routes waarvan er 4 hetzelfde zijn maar in omgekeerde richting. Het is maar net welke ingang dat je kiest. Wij gaan voor C (bij de andere ingang is dat H) een route waarbij je zowel de hogere als de lagere meren ziet, met een lengte van acht kilometer veel wandelplezier. 😊 De duur is ongeveer 4 tot 6 uur, dit is afhankelijk van hoe vaak je stopt. Verder omvat de route een boottocht over het Kozjak meer en een treintje terug naar het startpunt. Na nog geen 50 meter in het park zien we het eerste wild: een vuursalamander.
In het begin is het best druk met andere wandelaars maar het is niet storend. Op route C kom je al vrij snel langs de Veliki Slap, de hoogste waterval in dit park. 
De wandeling is goed te doen over stenen en houten vlonders. De foto’s spreken verder voor zich hoe schitterend het hier is! 😍
Een dag niet gestift is een dag niet geleefd zeg ik altijd maar !
Bij de uitgang geven we Monica en Jeroen, het stel uit Ommoord, een appje waar zij zitten. We zijn elkaar onderweg wel tegen gekomen maar hebben niet met elkaar gewandeld. Mijn vent wil meestal vaak stoppen om foto’s te maken en niet iedereen vindt dit leuk. 😊 Maar ze blijken vlakbij en zo zitten we even later weer met zijn vieren in de taxi op weg terug naar de camping. Om de prachtige dag af te sluiten gaan we ‘s avonds gezellig met hen uit eten in het restaurant van de camping. Dan is het al weer zaterdag, we zijn inmiddels 67 dagen onderweg! De buurtjes uit Spijkenisse en Ommoord trekken verder Kroatië in en wij besluiten om een rustdag te houden. Mede ook omdat de weersverwachting slecht is en er vele waarschuwingen, met name voor de Alpen, volgen. We houden het nauwlettend in de gaten. De dansgroep die nog optreedt op het terras heeft best mazzel. 
‘s Avonds gaan we ook hier de storm in: windvlagen, fikse regenbuien, donder en bliksem trekken over de schuddende hut heen! 😞 Voordat we naar bed gaan checken we of alle ramen en luiken goed dicht zijn. Zelfs het kleine luik in de douche moet dicht want het regent keihard in! 
Dat het inderdaad hevig is geweest merken we de volgende morgen als we weg willen rijden. De hut zit vast in de modder maar gelukkig met wat extra mankracht van de nieuwe Poolse buren komen we los en belanden op het asfalt. 
Laat de zondag maar beginnen, een nieuwe dag! 😊
blijven we nog een dagje. Het is echt een maandagmorgen, zo’n saaie morgen dat je denkt: ik wil niets, ik ga gewoon terug naar mijn bed! 😊 ‘Weet je wat we doen Dijks, we gaan zo op de fiets naar het centrum, lekker een taartje eten.’ Mijn vent knikt, het is een prima plan maar de lucht kleurt wel erg donker. Op zijn phone heeft hij een app voor naderend onweer. Die geeft inmiddels ook allerlei waarschuwingspiepjes. Niet dat zo’n app altijd te geloven is want afgelopen nacht moesten we snel het bed uit om de dakluiken dicht te doen. Er zou geen regen komen aldus de app. Nou rond 02.00 uur was er dus wel een heftig onweer met fikse regenbuien. 🤣 Voor nu springen we op de fiets en rijden naar het centrum. 
Springen is overdreven want beiden hebben we nog zere beentjes van de wandeling, au, au. 😞 Van de week heb ik deze zaak 
met de leuke zitjes al gezien en het gebak ziet er super lekker uit! Binnen schrikken we een beetje van de prijs, als we het omrekenen zijn we 12.50 euro per gebakje kwijt. 😳 Nou vooruit, we leven maar 1 keer dus we gaan naar boven om daar op een van de balkons een plekje te zoeken.
Nog voordat de bestelling er is barst er wederom een fikse onweersbui los en we vluchten naar binnen. Het gebak is niet alleen duur maar gelukkig ook heel lekker. 😍 
Tussen de druppels door sjezen we daarna terug naar de hut en net wanneer we binnen zijn barst de volgende bui los. ‘Jammer, want ik had eigenlijk nog wel een wandeling willen doen.’ opper ik. Mijn vent kijkt mij aan, ‘Echt, jij bent niet wijs!’ 😊 Hij heeft het verhaal al zo vaak gehoord maar toch vertel ik hem nog een keer over mijn Vierdaagse avontuur in Nijmegen. Ik zat net een jaartje bij de Douane en vanuit de dienst liepen er ieder jaar verschillende ploegen mee. Nou dat leek mij ook wel leuk. Ik was toen nog heel sportief dus dat wandelen moest te doen zijn. Overmoedig koos ik dan ook voor de 50 km (mannen afstand) en niet voor de 40 km (vrouwen afstand). Zo kreeg ik op Papendal (toen tijdens de Vierdaagse de thuisbasis voor de Douane) een kamer alleen want er was geen andere vrouw zo gek om deze lange afstand te doen. Het werd nog gekker want ik liep tijdens alle voorafgaande trainingen met de snelste groep (ruim 6 km per uur) mee en werd dus ingedeeld in deze groep met doorgewinterde lopers. Sommigen hadden de Vierdaagse al zo vaak gelopen die waren er bijna geboren zeg maar. 🤣 Geweldige groep met ‘mijn vrienden’ van de bewapende tak dus genoeg gespreksstof met elkaar! 🤣 De trainingsdagen in de voorafgaande maanden waren dan ook heerlijk. Slechts 1 dag wandelen en dan de volgende dag lekker rusten. De Vierdaagse is dat niet, dan moet je de volgende dag de wandelschoenen weer aan. 😫 Het is aan mijn collega’s te danken dat ik de 4e dag heb gehaald en eerlijk gezegd ook een beetje aan het ‘bijzondere pilletje’ dat ik van de sport/wapen-docent kreeg. Die had in de vele jaren genoeg ervaring opgedaan om de collega’s er op de laatste dag door heen te slepen. Waarschijnlijk was die pil eerder ergens in beslag genomen.😉 Ik ga het er niet meer over hebben maar de medaille is het stille bewijs. Het blijft regenen en onweren, we pakken de kaart er maar weer eens bij en bekijken de route. We zijn nu ruim drie weken in Polen. Het is prachtig en we hebben lang nog niet alles gezien. Ondanks dat hebben we naar onze mening een goede indruk van Polen gekregen. Misschien gaan we nog eens terug….🤔 De volgende morgen pakken we alles in, brengen de Lidl in Zakopane een bezoek en laten daar de laatste Poolse zloty’s achter, tanken diesel en gas en gaan dan richting Slowakije. Ook hier zullen we tolwegen krijgen en ook hier is het onduidelijk wat te doen. Via internet heeft mijn vent wel iets kunnen vinden en onze hut aangemeld. Is het dan zo moeilijk denk je misschien? Nee, voor campers onder de 3500 kg niet maar onze hut is zwaarder en dan gaat het dus onduidelijk worden. Vallen we onder de categorie vrachtwagen of personenauto? 
Dus dat….🤔 We proberen de tolwegen daarom te mijden en zo gaat de route door dichte bossen en uitgestrekte velden. 
Terwijl de regen op het dak klettert en de ruitenwissers heen en weer zwiepen rijden we Slowakije in en zijn in het Tatra gebergte aan de andere kant van Polen. Het is prachtig maar nu even niet! We stoppen voor de lunch terwijl de regen denkt ‘dit kan harder’. 🤣 ‘Zoek maar een camping op of iets want dit is geen doen.’ oppert mijn vent. Ik prik lukraak op de camper-app een mogelijkheid op de route en zo komen we in Banska Bystrica op een verlaten parkeerplaats waar je zou mogen overnachten. Eigenlijk hoeven we elkaar niet eens aan te kijken, het is niets! ‘En door!’ zegt mijn vent. De volgende optie ligt in Zvolen, slechts een kleine 25 kilometer verder. Hopelijk is dat iets, de reviews zijn niet echt lovend over de camping. Wel over het bijbehorende restaurant. Dat gaat een makkie worden vanavond! 😊 Vóór ons staan er net vier mannen met fietsen bij de receptie. Zij huren een huisje op het terrein. Verder is er geen camper, caravan of tent te bekennen. De receptionist rekent ons een prijs van 19,50. Weer even schakelen want Slowakije heeft de Euro, dus geen omrekenen. Gek is dan dat ik zelfs op een lege camping keuze stress krijg waar we de hut gaan zetten. 🤣
Gelukkig is de regen gestopt, op naar het restaurant! Eerst even het terrein en sanitair verkennen. Niet dat we dat vaak gebruiken want we hebben ons eigen sanitair maar soms is het wel handig als ik mijn haren wil wassen. Gaat net iets makkelijker.😊 Laten we het zo zeggen, we beginnen te wennen aan het sanitair hier in het Oostblok. Het is het namelijk vaak nét niet. De douchehokjes zijn met een douchegordijn wat op zich niet zo erg is. Maar dat er geen kledinghaken in het hok zijn is minder. Even voor de verbeelding: in de ruimte bij de wastafels zijn haken, daar is het uitkleden, kleren en handdoek ophangen en dan ga je in je nakie het douchehok in. Druipend van het water met natte haren ga je uiteindelijk weer op zoek naar je spullen. De hele zooi is vervolgens kleddernat en nergens een wisser te bekennen om het even droog te trekken. 🤨 
Na het zien van dit sanitair laten we het idee om uit eten te gaan varen en schuif ik een pizza in de oven! 🤣 Na een rustige nacht ontwaken we in een waterig zonnetje. De rit van vandaag gaat naar Boedapest, ongeveer 165 kilometer te gaan. We passeren een verlaten grenspost en komen in Hongarije. Lang leve één Europa want ook hier zijn er tolwegen en ook hier is het totaal onduidelijk! We hebben ons wederom aangemeld op de speciale site, oeps, alleen mogelijk voor campers tot 3500 kg….🤔 ‘Ik vind het best, voorlopig hoeven we tien dagen in Hongarije niet bang te zijn om de tolwegen te pakken’. stelt mijn vent. Omdat we geen haast hebben en voor de zekerheid kiezen we wederom toch een route met vermijd tolwegen. 
Ook nu is het landschap mooi, vele velden met zonnebloemen langs de kant. 
Wat ons wel opvalt is dat het hier armoediger overkomt dan in Polen en Slowakije. Niet onbelangrijk: het wegdek is slecht!! 😞 
Bij een grote stad is het vaak lastig om een geschikte camping te vinden. Na het lezen van de reviews gaan we voor camping Arena. Het is redelijk dicht bij het centrum en ligt goed voor het openbaar vervoer. De prijs…. veel te hoog! 47,50 euro, maar dan mag je wel gratis de wasmachine gebruiken! 😊 Nou, dat zullen ze merken in de elektriciteitsrekening want ik heb er bijna iedere dag gebruik van gemaakt. 🤣 De plek is groot en de ligging niet onaardig. 
Lekker tussen snelwegen en vlakbij een traject van spoorrails en oh ja, ook wel grappig: in de buurt van een uitrukkazerne voor ambulances. Genoeg herrie in de buurt zullen we maar positief zeggen! 🤨 Oh ja, en het geluid van de wasmachine want ik heb op deze woensdagmiddag al een wasje gedraaid! 🤣 Leuk van deze campings bij grote steden is dat ze in de morgen leegstromen en ‘s avonds weer vol zijn met nieuwe bezoekers voor de stad. Van de aardige receptionist hebben we een aantal informatiefolders gehad, waaronder deze kaart. 
Mijn vent is al vaker in Boedapest geweest en zet allerlei cirkels op de kaart. ‘Hier gaan we heen en dat wil ik je laten zien.’ en zo ratelt hij verder. Ik herinner hem er nog maar eens aan dat we alle tijd hebben, ‘We hebben geen haast Dijks, easy, easy.’ Het is de volgende morgen even puzzelen hoe we bij de metro komen: nemen we de bus, de tram of lopen we de 2 kilometer. Vandaag kiezen we voor de laatste optie. 
Ook hier is het OV prima en voor mensen vanaf 65 jaar gratis. 
Met een kwartier staan we midden in het centrum van deze stad aan de Donau. De rivier die Boeda en Pest van elkaar scheidt. 
Drie volle dagen brengen we in de stad door, er is zoveel te zien en te ontdekken. Het parlementsgebouw dat prachtig ligt aan de Donau, het is het grootste gebouw van Hongarije
en zelfs het op twee na grootste parlementsgebouw in Europa. Het vissersbastion met zijn zeven torentjes. 
Deze staan symbool voor de zeven Hongaarse stammen. De uitzichten vanaf hier over Pest zijn geweldig. 
We zien wisseling van de wacht 
en de grootste kerk in Boedapest, de Stefanus Basiliek. 
De indrukwekkende kettingbrug Széchenyi, genoemd naar graaf Széchenyi die met het idee kwam om Boeda en Pest met elkaar te verbinden door middel van een brug.
In de Joodse wijk de grote Synagoge, 
de Karavan waar allerlei kraampjes met voedsel en drank opgesteld staan 
en vele smalle straatjes met indrukwekkende gebouwen. 
Uiteraard mag ‘Schoenen op de Donaukade’ niet ontbreken. Dit monument aan de kade is geplaatst ter nagedachtenis aan de Joden die hier tijdens de pogroms zijn gefusilleerd (eerst gedwongen de schoenen uit en daarna doodgeschoten en in de Donau geworpen) door een met erg sadistische nazi-Duitsland sympathiserende beweging. Over een lengte van 40 meter zijn 60 paar bronzen schoenen te vinden. 
Het Heldenplein, 
de overdekte grote markthal 
en het beroemde Gerbeaud Café 
waar de violist vraagt of we voorkeur hebben voor een muziekstuk. We vragen hem om de prachtige soundtrack van The Godfather te spelen. 😍 
Verder bezoeken we weer een wisselkantoor voor wat Hongaarse forinten, 
shoppen we wat, gaat mijn vent naar de kapper, 
ontbreken de hapjes en drankjes niet 
en zijn onze voeten na al die kilometers aan vervanging toe! Zaterdag aan het eind van de middag ploffen we in de campingstoel, moe van de hitte, de indrukken van de stad en het toch wel vermoeiende schema. ‘Ik kan niet meer, ik ben kapot, mijn voeten!’ zucht mijn vent terwijl ie met twee zelfgemaakte Tequila Sunrise uit de hut stapt. 
Ik denk terug aan vanmiddag toen zijn voetjes het ineens weer deden. 🤔 We zaten namelijk in de metro toen die plotseling bij een station niet meer verder ging. Heel vervelend en misschien heel dom maar we hadden geen benul wat er in het Hongaars omgeroepen werd. Iedereen (wij dus ook) ging de metro uit en bleef op het station staan. 
Echt, er stonden wel zo’n 30 mensen. ‘Ik ga eens vragen wat er aan de hand is.’ zei mijn lover en liep weg. Niet naar iemand die bij ons in de buurt stond, nee, naar een rondborstige dame een eind verderop het perron. Hup, hup, daar gingen zijn zere voeten, zo maar nergens geen last meer van! 🤣 Geanimeerd stond ie te babbelen en hoe vreemd, hij was bij mij terug en trok direct weer een vermoeid gezicht, ‘Ik ben wel moe hoor, wat een hitte ook.’ 🤔 Ach, hij is verder niet gevaarlijk zullen we maar zeggen. 😉 We maken de balans op van deze dagen: de Hongaren zijn veel vriendelijker dan de Polen, minder schuw, heel behulpzaam en ze spreken vrij vaak Engels. Er is wel meer armoede, veel zwervers en bedelaars maar daar hebben wij geen last van gehad. Boedapest is een prachtige stad. Ons plan is om morgen, zondag, door te rijden naar het Balatonmeer. Even een paar dagen niet veel doen! Inmiddels zijn we in Balatonfured, een plaatsje aan het meer. Of het ons gaat lukken om eens rust te nemen….volgende keer meer hierover! 😉
Na alle inkopen rijden we naar Krakau, onze volgende bestemming. De enige camperplaats dichtbij het centrum, die ik op de app vind, bestaat eigenlijk niet meer dus we kiezen voor camping Smok. 
Ook nu gaan we het over de prijs niet hebben maar dit is wel één van de duurste tot nu toe. De plek is echter perfect, lekker groot met bomen, dus zon en schaduw. Volgens de reviews is het centrum makkelijk met de fiets of tram te bereiken. Op iedere camping die we hier hebben gehad mogen we zelf een plaats kiezen, geweldig! Alsof ze weten dat ze met een mega zeikerd te maken hebben. Want ik heb het al vaker gemeld, ik heb zo mijn eisen: niet in de buurt van vuilnisbakken, ver genoeg van het sanitair, niet naast een busje met een schuifdeur, niet naast een tent met een rits….ja, lieve lezers verbaas u nergens over maar ik ben niet makkelijk wanneer het om een plaatsje voor de hut gaat. 🤣 We houden verder deze vrijdag een dag met lekker niets doen. even nog de emoties van Auschwitz laten bezinken. Wel bekijk ik vast wat we in Krakau allemaal kunnen gaan zien. Zo gaan we dus met een phone vol verzamelde informatie de volgende ochtend op pad. Vanaf de camping loopt er een prima fietspad en een klein kwartier later staan we aan de rand van het centrum aan de rivier de Wisla (Weichsel). 
Wow, het begin is goed! Verschillende restaurantschepen liggen aan de kade en mensen fietsen en wandelen op de dijk. 
Inderdaad Krakau is een leuke stad met veel bezienswaardigheden. Op het eerste plein dat we oplopen is al gelijk een demonstratie bezig. Zes Oekraïners aan de éne kant en twee rechts radicale Polen aan de andere kant. En tien agenten erbij. 
Allebei de partijen met een megafoon en elkaar toeschreeuwend. Op de Poolse vlag staat ‘Vergeet niet hoeveel Polen jullie vermoord hebben tussen 1939 en 1945.’ 🤔
Een straat verder bezoeken we de Rynek Glowny (Grote markt). 
We eten een typische Poolse maaltijd: varkensbout met kool. Erg lekker!
Dit middeleeuwse plein is groot en het hart van de stad. Met als pronkstuk de Mariakerk met de twee ongelijke torens. 
Het verhaal gaat dat twee broers met elkaar wilden wedijveren wie de hoogste toren zou kunnen bouwen. 😊 In het midden vind je de lakenhal met allerlei souvenirwinkeltjes. 
Laten we de koetsen met paarden niet vergeten die op het plein staan te wachten terwijl de koetsiers toeristen verleiden om een ritje te maken. 
Langs het voormalige huis van popie jopie, Johannes Paulus de tweede 
fietsen we terug naar de Wavel. Dit is een burcht en een kathedraal iets hoger gelegen op een heuvel. Vanaf hier genieten we van het uitzicht op de stad. 
Beneden aan deze heuvel vinden we allemaal kraampjes met prullaria, etenswaren en nog meer. Hier staat ook het beeld van Smok Wawelski. De Wawel draak die, zoals de legende gaat, in een grot zou hebben geleefd. De boeren waren bang voor de draak en om het dier niet boos te maken werd het iedere dag gevoerd. De koning beloofde de hand van zijn dochter aan degene die de draak zou kunnen verslaan. De slimme schoenmaker Skuba vulde een dood schaap met zwavel, naaide hem weer dicht en gaf het aan de draak. Dit werd het einde van de draak, het begin van een huwelijk en een beeld dat om de paar minuten een steekvlam uitspuwt. 😉
We zijn blij met de fietsen want dat verplaatst toch een stuk makkelijker. Het zijn geen hele grote afstanden maar om in Joodse wijk Kazimierz te komen moeten we naar de andere kant van de stad. Hier zijn scenes uit de film Schindler’s List opgenomen. De wijk is nu (mede door de opnames van de film) hip en trendy maar kent een verdrietige geschiedenis. De Duitsers maakten in 1940 een einde aan de hier gevestigde Joodse gemeenschap en de wijk raakte in verval. Het lijkt alsof het soms nog aan de huizen en de bestrating te zien is.
Met name dat laatste maakt dat we met de fietsen goed oppassen om niet te vallen op de vooral kleine slecht liggende keitjes. 
Terwijl we ‘s middags een wijntje en tapas 
doen zie ik in gedachten de Joodse mensen met hun huisraad zeulen omdat ze in de Tweede Wereldoorlog verbannen werden uit hun huizen in dit gedeelte van de stad naar de andere kant van de rivier, de wijk Podgórze. 😪 Na een bezoek aan de Joodse begraafplaats (ze stapelen die graven gewoon over elkaar heen. De steen blijft staan, de volgende overledene gaat er bovenop. Graven worden nooit geruimd)
gaan we shoppen in Galeria Bronowice aan de overkant van de wijk. 
Even de gedachten weer relativeren. Ook hier verbazen we ons wederom over de hypermoderne winkelcentra. Zeker als we de volgende dag Galeria Krakowska bezoeken. 
Echt, er zitten winkels bij die niet misstaan op de PC Hooftstraat in Amsterdam. 🤔Natuurlijk gaan we ook naar de fabriek van Oskar Schindler in de wijk Podgórze.
‘s Avonds kijken we na de BBQ 
de film waarin hij het leven van vele Joden wist te redden door ze in zijn fabriek te laten werken. Na Auschwitz en het bezoeken van de Joodse wijken hier in Krakau vinden we allebei dat de film aangrijpender en realistischer is dan de eerste keer dat we deze vroeger hebben gezien. Ook de voormalige gettowijk Podgórze is inmiddels volgebouwd met vele nieuwbouwhuizen. Hippe restaurants, ateliers en design winkels hebben zich in de oude panden gevestigd. Na vier dagen Krakau rijden we op dinsdag door naar de zoutmijnen bij Wieliczka. Het zijn slechts 20 kilometers en het gaat wachten worden want onze besproken tour is pas om 13.00 uur. Net als in Nederland is het hier sinds een paar dagen ook erg warm. Toch gaan we in lange broek en gewapend met trui en vest richting de ingang van de zoutmijnen. 
In de gids staat namelijk dat het onder de grond koud is, een constante temperatuur van 16 graden. Ook dit keer is het opvallend hoe snel en accuraat de Polen zijn. De lange rij met wachtenden wordt in kleinere groepen verdeelt en met een gids gaan we op pad. Nadat we 800 treden! 😳 zijn afgedaald 
staan we aan het begin van de rondleiding door een van de oudste zoutmijnen ter wereld. 
De gangen zijn in totaal 300 kilometer lang en bereiken een diepte van 327 meter. Het winnen van zout op deze plek werd voor het eerst vermeld in 1044. De foto’s spreken voor zich hoe super mooi het is! 😊 
Na de rondleiding van drie uur nemen we een akelige kleine lift 
en staan weer boven de grond. De hut die op de parkeerplaats in de volle zon staat is inmiddels een bakoven. Wij trouwens ook in de lange broek want het was totaal niet koud onder de grond.🤣 Snel starten, ramen open en op naar onze volgende overnachtingsplek die slechts 8 kilometer verderop ligt in het dorpje Raciborsko. ‘Sla linksaf.’ zegt mevrouw DomDom en we komen vervolgens op een niet al te brede grindweg. Die hobbelen we af langs weilanden en bossen om uiteindelijk bij de camping te komen. Wat een geweldige plek is dit! 
De vriendelijke eigenaar komt aangesneld en in gebrekkig Engels legt hij alles uit. Ook hier mogen we weer zelf een plekje zoeken. Er staan niet veel anderen op deze niet al te grote camping. Wat een rust en wat een pracht plek! Omdat het volgens de weersverwachting de komende dagen nog warmer gaat worden besluiten we hier langer te blijven. Zo hebben we de volgende dag een heerlijke rustdag waarop we niet meer doen dan de wasmachine gebruiken, naar de bossen turen, vogels luisteren, genieten van deze twee rakkertjes 
die over de camping struinen en als het in de namiddag iets is afgekoeld maken we een wandelingetje over het terrein. 😍 Ondanks dat de thermometer donderdag 38 graden zal gaan aantikken rijden we toch naar Zakopane. 
Eerst een stop bij de Lidl voor inkopen en dan door. In de snik hitte rijden we camperpark Olimp op en zetten de stoeltjes buiten. 
Om een beetje schaduw te creëren heb ik een mooi idee. En als zo vaak, ik heb het idee en mijn lover doet de uitvoering! 
Beiden hebben we verder geen puf meer om iets te doen, morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen! 😉 De plaats Zakopane is gekozen omdat we iets van het Tatra gebergte willen zien. Dit ligt op de grens tussen Polen en Slowakije. De laatste gaat trouwens onze volgende bestemming worden. Maar eerst terug naar Zakopane. Wat weet ik ervan? Google geeft aan: de stad ligt op een hoogte van 800 meter, een wintersport centrum bij uitstek en een geliefde uitval voor wandelaars. Nou, dan ben ik om! 😊 ‘s Avonds nemen we alles (weersverwachting, route en must-see) nog eens goed door en maken een planning. Vrijdag gaan we de stad verkennen en zien wat de mogelijkheden qua liften is om boven in de bergen te komen. Zaterdag en zondag gaan we dan wandelen! Zo lopen we vrijdagmorgen het centrum in en vallen van de éne verbazing in de andere! We zijn in Polen maar hier in dit centrum lachen ze om Saas Fee, Zermatt, Whistler, Aspen of welke andere mondaine wintersport plaats! 😳 Echt, zelden zagen we in de zomer een wintersport dorp zo prachtig en sfeervol aangekleed. 
Tel daarbij op mooie winkels, ontelbare marktkraampjes slingerend door de straten, sfeervolle restaurants met live-muziek en de vele terrassen! 😍 
Dat dit alles werkt merken we aan de bezoekers, je kan over de hoofden lopen! 🤣
We ontdekken dat er twee liften omhoog gaan. Een kabelbaan vanuit het centrum naar de top van de berg Gubalówka en een kabelbaan in Kuźnice naar de bergtop Kasprowy Wierch. Kuźnice ligt net buiten Zakopane, een klein kwartier op de fiets. ‘We doen eerst Kasprowy. Morgen is het mooier weer dan zondag.’ zegt mijn vent. Ik vind het prima en zo fietsen we de volgende dag met een rugzakje vol voer en drank naar het begin van de kabelbaan. Je kan niet met de auto tot de cabine komen. Dit is alleen mogelijk met de bus, een taxi, een koetsje met paard, fietsend of lopend. Echt, we weten niet wat we zien! Een lange stoet vol sjokkende mensen rijden we voorbij, allemaal op weg naar de lift! 🤔
‘Nou, we zijn niet de enigen die dit gaan doen.’ stelt mijn vent als we de rij bij de kassa zien. Jongens, wat een drama is dit! Maar ook nu is de Pool weer accuraat en snel, met een half uur staan we aan het loket. Ik weet niet hoe dat bij anderen is maar wij hebben in deze tijd dan een soort vraag en antwoord spel wat we zullen doen. Zowel naar boven als naar beneden met de cabine. Of alleen naar boven en terug naar beneden wandelen. Deze vragen worden niet makkelijker omdat je met een retour maar 1.40 uur boven mag blijven. 😞 ‘Nou, laat ik het zo zeggen, ik ga niet voor 1.40 uur naar boven hoor!!’ deel ik mijn lover mede. ‘We willen bewegen dus we gaan gewoon naar beneden wandelen!!’ tetter ik verder. Om een 3e Wereldoorlog te voorkomen stemt hij toe, ‘Can I have two tickets one-way please.’ vraagt ie dus aan de caissière. 
Boven aangekomen genieten we van het uitzicht! Het is geweldig! 😍 
De kaart met wandelroutes is onduidelijk maar er staan een aantal stands van de informatie die je prima uitleg geven. Mijn vent kijkt eens om zich heen, ziet de wandelpaden en is er niet gerust op. ‘Weet je zeker dat we moeten gaan wandelen?’ 🤔 Serieus, die man is niet goed en bazig zeg ik; ‘Aub Dijks, wat hebben we nou afgesproken! We hebben niet voor niets die schoenen aan!! Trouwens, volgens mij heb ik ergens gelezen dat het maar een wandeling van 2.5 uur is!!😤 Zo beginnen we dus aan de afdaling. De zon schijnt uitbundig, de vergezichten zijn zo mooi, dit is genieten! Na een kleine kilometer gaat het pad over in stenen. Van die stenen waarop je voorzichtig zoekend van de één op de ander stapt. 
De opgewekte communicatie tussen ons is verdwenen. Van ons tweeën ben ik de wandelaar en de afstand wordt groter. Iets ter hoogte van een meertje stoppen we voor de lunch. ‘Terugkeren en toch met de lift?’ opper ik. Maar mijn vent wil er niets van weten, ‘Ik ga nu door!!’ Hij bekijkt de kaart en dan blijkt dat we nog slechts 1/3 van de route hebben gehad! 😳 De rest van de tocht zal ik jullie besparen maar het is continue klimmen en klauteren. Aan de verbeten gezichten om ons heen zien we dat niemand hier plezier in heeft. ‘Hoe kwam jij erbij dat dit leuk wandelen zou zijn?’ vraagt mijn vent. 
Ik heb er geen antwoord op. 😞 Na vier uur zijn we beneden! 
‘Luister goed, nooit maar dan ook nooit ga ik meer met je wandelen!’ moppert mijn vent. Antwoorden is niet nodig, ik laat hem maar even want snap het wel. Het was om kort en krachtig te zeggen: een klote wandeling! 😡 Er was niet eens tijd meer om ons heen te kijken want dan zou je onderuit kunnen gaan. We hebben diverse valpartijen gezien. De fietsen staan er gelukkig nog en zo suizen we het laatste stuk van de helling af naar beneden. Bij de hut zakken we neer in een stoel, schoenen uit, douchen en een wijntje. We zijn kapot! Mijn vent erger dan ik maar hij is een man….die hebben het altijd een beetje erger! 🤣 Naast ons zijn nieuwe buren komen staan. Een leuk Nederlands stel met een hond. 
We maken een gezellig praatje en het komt op de wandeling. Zij zijn al met de fiets naar de cabine gegaan en hebben daar gezien dat honden helaas niet in de lift mogen. Omdat we vrezen dat wij morgen geen stap meer kunnen zetten bieden we aan om op te passen. Wel geven we ze het advies om een retourticket voor de cabine te kopen want echt de wandeling geeft geen plezier. De volgende morgen zijn we blij met doggie want zo hoeven we lekker niets te doen.
Koffietje/thee is voldoende en verder genieten van de omgeving. 😍 Het stel is vroeg vertrokken en rond de middag weer terug bij ons. Ze hebben genoten en zijn zo blij dat we opgepast hebben, dit uitzicht boven hadden ze niet willen missen! Als lief bedankje krijgen we een leuke sleutelhanger. Die gaat op de plankjes thuis bij de andere souvenirs! So cute! ‘s Middags gaan we met elkaar naar het centrum en verbazen ons wederom over de vele Arabische vakantiegangers. Ze zijn er hier blij mee want deze toeristen geven veel geld uit! 
We slenteren weer door de straatjes, 
en doen gezellig een drankje op een terras. 
Dit is ook zo leuk aan reizen: het ontmoeten van fijne mensen! 😊