De wind waait ons dinsdag naar Rovinj. Het zijn slechts een kleine 36 km en dan zetten we de hut neer op een grote parkeerplaats nabij supermarkt Kaufland. 
Je mag hier voor 10 euro per nacht staan. Nou vooruit, dat doen we dan maar eens een keer. Camping gedrag is niet toegestaan dus geen stoelen en geen luifel. Het is vandaag toch bewolkt dus…. we gaan het zien! Ik zet koffie/thee en bestudeer wat er in het stadje te doen is. Omdat ik toch bezig ben bekijk ik gelijk een aantal campings. Hé, dat is gek bij de openingstijden van een camping staat dat het vandaag een feestdag is. Nu begin ik te snappen waarom het bij de Kaufland ook zo stil is op de parkeerplaats. Wat blijkt: het is de ‘Dag van de overwinning en nationale dankbaarheid’. De Kroaten herdenken op deze dag de overwinning op de Servische strijdkrachten in 1995. Zo’n dag waarop de meeste winkels dus gesloten zijn. Omdat we net buiten het centrum staan pakken we de fiets en gaan op pad. Men stelt dat Rovinj misschien wel het leukste en mooiste stadje van Istrië is met zijn ligging aan de westkust van het schiereiland. Als we de heuvel afgaan zien we van verre al de vrolijk gekleurde daken. 
Bij de haven is het een drukste van jewelste. Vissersboten en veerboten om toeristen naar allerlei bestemmingen te varen. 
Inmiddels is de zon terug, de bewolking trekt weg en staat het zweet op onze ruggetjes. 
‘Eerst maar naar boven voor het uitzicht.’ beslist mijn vent en zo sjokken we langs een vuurtorentje 
naar de top van de Sint Euphemiakerk. Deze kerk uit 1736 is het grootste barokke gebouw van Istrië. 
De klokkentoren lijkt op die van de San Marco in Venetië zegt men.
Later op de dag merken we dat ze hier in Rovinj tweetalig zijn: Kroatisch en Italiaans. Bij helder weer kan je vanaf hier Italië aan de overkant zien liggen. En ooit was heel Istrië Italiaans. Wandelen is niet echt gemakkelijk want de kleine keien in de smalle straten zijn spiegelglad! 
Het haventje is het middelpunt van het centrum, we doen een drankje en wandelen verder door de smalle straten en bewonderen de gekleurde huizen. Net achter de haven in een smal steegje vinden we dit Italiaanse restaurant. Wow, wat een geweldig leuke plek. Grappig hoe de prijzen dan ook ineens een stuk aangenamer zijn. 
Na een heerlijke lunch en een gezellig praatje met de eigenaresse gaan we terug naar de haven voor een koffie/thee waarna we op de fietsen terug naar de hut gaan. Het is dat we zo mooi, echt bijna met de voeten erin, aan het water hebben gezeten maar 10 euro voor een koffie en een thee is absurd. 😳 
Omdat we het een super leuke omgeving vinden en de weersverwachting voor de komende dagen hot, hot, hot is besluiten we een camping te zoeken. 
Alsof het AD een vooruitziende blik heeft want, inderdaad: deze strip is weer helemaal van toepassing! 
Zo sta ik dus op woensdagmorgen aan de balie van camping Valalta. “Een turquoise oase voor naturisten!” Heb ik niet verzonnen hoor maar zeggen ze zelf. 😊 Het terrein is ongeveer 4 kilometer uit het centrum en ja, het is een terrein want buiten een mega camping verhuren ze bungalows, appartementen, stacaravans en hebben ook een eigen jachthaven. Tel daarbij op, een aantal kilometer aan strand, diverse zwembaden, restaurants, bars, winkels, een groot animatieteam voor jong en oud en succes is verzekerd! Mijn vent zit dus in de hut te wachten en ik heb net gevraagd of er nog plaats is. De dame knikt bevestigend en waarschijnlijk zie ik er zo truttig uit want pinnig vraagt ze of ik wel weet dat het een FKK locatie is? 😳 Heb ik al gezegd dat er overwegend Duitsers hier zijn? Okay, bij deze dus. Ze spreekt me ook in die taal aan maar ik spreek lekker Engels terug. 🤣 Het concept is eenvoudig: alle plaatsen hebben dezelfde prijs, je zoekt iets uit en komt dan terug naar de receptie om te melden waar je staat. Je ziet het waarschijnlijk al voor je: de keuzestress slaat nu al toe bij me! 🤣 Ik huppel terug naar mijn lover in de hut en met de plattegrond puzzelen we een route. 
Dat ding heeft trouwens de grote van een landkaart! ‘Eerst zo en dan zo, daar gaan we!’ en mijn vent trapt het gaspedaal in. We rijden langs brede lanen, smalle lanen, bars en restaurants. Die plek is te klein, daar staat een boom, dat past ook niet en natuurlijk gaat het dan ook nog mis. We tikken met de achterkant van de hut een hoge ijzeren stang boven de parkeerplaatsen voor auto’s aan. Erover discussiëren heeft geen zin want ik wilde uitstappen om te kijken hoever mijn vent achteruit kon maar volgens hem was het niet nodig en kon hij het allemaal op de camera zien! 😉Tsja…. het blijft wennen dat de hut zo hoog is! Gelukkig is het nauwelijks te zien, alleen wat lichte lakschade, doordat het vrij zachtjes ging. We gaan dus weer opgewekt verder met zoeken en daar is ie, onze plaats nummer 155! Op een hoek, onder een hele oude olijfboom en recht tegenover de bar annex grillrestaurant. 
200 Meter naar links en er is strand en 200 meter naar rechts en er is nog steeds strand! We wennen trouwens wel aan de kiezels!
Ver genoeg van het sanitair. Hoe ik aan die fobie kom weet ik niet maar ik gruwel van die gebouwen. Mensen die voorbij sjokken met zo’n ‘potti potti 😉’ die geleegd moet worden, geluiden die je hoort en wat allemaal niet meer. Ik heb bij de gedachten al de rillingen en verbaas me ook nog steeds over de mensen die gewoon tegenover zo’n gebouw gaan bivakkeren. 🤭 De hut staat, de kleren gaan uit en de bar tegenover ons heeft een lekker muziekje opstaan. Ik voel het nu al: dit gaat geweldig worden! ‘Ik weet het niet hoor, tot hoe laat is dat ding open?’ vraagt mijn vent met twijfel. We zoeken het op in de stapel informatie en het blijkt dat ie om 23.00 uur dicht gaat! Okay, ik zal eerlijk zijn: op de fiets verkennen we toch nog even een gedeelte van het terrein of er wellicht een betere plaats is….🤣
De balans na vier dagen: het sanitair is modern, super schoon en er is altijd warm water. De restaurants, bars, winkels en receptie prima en heel vriendelijk personeel. Het is groot, zo groot dat we er 2 ochtenden over doen om er helemaal overheen te fietsen! De strandbedjes en parasols zijn overvloedig, ieder moment van de dag dat we ergens bij de zwembaden of aan zee willen gaan zitten hebben we een bed en een parasol! Voor kinderen zijn er glijbanen en luchtkussens in zee en voor de echte waaghalzen zijn er zelfs hele wipe-outs in zee opgetuigd! Elke avond is er in een van de bars/restaurants live-muziek. Het is een afgelegen grote enclave op zich en dat maakt het ook wel jammer want naar het centrum van Rovinj gaat het over een smalle, niet verlichte, weg. Het zijn slechts 4 kilometer maar terug in het donker zien we dit totaal niet zitten. Zo blijven we dus lekker in ons nakie rondrennen op de camping. 
Lezen, zwemmen, een beetje strand en zwembad hangen en ‘s avonds de voetjes van de vloer. Wel fijn dat de meesten dan hun kleding aantrekken! Mijn vent bakt gevulde koeken, niet goed voor de lijn maar wel heel lekker. 
Dit maakt gelijk een bruggetje naar een reactie op de vorige editie van ons blog, namelijk: ‘Hoe komt het dat jullie niet zwaarder worden?’ 🤔 Hier het geheim! Alleen de foto’s plaatsen waarop we lekker zitten te smikkelen. Dus de rauwkost, fruit en yoghurt pictures laten we weg 😉 en voordat we een foto van elkaar maken roepen we vaak het magische woord ‘medailles’. 😳 Dat is een verhaal van vrienden van ons. Zij waren op een cruise en een kerel die zij daar ontmoet hadden moest van zijn vrouw rechtop lopen. Deed ie dat niet dan riep zij dus ‘medailles’. Nou dat magische woord gebruiken wij ook. Beter dan dat je staat te toeteren, ‘Hou je buik in!!!!’ 🤣 Oh ja, om de dag doe ik mijn oefeningen en
maak een kleine sportschool van de camper. 😊 Ondanks dat we het hier heerlijk vinden slaat de verveling toch ook toe en zo vertrekken we zondagmorgen richting Slovenië. Helaas zijn er niet heel veel foto’s bij het afgelopen verblijf op de camping te plaatsen maar dat lijkt me logisch. Als we een half uur onderweg zijn hebben we al spijt. Het is bloedheet, wie gaat er in vredesnaam op pad als het om 12.00 uur al 38 graden is? 🤔 
En nu is het weer een beetje oppassen want we zijn inmiddels al zo’n 80 dagen met elkaar op pad, de hele tijd samen, dan kan de ergernis wel eens toeslaan hoor! Ik zal ook mijn gekkigheden hebben maar mijn vent is zo eigenwijs. Echt, als ‘mevrouw DomDom’ zegt; ‘Sla over 100 meter linksaf’ is hij nog in staat om te roepen; ‘Dat zal toch zeker niet!’ 🤣 Het is een lieverd maar zo’n type dat als je thuis komt met de fiets aan de hand en vertelt dat je helemaal moest lopen omdat je fiets kapot is, hij dan vraagt of dat ding echt wel kapot is en hoe je dat weet?! 🤔 Alsof je voor het plezier een uur gelopen hebt met een onwillige fiets aan de hand. 😡 We ‘babbelen’ dus onderweg naar de volgende bestemming gezellig wie er nou weg wilde en wie niet. De mooie bochtige weg maakt veel goed, 
hij moet zich concentreren op het verkeer en ik kijk lekker naar buiten. De route op weg naar de grotten van Postojna is prachtig! 
Omdat de informatie over het gebruik van snelwegen, en dan met name over de tol, heel onduidelijk is gaan we ook hier in Slovenië weer over de binnenwegen. We willen wel betalen maar als we niet precies weten hoe dan riskeren we liever geen bekeuring achteraf! Helaas zijn de tolhokjes niet meer bemand en gaat alles via internet. Dat is voor het gewicht van onze hut niet easy om op te zoeken. 🤔
Bij de ingang van de grotten is een camperplek en er is nog plaats! Even passen en meten voordat we staan want onze plek heeft aan het eind een grote hoge boom waar de hut net onder past.
Later in de nacht blijkt dat de takken in de wind toch over het dak zwiepen. 🤣 Laat ik het zo stellen, dat gebeurd ons wel vaker en altijd ben ik dan plotseling ‘de bomenverkenner’ geweest en heb het niet goed ingeschat! 😉 Omdat we vroeg zijn besluiten we gelijk vandaag nog de grotten te bezoeken. Mijn vent gaat op internet aan de slag en al snel heeft hij twee kaartjes voor de rondgang van 15.00 uur te pakken. Rond 14.30 uur (half uur van tevoren aanwezig zijn) staan we in de brandende zon te wachten tot we naar binnen mogen in de 24 kilometer lange grotten. 
Bezoekers krijgen slechts 5 kilometer van de grot te zien, 3 kilometer met een treintje en de rest lopend. Als we in het treintje zitten voelen we het al, de temperatuur is lekker koel tot best wel koud! 
De grot heeft een constante temperatuur van 8 tot 10 graden. Ook nu zijn er weer een mensen die dit niet hebben gelezen en in ultra korte broek, chauffeurshemdje en teenslippers door de grot bibberen. 🤣 De treinrit gaat door verschillende zalen die gevuld zijn met prachtige lintvormige stalactieten en stalagmieten die zeker 2 miljoen jaar oud zijn. 
Daarna verkennen we lopend (soms door de drukte een beetje in polonaise 😉) een gedeelte van de grotten die heel heel lang geleden gevormd zijn door de ondergrondse Pivka rivier. 
Na archeologisch onderzoek denken wetenschappers dat de eerste bezoekers al in de dertiende eeuw de grot hebben ontdekt. Het bewijs hiervan zijn tekeningen op de muren van de grot. Rond 17.00 uur staan we weer buiten nog na te genieten van deze waanzinnig mooie belevenis! 😍 We wandelen terug naar de hut en oef, wat is het daar binnen warm! De zon staat nog flink te schijnen en de airco gaat hopelijk wat verkoeling geven. Ik maak een salade te eten en gooi voor de verwennerij 2 kaassoufflés in de oven. We zitten net aan de koffie als er buiten een fikse woordenwisseling aan de gang is. Het zijn onze Oostenrijkse buren die met hun Italiaanse overburen ruzie hebben. Het gaat er echt hard aan toe en de kinderen van de Oostenrijkers schreeuwen in paniek als hun moeder belaagd wordt. ‘Ik ga maar eens even naar buiten.’ zegt mijn vent en stapt op de ruziënde camperaars af. Het blijkt om de stroomaansluiting te gaan. Zo’n gevalletje: wie hoort waar en wie zit in het verkeerde stopcontact. De Italiaan is woedend en niet voor rede vatbaar. De aanbieding van mijn vent om ons stopcontact te nemen, want wij kunnen zonder stroom staan, wuift ie met wilde handgebaren weg. Zijn vrouw doet daar nog een schep bovenop door weer te gaan schreeuwen tegen de Oostenrijkers. Met de vertaal app geeft mijn vent aan dat ie terug gaat naar de hut en als ze zich bedenken dan kloppen ze maar op de deur. Hij stelt de Oostenrijkers en hun kids nog even gerust en is dan weer binnen. ‘Wat was dat nou allemaal?’ vraag ik. Hij geeft een beknopte uitleg en sluit af met, ‘My name is Corleone, and I ‘ll make you an offer you can’t refuse.’ 🤣 Na een slechte en korte nacht zijn we vroeg op. Ondanks de airco was het benauwd en de zwiepende takken werkten ook niet mee. De Italiaan is al vertrokken en de Oostenrijkers leven nog 😉 dus we kunnen met een gerust gevoel vertrekken. De rit vandaag gaat naar Triëste. 
Zo komen we dus in ons volgende land: Italië! ‘Mevrouw DomDom’ probeert weer de kortste weg in plaats van de snelste en die leidt ons door een dorpje met akelig smalle en steile weggetjes. En dan komt ons ook nog een lijnbus tegemoet. 
Via wat medekampeerders hoorden we een paar dagen terug over een parkeerterrein aan het water van de Adriatische zee waar je gratis mag staan. Het is een kleine kilometer van het dorp Muggia waar de veerpont naar Triëste gaat. Er is nog precies een mooie plaats aan het water vrij. 😊 
‘Lopen of fietsen naar de boot?’ vraagt mijn vent en we besluiten dat een kilometer net zo snel gelopen is als de fietsen uit de kelder halen. Even later sukkelen we puffend en zwetend richting het kleine stadje dat toch ook weer verrassend leuk is!
Na een half uur op de pont staan we in Triëste. Waarom weten we niet maar we hebben beiden best wel verwachtingen van deze stad.
Wellicht is het de vreselijke hitte maar na 3 uur geven we het op.
Meer dan heel veel mooie oude gebouwen, de kanalen met bootjes en het Piazza Unità d’ Italia (grootste plein aan zee van Europa) is de koffiestad helaas niet voor ons. De stad is de thuisbasis van het metaalkleurige blikje met de rode letters dat in Vlaardingen naast mijn koffiemachine staat, oftewel Illy caffé. 😊 Terwijl ik in een schoenenwinkel wat rond kijk, eigenlijk meer voor de airco dan voor de schoenen, fotografeert mijn vent nog in het rond 
en dan snellen we naar de pont voor de afvaart van half zes.
Als twee gekookte kreeften komen we bij de camper aan. Het plan om later die avond terug naar Muggia te lopen om daar iets te eten gaat van tafel en maakt plaats voor een voorgerecht van kaas en worst en een geïmproviseerde pizza waar een Italiaan waarschijnlijk van zal gruwelen. 🤣
Er staat een harde wind die voor verkoeling zorgt, het zeewater klotst tegen de rotsen en een zwanenfamilie zwemt voorbij. Prima avond met een prachtig uitzicht op de verlichte stad Triëste! 😊
Gisteravond hebben we onze twijfel opzij gezet. Ondanks de verwachte temperaturen van 40 graden voor de komende dagen gaan we toch naar Venetië. Het is zonde om zo dicht in de buurt af te haken. Voor Italië hebben we hetzelfde tolkastje als voor Frankrijk dat daar zo vaak problemen geeft maar als we op de autoroute de eerste poortjes doorrijden piept het ding er lekker op los en knallen de slagbomen omhoog. Het werkt hier wel! 
Zo rollen we de 160 kilometer naar Fusina. 
Nu denk je misschien…. Fusina, jullie zouden toch naar Venetië?! 🤔 De plaats Fusina ligt tegenover Venetië, heeft een camping aan het water met direct ernaast het vertrekpunt van een pont naar de stad met de vele kanalen en de Venetiaanse gondels! Helaas is camping Fusina vol maar de vriendelijke receptioniste verwijst ons naar de iets verderop gelegen camping Serenissima in Malcontenta. Hier hebben we meer geluk, voor 2 nachten is er nog plek. 
De receptionist vraagt me wel om even mee te lopen om te kijken want hij weet niet zeker of de plek ons aanstaat omdat ie bijna de hele dag in de schaduw onder de bomen staat! 🤣 
Hij kan ons niet blijer maken! Bij het oprijden van de loos- en laadplek (dump) voor water zie ik bij het sanitair wasmachines staan. Terwijl mijn vent de hut doet ga ik snel aan de slag met de was. 
Dit zal onderhand wel de laatste keer zijn want de resterende tijd komen we nog wel door met wat we hebben. Verder doen we die dag niet veel, we hebben ons huiswerk voor Venetië gedaan, weten dat we in deze maand niet de pas ingevoerde entree voor de stad hoeven te betalen en de vertrektijden van de veerpont zijn gecheckt. Op de camping is een zwembad maar helaas de voorgenomen afkoeling gaat niet door want je moet een badmuts op….juist, die hebben we niet! 😞 En met ons nog meer mensen niet!
Het was misschien te verwachten met al die bomen maar zodra de zon onder is wemelt het op de camping van de muggen. Het is buiten niet meer te doen en we vluchten na de afwas snel naar binnen. 😫 
Omdat het morgen weer zo’n hete dag gaat worden willen we vroeg naar de pont vertrekken. Zo zitten we rond negen uur al op de fiets en trappen de 8 kilometer weg. 
De pont zet ons midden in het centrum af. 
Beiden waren we ooit al eerder in deze stad dus het plan is ons niet al te druk maken in verband met de hitte en zien wat er op ons pad komt! 
Even afkoelen bij een mobiele airco in een winkel.
De lunch was betaalbaar en het uitzicht super mooi!
En dan kunnen we ook het flesje bijvullen. Italiaanse Aqua Pompa. 
Al het moois en al het toeristische van Venetië bewonderen we maar als ik voorstel om nu toch eens een keer met een gondel te gaan zet mijn vent zijn veto in, ‘Absoluut niet! Je gaat toch geen 90 euro betalen voor een half uur in zo’n ding!’ 😡 Ik twijfel maar aangezien er best een rij staat om in de gondels te stappen geef ik me gewonnen. Dan beter mijn euro’s uitgeven bij Jimmy Choo, wat ook niet lukt want ik heb geen zin om de hele dag met die schoenen te gaan sjouwen.
Uiteindelijk koop ik wel een mooi Venetiaans masker voor het volgende gemaskerd bal van de dansschool. Volgens de verkoper is het echt Italiaans, er zit een rood keurmerk in maar ik twijfel toch of het ding niet made in China is….🤣 
en voor het eerst in mijn leventje koop ik een waaier! 
Wat een heerlijkheid is dat voor slechts 3 euro! De pont terug hebben we om vijf uur. Het was vermoeiend en snikheet maar een heerlijke dag! Na de pont fietsen we terug naar de camping en springen onder de douche in het sanitair gebouw. Even lekker lang staan en afkoelen! Op de camping zit ook een restaurant en omdat we niet veel puf meer hebben lijkt het ons een goed plan om daar te eten. Helaas vinden de muggen dat ook en zelfs de anti muggenspray weerstaan ze, die kleine rakkers! 😫 ‘Waarom zou Noach die twee muggen eigenlijk hebben meegenomen in de Ark ?’ filosoferen we lachend tijdens het eten. Mijn vent kijkt dan bedenkelijk, ‘Nou, wat ik wel weet is dat God waarschijnlijk vanmiddag heeft gezien dat je de kerk hebt opgelicht door 50 cent in plaats van 1 euro voor de kaarsjes te betalen….🤭 Deze muggenplaag is dus waarschijnlijk je straf! 🤣
Op naar onze volgende bestemming en waarschijnlijk het laatste blog van deze reis want het zit er bijna op! 😊
en zien behalve deze luid protesterende ganzen ook een hert dat plotseling oversteekt. Net te laat voor de foto! Maar deze weg laat ook een spoor zien van het Kroatië dat onafhankelijk wilde worden. Burgers werden door Servische milities uit hun huizen verdreven, verkracht en of vermoord. Gebouwen en huizen werden vernield. 
We zien plotseling een massagraf uit 1991. 
Daarna nog veel losse gedenktekens langs de weg.
Het is de trieste historie van voormalig Joegoslavië. We kennen het allemaal vanuit het nieuws. Waarover je leest of hoort maar om het hier zo te zien maakt een mens stil. 
Ook hier hebben we geluk en is er nog een plaats vrij. Helaas niet aan het water van de Adriatische zee maar volgens de receptioniste gaan er morgen mensen weg. Dan kunnen we verkassen. 
De regen is gestopt en nadat de hut staat lopen we naar het centrum. (Wie ziet trouwens wat er op bovenstaande foto aan de hand is ?). 🤔 We hebben geen idee waar het aan ligt maar we worden vrolijk van deze meer dan 3000 jaar oude kleine stad! 
‘s Avonds eten we in een van de vele restaurantjes 
en doen daarna nog een drankje op een terras waar een bandje speelt. 😍 
In de nacht klettert de regen weer op het dak en ‘s morgens trekken er dan ook nog eens flinke onweersbuien over. 
Mijn vent gaat vlug gewapend met camera en regenjas naar het terras naast de camping om foto’s te maken van dit oergeweld. 😊 
Zoals gezegd: ieder nadeel heeft een voordeel want als ie kletsnat terug komt rennen ziet ie nog net dat een grote camper voor ons vertrekt. Zo staan we even later aan de waterkant! Helaas is de weersvoorspelling voor de komende twee dagen onstabiel maar wie doet ons wat met zo’n uitzicht! Het is easy hier, tussen de buien door wandelen we over de boulevard gevolgd door ‘s avonds een hapje eten in het centrum met onze Nederlandse buren uit Friesland. Nou vooruit, dan nog een laatste drankje bij de hut.
Als zij de volgende morgen vertrekken wordt hun plek vrijwel direct ingenomen door een Hongaars echtpaar met 2 tienerdochters. 
Ze spreken weinig Engels maar zijn heel vriendelijk. Met handen en voeten probeert de man zich te verontschuldigen voor het feit dat hun luifel zo dicht op ons staat. Heel aardig! Deze camperplaats heeft nou eenmaal minder grote plekken waardoor je soms dichter op elkaar staat maar direct aan de zee en voor een bedrag van nog geen 40 euro, dan mag je niet klagen! 
We duiken bijna vanuit de hut het water in, wel even de waterschoenen aan want die stenen zijn akelig. Zandstranden kennen ze hier niet. We zien hier langs de kust veel mensen gewoon met hun handdoek op het beton of de stenen liggen. Oeps….😫 
Later op de ochtend komt er een Duitser naast de Hongaren staan. Met de vertaal-app leggen we de Hongaar uit dat dát pas krap is! 🤣
De ramen van beide campers kunnen niet eens meer open maar de Hongaar is te beleefd om er iets van te gaan zeggen. Misschien houden Duitsers daar wel van want ook onderstaande ‘bak’ die we geparkeerd zien op de boulevard is wel van krap parkeren! 😳Onder het bankje geschoven met een halve millimeter speling. 
Op woensdag is de zon terug en blijven we nog een dag genieten hier! 
De aflandige wind is stevig en de reddingsbrigade moet eruit om een afgedreven dame op een luchtbed te redden. 
Het blijkt dat we pal op de 45e parallel zitten. Precies halverwege tussen noordpool en evenaar. 
Na een wandeling naar het bakkertje in het centrum zitten we met wat lekkers en thee/koffie voor de hut te kijken naar de mensen die op de boulevard voorbij schuifelen. Heerlijk! 😍 Daar komt een stel aan lopen met een stuk plastic in hun handen. Ze spreken de Hongaren aan. Wat we begrijpen zijn het landgenoten en zijn ze op zoek naar een pomp voor hun zwemband. 
De Hongaar kan hun helaas niet helpen maar daar is mijn lover…. de redder in nood! 😊 De band wordt opgepompt en eerlijk is eerlijk, ik heb me de hele tijd af lopen vragen of hij dit ook zou hebben gedaan als de dame dit uiterlijk niet zou hebben gehad?! 😉 
Met mijn telefoon op standje stil is dit keer het bewijs gelukt en staat de rondborstige op de foto. Het leukst is dan zijn reactie als ze weglopen, ‘Ja, je moet de medemens altijd helpen!’ 🤣 
Donderdag verlaten we deze camperplek, de ligging is perfect maar het sanitair is absoluut beneden alle peil! Die zou de test in ‘De Vakantieman’ echt niet doorstaan en is goed voor allerlei ziektes die je kan oplopen. Dan zijn we maar weer wat blij met onze eigen wc en douche. 😊 Langs de kust rijden we naar het schiereiland Krk. Het is een prachtige bochtige weg met beneden af en toe kleine strandjes. Hoe je er moet komen? Geen idee, als je al een plaats kan vinden om te stoppen of te parkeren is het daarna waarschijnlijk veel klimmen en klauteren. 🤔 Zelfs een foto maken uit een rijdende camper lukt niet. 
Voor de toegangsbrug staat er aan twee kanten file, om óp het eiland te komen én er vanaf.
Onze bestemming is het gelijknamige stadje. Gisteravond hebben we van mensen gehoord dat het erg druk is op Krk maar camping Bor, iets verder van zee zou nog plaatsen hebben. Zo staan we dus voor de balie van de camping en inderdaad: er is plek! Ze zijn niet goedkoop maar er is weinig andere keuze dus even later zitten we in een soort golfkarretje dat ons over het terrein rijdt op zoek naar een geschikte plaats. 
Laat ik het zo zeggen: ik heb de jongen laten rijden en zoeken voor dit geld! 🤣 
De camping heeft mooi nieuw sanitair en op de fiets is het net een kilometer de heuvel af en we staan aan het begin van de boulevard van het zeer levendige centrum en de verschillende (keien) strandjes van Krk. 😊 
Na wat slenteren door de oude straten 
besluiten we om terug te wandelen naar de boulevard waar we een leuk restaurant hebben gezien. Op het terras hebben ze lange houten banken/tafels voor 6 personen staan. 
Het is super druk dus we schuiven aan bij een ander stel. Op ons ‘gedag zeggen’ komt een klein antwoord. ‘Nou, dan niet!’ zegt mijn vent opgewekt. Met een lekker wijntje erbij kiezen we echt een heerlijk gerecht. Voor mij een risotto met garnalen 
en mijn vent gaat uiteraard voor iets met pepersaus of is het pepersaus met iets….🤣
Terwijl we zitten te wachten kijk ik om me heen, de vrouw bij ons aan tafel kijkt de hele tijd echt zo kwaad! ‘Ook zielig voor haar man, ze kijkt zo vreselijk zuur, wat een vreselijke vrouw!’ De woorden die ik nu tik zei ik iets anders….🤣 Mijn vent kan er nooit zo mee zitten, ‘Laat toch, waar maak je je druk om, is vooral haar probleem.’ Hun eten wordt uitgeserveerd en ze maakt een foto van haar bord. Omdat ik ze Kroatisch tegen elkaar heb horen praten vraag ik of ze Engels spreekt. ‘Shall I take your picture?’ Ze zegt; ‘No,no, thank you.’ ‘Allemachies dat is waarschijnlijk óf zijn eigen vrouw niet of ze vind hem zo lelijk dat ie niet op de foto mag!’ grinnik ik. Dan ineens zegt ze; ‘Are you Dutch?’ Dan blijkt ze familie in België te hebben, ‘Iek spreke en versta beetje Nederlands!’ zegt ze trots. 😳 Onder tafel staat mijn vent op mijn voet, oeps, nu moet ik niet als een schaap gaan zitten lachen. Met mijn meest serieuze gezicht, ‘Oh, echt, wat leuk!!’ glimlach ik tegen het stel. Gelukkig staat hun bordje voor de neus dus al snel gaan ze eten en is het gevaar geweken. Zo zie je, altijd voorzichtig zijn! 🤭 Het AD heeft het waarschijnlijk opgepikt want deze zien we er de volgende ochtend in staan. 
Na het ontbijt en het lezen van de krant fietsen en wandelen we nog eens door het stadje.
Na een lunch op de boulevard gaan we daarna zwemmen bij een van de vele strandjes. 
Ook Krk heeft ons aangenaam verrast! Dan wil ik toch nog even wat verbazing op de campinggasten delen. Want ook hier: groeten is er niet bij. Men loopt als een schim langs elkaar heen. Hoe vreemd is dit toch. Zeker omdat het vorig jaar in Spanje totaal niet aan de orde was. Ik blijf me maar afvragen of dit het ‘nieuwe’ kamperen is of dat het bij deze landen hoort….🤔 Toen wij op onze plek arriveerden waren de buren er niet. Er staat wel een tent en daar tegenover een campertje met Nederlands kenteken. Net voordat we de eerste dag naar het centrum fietsen komen ze met de auto terug van een dagje strand. Opa en oma en een gezin met drie kinderen in de leeftijd van vier tot tien jaar. Echt, vier ouderen die drie kinderen niet in bedwang kunnen houden! Ik denk dat hun buren thuis in Nederland blij zijn dat ze even opgehoepeld zijn. 🤣 Ook deze zeggen helemaal niets, niet eens gedag! De tekst tegen de kinderen is voornamelijk ‘Niet doen. Doe nou niet! Ik zeg toch: niet doen!!!’ 🤣 Vooruit, nu ik toch bezig ben: na de waarschuwing volgt dan een groepsgesprek met de kinderen en het is hilarisch en tenenkrommend om naar te luisteren ‘Kunnen jullie papa en mama verklaren waarom jullie niet naar ons willen luisteren? Maak het eens meer concreet voor ons.’ 😳 De opa en oma zitten ook in de kring en dan komt het ergste, een oma die met zo’n zalvende stem zegt; ‘Laat mij maar even, ík weet dit wel op te lossen!’ Serieus, prima voer voor een psycholoog maar ik vrees dat ie er echt wel even mee bezig is. 🤣 Wie nu trouwens denkt dat de oma hen liet kiezen uit een draai om de oortjes met haar linker of rechter hand heeft het mis. Echt, het mag tegenwoordig niet meer maar mijn vent en ik kregen ze wel en we zijn er zeker niet slechter op geworden. Niet luisteren vroeger bij mij thuis? Klein voorbeeld: In een restaurant vervelend doen? Mijn moeder hoefde alleen maar te vragen ‘Jij moet zeker even naar de wc?’ Nou, reken maar dat ik niet hoefde want je wist: daar aangekomen draaide ze je oor eraf. Luisteren deed je daarna als een knipmes. 😉 Als we later op weg naar het centrum langs fietsen en expres vriendelijk zwaaiend gedag roepen, piept dat éne jong; ‘Opa, waarom doen die mensen dat, we kennen ze niet, zijn ze dronken?!!’ 🤨 Nu denk je misschien dat ze de volgende dag wél wat tegen ons zeiden? Nee, absoluut niet. 🤣 Dan plannen we iets niet zo slim, namelijk: we verlaten Krk op zaterdagmorgen! Ook nog niet heel vroeg! Zie het voor je dat je op zaterdagmorgen in een snikheet weekend rond half twaalf bedenkt om lekker naar Scheveningen of Zandvoort te rijden. Juist, dat dus! Lijdzaam aansluiten in een file. 😫 
De reden dat we er niet helemaal bij zijn kwam gisteravond per mail. Half november zouden we op cruise gaan samen met Jan en moeders. Vanaf Savona, via Spanje, Canarische eilanden, Zuid Afrika, Mauritius en Oman naar Dubai met een 2 daagse hotel verlenging in Dubai. Ik durf het bijna niet te zeggen maar we zouden 40 dagen weg zijn waarvan de meeste overigens op zee. 😊 Door de situatie in het Midden-Oosten is de cruise geannuleerd. Natuurlijk zijn er veel ergere dingen en is dit een luxe probleem maar we balen wel! Ik heb dus deze zaterdagmorgen aan de phone gehangen met Stipreizen en moeders om van alles te regelen. 😞 Als we eindelijk het schiereiland af rijden hebben we twee uur over die 30 kilometer gedaan, ik zeg: niet slecht! 🤣 Maar ook hierna schiet het niet echt op. De weg is steil met onoverzichtelijke bochten en soms prachtige uitzichten op zee.
De ‘eendjesclub’ is ook onderweg. We zien er wel 30 op een rij !
‘Kijk jij eens voor een camperplaats, want ik ben er wel klaar mee.’ zegt mijn vent. Ik puzzel wat op de camper-app en stuit in het plaatsje Icici op Autocamp Opatija. Rond half vier staan we voor de receptie en gelukkig is er nog plek. Met de camper mogen we op het terrein zelf een plaats zoeken. Oeps, dat valt hier niet mee. Het is een terrassencamping met verschillende hoogten, veel ongelijke plekken en daarbij heeft het ook hier flink geregend dus op sommige plaatsen is niet te staan. Echt, ik geloof dat we zeker vier keer langs alle lanen zijn gereden als mijn vent het opgeeft en parkeert op de plek die ik als eerste al aangewezen heb. 🤨 
Het is wellicht herkenbaar maar je moet nog oppassen want de stemming kan dalen tot het vriespunt in de hitte. ‘Daar is een mooie plek maar ja, jij wil weer niet bij het sanitair staan….!’ foetert hij naast me tijdens het zoeken. Maar ik ben wel blij dat hij achter stuur zit want een paar keer kon de hut niet gekeerd worden en moest het hele stuk terug achteruit…. ook nog heuvel op met bochten. Helaas voor de mensen die voor hun camper/caravan zitten en denken te gaan genieten met een drankje en popcorn…. mijn vent kan rijden! 😍 Na het installeren van de hut wandelen we een paadje af naar beneden en komen op een kleine boulevard met strandje terecht. Ook hier weer stenen. En heel veel bootjes.
We doen een drankje, nog wat boodschappen en gaan dan terug. De lucht is wederom aan het betrekken. Door het rijden hebben we de lunch vanmiddag overgeslagen en vanavond staat er BBQ op het menu. Mijn vent gaat dus snel aan de slag en echt, net als hij klaar is met bakken vallen de eerste druppels vergezeld met donder en bliksem. De rest van de avond blijft het regenen en kijken we een serie op tv. Na een slapeloze nacht, door het onweer met rake klappen en verder veel rumoer op de camping, trekken we verder langs de kust. Het lijkt alsof we dit weekend een patent hebben op slechte planning want we komen in Pula op zondag. Deze stad ligt op het zuidelijkste puntje van Istrië en staat bekend om het prachtige Romeinse amfitheater. Het is een zeer populaire vakantiebestemming en dat is vandaag duidelijk te merken! In een dikke file rijden we door het centrum. De gevonden camperplek staat totaal vol. We rijden er op in de hoop dat iemand weggaat maar het vergt nog meer geduld om er weer af te komen. Alle auto’s blokkeren elkaar. En wij zijn wat breder en langer dan de rest. Dan nogmaals door het centrum naar de andere kant van de stad waar een camping is op een schiereiland. Camping Arena Stoja is zo’n grote camping waar we op zich niet veel mee hebben maar het is het kiezen of kabelen. 😞 We passeren de ‘Greeter’ bij de slagboom 
en sluiten aan in een lange rij voor de balie waarachter maar liefst vier receptionistes zitten. ‘Heb nou straks niet zoveel eisen, laten we gewoon blij wezen als ze nog plek hebben!’ sist mijn lover. 😳 Ik knik maar zodra we aan de beurt zijn kan ik het niet laten. De receptioniste laat weten dat er nog plaatsen zijn, ze gaat even kijken. ‘Nou, dan maak ik het je misschien makkelijk want die bij het sanitair mag je overslaan.’ Ik voel mijn vent verstarren maar sorry hoor, voor mij is het belangrijk! 🤣 Natuurlijk zijn ook hier alleen de duurdere plekken nog vrij maar…. het is wat het is! Wederom moeten we onze identiteitsbewijzen achter laten. Na betaling bij vertrek krijg je ze pas weer terug. Zeg maar dat het wettelijk niet mag, dit zijn op veel campings hier de regels dus we gehoorzamen maar. Ja, zelfs mijn vent! 😉 Onze toegewezen plaats is wel echt heel groot maar staat voor een gedeelte onder water door de buien van de afgelopen dagen. 
We zetten de hut neer en besluiten een rondje over de camping te lopen. Terug bij de hut komen we erachter dat we naast, de voor algemeen gebruik, BBQ plaats staan. En…. achter de witte muur 
staan verdorie de vuilnisbakken, ieeeuuww, ik ben vergeten om tegen de receptioniste te zeggen dat ik gruwel van dit soort dingen en ook daar niet bij wil staan. 😡 ‘Niet op letten, we staan en het is niet voor eeuwig.’ stelt mijn vent. Ik ben er niet gerust op, bah, bah, maar laat het maar gaan. We fietsen naar het centrum, ongeveer een vier kilometer en ook nu weer verbazing want wat is dit een leuke stad! Veel restaurantjes, terrassen, shops, een kasteel en allemaal kleine smalle straatjes, echt heel leuk! 
Het is een stad met een Romeins verleden. De tempel van Augustus is uit het jaar nul, het stadhuis ernaast ‘pas’ uit 1200.
Deze mooie dame uit 1964 😊 (zegt Roel).
Het is niet makkelijk kiezen maar uiteindelijk ploffen we bij een Italiaans restaurant op het terras. 
Verder nog een koffie/thee op het grote plein en we fietsen retour naar de camping. De BBQ plaats zit vol met mensen, lekker dan want het resultaat is een hut vol met rook! 😡 Echt, het is prima hoor dat mensen dat ding aansteken maar rond 23.00 uur is het toch wel welletjes denk ik zo….De volgende morgen rond 07.00 uur schrikken we wakker van een vreselijke herrie. Wat blijkt: de vuilniswagen is gearriveerd en stuk voor stuk worden de bakken geleegd. De lucht die nu de hut inkomt is niet te vergelijken met gisteravond, walgelijk gewoon! 🤮 Mijn vent merkt het niet want zijn ruikertje doet het niet zo goed meer door de vele fixeerdampen die hij vroeger inademde bij het foto’s ontwikkelen. Mopperend zit ik aan het ontbijt en gelukkig is mijn vent ook niet gecharmeerd van de camping. We maken er toch nog een mooie dag van, bezoeken het grootste Amfitheater buiten Italië, 
een ondergronds tunnelstelsel onder een kasteel met uitzicht,
