Na het warme avontuur in Venetië rijden we de volgende morgen richting het Gardameer. Ik was hier al eerder maar mijn vent dus niet.
We beginnen onderin bij Peschiera del Garda waar we op de camperplaats net buiten het levendige centrum nog een plekje vinden.
Het is nog steeds zo warm, zeg maar snikheet, en de camperplaats heeft totaal geen schaduw! 😳 We puffen wat, drinken wat en gaan dan met de fiets richting het meer. Gelukkig is dat ook dichtbij en zo staan we even later in het water. We koelen er niet echt van af want de temperatuur van het water is eveneens warm. Bij een strandbarretje doen we een lekker drankje en gaan dan terug naar de hut.
De camperplaats is vrij nieuw en het sanitair is prima. Na de douche vertrekken we richting de wekelijkse avondmarkt. Helaas is die niet wat we ervan verwachten, komt wellicht ook door de vreselijke hitte. We zijn er in ieder geval snel klaar mee.
Daarna zoeken we een restaurant en ploffen neer op een terras dat op een ponton in het water ligt. Daar genieten we van het diner.
Na nog wat slenteren door de smalle straatjes gaan we terug naar de hut, zetten de airco hoger en doen de rest van de avond niets meer. 😊
Na een benauwde broeierige nacht besluiten we hier weg te gaan. Het blijft de komende dagen nog steeds heel warm en het is, ondanks de airco, echt niet uit te houden. Zo rijden we langs het meer naar boven richting Torbole. Ik heb hier heel veel jaren geleden gefietst en verbaas me nu dat ik zelfs het meer eens heb rondgereden…. 🤔 In Torbole zit het echter niet mee, de campings zijn allemaal vol! Onze laatste hoop is camping Arco Lido maar ook daar zien we vanuit de verte al een bord met de tekst ‘completamente’. 😞 ‘Ga jij eens vragen of ze echt vol zijn!’ dirigeert mijn vent. ‘Ga zelf maar hoor, jij hebt altijd meer mazzel.’ zeg ik bitsy terug. 😡 Hij springt uit de camper en ik zie hem druk praten met de receptioniste. Daar komt ie terug rennen, ‘Zo dat is gelukt, we hebben in ieder geval voor 1 nacht een plekkie!’ 😳Serieus, hoe die vent van mij dat toch altijd voor elkaar krijgt, geen idee! Het is ook nog eens een prima plaats onder een grote boom dus met redelijke schaduw. 
Na het installeren gaan we naar het meer.
Het is hier een stuk drukker, zeker met windsurfers en zeilboten. 
’s Avonds bezoeken we het kleine centrum en zitten daarna nog lekker lang buiten voor de hut. In de verte klinkt onweer maar dit bereikt ons niet. Helaas kunnen we niet bijboeken want de vakanties in Italië zijn begonnen dus alles is gereserveerd. 😫Gisteravond hebben we al zitten bedenken welke route we kunnen gaan doen.
Eigenlijk willen we terug door Zwitserland maar naar wat we gehoord hebben zijn de Zwitsers streng aan het controleren op het gewicht van campers en caravans. De boetes liegen er niet om, zonde van het geld! 600-700 Euro is niks. En dan moet je ook nog uitladen. 🤨 Op internet heeft mijn vent een weegbrug gevonden op een industrieterrein in de buurt van Trento. Aan het begin van deze reis waren we op de weegbrug in Vlaardingen zo’n 300 kilo te zwaar. Iets wat mijn vent absoluut niet gelooft. Ik echter wel, zeker als ik de afgelopen weken heb gezien wat we allemaal meeslepen. De route hangt dus af van het gewicht. Bij de weegbrug komen we al snel tot de conclusie dat Zwitserland het niet gaat worden. 
We zijn nog steeds ongeveer 300 kilo te zwaar! ‘Dat komt door al die rotzooi van jou die we meeslepen en waar je niets mee doet!’ 😡 moppert mijn kerel. ‘Neem nou dat strandkarretje, dat sjouwen we al drie maanden mee en hebben hem nog niet een keer gebruikt! Over je inloopschoenenkast ga ik het maar niet hebben!’ 😡 De rest van de opsomming zal ik jullie besparen. Langs de Weinstrasse en Caldaro/Kaltern waar Roel ooit als kind op vakantie ging 
komen we bij Trento en schieten daar een kleine camping op. Deze ligt achter een hotel in een grote tuin met allemaal bomen. Hier nemen we de rest van de dag rust want het zal door de hitte komen maar er zijn momenten dat we elkaar echt niet zo leuk vinden hoor! 🤫 De volgende morgen rijden we lekker uitgerust over de Brennerpas richting Oostenrijk.
Zo belanden we in het Oostenrijkse Westendorf. In dit gebied bracht mijn vent vele skivakanties door. Het weer is omgeslagen en op camping Panorama plaatsen we in de regen de hut. 
Zodra het droog is wandelen we via een een steil weggetje naar het centrum dat hoger ligt dan de camping. Door de regenachtige dag is het stil in de straten van het centrum maar dan zien we op een hoek een overdekt terras met muziek! Gezellig! 😊 Maar helaas, de regen komt weer terug en niet zo zuinig ook. Tsja, dan zit er niets anders op dan op het terras onder de parasols te blijven schuilen. Als de regen iets minder wordt wagen we het en stappen op.
Dan ineens komen we langs een restaurant die juist vanavond schnitzels aanbieding heeft! De keuze is niet zo moeilijk, zeker omdat het water inmiddels weer flink naar beneden komt.
Uiteindelijk stopt later op de avond de regen en komen we weer op de camping. Na al die wijntjes is het maar goed dat de weg bergaf gaat….zullen we maar zeggen. 🤣
Wat we hier verder doen: fietsen (ga ik niet meer doen met mijn vent 😫), wandelen (wil mijn vent niet meer doen met mij 😫). We verdwalen….
maar landen dan toch in Kitzbühel.
De volgende dag gaat het op de fiets richting Söll, waar we natuurlijk een Tyroler Gröstl en als toetje nog een apfelstrudel eten! 😍
Een kunstenaar heeft in zijn tuin een aantal beelden staan, waaronder deze Amerikaan compleet met kapot geschoten oor! 😳
Terug op de camping komen we in een hels kabaal terecht. 😳Tegenover ons staat een vouwwagen. Vanmorgen heb ik ze buiten zien zitten, een echtpaar met een kindje van ongeveer twee jaar. Ik weet, het is mijn aanname maar het is zo’n stel dat wortels eet en plastic verafschuwt, zeg maar. Na een kwartier brult dat kind nog steeds en nu harder en harder. 😳 De vrouw hoor ik niet, wel de man, ‘Wil je dan je bedje uit en spelen? Stop je dan met huilen?’ en zo gaat het door. 🤨 Het is tenenkrommend en ik kijk eens om me heen of wij alleen ons daar aan ergeren. ‘Als je als volwassenen zo gilt dan sluiten ze op in een dwangbuis.’ stel ik terwijl de andere campinggasten ook naar de herrieschoppers staren. Ik ken mezelf, dit gaat niet goed, ik moet me er mee bemoeien. 🤭 Met grote passen loop ik naar de overkant en roep in de tent van de vouwwagen, ‘Hallo, mag ik even iets vragen, gaat het allemaal goed hier?’ Echt, op een vriendelijke toon hoor! 😊 De man en het kind kijken me verstoord aan en dan komt het! ‘Let maar niet op haar, zij heeft namelijk stress omdat we morgen naar huis gaan!’ 😳 Echt, ik weet even niet wat ik moet zeggen en meer dan een langgerekt ‘Okay….’ krijg ik er niet uit. ‘Ja, het is wat, ze hebben zo een eigen willetje. Ik hoop dat ze zo beseft dat stoppen beter is.’ vervolgt de vader. 🤨 ‘Nou, ik en alle andere campinggasten hopen dat ook, ik kan mijn eigen man niet eens meer verstaan door dat gegil! Succes!’ 😡 roep ik boven het gegil uit en been weer terug naar de overkant. Links en rechts zie ik de andere buurtjes goedkeurend naar me knikken. De herrie gaat nog even door en dan is het stil, de tiran loopt buiten. Daar komt de moeder aan, die was gevlucht naar de douche zie ik. Grappig is dat je sommige dingen gewoon voelt want natuurlijk gaat die man klagen dat ie aangesproken is door die Nederlandse bourgondische wijndrinker van de overkant, ik dus! 🤣 Nou, maakt mij niet uit, de sirene is uit dus dikke prima! Kan het nog gekker? Ja, zeker! 😫 Uit de verte komt een andere worteleter aangelopen met haar net afgewassen boeltje. Ze stopt bij het echtpaar met de tiran en kirt dan, ‘Oh, gelukkig is ze weer stil ! Heel mooi, echt heel mooi van jullie! 🤭 Maar nog een vraagje ; zijn jullie wel eens in therapie met haar geweest?’ Als de vrouwelijke helft ontkent dan gaat ze verder, ‘Het kan zo vreselijk goed helpen, echt mijn ervaring is doen, doen, doen!’ Ze geeft allerlei voorbeelden en laat op het laatst het adres van de therapeut achter, ‘Doen hoor, echt doen!!!’ en ze fladdert weg. 😳Mijn vent en ik zitten in verbazing, het gaat om een kind van twee en die heeft stress!!! Sodeju, die gaat nog een zwaar leven krijgen. 😉 Maar ja, de oplossing die mijn ouders hadden mag niet meer. Mocht ik al het lef hebben om zo te gaan gillen dan was de keus een tik met de linker of rechterhand. 
Na drie dagen reizen we verder en komen we via Augsburg,
en Heidelberg,
in Sankt Goar terecht. Allemaal stuk voor stuk verrassend leuke plaatsjes! Met name Sankt Goar dat langs de Rijn ligt. 😍
De camperplaats waar we staan ligt schuin tegenover de 132 meter hoge rots waarop het beeldje van de Loreley staat. Volgens de legende was zij een zeemeermin die op deze rots zat en haar gouden haren kamde. Met haar prachtige lied leidde ze schippers af. Die letten niet meer op hun koers en zo kon het gebeuren dat hun schepen op de rotsen vergingen. Op de fiets klimmen we naar haar beeld toe en genieten van het uitzicht.
We maken een vaartochtje tussen Boppard en Sankt Goar.
En gaan met de kabelbaan omhoog naar de Vierseenblick waar je uitkijkt over een enorme bocht in de Rijn. Het lijkt wel wat op Horseshoe-bend in Amerika. Maar dan anders.
De wandeling naar beneden moet je bij regen niet doen denk ik.
We sluiten af met een gezellige avond en kort nachtje op de camperplaats in Eerbeek bij Roel zijn zus en zwager. 😊
Het waren drie mooie maanden waarin we heel veel hebben gezien! 😍 Er zijn landen en plaatsen waar we niet meer naar terug hoeven, gewoon omdat het onze interesse niet kon krijgen. Maar er zijn ook plaatsen, zoals de steden langs de Rijn, waar we zeker weer eens heen zullen gaan. Voor nu willen we jullie allemaal bedanken voor het meereizen en de leuke reacties op ons blog! 😘 Is het heerlijk om weer thuis te zijn? Zeker wel! De afgelopen week was druk: met een kapmes door de tuin en een mega berg wasgoed!
Maar ook gezellig: een etentje met moeders en Jan, en het stelletje uitzwaaien. Zij zijn een weekje met het MS Rotterdam vanuit Rotterdam naar Noorwegen. Nou, als we toch in de stad zijn dan pakken we de zaterdag traditie maar weer op en doen een wijntje in de markthal bij Pinchos.
En last but not least: het feest bij Frans en Mirjam. Dit was weer super gezellig en ook al lust ik geen oesters….🤮
dit is ook wel het vermelden waard: ik heb een vega-hamburger gegeten. 
Zo Frans, het staat zwart op wit. Oh ja, ik moet er nog bij vermelden dat het best lekker was. Alhoewel dat kan ook aan de cheddar cheese of de drank gelegen hebben! 🤣
Lieve lezers, tot een volgende keer dan hopen we dat jullie weer met ons mee willen reizen! Hieronder de route van drie maanden en 7500 kilometer. 😘
Vandaag de dag zie je alleen nog aan een anders gekleurde rij straatstenen met soms een metalen strip waar de muur stond.
Het wisselen van de wacht op de Unter der Linden, de ‘Champs Elysees’ van Oost Berlijn.
De Oost Berlijnse Mühlenstrasse. Toen vanuit de auto want de volkspolizei in Oost was er niet zo happig op dat de muur van de oost kant gefotografeerd werd om voorbereidingen van ontsnappingspogingen te voorkomen .
Nu is dit een van de stukken waar de muur (na de aanvankelijke sloop) is teruggezet en het een walhalla voor graffiti kunstenaars is geworden.
Het Volkspaleis, volgens mij toen het hoofdkwartier van de SED, de communistische partij van de DDR,
is zelfs totaal gesloopt en er is een parkje voor teruggekomen.
De Brandenburgertor die toen in een totaal lege vlakte stond
en waar de muur op praktisch een paar meter omheen liep. 
Alleen de rij klinkers net boven de onderkant van de volgende foto verraadt waar de muur stond.
Het Sovjet gedenkteken in West Berlijn waar Russische soldaten nog lang na de val van de muur de wacht hielden.
Het monument zal niet gesloopt worden, uiteindelijk is het een eerbetoon aan de 25 miljoen Russen die hun leven hebben gegeven in de Tweede Wereldoorlog. Maar gezien de gebeurtenissen in Oekraïne van de laatste jaren weet ik niet of ze er in Berlijn nog zo blij mee zijn.
Het Pergamon museum in Oost Berlijn.
36 jaar later is het een grote bouwplaats.
De Rijksdag waar minder dan een jaar later op 3 oktober 1990 Duitsland weer verenigd werd en waar ik ook bij was.
Ook hier nu een grote bouwplaats.
En een laatste foto, weer van Checkpoint Charlie, waar in 1989 de eerst Trabi’s over de grens kwamen.
Hoe het allemaal begon? Gunther Schabowski van de SED hield een persconferentie en versprak zich. ‘Dan mógen jullie reizen. En dat gaat direct in’. De beelden zijn bewaard gebleven ! 
Het originele grenshokje van de Amerikaanse militairen is in de jaren 90 verdwenen, waarschijnlijk gesloopt. Maar speciaal voor de toeristen is er iets wat er op lijkt teruggezet. Waar gegarandeerd nooit een Amerikaanse militair in op wacht gestaan heeft. Ach, alles voor de commercie….
Tot zover weer één van de vele mooie bijzondere verhalen uit de carrière van mijn vent. 😊 We zitten dus in Berlijn! Bij het zoeken naar een camperplaats kwam ik op de site van Wohnmobil Oase. Zo goed als in het centrum, mét voorzieningen en een stevige prijs van 32,50 euro per nacht maar wat wil je in een mega stad! 😊 Gelukkig zag ik nog net op tijd in de reviews dat reserveren, ondanks de hoeveelheid plaatsen van 100, wel aan te raden was. We hebben geluk en kunnen boeken tot 1e Pinksterdag. De planning is om de 200 kilometer die we moeten rijden te splitsen in twee stukken, zeker omdat we Leipzig pas aan het begin van de middag verlaten maar onderweg krijgt mijn vent zijn voet niet meer van het gaspedaal en blaast door tot de nieuwe stek. 😳 Waar we wederom mazzel hebben en een dag eerder terecht kunnen. 
De weersverwachting voor aankomende dagen is helaas niet helemaal top. De temperatuur is prima, zon maar met af en toe een heftige bui en onweer. Dat hebben we geweten! 🤣 Wat we allemaal zien en doen is eigenlijk hierboven in het verhaal van mijn vent al te lezen. Gewoon omdat het ook heel leuk is nemen we 1 dag de metro en crossen daarmee door Oost en West. 
Natuurlijk laat ik me weer verleiden en neem een curryworst….🤣 
Zaterdag, de laatste dag, gaan we naar de dierentuin: Zoo Berlin. Hier hebben ze namelijk panda’s en die hebben een tweeling op de wereld gezet. So cute!😍 
Ook nu is het weer onbestendig en zitten we ruim een half uur in het overdekte verblijf bij de panda’s te schuilen omdat er een waanzinnige regenbui met onweer overtrekt. 😳
Daarna lopen we nog een tijd langs de andere dieren.
De dierentuin is zeker een aanrader! 😍 De rest van de dagen fietsen we heerlijk door de stad. Berlijn is super leuk om met de fiets te doen. De fietspaden zijn duidelijk en goed aangegeven en vele fietsers maken er gebruik van. 😊 Samen waren we al eerder in deze geweldige stad maar het blijft indrukwekkend om te zien waar de muur stond en je in te beelden wat het met mensen gedaan heeft.
In niemandsland bij Checkpoint Charlie is nu een stadsstrand. 
Bij de Bernauerstrasse is een grote fototentoonstelling op de muren gemaakt van panden die vroeger déél waren van de Muur.
Eigenlijk net als in het echt onderbreekt mijn vent me ook nu 😉 met nog wat informatie: Er is daar een stuk muur teruggebouwd inclusief een uitzichttoren waar je kan zien hoe het er vroeger uitzag. Binnenmuur, buitenmuur en daartussen in een mijnenveld en een Schutzstreifen. Daar mochten de vopo’s je legaal vanuit de wachttoren neerschieten. 
Er zijn ook verschillende vluchtroutes te zien waar mensen die wilden ontsnappen tunnels onder de muur door groeven. Soms qua richting helemaal verkeerd en kwamen ze tussen beide muren in naar boven.
Na de val van de muur sloegen muurspechten toe. Alle graffiti werd eraf gehakt en verkocht. Alles wat je nú nog als souvenir koopt heeft gegarandeerd niet op de muur gezeten maar is nep.
Checkpoint Charlie waar Russische en Amerikaanse tanks in 1961 tegenover elkaar stonden. Als er 1 schot gelost zou zijn was de Derde Wereldoorlog begonnen in de Friedrichstrasse.
Er is een Ampelmann winkel. Het mannetje op het voetgangersstoplicht is cult geworden. 😊
Kreuzberg: De ‘Turkenwijk’
De Oberbaumbrücke die 28 jaar afgesloten was.
Leuke nieuwe passages in het oude Oost Berlijn.
De klok staat nog steeds op Alexanderplatz. 
Metrostation Nordbahnhof waar de muur letterlijk doorheen liep. Metrogangen én metrolijnen werden in 1961 gewoon dichtgemetseld.
Foto’s van doodgeschoten vluchtelingen.
Hier neem ik het weer over om af te sluiten. 😊 Ook deze dagen is er geen betere gids dan mijn eigen vent. We fietsen en wandelen ontelbare kilometers in zon en regen en hebben er wederom mooie indrukwekkende herinneringen bij. Maar eerlijk is eerlijk, zijn zin ‘Ik krijg er nog kippenvel van’ kan ik even niet meer horen! 🤣
Toen ik thuis de planning van de route door nam heb ik me niet helemaal gerealiseerd dat we ook in wateren zouden komen die onveilig zijn. Op maandag, de eerste zeedag, komt er ‘s middags een snel klein scheepje naast de Sinfonia varen en bewapende mannen stappen aan boord. Dit gebeurde vrij vlot en weinig passagiers hebben dit gezien, wij helaas ook niet. Er zijn 16 zwaar bewapende Israëlische kerels gekomen om ons tegen piraten te beschermen. De Sinfonia zal op weg naar de Seychellen langs Jemen en Somalië varen. De doorgang tussen die twee ‘schurkenstaten’ is maar enkele kilometers. 
De dekken waarover je buiten helemaal kan rond wandelen, dek 6 en dek 12, worden daarom nu na 19.00 uur afgesloten. 
Wij zitten op dek 7 en als we die avond naar bed gaan en uit het raam naar beneden kijken blijkt ook het buitenlicht uit te blijven. Het is vreemd om te weten dat beneden ons bewapende kerels de wacht houden. De volgende dag is er overdag ook security op dek 12. 
Zij scannen de omgeving af en staan in verbinding met de bewapende eenheid op dek 6. Mijn lover en ik lopen een rondje over het bovenste dek en omdat de security vriendelijk gedag zegt spreek ik hem aan. ‘Can I ask you something?’ 
In het gesprekje dat volgt krijgen we te horen dat er hier enkele dagen terug nog een poging was om een schip te enteren. De piraten komen met vier tot vijf bootjes, zijn vaak razendsnel en proberen aan boord te komen om passagiers te gijzelen en zodoende hun eisen kenbaar te maken: losgeld. Voor nu hebben we geluk want er staat een super harde wind met flinke golven, dat maakt het voor de kleine piratenbootjes extra moeilijk.
om ons ‘s avonds op de dansvloer bij Manhattan, in het casino 
of het theater te vertonen,
zoals eerder gezegd: vervelen hoeft echt niet! 😊 Maar het kan met ons niet anders of er is wel weer wat! 😳 Moeders is nog steeds verkouden en ik ben dinsdagavond ineens niet zo lekker. In de nacht een paar keer wakker en woensdagmorgen heb ik overal spierpijn en een barstende hoofdpijn, mijn keel voelt ook raar. WTF, wat is dit? Een migraine aanval of heb ik toch covid van de Italiaan gekregen? Mijn lover en moeders gaan alleen naar het ontbijt terwijl ik in bed blijf. Alleen voor het pakken van een covidtest kom ik er even uit. Terug in de hut helpt mijn lover met de test en gaat dan retour naar boven om in het restaurant een theetje voor me te halen. ‘Ik hoor het zo!’ roept ie. Moeders blijft even bij mij in de hut wachten op de uitslag. De covidtester ligt op mijn nachtkastje en vanuit bed kijk ik er met een scheef oog naar. Vijftien minuten wachten is best lang. Maar zie ik daar nou al rode streepjes? Waar is mijn bril?? Ik kan het ding zo snel niet vinden en pak de tester, ‘Gloeiende, gloeiende, ik heb covid!!!’ piep ik tegen moeders. ‘Ga direct naar Roel, hij moet nu terugkomen!!’ 😪 Even later zwaait de deur open en daar staan ze, het koppel dat ik waarschijnlijk 5 dagen niet ga zien want ik zal in quarantaine moeten! 😳 Ik laat mijn lover de tester zien. Dan kijkt hij mij vervolgens met ongeloof aan en foetert; ‘Die test is negatief, zet eerst je bril op dombo voordat je kijkt dan zie je tenminste hoeveel streepjes er staan!!!’
😡Oeps, ik zeg maar even niets meer! 🤣 ‘s Middags ben ik redelijk opgeknapt, trek de stoute schoenen aan en ga naar het zwembad: even kijken of mijn husband en moeders alweer met me willen praten! 🤨
dan weer komt Neptunus aan boord omdat we de evenaar passeren. 😊 
Eerst een pets water over je hoofd bij Neptunus, daarna een (echte) octopus kussen….
Vervolgens krijg je een scheut vanillevla over je heen, 
en om het af te maken een hand chocoladepoeder. En lekker in je haar wrijven. De kapper zal wel commissie moeten betalen….en wíllen betalen….
Gelukkig wordt het zwembad door zes man daarna gelijk weer geleegd, schoongemaakt en opnieuw gevuld. En dan blijkt met de GPS dat we nog meer dan 4 graden (=twaalf uur varen) van de evenaar zitten.
Natuurlijk is het ook een groot ‘mensen kijken’ gebeuren. Met verbazing spotten we iedere keer weer wat er allemaal voorbij schuift. Want serieus, je kan toch wel iets aantrekken als je voor het ontbijt of de lunch naar het restaurant gaat, ook al is het een buffet….
En het zijn precies altijd de types die het niet kunnen hebben! 🤮 Het maakt me niet uit of je dik of dun bent, lelijk of knap maar WTF waarom zonder shirt of in slechte bikini/badpak waarin je borsten op je buik hangen naar het buffet. Denk even om de gevoelens van de medemens! 🤣 Dan zijn er ook ‘de zwemmers’ (zo noem ik ze maar even) want die lopen direct na het zwemmen op natte blote voeten zo het buffet binnen. Soms een handdoek achter zich aan slepend waar ze zich een soort van mee afdrogen. Voordeel: de vloer is gelijk weer schoon en droog.😉 Er iets tegen het personeel van zeggen helpt niet want ook hier: de klant is koning. 🤨 Er is wel 1 keer iemand op de gala-avond uit de Manhattan verwijderd. De beste man liep in een voetbalbroek, chauffeurshemd en crocs in het rond te springen. Echt, het lijkt alsof het veel mensen steeds minder en minder kan schelen hoe ze eruit zien. De verwassen, niet bij elkaar passend en te kleine bikini’s en badpakken zijn niet te tellen, zo slecht. Ik geef gelijk toe dat ik een zeikerd ben maar even serieus, op jezelf letten en een beetje trots zijn hoeft echt niet altijd duur te zijn. Gelukkig hebben we ook nog een aantal bijzondere aparte types aan boord: deze dame bijvoorbeeld. 
Ik ben slecht in schatten dus geen idee hoe oud ze is, een Française die alleen reist en op Instagram bijna 60.000 volgers heeft (nu plus 1, jullie kennen mijn vent). Overdag paradeert ze in een string met daarboven een vrije invulling voor een bovenstuk. Ook langs het buffet, alhoewel dan draagt ze een doorschijnende pareo over een bilpartij waar Bertha 23 jaloers op is. Dit draagt ze ook met aerobics 
en een aantal keren is de AED er bijna bij moeten komen om de rikketik van de aanwezige toeschouwende bejaarde heren te stabiliseren. 😉 ‘s Avonds laat ze op de dansvloer alles lekker schudden in een te krappe zoveel mogelijk onthullende jurk. Dit is ook zo’n man-vrouw ding want waar ik denk; ‘Arm kind, waarom gedraag je je zo? Wat is er mis in je bovenkamertje?’ 🤔 Zit mijn husband toch nog steeds als een soort hijgend hert te kijken als ze voorbij dendert. Moet wel gezegd: hij is een van de weinigen die een praatje met haar durft te maken. Gelukkig is zijn rikketik na 2 operaties in orde. 😉 Van de Française naar deze twee vrolijke Japanse dametjes.
Iedere avond bij het diner een ander hoedje op en zodra ze aan hun tafel zitten komt er een grote IPad waarop ze foto’s van zichzelf bekijken. Op de dansvloer zijn ze elkaar continue aan het filmen terwijl ze gekke danspasjes maken. Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen op zee richting de Seychellen? Dagelijks weer allerlei figuren van handdoeken op je bed:
Gezellige etentjes met nieuwe vrienden: Jolanda.
Kikkerbillen op het menu? Alles moet je een keer proberen. Smaakt gewoon naar kip overigens.
Moe van het niks doen, hoewel de blog ons ook wel elke keer weer een dag werk oplevert.
Stevige ontbijtjes. 
Vast ongezonde lunches.
Zorgvuldig opgemaakte toetjes.
De kerstsfeer komt ook al aan boord.
Maar eerst nog een Italiaans feestje waarbij het bedienend personeel op de tonen van de WK voetbalsong ‘Magic in the air’ en het lijflied van de Sinfonia in optocht door de eetzaal komt met grote taarten. En de gasten enthousiast terug zwaaien. 
De Italiaan kwam na 5 dagen vrij uit de covid gevangenis. Het is een apart gedeelte van de negende verdieping. Je mag je kamer alleen uit om een klein stukje op de gang te lopen. Iedere dag ‘s morgens testen, extra vitamine shot, eten en drinken wat je wilt, balkonhut en niet onbelangrijk: het internet is er (in tegenstelling tot de rest van het schip) perfect. Volgens zijn info zitten er nu nog maar drie vast hoewel het kuchen, hoesten en proesten aan boord nog steeds een lieve lust is. Het is echter niet verplicht om te testen dus wie weet hoeveel passagiers het hebben zonder het te (willen) weten….😳Mijn husband, voetbalhater nota bene, ging uit zijn dak toen Duitsland verloor met het voetbal. Iedere Duitser aan boord moest zijn gezang horen met drie rondjes om de ontbijttafel:
‘Schade Deutsland, alles ist vorbei, alles ist vorbei !!’ Hij probeerde zelfs om de kapitein over te halen door te vragen of de beste man het door de luidspreker zou willen omroepen?! 🤣 Moeders en ik gingen naar de kapsalon want de haren hadden een verfje nodig. 😊 
Door uiteenlopende oorzaken komen we waarschijnlijk 6 uur later op de Seychellen aan. De officiële aankondiging is dat de vertraging in Jeddah is ontstaan door een probleem met het tanken van de brandstof. Het onofficiële bericht: er zijn 2 personen aan boord overleden die in Jeddah vanuit het boordmortuarium naar hun thuisland zijn vervoerd. Ook hier geldt: het is net als met een massage. Niet altijd een happy-end. 🤭 Onze geverfde haren hebben dat gelukkig wel want stel je voor dat je met zó’n kleur de rest van de tijd aan boord in het rond loopt. 🤣
De Sinfonia van de MSC zal 16 november vertrekken vanuit Venetië. Vandaar gaat de reis in 31 dagen via Kroatië, Griekenland, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion naar Zuid Afrika Kaapstad. Er was veel onduidelijk over het visum van Saudi Arabië maar het is me gelukt! Toen kwam de wijziging in de route: Seychellen zou Oman worden en werd toch weer gewijzigd in de Seychellen. Wel of geen antigeen test. Dat werd een wel en ook nog 1 die maar max 48 uur oud is. Zo gaan mijn husband, moeder en ik op dinsdagmiddag naar de teststraat. Toch wel spannend want stel dat 1 van ons positief test….😳 Gelukkig zijn we alle drie negatief en iets opgeluchter gaan we richting Amsterdam voor de volgende hindernis: Schiphol! We hebben morgen een vlucht om 08.40 uur naar Venetië. Maar met de strubbelingen op Schiphol is het better safe than sorry dus een overnachting aldaar en vroeg uit de veren. Vriend Peet Verhoef brengt ons naar hotel Corendon Plaza Schiphol en eet een lekker hapje mee. 
Onze vlucht hebben we ook bij de MSC geboekt, dus wat er ook gebeurt, zij moeten zorgen dat we aan boord komen. Hindernis 1: De rechtstreekse vlucht naar Venetië is veranderd in een vlucht met een overstap in Frankfurt. 
Hopelijk gaat dat goed met de bagage! 
Vier uur later op Italiaanse bodem halen we opgelucht adem als we de koffers (mijn handige lover heeft er ook airtags in gestopt dus we wisten al dat ze aan boord waren) op de band aan zien komen. In de aankomsthal melden we ons bij de stand van de MSC. Na de papierwinkel moeten we in de hal wachten. ‘Just 20 minutes wait.’ Uiteindelijk wachten we ruim een uur voordat we naar de bus lopen die ons naar de cruiseterminal in Venetië brengt. 🤣 Dan gooit men de vaart erin want het is inmiddels 1 uur voor vertrek van het schip. De incheck gaat snel en met een bootje worden we naar de Sinfonia gevaren. 
Op het moment dat we aan boord stappen maakt het schip zich al klaar om de trossen los te gooien.
Wat een hectiek allemaal. Aan boord komen we in een mensenmassa terecht. Een bemanningslid dirigeert ons naar de hut, ‘Quick, quick!’ We moeten daar op de tv de ‘sloepenrol’ gaan bekijken om ons vervolgens te melden bij het muster station. Zodat we in geval van nood weten waar we heen moeten om in de reddingsboten te komen. Bij de hut staat onze tippie voor de komende weken al klaar, een aardige knul. We maken snel een praatje en geven hem alvast de fooi met de sleutelhanger met miniklompjes die ik thuis in elkaar heb gefrutseld. De rest zal ik jullie allemaal besparen maar rond 22.00 uur openen we uitgeput de deur van onze hut pas weer. Wat een gedoe allemaal, een receptie waar we anderhalf uur hebben gewacht op een drankenkaart, snel wat eten en een drankje, we zijn kapot van vermoeidheid en ergernis. 😡 Wat een verschil met de Holland America Line allemaal. Mijn lover komt als eerste in de hut en wat is dat? Er staat slechts 1 koffer! De andere 2 zijn er niet! Mijn moeder heeft wel alle bagage. Daar komt tippie al aangesneld, ‘Everything allright madame Sia?’ We moeten naar de receptie voor de vermiste koffers. Oh nee, weer terug naar die rij! 😡 Gelukkig gaat het dit keer iets vlugger en de koffers zijn snel terecht. De labels met het hutnummer waren eraf geraakt. Terug in de hut passen mijn lover en ik er niet meer in met al die bagage. ‘Ga op bed zitten, ik ruim op.’ beveel ik hem terwijl ik ondertussen foeter op de kleine hut met zo weinig kastruimte. Ik moet het ook niet vergelijken met de HAL want de laatste reis met het MS Rotterdam was totaal anders. Maar ja, dat was een super nieuw schip en de Sinfonia is een oude dame. Het prijskaartje is natuurlijk ook een verschil dus…. 😞 Zodra mijn hoofd even later het kussen raakt ben ik weg om rond 07.00uur wakker te schrikken. We hebben gisteren op advies van een doorgewinterde MSC medepassagiere een drankenkaart gekocht. Volgens haar haal je het er gemakkelijk uit. Het moet gezegd: de prijzen in vergelijk met de HAL zijn aangenaam. Onze pas kon gisteren niet meer aangepast worden omdat de machine kapot was. 😳 Dus wakker geworden trek ik snel wat aan en snel naar de receptie. Hopelijk staat er nu nog geen lange wachtrij! Ik heb geluk en met een kwartier is alles geregeld. We zijn deze morgen ook op de eerste plaats van deze reis, namelijk Split. Maar daar over later meer! 😊 Eerst over het reizen met mijn alleenstaande moeder. 
Dit is de eerste keer dat mijn lover en ik met haar op vakantie zijn zonder pa. Dat het garant zal staan voor grappige scenes blijkt al snel. Het begint al in de aankomsthal van vliegveld Marco Polo. Samen met een flink aantal andere passagiers staan we dus te wachten op transfer naar het schip. Een wat oudere kerel loopt wat rondjes om ons heen en steekt dan zijn hand op naar mij. In het Engels vraagt hij of we ook op de bus van de MSC wachten. Goeie openingszin want we staan in een speciaal vak van de cruise maatschappij! 🤣 Al snel blijkt dat het hem om moeders te doen is en gooit hij zijn hele cv over ons heen. Hij komt uit Denemarken, reist veel, is gezond en heeft geld. Zo dan! 😳 Moeders is niet onder de indruk en vertrekt richting toilet. Als ze terugkomt zegt ze tegen mij, ‘Hij stinkt naar rook, bah. Het is vast een roker!’ De kerel glimlacht wat en heeft geen idee. 🤫 Later aan boord zwaait ie vrolijk terwijl hij roept, ‘See you at the bar!’ So far so good…. De volgende avond komt casanova nummer 2, hij dient zich bij het diner aan. Bij het voorstellen blijkt het een Nederlander te zijn. Bij het eerste glas wijn is hij nog terughoudend maar na het derde glas hangt hij aan mijn moeders arm. Hij geeft haar een vette knipoog en zegt, ‘Wij begrijpen elkaar!’ 🤨 , iieeeeuuww, wat een griezel. Ik hoop niet dat mijn moeder hem leuk vind! Ook deze gooit zijn hele levensverhaal op tafel: een huis van anderhalf miljoen, reizen van minimaal drie maanden en ook niet onbelangrijk….hij heeft geen lichamelijke gebreken! 🤣 ‘Ik heb vandaag in Split nog nieuwe onderbroeken gekocht, van die moderne.’ besluit ie het verhaal. Echt, je kan me wegdragen! 🤣 Moeder zit onverstoorbaar te luisteren, Roel ergert zich kapot en ik zit erbij alsof ik een of ander sex-speeltje ergens heb verstopt want mijn hele lijf trilt van het ingehouden lachen. Het leukste moet nog komen want na een uitgebreid verhaal over een dure reis vertelt hij over een chef-kok met de naam Escoffier. ‘Hebben jullie zijn naam wel eens gehoord, vast niet?!’ stelt ie triomfantelijk vast. En echt, mijn moeder die absoluut niet kan koken knikt en zegt; ‘Ik heb er thuis een kookboek van, Auguste Escoffier. 😳 De kerel grijpt weer haar arm, ‘Ik wist het, jij bent goed in de keuken!’ Ze kunnen me inmiddels wegdragen want echt, mijn moeder kan nog net een ei bakken! Zelfs water kan ze laten aanbranden. 🤣 Dat boek zal vast van mijn vader geweest zijn want díe kon het als de beste. ‘Waarom zou mijn moeder dat boek hebben?’ vraag ik piepend van de lach aan mijn husband. ‘Geen idee, want ze kan totaal niet koken!’ giert ie. Van de andere kant van de tafel kijkt de kerel mij pinnig aan en slijmt dan tegen mijn moeder: ‘Arme vrouw, doet zij altijd zo bazig en lelijk tegen je?’ 🤮 Ik schuif het laatste hapje van mijn dessert naar binnen en sta op. ‘We gaan moeder, opschieten! Op naar de volgende, en door…..!!!!’ Heeft moeder een glaasje teveel op of baalt ze ook van die kerel maar als we weglopen roept ze naar hem, ‘Mij niet appen!’ 🤣🤨🤣
Mijn vent voert ondertussen een ware paaldansact uit om de parasol goed in het zand te krijgen, dit al nog met de sandalen aan onder het deinende klokkenspel. ‘Misschien moet je iets door je knieën want zo voorover sta je wel heel erg raar!’ sis ik hem toe. Verstoord kijkt ie op, geen idee waar ik het over heb. Grappig eigenlijk hoe snel je went zonder kleren.
We hebben in ieder geval deze speciale stickers nodig, die aangeven
Alsof iemand op een fiets dit zal opmerken in zijn laatste levende seconde..! 🤔 Er gaan al verhalen om het maar weer af te schaffen. Bij de tolweg gaat het om de hoogte en met een hoogte van 3.30 (zonder antennes en airco) zullen we in klasse 3 komen. Dus we besluiten om eerst maar eens binnendoor te rijden en de tolwegen te vermijden. Nou dat weten we! Laat ik voorop stellen dat het een super mooie rit is maar ook heel heel erg lang. 
We eten iets makkelijks als avondeten en daarna is het weer gas op de plank want de tijd snelt voorbij maar de kilometers niet. Net voorbij Limoges zet ik de hut neer op een camperplaats, het is inmiddels 22.30 uur! In het donker zoeken we een plek maar hij is helemaal vol. Aan de zijkant bij het naastliggende restaurant zien we nog licht. ‘Ik ga vragen of we daar kunnen staan.’ roept mijn vent en sprint naar binnen. Al snel komt ie terug, ‘Het mag, ze vinden het goed!’ 😊 ‘Kon je je redden in het Frans, begrepen ze je?’ vraag ik belangstellend. ‘Natuurlijk!’ zegt ie, ‘Ik vroeg gewoon, do you speak English?’ 🤣
De volgende dag trappen we de laatste 300 kilometers weg en arriveren eindelijk in Pezuls. Het zijn gezellige dagen bij Jan en Toke. 
We bezoeken de markt in Issigeac 
en Le Bugue 
en liggen bij het zwembad. Op de camping is het rustig, je kan merken dat er toch veel Nederlanders vakantie houden in eigen land.
Als de zon plaats maakt voor regen besluiten we na een paar dagen verder te trekken. 
We hebben geen plan en stippelen we een globale route uit: 
waar de wind heen waait en de zon schijnt. Zo komen we op 14 juli, de Nationale feestdag van Frankrijk in Albi, een oude Bisschopsstad aan de rivier de Tarn. 
De stad staat op Unesco-werelderfgoedlijst en is zeker een bezichtiging waard! 
Evenals Carcasonne dat we de volgende dag bezoeken. Deze Middeleeuwse stad is bijna volledig bewaard gebleven en is na Parijs en Mont-Saint-Michel de grootste trekpleister van Frankrijk. 
Op de zwaar bewapende militairen na (het is een garnizoensstad) doet het ons aan Valkenburg denken met zijn vele terrassen en toeristen. Hoe anders zal het er daar nu uit zien! Met afschuw en medeleven volgen we de beelden op televisie en worden stil van zoveel natuurgeweld. Ook het bericht dat Peter R. de Vries is overleden doet ons huiveren. 😪 Het voelt onwerkelijk dat wij vakantie vieren in dit gedeelte van Europa terwijl er zoveel om ons heen gaande is. Terwijl wij ‘s avonds in de camper tv kijken zingt een zanger op de naast gelegen camping de longen uit zijn lijf om de gasten te vermaken. That’s life.
Vanaf Béziers besluiten we langs de kust te gaan rijden. Mijn stuurmanskunst wordt op de proef gesteld met de vele bochten, klimmen en dalen. Maar alles beter dan dat ik navigeer! 🤣 De airco blaast de hitte uit de hut als er op de borden Cap d’Agde opdoemt. ‘Ook leuk!’ roept mijn vent en begint te zingen, ‘Het hele zakie liep in zijn nakie aan de Middellandse zee!’ 🤣 Ik graai een nootje uit het zakje en zeg ‘Why nut!’ 😉 , doe het knipperlicht uit naar rechts en neem de afslag: Cap d’ Agde maak u op voor deze witte billetjes op het strand! 🤭 Het laatste stukje richting Cap ‘d Agde voert ons over de peage. Degenen die vaker over de tolwegen in Frankrijk rijden herkennen waarschijnlijk wat er nu komt: het trekken of betalen van het ticket. Veel rijbanen met knipperende lichten met daarop een <T> erboven. What the fuck, welke moeten wij hebben?! 😳 ‘Achter die vrachtwagen gaan staan!!’ beveelt mijn lover en ik schuif drie banen op. Steek verontschuldigend mijn hand op naar een boze chauffeur maar alles is beter dan in de verkeerde rij staan en achteruit moeten rijden. 🤣 We tikken 3,10 euro voor 19 kilometer af. Voor al het gemak en gerief dat dit grote bakbeest geeft is het ons meer dan waard.
Op deze heerlijke zonnige dag hebben we namelijk Schiermonnikoog bezocht.
‘Ik ben doodop en toe aan schoenen uit en een biertje in de hand’ zucht Piet. Mijn eigen lover ziet zich ook al zitten en het voorstel van ons dames om bij de haven nog op een terras te blijven gaat verloren in de wind. Uitgeput ploffen ze bij de campers in een stoel en zijn al snel verdiept in hun phone. Daar klinkt ineens een meisjesstem; ‘Meneer, we willen het gas in ons camperbusje aansteken maar dat lukt niet, de knop van de gasfles zit helemaal vast. Als door een wesp gestoken springen 2 paar vermoeide mannenbenen het meisje te hulp. Toch wel nieuwsgierig kijk ik even om de hoek en ach gossie, daar staan 3 jongedames. Ze dartelen om hun campingbusje en de heren heen. ‘Nee, geen u tegen mij zeggen hoor, dan voel ik me zo oud!’ grapt mijn lover en de meisjes schateren hard. Van vermoeidheid blijkt geen sprake meer als hij energiek terug sprint om gereedschap te pakken. Eindelijk is de gasfles open! ‘Wie gaat er zo eten halen bij het restaurant?’ vragen Wilma en ik als ze terugkomen. De heren kijken ons vreemd aan, ‘Ja, ik niet hoor, ik ben blij dat ik even zit!’ roepen ze in koor. 🤨 Zo gaat het, helaas zijn Wilma en ik geen dartelende jonge meiden van 20 meer dus….! 🤣 We zijn twee weken vrij en sinds afgelopen zaterdagmorgen met de camper op pad. Via Dokkum
waar we oude vrienden bezochten zijn we zondag in Lauwersoog beland.
Hier hebben we afgesproken met Piet (voormalig collega van mij) en zijn meisje Wilma. Zij hebben een camper gehuurd en door corona is Nederland wederom dit jaar hun vakantiebestemming.
Bij de receptie leggen we uit dat onze vrienden morgen pas komen en of we naast elkaar kunnen staan. De vriendelijke dame puzzelt wat en het lukt! Eenmaal geïnstalleerd mijmer ik wat voor me uit. We stonden al vaker naast elkaar maar dat was nog in Amerika, het land dat we eind maart vorig jaar door corona moesten verlaten. Wat waren we blij dat we thuis waren want hoe erg is de situatie in Amerika daarna geworden! 
De maanden zijn voorbij gevlogen en waren zeker niet saai. Het afgelopen jaar in het kort: de verplichte quarantaine van 14 dagen was heel snel voorbij met het uitzoeken van een van Amerikaanse vriend Han gekregen lading kerstspullen die hier in Nederland nog in een loods stonden. 
Roel was druk met de laatste loodjes voor het boek ‘Rotterdam vanuit de wolken’. 
11 Mei 2020 werd tijdens een, door corona bescheiden, bijeenkomst het eerste exemplaar officieel overhandigd aan de voormalig directeur van the Hague Rotterdam airport. 
Met later, nog steeds op gepaste afstand, de overhandiging aan burgemeester Aboutaleb. De camper ophalen in een afgesloten België gaf wat problemen. 
Gelukkig was de douanier ons, lees mij 😉👙, gunstig gezind en daar stond ie, helemaal uit Baltimore en nu in de haven van Antwerpen: onze trouwe hut! 
Er was eindelijk tijd voor achterstallige huis- en tuinkarweitjes. De kapsalons gingen open, dicht
en weer open! 
Met een mondkapje op deden we beiden praktijkexamen voor ons C1 rijbewijs. De oude camper verkochten we aan een alleraardigst Zeeuws stel 
en we werden de trotse bezitters van dit nieuwe exemplaar. 
Deze moest worden opgehaald in Duitsland waar we met de trein heen gingen. 
Het was wel een dingetje want de camperdealer was gevestigd in Warendorf. Daar vlakbij in een vleesfabriek was net een zeer ernstige uitbraak van corona geconstateerd. Ons hotel leek daardoor een onneembare vesting. 😳 De kas in onze tuin bleek in dit vreemde tijdperk niet alleen geschikt voor het fokken van groenten maar ook voor 1 1/2 meter etentjes buiten in de tuin. We lieten er zelfs anderhalve meter aan vast bouwen.
CNN draaide overuren op onze tv want met afschuw zagen we de rellen en klapten luid na de vele spannende dagen van de verkiezingen in Amerika. Er was een vaderdag op net geopende terrassen en zelfs een personeelsetentje (BBQ) bij ons in de tuin. 
De eerste reis met nieuwe hut ging heel spannend naar….. Spijkenisse! 
Waar we een prima camperplek aan het water wisten. Lang leve Facebook want dat zorgde daar voor de nodige aanloop van familie en vrienden die de hut kwamen bewonderen. Bijzonder was ook de brunch met vrienden op een lentezondag: Partyschip Fortuna toerde ons door de mooiste haven van de wereld ❤️.
Een zanger zong er de longen uit zijn lijf en wij als toeschouwers mochten niets dan alleen aan het tafeltje zitten. Uiteraard niet dansen of meezingen. Op anderhalve meter mocht je dan buiten naar het dek om daar van de uitzichten te genieten. 
De reisjes met de camper volgden elkaar op: Maassluis, Friesland en Drenthe. Jos en Marjon, die we in Amerika hebben leren kennen, kwamen gelukkig ook heelhuids retour met hun verscheepte camper uit Midden Amerika. De slaapkamer ging op de schop. Nieuwe vloerbedekking, een kleurtje op de muren en een nieuw bed.
Er was een super grote oogst met appels en peren 
uit de tuin maar ons jaarlijkse ‘schil uitje’ voor familie en vrienden viel in het water want toen zaten we juist weer in een strenge lockdown. 
Ook op de zaak was het anders: thuiswerken en fotoshoots, voor bijvoorbeeld de overheid, zoals ‘verjaardag en Sinterklaas in coronatijd’. Ging ik deze kerst extra ‘los’ en bouwde zelfs met behulp van een handige lover mijn eerste kerstdorp. 
Zoals voorgeschreven vierden we kerst met een klein gezelschap, net als oudejaarsavond. En er was sneeuw, best veel sneeuw! 
Ontdekte Roel het kokkerellen: Op naar heel Holland bakt! 
Vierden we in Eersel met een bezorgmaaltijd van een vijfsterren kok (Roel z’n neef Marc) op de camperplaats dat we 10 jaar lief en leed hebben gedeeld! ❤️
Roel met de ambu naar het Vlietlandziekenhuis en de gesneuvelde tweewieler naar de fietsendokter van Kortenhof. De avondklok bracht ons samen op pad in Rotterdam voor unieke beelden.
Net als het tweede boek dat vorige week is uitgebracht, iets meer dan twee kilo verzamelde luchtfotopareltjes! Radio Rijnmond kwam over de vloer 
en Gerard ’toen was geluk heel gewoon’ Cox had de eer om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. 
Texel is verrassend, hoe leuk is het hier! Okay, we hebben alles mee, niet al te druk, heerlijk weer, een mooie plek op de camping,
de terrassen open
en de corona maatregel voor restaurants wordt versoepeld.
Op de fiets verkennen we het eiland, 
spelen een spelletje midget golf, 
shoppen en doen een wedstrijd ’terras zitten’.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn want mijn vent is super druk met allerlei werk dat door omstandigheden op zijn pad komt. Het ene belletje wisselt het andere verhitte gesprek af. Er iets van zeggen kan ik zeker maar zwijgen is beter want opmerkingen van mijn kant leveren genoeg voer voor een kleine oorlog. Alhoewel ik hem tijdens een van de vele gesprekken toch hoor zeggen; ‘Ik hou het kort want anders heb ik echtscheiding.’ 😉 Op camping Smokkelpad in Groesbeek ontmoeten we Wilma en Piet weer.
We krijgen een rondleiding van Roel want zijn familie van moederskant komt hier vandaan. In het dagelijks leven douaneman Piet leidt ons op de fiets mee langs ontelbare oude grenspalen, soms zo goed verborgen dat het een hele toer is om er te komen.
Van Groesbeek gaan we met een kleine tussenstop voor de zonsverduistering
naar het Limburgse Noorbeek waar het ook prima vertoeven is. Verder gaat het naar Eersel op Landgoed Duynenwater, 
Ouddorp
en een laatste warme dag op de Brouwersdam! 
Helllppp, een wolk……
Inmiddels hebben we beiden onze twee vaccinaties gehad, 
ons sociale leven komt langzaam weer op gang en het derde boek met de titel ‘Dordrecht en de Drechtsteden vanuit de Wolken’ is ook op de markt. Op uitnodiging van World Ship Society (een vereniging waarvan de leden zich nauw betrokken voelen bij de scheepvaart) breng ik met mijn vadertje een gezellig dag in de Rotterdamse haven door.
Ik heb een van hun bestuursleden ontmoet op een georganiseerde trip van de Havendienst om de maidentrip van het MS Koningsdam in Rotterdam te vieren. Nu varen we op de Smaragd door de havens waar ik geniet van de verhalen van mijn vader en de andere aanwezigen, velen hebben op de grote vaart gevaren, aan boord. Om Roel weer even adem te laten halen na alle drukke werkzaamheden hebben we de camper opgestart en zijn wederom terug in Eersel. Maar Landgoed Duynenwater is in de regen toch echt minder leuk. Na twee kwakkeldagen verkassen we noodgedwongen en ruilen onze grasplek voor een van stenen. Het geeft helaas de nodige sporen in het gras en op de camper. Dan checken we waar de zon wel schijnt en bel ik met mijn vriendinnetje Toke.
Waarom zij? Nou zij en haar man zitten in Frankrijk. We pakken de fiets naar Eindhoven waar ik eerst een paar korte broeken scoor die ik vergeten ben in te pakken, echt hoor! 🤭 Bij de ANWB kopen we een ‘ouderwetse’ wegenkaart en puzzelen een route door Frankrijk. Een paar honderd kilometer asfalt om weg te trappen en kom maar op met die zon! 😊
Net als mijn husband bezig is met een glaasje inschenken spot ik deze rakker die pogingen doet om een veel te grote vis op te puzzelen. Z’n ogen zijn groter dan z’n bek. ? Maandag rijden we naar Disney Springs. Dit is een grote shoppingmall met veel restaurantjes en cafeetjes. Niet onbelangrijk: in deze tijd van het jaar is er een groot kerstparadijs bij! Mijn lover ondergaat zijn lot, ‘Ik zie de bui al hangen!’ roept hij als ie op de plattegrond ziet wat er allemaal zit. ?
Bijzonder grappig is het om te zien hoe de mensen die geen sneeuw gewend zijn verrukt reageren op de witte namaak vlokken. 
Er zijn kerstbomen met verschillende sprookjesthema’s. ?
De naam Disney Springs doet het al vermoeden: veel staat hier in het teken van Disney en ik verbaas me over de hoge prijzen. Natuurlijk kan ik het niet laten en koop toch een veel te dure Mickey Mouse-kerstbal. Bij het ticketinformatiecentrum laten we ons voorlichten over de verschillende parken en kaarten die hiervoor te krijgen zijn en besluiten om Disney Magic Kingdom te doen. Ook deze bedragen zijn erg hoog. ? Omdat ik niet zo’n Disney fan ben, nooit geweest maar iemand kan vooroordelen hebben toch?, krab ik nog eens achter mijn oor want ik heb geen idee of ik het leuk ga vinden. Net als de Efteling en Disney Parijs, absoluut dingen waar ik niet warm voor loop. Mijn lover daarentegen wel, die vind het geweldig. ‘Geloof me, dit moet je gezien hebben, je gaat het zo leuk vinden!’ roept ie blij uit. ?
Nadat we in een van de vele restaurantjes garnalen met een heerlijke sauce gegeten hebben rijden we naar Celebration. Dit iets verderop gelegen plaatsje is ontwikkeld door de Walt Disney Company. Die hadden het doel om hier de perfecte stad te creëren. Jezelf “de buurman van Mickey Mouse” noemen, wie wil dat nou niet? ? Het was oorspronkelijk bedoeld om huisvesting te geven aan medewerkers en bedrijven van het Disney concern maar na de oprichting begon zij de controle over de stad af te stoten. De verbintenis met de Walt Disney World resorts bleef onder andere via één van haar belangrijkste straten, World Drive.
Misschien is het hierdoor dat het stadje er uitziet als in een sprookjesboek. Statige en schilderachtige huizen, een sfeervol plein met een vijver en fontein in het centrum. Dit werkt ook aanstekelijk voor de inwoners want vele huizen zijn versierd met kerstverlichting. In Jeater Bend street hebben buren de hele straat met elkaar omgetoverd in een licht – en geluidsshow die wonderlijk mooi is. Iedere avond is deze van 19.00 uur tot 21.30 uur te bewonderen en er komt heel veel publiek op af. Het is ‘Free of charge’ echter er staat een collectebus van de St. Vincent de Paul thrift store (een soort Leger des Heils) om donaties in te doen voor de homeless people.
Echt, het is zo mooi dat zelfs ík vergeet om te babbelen…. ?
De dagen gaan best snel in deze laatste week. Het is inmiddels dinsdag en na een berichtje van goede vriend Piet over een bepaalde whiskey voor zijn verzameling, gaan we op zoek naar een drankenwinkel die dit verkoopt. Het lukt om te fles te scoren en als we dan toch bezig zijn koop ik ook nog maar een paar kleine kerstversieringen. ?
De volgende dag is het zover: Disney-day! Rond 10.00 uur rijden we de mega grote parkeerplaats op. Een gestroomlijnd team medewerkers zorgt dat we vlot een lege plek inschuiven. Vervolgens brengt een monorail ons naar de ingang van het park. Met de dagpas van 120 ( ! ) dollar per persoon heb je de mogelijkheid om vooraf gratis voor drie attracties een tijd te reserveren zodat je niet in de (eventuele) wachtrij hoeft te staan. Het was even puzzelen maar we hebben uiteindelijk een keuze gemaakt. ?
Disney is zeker niet goedkoop: onderstaand een aantal prijzen. Kaartjes dus rond de 120,00 dollar, een ballon voor 25,00 dollar, een Mickey Mouse diadeem met oren 25,00 dollar, bellenblaas met Disney thema 30,00 dollar en natuurlijk het eten en drinken. Tel daarbij op de souvenirs zoals een t-shirt voor 30,00 dollar en een sweater voor 50,00 dollar en je bent failliet. Ik ben niet gierig en heb het gelukkig niet arm maar weiger om deze bedragen uit te geven aan spullen waarop niet alleen een Disney logo staat maar ook ‘Made in China’. ?
Terug naar Mainstreet waar we terecht komen nadat onze kaartjes zijn gescand. Dat gaat niet helemaal zonder hindernissen want Roel z’n kaart blijkt onleesbaar. ?
De winkelstraat is helemaal omgetoverd in kerstsfeer en vol met mensen. Onderstaande beelden spreken voor zich….
De bebouwing in dit gedeelte is erg Amerikaans.
Tja, en achter het paard loopt de poepschepper. Trouwens, Disney is de grootste werkgever in Florida. Wat ze betaald krijgen komen we niet achter.
Futureland laat zien hoe men in de jaren tachtig over de huidige tijd dacht.
Er wordt nog steeds uitgebreid.
In de Caroussel of Progress volg je in 10 minuten een familie gedurende 60 jaar technologische ontwikkeling.
Racen kan er in verschillende vormen….?
Haarkleur ? Maakt niet uit. Niks is te gek. ?
Het centrale plein is voor het kasteel van Cinderella.
Om de paar uur wordt door de hoofdpersonen van Disney’s strips een optreden gegeven op het bordes, het is super leuk om te zien. ❤️ Goede dans en leuke herkenbare muziek. Vele Disneyfiguren komen voorbij maar bij sommige moet ik echt denken wie het zijn. Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon en vertelde haar dat ik niet wist wat ik moest verwachten van Disney. ‘Je vond er als kind al niet veel aan en was een rare daar in. Als andere kinderen het geweldig vonden om naar te kijken zat jij te vragen waarom je daar naar moest kijken….’ ?
Ook de hoofdrolspelers uit Frozen ontbreken niet op het feest van Mickey en Minnie Mouse. Maar ook echte dieren komen onverwacht opduiken. The Magic Kingdom is uiteindelijk in de moerassen van Orlando gebouwd maar het wild laat zich niet verdrijven. Er staan ook hier waarschuwingsbordjes voor krokodillen en slangen. We gaan er maar van uit dat ze door het geluid gevlucht zijn.
Op de terrasjes is altijd wel iets van eten te pikken! ?
Een enorme rij bootjes vaart langs allerlei landen, ondertussen klinkt ‘It’s a small world after all’ over het water. Zo’n liedje waarvan je het refrein de hele verdere dag niet meer kwijt raakt.
Enkele vinden de parade best lang en zijn er lekker bij gaan zitten.
Op het eiland van Tom Sawyer wandelen we over touwbruggen en door donkere tunnels. We zijn het er over eens dat alle attracties geweldig, zelfs met oog voor het kleinste detail, in elkaar zijn gezet. ?
Net als de jungle cruise die je op een boot meeneemt door de wateren van onder andere de Amazone. Een paar jaar geleden waren we in Costa Rica en heel even waan ik me weer terug.
De dieren, ze bewegen ongelofelijk mooi, maar het is allemaal nep.
Natuurlijk moet iedereen het zelf weten maar allemachtig om toch met zo’n diadeem met die oren te gaan lopen! Al kreeg ik geld toe….?
Wat opvalt: er zit een (was?)label aan maar niemand knipt die eraf. ?
En nog een parade in Main street….maar natuurlijk bedoel ik de foto hieronder. ?
Om 21.00 uur barst het vuurwerk lost. Wow, wat een ongelofelijke spectaculaire show met licht en geluid! ?We spreken later een medewerker die vertelt dat er iedere dag zo’n 50.000 bezoekers zijn! En iedereen wacht tot het vuurwerk. De meesten duidelijk bekaf.
Al die mensen moeten naar huis als het park sluit en pas laat zijn we terug op de camping. Het was echt een super dag, het geld meer dan waard en ik heb er absoluut geen spijt van! ?We doen een koffie/thee en nemen de checklist door. 
Koffers inpakken, camper schoon een wasmachine bezoeken en niet onbelangrijk….ook nog even van het zonnetje genieten de laatste dagen. Helaas dendert er binnen een half uur een bizar onweer met heftige windvlagen over ons heen. 
Zaterdagochtend start ook nog met onweer maar rond het middaguur klaart het op. 
Inmiddels hebben we de camper schoon, gestofzuigd en alles gepakt. 
Tijd voor nog een paar uur bij het zwembad. 
‘Ping’ doen onze telefoons. Het is een bericht over de vlucht die een uur later zal vertrekken. ?
We brengen de hut naar de storage en duiken maar een restaurant in. Het is inmiddels rond 18.00 uur en wie weet hoe laat we vanavond nu iets gaan krijgen.
Op het vliegveld van Orlando prijzen we ons gelukkig dat we dit gedaan hebben want de vlucht krijgt nog een uur vertraging.
Dus gaat Roel voor me op jacht naar een white moccha bij de Starbucks. Al mopperend komt ie terug, ‘Wat een ballentent is dat, totaal geen structuur in waar ze mee bezig zijn!’ ?Ik kan hem geen ongelijk geven want inderdaad, iedere keer als we zo’n zaak binnen komen verbazen we ons over de inefficiënte werkwijze.
De kleinste maat heet ‘Groot’ , de middelmaat is ‘Grande’ en de grootste maat is ‘Venti’. ? Nou, wie weet wat het betekent mag het zeggen. 
Uiteindelijk stappen we na ruim drie uur vertraging het vliegtuig in. Op Orlando airport is inmiddels alles gesloten. We krijgen tijdens het wachten wel een watertje, een snack (zakje chips) en een toespraak van de captain waarin hij zich verontschuldigde voor het ongemak. Het vliegtuig had namelijk een technisch mankement met de cabinedruk…. Beter dat ze er hier achter komen dan op 10 kilometer hoogte. ?
Zondagmiddag landen we op een regenachtig Schiphol waar we door mijn ouders begroet worden. Thuis wacht mijn bestelde slagroomtaart en een zelfgemaakte kippensoep van mijn vadertje. Home sweet home! Met mijn moeder bewonder ik alles wat we meegesleept hebben. Háár buit gaat in twee grote tassen mee naar huis….?
