Ondanks dat we zeggen dat er geen plan is hebben we toch wel een soort van route. Zo staan Leipzig, Berlijn en Dresden genoteerd. Zoals het vaker gaat rijden we ieder in gedachten de kilometers en dat maakt de route steeds anders.🤔 Heel verwarrend want we zijn elkaar in het verhaal dan vaak kwijt….geeft wel leuke gesprekken. 😉 Stond Berlijn als eerste, nu gaat het toch Leipzig worden. Zondagmorgen staan we na een onrustige nacht op, althans mijn vent want ik heb niets gehoord, omdat het continue geregend heeft. Tijdens het ontbijt beschrijft ie uitgebreid hoe het allemaal ging. Voor die hem kennen, het is bijna tot op de minuut af. Geeft niets want dat maakt het juist zo’n heerlijk verhaal. 😍 Na het inpakken, vuil water lozen en schoon water tanken verlaten we Thale. 
Het is slechts 140 kilometer naar onze volgende bestemming en vroeg in de middag staan we op de uitgezochte camperplaats. Die heet Stellplatz Boje en ligt op een industrieterrein net buiten het centrum van Leipzig. Een grote parkeerplaats met voorzieningen. Niet gezellig maar nuttig. We besluiten om met de fiets naar het centrum te gaan. Dit is deze reis de eerste stad in Duitsland waar we de winkels op zondag open treffen. Dwalend door het centrum komen we bij het centraal treinstation. 
Een waanzinnig groot mooi oud gebouw. Binnen is het een walhalla van winkels, supermarkten en heel veel eetzaakjes. Als we eindelijk weer buiten komen hangen er donkere wolken boven ons. ‘Gadver, volgens de weerapp zou het pas aan het eind van de dag gaan regenen.’ moppert mijn lover. Mijn voorstel om ergens in een café te wachten treft geen bijval, ‘We móeten terug!!! Ik krijg net ook nog een weeralarm op mijn phone!!’ 😳 Ik vind dit soort uitroepen altijd zo grappig want het klinkt alsof ie persoonlijk het centrum van Leipzig moet gaan evacueren. 🤣 Bij een half ontblote dronken kerel staat een groep agenten, ze hebben de onfortuinlijke schreeuwlelijk net in de boeien geslagen. 
Mijn vent stapt op een agent af, legt uit waar de fietsen staan en vraagt hoe we daar zo snel mogelijk komen. Vervolgens zetten we het op een lopen naar de fietsen. Ineens komt er een snoei harde wind die blaast alles in de winkelstraat omver en dikke druppels vallen. Steeds sneller lopen we en ontwijken omver geblazen reclameborden en vuilnisbakken. Dan zijn we bij de fietsen. 😊 Pak de regenjassen!’ roept mijn vent. En het enige wat mij helpt is zoals zo vaak de Richard Groenendijk act dus ik zeg; ‘ Hèhhhhhh????’ 🤣 Mijn vent is snel van begrip, ‘Serieus, heb je die niet in je fietstas bij je??!!’ 😡 Daar gaan we dus en als een razende trappen onze benen in het rond. Gelukkig is het slechts twee kilometer maar we komen zeiknat bij de camper aan. Blij dat we er zijn want de regen is tot daar aan toe maar die bliksemschichten vind ik helemaal niets. Dit zijn wel van die momenten dat we helaas vergeten een foto te nemen. 🤣 Met droge kleren, een wijntje en de opgezochte regenjassen klaar voor morgen is het allemaal snel vergeten….en doorrrr ! 😊 De volgende morgen schijnt de zon en gaan we terug voor een dag in the city. Dan het verhaal van Leipzig, want waarom Leipzig?
Daar kom ik, Roel, in beeld. De rest van het stuk mag ik schrijven. Leipzig. Ik was daar ooit met collega-journalist Robert Bas in het najaar van 1989. Het rommelde in die tijd in heel Oost-Europa. Zoals iedereen wel weet, na de Tweede Wereldoorlog bleef Europa verdeeld achter. Het Westen kreeg steun van de Amerikanen, het Oosten werd als oorlogsbuit geplunderd door de Russen. Tja, what’s new… Het ijzeren gordijn was in Hongarije en Tsjecho-Slowakije eind jaren 80 al gedaald naar een 1 meter hoog hekje waar je zo over kon steken naar Oostenrijk maar in de DDR, het oostelijke stuk van Duitsland zwaaide dictator Erich Honecker nog de communistische scepter. De bevolking pikte het echter niet meer. De economische situatie was slecht, mensen verdienden rond de 200 gulden/100 euro per maand. Oké, de prijzen waren ook laag. Maar alles was nep en namaak wat je er kocht. Smakeloze frisdranken, slechte kwaliteit goederen, nep-cola etc etc. In Leipzig begonnen in augustus 1989 op de maandagavonden kleine demonstraties waar de Staatsveiligheidsdienst Stasi helaas veel mensen arresteerden. Maar het werden er steeds meer. Robert en ik werkten allebei voor het Vlaardingse suffertje, waren nieuwsgierig geworden en reden dus naar Leipzig. We hadden al een beetje in de stad rondgezworven.De bevolking dacht, hoe groot is de kans dat ze uitgerekend mij arresteren en zo liepen op maandag 9 oktober 1989 meer dan 100.000 mensen mee in een hele grote demonstratie op de ring rond het centrum. We gingen naar de Nicolaïkerk waar het zou beginnen. Het was heel bijzonder. Mensen die zich jaren onderdrukt hadden gevoeld liepen massaal mee voor meer vrijheid.
In de volgende blog komt het vervolg in Berlijn aan bod maar nu was ik vooral benieuwd of ik in Leipzig de plekken na 36 jaar weer terug zou kunnen vinden. En hoe het er nu uit zou zien. Hieronder zet ik wat foto’s oud en nieuw onder elkaar.
Na een wandeling door het centrum, hier de Nicolaï-kerk,
komen we bij het Stasi museum. 
Het was het oude hoofdkantoor en cellencomplex ( en zonder twijfel martelkamers ) van de Veiligheidsdienst. Nu is het Stasi-archief er ook gevestigd. Wil je weten of je buurman je in de DDR tijd verraden had, hier kan je het opzoeken.
Sia kwam nog een voormalige werkgever van haar tegen. 😊
De volgende dag gaan we naar de wasserette (uren kan hij kijken naar het draaiende sop 🤣)
en daarna via een enorm monument ter herdenking van de slachting in de oorlog van de Pruisen, Russen, Oostenrijkers en Duitsland tegen Napoleon 
door naar Berlijn.
Deze voetgangersbrug is 458 meter lang, ligt te midden van de Rappbode-vallei en overspant het Bode-stuwmeer op 100 meter hoogte. Het is inmiddels gestopt met regenen maar er staat nog wel een stevige wind. Goed voor de brug want die beweegt daardoor lekker heen en weer! 🤨 Mijn vent kan genieten van dit soort dingen maar voor mij is het een kwestie van recht vooruit kijken en net doen alsof het mij allemaal niet uitmaakt want eigenlijk heb ik het hier niet op. Natuurlijk is het allemaal niet zo eng want de stalen hangbrug is zo ontworpen dat het bouwwerk zowel stabiel als veilig is. Een 130 cm hoge reling en rvs kabelnetten voorkomen dat je er af zou kunnen vallen. Waaghalzen kunnen zich uitleven op de ‘Mega-zipline’. Dit is een dubbele zipline naast de hangbrug en van spectaculaire hoogte scheer je naar beneden. 
Het uitzicht zal fantastisch zijn over de bossen en valleien van de Harz maar mij niet gezien. 😳 Is dat je nog een beetje te easy dan ga je voor de ‘GigaSwing’. Om die te doen ga je eerst de brug op om ongeveer in het midden vanuit een kleine cabine naar beneden te springen. Zo maak je een vrije val van maar liefst 75 meter! Bij mij giert de adrenaline al door mijn lijf als ik er alleen maar naar kijk, vreselijk! 😫 
Na twee keer de hangbrug, een wandeling door het bos en over de stuwdam zijn we terug in de hut. Het is ondertussen weer gaan regenen. Genoeg gedaan voor vandaag, we gaan op zoek naar een plek om te overnachten. Iets verderop in Hasselfelde ligt Westernstadt Pullmancity. Een nagemaakte Amerikaanse ranch waarin een hotel en een saloon zitten, midden in de bossen van de Harz. 
Grazende bizons en koeien met van die longhorns maken het compleet. De bijbehorende camperplaats biedt een troosteloze indruk maar welke plek doet dat niet in de regen? 🤨 We gaan dus staan en als aan het begin van de avond de regen stopt en we dit uitzicht hebben dan is het alleen maar: Wow, wat een super plek! 😍 
De volgende morgen schijnt het zonnetje en zijn we blij dat we gebleven zijn want het is prachtig maar zeker ook indrukwekkend hier in de Harz. 
Het is het gebied waar duidelijk te zien is hoe 28 jaar lang Oost en West Duitsland van elkaar gescheiden waren. Zeker in en rondom de plaats Sorge. Hier stond letterlijk het ijzeren gordijn. Na een wandeling door het bos met ‘Die vergessene Grenze’ 
met wachttorens,
hekken en achtergebleven grenspalen
rijden we via bochtige wegen door bossen, vergezichten op oa. de Brocken, met zijn 1142 meter de hoogste berg van Noord Duitsland, naar onze volgende bestemming Thale. Deze plaats ligt aan de ingang van de Bodevallei. Hier snijdt de rivier de Bode zich een weg in de granieten hellingen van het Ramberg massief. Spectaculaire en steile rotswanden en de Bodeschlucht kloof zijn het gevolg. Via de camper-app hebben we camperplaats Kleine Mühle gevonden. Dit is zo’n plek waar we gelijk bij aankomst al vrolijk van worden! Ruime staanplaatsen, voorzieningen zoals water vullen en lozen, loopafstand van het centrum, heerlijk in de natuur en dat allemaal voor 18 euro per nacht. Komt bij dat je met je betaalbewijs ook nog eens gratis met het openbaar vervoer mee mag! 
Als de hut staat wandelen we door het kleine stadje 
naar de gondelbaan. Er gaan een stoeltjeslift naar de Rosstrappe op 403 meter hoogte en een gondel naar de Hexentanzplatz aan de andere kant van de kloof. 
Wij kiezen voor de laatste optie 
en zo staan we even later boven met dit geweldige uitzicht! 
Er is zelfs een plek voor de viering van de Walpurgisnacht een heel oud soort Halloween op 30 april. Jammer, net gemist.
De kloof is ongeveer 150 meter diep en nu we dit zo zien snappen we de bijnaam ‘Der Grand Canyon des Harzes’. 😊 
Wat een mooie omgeving is het hier! Terug op de camperplaats besluiten we om een maar paar dagen langer te blijven. Het gaat namelijk zoals zo vaak: we hebben weer teveel gas op de plank terwijl we alle tijd hebben. 😞 Wat mee speelt is dat het donderdag Hemelvaart is, de Duitsers vieren op die dag ook Vaderdag en hebben een lang weekend vrij. Men verwacht grote drukte. Het zijn fijne dagen hier in de Harz, alhoewel onze benen en voeten daar anders over denken want we lopen ons rot in de bossen en de schattige middeleeuwse plaatsjes. Blankenburg met zijn leuke vlooienmarkt, Quedlinburg 
en Wernigerode. In de laatste nemen we ons gemak en laten ons met het treintje naar het hoger gelegen kasteel brengen. 
Terug wandelen we door de bossen weer naar beneden, waar we op de Marktplatz in een line-dance festival terecht komen. 
Het is geen straf om te pauzeren en met wat lekkers 
naar de dansende mensen te kijken. 😉
Ook hier in de stadjes overal de vakwerkhuizen, schitterend om te zien! Voor wie het niet weet: die zijn helemaal van houten balken opgebouwd en de ruimte ertussen is met klei en stenen opgevuld. Maar die vaak donker geschilderde balken blijven mooi zichtbaar.
Echt, we hebben zo geen spijt dat we gebleven zijn! Om de voeten nog iets meer te pijnigen 😉 besluiten we een extra dag te besteden en de stoeltjeslift te nemen om zo de kloof vanaf de andere kant te bewonderen. 
Boven is het nog een fikse wandeling over stenen, een soort klauteren en klimmen om diverse uitzichtpunten te bereiken. Ook vanaf deze kant is het prachtig maar aan de andere kant is het uitzicht op de kloof toch veel mooier is onze mening. 
Met de kaart erbij stippelen we ‘s avonds de route verder uit en besluiten om zondag door naar Leipzig te gaan. De zaterdag houden we een rustdag en wandelen alleen maar naar de supermarkt vlakbij. Ik op slippers want, een beetje dom, gisteren dacht ik dat de wandeling wel mee zou vallen en heb mijn nieuwe sneakers aangedaan, au, au, een dikke blaar
De worstjes waren heerlijk maar ik ben er nu wel even klaar mee! Al die dagen hier met regelmatig een Curryworst. 🤣 ‘Ik vraag het je morgen nog wel een keer als we langs zo’n foodtruck met worsten lopen.’ lacht mijn vent. 😊
Rond 21.00 uur kleurt de lucht donker en vluchten we naar binnen voor het onweer. 
Nog wel een bijzonder moment in deze afgelopen week is als ik mijn vent in de supermarkt zie zoeken bij de Haribo snoep! 😉
Maar het was niet zijn enige creativiteit: ook deze foto voor moeders als verrassing op de socials want wij zouden er niet zijn met Moederdag. 😊
De reparatie van de achterbumper van de camper was eindelijk klaar, gelukkig net op tijd voor het weekend naar Enschede. Daar was op 11 mei de opening van de tentoonstelling ‘Twente vanuit de wolken’. Op camperplaats de Hammiehoeve vonden we een prima plek vanaf waar we zo naar het centrum fietsten.
Na afloop nog even langs de plek van de vuurwerkramp in 2000 gelopen. Indrukwekkend. De herdenking zou trouwens twee dagen later zijn. 
Bij de plaatselijke Griek dachten we nog even aan onze geëmigreerde buurtjes Ron en Marjan. Yamas !!
Na dit gezellige weekend reden we maandag weer retour want we zijn nog niet klaar met de camper! 😳 Er moet nog een APK keuring gebeuren en om die te laten slagen zal de garage eerst het euvel aan het lampje van de airbag moeten verhelpen. Dat blijft namelijk de hele tijd branden. Ook hadden we een akkefietje met de twee extra geplaatste zonnecellen. Die leverden zoveel stroom dat de omvormer smolt. En waardoor (gelukkig) het CO alarm afging want anders was de camper misschien uitgefikt. Al met al waren het rommelige dagen en reden we de hut van de ene naar de andere garage. Oh ja, over de nieuwe banden die op het laatst toch leverbaar waren heb ik het maar niet. 🤨 Maar op maandagmiddag, 2 dagen voor ons geplande vertrek, was ie dan helemaal klaar! Goedgekeurd en met nieuwe banden stond ie te blinken op de oprit. Tijd om schoon te maken en in te pakken! 😊Bewegen met de dikke lijven want het afgelopen weekend is er teveel voer en drank ingegaan. Zaterdag eerst de verjaardag van Carla en Keith in een café in ‘s-Gravenzande. Zij en mijn moeder kennen elkaar al heel lang, vanaf dat wij kinderen nog jonkies waren en half in ons nakie op het Spaanse strand speelden. 
Na de gezellige borrel en hapjes reden we gelijk door naar Lake Seven voor het volgende feest. De Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht (KRVE), het ‘kluppie’ van mijn vader en Jan en natuurlijk vele anderen, vierden daar het 130 jarig bestaan. Het mag gezegd worden: feesten kunnen ze! 😃Top locatie, walking dinner en heerlijke drankjes! De DJ, een Frank Sinatra look-a like en Berget Lewis zorgden voor een volle dansvloer en speelden de sterren van de hemel. Het was super leuk hoe jong en oud er met elkaar een geweldige avond van maakten! 😍
Woensdagmorgen de laatste dingen regelen voor de thuisblijvers en de tuinman en dan go, go, go. Ons reisplan is bij vertrek al gelijk anders, het begint goed! 😳 Rond 10.00 uur rijden we namelijk naar het Wuppertal. ‘Staat al zo lang op mijn lijstje’ zegt mijn vent: ‘De zweefbaan! Als kind geweest maar zou het graag nog eens zien!’ 😊 En zo lieve lezers gaat het waarschijnlijk nog wel even duren voordat we in Berlijn zullen arriveren! Bij de Irado is een weegbrug. We willen nu het gewicht van de volle camper eens weten. Hoevéél we wegen? Eerlijk, we durven het niet te zeggen maar zelfs voor de 4,5 ton die de hut mag wegen hebben we overgewicht! 😳 We schrikken er een beetje van want juist dit keer hebben we veel minder bij ons…. Twijfels over de juistheid van de weegbrug, of over wat we meeslepen. 😞 ‘Jij altijd met die schoenen en de hele zooi!’ klinkt het naast me als we de snelweg oprijden. ‘Gelukkig loop jij zonder kleding dus aan jou kan het niet liggen! Ligt aan al die elektronica die jij altijd moet hebben!’ 😡 kaats ik terug. De stemming zit er al goed in! 🤣
In Wuppertal vinden we een overnachtingsplek vlakbij station Zoo. 
Geen voorzieningen maar het kost dan ook niets. De hut staat wel heeel erg scheef, dusdanig dat het hydraulische systeem ons ook niet helemaal recht krijgt. Mijn lover koopt twee 24 uur kaartjes en we gaan zweven. 
De baan is gebouwd in 1901, ongeveer 13 kilometer lang met 20 stations. En geloof me, we zijn bijna overal uitgestapt want hij blijft roepen: ‘Even nog een foto hier en een foto daar!’ 🤣 Het is op een Japanse na de enige stad waar ze zo’n hang- of zweeftrein hebben. Het traject gaat door een paar straten maar voor het grootste deel óver de rivier de Wupper. 
De Wupper was trouwens de redding van olifantje Tuffi. In 1950 werd het diertje voor een promotietour van circus Althoff in de zweefbaan gezet maar ze raakte in paniek, wist te ontsnappen en brak uit. 
Gelukkig boven de rivier en wonder boven wonder kwam ze zonder al te veel schrammen uit het ondiepe water. De foto is waarschijnlijk een Ai foto anno 1950, knippen, plakken en retoucheerverf.😊 Op de plek staat nu een monumentje.
De zweefbaan gaat dwars door het centrum van de stad. In en om het centrum zien we vreselijk veel verslaafden, bedelaars en daklozen. Het geeft een onbehagelijk gevoel. 😞 Na 2 dagen en talloze ritten met de zweefbaan verlaten we Wuppertal en rijden richting het Harz gebergte. In Gottingen schieten we camperplaats Badeparadies Eiswiese op, 17 euro maar wel met alle voorzieningen. Ondanks dat we redelijk vroeg in de middag aankomen hebben we een van de laatste plekken!
Het centrum van deze universiteitsstad (Robert Oppenheimer en Niels Bohr studeerden hier) is niet al te groot maar prima om een middag te ‘dwalen’.
De volgende dag gaan we over een prachtige route langs onder meer een stuwdam naar Hahnenklee.
Heel bijzonder, een kopie van een Noorse stavkirke midden in Duitsland.
Dan verder naar Goslar. Een stad aan de noordelijke rand van de Harz en vermeld op de lijst van Unesco. Hier vinden we ook weer vele mooie historische vakwerkhuizen. Hoe langer je kijkt hoe meer je ontdekt in deze gebouwen, heel bijzonder! Op loopafstand van het centrum staan we voor 0 euro op een prima camperplek. We zitten vol water en stroom dus wie doet ons wat. En zo denken er meer. 
Van de Dom staat alleen de voorgevel nog. De rest is ooit afgebroken.
Het paleis van een van de Duitse keizers is nog wel compleet. 
Gelukkig zijn we gisteren gelijk op pad gegaan want vandaag klettert de regen op het dak van de hut. Zo’n dag waarop je de hele dag in je pyjamaatje blijft hangen. De voorspellingen zijn ook niet beter voor de komende dagen. ‘Tsjonge, de dieselprijs is weer gezakt in Spanje!’ Mijn lover zit de krant te lezen en zinnen die hij dan wil delen roept hij hardop, ‘Na het slechte weer gaan de temperaturen in Benidorm deze week omhoog!’ Ik kan daar altijd zo verstrooid van raken want ik zit zelf te lezen en probeer me er dus een soort van af te sluiten maar ineens heeft hij mijn volle aandacht want: ‘Wat doen we hier eigenlijk in die zeikregen ? Ik zeg: vol gas naar Benihome (gekscherend noemt mijn lover Benidorm zo), 3 dagen trappen en El Sol!’ 😳 Wordt vervolgd zullen we maar zeggen….
Dansschool Wesseling, waar we dansen, heeft vaak leuke avonden/middagen. Nu de wintersport is afgeblazen besluiten we om toch met onze vrienden Cath en Robert naar het gemaskerd bal voor carnaval te gaan. 
Maandagmorgen zitten we elkaar nog steeds snotterend in de weg, bah, bah, wat kan je vervelend voelen. 😫 Ik besluit wat leuks te gaan doen. De slaapkamer is toe aan een nieuwe kleur op de muur! 😊 Het is even wikken en wegen want mijn vent en ik hebben niet dezelfde smaak. Ik durf gerust een muur knalrood te verven maar hij krijgt daar, ondanks dat hij kleurenblind is, geen vibraties van! 🤨 Dus komen er rustige kleuren, ik geloof dat half Nederland deze modekleur inmiddels heeft: Flexa sandy beach en cotton flower. ‘Ik vind het mooi maar zie geen verschil met de vorige.’ oppert mijn kerel. 😳
Ach ja, van zo’n opmerking vrolijkt een mens lekker op maar vooruit, hij is kleurenblind. 🤣 Eind van de week zie ik het weerbericht, Winterberg ziet er helemaal niet slecht uit de aankomende week. Er is verse sneeuw gevallen en de zon zal zich vaak en regelmatig laten zien. 😊 ‘Wat denk jij van toch een paar dagen sneeuw maar dan in Winterberg?’ vraag ik dus. En zo, vertrekken we zondagmorgen richting Duitsland.
We waren hier zo’n tien jaar geleden al eens en ik heb weer een reservering op de camping gedaan. Het is veel dichterbij dan de Alpen en vier uur later staan we bij de camping voor de slagboom. ‘Hier zijn we nog nooit geweest! Dit is de verkeerde! Jíj hebt de verkeerde geboekt!!’😳 tettert het naast me. Hoe gek dat ik het dan gedaan heb…. 🤨 We rijden het terrein op maar bij het zien van de plek, het sanitair en het uitzicht kan het ons geen barst schelen dat het niet dezelfde camping is, het is top! 😊
Jammer is wel dat deze camping in tegenstelling tot die andere zo’n drie kilometer van het centrum van Winterberg ligt.
We vermaken ons prima deze week: de temperatuur is heerlijk, het lijkt wel lente maar ’s morgens is de sneeuw toch nog goed. Het is trouwens verbazend hoe ze hier de pistes top houden, echt super! 😊 Dus zijn we redelijk vroeg uit de veren en op de latten, ’s middags wat wandelen, een beetje in de zon zitten en het centrum van Winterberg verkennen. De dagen vliegen voorbij en we weten zeker: hier komen we terug! Op weg naar huis scoren we in een Duits tuincentrum deze mooierd. 
Een paar dagen later vind ik bij Hornbach een bijpassende pot. 😊
Zo is de hal weer gevuld want helaas heeft de Euphorbia cactus het min of meer begeven na de heftige verbouwing van het huis. 😪
Wel hebben we een aantal stekken gezet dus hopelijk komt daar iets uit van de ooit zo mooie plant. 🙏🏻
Thuis lijkt het verder weer als vanouds met een bomvolle agenda. Ik mag het mezelf aanrekenen want ik beheer de afspraken maar soms vraag ik me af: hoe krijg ik het toch iedere keer weer voor elkaar om alles vol te plannen?! 🤨 Komt bij dat al die etentjes, housewarming party’s 
en verjaardagen ook niet echt goed voor de lijn zijn maar wel heel leuk! 🤣
Dan ga ik samen met moeders een paar dagen naar Portugal. 
Zij wil daar graag het graf van haar zus bezoeken. Ik vind een prima hotel aan de rand van Vilamoura, boek de vluchten en huur een auto. Helaas hebben we pech met het weer. Het is koud en onstabiel. 🥶
Maar ondanks alles hebben we het toch weer erg gezellig en het wordt nog beter weer ook.
Altijd leuk als je over je eigen huis vliegt!
Inmiddels zijn de Paasdagen voorbij en hebben we de sterren van de hemel gedanst tijdens de danslessen en het gezellige Paasbal met vrienden. 
Roel besluit het lekke dakje van zijn hout/zaaghok naast het huis te fixen. Dus staat er weer een grote vrachtwagen op de stoep en is ie wonderbaarlijk maar een dag bezig. 💪💪
Trouwens, tijdens mijn verblijf in Portugal heeft ie ook deze mooie blauwe plantenbak gerestaureerd. Het ding was aan de achterkant uit elkaar gevallen.
Roel zijn zus en zwager komen hier een paar dagen logeren. We doen een rondje kringloopwinkels en bekijken ook de nieuwe bibliotheek in Spijkenisse. Echt een Boekenberg zoals de officiële naam is.
Dan een rit over Maasvlakte 2 waar ze nog nooit geweest zijn eindigend op het strand.
Bovenop al deze gezelligheid komt Jan met het mooie nieuws dat zijn vakantiewoning in Chaam verkocht is. Hij heeft er altijd met plezier genoten maar na het overlijden van zijn vrouw zijn er daar toch teveel herinneringen om er optimaal van te genieten. De koper wil er wel snel in dus we plannen met elkaar een weekend en halen alles leeg. 
We zitten zeker niet stil want een week eerder heeft Roel ergens in de polder 50 kilo appels gescoord en is weer bezig met appelmoes maken. De keuken is dit keer eens geen veldslag geworden! Mijn vent leert het wel hoor! 😉
En dan de rechtszaak tegen de luchtfietsers uit Eindhoven! 
De rechter in Rotterdam had zich goed in de zaak verdiept en weet treffende vragen aan de tegenpartij te stellen. Ook nu is het al snel duidelijk dat het duo waarschijnlijk aan het kortste eind zal gaan trekken. Helaas hebben zij en hun jurist meester Mick Krak dit niet door. Misschien kwam het door de naam van de beste man maar hun relaas zit net als de vorige keer wederom krakkemikkig in elkaar. 😳 Ook nu worden ze door de rechter erop gewezen dat een handtekening zetten niet zonder gevolgen is. Komt bij dat ze niet alleen hun handtekening hebben gezet, het vervolgens per mail nog eens bevestigd hebben maar in oktober 2023 het kantoor ook daadwerkelijk in gebruik hebben genomen. Tot het moment dat ze de stekker eruit trokken en terug naar Eindhoven vluchten (zie de aflevering ‘De luchtfietsers en het faillissement) en ons afscheepten met slechts een kort mailtje. Ze hadden niet eens de moed om het persoonlijk te vertellen! We hebben vaak de vergelijking gemaakt met kinderen op de basisschool die hun ‘verkering’ uitmaken door middel van een appje…. exit, en door! 🤣 Echt, tijdens de zitting heb ik me oprecht af zitten vragen of ze nou dom of doortrapt zijn. Zeker toen het duo wederom verkondigde dat het personeel niet bij hun in dienst was geweest en dat de uitspraak van de vorige rechter niet juist was. ‘We hadden nog in beroep willen gaan maar ja, we hebben het maar zo gelaten! 😳 Het personeel was echt niet bij ons in dienst maar bij Dijkstra!’ riepen ze door elkaar heen. De rechter kon er op een gegeven moment geen chocola meer van maken en vroeg opheldering aan hun jurist; ‘Meester Krak, heeft u hier nog iets júridisch aan toe te voegen?’ De arme man had geen antwoorden. 🤭
Aan het eind van de zitting, zelfs nadat de rechter heel duidelijk liet doorschemeren dat ze geen gelijk zouden krijgen, wilden ze toch een uitspraak. ‘We gaan absoluut niet schikken!!’ riep de mannelijke helft met luide stem. 😡 Sinds een paar dagen hebben we de uitspraak van de rechter binnen en zijn er super blij mee. De uitspraak is helder: door beide partijen is er een huurcontract voor de periode van drie jaar aangegaan. Dus betalen! 😊 Tevens refereert de rechter in deze uitspraak nog maar eens aan het besluit van haar collega die in december 2023 vaststelde dat het personeel met ingang van 1 oktober 2023 in dienst van de luchtfietsers was. Zoals gezegd zijn we super blij met de uitspraak die voor de tegenpartij hard zal aankomen. Rest slechts de vraag waarom deze mensen zo dom of slecht hebben gehandeld. Slechte adviseurs? 🤔 Medelijden hebben we niet want als je naast je bestaande bedrijf een nieuwe BV wil starten moet je zeker weten dat je naast een enthousiaste houding ook de centjes en de middelen hebt. Gelukkig hebben wij nooit met de nieuwe (failliete) BV zaken gedaan en altijd met de hoofdvestiging in Eindhoven. 😊 Misschien denk je nu, hebben jullie dan nooit twijfels gehad over het duo? Ja, best wel want het was af en toe wonderlijk: het personeel ging allemaal direct veel meer verdienen, ze kregen een nieuwe leaseauto van de zaak, ‘Kies maar uit wat je wilt!’ en zelf ging het duo kort na de start/overname naar Duitsland, ‘Even kijken naar de nieuwste BMW (zo’n 300k euro) die volgend jaar op de markt komt….’ 😳Gelukkig is er nu duidelijkheid en onze advocaat gaat verder met de afhandeling. En het kantoorpand? Dat staat leeg. Misschien maak ik er een ‘woman cave’ van met een mega kerstdorp wat het hele jaar gewoon kan blijven shinen! 😍 Onze volgende reis met de camper hebben we even uitgesteld want de camper is voor reparatie van een oude schade aan de bumper naar de werkplaats. 
Helaas duurt dit veel langer dan wij dachten. Komt ook nog eens bovenop dat mijn moeder afgelopen maandag in huis is gevallen en haar schouder heeft gebroken. 😪
Onze lijst met planning waar we met de camper heen willen wordt op deze manier langer en langer. 🤣 Tot grote verbazing vraagt mijn lover vanmorgen tijdens het ontbijt; ‘Informeer jij eens of die woning in Spanje nog te koop staat?’ 😳 Ik weet precies welke hij bedoelt. 
Morgen vliegen we, samen met moeders en Jan, naar Las Palmas om vandaar op de AidaCosma een week te cruisen. Omdat het een vroege vlucht is overnachten we in het Corendon hotel vlakbij het vliegveld.
Terwijl ik in de trein naar buiten staar denk ik terug aan de afgelopen twee maanden. De kerstdagen en Oud&Nieuw waren ook dit keer weer super leuk! 😍 Op 1e kerstdag kwamen moeders en Jan brunchen. Wat de laatste niet wist was dat we nog meer familieleden van hem en ons hadden uitgenodigd om zijn 80-ste verjaardag te vieren. 
Surprise !!
Afgelopen oktober met zijn verjaardag zaten mijn lover en ik in Spanje. Het was niet alleen een leuke verrassing voor Jan maar ook een hele gezellige middag met elkaar. 😊 Met Oud&Nieuw is het een soort traditie geworden om bij ons in het Vlaardingse te vieren. Wel heel jammer dat Leny en Paula er dit keer niet bij konden zijn door de gebroken schouder van Paula. Toke bakte weer heerlijke oliebollen en appelflappen.
Zo namen we afscheid van 2024 en begroeten 2025! Kom maar door voor weer een mooi jaar! 😊 Na alle gezellige nieuwjaarsborrels, etentjes met onder andere neef Brian en zijn vrouw Jessica uit Canada
gingen we voor de nieuwsgierigheid met vrienden Helmer en Marjon maar weer eens naar de vakantiebeurs….gelukkig met de trein want het liep een beetje uit de hand. 😳
De Utrechtse versie van het Oktoberfest: Bierstube.
We zijn thuis gekomen maar eigenlijk weet mijn lover nu nog niet hoe! 🤣 Roel had 2 perskaarten voor ons aangevraagd en hoe leuk was het bij Dries.
Hij wilde niet echt op de foto en de bewaker hield iedereen op afstand. Maar hier was ik! ‘Meneer, we zijn van de Telegraaf 😉, mogen we een foto van Dries?’ vroeg ik de bewaker en zwaaide met de perskaart. Hij ging overleggen met Dries en ja hoor daar kwam hij op me af. ‘Hé meissie, ik kom toch zeker morgen wel op de voorpagina?!’
Ik hoop niet dat de beste man de volgende dag erg teleurgesteld de krant heeft zitten uitpluizen. 🤔 Vergeet bijna te vermelden dat we het dansen, na de stop in verband met Roel zijn oogoperatie, weer hebben opgepakt! Flink oefenen, een privéles en we zijn weer ‘up and dancing’. Helaas zitten we niet meer bij onze dansvrienden in de klas maar die zien we geregeld op zondag bij het ‘vrij dansen’.
De stem van de conducteur tettert; ‘Dames en heren, het volgende station is Schiphol airport.’ We pakken de koffers en gaan op zoek naar de shuttlebus van Corendon. Moeders en Jan zijn op eigen gelegenheid naar het hotel. We waren hier eerder en zodoende weten we van het lekkere uitgebreide buffet. Daar schuiven we ’s avonds aan, dan naar de kamers want we moeten vroeg op om in de shuttlebus van 04.30 uur zitten. Op Schiphol verloopt het hectisch. We vliegen met Corendon en die medewerkers zijn nog niet helemaal wakker. Het duurt even voordat we de koffers hebben ingeleverd. Ach, het is een soort hilarisch hoe Cor, of was het Don 🤣, de passagiers naar de verschillende balies laat lopen. Het mag gezegd; het is verder prima vliegen met deze maatschappij! 👍
Goeie service en vriendelijke bemanning. Ze hebben zelfs broodjes kroket aan boord!
Ook over de prijs voor de stoelen met extra beenruimte hebben we totaal geen klagen. 😊 Jan heeft geen ervaring met cruisen en van moeders is het haar hobby. In de krant zag zij via Stipreizen een mooie reis (Canarische eilanden en Madeira) met de Aida. Een voor ons onbekende in de cruisewereld. Niet eerder waren we met deze Duitse maatschappij op pad. Het schip waarmee wij gaan is de AidaCosma. Daar komt gelijk nog een onbekend iets bij want nimmer waren we aan boord met nog zo’n 6000, overwegend Duitse, andere mensen! 🤨 Een korte schets van de Cosma: 20 dekken, 17 restaurants, 23 bars, 15 zwembaden met als hoogtepunt het zwembad op dek 16 dat een infinity pool heeft, 3 lange glijbanen, een theater en casino. Verder een grote verscheidenheid aan hutten en voordat iemand iets over milieu vervuiling gaat zeggen: in 2018 ’s werelds eerste cruiseschip dat volledig op vloeibaar aardgas (LNG) ging varen. Terug naar vorig jaar, daar zat moeders dus met de advertentie in de krant. Slim als ze is zoekt ze een bondgenoot en zo gaat, terwijl wij in Spanje zitten, de phone van mijn lover; ‘Spreek ik met mijn favoriete schoonzoon, luister eens jongen, heb jij ook die advertentie van Stip in de krant gezien?’ 😳 Het is maar een kort telefoongesprek want ze zijn er snel uit: ze gaan! ‘Ik ga het Jan cadeau geven, die gaat dus mee.’ Ik mag gelukkig ook mee en krijg de schone taak om alles ‘even’ te boeken, ‘Jij bent daar zo handig in.’ stelt moeders en dat is het, ‘Doei, doei (en dat nog 10 keer) en de verbinding is door haar verbroken. Voor de moeite krijgen we van moeders een mooie upgrade naar een schitterende balkonhut, ik heb dus maar heel even zitten mopperen dat ik alles mocht gaan regelen. 😍 Na de vliegreis van ruim vier uur landen we op het vliegveld van Las Palmas 
om vervolgens in een touringcar te stappen die ons naar de haven brengt. Ondertussen komen we nog een, blijkt later, demonstratie van campers tegen.
Waar tegen ze demonstreerden,…. geen idee. En dan: Wow, daar ligt ze, de AidaCosma, wat een gevaarte! 🤭
Het inschepen gaat razendsnel! Echt, nooit eerder kwamen we zo snel en gestructureerd aan boord. We hebben een prachtige balkonhut naast elkaar op de 14e verdieping.
Zo’n 1e dag is altijd wat rommelig: je ruimt de hut in, volgt de veiligheidsvoorschriften en verkent het schip.
Wat hier dus wel even een ding is! Als we een plattegrond te pakken hebben dan lijkt het iets eenvoudiger te worden maar het blijft speuren en zoeken! Rond 23.00 uur verlaat de Cosma de haven van Las Palmas, het hele schip schittert en blinkt met allerlei verlichting aan de buiten en binnenkant en vuurwerk schiet de lucht in, dit alles onder de begeleiding van de muziek ‘Sail away’. Prachtig! 😍
Later zal blijken dat dit, behalve het vuurwerk, iedere keer is als we uitvaren! Nu kan ik opsommen wat we allemaal gedaan hebben maar ik geef een korte schets en de foto’s spreken voor zich! Het reisschema: Las Palmas,
een zeedag,
een eigen bierbrouwerij aan boord, inclusief bierfeesten,
Madeira,
helaas met een paar fikse regenbuien,
weer een zeedag,
Voor de fysio thuis een foto! 😉
dansles aan boord,
Tenerife,
de ‘internet brigade’ 🤣,
Fuerteventura,
Lanzarote
en weer Las Palmas. Een mooie korte reis in een zonnig gebied, behalve dan de fikse regenbui op Madeira, dus perfect voor Jan om eens te zien of het iets voor hem is. Ondanks dat we het met ons vieren geweldig gehad hebben is Jan niet helemaal om, het cruisen is helaas niet zo zijn ding. Misschien speelt het mee dat wij ook niet onder de indruk waren van de Aida. Of zijn wij gewoon verwend? 🤔 Natuurlijk blijft het altijd persoonlijk, zijn het onze bevindingen en is anders ook niet altijd slechter. Laat ik voorop stellen dat de prijs voor deze cruise niet echt goedkoop was en daardoor onze verwachting misschien te hoog. Mede door de reclame die Aida maakt en die zo mooi in elkaar gezet is dat als je het leest je gelijk je koffer wilt pakken om aan boord te springen. De wervelende spectaculaire shows waren in werkelijkheid iedere keer een soort one-man show van een presentator met de klinkende naam Ollie, zo’n foute kerel met glad haar en een klein staartje die zichzelf geweldig leuk vond.
De muzikanten van de verschillende live-bands waren allemaal van het doven en slechthorenden instituut.
Het entertainment was echt beneden niveau en zeer matig. Behalve deze acrobaat die echt een wervelende adembenemende show gaf.
Ook misschien niet slim van mij maar bij het boeken heb ik me verkeken op de schoolvakanties, ik vond op internet dat slechts 3 regio’s van Duitsland vakantie hadden, nou dat hebben we geweten! 😫 De prinsjes en prinsessen renden van ’s morgens vroeg tot ’s nachts heen en weer. Echt, als je als volwassenen zo gek zou doen dan wordt je opgesloten in een dwangbuis. En dan zo’n vader er trots bij staan met een blij gezicht; ‘Dit is het beste wat er uit mijn piemel tevoorschijn is gekomen.’ 🤮 Zie voor je een moeder met haar kind in de rij voor het buffet, ‘Zelf doen, zeeeeelf doennnnn!’ schreeuwt de kleine terrorist in het Duits. Zo sta je dan te wachten tot het mormel klaar is en eindelijk weet wat ze wil drinken. 🤨 Is de hutbediende (door mij liefkozend Tippiwan genoemd) bij de HAL een feestje, namelijk een echte gastheer/vrouw die je naam kent en je dagelijks een aantal keer ziet, hier was Tippi na de eerste ontmoeting nergens meer te bekennen. Hij was niet overboord gevallen want de hut was steeds blinkend schoon en netjes maar we hebben de hele week niets of niemand meer gezien! 😞
Het klinkt nu wellicht allemaal negatief maar dat valt ook wel mee hoor want de bediening over het algemeen was heel aardig en beleefd. Met Valentijnsdag kregen zelfs alle dames een presentje. 😍 Het eten in alle restaurants erg gevarieerd, smaakvol en leuke zitjes.
Bij de zwembaden overal meer dan genoeg ligbedden, verschillende stoelen en genoeg handdoeken.
Het in en uitchecken bij het aan wal gaan zeer gestructureerd en snel.
Nogmaals: we hebben ons prima vermaakt en het met elkaar heel gezellig gehad maar bij de Aida gaan ze ons niet snel weer zien. 😊 Zo stappen we een week later in een koud Nederland zaterdagavond met de koffers de oprit weer op. Daar staat de camper te wachten. De winterbanden zitten er al om en wat spullen staan klaar in de garage want de planning is om twee weken naar de sneeuw te reizen. 
Of en wanneer we gaan? 🤔 Voorlopig hebben we onze vrienden in de sneeuw een appje gestuurd dat we nog even geen idee hebben want we zijn beiden snip en snipverkouden dus….we gaan het zien!