Sia en Roel op reis

We besluiten om Vegas dinsdagochtend te verlaten. Het is ons weer gelukt: met drie nachten van totaal 12 uur slaap om deze jungle te overleven!? Omdat het al goed warm is gaan we eerst nog even zwemmen bij hotel Californië. Ik zei het al eerder, alles in Vegas draait om gambling en voordat we bij het zwembad komen moeten we dus langs het casino. ? ‘Eén spelletje nog, dat is toch niet zo erg?’ opper ik en trek mijn lover mee. Die realiseert zich ineens dat hij dit kaartje met een voorspelling van goeie getallen nog heeft. Dat heeft ie in Williams getrokken en kijk aan: are we lucky this morning! ? Gelukkig hebben we een strandtas bij ons want plastic tasjes kosten 10 dollarcent en dat is toch zonde van onze winst….? Vegas, thanks want je was weer geweldig!

Het plan om langzaam naar het noorden te gaan moet nu toch eens gaan gebeuren. Doordat er niet veel keuze aan wegen is komen we eerst weer in St George terecht. Ongeveer een maand geleden stonden we hier ook op de KOA camping voordat we naar Zion en Bryce vertrokken. ‘Eigenlijk moeten we wassen en het blog plaatsen dus ik stel voor om gelijk twee nachten te boeken.’ beslis ik. Het zonnetje schijnt, het is warm en het zwembad lokt dus mijn lover is snel om. ? We genieten van de rust na de hectiek van de afgelopen dagen. Hij steekt de BBQ aan en we plannen een easy avondje. ‘Ik ga vanavond vroeg naar bed!’ geeuw ik. Maar niemand die mij hoort want mijn lover zit ingespannen naar de overkant te kijken waar twee huurcampers zijn gaan staan. Twee mannen proberen de vuurplaats op hun plekkie om te toveren tot een BBQ. Er gaan kooltjes op, de vlam gaat erin en daar komt al een jongen met een rooster vol vlees. Er is weinig vlam en veel rook te zien maar ze schuiven het toch direct erop. In gedachten zie ik ze denken; ‘Zo nu eerst een Bavaria!’ ? Om een lang verhaal kort te maken: mijn lover loopt er naar toe, het blijken Fransen te zijn, en biedt onze gas-BBQ aan want hun ding gaat het voorlopig niet worden. De halve familie komt de BBQ ophalen en bedankt ons heel hartelijk. We moeten beloven om straks nog een borrel te komen halen want ze hebben een jarige en er is taart. Ach, ik heb geen excuus nodig en daar gaat mijn voornemen om vroeg naar bed te gaan. ? Het is een gezellig uurtje en met name grappig als we het over hun route hebben die ook naar Monument Valley gaat. De Fransen blijken zich goed voorbereid te hebben want na wat gelach verdwijnen de heren in hun camper. Om even later zo verkleed weer naar buiten te komen. ‘Run Forest Run!!!’ roept het hele gezelschap. ?

Donderdagmorgen doen we voor een paar dagen inkopen bij de Walmart. De wegen die we nu gaan krijgen zijn lang en eenzaam. We zullen weinig dorpjes tegen komen. Over de 18 gaat het via Enterprise en het Dixie Forest. Opgevolgd door de 56 naar Panaca. Een kleine stop bij Cathedral Gorge en net hier voorbij vinden we een eenvoudige campground op BLM land waar je gratis mag staan. Het is er op twee caravans na verlaten en een prima overnachtingsplek. In de wijde omgeving is niets te zien dan alleen de weg die zich door het landschap kronkelt. ‘s-Morgens worden we eindelijk eens uitgerust wakker en als we op de splitsing komen met de 93 besluiten we om die te nemen naar het Great Basin National Park. ‘Ze hebben daar ook grotten!’ zegt mijn lover enthousiast. ?

Dit park is een van de minst bekende parken in zuidwest Amerika. Het ligt in een zeer uitgestrekt gebied dat bijna heel Nevada en delen van de omliggende staten Californië, Oregon, Idaho en Utah omvat. Er zijn geen andere bezienswaardigheden in de buurt en door de afgelegen ligging komen er veel minder toeristen. De naam komt door de grondwaterbekkens die ontstaan doordat het regenwater dat valt niet afgevoerd wordt naar de oceaan maar in de grond zakt. Het park is heel divers: een deel is woestijn, op de hoge Wheeler Peak (3981 meter) is een gletsjer, het zeldzame dennenbos met Bristlecone trees en de Lehman grotten. Er zijn drie campgrounds in het park, wij staan op Baker Creek. Vanaf de camping wandel je over een pad langs de rivier naar bergweiden met ontelbare bloemen omhoog tot in de bossen. Mijn lover heeft af en toe last van de grote hoogte dus ik besluit de wandeling maar alleen te maken. Onderweg kom ik twee herten, verschillende eekhoorntjes en een dunne glimmende slang tegen die pijlsnel voor me in de bosjes schiet. Volgens een ranger, waar we het navragen, is het een gartherslang. ? Men zegt dat doordat de nachten hier heel donker zijn je ontelbare sterren kan zien. Helaas voor ons komt er tegen de avond bewolking opzetten en is het niet zo spectaculair als we gehoopt hadden.

De Lehman grotten die ruim een eeuw geleden per toeval ontdekt werden vormen een uitgestrekt stelsel van druipsteengrotten. De temperatuur is altijd constant rond de 10 graden. Onder begeleiding van een gids gaan we met een groepje van zo’n 14 personen op pad.  Door een kunstmatig aangelegde tunnel komen we binnen, klimmen en klauteren af en toe door smalle lage gangen en bezichtigen de verschillende ruimten. Kleurschakeringen tussen beige en oker geven de wanden, die glinsteren van de druipsteen, een magisch effect. Uit de grond en het plafond vormen zich allerlei pilaren en zuilen. De kleine lijken soms gewoon te schitteren! Ik die zo van bling bling hou vind het zeer indrukwekkend, met name ook door het lichtspel wat het op een sprookjeswereld doet lijken. ? Na anderhalf uur staan we weer buiten en knipperen met onze ogen tegen het felle zonlicht. Wow, hoe mooi was dit! Helaas is de Wheeler Peak Scenic Drive, een 19 kilometer lange slingerweg met flinke rotspartijen, verschillende bomen met onder andere de eeuwenoude Bristlecone trees na een paar kilometer voor verkeer afgesloten vanwege de sneeuw. ? Deze gebieden op hoogte zijn altijd wel een dingetje tussen ons doordat het veel koeler is. Waar hij snel bibbert van de kou heb ik dat zelden. Hoe heerlijk is het om in een ‘frisse’ camper te slapen. Mijn missie voordat we gaan slapen is dus stiekem een raam openzetten. Ook deze morgen wordt mijn lover mopperend wakker dat het vreselijk koud is. Hij klimt snel het laddertje af, zet de kachel hoog en kruipt weer in bed. ‘Het is verdorie 2 graden in de hut!’ zegt ie. Ik trek het verduisteringsgordijn bij ons hoofd iets verder naar beneden zodat ie niet ziet dat het raam wagenwijd openstaat….? Na het ontbijt bestuderen we de kaart, we moeten hetzelfde stuk over de 93 terug tot aan Ely. Net buiten het park komen we in Baker, een ieniemienie plaats met ongeveer 30 inwoners, in een heuse demonstratie terecht. ? We vragen het na bij een paar locals. Het blijkt dat ze demonstreren omdat men een mega waterpijp wil gaan aanleggen naar Las Vegas en dit gaat hier ten koste van de grondwatervoorraad. Na zo’n 100 kilometer zijn we in Ely, een saai westernachtig stadje met weinig leven in de brouwerij, waar net buiten het centrum de 50 begint. Die staat bekend als ‘the loneliest road in America’. Ik vraag me af hoe die nog eenzamer kan zijn dan de wegen die we de afgelopen dagen gehad hebben. ? Natuurlijk hebben we de verhalen over dit gedeelte van Amerika gehoord maar het valt mij toch tegen, zeker ook omdat het landschap weinig afwisseling kent. We wisselen nog maar eens van stuur want het is slaapverwekkend. ? In Ruth is mijn lover ineens heel alert, hier is iets wat een aantrekking op hem heeft, namelijk een mijn! En niet zo maar een: de grootste ‘open pit’ kopermijn van de wereld. Hij draait dus de weg af en we rijden het dorp in. Het ene na het andere lege huis of gebouw staat hier. ‘Wat een verlaten treurnis!’ zucht ik. Waar precies de ingang van de mijn is kunnen we niet ontdekken en op straat is nobody aan wie we het kunnen vragen. Eindelijk zien we bij een huis twee vrouwen op het terras. Mijn lover opent zijn raam en de dames reageren verheugd op ons vreemdelingen. ‘Where do you come from?’ Ons gebruikelijke raadspelletje is iets te hoog gegrepen voor hun snappertje dus ik verklap het maar. Ze roepen er nog een man bij die binnen zit en er ontstaat een heel gesprek. We krijgen van alles over het stadje en de mijn te weten. Die kan niet meer bezocht worden door publiek, een paar jaar terug was er een aardverschuiving en voor de veiligheid is het uitzichtspunt gesloten. Doordat de mijnactiviteiten steeds minder menskracht vergen zijn veel bewoners hier weggetrokken. Men hoopt dat Trump herkozen gaat worden want ‘He makes America great again.’ ? Wij hebben hier niets op te zeggen want nu kan óns snappertje het niet aan en knikken slechts. ? De afgelopen maanden hebben we geleerd dat het praten over politiek hier een hot item is. Óf Trump is een clown óf ze schieten je bij wijze in je knieën als je niet voor hem bent. ? Tegenover het centrum is een verlaten parkeerplaats waar we de kaart maar weer eens bestuderen. We hebben nu twee opties: de 50 helemaal door tot Reno, nog ruim 300 kilometer te gaan of via Wendover de staat Utah in, dat is maar 200 kilometer. ‘Wat moeten we in Reno?’ vraag ik. We waren er al twee keer eerder, stonden bij een casino wat een prima tussenstop was, maar de stad is verder een gribus. Ik zie mijn lover twijfelen, hij vind het wel iets om de stilste weg van Amerika verder af te rijden. Na wat wikken en wegen kiezen we toch voor de tweede optie. Het komt ook beter uit met de plannen die we afgelopen week kregen om Canada in te gaan. Het is inmiddels nog warmer geworden en we zitten suffig de saaie rit over de 93 tot Wendover uit. Overal langs de kant van de weg zie je trouwens deze waarschuwingsborden staan. ?

Gezien de sporen in de berm gebeurt het ook nog regelmatig….

En als je dan hier terecht komt….In de verte duikt de stad op, dit is de grens tussen Nevada en Utah. Dat is te merken want schitteren in Nevada de lichtreclames van de casino’s, in Utah net aan de andere kant van de weg is het uitgestorven. In een hoek op de parkeerplaats bij het Rainbow casino staan meerdere campers en caravans geparkeerd. Sommigen nemen ook hun Smartje mee. We gaan erbij staan, prima overnachtingsplek. ? Er zijn ook een KOA campground en een RV park bij het Wendover Nugget Hotel. Maar ja, dit is gratis ….? Nadat we in de camper een wijntje hebben gedaan lopen we naar het casino. Tussen de verschillende casino’s rijden shuttlebusjes, hoe handig is dat! Terwijl we in een van de casino’s zitten te eten komt het gesprek op Piet en Wilma die overmorgen vanuit Salt Lake City naar huis vliegen. ‘Jammer dat we ze niet meer zien.’ zeg ik. Mijn lover kijkt me aan, pakt dan zijn phone en belt Piet. Dat is typisch mijn vent, geen overleg maar gewoon doen! ? We blijken maar zo’n 200 kilometer van hen af te zitten. ‘Doen?’ sist ie naar mij en regelt de rest met Piet. ‘Zo, dat is gedaan, Salt Lake City stond toch al op onze planning.’ hij legt de phone weg en eet verder. ? We ‘shuttlen’ langs een aantal casino’s en hebben van alles teveel behalve winst! Na een korte maar zeer rustige nacht op de parkeerplaats zit ik klagend, want ik had maar twee drankjes op, met een klein katertje aan het ontbijt. ‘Dat is nou altijd met jou, je kan gewoon niet tellen!’ grinnikt mijn lover terwijl ie nog maar een koffietje voor me gaat zetten. ? Uitgezwaaid door Will verlaten we Wendover en dan slaat mijn dirty mind op hol, ‘Will, don’t bend over in Wendover!’ gier ik van de lach. ? Een volgepropt shuttlebusje op weg naar een casino komt ons voorbij, ook hier gaat het gokken gewoon 24 uur door.

Vrijwel direct nadat we het stadje uit zijn rijden we op de oneindige zoutvlakte van het Great Salt Lake door die zich links en rechts van de weg bevind. Een beetje het gevoel alsof we over de Afsluitdijk rijden maar dan anders. Het originele meer, zoet water maar met veel zouten en mineralen is gedurende honderden eeuwen gekrompen en ingedampt en veranderd in een zoutmeer met toevoerrivieren, maar zonder afvoerrivieren. Het water heeft nu een zoutgehalte van 20 tot 25% maar ook hele grote stukken drooggevallen zoutvlakte. Op dit zoutmeer vindt jaarlijks in augustus de Bonneville Salt Flats speedweek plaats. Het is geen gebruikelijke snelheidsrace, het enige doel is om op de zoutvlakte na een aanloop 1 mijl af te leggen met een zo hoog mogelijke snelheid: 400 km per uur is geen uitzondering! ? De meeste auto’s zijn door de eigenaren zelf gebouwd en ontworpen en sommigen hebben een straalmotor als aandrijving. Het hele parcours heeft een lengte van acht tot tien kilometer afhankelijk van de jaarlijkse regenval en welk stuk droog staat. Het record staat momenteel op 622 mijl per uur, 1001 kilometer per uur. ?

De film ‘The World’s Fastest Indian geeft de droom van snelheidsrecords op het zoutmeer op een spannende manier weer. Terwijl we hier rijden krijgen we een berichtje van Piet, zij zijn net op Mountain Shadows RV park bij Salt Lake City gearriveerd. Volgens mevrouw dom-dom, zoals wij onze Tom-Tom gekscherend noemen, hebben wij nog een klein uurtje voor de boeg. Je merkt al dat je in de mormonen staat bent.

Rond 13.00 uur staan de campers weer zij aan zij alsof we niet uit elkaar zijn geweest. Het stel is net klaar met het opruimen van hun hut en ook de koffers staan al min of meer gepakt. Zonde om niet iets te gaan bezichtigen. Salt Lake City is dé stad van de mormonen, laten we dus zeker een kijkje nemen bij hun kerk. Temple Square en de aan het plein gelegen gebouwen zijn (gratis) te bezichtigen. De Salt Lake Temple zelf is alleen toegankelijk voor leden van de mormonenkerk. Het heeft zes torens en op de 68 meter hoge hoofdtoren fixeert een slinger het meer dan vier meter hoge, met 22 karaats goud bedekte beeld van de engel Moroni.Toen wij hier twee jaar geleden met mijn ouders waren was er juist dat weekend een viering (tig jaar bestaan of zoiets). Alle straten waren overvol en er was met geen mogelijkheid in de buurt van het plein te komen. Nu op deze zondagmiddag is het vrij rustig en we wandelen op het gemak in het rond.

Bij het Church History museum staat een beeld van een huifkar, symbool van de vreselijk moeilijke reis die de eerste pioniers maakten naar het Westen. Meerdere keren worden we aangesproken door de vrijwilligsters die ons behulpzaam alles over hun geloof en hun levenswijze vertellen, zeg maar: willen bekeren. We worden er een beetje melig van. ?Ze komen uit verschillende landen en zijn 18 maanden vrijwillig hier om de kerk te promoten. Ze moeten geld meenemen, worden zes dagen van de week ingezet en hebben slechts één dag vrij. Deze dag mogen ze besteden aan boodschappen doen, wassen en met het thuisfront contact opnemen. ? Het komt op ons toch wat vreemd over, ze spreken je aan op een bepaalde manier met een serene glimlach die continue op het gezicht blijft. Mij doet het denken aan de dames in Thailand die je met zo’n zelfde glimlach op straat aanspreken en een massage met happy end beloven. ? Bij een van de vele Chinese all you can eat ‘vreetschuren’ in het centrum eten we en dat zonder alcohol want dat wordt niet geschonken hier….aldus de strikte alcoholwetten van de Mormonen.?

Als we terug naar de camping rijden zien we toch iets geks. En het was geen politiemotor….De volgende morgen na het ontbijt gaan de koffers van Piet en Wilma alvast bij ons in de camper en rijden we achter hen aan als ze de huurcamper in gaan leveren. Dit gaat allemaal zeer rap dus we hebben nog tijd voor een koffie/thee op een terrasje. Roel stapt nog even een bank binnen want wat we niet wisten: er zijn 2 dollarbiljetten. Je ziet ze nooit in het betalingsverkeer maar hij wil er een hebben. Dat lukt, vijf keer ook. ?

Dan brengen we het stel naar het vliegveld, ‘Op een dag weet je het, je gaat een Uber beginnen!’ grapt Piet. ? Als de koffers zijn uitgeladen nemen we afscheid. Zij hebben een vliegreis van zeker tien uur voor de boeg. Mijn lover en ik leunen achterover en hij vraagt terwijl ie gas geeft, ‘Wat zullen wij vanmiddag eens gaan doen?’ Heerlijk nog een aantal weken te gaan in de modus ‘Destination unknown’. ?

Wat een tegenstellingen deze dagen want hadden we afgelopen nacht nog lichte vorst in Williams, nu zitten we op de campground bij Lake Mead nog heel laat buiten omdat het bizar heet is. Waar het aan ligt weet ik niet maar toch slapen we prima. Als ik ‘s-morgens de camper uitstap en op de buitentafel vergeten flessen en glazen zie weet ik het wel: oorzaak drank! ? Volgens het weerbericht gaat Vegas vandaag de 35 graden aantikken. Dat is ook hier te merken want tijdens het ontbijt wordt het al knap warm. ? Tijd om in te pakken en let’s get ready to rumble, Sin City here we come! Mijn lover en ik, dé Vegas lovers, hebben een lijst met highlights voor Piet en Wilma gemaakt. Maar zij hebben ook een eigen plannetje….? Piet heeft namelijk drie bezoeken die hij in Vegas wil doen: een speciale drankenhandel voor zijn favoriete whisky, Rick’s gold & silver Pawnshop (bekend van tv) en…. ‘Als we dan toch in Vegas zijn wil ik samen met Wilma naar de Chapel, dezelfde als waar jullie zijn geweest.’ zei Piet een paar dagen terug ineens. ? Wow, is dat leuk! Onze eerste stop is bij het ‘Welcome-sign’, de campers parkeren we bij het tegenover gelegen Harley Davidson pand. De hitte valt op ons neer als we rond een uurtje of tien uitstappen. Bij het sign krioelt het al van de toeristen, twee bruidsparen, een Elvis look-a-like en de Vegas meiden met veren op hun hoofd en kont. Mijn lover dirigeert onze vrienden naar het sign en schiet wat foto’s. ‘Dan moet het hier maar gebeuren!’ lacht Piet en daar komt het: het momentje waar wij vrouwen op wachten.? Hij gaat op zijn knieën voor Wilma. ❤️ Over the Strip rijden we vervolgens iets buiten het centrum naar de slijterij. Piet heeft deze tip van een andere ‘whiskykenner’ gekregen en die heeft niets teveel gezegd! Wat een ruime, grote en soms ook hele dure sortering drank is hier. Je mag gerust stellen dat als deze zaak het niet verkoopt dan bestaat het niet. De prijs is per fles hé…. Ach, als we toch binnen zijn scoor ik zelf ook maar wat lekkers. ? Missie geslaagd en op naar de campground van hotel Mainstreet Station bij Fremontstreet. Daar hebben we geluk: twee plekken naast elkaar en ook nog bij de enkele bomen die het terrein rijk is. Rond één uur zitten we onder de bomen puffend wat fruit als lunch te snavelen terwijl we bedenken hoe Wilma aan een jurk kan komen. Uiteindelijk duik ik mijn kledingkast maar eens in want het voorstel van Piet om te gaan shoppen wuiven we weg: veel te warm! Het is even puzzelen voor de veel slankere Wilma, een soort ‘Patty Brard zoekt een outfit voor Doutzen Kroes’ maar het lukt! ? Om bij de Chapel te komen lopen we door de nog vrij rustige Fremontstreet. Op de hoek bij de Ierse pub staat een straatzanger. Daar doen we eerst maar een drankje en de bruidegom zingt een liefdesliedje mee voor zijn bruid. Ik kan zo genieten van dit gedeelte Vegas: Fremontstreet en dan om de hoek waar de Chapels beginnen. Eerst krijg je de Schotse Chapel en iets verderop is ie dan: de Graceland Weddingchapel. ‘Weet je nog, 2 jaar geleden?’ vraag ik romantisch aan mijn lover. Die kijkt me verstrooid aan terwijl hij mompelt; ‘Ja, ja, even wachten want ik ben nu druk met de foto’s!’ ? Hoeveel bruidsparen zijn hier al getrouwd en zullen er nog bijkomen? Nu zetten ook Piet en Wilma deze stad als hun city of love op de lijst. ❤️ Iets verderop zit de volgende stop van Piet, de Pawnshop. 13 procent rente….. per maand ! ?Deze is bekend van tv en ik denk dáárom flink druk want goedkoop is het hier zeker niet. In de hitte durven we nog tot aan de Stratosphere, de enorme uitzichttoren, te wandelen maar nemen daar dan toch echt de bus naar the Strip. We slenteren door hotel New York, eten een Italiaans ijsje en sleuren Piet en Wilma van het ene bijzonder themahotel naar het andere. Zou het nou echt ? ? Ja….Sowieso rare dingen die Amerikaanse toiletten. ‘Het lijkt alsof het steeds gekker wordt!’ zeggen mijn lover en ik tegen elkaar. Want is het de hitte of worden wij oud maar wat loopt er dit keer allemaal rond! Meiden in minuscule bikini’s met een doorzichtige blouse erover of hele korte broeken met daarop alleen een bh. Of een badpak. ? De wachttijd bij ons favoriete restaurant in Paris, Mon Ami Gabi, is lang. Al met al moeten we bijna anderhalf uur wachten. Maar het is het waard! We zitten buiten met uitzicht op de Fontein van Bellagio en het eten is prima. Vegas is Vegas en we verliezen de tijd zodat we iets na middernacht ? terug zijn bij de campers. Een paar uur later branden we de hut uit en in de schaduw eten we ons laatste ontbijtje met elkaar. Piet en Wilma gaan richting Zion en Bryce. Wij blijven nog een paar dagen afkicken in Vegas. ? Als we het stel hebben uitgezwaaid snif, snif,besluiten we naar het zwembad in hotel Californië te gaan. Je mag gebruik maken van de faciliteiten van dit hotel want het hoort bij het Mainstreet Station hotel waar de campground van is. Top geregeld: leuk zwembad, op de 13e verdieping, met prima ligbedden en gratis handdoeken. De foodcourt beneden heeft lekkere snacks voor zeer acceptabele prijzen. ? ‘s-Avonds maken we een rondje over Fremont en eten bij Tony Roma. Het is stil vanavond, het weekend en de drukte zijn voorbij. Maandagmiddag zien we Peter en Jennifer die met hun tweeling ook in Vegas zijn. Leuk om elkaar weer te treffen. Zij gaan daarna naar een show in het Mandalay Bay. Wij komen per ongeluk in een pianobar terecht waar het happy hour is….? Leuk weetje is dat de happy hour tijden in Vegas ook ‘s-nachts zijn van 01.00 tot 03.00 uur. Rond die tijd zijn wij inmiddels op Fremontstreet beland waar we allebei door de blaren op onze voeten als verdwaalde pinguïns rondzwalken. Langs de verschillende types: dronken, stoned, de toeristen, de zwervers en de bijzondere strippers zoals hij met zijn sexy slip en rollator.   ‘Als we alles vergokt hebben kunnen we zo eindigen. Erg toch!’ grinnik ik tegen mijn lover. Verderop speelt een band ‘Sweet home Alabama’. Een vent met een cowboyhoed knipoogt naar me en terwijl ik voorbij loop zeg ik; ‘Vat geen kou boy’! ? Het is een vreselijk flauw woordgrapje, I know en hij begrijpt me natuurlijk niet. Maar zou er iemand op dit tijdstip in Vegas zijn die het allemaal nog wel snapt? Een paar uur later slenteren we niet uitgeslapen maar fris gewassen naar de Starbucks. Als we de weg oversteken zegt mijn lover lachend, ‘Wat liep jij hier gek te doen vannacht!’ Ik reageer heel behoedzaam want is dat zo….? ‘Je liep als een majorette terwijl je keihard ‘Sweet home Alabama!’ zong.

Als ik woensdagochtend wakker ben klim ik uit bed en open het keukenraam, wow, wat een uitzicht. Het is nog vroeg maar de lucht is blauw inclusief wat witte wolken. Met een beetje fantasie zie ik Old Shatterhand en Winnetou bovenop de rotsen staan. Bij Wilma en Piet is deur ook al open: tijd voor ontbijt met een view. ? Op mijn vraag; ‘Gaan we nog paardrijden?’ komt een lauwe reactie want Piet en Roel hebben er geen zin. ‘Ik ben me daar gek om 80 dollar neer te tellen voor die Indiaan met zijn paard!’ zegt mijn lover, ‘Maar je moet het zelf weten, je denkt dat je niet durft en een uur is zo voorbij, dan ben je nog op weg naar de Valley beneden!’ ? Natuurlijk heeft ie gelijk het is een belachelijk bedrag. Wilma twijfelt ook nog dus ik besluit het paard en de Indiaan maar te schrappen. Via Kayenta zetten we koers naar de Grand Canyon met een stop bij de Trading Post in Cameron, een super grote souvenirswinkel. Daar doet Wilma deze grappige ontdekking: het tasje is volgens zeggen door de natives gemaakt maar als zij erin kijkt ziet ze het label ‘Made in China’. ?  Vanaf hier rijden we naar de oost ingang van het Grand Canyon National Park waar de ranger vertelt dat er nog wel plekken vrij zijn op de campground. Voor de zekerheid stoppen we alleen bij het eerste uitzichtpunt op de Canyon en rijden dan gelijk door voor een plaats om te overnachten. Maar de ranger had het mis en beide campings zitten vol. ? Op Mather campground geeft een andere ranger een goeie tip; ‘Buiten het park richting Tusayan is BLM land waar je gratis kan staan.’ Inderdaad net er buiten zijn links en rechts mooie plekken in het bos. Doordat we inmiddels in Arizona zijn waar de klok een uur terug gaat, hebben we een ‘vroegertje’. Wilma en ik genieten met een wijntje in het zonnetje, Roel werkt aan zijn foto’s en Piet treft voorbereidingen voor zijn zelfgemaakte nasi. Ik zeg; ‘Prima rolverdeling!’ ? Na een fris nachtje lijkt het donderdag een redelijk dag te worden en kunnen we al weer buiten ontbijten. Dan is het tijd voor de Grand Canyon. Ons planning is: eerst bij het Visitor centre een aantal uitzichtpunten bekijken, bij de Village een stuk de Canyon in lopen en als laatste het gedeelte van de Rim met de shuttlebus tot Hermits Rest. Dit stuk is voor auto/camper verboden, je mag er wel met de fiets in. Dat hebben wij vorig jaar gedaan. Terwijl we genieten van de eerste uitzichten pakken in de verte donkere wolken samen. Ineens klinkt daar ook een donder! ‘Het is nog ver weg maar ik ga echt die Canyon niet in wandelen als het gaat onweren.’ roept mijn lover. Vertwijfeld kijken we naar de lucht, we zijn niet voor niets helemaal hier naar toe gereden. ? Het begint te druppen maar het onweer lijkt niet dichterbij te komen. In de camper wachten we dus maar met koffie/thee tot de bui over is. Dan gaan de wandelschoenen toch aan en duiken we de Canyon in waar we een gedeelte van het pad naar beneden lopen en….ook weer omhoog! ? Ondanks het onweer dat in de verte blijft klinken is de zon gaan schijnen. We wagen het er op en nemen de shuttlebus. Deze stopt op een aantal uitzichtpunten waar je op en af kan stappen wanneer je wilt. Ongeveer op de helft bij Powell Point besluit mijn lover; ‘Hier eruit, dan lopen we langs de Canyon naar het volgende punt.’ Al babbelend wandelen we naar de rand van de Canyon. Bijzonder is dat wij vrouwen de naam hebben maar mannen vaak veel meer kwekken….? De heren fotograferen en wij dames kijken zonder lens in het rond. ? In de verte komen de donkere wolken ineens snel dichtbij en een lichtflits schiet door de lucht. ‘Gewoon een buitje voor het stof!’ lach ik de anderen uit. ? Als het echter hard begint te waaien besluiten Piet en Roel dat we terug naar de bushalte moeten en geven instructies wat te doen als het onweer komt. Ik vind het lichtelijk overdreven maar luister braaf. De eerste dikke druppels vallen en WTF de regenjassen zitten in mijn rugzakje. Onder een boom probeer ik ze snel te pakken, ‘Ga verdorie onder die boom vandaan, ik zeg het net, je luistert echt niet!’ foetert mijn lover direct. Vanuit de kant van het Visitor centre klinken nu ook sirenes, het is eigenlijk best scarey aan het worden! Als er een bus verschijnt trekken we een sprintje maar er zijn er meer die dat doen. Na wat drukken en duwen is de bus vol, doet de chauffeur de deuren dicht en staan wij nog buiten. ? Het onweer hangt nu recht boven ons en de regen is overgegaan in hagel. De bus wil vertrekken maar daar is ie: mijn superman die roept; ‘Die gaat niet weg voordat wij erin zitten!’ ? Terwijl iedereen braaf op de volgende bus staat te wachten doet mijn lover eigenwijs de act ‘last man standing’ voor de bus. ? Eerlijk waar, soms ben ik niet eens verbaasd meer over zijn acties. Net als vroeger met mijn hondjes kan ik roepen wat ik wil maar hij komt niet en met vrees kijk ik naar de beslagen ruiten want als de chauffeur gas geeft….? De redding komt van Wilma die een volgende bus ziet naderen en inmiddels zeiknat rennen we er heen. ‘Hurry, hurry, everybody we are going to evacuate the Rim!’ roept de chauffeur. Alle mensen moeten de bus in en doordat we allemaal kletsnat zijn beslaan gelijk de ramen. We worden er lacherig van, ‘Zie je nou dat wij het aantrekken, er is altijd wel iets raars!’ grinnik ik. Terug bij de Village, waar de camper staat, is het een waterballet. De wegen en spoorrails zijn veranderd in kleine snelstromende riviertjes. Door het water rennen we terug naar de camper. De hagel klettert zo hard dat we niet veel zien, Piet en Wilma lopen te ver door, ‘Terug, terug, deze kant op naar de camper!’ buldert mijn lover. Omgekleed zitten we even later bij elkaar en besluiten de Canyon te verlaten want de lucht ziet er niet naar uit dat het snel zal opklaren. Wat een avontuur weer: evacuatie in de Canyon, dat krijg je toch niet verzonnen! ?

Een gedeelte van Route 66 en Williams zijn de volgende bestemmingen. Mijn lover en ik zijn al eens in dit toeristische maar leuke stadje geweest en rijden naar Railside RV Ranch waar we eerder stonden. Ook nu hebben we geluk. De vriendelijke receptioniste geeft gelijk een waarschuwing voor nachtvorst, ‘Heb erg in de waterleidingen, laat ze niet bevriezen.’ Na het noodweer van vanmorgen geloven we haar gelijk. ? Piet en Wilma springen bij ons in de hut en we rijden naar het centrum. In de hoofdstraat slenteren we langs winkeltjes en restaurants om uiteindelijk bij Rod’s Steakhouse een prima stukkie vlees te eten. Een dansje op straat bij terras met live muziek… Terug op de campground maken wij dames nog gebruik van de laundry die, thank you Lord, 24 uur open is. Als de was klaar is en we terug lopen is het koud en de hemel vol met sterren, hoe mooi! ? De volgende morgen schijnt de zon uitbundig. Wat jammer, dit weer hadden we gisteren in de Canyon moeten hebben. Over de Route 66 rijden we naar Seligman, een piepkleine toeristentrekker waar alles in het teken staat van deze wereldberoemde weg. Ook nu is er weer genoeg grappigs te ontdekken voor een foto. Terwijl Wilma en ik wat kleding uitzoeken vindt Piet aansluiting bij het plaatselijk vrouwelijk schoon. ? Dan ineens is ie daar: John Wayne! En niet alleen een kartonnen versie maar ook een real cowboy met twee paarden. ‘Ga er op!’ roepen mijn drie reisgenoten in koor. Daar staat deze Cheryl in een roze korte broek op slippers met een tijgerprint. Of het komt door mijn hoed die mij het gevoel geeft dat ik in het Wilde Westen ben weet ik niet maar ik hoor mezelf zeggen, ‘Ik ga het doen?!’ ? De cowboy helpt me, althans hij helpt het paard om te blijven staan want ik ben niet zo lenig en trek het dier zo wat om. Wow, wat een klim maar ik zit! ?? Voor de foto geeft hij zelfs zijn geweer af en dan gaat het bijna mis. ‘Nooooo, don’t put your finger on the trigger!!!’ schreeuwt ie. Wat blijkt er zitten  gewoon echte kogels in! Dit kan alleen maar in the States. ?  Had ik haast als een soort mislukte Buffalo Bill schietend door de straten gegaloppeerd met mijn paard. Na al deze gekkigheid rijden we verder op weg naar de Hooverdam. In Hackberry maken we nog een quick stop om Piet het Douane-embleem te laten zien wat ik hier in 2017 heb achtergelaten. Er hangt heel veel maar die van mij is niet meer te vinden. ?

Voor de ingang bij de Hooverdam krijgen we net als vorige keer een security check. De luiken aan de buitenkant moeten open en ze kijken vluchtig in de camper. De dam is en blijft heel indrukwekkend en warm want ook deze keer is het super heet. Puffend lopen we terug naar de parkeerplaats waar de campers staan. Het is eind van de middag als we iets verder bij Lake Mead de campground op rijden. Je kan er full hook-up of dry camping (zonder voorzieningen) staan. Wij kiezen voor het laatste omdat de plekken veel mooier zijn. De full hook-up staan zij aan zij en heel dicht op elkaar. ? Met een wijntje mijmer ik later op de avond in de schemer wat voor me uit. Aan de ene kant het donkere meer en aan de andere kant in de verte de lucht die oplicht door de vele lichtjes van de megastad Las Vegas, waar we morgen naar toe gaan, Yes! Afgelopen week hebben mijn lover en ik een aantal bezienswaardigheden dubbel gehad maar nog steeds is het heel erg mooi en genieten. Om deze reden schrijf ik ook niet over het ontstaan van Route 66 en de Hooverdam want dat staat in vorige blogs al beschreven. ‘Over Vegas hoef je ook niet veel te schrijven want daar heb je al boeken over vol!’ grapt mijn lover. Maar dat heeft ie mis want morgen, zaterdag, gaat een bijzondere dag worden in Sin City, the City that never sleeps, the City of love….??

Als we donderdagavond net zitten te eten pingt mijn telefoon, ‘Dat zal Piet zijn, ik ben benieuwd waar ze momenteel zitten.’ zeg ik en check mijn phone. Met verbazing lees ik het bericht. Even terug naar een paar maanden geleden in Nederland: Piet is een voormalige collega uit mijn douanetijd. Ik was leidinggevende en hij mijn technische steun en toeverlaat bij een bewapende eennheid die ten strijde trok om de Rotterdamse haven veilig en schoon van drugs te houden. We hadden een prima tijd alhoewel we ook wel eens een meningsverschil hadden als ik niet helemaal de wet in acht nam of het per ongeluk vergat….? Ook nadat ik ontslag heb genomen om te gaan reizen zien we elkaar nog regelmatig. In 2017 hebben we Piet en Wilma in Yellowstone ontmoet toen zij met een huurcamper aan het toeren waren. Nu gaan ze van Denver naar Salt Lake City, zou het leuk zijn om elkaar weer ergens te treffen? De weken erna volgden nog vele berichtjes oa. over Four Corners en Mesa Verde en we besloten elkaar in Mesa te zien. Piet boekte nog snel een plekkie voor ons op dezelfde campground als waar zij heen gaan en nu, terwijl ik in Durango op een uur rijden van Mesa Verde ben, zou het niet kloppen! ? Mijn lover stuurt hem een berichtje terug en probeert dan om via messenger te bellen. Als dat gelukt is blijkt al snel dat Piet en ik elkaar verkeerd begrepen hebben. Er zijn meerdere Mesa’s ? net zoals er ook meerdere hondjes Fikkie heten. Resultaat is dat we morgen zo’n 230 mijl moeten rijden inclusief ook weer de Million Dollar Highway. ? Als we uitgelachen zijn merkt mijn lover op, ‘Ik begin nu te snappen dat jullie bij de Douane af en toe niets ‘vingen’ want als de communicatie daar ook zo was stonden jullie vast wel eens op de verkeerde boot!’ ? Maar zoals gezegd ieder nadeel heeft een voordeel en als we vrijdagmorgen aan dezelfde weg terug beginnen is het dit keer stralend weer. Een bijna wolkenloze strakblauwe lucht en de sneeuw glinstert zo erg dat zelfs Roel zijn zonnebril op doet. ‘Nu wil ik rijden want jij hebt deze weg dinsdag al gereden!’ beslist ie. Dat betekent dat ik dus met de camera’s aan de slag moet. In Silverton doen we weer een koffie/thee en dan gaat het verder omhoog. Maar op het tweede stuk loopt het mis, volgens mijn lover saboteer ik de boel, ‘Je doet net alsof je het niet snapt met die camera, kruip dan maar weer achter het stuur!’ moppert ie. De rit is voorspoedig en rond 16.00 uur zitten we na de gebruikelijke begroeting met borrelnootjes met elkaar op de juiste ‘Mesa’ in Gunnison aan een wijntje. ?Om het mooie verhaal af te sluiten en het weerzien te vieren eten we ‘s-avonds bij de plaatselijke Mexicaan. Daar nemen we met elkaar hun lijstje met bezienswaardigheden door, plannen een route en halen ze over om toch de Grand Canyon en Las Vegas te bezoeken. Deze, voor ons favoriete stad, staat gewoon niet op hun lijst! ? Zaterdagmorgen rijden we naar het Black Canyon Gunnison National Park, die een van de diepste, smalste en langste kloven van de wereld heeft. Vanaf de campground is het een rit van ongeveer 100 kilometer, met een tussenstop bij de indrukwekkende Crystal stuwdam.Maar het is niet alleen genieten maar ook ‘werken’ want Piet krijgt tips over fotografie van Roel. Na een lange mooie dag steken we ‘s-avonds de BBQ aan waarna mijn lover op zoek gaat naar de speelkaarten die natuurlijk pas na heel wat graafwerk onderin de camper gevonden worden. We komen wel de winterjassen tegen! ? Onder het genot van een wijntje doen we een spelletje klaverjassen en dan blijkt Piet wel heel fanatiek te zijn! ?? Hij en ik spelen tegen Roel en Wilma die na hun verlies gelijk morgenavond revanche willen. De volgende ochtend maken we ons klaar voor een flinke rit: dezelfde die mijn lover en ik nu al twee keer hebben gemaakt: de Million Dollar Highway! ‘Kom maar op met die pas, dit gaat de derde keer worden!’ grap ik tegen mijn lover. Voordat we zover zijn plakken Piet en Roel eerst een grote stikker met een Nederlandse vlag op de motorkap

en doen we in een oude tot restaurant verbouwde kerk in Montrose koffie/thee met iets lekkers. Aldaar gaat het door tot Ouray waar de pas begint. Het is de afgelopen twee dagen warmer geweest en dat is te merken. De bomen zijn nu ineens groen en de grote hopen sneeuw langs de kant zijn zichtbaar aan het smelten. In Silverton hopen de heren dat ze de trein Durango-Silverton kunnen spotten en ze hebben geluk want als we de hoofdstraat inrijden staat de trein op punt van vertrekken. Mijn lover zet de hut bij de trein en springt dan met spullen eruit naar Piet die hij aanmaant hetzelfde te doen terwijl ie in het voorbijgaan nog roept; ‘Zet maar vast een theetje, we zijn zo terug!’  Terwijl Wilma en ik bezig zijn met thee en een boterhammetje maken komt er een politiewagen mét zwaailicht naast de campers en bromsnor stapt uit. Hij klopt op de deur en ik doe open, ‘Hello sir!’ zeg ik vriendelijk tegen de norse man die de domme vraag stelt, ‘Is this your RV?’ ? Hij sommeert dat de RV’s direct weg moeten anders krijgen we een bekeuring. De reden: we staan te dicht bij de trein geparkeerd en dat mag niet. ?Als we Silverton uitrijden zien we nog net hoe bromsnor een andere weggebruiker een bekeuring geeft. Over de slingerende weg gaat het verder en ineens staat daar een Moose, hoe mooi! ?En even later een warmwaterbron die in de loop van de jaren steeds groter wordt. In Durango schieten we campground United weer op waar mijn lover twee kapotte lampen repareert die door het schudden op de hobbelige weg los zijn gaan zitten. Na het eten komen de kaarten op tafel maar wederom zijn Piet en ik vanavond het winnende koppel. ?? Maandag is het Memorial Day, we doen wat boodschappen en heel Amerikaans kopen we een koffietje tijdens het shoppen. ? Dan gaan we eindelijk naar Mesa Verde National Park. Dit is in de geschiedenis bekend geworden door het grote aantal goed bewaarde klifwoningen gebouwd door de Anasazi-indianen in ondiepe grotten in de wanden van het ravijn. Zij waren waarschijnlijk de voorgangers van de Pueblo bevolking, de latere bewoners van deze grotten. Bij Piet en mij is het bekend geworden door de miscommunicatie over het woord Mesa.? Er zijn drie loops wat de totale route door het park op ongeveer 40 kilometer brengt. Wij vonden het zeker interessant maar ook veel van hetzelfde. ? Vanaf hier rijden we over de Highway 160 naar Four Corners, het kruispunt waar vier staten (Colorado, Arizona, Utah en New Mexico) elk met een hoek van negentig graden, samenkomen. Dit punt is trouwens het enige vierstatenpunt in Amerika en ondanks de afgelegen ligging zeer toeristisch. Het is land van de Indianen en de entreeprijs 10 dollar per auto. De nationale parkenpas is niet geldig. Het weer is inmiddels omgeslagen, donkere wolken hangen boven ons en een keiharde wind laat de camper schudden. Er is gelukkig maar een kleine wachtrij voor het fotomoment op het monument. Verder staan er nog wat kraampjes met sieraden en andere prullaria zoals kerstballen. Natuurlijk kan ik het niet laten en koop een mooie maar veel te dure voor mijn verzameling. ? Via de smalle en bochtige 162, met verschillende olie ja-knikkers, komen we in de kleine plaats Bluff (nog geen 400 inwoners) waar op Cadillac Ranch RV park de lichten na een vermoeiende dag vroeg uit gaan. Als we ‘s-morgens wakker worden is het eindelijk na dagen weer eens aangenaam warm zodat we buiten kunnen ontbijten. De omgeving hier kenmerkt zich door bijzondere rotsformaties zoals de Twin Rocks. Bij het maken van de lijst met bezienswaardigheden kwam Piet met Natural Bridges National Monument. Het was het eerste in de staat Utah. Er komen hier twee canyons samen, de White en de Armstrong en bevat de op één na grootste natuurlijke brug ter wereld, Sipapu Bridge. Na een wandeling met afdalingen bestaande uit trappen en houten ladders komen we bij het uitzichtpunt. Daarnaast zijn er nog twee andere natuurlijke bruggen in het park. We brengen alleen de ochtend hier door want willen rond een uur of 16.30 uur bij Monument Valley zijn om daar vanavond de zonsondergang te zien. Mijn lover en ik waren hier al eerder (oktober 2017) met mijn ouders. Tijdens de lunch zegt Piet; ‘Ik heb een tip gekregen over de Moki Dugway, dit schijnt een bijzondere weg te zijn en hij begint hier ergens net buiten het park.’ Het wordt op de kaart opgezocht en als blijkt dat het een kortere route is naar Monument Valley zijn de heren om. Bij mij slaat een lichte twijfel toe als ik hoor dat deze weg ook vaak gebruikt is voor reclame filmopnamen van onder andere Audi. ? Waar hebben we het over: de State Route 261, een weg van ongeveer 54 kilometer, het grootste gedeelte is verhard maar er is ook een stuk gravel van zo’n 5 kilometer. Alleen dit gedeelte wordt de Moki Dugway genoemd. In totaal stijgt de weg 335 meter, de maximale hoogte waarop je komt is 1958 meter en er zijn een flink aantal smalle bochten met een hellingspercentage van 10%. We komen aanrijden bij het bord Moki Dugway en alle vier springen we eruit want natuurlijk willen we hier een foto. Ik poseer met mijn lover en ineens valt mijn oog op deze borden. ? Op mijn gesputter komt geen reactie en ik geef de sleutels aan mijn lover, ‘Rij jij maar verder want volgens mij is dit niet mijn ding!’ Soms lijkt het alsof hij mij gewoon niet hoort want hij antwoord; ‘Kanjer van me!’ ? Wij gaan voorop, Piet en Wilma volgen. In een stofwolk komt een groep motorrijders omhoog, na de eerste bocht stoppen we en maken een praatje met ze, één heeft een klein hondje bij zich die in een tas achterop zit, so sweet!Wat een super uitzicht, in de verte zien we zelfs Monument Valley liggen. De bochten zijn scherp en als er een tegenligger komt sluit ik mijn ogen want OMG het is passen en meten waar je elkaar kan passeren. Net voor de plaats Mexican Hat zijn we beneden. Zucht, dat hebben we gehad! ‘Super gave weg toch!’ roepen de heren tegen elkaar, Wilma en ik knikken maar wat. ? Als je zoals wij nu vanaf Mexican Hat aankomt dan krijg je bij Monument Valley eerst het stuk weg uit de film van Forest Gump. De plek waarop hij na vele maanden hardlopen ineens stil staat en zich afvraagt waar ie mee bezig is.Hier is het oppassen geblazen want iedereen wil op de foto, auto’s en campers staan langs de kant geparkeerd en mensen rennen heen en weer. Ook Piet en Wilma worden door mijn lover rennend vastgelegd. ? Iets verderop ligt een KOA campground die gelukkig nog twee plaatsen vrij heeft. We horen van de eigenaar dat hij de camping in 2018 heeft overgenomen. Het ziet er prima uit met uitzicht op de uit vele cowboyfilms zeer herkenbare rotsen. De hut van Piet en Wilma blijft op de campground achter en met die van ons rijden we het park in, eten in het restauranten dan is het wachten tot de zon onder gaat. Wilma en ik gaan bij een Indiaan informeren wat het kost om met een paard de Valley in te rijden. Eigenlijk hou ik helemaal niet van paardrijden maar vooruit het is wel kicken om als een soort John Wayne te gaan draven. ? We schrikken van de prijs want voor één uur betaal je per persoon 80 dollar. Grappig is dat de beste man ons later nog eens opzoekt om een folder in de hand te duwen en vertelt dat ie nu naar huis gaat maar morgen graag met ons op pad wil. Als de zon eindelijk ondergaat is het al zeker 20.30 uur en door de bewolking valt het tegen. Terug op de camping stoken we de kachel op, nemen een wijntje en maken ons op voor een frisse nacht in de Valley. Net voordat ik in slaap val denk ik ineens; ‘Leuk dat paardrijden maar hoe moet je eigenlijk op zo’n dier komen, zou die Indiaan je een zetje geven of hebben ze een ladder?’ ? To be continued….

Moe van een lange dag in het Arches National Park gaan we vrijdagavond uit eten bij een Mexicaans restaurantje in de hoofdstraat van Moab. Zoals gewoon in Amerika zijn de porties ook hier onwijs groot en de bediening super snel. Het is geen gezellig lang uit eten gaan zoals we bij ons in Nederland gewend zijn. ? De volgende morgen brengen we door met het verkennen van de winkels in Moab en scoor ik wat kleine prullaria. De camper staat geparkeerd bij de supermarkt en net als we terug in de camper stappen staat er een jongetje van een jaar of zeven voor de deur die in het Nederlands vraagt; ‘Waar wonen jullie in Nederland?’ Dan begint het kereltje te vertellen dat hij en zijn tweelingbroer samen met hun ouders op wereldreis zijn. Ze hebben al heel wat landen gehad en zijn nu voor drie maanden met een huurcamper in Amerika. Wow, wat een onderneming! ‘Als je zo lang van huis bent lusten jullie zeker wel een stroopwafel?’ vraagt mijn lover waarop de jongens enthousiast reageren. Als de ouders er ook bij komen wisselen we tips en ervaringen uit.Onze routes gaan beiden naar Page en wie weet zien we elkaar daar weer. ?

Het andere Nationale park bij Moab is Canyonlands. Dit bestaat uit vier afzonderlijke gedeelten: Island in the Sky, the Needles, de Maze en het gebied waar de rivieren Colorado en de Green samen komen. Voor ons met de camper is het makkelijk kiezen want omdat de andere gebieden veel onverharde wegen hebben blijft alleen Island in the Sky over. Soms even een Ansel Adams momentje.Een van de stops is Mesa Arch waar je na een wandeling van 400 meter bij een natural bridge komt. Deze boog hangt ongeveer tegen de loodrechte helling aangeplakt. Je mocht er niet over heen lopen. Gelukkig maar. Zoals het er uit ziet kan hij elk ogenblik afbreken en honderden meters naar beneden vallen. ? We brengen de middag door in dit bijzondere park en vervolgens maak ik op één van de vele uitzichtpunten iets te eten in de camper. We willen hier namelijk wachten tot de zon onder is want het is vanavond volle maan. Helaas is het vrij bewolkt maar toch is er ineens een verrassend moment als de maan zich groot laat zien. ?Door de aanhoudende straffe wind is de temperatuur naar beneden gekelderd en verkleumd rijden we terug naar campground Horsethief.Deze is prima maar helaas zonder voorzieningen zoals water, dump en elektriciteit. Het sanitair  bestaat alleen uit wc’s. Voor ons geen probleem omdat we zelfvoorzienend zijn met douche, wc en zonnepanelen. ? Zondagmorgen kijken we uit het raam: eigenlijk was het plan om vandaag een jeep te huren en de canyon off- road te verkennen maar het is vet bewolkt met laaghangende bewolking. ?Rustig starten we en mijn lover bakt een eitje met spek voor me, ik probeer heldhaftig wat te lijnen ? , maar dat begrijpt ie niet. ‘Je snapt het gewoon niet, mannen houden graag wat vast!’ roept ie ook nu weer. ? We wijzigen de plannen en laten het ‘jeep idee’ voor wat het is….We hebben geen reden nodig om hier nog eens terug te komen.  ‘Eerst tanken!’ beslist mijn lover dan en we zetten koers naar het centrum van Moab. Allemachies, wat een file de andere kant op om het dorp uit te komen. ?Het staat hier bekend om zijn vele buitensportactiviteiten zoals mountainbiken, rijden met een jeep of paard, wandelen, raften en bergbeklimmen. Het doet mij aan de Ardennen denken: doordeweeks best rustig maar in de weekenden bomvol. We parkeren de hut, lopen nog een stuk door de hoofdstraat waar we in één van de vele koffiezaakjes gaan zitten voor thee/koffie met wat lekkers. Onze route is als volgt: we zetten eerst koers naar La Sal, van Moab naar La Sal liggen trouwens nog vele RV parken langs de weg, dan door tot Naturita waar we de 145 opschieten richting Ouray. Dan zullen we in de staat Colorado komen, daar hebben we vrijdag in Mesa Verde met onze vrienden Piet en Wilma afgesproken. Zij komen vanuit Denver waar ze een camper gehuurd hebben. Als we op de rotonde borden zien met ski-area van de dorpen Telluride en het aaneengesloten Mountain Village verlaten we even de route. Wat lichte sneeuw valt naar beneden en de plaatsjes zien er stil uit, duidelijk is te merken dat het seizoen ondanks de nog volop aanwezige sneeuw toch voorbij is. De liften draaien niet meer en veel huizen zien er verlaten uit. Het is best een flink skigebied met zo’n 93 kilometer piste waarvan het grootste gedeelte (41 kilometer) zwart is. Telluride heeft een lange Mainstreet met veel winkels, restaurants en barretjes. Mountain Village doet ons aan de wijk Zonnedael uit de serie Flodder denken. Veel grote statige huizen waar de liften en pistes tussendoor lopen.Langs de weg grazen brutale herten, als we stoppen om ze te fotograferen zijn ze toch heel alert en zetten het op een rennen.  In Ouray schieten we de eerste de beste camping, een KOA, op.Het is genoeg voor vandaag want het laatste stuk naar Silverton en Durango gaat over een pas, de Million Dollar Highway en daar hebben we al verschillende verhalen over gehoord. ? De KOA campings zijn meestal goed uitgerust dus terwijl mijn lover gaat koken loop ik naar de wasmachines. ‘Wees voorzichtig want er is een black bear rond de campground!’ roept de eigenaar. Na het zien van al die beren vorig jaar in Alaska ben ik niet zo bang maar ik merk dat ik in de schemer toch sneller loop dan anders. ?Het regent de hele avond en nacht door en ‘s-morgens ligt er verse sneeuw op de toppen van de bergen. Net als we de campground afrijden gaat de regen ook hier beneden over in sneeuw, daarom stoppen we bij het Visitor centre voor extra informatie over de conditie van de pas. Achter de balie zitten twee dames die ons en elkaar verbaasd aankijken, ‘You want to go with your RV over road 550, the Million Dollar Highway to Silverton?’ ? Dapper knikken we van yes en vertellen dat we op winterbanden rijden en ook sneeuwkettingen bij ons hebben. ?? Terwijl zij de computer raadplegen voor verkeersinformatie kijk ik naar buiten en zie de vlokken dikker worden. ‘Misschien is het toch niet zo’n goed plan.’ opper ik. De éne dame is inmiddels met mijn husband druk in een gesprek wat helemaal niet meer over het weer maar over de oorlog gaat. Haar opa was vliegenier in de Tweede Wereldoorlog en neergehaald door de Duitsers. Gelukkig voor hem kwam hij in zee terecht en werd daar opgepikt door een schip met Nederlandse bemanning. Ongeduldig luister ik, ‘Wat doen we nou met die weg?’ sis ik. ‘Joh, dat zien we toch straks, eerst doen we koffie/thee.’ zegt ie opgewekt en uitgezwaaid door de dames gaan we terug naar de camper. Op de parkeerplaats loopt een echtpaar, de vrouw draagt sandalen en een korte broek. ? Net als wij is ze ook niet voorbereid op dit weer, wat voor deze tijd in het jaar nog heel gewoon is, aldus de dames van het Visitor centre. Als we door Mainstreet rijden zien we in de verte een sneeuwschuiver omhoog richting de pas gaan. ‘We gaan lekker een tv dag houden.’ beslist mijn lover en draait de zijstraat in waar RV park 4J+1+1 (echt een naam hoor ) ligt.De sneeuw valt nu gestaag naar beneden en kleurt alles wit. Het is net alsof iemand poedersuiker over de bomen strooit. Vraag me niet waarom de sneeuw hier fijner is dan in de Alpenlanden maar wie wel eens in Amerika of Canada heeft geskied weet wel wat ik bedoel. ? ’Wacht tot morgenochtend een uur of elf en neem dan de pas.’ geeft de vriendelijke receptioniste als advies wanneer zij ons incheckt. Na het avondeten stopt de sneeuw en maken we een rondje door het dorp.‘Zullen we de winterjassen aantrekken?’  vraagt mijn lover. Ik heb geen idee waar ik die opgeborgen heb dus om de discussie ‘jij bent altijd alles kwijt’ uit de weg te gaan zeg ik, Welnee, het is niet koud doe maar gewoon een vest aan, brrrrr. ? Net van de camping af zie ik een vosje rennen dat voor een woning braaf blijft zitten. Als een moment later de bewoonster naar buiten komt en een bakje voer neerzet snappen we het. ?De volgende morgen ontwaken we in een witte wereld en sneeuwt het nog steeds. Onze vrienden sturen een bericht dat ze in Denver zijn geland, het is er 1 graad en sneeuw: welkom in Colorado. ? En dan ineens is daar de zon! Het sneeuwen stopt, de bewolking wordt minder en er zijn zelfs stukken blauwe lucht te zien. Het is rond 10.30 uur als we na de gebruikelijke klussen, zoals water tanken en dumpen, het RV park verlaten. De receptioniste had helemaal gelijk!  ‘Rij jij dan fotografeer ik.’ stelt mijn lover voor en ietwat aarzelend kruip ik achter het stuur. ? Gelijk vanuit de hoofdstraat begint ie: de Million Dollar Highway, die bij de Amerikanen bekend staat als één van de gevaarlijkste wegen. ? De Highway 550 heeft hier tussen Ouray en Silverton een gedeelte van 40 kilometer dat verraderlijk en smal is en waar de vangrail ontbreekt. De weg brengt je tot een hoogte van ruim 3500 meter en is gebouwd in 1926 voor de werknemers van de zilvermijnen waar dit gebied bekend om staat. Over het waarom deze the Million Dollar Highway heet zijn verschillende verhalen. Een ervan is dat dit stuk weg inderdaad een million dollar heeft gekost.  Het is rustig in het dorp, ik doe mijn zonnebril op, zet de volumeknop harder en terwijl Peter Frampton toepasselijk ‘Show me the way’ zingt draai ik de eerste haarspeldbocht in. Direct zoeft het raam naar beneden en mijn lover hangt uit het raam, klik, klik, klik doet zijn camera. Wow, wat we zien is zo super mooi dat ik even vergeet adem te halen. ? Besneeuwde bergen, dennenbomen, open vlakten en alles wit, gewoon witter dan wit! De weg is te doen, het is zeker goed opletten want soms is ie smal en door het ontbreken van de vangrail zou je direct naar beneden kunnen storten maar wij Europeanen zijn wel iets gewend in de Alpen. ‘Voor mij is het net alsof ik richting Saas Fee omhoog rij.’ zeg ik tegen de rug van mijn wederhelft die steeds uit het raam hangt.Boven op de pas begint het te sneeuwen en met de wind die om ons heen waait kan ik me voorstellen dat deze weg een reputatie heeft gevaarlijk te zijn. Wij hebben het ervaren als prima te doen, gewoon heel goed opletten en snelheid aanpassen. Ik ben niet uit zijn eerste versnelling geweest….grapje natuurlijk! ?In sneeuwbuien dalen we af naar Silverton, een klein stadje met name bekend door de Silverton-Durango railroad. Dit gebeurt met een heuse ouderwetse stoomlocomotief die in ruim 3 1/2 uur door het San Juan gebergte trekt en dagelijks vele toeristen vermaakt. De hoogtebegrippen hier zijn trouwens voor ons soms lastig te bevatten want neem bijvoorbeeld Silverton, dit ligt in een dal (!) en nog op ongeveer 2800 meter!  ? Tijdens het dalen zien we langs de kant van de weg af en toe een marmot, net uit de winterslaap, die nieuwsgierig zijn koppie omhoog steekt.Dit bord met runaway truck ramp (uitwijkstrook voor vrachtwagens) stond ook langs de kant van de weg. Dan hoop je als chauffeur van een op hol geslagen vrachtwagen dat je die anderhalve kilometer nog gaat redden. ? Wat schetste onze verbazing, er volgden nog vier flinke haarspeldbochten voordat de redding nabij was…. In het centrum is het druk, ik parkeer de hut tegenover een koffiezaakje en we rennen in de dwarrelende sneeuw snel naar binnen. Ik moet toch eens gaan nadenken waar die winterjassen nou zijn gebleven….? Plots horen we een stoomfluit: , er is net een trein aangekomen en nu wemelt het van de toeristen. Na Silverton verkend te hebben rijden we in ruim een uurtje door naar Durango waar we het eind van maandagmiddag op campground Lightner Creek belanden nadat we eerst flink ingekocht hebben bij de Walmart.Een paar plekken naast ons komt een caravan, echt zo’n grote Amerikaanse hut. De vrouw stapt uit en in de stromende regen staat ze daar terwijl haar vent pogingen doet om de caravan te parkeren en geen boom te raken. Het zegt waarschijnlijk veel over mijn leedvermaak maar ik klok hoe laat ze starten en eerlijk: het duurt twintig minuten! ? Al die tijd staat zij daar en doet eigenlijk niets, ze staat ook nog eens achter de caravan zodat ze totaal niet te zien is door haar man. Als een extra handicap springt er ook een baldadig kind uit de auto dat continue achter de caravan langs rent.‘WTF, ik weet niet voor wie ik meer bewondering heb!’ roep ik verbaasd tegen mijn lover die in de keuken wat lekkers maakt. Even serieus; als ik die vrouw was had ik mezelf opgegeven voor een paar rijlessen want ik zie me al staan, ik zou na vijf minuten al zo klaar zijn met zo’n kerel! ? Later op de avond gaat de regen over in sneeuw en kleurt alles weer helemaal wit. We hoeven pas vrijdag in Mesa Verde te zijn en willen de paar dagen die ons nu rest wat klusjes doen zoals een bezoek aan de kapper, camper opruimen en kleine reparaties, wellicht is de winterjassen zoeken ook geen slecht idee. ?Gezamenlijk zitten we woensdagmorgen bij de kapper en shoppen vervolgens in Durango, deze grote plaats heeft een flink aantal winkels. Vlakbij het centrum ligt United campground waar we een plek vinden met uitzicht op de rivier en de Silverton-Durango railroad. Morgen naar Mesa Verde en lucky us: de weersverwachting is goed! ?

Zondagochtend na het ontbijt bel ik eerst mijn moeder en wens haar: een Happy Mothersday! ? Na een gezellig babbeltje nemen we afscheid en het is altijd grappig hoe vaak mijn moeder ‘Dag, dag, dag, dag, dag, dag!’ zegt. ? Als we ons klaar maken voor vertrek tingelt mijn phone weer: moeders again, die is vast iets vergeten te vertellen. Als ik opneem hoor ik even niets maar dan zegt ze huilend, ‘Mijn zus is net overleden.’ Ach gossie toch, haar zuster Ina, mijn tante die in Portugal woont, is op 93 jarige leeftijd in haar slaap overleden. ? Gelukkig zijn we samen nog niet zo lang geleden een paar dagen naar haar toe geweest. En dan stel ik de meest domme vraag ever, ‘Hoe weet je dat, heeft ze je gebeld?’ Mijn lover moet dit uiteraard weer horen, kijkt me aan en zegt droog; ‘Nou dat zal toch niet!’  ? Of moeders het heeft gehoord….I don’t know. Het is nog onduidelijk wat er allemaal moet gebeuren en zij beloofd ons op de hoogte te houden. Ik haal nog maar eens aan dat zowel Roel als ik verslaafd zijn aan internet maar thank you Lord wat ben ik blij met die handige vent van me die altijd zorgt voor bereik. Het T-mobile abonnement wat we hebben is 16 Gb, onbeperkt bellen en sms en dat voor slechts 23,00 euro per maand (moet er wel bereik zijn van T-mobile). Hoe waardevol is het op dit soort momenten dat je iemand even tot steun kan zijn. ?

De rest van de plekken op het State park liggen tussen de bomen. Terwijl ik wat met de Frans-Canadese buurtjes babbel bakt mijn lover een brood. De volgende morgen als we Escalante inrijden zien we nog enkele RV parken maar dit zijn van die betonnen parkeerplaatsen met weinig privacy. ?

Via Boulder Town komen we door het Dixie Forest. Wow, de weg kronkelt hoger en hoger langs berken, sparren en kleine beekjes met af en toe een groepje herten, de hoogtemeter geeft zelfs 2776 meter aan!

 

Geloof me, soms is zwijgen gewoon het best. ? Het voordeel van geen internet hebben is dat we, voor ons doen, heel vroeg op pad zijn. Wat een rust is het hier, af en toe een huis en verder niets dan bergen en natuur. Ik begin over mijn eeuwige droom: een B&B. Mijn lover schatert het uit; ‘Lieve schat, je hebt straks een hele keten want op iedere plek die jij leuk vindt wil je iets beginnen!’  Natuurlijk moet ie me weer plagen door wat vervallen pandjes op de foto te zetten.

 

Vroeg in de morgen en totaal niet uitgeslapen branden we de camper uit en besluiten nog een nacht in Palm Springs te blijven.

Ik was vergeten hoe warm het hier is, rond 10.00 uur geeft de temperatuur al 30 graden aan. ? We houden een rustdag, mijn lover blijft heel slim in de schaduw bij de camper maar deze optimist gaat in de zon. Echt, ik lig net een kwartier als hij iets te drinken komt brengen, ‘Je weet ik ben kleurenblind maar volgens mij ben je knalrood!’ zegt ie waarop hij er achteraan giert, ‘Probeer je vet weg te smelten….’ ? Serieus, I love that man. ? Als goedmakertje stelt ie voor om naar het centrum te fietsen voor een ijsje of een Margarita maar niets kan me verleiden, het is mij te warm, ik blijf in de buurt van het zwembad.

Zaterdag 4 mei verlaten we Palm Springs nadat we eerst om 20.00 uur (onze tijd 11.00 uur) twee minuten samen met Nederland stil zijn. Net als vorig jaar blijft het een indrukwekkend moment en als het Wilhelmus klinkt zitten we beiden met kippenvel.

De schilder, Leonard Knight, kwam naar deze plek om een weekje te schilderen, uiteindelijk bleef hij 25 jaar. Na zijn overlijden in 2014 hebben vrijwilligers het overgenomen. In een scène van de film ‘Into the wild’ is deze berg te zien. Rondom het kunstwerk wonen veel hippies in campers en caravans die er, zeg maar, bijzonder uitzien. ? Joshua Tree is de volgende stop in ons programma en hiervoor moeten we dezelfde weg terug. Vorig jaar zijn we langs de andere kant van Salton Sea gereden https://www.siaenroelopreis.nl/voorzichtig-op-weg-naar-het-noorden/) maar hier ziet dit zoutmeer er iets ‘vriendelijker’ uit met een aantal campingplaatsen langs de waterkant in plaats van stille dorpjes en verlaten plekken. Maar al met al is er weinig meer te beleven dan natuurschoon. Als we de zuidkant van de ingang van Joshua bereiken is het inmiddels 38 graden en het bord met campgrounds full staat te branden in het zonnetje. ? Aan deze kant net buiten het park is een groot stuk BLM land (bureau of land management) waar je gratis mag staan. Er staan inderdaad al een aantal campers maar om in deze hitte, met nog drie uur te gaan voor de zon ondergaat en geen airco in de hut, ook een plekje te zoeken lijkt ons dit geen goed plan. Omdat we al drie keer eerder in dit park waren besluiten we om de bomen in Joshua nu te laten voor wat ze zijn en rijden terug naar de Highway verder richting Lake Havasu waar we met Jos en Marjon hebben afgesproken. ‘Piep, piep’ doet de phone van Roel, het is een bericht van Marjon: ‘Wij zijn er al!’ Als we doorrijden kunnen we rond 20.00 uur bij hen zijn maar WTF wat is het warm. Het is nog zeker vier uur sturen, niet echt iets om vrolijk van te worden. Als we Quartzsite op de borden zien staan zegt Roel; ‘Draai er hier af dan gaan we naar de camping waar we eerder (begin november 2018) stonden.’ Dus ik geef richting aan en dender in ‘the place to be voor snowbirds’ (overwinteraars) waarvan velen fossielen en mineralen zoeken als hobby hebben. Sinds 1960 is dit een paradijs voor ‘stenengekken’. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 54 graden en trekken de meeste inwoners weg om in november terug te keren. De maanden november tot en met maart zijn ideaal: rond de 30 graden! ? In januari is werelds grootste openluchtmarkt, voor wat betreft de stenen en kristallen, hier een aantal dagen te vinden en wordt deze plaats overspoeld door duizenden toeristen. De ouderen trekken er veelal met elkaar op quads uit om de desert in te rijden. Bijzonder feitje is dat het verhuurbedrijf voor scootmobielen hier types met speciale dikke banden voor in het zand verhuurt! ? De hoofdstraat oogt verlaten en bij veel campgrounds staat een bord met ‘closed for the season’. Ik rij die waar wij eerder hebben gestaan op maar alles is nu verlaten. Ineens komt er een oud baasje met een hond uit een camper gelopen. ‘It’s  closed for the season, everybody is leaving this town in the summer.’ deelt ie ons mede.

 

Als we terug zijn bij de camper en genieten van een stukje BBQ vlees zijn we het erover eens: het is hier ondanks de erge drukte toch prachtig en heel indrukwekkend. ?

Eindelijk is het dan zover, op Koningsdag vertrekken we weer voor een paar maanden naar Amerika nadat we door omstandigheden veel langer thuis in Nederland zijn geweest….althans volgens Roel. Ik vind het best meevallen maar begrijp hem wel want met kantoor aan huis is er altijd iets te doen. Eigenlijk stond ons vertrek in maart gepland maar toen had heel Californië te kampen met grote overstromingen. Zo ook Han, onze Nederlandse vriend waar de camper gestald staat.  De toegangsweg naar zijn huis werd weggevaagd door het stromende water. ?

We konden de camper onmogelijk weg krijgen en moesten annuleren. Als troost gingen we nog snel een weekje naar de sneeuw in de Alpen. ?

Op deze vrijdagavond staan we klaar voor vertrek en uitgezwaaid door mijn ouders zeulen we drie koffers, twee rugzakken, een computertas en mijn handtas in de trein.

Relaxed zitten we rond 21.30 uur met een tequila sunrise in het Hyatt Amsterdam Airport; het avontuur is weer begonnen (Voor de nieuwkomers op ons blog: https://www.siaenroelopreis.nl/sia-en-roel-gaan-vanaf-eind-juni-2017-met-hun-eigen-camper-op-reis-door-noord-amerika/ ).

De vlucht naar Los Angeles verloopt rustig en ook dit keer komen we weer zonder problemen met auto-onderdelen, levensmiddelen zoals kaas, boterkoek voor Han en meel voor Roel zijn eigen gebakken brood door de controle. ?Begin van de avond stappen we binnen bij Han en we zijn versleten. Het vliegen, de rit met de huurauto en de gebroken nacht ervoor eisen hun tol. ‘Willen jullie niet even bij de camper kijken?’ vraagt Han maar we hebben geen puf meer en verdwijnen na het eten naar bed in zijn logeerkamer. Het klinkt gek maar het voelt een soort home sweet home. ? De jetlag maakt dat we om 03:00 uur klaar wakker liggen en verslaafd als we zijn gaan we facebooken. Als ik naar mijn lover toe draai raken we verstrikt in de oplaad snoeren van Iphone en IPad, ‘We lijken wel een stel op de IC zo met al die draden,’ hik ik van de lach. ? Rond 07.00 uur kruip ik uit bed, loop bellend met mijn moeder en een kop thee over het land van Han. Wat een schade is er ontstaan door het water! ?

Het plan is om een paar dagen hier te blijven, dan richting Las Vegas met een tussenstop in de buurt van Lake Havasu waar we Jos en Marjon met hond Tinka, die we tijdens de reis vorig jaar hebben leren kennen, weer gaan ontmoeten en de voor hen meegebrachte spullen afleveren. Vandaar gaat onze trip dan verder omhoog naar Seattle waar vandaan we op 27 juli naar Amsterdam terugvliegen….maar daarover later meer. ? ‘Eerst de afwas en dan ga ik je haren knippen!’ beslist Han na het ontbijt. Roel verdwijnt vast met wat spullen naar de camper. Terwijl wij al babbelend de afwas doen komt mijn lover weer binnen en roept; ‘Nou, hier zijn we klaar mee, muizen in de camper!!’ ? Hij beschrijft wat ie net heeft gezien en we lopen vol ongeloof achter hem aan. In de camper treffen we een ravage aan die vreselijk is, twee dode muizen gelijk in de deuropening, overal keutels en bergen aangevreten wc papier.

WTF, waar hebben ze allemaal gezeten: in bed, in de kasten, tussen de kleding, het linnengoed en de schoenen! Echt het is teveel om op te noemen. Zelfs een berg wcpapiersnippers in de lamp van de douche. ? We hadden vorig jaar bij het verlaten van de camper gelukkig gif gestrooid en de muizenlijkjes liggen her en der verspreid. ‘Alles eruit en schoonmaken!’ beslissen de heren terwijl ik alleen maar zwijgend kan toekijken. Han begrijpt er niets van want ongeveer vier weken geleden was hij nog voor controle in de camper. Roel parkeert de hut bij de waslijnen en daar gaat de hele inhoud eruit. De nieuwe kussens van de banken zijn gelukkig niet aangevreten.

Vervolgens begint mijn lover met de luiken onderin de camper, Han en ik halen de kleding eruit en starten een wasserette. In lekker onvervalst Haags loopt hij te mopperen op me, ‘Wat een t#*#*zooi sleep jij mee, al die jurken en hoeveel overhemden heeft hij wel niet bij zich! Meid, je bent met een camper op pad!’ ? Dat het een verzameling is van de afgelopen acht maanden gaat er bij hem niet in, ‘Weggooien en niet alles bewaren!’ roept ie maar uit. Van buiten klinkt Roel weer, ‘Gadverdamme, weer twee dooien!’ ? Aan het einde van de dag kan ik niet meer en piep; ‘We stoppen en gaan eten bij de Stagecoach (de plaatselijke kroeg in Aguanga)’. Daar maken we de balans op van vandaag: vijf dode en zelfs één levende muis die er door Roel is uitgeslagen, aangevreten dingen zoals overhemden, vesten, etiketten van blikken groente, linnengoed, hoofdkussens en het ergst van alles….twee paar leuke sneakers van mij! ?

‘Het zijn selectieve muizen want ze vreten wel mijn doorstappers op maar niet mijn glittersandaaltjes met hakken!’ lach ik als een boer met kiespijn. ? En de Conimex pakjes babi pangang kruiden lusten ze ook niet. ?

We hebben nog één muizenval kunnen vinden van vorig jaar en die met pindakaas gevuld, ja echt waar daar zijn muizen gek op ?, in de camper geplaatst. Morgen eerst naar de shops om er een aantal bij te kopen. Na een gebroken nacht, door de jetlag en de muizenissen in mijn hoofd, sluipen we de volgende ochtend als een koppel uit de serie Tour of Duty naar de vijand: onze camper die omgetoverd is tot een muizenparadijs. Mijn lover opent de deur, werpt een quickscan naar binnen en ik wacht op zijn teken. Hij vloekt en houdt de val in zijn handen….de slimmeriken hebben de pindakaas opgevreten zonder dat de val is dicht geklapt. ? De gifblokjes zijn ook weer aangevreten en op bed liggen nieuwe keutels….of heb ik die gisteren niet gezien. De vijand is ons te slim afgeweest. ?Han komt met een grote tas waar we al het servies, de pannen en bestek in doen, vervolgens afwassen en weer in de schoongemaakte kasten stoppen. Ondertussen haalt

Roel het tapijt eruit, klopt en veegt de camper verder schoon. ‘s-Middags gaan we naar Temecula, kopen een nieuw stuk tapijt en een aantal muizenvallen die we in de camper plaatsen. Na het eten rolt mijn lover doodmoe zijn bed in maar ik niet, ik heb namelijk een missie: de vijand verslaan! Op internet zoek ik naar het leven van de muis….: ‘Verplaatst u in de huid van de vijand’. Han zit tegenover mij met zijn IPad en af en toe slaak ik een kreet, ‘Weet jij dat ze dit zo doen en dat juist niet!’ Hij kijkt me ongelovig aan, ‘Kind, wat heb je daar nou toch aan!’ ? Ik kan jullie verzekeren lieve lezers en lezeressen: ik weet inmiddels alles van de muis! Als ik in bed kruip hoop ik dat mijn lover wakker wordt zodat ik mijn vergaarde kennis kan delen maar helaas; hij slaapt als een roos. Ben ik dan de enige die dit zo erg vind! ? Na weer een slapeloze nacht sluipen we opnieuw naar het plaats delict en het ritueel herhaalt zich maar nu hebben we geluk! ‘Kijk eens, wat een dikkerd!’ roept mijn wederhelft opgewonden uit en gooit de val met muis langs mij naar buiten. ? OMG, wat vies! ‘Graaf maar even een gat en stop hem erin!’ roept ie erachter aan en ik denk, ‘Are you talking to me….’  ? Natuurlijk graaf ik een kuiltje en als het beest erin ligt schep ik zand erover. Zo dan: one is down, hoeveel nog te gaan? ?? Langzaam verdwijnt de vieze muizenlucht uit de camper die inmiddels door de Dettol en Lysol nu naar een soort mobiel ziekenhuis begint te ruiken. Han heeft een aantal afspraken in Temecula en wij moeten de huurauto retour brengen. Ook weer gezanik want de huurmaatschappij brengt zo maar 60 dollar extra in rekening voor iets wat we niet wilden en niet nodig hebben. De dame van Budget in LA zal wel provisie krijgen. ? Eind van de middag rijden we met zijn drieën terug naar huis. Ik probeer te genieten van al wat ik zie want door de vele regen is het zo groen onderweg: het gras, de bomen en de bergen in de verte zijn prachtig!

‘s-Middags gaan we shoppen terwijl mijn lover het nieuwe tapijtje gaat leggen en de vijand blijft observeren . ?

Ik val bijna in slaap als ik me bedenk dat ik morgenavond in het muizenparadijs moet slapen, gadver! ? ‘Zouden ze er nog zitten?’ sis ik naar mijn lover. ‘Mens, ga slapen of wil je dat ik midden in de nacht nog ga kijken!’ klinkt het heel vriendelijk van zijn kant. ? Maar thank you Lord, een wonder want donderdagmorgen  zijn de vallen leeg en het gif niet meer aangevreten. ? Buurman Kenny komt langs, hij gaat de weg nog een keer goed glad maken met de tractor zodat de camper er hopelijk zonder probleem over heen kan rijden. Als we hem vertellen van de muizen kijkt ie ons aan en zegt dan; ‘They are every where, I have them but I don’t care, it’s nature…. Ik knik instemmend maar denk;  ‘Het is de natuur maar gadverdamme het blijft smerig.’ ?Na het ontbijt zijn we klaar voor vertrek, nemen afscheid van Han en terwijl mijn lover rijdt hou ik mijn vingers gekruist opdat we niet vast komen te zitten op de zanderige weg. Zonder problemen bereiken we gelukkig de asfaltweg. ? In Temecula doen we boodschappen, wassen de buitenkant van de camper

en rijden dan de Highway op. Rond zes mei hebben we met Jos en Marjon afgesproken in Lake Havasu dus we kunnen de komende dagen rustig aan doen. Palm Springs verschijnt op de borden en na kort overleg gaan we eraf. We zijn hier al meerdere keren geweest maar nog niet met de camper….tijd om dat eens te ontdekken! Bij het Visitor Centre vragen we informatie over de campings en de dame vertelt dat er vanavond vanaf 20.00 uur braderie is in het centrum. Op Happy Traveler RV park, een kwartier lopen vanaf het centrum, vinden we een plek

en een zwembad waar we inplonsen (temperatuur hier 30 graden). Als de zon onder is slenteren we door het stadje en trakteren ons zelf op een etentje bij Mexicaans restaurant Maracas waar ze behalve prima gerechten ook echt de lekkerste Margarita’s van Palm Springs serveren. ?

De hele hoofdstraat is intussen afgesloten en er is een kilometer lange braderie waar duizenden bezoekers op afkomen.

De temperatuur is nog hoog en de vernevelaars doen hun best.