Sia en Roel op reis

Vanuit Gig Harbor rijden we zondagmorgen naar Seattle. Onze ervaring leert dat het in een grote stad lastig is om een parkeerplaats voor de hut te vinden, laat staan een campground. Via de Amerika site hebben we een tip gekregen: de KOA camping in Kent, net buiten Seattle en een bushalte voor de deur.

We arriveren er rond twaalf en besluiten: vandaag doen we niet veel want de komende dagen worden druk genoeg in de stad. De volgende dag stappen we in de bus van 09.30 uur en na een redelijk korte rit nemen we bij SeaTac Airport de lightrail (metro) naar het centrum.

Prima verbinding en binnen een klein uur zijn we middenin de Seattle. ? Heel raar als de lightrail die eerst als trein op een viaduct rijdt, vervolgens als tram door een voorstad rijdt en uiteindelijk bij Seattle in een metrotunnel komt waar ook bussen rijden. Alles door elkaar.

We komen boven bij Westlake en via warenhuis Nordstrom, even een quick look op de schoenen ?, gaan we naar de straatkant. ‘Eerst een koffie!’ roep ik als ik een Starbucks zie en steek de vrijwel lege straat over. Een auto gaat op zijn rem en de bestuurder zwaait (althans dat denk ik) echter de volgende auto rijdt gewoon door en maakt ook wat gebaren….? Als we over zijn gestoken zien we pas het stoplicht en ja, dat is hetzelfde als in Nederland: bij rood stop je! ? We moeten vreselijk lachen om onze eigen dommigheid, ‘We zijn de grote stad ontwend!’ lacht mijn lover. Na de koffie/thee gaan we naar Pike Place Fish Market. Roel is eerder hier geweest en heeft hele verhalen over deze markt waar de verkopers een act opvoeren met vis gooien. Het is een super leuk schouwspel wat ze ervan maken. Er wordt een vis gekocht, dat wordt rond geroepen, de vis wordt gepakt en naar de inpakkers/kassa gegooid en wanneer er betaald is roepen ze in koor; ‘The fish is paid!’ Natuurlijk is het een verkoopact maar genieten! ?

Roel zijn mopje: Er zijn twee dingen die ruiken naar vis. Eén ervan is vis….?

Verder is de markt zoals ik ze graag zie: rommelig met leuke, maar veel te dure, kramen en eetzaakjes. Zoals een pond druiven voor bijna 9 dollar….

We zien veel groepen mensen lopen met een stickertje met een schip op hun kleding. Die zijn vast met een cruise en nu aan wal voor een excursie. Benieuwd welk cruiseschip er ligt lopen we naar een uitzichtpunt op de haven en zien de Holland America Line liggen. ‘Die gaat zeker naar Alaska, je zou er toch maar een cruise naar maken!’ zegt mijn lover. Beneden de markt is een steegje bekend om zijn ‘kauwgomwanden’. Jakkes, wat is dit vies! ? Dit moet wel een hele gekke selfie opleveren!

We vertrokken vanmorgen met kou en regen maar ineens verschijnt de zon. In een soort snackbar kopen we een broodje zalmvisburger (de specialiteit van hier) en eten dit aan de waterkant op. Meeuwen vliegen boven de mensenhoofden en sommige hebben waarschijnlijk al eens een voltreffer gehad. ?

De regenjassen verdwijnen in de tassen en nu het toch mooi weer is geworden gaan we naar het symbool van Seattle: the Space Needle. Geplaatst in 1962 ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling. Hij is 184 meter hoog en dus net een meter korter als de Euromast in Rotterdam. Om er te komen wandelen we door de stad en voor het laatste gedeelte pakken we de monorail. We kopen een combiticket voor dag en avond zodat we vanavond nog een keer omhoog kunnen om de verlichte stad te bewonderen.

De toren is in renovatie en er wordt hard gewerkt aan een glazen wand, gedeeltelijk glazen vloer en draaiend restaurant. Door de verbouwing is het platform gedeeltelijk dicht maar het uitzicht is er niet minder om.

Mijn lover wil the Needle vanaf een hoger gelegen gedeelte fotograferen en na wat puzzelen op internet heeft hij het gevonden: op een heuvel ligt het Kerry Park. Het is een stuk uit het centrum dus we nemen de bus en bewonderen het mooie uitzicht.

‘Nu terug naar de waterkant!’ roept ie maar hij kan me wat en ik zucht; ‘Eerst wat drinken en zitten want mijn voeten hebben er even genoeg van!’ ? Ik ken hem een beetje, hij gunt zichzelf geen rust en blijft gaan. ‘Ok, nu je het zegt merk ik ook dat ik dorst heb!’ zegt ie. ? Na de pauze opnieuw de bus en naar de Fish Market. Het is inmiddels rond 18.00 uur en helaas de meeste kramen zijn aan het opruimen of al dicht. .

Hier zit de oudste en eerste Starbucks van Amerika, anno 1971.

We wandelen door naar de waterkant waar de ferry’s naar Bremerton en Bainbridge vertrekken.

De skyline wordt hier gedomineerd door een twee verdiepingen hoge snelweg: The Alaskan Highway.

Er zitten ook allerlei leuke restaurants en bij één ervan eten we een lekker vissie. Rond 20.30 uur willen we terug zijn bij the Space Needle zodat mijn lover aan de slag kan met zijn camera. Het is best een stuk lopen en als we een taxi zien dan zijn we snel klaar: instappen maar! Bij avond is het uitzicht nog mooier met al die lichtjes en hij leeft zich uit: het resultaat mag er zijn. ?

Boven op het platform loopt een knul met zijn telefoon en microfoon. Hij hoort me praten, vertelt dat hij een  vlogger is en vraagt waar ik vandaan kom. In de microfoon doet ie uitgebreid heel populair verslag van alles. Dan komt de vraag over drugs want in Nederland mag dat toch! Dus iedereen doet het en waarom wij dan niet? Als hij wegloopt hikt mijn lover lachend; ‘Die heeft drie volgers: zijn moeder, zijn zus en zijn psychiater! ?

Het is inmiddels twee uur later en tijd om terug te gaan. Om bij de metro te komen moeten we een stuk door het centrum. Ook Seattle heeft een heel hoog gehalte zwervers/daklozen, veel leven in tentjes middenin de stad langs de snelweg. Ik heb er naar geïnformeerd en deze mensen kunnen gewoon hulp (onderdak en uitkering) krijgen maar willen dat niet omdat ze zich dan aan de regels moeten houden en geen alcohol en drugs mogen gebruiken. De camera’s gaan in ieder geval allemaal in de rugzak: dat voelt toch iets prettiger. ? Als we bij SeaTac Airport op de bus staan te wachten stopt er een auto en een schaars geklede ‘dame’ stapt uit en gaat bij de bushalte zitten wachten: op een volgende klant of de bus. ? Ik kan daar zo lacherig van worden want daar staan wij: braaf in onze regenjassen, stevige stappers en rugzak op de rug. De dame zegt kattig tegen mijn handsome; ‘Heb je nog nooit een vrouw gezien?’ en gaat vervolgens uitgebreid haar make-up bijwerken. Als we in de bus zitten merkt hij op; ‘Had zij nou een blauw oog?’ Grinnikend antwoord ik; ‘Nee lieverd, dat was haar oogschaduw!’ ? Na middernacht komen we versleten op de campground waar iedereen al in diepe rust is. We doen nog een wijntje en sturen een mailtje naar Panta reisbureau in Rotterdam. ? Ons plan: thuis hebben we al eens in de reisboeken gesnuffeld voor een cruise Alaska en na het zien van het schip vandaag zijn we toch weer nieuwsgierig geworden want varen door de Glacier Bay en de Inside passage lijkt ons waanzinnig. Wat mij ineens doet denken aan onze Zuid Amerika cruise: het weer was goed en ’s avonds riep de kapitein een aantal keer om; ‘Als de weercondities zo blijven dan hebben we geluk en varen morgenochtend vroeg rond 05.00 uur om Kaap Hoorn!’ Heel bijzonder en naast de Falklandeilanden het hoogtepunt van deze cruise. Wekkertje gezet en daar stonden we heel vroeg te genieten van al het moois! ?
Rond 09.00 uur zitten we te ontbijten en een Duits echtpaar naast ons vraagt; ‘Weten jullie hoe laat we bij Kaap Hoorn komen….?’ ? Zo kan het gaan….
Maar terug naar de camper; na een kort nachtje lezen we het antwoord van het reisbureau. Ze willen graag een reis verkopen maar kunnen we niet beter in Amerika boeken: is dat niet veel goedkoper? Op internet zoeken we een reisbureau in de buurt, doen ook gelijk wat huiswerk en met onze informatie komen we bij deze vriendelijke dame terecht. Ons wensenlijstje is niet zo groot: vertrek aanstaand weekend vanuit Seattle of Vancouver, cruise Inside passage Alaska, 1 week en het liefst met de HAL. Roel laat zien wat we zelf gevonden hebben en Sam (zo heet ze) gaat aan de slag.

Ze ziet er niet alleen voortvarend en ervaren uit maar is het ook! Na wat puzzelen, adviseren en bellen is het haar na anderhalf uur gelukt. ? Het viel niet mee op zo’n kort termijn: de HAL had geen plaats meer dus Sam adviseerde de Princess line. Die had gelukkig nog enkele hutten vrij maar toen wilden we gaan boeken! De dame van de Princess line stuitte op een aantal bezwaren: hebben wij wel geldige papieren zoals een VISA (Amerika) en ETA (Canada) en een paspoort (Nederland), wat is ons adres in the States en hebben we een credit card…. ? Sam stond haar vriendelijk maar kordaat, met de van ons gekregen informatie, te woord met als resultaat: vertrek negen juni vanuit Seattle met de Ruby Princess voor één week Inside passage Alaska. ? En dan komt het verschil tussen mijn lover en mij of misschien wel tussen alle mannen en vrouwen. ? Want terwijl ik denk; ‘Ieuuuuw, ik moet dan nog naar de kapper, ligt er in de camper eigenlijk wel een koffer/tas om mee te nemen en we hebben helemaal niets bij ons voor de gala avond (avondjurk, colbertje en stropdas)….Zegt hij ontspannen; ‘Zo dan, lekker toch die cruise!’ ? Als we naar buiten lopen vraag ik hem; ‘Hebben wij die grote tas bij ons of is die ook bij Han gebleven?’ Mijn lover kijkt me aan alsof ik iets heel geks vraag en antwoord dan; ‘Nee, alles is bij Han achtergebleven, maar het kan toch gewoon in een plastic zak.’ ? Voor wie de serie familie Kruys (Linda de Mol) kent; mijn lover en ik worden wel eens vergeleken met het stel uit deze serie: Bette en Johan. ? En op momenten zoals deze snap ik dat helemaal! Naast het reisbureau zit een kapsalon en ik maak een afspraak voor de volgende dag. ‘Mooi, dan ga ik naar de garage voor de banden.’ zegt mijn lover. Ons plan om met de camper naar Alaska te gaan staat nog steeds en de banden moeten inmiddels worden vervangen. We hebben nu tot zaterdag ineens een paar ‘wachtdagen’. Terug op de camping informeren we of we de camper hier een week kunnen stallen. Zij vragen echter hetzelfde bedrag per dag als dat we erin zouden zitten! Dan maar op internet kijken of we voor minder geld een stalling kunnen vinden. ?De volgende morgen wordt ik bij de kapper afgezet en Roel gaat naar de garage. De banden zijn gisteren besteld en zodra ze vanmorgen binnenkomen worden ze gemonteerd. De kapsalon is van drie Vietnamese dames en één gaat aan de slag met mijn haar.

Ik schreef het al op Facebook: het was hilarisch. De kapster spreekt net zo goed Engels als ik en probeer dan maar uit de kleur te komen. Inmiddels is mijn haar door de zon ook allerlei tinten geworden dus….? Oh, wat mis ik Han, die weet zonder iets te zeggen wat ik bedoel! ? Ze trippelt achter me langs en haar behendige vingers gaan met een kleurstaal aan de gang en ze zegt; ‘Okay, I cover, I cover, it come ok! You hair I make nice!’ Ze gaat aan de slag en als ik vertel dat ik in Vietnam ben geweest roept ze dat tegen de andere kapsters. ‘You like, you,like?’ vragen ze opgewonden. Met zachte giechelende stemmetjes babbelen ze in het Vietnamees tegen elkaar. ‘We like you, you very thick hair, nice, nice.’ vertaalt de kapster en ondertussen gaan haar handen onverstoorbaar door. Ik weet totaal niet wat ze allemaal aan het doen is en zit overgeleverd in de stoel. De verf gaat erop en ik moet wachten, ‘You wait long, long time!’ zegt ze en gaat de volgende klant helpen. Ik neem maar een tijdschrift om te lezen en ineens hoor ik haar giechelend roepen; ‘You come for wife, I make pretty!’ Daar komt mijn lover de zaak in, hij lijkt een reus naast de bevallige kleine kapster, en vraagt; ‘Is het nog niet klaar?’ Nou leg dat maar eens uit want ik heb ook geen idee. ? De banden zijn nog niet binnen en hij komt even kijken. Naast de salon zit een AT&T (belwinkel) en daar hij vragen heeft over het internet in Canada gaat ie daar maar eens buurten. Mijn haar wordt uitgespoeld en de kapster gaat nu met folies aan de slag.

Het is een kunst hoe rap ze werkt! En dan moet er natuurlijk weer iets vreemds gebeuren….? Laat ik voorop stellen dat ik in mijn blog politiek, huidskleur, geloof, gewicht of sex geaardheid niet wil beoordelen of veroordelen: Er stappen twee gesluierde moslima’s de salon in. Met mij erbij zitten er drie vrouwen in de kappersstoel. ‘Can I help you?’ tsjilpt de Vietnamese kapster. De moslima’s willen weten of er een apart gedeelte is waar zij kunnen zitten. Het is even een taalbarrière tussen de drie maar dan begrijpt de kapster het en schudt nee: er is geen apart gedeelte. De moslima’s houden vol en willen toch achter zitten maar het kapstershoofdje blijft nee schudden. Na overleg vragen ze vervolgens of er ook mannen in de kapsalon komen. Dat kan de kapster niet beloven, ‘Come man and than woman, can be, can be, busy, busy. You want wait?’ Ze haalt de dames over en die gaan zitten wachten terwijl ze schuw om zich heen kijken. Als ik naar ze glimlach breekt het ijs een beetje, wat niet zo vreemd is want ik zie er vast lachwekkend uit met al die folies. ‘Come, come, I go wash, zegt de kapster, ik wordt wederom gespoeld bij de wastafel en dan hoor ik hem! Mijn lover komt weer binnen: 1.92 meter, Zweeds blond haar ? en vraagt met luide stem; ‘Hello, how is my wife doing?’ Als mijn haar uitgespoeld is en ik weer op mijn plekkie zit zijn de moslima’s verdwenen. De kapster giechelt er maar om; ‘They no man, no man want!’ ? Na drie uur ben ik eindelijk klaar en blij met het resultaat. Maar allemachtig ik heb nog nooit zo lang in een kapsalon gezeten.

Een stuk verderop zijn meer winkels en ik sleep mijn handsome mee voor een colbert. Hij laat het gedwee over zich heen komen, pakt een stropdas en zegt; ‘Dan ook maar deze echte want de denkbeeldige strop zit om mijn nek en wordt steeds door jou aangetrokken!’ ? Ik kan zoveel inzicht alleen maar waarderen! ? We kopen gelijk ook een ruime tas om de kleding mee aan boord te nemen. ‘Wat een toestand voor één week cruise!’ moppert mijn lover er vrolijk op los….’Nu zijn we toch zeker wel klaar?’ We rijden terug naar de ‘bandenboer’, daar zijn de banden inmiddels binnen en worden gemonteerd.

Nog twee dagen te gaan voor vertrek met de cruise! Donderdagmiddag gaan we terug naar Seattle: we hebben nog niet alles gezien, mijn lover wil ook avondfoto’s vanuit het Kerry Park maken en heeft een fotospeciaalzaak nodig. Op mijn schouder zit een denkbeeldig poppetje dat steeds roept; ‘Je hebt geen schoenen met hakken voor de cruise!’ ? Vanaf de campground eerst de bus en dan de metro, dit keer stappen we bij International District Chinatown uit.

We komen boven en er staat flink wat politie. ?

Zwervers en vreemde types lopen op straat, er staat een kerel tegen iedereen en alles te schreeuwen, een ander trapt een paar huurfietsen omver: not the kind of Chinatown we want! We lopen een paar blokken en gaan door (de concentratie van zwervers is echt heel hoog)

tot we bij station Pioneer Square komen. Hier start de Seattle Underground tour, een netwerk van ondergrondse gangen en kelders in het hart van Pioneer Square die op de begane grond lagen toen de stad halverwege de 19e eeuw werd gebouwd. Een meubelmaker veroorzaakte per ongeluk een brand en veel houten huizen gingen in vlammen op. De herbouw moest van steen zijn en ook hoger gelegen daar dit gedeelte van de stad bij vloed regelmatig onder water kwam te staan. Maar ja, vijf meter ophogen: hoe doe je dat? Men besloot in de heuvels grond met water te mengen, dat naar beneden in de straten te laten stromen en dan te laten opdrogen. Vijf meter, laag voor laag, het duurde tien jaar. De business moest natuurlijk die 10 jaar wel doorgaan en er ontstonden steegjes tussen de afscheidingsmuren die de modder scheidden van de fundamenten. Toen ze hun gebouwen reconstrueerden, wisten kooplieden en verhuurders dat de begane grond uiteindelijk ondergronds zou zijn en de volgende verdieping hoger zou de nieuwe begane grond zijn, dus er is weinig decoratie op de deuren en ramen van de originele begane grond, maar een uitgebreide decoratie op de nieuwe begane grond. Nadat de straten waren opgehoogd, raakten deze ruimtes in onbruik, maar zijn de afgelopen decennia een toeristische attractie geworden.

Na deze leuke en leerzame tour lopen we richting het winkelcentrum, we komen er niet echt uit en vragen aan een paar dames de weg. Eén of andere kerel gaat zich er mee bemoeien, hij woont hier en wil ons helpen: tegen betaling uiteraard! We bedanken hem vriendelijk en lopen door. Hij begint te schelden en maakt ons voor van alles uit, als we gewoon doorlopen alsof die niet bestaat, gaat ie steeds harder en lelijker schelden.
Maar het maakt mij niet uit want ik ben op een missie: schoenen scoren ?, alleen mijn lover weet dat nog niet, zijn doel is de fotospeciaalzaak. We komen voorbij warenhuis Macey’s en ik roep; ‘Stop, even snel naar binnen voor een quick scan bij de schoenen!’ Hij kijkt me aan en zegt zuchtend; ‘Dat meen je toch niet, Imelda Marcos?!’ Er staan gelukkig ‘vermoeide mannenbankjes’ en hij ploft neer, zijn telefoon erbij en een spelletje crushen: die is even zoet. ? Ik loop genietend langs de schoenen en zie heel veel beeldige en sommige ook nog in de aanbieding! Met een verzameling loop ik naar de verkoopster voor mijn maat om uiteindelijk met een stapel dozen bij mijn lover te gaan zitten. ‘Zo, is het gelukt, gaan dat ze worden?’ ? Ik kijk naar de dozen en denk; ‘Huh, dit is om te passen!’ De vriendelijke verkoopster helpt kiezen want aan mijn lover heb ik niet veel, ‘We gaan naar Alaska hoor wat moet je dan met hakken?’ vraagt ie verwonderd. ?

Nu snel op naar de fotozaak voordat die om 19.00 uur sluit. Als alles daar is gelukt nemen we de bus terug naar the Fish Market om te gaan eten. Een hond hebben is trouwens een behoorlijke klus, voor het uitlaten  moet je een eind de stad uit, of naar deze piepkleine honden-uitlaatveldjes.

‘Ik ben zo blij met mijn schoenen!’ zeg ik keer op keer tegen een niet begrijpende  lover. Ik wil mijn blijdschap met iemand delen maar Nederland slaapt dus in de bus maak ik een foto van mijn schoenen en stuur die naar Han met de vraag erbij; ‘Vind je ze niet geweldig voor de cruise?’ ? Ik weet hij houdt ook van bling bling dus wacht gespannen op zijn reactie en die volgt: ‘Ja leuk!! Maar had je niet beter kaplaarzen of snowboots kunnen nemen?’ ? In het restaurant hebben we nog net een tafeltje aan de raamkant. We kijken uit op de haven en hoe spannend is dit: zaterdag varen we hier weg!

Bij het naar buiten lopen valt ons oog op een smal bordje op de rand van de bar. ‘Hier zat Tom Hanks  in de film Sleepless in Seattle’.

Na het eten gaan we naar Kerry Park waar het inmiddels donker is. De camera van mijn lover klikt ontelbare keren en hij is helemaal happy.  Hij is fan van Grey’s Anatomy, de serie die zich hier afspeelt en altijd begint met mooie Seattle beelden.

Dan de bus terug naar Westlake om vandaar de metro te nemen tot het vliegveld. In de metro checken we het busschema naar de campground, als we geluk hebben halen we hem nog anders moeten we een uur wachten. ? We rennen uit de metro, over het perron, naar beneden, over een loopbrug en nog een klein stuk naar beneden…. Zien de bus staan maar net voordat we beneden zijn rijdt ie weg. ?
Het is inmiddels rond middernacht, de afstand tot de campground is zo’n zeven kilometer, niet echt een lekkere nachtwandeling dus we scoren maar een taxi. Vrijdag is klusdag: wassen, tas inpakken en camera’s verzamelen. Morgenochtend de camper naar de stalling brengen en rond 13.00 uur melden bij de cruiseterminal waar de Ruby Princess op ons wacht. ?

Campground Beverly Beach is groot met veel plekken maar hoe rustig hebben we hier geslapen zonder generators! ?

Het belooft vandaag beter weer te worden en vanuit de camper zien we al vroege wandelaars op het strand. Ze hebben wel dikke jassen aan en sommigen zelfs een muts op. ? De korte broeken blijven in de kast en het gaat dus weer een lange broek worden. In verband met het drukke weekend (Memorial Day) zijn we wat voorzichtig met onze route. Het is is hier schitterend langs de kust en er zijn veel campgrounds: waarom zouden we veel verder gaan? We rijden door Lincoln city, een gezellige winkelstraat met heel veel bureau’s waar je een walvistocht kan boeken.

Er komt net een parkeerplaats vrij en die pikken wij gelijk in. ? Eerst op zoek naar de koffiebar. Terwijl we staan te wachten vertelt de vriendelijke ‘koffiemeneer’ dat er vanaf de kant walvissen te zien zijn, het gaat om de grijze walvis. We doen ons ‘bakkie’ buiten in de hoop iets te zien maar helaas. Na wat winkeltjes in en uit te zijn gegaan en het kopen van een paar super leuke crocs

(niet de keus van mijn husband want die vind het afschuwelijke veel te dure plastic slippers ?) rijden we verder. Na een paar kilometer zien we een viewpoint, bij het bord staat dat vanaf hier walvissen te zien zijn. Vooruit, een tweede poging! Het is inmiddels ook al lunchtijd en ik maak iets lekkers te ‘snavelen’, mijn lover gaat de foto’s voor het reisblog uitzoeken en ineens: een grijze walvis voor de kust!

Wow, snel naar buiten om te kijken! We staan lange tijd te genieten en oeps, dan is het al rond 14.00 uur. Na overleg rijden we naar Cape Kiwanda, wat een drukte is het hier! Er is een campground tegenover het strand maar we gaan eerst naar the beach. Je kan met de auto het strand op rijden maar gezien ons laatste ‘zandavontuur’ bij Han ? zijn we wat voorzichtig! We wandelen een stuk over het strand en klimmen de duinen omhoog voor het uitzicht.

Vreemd dat mijn lover en ik vanaf boven geheel iets anders waarnemen. Zal wel een fotografisch dingetje zijn.?

De campground heeft nog net één plekje maar 65,00 dollar voor dry camping (zonder water, afvoer en elektriciteit) vinden wij echt te gek dus we trekken verder. Er volgt nog een campground en die durft zelfs 75,00 dollar voor dry camping te vragen. Wel geeft de medewerkster een tip: verderop in het plaatsje Woods, is een oud vrouwtje die op haar terrein wat plekken heeft voor caravans en campers. We komen daar en inderdaad ze heeft nog een plaats vrij, prima ligging met volledig hook-up en slechts 25,00 dollar. ?

Zondagochtend is easy, we ruimen wat op, draaien een was en gaan dan op pad. Het lijkt alsof iedereen vandaag erop uit trekt en het is flink druk. Na een paar stops bij uitzichtpunten

komen we in Cannon Beach. Hier moesten de deelnemers aan ‘Wie is de mol 2017’ een opdracht op het strand uitvoeren. In het centrum is het stapvoets rijden en de campground heeft, zoals we al vermoeden, geen plaats meer. Richting Seaside zit Circle Creek RV resort en die zou nog wel plek hebben.
Er komen nog twee campers aan waarin Nederlanders zitten, twee echtparen, en met hen rijden we op naar de genoemde campground. Als we daar bij de receptie staan te wachten merkt één van de dames op; ‘Oh, is het jullie eigen camper, we dachten dat je die hier gehuurd had en voor de lol een NL kenteken erop had gedaan….’ ?

Er zijn momenten dat mijn lover en ik weten wanneer we beter niets meer kunnen zeggen! Ook hier alleen maar dry camping plekken vrij, voor ons is dat prima. De volgende morgen besluiten we om nog één nacht te blijven en vandaag Cannon Beach en Seaside te bezoeken. Maar eerst op zoek naar het dumpstation. Wat blijkt: dit RV resort (zoals ze zich zelf noemen) heeft er geen! ? Dus bij een inmiddels vrij gekomen hook-up plek parkeert Roel onze hut en gaat water bijvullen. Daar komt de receptioniste op hoge poten aangelopen en zegt kattig; ‘Het is verboden om water bij te vullen als je op ‘dry camping’ hebt gestaan!!!’
Zo dan, die is akelig….? Mijn lover legt uit waarom hij dit doet waarop zij zegt; ‘Jullie moeten nu tien dollar betalen voor het water!’ Dat we net twintig seconden water staan te tanken gelooft ze niet want volgens haar staan we al tien minuten of langer. Er volgt een discussie en mijn lover maakt zijn verontschuldigingen. Als we de poort uitrijden staat ze de vuilnisbakken na te kijken, ‘OMG, zal je zien krijgen we ons vuilniszakje ook terug!’ zeggen we tegen elkaar. ? Ze steekt haar hand op en Roel drukt het raam naar beneden. Zij zegt echter niets, mijn lover wel; ‘Het is jammer dat je zo reageerde want nu heb je tien dollar willen verdienen aan water, die je trouwens niet hebt gekregen.
En inkomsten voor vanavond loop je ook mis want wij komen niet meer terug!’ That’s my baby, tsjakka. ???
We rijden het kleine stuk terug naar Cannon Beach en op de speciale RV parking laten we de hut achter. Vandaag is het Memorial Day en dat is te merken: wat een mensen op straat.

Winkelen kan soms zo zwaar zijn….

Maar wat doen de Amerikanen dan op zo’n dag? Gewoon vragen en je komt erachter. ? Ze eren de gevallen militairen maar ook andere overledenen door bloemen bij een memorial punt of begraafplaats te leggen. Soms is er een extra aandachtspunt zoals deze laarzen/schoenen met een vlaggetje waarop een naam en overlijdensdatum staat,

deze soldaat is al in de tweede wereldoorlog gesneuveld. Verder is het een vrije dag die ze met familie en vrienden doorbrengen en zoals hier op het strand veelal met BBQ.
De temperatuur is vandaag iets beter maar vergeleken met de temperaturen in Nederland die we in de krant zien is het hier koud! Na ons koffie avontuur

(zie het verslag “De bruine beleving”) wandelen we over het strand, mijn lover fotografeert en ik zie hem genieten.

Terwijl ik naar hem kijk kan ik dan ineens zo blij worden dat hij hier loopt want hoe slecht was hij er in november 2016 aan toe toen hij voor de tweede keer in twee maanden een open hartoperatie moest ondergaan. Nog hoor ik de stem van de IC-verpleegster toen ze vertelde dat ie met spoed terug naar de OK was gebracht omdat het niet goed met hem ging….?  Mijn lover komt op me afgelopen ‘Wat kijk jij nadenkend, is er wat?’ vraagt ie. Ik geef hem een zoen en zeg; ‘Die is voor jou omdat je in mijn leventje bent!’ En dat is zo easy aan hem, hij kijkt me aan terwijl ie zegt; ‘Gek wijf, maar lekker wel mijn gekke wijf!’ ? Terug lopen we door de winkelstraat en eten op een terrasje een vissoep en garnalen. Daarna rijden we door naar Seaside maar hier is geen echt centrum te bekennen dus laten we het voor wat het is en gaan richting Mount Saint Helens. Een vulkaan in Skamania County, waarvan de top ooit 2950 meter haalde maar na een uitbarsting in 1980 meet deze ‘slechts’ nog 2550 meter. Bij deze dodelijke en verwoestende uitval (de ergste in de Amerikaanse geschiedenis) kwamen 57 mensen om het leven en een gedeelte van de berg stortte in. Tot in de wijde omgeving werden bomen als lucifershoutjes platgegooid en alles gezandstraald over een oppervlakte van ongeveer 600 vierkante kilometer.
In Castle Rock vinden we in Seaquest State Park een prima campground middenin het bos. We maken een vuurtje en mijn chefkok gaat aan de slag met de voorbereiding voor het eten terwijl ik op het vuur moet letten.

Prima job voor deze Cheryl: wijntje erbij en af en toe gooi ik voorzichtig een blok hout erop. Net als ik dat weer doe komt mijn lover uit de camper, ‘Wat doe je dat raar, ben je bang voor het vuur?’ Ik moet vreselijk lachen en zeg; ‘Nou dat niet maar kijk naar mijn wijde mouwen, als die vlam vatten dans ik als een soort Boney M door het bos!’ ? De pakketjes met kabeljauw gaan op de BBQ en het resultaat mag er zijn! ?

Het is weer een koude nacht en bij het ontwaken ons vertrouwde ritueel: even snel uit bed, kachel aandoen en wanneer het warm is pas eruit voor ontbijt!
Als we op de weg naar Mount Saint Helens rijden zien we ineens een bord staan: ‘road closed’. Wat zou dat nou zijn? Het wordt ons niet helemaal duidelijk, er zijn drie passen dicht maar die hoeven wij niet te hebben….? We rijden dus maar door over een weg waarvan het asfalt steeds slechter en slechter wordt. En dan bovenaan bij de laatste afslag is ie dicht en niemand te bekennen in het parkhok van de ranger. Wel zien we veel sneeuw langs de weg dus dit zal de  oorzaak zijn. Ok, dat is balen zeg!

Helaas er zit niets anders op dan dezelfde rottige asfaltweg terug te pakken. We hebben vandaag heel veel kilometers gemaakt voor niets! Eind van de middag komen we in Rochester en langs de weg ligt een RV park. Het heeft alles tegen: langs de weg en het spoor, heel veel vaste bewoners met troep, en de prijs….? Maar we hebben geen puf meer om door te rijden dus gooien alle bezwaren over boord en gaan staan. En het moet gezegd: we staan ondanks alles verrassend goed! ? We zijn inmiddels in de staat Washington en ook hier zou de kust schitterend zijn. Van Rochester rijden we terug naar de kust en komen in Ocean Shores. Het maakt op ons een rustige indruk, herten struinen over het gras, veel tweede huizen en er is nog weinig te beleven….kan ook aan het weer liggen want het is fris.

Het lijkt alsof het hier allemaal een maand achterloopt qua seizoen. Roel zou Roel niet zijn als ie niet helemaal doorrijdt tot we niet verder kunnen. ?

Dit keer ben ik er blij om want aan het einde van de weg bij een klein haventje ligt, een verborgen parel, camperplaats: Quinalt Marina en RV park. Er is plek en zelfs één direct aan het strand! Als we de hut hebben neergezet komt er een voorzichtig zonnetje.

De stoelen gaan naar buiten en wanneer we met een theetje éénmaal zitten begrijpen we waarom niemand hier wil staan. ? Van alle kanten komt de wind op dit stukje tussen de twee wateren aan land en het zand waait vrolijk mee. Binnen korte tijd voelen we het overal schuren en ligt de camper vol. ? Zelfs tussen de lakens maar wie let daar op als je vanuit je bed zo de zee kan zien en horen! De volgende morgen gaan we verder over de Highway 101 langs de kust richting Port Angeles, dan hebben we vanaf San Diego in het zuiden tot het noorden bijna de gehele kust gehad. We zijn net een klein uurtje onderweg als we voorbij het plaatsje Queets (in het Olympic National park) een kleine ingang zien naar het strand.

‘Wat was dat, stond daar nou campground?’ We kijken elkaar aan, ‘Zal ik omdraaien?’ vraagt Roel. We draaien op de stille weg en rijden het weggetje in. Het is inderdaad een campground (South Beach): weer zo’n verborgen parel. ? Het uitzicht is super, er staan een paar campers langs de zeekant. Volgens het informatiebord zijn er nog plekken vrij, er is alleen maar dry camping, kosten 15,00 dollar per nacht. ‘Wat een top plek, wil je blijven?’ vraagt mijn lover. Ik kijk op mijn horloge ? (waarom doe ik dat want ik heb alle tijd?) en zeg; ‘Ik weet niet, het is net half twaalf, zullen we een bakkie doen en dan beslissen?’ Als we wegrijden om buiten het terrein te parkeren komen we voorbij de plek van de campgroundhost.

(Dit zijn vrijwilligers die op de Nationale parken gratis in hun eigen camper of caravan wonen in ruil voor het onderhoud van de campground en het sanitair.)

‘Oh, jullie gaan toch niet weg!’ roept de kerel en komt op ons afgelopen. Door het geopende raam aan mijn kant begint hij enthousiast uit te leggen wat er verderop aan de kust nog komt en dat er geen één plek zo mooi is als deze. Terwijl hij staat te praten kijk ik langs hem heen naar de zee en zie iets bewegen….het komt uit het water! ?

‘Sorry hoor dat ik je verhaal onderbreek maar zitten hier ook walvissen zó dicht langs de kant?’ vraag ik hem verbaasd. Hij knikt bevestigend en we kijken alledrie naar het water. Pats, daar komt het dier weer boven! Wat is dit mooi! De beslissing is nu snel gemaakt: we blijven. ?

Als de host vertelt dat er verder op het strand een dode walvis ligt, wandelen we er naar toe. Jakkes wat een akelig gezicht en het is maar goed dat de wind onze kant niet op staat. Tien meter dode vis. ?

Vanaf onze plek zien we walvissen en zeeotters heel dicht voorbij zwemmen. Met het op het strand gesprokkelde drijfhout maken we later vuur en zitten ’s avonds nog lang buiten.

De volgende morgen als ik over de zee staar, mijmer ik maar weer eens over mijn B&B aan het strand in Kaapstad. ? Met tips van de host gaan we de Highway 101 weer op

en doen Second Beach en La Push aan,

rijden via Lake Pleasant en Lake Crescent verder door het Olympic National park en komen dan in Port Angeles. Bij de Walmart doen we boodschappen en het blijkt dat je hier met de camper mag overnachten. Goed om te weten maar wij gaan terug het park in naar campground Heart O’ the Hills, die ligt mooi tussen de bomen.

De weg naar Hurricane Ridge loopt er naast en rijden we de volgende ochtend omhoog. Hoe hoger we komen hoe meer sneeuw er nog ligt. In de verte zien we de besneeuwde toppen van Hurricane Hill en Mount Angeles. ‘Als ik dit zo zie is het niet gek dat de weg van de week naar Mount Saint Helens dicht was.’ zeg ik tegen mijn lover. Boven bij het visitor centre parkeren we, vanaf daar gaan er een aantal mooie wandelingen waarvan wij er één doen.

In de winter is dit trouwens een skigebiedje. Na de wandeling pakken we de kaart erbij en besluiten nog een stuk te rijden, met als plan Seattle voor de komende dagen. We komen tot Gig Harbor en schieten daar een campground op….het is genoeg voor vandaag en deze week met vele bijzondere plekken en momenten. ? “And above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places. Those who don’t believe in magic will never find it. – Ronald Dahl”

Koffie lijkt een hype in Amerika. In geen enkel ander land heb ik zoveel koffiezaken gezien als hier. Kleine zelfstandigen en de grote ketens zoals Starbucks en Mr. Bean.

Ook zijn er heel veel drive thru’s zodat je niet eens hoeft uit te stappen. Er zijn er zelfs die bij drukte iemand buiten hebben lopen die de bestelling bij de auto komt opnemen, doorgeeft aan het loket zodat als je daar bent de bestelling klaar staat. ?

Of je geeft de bestelling telefonisch door om het daarna op te halen bij de pick up corner.

Mijn lover is geen koffiedrinker, die houdt het bij een kop thee, gewone normal black tea. ‘Met mijn ADHD, daar moet je geen koffie ingooien!’ ? roept ie altijd. Ik ben een koffiedrinker en dan het liefst zo’n klein kopje zwarte espresso, enkel of dubbel: dat is voor mij koffie en genieten! Hier in the States raak ik het spoor bijster want de Amerikaan heeft zoveel koffievarianten. ? Warm of koud, de hoeveelheid in ounches, wat voor soort melk (in bepaalde staten waar het is toegestaan is er zelfs melk gemaakt met marihuana , hemp),

welke suiker, hoeveel shots koffie, smaakje erin, slagroom erop, caramel of chocosnippers….en volgens mij heb ik het dan wel. Helaas geen likeurtje erbij. ? En ik moet bekennen dat ik er aan mee doe: mijn zwarte koffietje, zoals ik die lekker vind, maak ik zelf in de camper, maar voor een ‘koffiebeleving’ ? ga ik naar een koffiezaak.

Zomaar een ochtend in Cannon Beach: mijn lover en ik parkeren de hut en gaan het centrum in, het is Memorial Day en gezellig druk. ‘Eerst een lekker koffietje.’ zeg ik als we een leuke zaak zien. Wow, wat een mensen, de rij staat buiten!

We sluiten aan en raken in gesprek met een mevrouw voor ons die vertelt wat wij al vermoeden: ze verkopen hier the best coffee in town. Er komt een tafeltje vrij, ‘Ga zitten dan bestel ik!’ zegt mijn lover. Dat is lief van hem maar nu komt het: ik moet mijn niet koffiedrinkende schat uit gaan leggen wat ik hebben wil. ? ‘Voor mij een kleine moccha met cream on the top.’ zeg ik en ga snel zitten. OMG, de helft vergeten te zeggen, ik let op en wanneer hij aan de beurt is zit ik alert om hem te souffleren.

‘One small normal black tea and one small moccha with cream on the top.’ zegt hij.
Het meisje kijkt hem aan en vraagt; ‘Normal black tea, cold or hot?’ Dat is één maar dan komt het….’Brown or white moccha?’ Mijn lover draait zich naar mij om en ik roep; ‘White!’ Hij denkt dat ik ‘Wat?’ roep….? ‘Brown or white?’ roept ie weer. ‘Wit!!!!’ roep ik alsof ik op de markt sta. ‘Do you want normal milk or another taste?’ Hij kijkt weer om en ik zie hem staan: mijn theedrinker in deze verwarrende koffiewereld. ‘Doe maar kokosmelk!’ roep ik weer door de zaak. ‘How many shots coffee you want?’ ‘You want also caramelcrispy on the top or only cream?’ Mijn lover houdt zich dapper staande, heeft zijn naam opgegeven, betaald en staat nu bij de barista te wachten tot de bekers met Roel erop klaar zijn. ‘Allemachtig zeg, ben ik blij dat ik thee drink dat is tenminste altijd hetzelfde!’ zegt ie en gaat zitten. Ik kan hem geen ongelijk geven en als ik mijn ‘small size white moccha with two shots coffee, cocosmilk, cream on the top and no caramels or chocolat’ op heb kan ik echt niet zeggen of deze calorieënbom nou de beste koffieboontjes in town bevat. Het is gewoon een soort lekkere ‘kinderkoffie’ zeg maar….want echte koffie blijft voor mij toch een kleine sterke espresso. ?

Het is super leuk om hier in Amerika met onze camper rond te rijden en we voelen ons dan ook heel bevoorrecht dat we dit kunnen doen. Maar soms zijn er gebeurtenissen in Nederland die maken dat we heel even terug zouden willen zijn. Dat gevoel is heel sterk als we donderdagochtend rond 07.00 uur ontwaken. Het is in Nederland nu 16.00 uur en we weten dat Roel zijn beste vriend Dirk Jan zich klaar maakt om naar de uitvaartplechtigheid van zijn vader te gaan. In gedachten zijn we bij hem en zijn familie. ? Ja, dat zijn van die momenten dat we stil zijn en vrienden en familie missen.
Onze rit vandaag gaat naar Reno, na Las Vegas, de tweede gokstad van Nevada. Maar eerst komen we door de hoofdstad van Nevada: Carson city. Wat blijkt, hier zit ook een bakker Schat! Het is Paul, een zoon van Erick Schat uit Bishop. We stoppen en doen koffie/thee met iets lekkers en kopen gelijk een brood. Het Amerikaanse brood is best te eten maar een boterhammetje zoals wij gewend zijn kennen ze hier alleen bij de Nederlandse bakker Schat! ?

De rit gaat verder en het gebied waarin we komen is die van de mijnen: Silver City en Gold Hill. Het zijn kleine plaatsjes die er wat verlaten uitzien met hier en daar een duidelijk zichtbare mijnschacht maar we vragen ons af of die nog in gebruik zijn.

Dan volgt Virginia City, dit is toeristisch en waarschijnlijk in het hoogseizoen bomvol. Ik heb de vergelijking al eens eerder gemaakt bij het plaatsje Keystone (Mount Rushmore): ook hier krijg ik een beetje Valkenburg gevoel. ? Zeker leuk maar heel veel winkeltjes die dezelfde prullaria verkopen: special for tourists. ?

Vanaf hier is het nog een paar keer gas geven en dan dalen we via een bochtige weg af naar Reno.

Het mag niet maar dat zag ik pas te laat….?

De wegen om Reno zijn een verschrikking, heel erg druk, en ik ben blij dat Roel rijdt. Vanuit de verte zien we de grote casino’s zoals Harrah’s, Golden Nugget en Circus Circus al verschijnen. We slaan de snelweg af richting het centrum maar dat valt tegen want er zijn wegomleidingen.

Wat blijkt: dit weekend is er een special event van oldtimers en daarom is het centrum gedeeltelijk afgesloten. Bij Circus Circus zou een RV park zijn maar daar staan nu allemaal grote trucks verzameld. We stoppen zodra het kan en zoeken op internet waar we dan heen kunnen. Het stikt van de zwervers in het centrum en de deurknoppen doen we maar even dicht….? Allemachtig wat een triestheid is dat hier op straat, er liggen, staan of waggelen zwervers, alleen of met elkaar.

‘Als Vegas je heeft uitgekotst kom je hier!’ zucht ik. We zijn best iets gewend maar dit is erg. Het volgende RV park is vlakbij het centrum en als we voor het stoplicht staan te wachten heb ik flinke bedenkingen: wat een buurt, moeten we hier de camper stallen?! We rijden langs en het ding heeft een bord met ‘full’ staan. Thank you Lord, want wat ik zie staan aan campers en zooi geeft me kippenvel. We moeten meerijden met de verkeersdrukte dus doen weer een rondje door het grotendeels dichte centrum. ‘Wat mij betreft ben ik er klaar mee!’ zegt mijn lover. Ik deel zijn mening maar was ondertussen toch nog aan het zoeken en heb iets gevonden buiten het centrum. Het Grand Sierra Resort and Casino heeft een RV park met goeie recensies. Het hele complex is super groot, ziet er prima uit en ze hebben nog plaats dus we boeken één nacht. We besluiten om in het resort te gaan eten maar doen eerst bij de camper een wijntje. Dit resort heeft ook weer alles: zwembaden, weddingchapel (er is net een trouwerij), spa, casino en restaurants.

Wij kiezen voor het ‘all you can eat/buffet’ restaurant. Het is druk en na even wachten krijgen we een tafeltje. Het concept is eenvoudig: er zijn een aantal counters met thema’s uit verschillende landen. Je eet tot je erbij neervalt….wat de Amerikanen heel vaak is aan te zien. ?

Alle frisdrank en water is bij de prijs inbegrepen echter wijn, bier en sterke drank niet. De kelner komt vragen wat we willen drinken en we bestellen twee wijn. Zijn antwoord; ‘Ok, maar dan moet ik met uw geld naar de bar in het casino en een wijntje is elf dollar per stuk. Als u straks naar het casino gaat zou ik het dan nemen want als u speelt is het gratis!’ En dat vind ik altijd zo’n moment van verwondering. ? Hij kijkt weifelend naar mij alsof ie denkt ; ‘Nou, die Bonny van de lage landen gaat echt geen frisdrank bij het eten bestellen….’ ? Met vaste stem zonder haperen zeg ik; ‘Oh, that’s very kind of you, I’ll take some water!’ ?? Ik schreef het al eerder: als je speelt in de casino’s is alle drank gratis en geef je alleen een fooi voor de bediening. In de restaurants is het verschillend, men hanteert een happy hour formule (2 voor de prijs van 1), een kortingsbedrag of gewoon het volle pond. De restaurants, nightclub en bars zijn allemaal in het casino gevestigd, hoe je ook loopt je moet langs speeltafels en machines. Na het eten hoppen wij dus zo van tafel in het gokparadijs, mijn lover gaat naar de machines, ik zoek een speeltafel en denk; ‘We vinden elkaar nooit meer terug, zo groot is het!’ ? Er is een tafel met een lege plek op de laatste kruk. Altijd leuk voor de discussie want de praktijk leert dat de overige spelers vaak commentaar op de laatste hebben want dan komt het erop aan wat voor kaarten de croupier gaat krijgen. Net als ik bij de croupier mijn dollars voor fiches heb omgewisseld staat er al een serveerster naast me; ‘Hey honey, do you want something from the bar?’ Ik bestel een Tequila sunrise, let’s get ready to rumble: kom maar op met die kaarten! Als ze mijn drankje brengt geef ik haar een fooitje en ze is helemaal happy. ‘Thank you beauty, I’ll take care for you tonight!’ En dat doet ze want na een kwartier staat ze al weer op mijn schouder te tikken of ik er nog één wil. De tablemanager (die op de spelregels, croupiers en gasten let) wil weten waar ik vandaan kom, ‘I like your accent.’ ? Nou ik heb inmiddels al drie Tequila sunrise van mijn nieuwe vriendin gekregen als dit zo doorgaat spreek ik straks alle talen. ? Gelukkig is mijn lover uitgespeeld en ik zie hem lopen: zwaai, zwaai, hier ben ik, red me van deze tafel! We lopen door het casino en komen langs de weddingchapel. Buiten tegen de muur zit de bruidegom, het is hem waarschijnlijk allemaal teveel geworden! ? Een barman in Vegas zei het ons al eens; ‘Zijn het niet de speeltafels dan is het de drank wel, somehow the Gamblingcity is going to kill you.’
Terug in de camper zijn we net op tijd binnen want het begint te regenen. Als ik in bed lig kijk ik naar het plafond boven me. Ligt het aan de drank of is het tapijt wat tegen het plafond zit echt een andere kleur bij het luik? ? Met mijn hand wrijf ik erover en jakkes, het is nat! ‘Roel, volgens mij hebben we lekkage!’ roep ik naar mijn lover die zich beneden staat uit te kleden. Hij klimt het trapje op en kijkt mij vol ongeloof aan terwijl hij roept; ‘Wat nu dan weer!’ Ok, ik heb iets teveel gedronken maar ik zie en voel het toch echt….Hij voelt ook en begint dan te vloeken. ‘Ik ga het dak op om te kijken wat er loos is.’ De plek waar wij slapen is zeg maar cosy: 1.60 bij 2.00 meter met een hoogte van ongeveer 60 centimeter op het hoogste punt. Het is midden in de nacht, buiten regent het lekker door en mijn lover probeert zich door het luik te wringen om te kijken wat er mis is. Het is een gek gezicht want hij past er absoluut niet door.

‘Schei daar nou mee uit, straks zit je nog vast!’ zeg ik. Het is een soort vrij worstelen en de camper staat op zijn wielen te schudden. ? Hij ziet gelukkig zelf in dat dit niet gaat lukken en komt dan met plan B: vanaf de buitenkant het dak op. Daar gaat ie, klimt via de ladder aan de achterkant omhoog en loopt (lees: stampt ?) over het dak. Hij heeft het luik met tape afgeplakt en komt weer binnen. ‘Dat #*#*#ding, als het zo doorgaat dan rij ik naar Halifax en flikker hem zo op de boot!’ zegt ie en trekt nijdig zijn kleren uit. Waarschijnlijk dat deze lekkage nog voortkomt uit de schade die de camper vorig jaar heeft opgelopen aan boord van het schip. We mopperen er met en tegen elkaar nog even vrolijk op los en gaan dan maar slapen. ‘Denk jij dat ik een zwemvest aan moet want misschien drijf ik vannacht wel uit bed?’ hik ik van de lach maar ik krijg geen antwoord want hij kan er niet meer om lachen. ? De volgende morgen schijnt de zon, de lekkage is niet erger geworden en mijn handyman gaat bij daglicht het dak inspecteren. De kit bij de randen is vrij dun en hij smeert er een nieuwe laag op. ‘Dit moet het voorlopig houden.’ Vandaag rijden we naar Lake Tahoe, een kort erg mooi stuk met waarschuwingsborden voor een ‘icy road’ en ‘beren’.

Net voor South Lake Tahoe doen we wat inkopen en dan zie ik langs de weg een bord Nevada Beach Campground. Het is nog maar half twee en een middagje easy is wel lekker. De weersverwachting is beter dan voorspelt en een klein zonnetje schijnt. De campground ligt in het bos en ook direct aan het meer. Het is te fris voor het strand dus maken we wandeling door het bos. Donkere wolken komen boven het meer en mijn lover hoopt op een stevige onweersbui om te fotograferen. Maar helaas voor hem, de bui waait over. Na het eten genieten we van de zonsondergang op het strand en wandelen bevroren terug want het is echt koud geworden.

Er loopt een weg om het gehele meer die wij de volgende dag vanaf de onderkant gaan volgen met eerst South Lake Tahoe. Deze plaats ligt op de staatsgrens van Nevada en Californië, de éne kant casino’s en de andere kant hotels.

Mijn lover heeft hier in de winter wel eens geskied, het geheel ziet er indrukwekkend maar ook ‘Nevada toeristisch’ uit: casino’s en weddingschapels. ? ‘Het blijft romantisch al die weddingchapels.’ zeg ik tegen mijn lover. Hij kijkt opzij en grinnikt; ‘Ik heb totaal niets met die gekkigheid!’ En daar zit ie dan achter het stuur, mijn handsome die niets heeft met chapels terwijl hij meezingt met een liedje op de radio: ‘God only knows what I’d be without you’. ?

Als fan van de film the Godfather wil ik graag het huis (waar Michael afrekent met het verraad van zijn broer Fredo en hem op het meer laat doodschieten) zien uit deel twee.

Het is oorspronkelijk in 1938 gebouwd in opdracht van Henry Kaiser (één van de bouwers van de Hoover Dam) als zomerverblijf. Na de filmopnamen is het geheel omgebouwd tot 22 luxe woningen genaamd Fleur du Lac Estates. En dat het luxe is mag je wel zeggen want één van de woningen (drie slaapkamers en vier badkamers) is laatst verkocht voor 3.75 miljoen dollar! Het staat aan de westkant van het meer en we vervolgen de drukke weg (zaterdag: veel toeristen en dagjesmensen) met af en toe een stop voor een fotomoment want ook hier is het heel erg mooi! Baaien en watervallen. Heel druk, geen parkeerplaats vrij dus we prakken hem even illegaal op de campground neer.

Ineens in een bocht zien we het huis liggen maar er is eigenlijk geen plek om te stoppen. Naast het complex is een weggetje wat naar de waterkant gaat, daar stap ik uit en loop een steiger op om een foto te maken.

Echt binnen één minuut komt er een security op een jetski aan. Ik glimlach mijn liefste lach, steek mijn hand op en zeg gedag. Een stukje verderop blijft hij wachten wat ik ga doen….Wat denkt zo’n man zelf, dat ik ga zwemmen om bij de woningen te komen? ? Ik maak de foto’s en film en ren terug naar mijn wachtende lover in de camper. We zijn kort hiervoor Californië weer in gereden en zetten koers naar Lassen Volcanic National Park. De dag loopt ten einde en er zijn geen tot weinig campgrounds of plekken waar we kunnen overnachten. We zien er één die ligt pal aan de weg en ziet er niet uit, veel oude campers en caravans en ‘vaste’ bewoners. ‘Ik krijg er geen harde plasser van!’ ? roept mijn lover en we rijden door. Net als we denken dat dit wel eens een lange avond kan gaan worden, want er komt niets meer, zie ik verderop tussen de bomen een tent staan. Het is een campground, Warner Creek, die pas volgende week officieel open gaat maar je mag er nu al overnachten. Gratis! Er staan nog meer tenten en we zoeken een mooi plekje in het bos. Deze campground ligt aan een stille weg die uiteindelijk na een paar kilometer in het Lassen Volcanic National Park zal uitkomen.

Door het dichte donkere bos rijden we de volgende morgen als na een tijdje het asfalt overgaat in een onverhard stuk. ‘Dat klopt, ik heb het gezien op de kaart.’ zegt mijn lover. Het pad wordt slechter en slechter, het is nu gewoon een breed bospad met steile stukken waar onze hut best moeite mee heeft. ?

‘Toch gek dat hier campers mogen rijden….er stond wel trailers not advised’ zeg ik vol verwondering. Mijn lover vind het ook vreemd te meer daar hij op de TomTom ziet dat dit doodlopend is maar keren is hier niet meer mogelijk. We hobbelen verder over het pad en komen uiteindelijk bij een woning van de ranger: nobody home.

Verderop is een parkeerplaats waar een paar auto’s staan. En dan gebeurd het want mevrouw dom dom (TomTom) roept; ‘Probeer om te keren!’ Het pad gaat over in een smaller pad wat steil omhoog loopt. Gelukkig kunnen we hier wel keren en net wanneer we dat gedaan hebben komt er een echtpaar in een 4×4 jeep aanrijden. Vol verbazing kijken ze naar onze hut in het bos, de ramen worden opengedraaid en ‘How did you come here??’ , roept de kerel vol verbazing. Ze hebben een huis iets terug in het bos en in vijftig jaar hebben ze deze weg niet zo slecht gezien. Roel vertelt waar we heen willen en de kerel legt uit hoe we hadden moeten rijden want we hebben nu de achteringang van het park….? ‘Oh, by the way, we saw a bear a few meters back.’ Daar gaan we weer terug hobbelend over het pad en nu ook op zoek naar de beer. Yes!! En dat is niet eenvoudig: mijn lover stuurt en ik als bijrijder kijk mee maar moet ondertussen ook de camera’s, lenzen en statief pakken voor de beer. Bonk, bonk, gaat de hut over het pad met diepe geulen waar mijn lover behendig omheen stuurt terwijl hij lachend roept; ‘Wij hebben weer wat!’ ? Ik zit naast hem de camera’s in bedwang te houden en denk; ‘Nou, maak het iets kleiner want eigenlijk heb jij weer wat, jij hebt dit pad gekozen op de kaart!’ ? Ineens ziet hij de beer, die in een boom klimt, aan mijn kant vlak naast de weg! We zijn gelijk een team: hij pakt de camera, ik druk het raam naar beneden, mijn hoofd naar achter en voor mij langs gaat de camera klik, klik, klik naast mijn oor.

Het dier is zich bewust dat er iets is en komt de boom uit, kijkt onze kant op maar scharrelt dan op het gemakkie verder. Heel stil gaan we de camper uit en genieten van dit bijzondere moment: wij en de beer helemaal alleen in het grote dichte bos.

‘Om je heen blijven kijken want het is best een kleintje, misschien loopt moeders ook nog ergens rond!’ sist mijn lover. Natuurlijk ben ik op mijn hoede want in mijn fantasie zie ik het gebeuren: de beer grijpt me en het enige wat mijn lover dan denkt: ‘Zal ik de foto in kleur of zwart/wit maken!’ ? Als we eindelijk weer asfalt onder de wielen hebben zoeken we op de kaart de route (via Chester) die het echtpaar in het bos ons net heeft opgegeven om bij de hoofdingang van het park te komen. Ik zie mijn handsome kijken en dan komt het; ‘Oeps, het was net toch niet de goeie weg die we hebben genomen, het moest die ernaast zijn!’ Ik kijk hem verbijsterd aan, zeg niets en denk alleen maar….wij?? ? Vlak voor de hoofdingang staat dat het park vanwege ‘winterconditions’ dicht is. Bij de ingang waar een ranger zit krijgen we meer informatie: er ligt nog teveel sneeuw en het park is maar beperkt toegankelijk, tot net voorbij het visitor centre. Het is koud hierboven, de omgeving doet ons aan Yellowstone denken met geisers en dampende modderpoeltjes.

We maken een kleine wandeling met snel wat foto’s en film en back to the camper. Via Red Bluff komen we in Redding, dit is niet echt een grote plaats maar toch zien we veel zwervers rondlopen. Na wat inkopen bij de Walmart gaan we op zoek naar een plek om te overnachten. Net over de brug ligt een RV park, het ziet er een beetje shabby uit maar we zijn moe dus toch proberen. De office blijkt gesloten en ik zie geen bord waar we ons dan moeten melden. Ineens springt er een klein hondje kwispelend tegen me aan en daar komt zijn baas ook aangelopen. Voor het beeld: een kerel met ontbloot bovenlijf en een trainingsbroek. Ik vraag hem naar de eigenaar van de camping want de office is dicht. Hij kijkt me aan met een blik alsof ik net heb gezegd; ‘Ik ben Melanie Trump en Donald zit in de camper te wachten’ en vraagt dan; ‘Hey, do you know what day it is, saterday or sunday?’ Hij bazelt nog dat ie al twee jaar hier woont en geen idee heeft wat het kost. Nou wat die voor paddo’s heeft geslikt, geen idee, maar met hem kom ik niet verder. We rijden een rondje over het park en besluiten weg te gaan want het lijkt alsof zijn halve familie hier zit, wat een malloten. ? Het volgende RV park heeft een groot bord bij de office staan: ‘We don’t want overnight stays for one night!’ Er staan wat bewoners buiten die ons echt onvriendelijk aankijken dus move that bus en next stop! Ook daar is de office dicht en op de deur hangt een papier ‘Full’. We rijden over het park heen en zien de helft leeg staan ?….het zal wel! Uiteindelijk rond 18.00 uur rijden we een stukje terug langs de rivier en vinden JGW RV Park. Deze ziet er goed uit maar is inmiddels ook al dicht. Gelukkig hebben ze een systeem met betaalenveloppen voor ‘late night arrivals’. De temperatuur is hier een stuk warmer dan de afgelopen dagen en we kunnen eindelijk weer lekker buiten eten.

Eigenlijk zijn we wel toe aan een rustdag maar doordat we met de radiateur tijd hebben verloren moeten we toch wat gas op de plank houden om in Alaska te komen. Het is maandag, een nieuwe week, en we gaan er fris tegen aan met een rit naar Eureka wat aan de kust ligt. We hopen daar een mooie plek te vinden om een rustdag in te plannen. Over de scenic by-way 299 met de Trinity rivier naast ons rijden we de mooie rit door de bergen.

Het is jammer maar hoe dichter we bij de kust komen hoe slechter het weer gaat worden. We vertrokken vanmorgen met een heerlijk zonnetje en dertig graden, de temperatuur doet het nu voor de helft! ? In Eureka aangekomen rijden we wat rond en ook hier valt ons op dat er grote groepen zwervers zijn. Dit gedeelte van Californië vinden wij heel anders: de mensen zijn er veel minder vriendelijk, het is een hoog gehalte van ‘eigen volk eerst’. Zowel Redding als Eureka heeft een gevangenis en we vragen ons af of dit iets te maken heeft met het grote aantal daklozen die we zien. Stel je komt uit de gevangenis blijf je dan wellicht hangen in deze stad? ? De winkeliers en restaurants worden omringd door zwervers, ze staan, hangen of liggen dronken in bloemperken. We rijden er langs en het is zo vreemd om te zien dat we er zelfs geen foto’s van hebben gemaakt. Archimedes riep ooit ‘Eureka’ (ik heb het gevonden) toen hij de naar hem genoemde wet ontdekte, een gevoel dat wij een campground hier gaan vinden krijgen we niet bij Eureka. ? Op de kaart zie ik de Arcata Bay, je kan er omheen rijden en er zijn plaatsen met grappige namen als Samoa en Manila. Het weer is niet al te best maar we geven het een kans. ‘Het is net alsof we op de Maasvlakte rijden.’ ; zegt mijn lover en ik kan hem geen ongelijk geven.

We rijden rond het binnenwater maar zien niets waar we voor willen stoppen. Langs de kust, met steile kliffen en stranden, gaan we verder. Roel is hier 30 jaar terug al eens geweest en slaakt een herkenningskreet. De oude foto wordt erbij gezocht en er is inderdaad wel wat verschil. ?

1987 boven en onder hoe het vandaag is.

We rijden verder door de plaatsjes Clam Beach en Trinidad om uiteindelijk bij Patricks Point een campground te vinden.

We staan op een klif en vanaf de zee horen we de zeehonden luid roepen. De korte broek verruilen we voor een lange en gaan kijken of we bij de zee kunnen komen. Door de ligging is het niet mogelijk om naar beneden te lopen echter bij een B&B mogen we op het terras komen staan en zo kunnen we in de diepte de diertjes zien.

Dit is de tijd dat ze jongen hebben gekregen en daarom maken ze zo’n herrie wordt ons uitgelegd. Vanaf zee is er een mist op komen zetten die het ijzig koud maakt en terug in de camper gaat de kachel weer aan. Na een koud nachtje heeft het zonnetje er de volgende morgen best zin in, helaas de temperatuur niet echt. ? We rijden naar de grote bomen in Redwood National and State Parks (het National Park vormt met drie State Parks één geheel). Via de Highway 101, die door de drie State Parks loopt, komen we erin bij Prairie Creek State Park en zien gelijk een grote groep Elk’s staan waar we stoppen.

Er staat een VW busje uit 1968 met een Argentijns kenteken, we raken aan de praat met het stel, dat ook onderweg naar Alaska is, en wisselen onze kaartjes uit.

Bij het visitor centre halen we informatie over de wandelroutes. Het is indrukwekkend hier met de imposante kustmammoetbomen, de hoogste bomen die op aarde voorkomen, en we wandelen (hier noemen ze dat hiken ?) ruim twee uur.

Terug in de camper eten we een boterhammetje en krijgen ineens een kleine indringer binnen! ? Roel vangt de deugniet en zet hem buiten waar moedervogel luid zit te roepen.

Vervolgens rijden we verder door de parken tot we in de kustplaats Crescent City komen. Hier maar eens kijken voor een overnachting en dan het liefst aan zee. Het enige RV park aan zee staat naast een vuurtoren waaruit om de minuut een misthoorn klinkt als een rinkelende telefoon ? : geen optie. Nog maar eens een rondje door het centrum en alsof het zo moet zijn zien we een groot reclamebord ‘Elk Casino Valley’. Zoals altijd: kijken kan geen kwaad! ? De parkeerplaats ziet er prima uit en er staat nog een camper. Maar eigenlijk hebben we nog geen zin om al te gaan staan, het is vet bewolkt en net half vijf. Nou heb ik in het centrum een kapper gezien en stuur mijn lover daar naar toe. De kapper is altijd een ding tussen hem en mij: na veel aandringen gaat ie dan eindelijk na weken eens…zucht. Gelukkig heeft miss Saigon tijd voor mijn tijger ?  en hij gaat gedwee zitten.

We parkeren de hut daarna aan de zeekant (helaas een bord met: no overnight stays) waar we eten en rijden rond 20.00 uur terug naar het casino. Dit heeft zijn zaakjes goed geregeld: wij komen binnen en zoals altijd vragen we netjes of we hier kunnen blijven overnachten met de camper. Twee vriendelijke portiers vertellen dat er achter het parkeerterrein een gratis RV terrein is met verlichting en camera’s. Ze noteren ons kenteken en de éne portier laat ons daarna het casino zien. Top geregeld! ??
Op woensdag is het dan zover: we rijden ’s morgens de volgende staat in: Oregon. Daar is ‘Wie is de Mol 2017’ opgenomen. Veel mooie beelden kwamen toen voorbij en we zijn benieuwd wat deze staat te bieden heeft. De Highway 101 brengt ons langs de afwisselende kust: ook hier veel steile kliffen, duinen en strand. Het weer is niet best, dikke bewolking en het is koud. Er zijn heel veel State parken met campgrounds en we rijden tot in Bandon. Dit is een leuk rustig kustplaatsje met een aantal kleine visrestaurants. Campground Coquilles ligt net buiten het centrum, we boeken voor één nacht en gaan terug naar het centrum voor een lekker vissie. ? De specialiteit hier is krab en kreeft maar het ‘slachten’ vinden we zo’n gedoe dus we bestellen een stukje kabeljauw van de grill.

We raken ook hier in gesprek met een paar Amerikanen, ineens gaat het over politiek en Roel merkt op; ‘In Europa hoor je heel veel dat ze Trump een joker vinden….’ De éne man kijkt ons bozig aan en zegt dan snibbig; ‘Trump is een prima kerel en een goed leider! Als wij jullie niet gered hadden in the war dan hadden jullie nu nog oorlog gehad!’ Zijn vrouw hoor ik zachtjes tegen hem sissen dat ie op moet houden. Mijn lover en ik kijken elkaar aan: oeps, laten we het hier maar bij laten want het type in zijn camouflagepak is bijzonder. ? Het is weer een koude avond, de kachel gaat aan en we kijken een film die we haast niet durven te vermelden: Saturday Night Fever. ?
Als we de volgende morgen de gordijnen open doen ziet de lucht er iets beter uit. Hopelijk komt de zon vandaag weer eens terug en trekt de bewolking weg. Ons plan is om langs de kust richting Portland te rijden en dat is nog zo’n 400 kilometer.  Fantastische duinlandschappen en oude geklonken bruggen van ver voor de oorlog (brug op de foto is de Coos Bay Bridge uit 1936).

We rijden door Charleston en Coos Bay, daar eten we in een piepklein restaurant op het water een vissoep.

Echt overal zie je trouwens Tsunami waarschuwingen.  Officiële én onofficiële.?

De streek is schitterend en doet ons denken aan de kust bij Normandië. We stoppen vaak om te genieten van de uitzichten en wandelen over het strand. Aanstaande maandag is het Memorial Day (op deze dag herdenkt men de gevallen Amerikaanse militairen maar het wordt ook gezien als het onofficiële begin van de zomer) en de Amerikanen hebben een lang vrij weekend voor de boeg. Afgelopen weken was er in de winkels al volop ‘Amerikaanse prullaria’ te koop variërend van papieren bordjes, vlaggetjes, gebak/koekjes en zelfs een limited edition van Smirnoff. ?

De voorspelling is dat het vanavond al heel druk op de wegen zal zijn dus als we bij de jachthaven in Winchester Bay een RV parking zien met vrije plaatsen dan zijn we met maar 75 kilometer op de teller uitgereden voor vandaag. We nemen een wijntje en genieten buiten van het zonnetje. Klokslag 06.00 uur gaat de volgende morgen de generator van de buren aan. ? Heel veel Amerikanen gebruiken zo’n ding om stroom op te wekken voor hun camper of caravan. Wij vinden het vreselijk die pokkenherrie maar de Amerikaan lijkt er niets van te hebben.

Gelukkig mogen ze tussen 22.00 uur en 06.00 uur niet aan. Het is wederom bewolkt en zodra we klaar zijn verdwijnen we uit de herrie. In het dorp doen we een lekkere koffie/thee, altijd weer die Hollanders overal,

en rijden dan verder langs de kust.

Ineens komt het zonnetje door, in Newport zien we een leuke campground, Beverly Beach, met een bord ‘vacancy’. We krijgen een plek vlakbij zee dus we are lucky! Ondanks de zon is het erg fris maar met een jas aan prima strandweer!

Het was een week van wisselende temperaturen, een aantal lange dagen en fingers cross for the camper. ?

 

De monteur in Bishop kijkt dus naar de radiateur en is niet bekend met ons Europees model. ‘Wat voor type is dit?’ vraagt hij. ‘Een Fiat’ is het antwoord van mijn lover. Van een afstand volg ik het gesprek en de hoop zakt in mijn glittersandaaltjes. ? Beiden gaan op de grond liggen en constateren waar het gat zit. En dan is de conclusie snel door hem gemaakt: er moet een nieuwe radiateur in want deze is van aluminium/plastic en kan niet gelast worden. Hij heeft dit type niet dus de nieuwe moet uit Nederland komen. Voor de zekerheid belt hij nog een andere garage voor advies maar helaas het is zoals het is. ? Ook wij hebben hier al over nagedacht en verschillende scenario’s doorlopen. Roel belt direct met de garage in Nederland (negen uur tijdsverschil speelt dan helaas weer een rol) en legt het allemaal uit, de radiateur wordt vast besteld. Ik heb geen goed gevoel over de monteur hier in Bishop. Stel dat de radiateur binnen is en hij kan de Europese niet plaatsen….We zitten ongeveer 500 kilometer van Temecula en zetten wat feiten op een rij: A. De garage daar kent onze camper en heeft de eerdere reparaties gedaan. B. We weten dat de onderdelen op dat adres aankomen. C. Lieve vriend Han woont er vlakbij. ? We besluiten om terug te rijden. ?
‘Jij doet ook alles om je haar door Han te laten doen, ik begin toch aan sabotage te denken!’ ; grapt mijn lover. Ik moet er wel om lachen maar vind het ook doodeng want 500 kilometer te gaan met een camper die een kapotte radiateur heeft. We kopen nog een ‘vezelbom’ bij de monteur voor als ie weer mocht gaan lekken. Het is warm, de airco kan nu absoluut niet aan en voor de zekerheid moet de verwarming hoog. Daar rijden we: buiten is het rond de 35 graden, verwarming hoogste stand, ramen open en a long way to go! ? De Highway 395 is lang en saai, af en toe stoppen we om te controleren of we lekkage hebben maar de radiateur houdt zich prima.

Met nog zo’n anderhalf uur rijden te gaan komen we bij Victorville. Mijn lover heeft eens op Google Earth een ‘vliegtuigkerkhof’ gezien (ruim 4000 vliegtuigen) en volgens hem is dat hier. En zo slaan we de Highway af op zoek naar het ‘kerkhof’. ?
Er is hier inderdaad een flink vliegveld maar daar worden vliegtuigen gerepareerd.

Het ‘kerkhof’ blijkt bij Tucson te liggen en blijft dus op de planning staan. Rond 15.00 uur rijden we het ons bekende terrein van de garage weer op en ook hier is de diagnose: radiateur kapot en nieuwe bestellen. Vanavond onze tijd 23.00 uur gaan we de garage in Nederland bellen om te checken of alles goed gegaan is. De dieselpomp ging, door een fout van de garage, met de verkeerde koerier en toen hadden we flinke vertraging….? De radiateur is inderdaad besteld en komt met DHL rechtstreeks naar de garage in Temecula. De volgende ochtend als we wakker worden is er al bericht: uw pakket is verzonden en zal donderdagmiddag geleverd worden op het afgesproken adres! Met de garage spreken we af dat de camper vrijdag voor de reparatie komt….so far, so good! We staan weer op het erf bij Han en het is alsof we niet weggeweest zijn. ? Het worden een paar ‘wachtdagen’ en we vermaken ons hier prima. Roel heeft werk liggen en gaat daarmee aan de slag. Han en ik gaan shoppen, winkels genoeg in Temecula en hij sleept deze Cheryl als een echte Yari overal mee naar toe.

We hebben gekke momenten en gieren het uit van de lach, zeker wanneer hij zelf een paar schoenen heeft gevonden en ik ze super leuk vind….’Ja lieverd, de schoenen die jij aanwijst en zo leuk vind heb ik de hele middag al aan, het zijn juist de anderen die ik ga kopen.’ We nemen pauze en doen een waanzinnig lekker koffietje in een nieuwe koffiezaak.

In onze laatste winkel probeer ik nog een bloesje te scoren maar helaas het is het allemaal net niet: ik kijk in de spiegel en ieuuuuw, ik moet echt lijnen want in alles wat ik aantrek lijk ik Patty Brard wel. ? ‘Kind, ik wou het niet zeggen….!’ ; giert Han. We stoppen ermee voordat we de winkel uitgezet worden en gaan met onze inkopen terug naar Roel. Amerikanen hebben wel smetvrees trouwens. In de supermarkten staan vaak dozen met tissues en de daarbij behorende afvalbakken om…. de handgrepen van winkelwagentjes te ontsmetten….

Roel heeft intussen de BBQ aangestoken, het enige wat deze shoppers hoeven te doen is de mais en groenten.

Ik doe mijn best maar zo handig als Han ga ik niet worden….’Dat komt omdat je geen huishoudschool hebt gehad, arme Roel!’ ; zegt Han met een smile. De volgende dag ga ik met mijn lover op pad voor een nieuw stukje tapijt in de camper. Bij Home Depot (soort Gamma) slagen we al snel en dan wordt het even rekenen geblazen hoeveel we nodig hebben want wij hebben metrisch (centimeters en meters) en hier in Amerika imperial (inches, foot en yards).

Deze week is het knap warm in Californië (boven de 30 graden) en niet echt lekker om te klussen maar als een volleerd stoffeerder gaat mijn lover aan de slag.

En het ziet er weer top uit! Soms verbaas ik me weleens dat we al weer de camper opruimen, boodschappen of andere klussen zoals de was moeten doen. Maar als ik erover nadenk is het ook de tijd die we in de hut doorbrengen. Het is geen vier weken vakantie en inmiddels zijn we al, weliswaar met een onderbreking, ruim acht maanden aan het rond trekken in ons huis van ongeveer tien vierkante meter.

Vrijdagochtend om 08.00 uur melden we ons bij de garage en ze gaan aan de slag. Zelf wandelen we naar het dichtstbijzijnde winkelcentra en gaan eerst koffie/thee doen. Het is ongelofelijk hoe druk het al is op dit tijdstip? Is er in Nederland een zaak waar je voor negen uur ’s ochtends in de rij staat voor koffie?

We zitten net als de garage een bericht stuurt: het gaat vandaag niet lukken, morgen is de monteur vrij dus op zijn vroegst wordt het maandagavond. ? Het is dat mijn lover veterschoenen aan heeft anders had ie er uitgeschoten. ‘Wat krijgen we nu grr$@#%& weer, ik ben hier zo klaar mee!’ roept hij en voordat ik kan antwoorden is hij de garage in Nederland aan het bellen om te informeren hoe lang een reparatie als deze zou kunnen duren. ‘Koffie op? Dan gaan we nu naar die gasten terug, ik pik dit niet!’ briest ie verder en daar gaan we terug naar de garage. De praktijk heeft het al geleerd: het gaat hier niet helemaal zoals bij ons: je hebt een afspraak voor vandaag maar dat wil niet zeggen dat ie dan ook klaar is. De planning is chaotisch. De monteurs doen zeker hun best maar er is geen schema en ze worden van de éné auto naar de andere gestuurd. Wij lopen het terrein op en de planner schrikt als mijn lover ineens in zijn kantoor komt. Er volgt een discussie: we moesten hier om 08.00 uur zijn en de camper zou, zeker omdat het ons huis is, vandaag klaar zijn. Dat we bij Han kunnen logeren gaan we ze niet vertellen! Uiteindelijk gaat de planner naar zijn baas om te overleggen. ‘We gaan ons best doen om het vandaag af te krijgen en anders moet de monteur morgen overwerken….’ is het antwoord dan. Het is nu rond tien uur en er is nog niemand aan de camper begonnen. ? Dit gaat nog wel een tijdje duren dus we gaan een auto huren, wat winkelen en een hamburger eten in Old Town bij Mad Madeline’s. Eindelijk iets voor vijven komt het verlossende bericht: de camper is klaar! Ik zet mijn lover af bij de garage en ga de huurauto inleveren. Meer iets voor hem om met de garage te praten over de reparatie want die is toch net iets aardiger dan ik. ? Alles is gefixt en retour naar Han, terwijl we daar de zandweg opdraaien vraagt mijn lover zich hardop af; ‘Zal ik voor of achter het huis langs rijden….’ ? In een reflex geeft hij minder tot geen gas en we staan stil. Langzaam zakt de zware camper in het mulle zand en het ding gaat niet meer voor of achteruit!

? Daar staan we dan, Han is in Los Angeles en heeft zijn jeep mee. Mijn handige lover haalt een schep en plankjes en begint te graven. Planken gaan onder de wielen en dan zachtjes gas geven maar het werkt niet. We doen voorzichtig nog een aantal pogingen maar zitten vast. Ineens zie ik buurman Kenny in zijn pick up aan komen rijden, die wil vast helpen! De mannen graven het zand nog meer weg, plankjes er opnieuw onder en de pick up gaat trekken! Ook dit mislukt en hij belt een vriend die een 4×4 heeft. Die overziet het allemaal, veranderd nog wat aan de plankjes en trekt vervolgens zo hard de camper eruit dat het lijkt alsof die vliegt! ?

‘Hoe komt het toch dat wij altijd van die gekke dingen meemaken, ligt dat nou aan jou of aan mij?’ ;vraagt mijn handsome. Ik kijk om me heen en geniet van de heerlijke plek waar Han woont: er zijn momenten dat zwijgen het beste antwoord is. ?
In de Stagecoach is iedere zondag live muziek, prima reden om er heen te gaan en we hebben een gezellig etentje. Ook nu verbazen we ons over de goeie band die optreedt.

De volgende ochtend maken we ons klaar voor vertrek en doen met Han nog een lekker bakkie koffie/thee in het nieuwe zaakje in Temecula. Precies een week geleden begon het gedonder met de radiateur. De planning is retour naar Bishop en vandaar onze oorspronkelijke route weer oppakken naar Lake Tahoe en Reno. 500 Kilometer te gaan over die saaie lange weg. Eind van de middag arriveren we op dezelfde campground in Bishop naast bakker Schat. Het is druk en we staan tamelijk ingebouwd. Onze buurman komt een praatje maken en ik wijs op de kaart aan waar we allemaal geweest zijn. Mijn lover zit in de camper en zorgt ondertussen dat het internet gaat werken want één minuut zonder en we zijn hopeloos verloren! ? Na het praatje stap ik binnen en vind hem voor de computer terwijl hij lachend zegt; ‘Ik moet zo lachen om jou, je zegt steeds: you know, hoor!’ ? ‘Ja Roel, je kan de Rotterdamse wel uit Rotterdam halen maar Rotterdam niet uit de Rotterdamse!’ ? Na een rustdag rijden we woensdagochtend weg uit Bishop op weg naar Lake Tahoe en Reno.

De volgorde is nog niet helemaal duidelijk want de weersverwachting is slecht in de bergen. Onze ‘campingburen’ kwamen uit deze richting en het was bar en boos: veel regen, onweer en erg koud. De Highway 395 brengt ons terug naar Mono Lake, één van de oudste meren van Noord Amerika, waar de radiateur ons in de steek liet. Het visitor centre heeft een mooie tentoonstelling over het meer en de tufa’s, deze kalksteenformaties zijn ontstaan door de samenstelling van het water in het meer. Dit is namelijk heel alkalisch en acht keer zo zout als zeewater. Er leeft een grote verscheidenheid aan vogelsoorten die zich voeden met de kleine zwarte vliegjes (alkali flies) en bruine garnaaltjes (brine shrimp). De tufa’s zijn heel goed te bewonderen in de South Tufa area. Het is genieten: de besneeuwde bergen op de achtergrond en de tufa’s.

Na dit heel bijzondere schouwspel vervolgen we ons weg richting Reno. Er rijdt een politieauto achter ons en waar het mogelijk is komt ie naast ons rijden, raampje gaat open en hij gebaart naar ons. Wat is dit, is hij geïnteresseerd in onze camper of hebben we iets fout gedaan? ?’Er hangt iets onder de camper!’ ; roept de agent zo hard hij kan. Mijn lover stuurt de camper naar de kant en moppert; ‘Wat is het nu weer met dat ding!’ (Zeg maar een vrije vertaling van wat hij echt zei….) Hij kijkt samen met de agent onder de camper en het blijkt dat de afvoerbuis van de vuilwatertank is losgeschoten. Het ding wordt weer vastgezet door mijn handige handsome en de weg is weer voor ons. ? Als we de staatsgrens over gaan en van Californië weer in Nevada (Spaans voor besneeuwd) komen schitteren de lichtjes van de casino’s langs de kant ons tegemoet. Zo’n 15 kilometer voor Carson city staat een groot reclamebord voor het Carson Valley Inn Casino. ‘Ach, even kijken of we daar kunnen overnachten kan geen kwaad’ ; zeg ik en mijn hand begint al te kriebelen….? Roel draait de parkeerplaats op en er staat nog een camper waar mensen inzitten. Hij gaat het navragen en je mag hier staan, top! Bij het wegrijden om een mooi plekkie te zoeken maken we een flauwe bocht en horen een schrapend geluid onder de camper. ? ‘Het kolereding valt aan alle kanten uit elkaar!’ ; roept hij, springt de camper uit en gaat languit op de grond liggen om te kijken wat er nu weer loos is. Ik ben inmiddels ook zuchtend uitgestapt en vraag de meest intelligente vraag; ‘Zie je wat?’ Mijn lover komt overeind en ziet mij afkeurend naar hem kijken ; ‘Ja, ga nou niet lopen zaniken dat ik vies ben want lekker belangrijk!’ Ik zwijg maar het lijkt alsof hij een schoorsteen heeft geveegd….? Het blijkt een euvel dat we al eerder hebben laten repareren vorig jaar in Yellowstone: namelijk de isolatiebak van de vuilwatertank. Die was toen losgeschoten en met ty-rap’s weer vastgezet. Hij hangt nu weer los en schuift over de weg, dit verklaart waarschijnlijk ook waarom de afvoerbuis los hing! Dag casino, hallo garage! Nu eerst kijken wie dit kan verhelpen. En waarschijnlijk is dit herkenbaar voor stellen maar wij hebben allebei een andere zoekwijze. Ik ben degene die bij een benzinestation vraagt of zij een garage weten maar mijn lover is de ‘doe-het-zelver’ en gaat gewoon kris kras rijden. ? Ik laat hem maar na het dorp voor de tweede keer uitgereden te zijn ben ik wat kribbig ; ‘Vraag het nou gewoon bij dat benzinestation!!!’ Alsof hij het voor het eerst hoort zegt hij; ‘Goed plan, ik ben zo terug.’ ? Samen met een kerel komt ie naar buiten en wat blijkt die gaat ons naar de garage brengen, hoe aardig! Daar aangekomen blijkt dat de camper niet op de brug kan maar hun andere vestiging zit een kilometer terug en daar is wel de mogelijkheid voor campers. ‘Geef die kerel een sleutelhanger met klompje!’ roept mijn lover en ik ren naar de aardige vent die ons hier heeft gebracht en geef het klompje. ‘Wow, how nice, thank you!’ zegt ie luid. Ik wil hem een hand geven maar dat gaat niet door want terwijl hij roept ; ‘I’m a hugger!’ zit ik al in zijn omhelzing. Daar sta ik dan met mijn 54 jaar en hoop maar dat ik geen rood hoofd krijg want het is een leukerd hoor! ? Mister good looking loopt daarna op Roel af en ook die krijgt een omhelzing. Op naar de andere garage en daar wordt de half loszittende plaat, gratis als service van de zaak, eronder vandaan getrokken.

We kunnen deze plaat missen maar moeten nu wel opletten dat de vuilwatertank bij erge kou sneller kan bevriezen. Het is te gek voor woorden hoeveel pech we hebben. ‘Straks hebben we geen volgers meer omdat iedereen denkt dat we het expres doen!’ zeggen we met een lach en rijden terug naar de overnachtingsplek bij het casino. Ik moet ineens denken aan de reclame van Nespresso: ‘What else?’ En inderdaad dit is Nevada, de staat waar het gokken sinds 1931 legaal is! ‘Casino, what else do I need: ?….hmmm, 21 puntjes op mijn kaarten….dat dan wel weer! ?

Je hebt het wel eens van die dagen dat je niet vooruit te branden bent: wij hebben dit dinsdagmorgen als we wakker worden bij het casino en het buiten vet bewolkt is.

In de verte bij de bergen waar Yosemite ligt is het nog erger. Ik wil eigenlijk het blog plaatsen en bij het casino is een snelle internetverbinding dus the place to be. Het bakkertje daar heeft lekkere gebakjes, we halen een koffie/thee erbij en nestelen ons in de hotellobby grenzend aan het casino. Met het thuisfront wordt er ook gelijk geappt/gemaild en de blog gaat online. Het is inmiddels al rond twaalf en buiten regent het nu zachtjes. Ons besluit is snel genomen, we rijden even naar Oakhurst, de dichtstbijzijnde plaats, doen wat boodschappen en gaan retour naar het casino. Natuurlijk niet voor het gokken maar het buffet is er zo geweldig! Vanavond is het thema BBQ en ja, dat pakken de Amerikanen ook groots aan. ?

En echt ik probeer langs de speeltafels te lopen maar zie de croupier van gisteravond. Hij steekt zijn hand op; ‘Hi, how are you? Do you join me tonight?’ Je kan zo’n aardige man toch niet laten staan dus ik ga zitten en mijn lover zoekt een ‘éénarmige machinevriend’. Aan tafel zitten nog vier spelers en ik wens iedereen geluk. En het geluk is wederom met me. ? Na een half uurtje spelen gaat de croupier wisselen met een collega, tijd om te stoppen en terwijl ik mijn fiches naar hem toe schuif denk ik; ‘Kom maar op baby, talk to me!’ En dat doet ie: ‘Colours on the table!’ Fooitje voor hem en dan op naar de kassier om mijn dollars te innen en dat zijn er best wat vanavond, lucky me! Mijn lover vind ik snel en hij blijkt ook winst te hebben: de gokkers kunnen met een gerust gevoel retour naar de camper! Soms zijn er die niet eens met een gerust gevoel naar de wc durven…. ?

De volgende morgen rijden we dan echt richting Yosemite dat op de flanken van de Sierra Nevada ligt. We waren hier vorig jaar oktober met mijn ouders, toen was het vreselijk druk en hopelijk is het nu in deze periode rustiger. Onze verwachtingen voor Yosemite zijn best hoog want het is één van de eerste en ook het druk bezochtste National Park in Amerika. Sinds 1984 staat het op de Unesco Werelderfgoedlijst. Onderweg bellen we met lieve vrienden om hen te feliciteren: ze zijn vandaag getrouwd! ? De weg via Wewona naar het park slingert omhoog en is prachtig, we komen bij de ingang van het park en volgens mij gaat het daar mis! ? Een vrolijk gezelschap zit in het hok en uitgelaten klinkt het; ‘Hej, welcome in Yosemite!!!! How is your day today?? What a lovely day!!!’ Het lijkt een beetje op een reclamefilmpje en wanneer de vriendelijke dame verkleed als een beer in het hok had gezeten had ik het niet eens gek gevonden! ? Volgens mijn lover ben ik dan wat sceptisch dus ik hou mijn mond en glimlach. We krijgen alle informatiefolders mee en horen welke campgrounds voor onze camper toegankelijk zijn. Up we go, het grote park in! Het eerste mooie punt is bij Tunnelview, vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op Yosemite Valley met de kronkelende Merced rivier, hoge indrukwekkende granieten rotswanden als Half Dome en El Captain, besneeuwde toppen in de verte en watervallen.

Het is druk en we vinden nog net een parkeerplaats. Het uitzicht is super mooi en de lucht heel helder. Om ons heen krioelen de toeristen en zoals zo vaak zien we Aziaten gekke capriolen uithalen als ze zich laten fotograferen. ? We gaan verder en al snel veranderd de weg in een tweebaansweg. Dat wil zeggen twee banen in en twee banen uit het park. ?

De volgende stop is El Captain, een loodrecht uit de grond oprijzende rots waar alleen zeer geoefende klimmers zich kunnen uitleven.

Het is druk op de weg en we vragen ons af of de campgrounds plaats hebben. Ondanks dat het nog heel vroeg in de middag is heeft de opgegeven campground Upper Pines een bord met full staan. Het blijkt dat we ons eerst moeten melden bij de campgroundreservations want vanuit hier wordt alles gecoördineerd. Dit gaat allemaal soepel en we krijgen een plek op de naastgelegen campground North Pines. Even voor een beeld: er zijn verschillende campgrounds (zelfs met huurtenten)

in het park en wij zitten in de hoek richting Mirror Lake op North Pines die samen met Lower Pines en Upper Pines ongeveer 770 plekken totaal heeft!

De plek zelf is best ruim met een picknicktafel en een vuurkorf. Voordat we de plaats oprijden krijgen we uitgebreide informatie van de ranger over de campregels; ‘We bevinden ons middenin het bos met wilde dieren dus kijk goed uit wat je doet!’ En hij drukt ons op het hart om uit te kijken voor de beren! ‘Laat je bord met voedsel niet zo maar op de tafel staan als je even je camper ingaat!’ Nou, nou, spannend! Kom maar op met die beren! ? Onderweg hebben we fietspaden gezien en omdat het zo vreselijk druk is besluiten we te gaan fietsen.

Een ander alternatief is de gratis shuttlebus nemen. Om de paar minuten gaan ze en voor het hoogseizoen staan er al minstens 30 op de parkeerplaats te wachten.

We bezoeken verschillende mooie natuurverschijnselen en overal is het hetzelfde: zodra we de fiets geparkeerd hebben is het aansluiten in de schuifelende mensenmassa. Het is pas voorseizoen en nu al zo druk! Shuttlebussen vol met mensen rijden over de speciale busbanen en passeren auto’s die in de file staan.

We fietsen terug en zien een grote rookontwikkeling boven onze campground. Mij bekruipt dan altijd het gevoel dat ik iets vergeten ben uit te zetten en dat onze camper in de fik staat maar het is de rook van de vuurtjes van onze medekampeerders. ? Zo eind van de middag gaan de vuren aan en helaas zijn onze buren niet de beste stokers en meer de types voor een palingrokerij! Het is een beetje lachwekkend al die mensen op een hoop in campers, tenten en caravans zo middenin het bos. Helaas mister ranger, ik zie die beren echt niet komen hoor! Om 22.00 uur is het echter doodstil: dat moet ook want dat staat in de regels die we hebben gekregen! ? De volgende morgen is het ‘grote bos gevoel’ dan echt in één klap weg als er heel vroeg twee grote vuilniswagens denderend over de campground rijden. Een nieuwe dag een nieuwe kans en we gaan opnieuw proberen het wow gevoel voor Yosemite te krijgen. Ook nu gaan we met de fietsen op pad en maken een koffiestop bij The Majestic Hotel.

De fietstocht is weer prachtig en de natuur doet me aan Wallis in Zwitserland denken. En dit keer is mijn lover het wel met mij eens. ?

 

 

Misschien zijn wij te verwend want terwijl we in een soort polonaise van toeristen, waaronder heel veel Nederlanders en Aziaten, naar de waterval lopen zegt hij lachend; ‘Lekker zeg, met zijn allen in een National Park schuifelen om een waterval te bekijken die je in Zwitserland gewoon zo kan zien langs de kant van de weg!’ ?

Laten we voorop stellen dat Yosemite National Park echt heel mooi is, de natuur heeft zoveel verschillende kleuren, de grillige rotsformaties, hoge bergen, watervallen en de meadows (grasvelden) zijn erg bijzonder. Maar wat de mens ervan heeft gemaakt: vierbaanssnelweg in een park, busbanen, fietspaden en grote campgrounds met winkels maakt dat het voor ons op een groot Kralingse bos lijkt…., we misten alleen nog pannenkoekenhuis ‘de Nachtegaal’. ? En zoals eerder vermeld: alles in dit blog is onze mening en hoe wij het hebben beleefd. Er zullen meer dan genoeg mensen zijn die hier anders over denken.

Vlakbij het visitor centre zit een koffiecorner met een prima internetverbinding waarmee we hopelijk de dodenherdenking op de Dam live kunnen volgen voordat we het park verlaten. Gisteren spraken we er over: ‘Wat doen we, onze tijd 20.00 uur of de Nederlandse tijd aanhouden?’ Hopelijk is het in Nederland om 20.00 uur twee minuten stil en zijn er geen raddraaiers die dit verzieken. En zo zitten mijn lover en ik om 10.30 uur onze tijd (Nederland 19.30 uur) met een thee/koffie in een hoekje van het terras en volgen live de beelden. We zijn stil met Nederland en hebben beiden een kippenvel momentje.

‘Hoe bijzonder om dit hier met jou mee te maken.’; zegt mijn lover. Ik wil het bevestigen met een kus ? maar de romantiek is slechts een moment want vervolgens hoor ik; ‘Even nog snel een spelletje crushen….’ ?
Onze rit vandaag gaat via de Tioga of Sonora pas. Maar eerst alles vullen en legen bij de dump.

Volgens de laatste berichten zou de Tioga toch nog dicht zijn en dat klopt.

Het staat gelukkig al snel aangegeven dus we nemen de Sonora (waarvan we zeker weten dat ie sinds een week open is) en vandaar door naar Mono Lake.

We kunnen maar één ding zeggen: wat een super mooie weg is dit! Afwissende haarspeldbochten, dichte bossen, besneeuwde bergen, hele steile hellingen en diepe ravijnen.

Het klinkt wat hemels maar wow, wat een fantastische rit! ❤ Aan het eind van de middag zo’n twintig kilometer voor de pas zien we een bord met camping. Die is echter nog dicht, we draaien op een verlaten veldje en overleggen of we hier zullen blijven. Het is net een stukje van de weg en niemand die ons ziet. ?

Daar komt een kerel in een Jeep aangereden, die maar eens vragen of hij weet of het mag. Het is een inwoner van één van de dorpjes, met een echte Grocery Barendregt, waar we net doorheen zijn gekomen.

En je weet ook gelijk hoe ze hier winkeldiefstal oplossen.

Hij en zijn hondje komen juist van de Sonora pas en ‘Of course you can stay here overnight!’ We hebben nog een leuk praatje en hij geeft gelijk wat tips over de omgeving. Er zijn beren dus we moeten wel oppassen zegt ie. Ik vind dit soort afgelegen plekken prima….zo lang het licht is. Maar als het donker wordt dan is het niet mijn ding. ? Mijn lover weet dit en wat volgt is altijd hetzelfde ritueel: ik zit dapper met mijn wijntje tot het bedtijd is….Dan sluit ik de gordijnen en deuren, barricadeer de achterdeur met de bezem ? en ga liggen. Hij kijkt het allemaal glimlachend aan en zegt; ‘Als je liever weggaat naar een camping dan gaan we direct!’ En ik weet, hij doet het maar dat vind ik dan weer zo kinderachtig. ‘Nee, natuurlijk niet! We hebben een prima plek!’ , zeg ik vol overtuiging. En hoop dat de wijn zijn werk doet en ik snel in slaap sukkel. Na een verbazend goeie nachtrust laat mijn lover zijn drone weer eens vliegen

en dan door naar de Sonora pas.

Het is een hele klim en we komen in de sneeuw terecht.

Even een testje: we hebben een lowres videobestandje hier onder gezet. Klik op deze link: sonora2

En als het niet werkt zijn hier de foto’s ;-)

Deze pas is sinds een week open en soms rijden we tussen meters hoge sneeuw door. Het is echt vreselijk mooi hier! Bovenop de pas zien we een groepje mannen met sneeuwscooters, ze hebben een klein kamp gebouwd op een parkeerplaats. We stoppen en maken een praatje: de eerste week dat de pas open is komen ze hier om te skiën. Met sneeuwscooters brengen ze elkaar omhoog en dalen dan skiënd af!

Ze vragen of we skies bij ons hebben want willen ons zo naar boven brengen. Oh, wat zonde is dit, het had wel heel bijzonder geweest maar we hebben de latten niet bij ons. Hun sneeuwscooters hebben trouwens een pk van 155….OMG. ? Iets verderop doen we een stop voor koffie/thee en genieten van de rust, ik blijf het herhalen: dit is een geweldig mooie omgeving!

We dalen af tot we bijna bij Mono Lake zijn en stoppen bij een uitzichtpunt. Daar komt een jongen lachend op ons afgelopen, het blijkt een Nederlander en hij is samen met een vriend op rondreis. Ze verbazen zich over onze trip en we raken aan de praat. Ineens zien we onder de motorkap vloeistof druppelen….en flink druppelen!

Wtf, is dit nu weer?! Roel gaat op de grond liggen en ruikt aan de vloeistof, het is geen diesel maar wat dan? Het blijkt dat de radiateur lekt….en flink ook! We hebben gelukkig alles bij ons en vullen de vloeistof bij. Dan als een haas naar het dal en een garage opzoeken. We komen in de kleine plaats Lee Vining en stoppen bij de Shell, helaas de monteur is er pas maandag weer. Voor nu kunnen ze een soort ‘vezelbom’ erin gooien wat hopelijk de boel dicht. Roel maakt de motorkap open, wil hem vastzetten met de houder maar die breekt af. Al het slechte komt in drieën dus nog one to go….? De ‘vezelbom’ en extra vloeistof worden erin gegooid en ze geven het advies om naar Bishop te rijden omdat daar meer garages zijn. Prima, maar dat is nog ongeveer 100 kilometer te gaan en niet op onze route want die gaat juist de andere kant op richting Reno. In Bishop waren we al eerder en deze plaats is bekend om zijn Nederlandse bakker Erick Schat.

Een lekker vers Nederlands boterhammetje morgenochtend is ook niet verkeerd! ? Die richting dus maar uit en na een aantal kilometer stoppen we om de vloeistof te controleren. De radiateur lekt niet meer, wel gebeurd het derde ongeluk op rij als Roel zijn deur dicht gooit en het extra veiligheidsslot afbreekt. ?

Deze extra sloten zijn binnenin vastgemaakt om te voorkomen dat de auto van buitenaf opengebroken kan worden. Nou ja, hopelijk kunnen ze ook lassen hier. De campground die nog plaats heeft ligt gelijk naast de bakkerij dus morgenochtend een kort wandelingetje voor mijn lover. ? We vinden een adres voor de reparatie en er wordt geregeld dat we maandagmorgen als eerste aan de beurt zijn. ‘Vanavond als troost maar lekker uit eten.’ , zegt mijn lover. Op advies komen we terecht bij Bishop Bowl en Grill.

Het is een bowlingbaan met een restaurant waar het super druk is. Zo’n zaak waar de locals van Bishop komen en veel kennen elkaar. Als we eindelijk een tafeltje hebben komen we gelijk in contact met een Amerikaans stel naast ons en het vraagspel waar we vandaan komen begint weer. ? De buurtjes beginnen te kletsen en echt binnen een kleine tien minuten weten we weer veel van ze. Wat is dat toch met die Amerikanen, ze zijn echt heel vrij om alles te vertellen en zeer gastvrij. Wij zijn toch veel gereserveerder? ? Hij werkt bij de plaatselijke golfclub en ze nodigen ons uit om te komen spelen. ‘Kom morgenochtend gelijk, het ontbijt is er amazing!’ roept zij enthousiast. Roel vertelt dat mijn elleboog gebroken is geweest en dat we het in gedachten houden. Dan komt het op de pech met de radiateur en zij kennen de monteur waar we maandag moeten zijn. Als die het niet kan fixen dan weet onze buurman het niet meer! ? Easy is onze zondag, uiteraard met een lekker boterhammetje van bakker Schat. Mijn handige handsome fixt de houder van de motorkap en werkt wat, ik ruim de camper op en doe de was. Tussendoor slenteren we weer naar de bakker voor een gebakje

en dan zien we aan de overkant een Chinees restaurant die vanavond buffet heeft: het leven kan zo makkelijk zijn. ? Rare cocktailglazen hebben ze hier trouwens. Chinese style….

Het wekkertje zetten we om 07.00 uur want we moeten de volgende morgen vroeg bij de ‘radiateurmeneer’ zijn. Die maakt de motorkap open, kijkt en vraagt; ‘Wat is dit voor merk auto, dit ken ik helemaal niet, it’s not an American car….’ En in een split second kijken mijn lover en ik elkaar aan en denken allebei hetzelfde: dit gaat vast weer een story worden….?

 

We verlaten Vegas op maandagochtend, wat hebben we weer genoten van deze stad: de casino’s met al hun gokspelen, de verscheidenheid aan mensen, de flitsende en flikkerende reclamelichten, de drukte en vooral de gekte op the Strip en Fremont street.

Het was slechts een weekend maar het is mooi geweest, we zijn in een half jaar voor de derde keer hier en hebben ook nu weer weinig verschil gemerkt tussen dag en nacht. ?
De eerste keer hebben we hier een Duits stel ontmoet, die gaven ons de tip om via Pahrump naar Death Valley te gaan. Zij hadden daar op een mooi RV resort gestaan: een oase van rust, zo omschreven zij het. Na Vegas zijn we wel even in voor een pauze en het is op onze route dus let’s go en met de toepasselijke song van Robert Palmer ‘It takes every kind of people’ laten we de gokstad achter ons.

We komen begin van de middag aan en het eerste wat opvalt is het grote reclamebord: er is ook een casino aanwezig!

? De receptioniste is niet echt vriendelijk en de prijzen zijn vrij hoog. ‘Jij zei toch dat het goedkoper was?’ , vraagt mijn lover aan mij. Ik heb inderdaad op internet gezien dat het via booking.com goedkoper is en laat dat op mijn phone aan hem zien. Vervolgens loopt hij weer met alles terug naar de receptioniste. ‘Nou, dan boek je toch via die site.’; antwoordt ze snibbig. Mijn lover vult alles in op de phone en boekt voor drie nachten. ‘It’s done!’, zegt hij vriendelijk tegen het onaardige vrouwmens. Zij kijkt hem aan en haar blik is niet blij; ‘Now, you have to wait for 20 or 30 minutes!’ ? Want volgens haar kan het wel een half uur duren voordat de reservering doorkomt. Ik ben er dan al klaar mee maar helaas is de betaling gedaan dus weggaan is geen optie meer. Mijn lover tovert zijn vriendelijkste lach en zegt; ‘Dan ga ik hier 30 minuten bij je doorbrengen.’ Hij staat tegenover de vrouw en gaat op zijn telefoon iets doen: een spelletje Candy crush, what else?! ? De vrouw treuzelt nog wat maar ineens is het geregeld….mooi toch! Geloof me, mijn kerel is een lieverd maar je wilt hem echt niet wachtend voor je balie hebben. ? Het park ziet er mooi en rustig uit en er staan veel hele grote campers en caravans.

Op onze prima plek raken we in gesprek met de Amerikaanse buurman. Hij en zijn vrouw zijn snowbirds. Dat zijn mensen, veelal gepensioneerden, die geen huis meer hebben en in hun camper of caravan wonen. Het liefst in/naar gebieden waar het zonnetje schijnt en het lekker warm is: de snowbirds ontvluchten de sneeuw. ?Ook is het in Amerika, in tegenstelling tot bij ons, toegestaan om permanent op een camping te wonen. Onze buren betalen per maand 460,00 dollar voor hun plaats. Bij dit RV resort hoort een casino en als je daar speelt krijg je korting, hoe meer je speelt hoe hoger de korting. Onze buren zeggen dat ze er regelmatig spelen en krijgen 200,00 dollar korting. Mooi rekensommetje: ze hebben dus een kast van een caravan, het bijbehorende stukje grond ingericht zoals zij het leuk vinden, spelen in het casino en zijn in totaal 460,00 dollar per maand kwijt voor huur en casino. Alhoewel we natuurlijk niet weten wat ze uiteindelijk vergokken! ?Zij leven al vijf jaar op deze manier.

Als we ’s avonds over het park wandelen

zien we meer ‘aangeklede opgepimpte’ tuintjes.

Het casino valt voor mij wat tegen want ze hebben alleen maar gokmachines. Het bijbehorende restaurant serveert iedere avond een ander all-you can eat menu (zoals lasagne, spareribs of meatballs met alles erop en eraan) voor 8,75 dollar! Dit is dan ook nog inclusief limonade, koffie of thee! We hebben rustige dagen hier, de temperatuur is knap hoog (35 graden) en dan doe je ook niet veel. We ruimen wat in de camper op, doen de was, liggen bij het zwembad,

mijn lover bakt een brood

en knutselt een snoer ledverlichting in het zonnescherm.

Want na het zien van de lichtjes hier kan deze bling bling Cheryl niet achterblijven! ? Op het park heerst een soort serene “ouderen rust”. ‘s-Morgens wandelen wat mensen met honden kwiek rondjes om de vijver waarbij er ongeveer elk rondje eentje afvalt.

Een enkeling waagt zich in de schaduw voor zijn/haar hut en de rest zit binnen met de airco en tv aan. ? Bij het zwembad gaat mijn handsome lekker in de schaduw wat series liggen kijken en ik ga heel stil (zonder spetteren en proesten dat het water zo koud is) het water in. Je durft bijna geen geluid te maken zo stil is het hier. In het water drijft een forse dame op een luchtbed, haar man trekt haar wat voort. Ik schat ze zo rond de 70 jaar, ik zie dat zij geen gebit draagt. ? Daardoor kan ik haar moeilijk verstaan en dat gaat uiteraard mis. Nadat ze heeft gehoord dat we uit the Netherlands komen en nu net uit Vegas, slist ze; ‘Are you going to Duck Valley?’ Ik kijk haar aan en vraag; ‘I don’t know where that is, can you tell me?’ Het ouder echtpaar kijkt me vol ongeloof aan omdat ik niet weet waar dat is en zij slist nog een keer, maar nu hard; ‘Duck Valley!!!’ En ineens heb ik het door en denk; ‘wtf mens, doe een gebit in en zeg gewoon Death Valley!’ Ik zie mijn lover achter zijn scherm liggen lachen: welkom in het land van de snowbirds! ?

Ons plan is om via Death Valley noordwaarts te gaan naar Yosemite maar de Tioga pas is helaas nog dicht door sneeuw. We nemen de route nog eens door, Sequoia en Kings Canyon National Parks willen we ook bezichtigen en we komen er niet helemaal uit.

Besluiten dan om eerst Death Valley (hier waren we al eerder met mijn ouders vorig jaar oktober) te doen en daar verder onze route te bepalen. De Amerikaanse buurman hoort het allemaal aan en heeft net in de krant gelezen dat het gisteren ruim 40 graden was in Death Valley, in de nacht koelt het maar af tot 28….’You must be crazy without airco!’ , zegt ie. Bij ons slaat de twijfel nu ook toe en als hij met een mooie alternatieve route komt dan zijn we snel om. Hij stuurt ons via Shoshone de 127 op naar Baker met eindbestemming Calico Ghost Town. Het is een mooie route maar of het nou minder heet is….?

Als we Baker en de Mojave woestijn uitrijden komen we iets verderop bij een agricultural checkpoint. We zijn deze al vaker gepasseerd maar snappen nog steeds niet wat precies de bedoeling is. Wat mag je wel meenemen en wat niet, er zijn verhalen dat blokken brandhout, groenten en vlees niet mogen maar exact weten doen we het niet. Onze pas gekochte Walmart inkopen willen we echt niet kwijt! Omdat het een lange rit is, en ik op de rechte stukken best kan rijden met mijn arm, zit ik achter het stuur.

Snel vraag ik; ‘Waar gaan we zeggen dat we vandaan komen, gewoon Pahrump?’ Mijn handsome kijkt me aan; ‘Nee, doe maar Vegas, ik weet ook niet wat ze willen.’ Ik nader de beambte en krijg een stopteken, raampje naar beneden en ‘Hello, how are you, where do you come from?’ En dan komt het: we hebben allebei tegelijk een ander antwoord, ik zeg; ‘Vegas’ en mijn lover roept; ‘Pahrump!’ ? De beambte kijkt ons aan, ik haper en mijn lover zegt; ‘Pahrump near Vegas.’ Dit antwoord is goed genoeg en we mogen door. ‘Nou vraag ik je nog waar we vandaan komen!’; hinnik ik van het lachen….? Eind van de middag komen we aan op een campground die net onder het verlaten stadje ligt.

Wat is het warm, door de hitte hebben we weinig trek en eten niet veel: altijd goed voor de body! Calico is een verlaten stadje met een zilvermijn.

Het is leuk maar ook zeer toeristisch, busladingen Aziaten worden er uitgezet wat wel weer een hilarisch ‘happy Japanner momentje’ oplevert met een groepje dames uit Korea.

Dit flauwe grapje ✌is ontstaan in Chili met Gino (onze computerprogrammeur) en is inmiddels al op veel plekken zo maar opgedoken. ? We doen een koffie/thee met wat lekkers: het is vandaag 27 april, leve de Koning! Helaas geen oranje tompouce dit jaar maar een vers stukje warme appeltaart. ?

Vervolgens bezoeken we de zilvermijn

en probeer ik uit waar ze in de serie Goldrush altijd mee bezig zijn. Veel goud is het niet wat ik uit het water schep maar in zo’n klein glazen flesje past het toch niet om mijn vinger! ?

En volgens Roel is het meeste ook nog pyriet, nepgoud. Na een leuke maar zeer warme ochtend lopen we terug naar de camper en zetten koers naar Sequoia National Park in de Sierra Nevada. Onderweg passeren we grote velden met ontelbare sinaasappel-en olijfbomen.

De plaatsjes worden kleiner en stiller en de omgeving is mooi. Langs de weg staat een reclamebord voor het stadje Tehachapi wat er leuk uitziet dus gaan we die richting maar eens op voor een overnachting. Het is nog vroeg in het seizoen en veel is dicht, we rijden door naar de ingang van Sequoia. De omgeving wordt bergachtig en het lijkt alsof we in de Alpen rijden: dat geeft altijd wat meningsverschil omdat mijn lover vindt; ‘Het is net Oostenrijk of Noorwegen!’ En ik stel; ‘nee joh, typisch Zwitserland!’ ? Bij de ingang van het park horen we van de ranger dat de twee dichtstbijzijnde campgrounds vol zitten. De eerstvolgende is nog anderhalf uur rijden. Het is inmiddels rond 18.30 uur en we besluiten terug te rijden tot Three Rivers (ongeveer 10 minuten), daar is een gelijknamige campground.

Die heeft nog plek en we staan….er is echter wel één probleem: er is geen internet! We lopen terug naar de receptie om te kijken of daar ontvangst is maar helaas: we zijn aan elkander overgeleverd vanavond. ? Bij het teruglopen passeren we een caravan met twee echtparen (Amerikanen) en een paar hondjes. ‘Come in, and have a whiskey!’; roept er één. We stoppen en maken een praatje. Wat een leuke hondjes en ze hebben ook een puppy: Lilly Rose….ik ben verkocht! ?

Ze dringen aan dat we gaan zitten, we willen eerst gaan eten en beloven daarna terug te komen. Naast hen staat een Nederlands stel met kinderen waaraan we ook beloven om later wat te komen drinken. Zo hebben we nog een drukke avond en een gezellige babbel. Met de Amerikanen gaat het uiteraard weer over Trump, dit keer loopt de discussie wat hoog op als de Amerikaanse heren het niet eens worden over het Mexicanen-beleid. Moeten alle Mexicanen het land uitgezet worden of niet? De echtgenote van de één springt er tussen en roept; ‘Don’t talk about politics or you go sit inside!’ ? We geven ze twee sleutelhangers met klompje voor de gastvrijheid en ze zijn reuze blij. ‘Goed, jullie hebben nu twee sleutelhangers en ik neem Lilly Rose!’ roep ik ? maar helaas is dat niet gelukt. Even door naar het Nederlandse stel uit Naarden ernaast en ons gewarmd bij het vuur. Het is te merken dat het hier al hoger is want het koelt goed af: heerlijk na al die hitte. Op zaterdagochtend rijden we dan het park in, we zijn niet alleen want er is een flinke rij met wachtenden.

Er is een aparte doorgang voor jaarpashouders, die wij ook bezitten, dus we hebben geluk en kunnen snel door. Doordat dit park zo hoog ligt (boven de 2100 meter) zijn de campgrounds nog niet allemaal geopend of net (27-4) open gegaan. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt en langs de weg liggen nog stukken sneeuw. Voertuigen vanaf zeven meter (wij meten met de fietsen erbij 6.85) mogen vanaf deze ingang niet voorbij Hospital Rock en dat is maar goed ook! De weg wordt smaller en smaller en elkaar passeren zou problemen op kunnen leveren. Bij het Giant Forest visitor centre wandelen we een rondje maar wat is het koud; snel terug naar de camper en eerst een lange broek en jas zoeken! ?

Een stuk verderop begint een dikke mist waar we doorheen rijden om bij de General Sherman tree te komen.

Deze boom is niet de hoogste maar meet wel de meeste inhoud (grootste hoeveelheid hout) ter wereld. Wow, wat een boom, je voelt je een dwerg!

De map met informatie, die we bij de ingang hebben ontvangen, is up to date en vlakbij is een geopende campground, Lodgepole. Er zijn beren hier die de afgelopen week al drie keer een auto hebben opengebroken aldus het bord. ?

Iedere plek heeft dan ook een zijn eigen ‘berenkast’ om voedsel in op te bergen.

We vinden een mooie plaats aan het water, genieten nog even van het zonnetje en maken een wandeling.

Als de zon weg is wordt het ijzig koud.

Met de kachel aan gaat mijn chefkok in de kitchen aan de slag. Ook hier hebben we geen internet en we voelen ons intussen een soort digitale survivors! ?Gisteren vertelde een ranger dat je het best ’s morgens vroeg in het park op pad kan gaan omdat dan de mist er nog niet is. Dat doen we en zien de Sherman tree in het zonnetje.

Super mooi is ie met het zonlicht er tussendoor. De hele wandeling is kouwelijk genieten en de mist komt weer opzetten. Eénmaal in de camper weer op weg is de mist zo erg dat we nog geen twintig meter zicht hebben. Beiden turen we met ons neus bijna tegen de voorruit, zucht, dit is vermoeiend rijden op de toch al smalle wegen. En dan ineens is de mist weg en het lijkt alsof er na iedere bocht weer een mooier uitzicht is. In de verte nog sneeuw op de bergen en in de diepte zien we de weg en rivier slingeren.

Onze route: bij Three Rivers het Sequoia National Park in, vandaar door naar het Sequoia National Forest. Hier bevindt zich de ingang Big Stump waar voertuigen vanaf zeven meter en langer erin kunnen om bij de Sherman tree te komen. Via de bovenkant van het park gaan we over de Kings Canyon Scenic Byway naar de zijweg richting Hume Lake om bij het meer te kijken.

Vervolgens keren we terug naar de Scenic Byway tot het einde in Kings Canyon: Roads end.

De parken zijn aaneengesloten en ieder mooi in hun eigen schoonheid en meer dan de moeite waard!

In Kings Canyon zijn vier campgrounds waarvan er, nu zo vroeg in het seizoen, nog maar één open is, Sentinel. De eigenlijke weg in dit enorme park is maar 10 kilometer lang, de rest moet je per voet verkennen. Dat doen we en maken een wandeling langs de rivier die heel easy vlak begint maar aan de andere kant over en door rotsen loopt.

Het is inmiddels al eind van de middag en na een hele dag vermoeiend bezig zijn is dit net iets teveel voor mijn lover en hij moppert er op los; ‘Jij altijd met je plannetjes!’ Ik loop vooruit en heb ineens iets aan mijn oren….? Nog even in het zonnetje

en dan wordt het weer erg koud, de maan komt op, er zijn heel veel sterren en binnen doen we de kachel en kaarsjes aan. We eten iets toepasselijk: zuurkool met Poolse worst (lekkerder dan de Hema worst) ?

en babbelen over de afgelopen dagen want voor de 3e avond op rij is er geen internet. De balans: de drie parken zijn bijzonder mooi met een hele oude geschiedenis want er zijn bomen van zeker 3000 jaar oud! In deze periode is het er heerlijk rustig maar er zijn veel grote campgrounds wat eigenlijk wel aangeeft dat het hier zomers in het hoogseizoen flink druk zal zijn. We krijgen vaak de vraag; ‘Wat is het mooist dat jullie tot nu toe op deze reis hebben gezien?’ Hier een antwoord op geven is niet makkelijk omdat we zoveel mooie bijzondere dingen hebben mogen zien en ervaren. Mijn lover en ik zijn beiden gek op berggebieden en dat we hier drie dagen zonder internet hebben doorgebracht zegt wel genoeg: Sequoia en Kings Canyon we love it! ?

Maandagmorgen rijden we genietend het park uit en zetten koers richting Yosemite National Park. Eénmaal op de snelweg gaat het gas op de plank want misschien halen we de ingang van Yosemite. Met nog zo’n 80 kilometer te gaan staat er langs de weg een groot reclamebord van een casino: het Chukchansi resort en casino. Mijn lover knipoogt naar me en zonder iets te zeggen geeft hij richting aan en slaat de weg in. Er staan meer campers op de grote parkeerplaats en overnachten is toegestaan.

Afkicken is best lastig dus we wagen een gokje: ik heb een lucky Black Jack hand en ga met winst van tafel. Het overnachten was hier al gratis, eten en drank heb ik net terug zitten winnen en we krijgen ook nog twee gratis t-shirts: we zijn goed op weg om snowbirds te worden! ?

Het plan om dinsdagochtend op tijd te vertrekken loopt iets uit want Han vind mijn haar niet kunnen. ‘Je hebt zo’n uitgroei, kijk maar!’ Hij maakt een foto en oei, oei, ik zie het. ‘Lekker Han, zat ik mooi voor joker afgelopen zondag’, zeg ik. ‘Ja kind, ik had het al gezien maar ja, je zag er toch al uit als dikke Patty Brard zei je zelf!’, giert hij van het lachen. Hij verft mijn haar, zet het wekkertje zodat ik weet wanneer de verf eruit moet en gaat dan op pad naar zijn afspraak. Als ie terug is belt zijn vriend Jack en geeft ons nog de tip om dit keer via de S22 naar Joshua Tree te rijden. Het is iets omrijden maar een zeer mooie rit door de bergen en langs Salton Sea.

Even een korte uitleg: we willen rond juli in Alaska zijn en gaan dus richting het noorden. De rit tot Las Vegas, die we nu gaan maken, hebben we vorig jaar al gedaan met een huurauto omdat onze camper toen voor reparatie stond. Ik ga misschien wat snel door de plaatsen heen en voor wie pas ons blog volgt: zie de verslagen van Deel 1 ; ‘Las Vegas again’, ‘The Wedding Chapel’ en ‘De finish van de eerste etappe’. ?
Eind van de middag arriveren we in de plaats Joshua Tree en gaan daar het National park in.

Al snel blijkt dat alle campgrounds vol zitten….we hadden al zo’n vermoeden want zijn gewoon te laat. We rijden door het park en gaan bij 29 Palms eruit. Daar is een casino en misschien kunnen we op de parkeerplaats overnachten. Als we door het stadje rijden zien we restaurant Rib’s en Co.

We hebben hier al eerder gegeten en de spareribs zijn super lekker. ‘Ga eraf!’ roep ik mijn lover toe. Hij geeft richting aan, sorteert voor en we rijden de parkeerplaats op, lijkt ook een mooi plekkie om te overnachten. De serveerster vind het helemaal goed: don’t drink and drive ? en we hebben een prima avond. Tot het restaurant dicht gaat en de bewakingshond de hele nacht blijft blaffen. Een soort gevalletje van ‘doet ie anders nooit!’ ? Ach, we zijn vroeg uit de veren dus gelijk het park maar in, scoren een mooie plek op campground Belle,

maken kennis met onze Mexicaanse buurman Jesse en drinken een Nederlands bakkie koffie met hem. Het is leuk al die verschillende contacten die we zo op doen. Op de plattegrond van het park hebben we een aantal punten gezien die we willen gaan bezichtigen, zoals Skullrock,

Keys View

en Hidden valley.

Als we zitten te lunchen bij Keys View loopt er een Nederlands stelletje rond de camper, ze zijn nieuwsgierig hoe we hier gekomen zijn. We raken aan de praat met Boyd en Marieke en zetten een theetje want dat praat wel zo gezellig. ?

De wandeling door Hidden Valley is prachtig, helaas vergat ik de achterkant van mijn benen te smeren en had het zonnetje dat in de gaten. ? Dan nog even snel het park uit om in de plaats Joshua Tree wat kleine boodschapjes en hout te kopen. We willen vanavond buiten een vuurtje maken en hebben tegen de Mexicaanse buurman gezegd dat wij voor hout zorgen. Helaas is de wind ’s avonds zo hard dat een vuur maken heel onverstandig zou zijn geweest.  De BBQ waait nog net niet uit.

Achter ons op de campground is een Duits stel komen staan met een huurcamper, ze wandelen langs en er ontstaat weer een babbel. Ondertussen bekijken we met elkaar de kaarten aan de buitenkant van onze camper en wisselen zo ervaringen uit. Het wordt steeds donkerder en kouder (ongeveer 3 graden) buiten maar je wilt nu niet binnen zitten want wow, wat een sterren!

Super mooi om hier eens overnacht te hebben. ? Vanuit het park rijden we de volgende ochtend naar Lake Havasu, een rit van ongeveer 300 kilometer. Net voordat we het plaatsje inschieten zien we een bord met “RV’s 10 dollar per night”.

We rijden de campground op die hiervoor adverteert en lopen naar de receptie. Het is een mooi groot gebeuren met restaurant, jachthaven, golfbaan en winkel. ‘We komen voor de tien dollar overnight.’ ; zegt mijn lover. De receptioniste; ‘Let me explane it to you!’ De uitleg: de tien dollar is van toepassing mits je meedoet aan een toer van negentig minuten over het kopen van een nieuwe camper. Mijn lover wijst het af, ‘Jou kennende heb je na dertig minuten al getekend voor een nieuwe!’, zegt ie lachend. Ik zeg niets want soms heb ik best zelfkennis. ? We rijden door naar het centrum, waar het nu in vergelijking met november een flink stuk drukker is. Statepark Lake Havasu aan het water heeft een prima plek voor 25 dollar, geen hook-up’s maar met onze Europese camper hebben we zonnecellen dus ook niet echt nodig.  De vuilwatertank en wc kunnen we morgen wel bij de dumpplaats legen.

Via het strand wandel je zo naar het centrum met de London Bridge en jachthavens. Het valt ons op dat de Amerikaanse vlaggen halfstok hangen, het blijkt dat Barbara Bush is overleden.

De winter, voor zover ze die hier hebben, is voorbij en OMG wat een boten liggen hier nu! Het is vrijdag, men maakt zich op voor het weekend en het is zien en gezien worden. Gebruinde mannen en vrouwen hangen of staan nonchalant in hun boten, zwembroek, bikini, flesje drank in de hand, zonnebril en boem, boem doet de keiharde muziek uit hun speakers!

We lopen er langs en zien heel wat boten en believe us, we hebben misschien één persoon zien glimlachen. De rest hing, stond of lag verveeld in de boot! Het was een bijzondere ervaring want stel je voor: je hebt zo’n boot, ik zou een smile van oor tot oor hebben. ? De volgende ochtend tracteer ik mezelf op een lekker koffietje (hazelnut mocha coconutmilk macchiato), het kunnen hier vreselijke caloriebommen zijn met van alles erop en eraan maar af en toe vind deze zwartdrinker dat heerlijk. Daarna rijden we langs een plek waar de boten het water in gaan en besluiten even te stoppen. Niet normaal hoeveel boten en trailers, er is zelfs een verkeersregelaar voor het te water laten.

We staan te kijken hoe het in zijn werk gaat, het is een hoop herrie van motoren als ze éénmaal in het water liggen. Ik zie een man in een auto die half in het water staat om zijn boot eruit te laten. Het lijkt me spannend voor hem dus ik steek mijn duim omhoog! ? Daar komt zijn vrouw ook aanlopen en we maken een praatje. En dat vind ik zo leuk aan die Amerikanen, ze babbelen gelijk over van alles en binnen vijf minuten weet ik veel van haar. Als haar man klaar is met de boot en erbij komt staan nodigen ze ons uit om een paar uurtjes mee te varen….wel met een verontschuldiging: hun boot kan niet zo hard en gaat slechts 120 km per uur! ? We hebben vriendelijk bedankt want ze hadden net staan uitleggen dat iedereen vanaf zestien jaar mocht varen zonder vaarbewijs of enig papier en ja, er gebeuren ook vaak ongelukken op het meer. De temperatuur loopt inmiddels aardig op en het lijkt ook alsof het hier altijd waait dus instappen en we gaan op weg naar Vegas! Onderweg zien we dit bijzondere transport rijden, een flink aantal legervoertuigen.

Eind van de middag naderen we the city of gambling weer. En wie hier wel eens met een auto of camper heeft gereden weet wat er dan komt. In ieder geval file maar ook een keuze aan banen.

En dat is zo grappig aan mijn lover, de TomTom geeft aan; ‘Verderop links af slaan.’ Waarop hij dan zegt; ‘Is dat zo?!’ ,drukt op zijn mobiel (waar TomTom op zit) en gaat kijken of het inderdaad wel zo is. ? Ik zit ondertussen met het fototoestel op schoot want ineens besluiten we dat onze hut over the Strip van Vegas moet. ?We komen erop bij Mandalay Bay en daar gaan we. En dit lijkt éénvoudig maar wie ons kent weet beter: mijn lover rijdt, checkt de TomTom op zijn phone nogmaals, controleert of het fototoestel goed staat ingesteld en zoekt ook nog een leuke radiozender op….ik let op de stoplichten, kruis denkbeeldig mijn vingers en denk OMG. ? Het is echt druk met auto’s en voetgangers en we kijken onze ogen uit. Waanzinnig om met onze camper hier te kunnen rijden! We rijden de hele Strip af en door naar Fremont street (het oude Vegas). Daar wordt het spannend want wat is er leuker dan een rijdende camper op de foto….Mijn lover heeft het helemaal in zijn hoofd zitten en ik krijg aanwijzingen. ‘Ga daar staan op de  middenberm van de weg, dan kom ik aanrijden, je richt op de camper naar de ingang van Fremont, ook een stuk weg erbij, let op de lucht en kijk of je de camera recht hebt! ? Het stoplicht staat op rood en hij roept; ‘Springen maar kanjer!’ Nou das lekker, daar staat zijn kanjer dan met alle aanwijzingen. ‘Where do you come from?’ ; vraagt een vriendelijke dame aan me. Ik roep; ‘Netherlands!’ en sprint over want ik zie Verstappen al aankomen. Klik, klik, klik doet de camera. Ik vergeet alle aanwijzingen maar niet geschoten altijd mis dus op hoop van zegen! Mijn lover maakt een pitstop en ik spring erin. ‘Het is gelukt, zag je me staan?’ ; jubel ik. Eigenlijk is dat een gekke vraag want tuurlijk zag hij me staan….? Hij kijkt op de camera de beelden terug, ik wacht gespannen af….’Nee, dat is niet zoals ik bedoelde!’, zegt ie dan.

Inmiddels rijden we nog een rondje en ik krijg nieuwe aanwijzingen, spring er weer uit, wordt aangeklampt door een zwerver maar heb geen tijd voor de arme man zijn verhaal want ik moet klaar staan als Verstappen weer langs komt. Hetzelfde ritueel herhaalt zich en wederom is het niet goed! ? Ik ben er klaar mee en zeg; ‘Hallo fotograaf, ga lekker zelf over straat rennen, jij weet wat je moet doen, ik ga wel rijden!’ Mijn lover kijkt mij aan en zegt; ‘Nou ok, dan….’ Het stoplicht staat op rood, ik roep; ‘Uitstappen en naar de andere kant rennen, tot zo!’ Ik rij weg en ja, dan komt het: moest ik nou hier al rechts of de volgende….maar het gaat goed. Ik rij langzaam op hem af met maar één gedachte: dit gaat mij lukken! ? Waar ik kan stoppen ga ik staan en wacht op mijn fotograaf die lachend aan komt rennen. ‘Yes, gelukt topper!’; roept ie. ?

Bij hotel Circus Circus is een RV parking en daar gaan we staan. Het is vrij vol en er zijn alleen nog pull through plaatsen.

Wat betekent dat je er makkelijk doorheen kan rijden zonder parkeersteek te hoeven maken. Waarschijnlijk gemaakt voor de ‘grote bakbeesten’ die ze hier hebben. ? Wat is het warm, we zetten stoeltjes en tafel in de schaduw en nemen eerst een drankje en hapje. Na de borrel rond 19.00 uur gaan we op pad en nemen de bus naar Fremont street. In de bus is het druk, ik zit aan de éne kant en mijn lover aan de andere kant van de bus. Wie wel eens in de bus in Vegas heeft gezeten kent het waarschijnlijk: het is vaak party-time! Ik beland tussen een clubje vrouwen die de verjaardag van één vieren, ze komen uit Texas en gaan raden waar ik vandaan kom. Ze zijn vrij schunnig en vertellen wat ze hier al meegemaakt hebben. Aan de overkant zit mijn lover met een Schots stel en een zwarte dame te babbelen. Ze hebben grote lol en de zwarte dame giert het uit. Hou even voor ogen, dit is Vegas en daar geldt: don’t be shy this is Vegas! ?
‘Wat heb je mooie tanden, zijn die echt? En wat kan je er allemaal mee?’ Hoor ik de zwarte dame aan Roel vragen. En zo vliegen de vrije opmerkingen tussen de passagiers heen en weer. ‘Don’t you forget we went here to the Weddingchapel last year!’ roep ik quasi wanhopig naar mijn handsome. De zwarte dame roept; ‘Oh, oh, someone is in trouble tonight!’ De halve bus ligt dubbel van de lach en de zwarte dame wil dan toch wel met mijn goodlooking husband op de foto.

We komen in Fremont street en daar gaat iedereen eruit, bye bye everybody! Nog nalachend staan we, naast de bushalte, bij het stoplicht te wachten. ‘Hé guys, ik ga vieren dat ik een goed cijfer voor mijn opleiding had vandaag, let’s start a party!’ joelt de zwarte dame uit de bus, die ook ineens bij het stoplicht staat. We kijken elkaar even aan, nou vooruit één drankje en dan gaan we eten. De zwarte dame heeft gelijk een tip voor me: This is Vegas en je gaat voor niemand opzij, je blijft straight vooruit gaan, you go girl! Ik zag haar gaan met haar ruim 140 kilo en dacht: jij hebt makkelijk praten, stel dat ik jou tegenkom. ? Bij the D’ casino gaan we naar binnen en ze grijpt mijn hand. ‘Let’s go party en drinking!’ gooit ze eruit en ze sleept ons mee langs de speeltafels naar de bar. En dat is best knap van de dame want mijn lover en ik liepen alle speeltafels en machines voorbij! Ok, ik had geen keus want ik zat vast aan haar hand, als een lappenpopje slingerde ik met haar mee en voelde me een soort wortel etende slankheidsgoeroe naast die grote deinende massa. Ze kent het personeel en zwaait als een koningin in het rond, regelt heel snel drie lege barkrukken, zegt wie waar moet zitten en roept de barkeeper.
‘Honey, dit zijn mijn vrienden uit Zwitserland!’; kirt ze tegen de kelner. ? Wij weer uitleggen waar we vandaan komen maar het is prima vind ze, het is in Europa! We doen een voorstelrondje: mijn naam kan ze niet uitspreken dus het wordt girl, Roel wordt Raoul en dan zegt ze ; ‘my name is Chanelllle !’ en zoals ze het zegt klinkt het een beetje als uit zo’n film van inspector Clouseau. Chanel studeert voor verpleegster, woont in Vegas, is 34 jaar, single, haar vader is pastoor en ze hoopt haar echte liefde in de kerk van haar vader te vinden. Ondertussen hebben we een wijntje besteld en zij een glaasje champagne.

Ze wil betalen maar Roel is haar voor, ‘de volgende is voor mij!’, zegt ze. Ik krijg het een beetje benauwd want we hebben bij de camper al borreltijd gehad en nu een flink glas Chardonnay voor mijn neus. Ik vrees dat dit zo’n avond gaat worden voor het noodplan, namelijk: mijn lover en mezelf aan elkander vastketenen met handboeien en een naamkaartje om mijn nek….? anders nooit meer gevonden in Vegas! Chanel wil weten waar we wonen, zijn we rijk, bezitten we een groot huis en hebben we foto’s om te laten zien. ‘Let’s make some pictures of us!’, zegt ze en een voorbijganger moet de foto’s maken. Ze wringt zich in allerlei bochten, duwt haar borsten goed en geeft de camera, of mijn lover, een zwoele blik. ?

‘Ik zou eigenlijk best een sugardaddy willen maar sugarparents zijn ook goed!’, zegt ze en giert het uit van de lach. Het begint een beetje te kriebelen in mijn nek en mijn lover mompelt; ‘oh, oh, dit gaat geloof ik geld kosten’. Uit het niets vraagt Chanel op verpleegstertoon; ‘Does he use any pills or medicine for sex?’ En toen was ik haar kwijt, ik begin te lachen en zeg; ‘Chanel, look at me and what do you think!’ Ze knikt langzaam maar pas als mijn lover er ook nog een schepje bovenop doet en lacherig zegt dat het nog iedere dag is, knikt ze opgewonden. ‘Ik neem jullie mee naar een striptent!’, roept ze. Zowel bij mijn lover als mij ging er een alarmbel af! ‘Nee, daar hebben we geen zin in, we blijven hier.’, zegt hij. Chanel knikt en dan slaat de stemming een beetje om. ‘Ik zal eerlijk tegen jullie zijn, weet je dat ik vorige week nog zelfmoord wilde plegen, vandaag helemaal geen goed cijfer heb gehaald, geen huis meer heb en vannacht niets eens geld heb voor onderdak.’ Mijn lover en ik proberen elkaar aan te kijken maar Chanel zit er als een boos oog tussen. ? Gelukkig staat de muziek vrij hard in de bar en ik sis in zijn oor; ‘afkappen en wegwezen!’ Chanel heeft haar borsten nog eens omhoog gehesen en zegt; ‘I know, ik ga met jullie mee naar het Bellagio hotel en we nemen een kamer!’
Ik denk dat ze bedoelde: jullie betalen een kamer….? Een half jaar in the States had me de beste zin ever geleerd en ik zei; ‘Chanel, wow, good for you! Na alles wat je hebt meegemaakt zit je gewoon vanavond aan de bar een glas champagne te drinken.’ Ze knippert met haar wimpers naar ons en zegt; ‘girl, ask Raoul for some money for me, please, please.’ Maar die houdt de portemonnee dicht en zegt resoluut; ‘Chanel no.5 ?, (hij zei het echt, de grappenmaker) wij gaan eten en een rondje casino doen.’ Ze stemt in en zegt met zwoele stem; ‘ok, take your time, ik wacht hier op jullie!’ En echt, mijn lover en ik liepen gierend van de lach door Fremont street. We moeten lachen om haar en om ons zelf, allemachtig dat wij dit weer mee maken. We lopen naar Tony Roma’s aan de overkant, inmiddels is het 21.00 uur en nog geen hap gegeten door die gekkigheid! ? Het zal ook nog wel even duren want er is een wachttijd van zeker 45 minuten en we krijgen een tafelnummer op. Om de tijd te doden doen we een rondje in het bijbehorende casino, mijn lover bij zijn éénarmige vrienden en ik een speeltafel Black Jack. Het tafelnummer dat we hebben gekregen wordt, uiteraard, ook in het casino omgeroepen. Alles als je maar speelt! ? Tijdens het eten schieten we steeds in de slappe lach en komen niet meer bij.

Who cares want in Fremont street is niets vreemd! Als we uitgegeten zijn en buiten komen is daar de gekte losgebarsten. Er speelt een band aan de éne kant, in het midden is een DJ met sexy danseressen bezig en daar tussen loopt er van alles rond….We love it! ?

Het casino waar onze nieuwe vriendin op een happy end zit te wachten lopen we snel voorbij want stel je voor! En zo kan Vegas zijn: je vergeet de tijd en ver na middernacht zitten we in de bus terug naar de camper.
Een paar uur later branden we door de hitte de hut uit en na een ontbijtje gaan we bij het zwembad liggen.

Even easy going met deze hitte (32 graden) en na gisteravond. ? Rond vijven stappen we maar weer eens op de bus naar Fremont street

en genieten van de gekte. Het is echt: met Vegas is het liefde of haat! Wij vinden het geweldig om de verschillende mensen te zien: de strippers waarmee je op de foto kan, de bedelaars die om verschillende redenen bedelen: bijvoorbeeld een Vietnamveteraan om eten tot een vent die een penisvergroting wil, de muziekkanten, dansers, goochelaars, de ‘balletje balletje’ spelletjes (die je altijd verliest), de mensen die godsdienst prediken of zij die roepen dat de wereld vergaat en iedereen in de hel komt. Jong, oud, blank, zwart, dun en dik: iedereen lacht, danst en is leuk….mede door drank, pilletje of joint maar kom op: This is Vegas!

Vlakbij Fremont ligt de Graceland Weddingchapel, daar gaan we snel even langs voor een romantisch terugblikmomentje ❤ en de buschauffeur zet ons met de mooie woorden ‘enjoy your moments and God bless you’ op de hoek eruit.

Dan door naar the Strip waar we op het terras van Mon Ami Gabi bij Paris een tafeltje hopen te krijgen. We zijn er rond 20.00 uur en de wachttijd voor een tafel is ruim anderhalf uur! Dat gaan we niet doen, dan op zoek naar een ander restaurant. Het is nu echt mega druk in Vegas, zoveel mensen zagen we hier nog niet eerder. Naast Mon Ami Gabi ligt restaurant Hexx, ook met een prima terras met uitzicht op the Strip en de fontein bij Bellagio. We proberen het daar en de wachttijd is korter, uiteindelijk zitten we toch nog een uur te wachten voor een tafel. De bediening is hier echter pet, de één weet van de ander niet wat ie doet. Het eten is gelukkig wel erg goed.

Na het diner wandelen we via een paar casino’s terug, mijn lover vind hier en daar een éénarmige vriend maar ik kan geen tafel vinden die mij aanstaat. Loop dus wat in het rond en maak af en toe een praatje. ? Het laatste stuk terug springen we op de bus

want we hebben geen voeten meer over….vergeten vervolgens bij onze halte uit te stappen en moeten dus weer aan de wandel. Roel zucht; ‘Ik ga gelijk naar bed, ik ben versleten.’ Maar om op de RV parking te komen moeten we het casino van Circus Circus door en ik besluit toch nog een gokje te wagen. Mijn lover is zijn bed alweer vergeten en gaat bij een machine zitten.

Ik vind een tafel, ga zitten maar de sfeer valt tegen. Na vier spelletjes ga ik met mijn fiches op zoek naar een andere tafel. Het is even loeren maar ik vind iets, de inzet is hoger dan ik normaal speel maar de stemming aan tafel zit erin. Mijn gevoelletje was goed dit keer en als ik mijn inzet verdubbeld voor me zie liggen, lever ik de fiches in en hoor de altijd magische woorden: ‘Colours on the table!’ van de croupier. Even langs de kassier voor de uitbetaling, mijn handsome zoeken en dan echt naar bed….want het is weer een latertje of beter gezegd een vroegertje! ?
De zondag is een herhaling van zaterdag: na een paar uurtjes slaap worden we wakker van de warmte en gaan eruit.

Het plan is om vandaag naar the Strip te gaan, met name naar Caesars Palace waar een Victoria’s secret winkel zit: shoppingtime! Rond elven gaan we op pad en nemen de bus maar want het is al flink warm. Gelukkig is het binnen overal heerlijk koel door de airco. We shoppen, althans ik shop en mijn lover zit op de ‘vermoeide mannenbankjes’.

? Als we er genoeg van hebben lopen we naar het terras van Mon Ami Gabi bij Paris en vinden dit keer direct een tafeltje. We nemen de uiensoep, die is heerlijk hier! Ik geniet: mijn lover, een glaasje rosé en aan de overkant de fontein bij Bellagio die op het toepasselijke nummer van Viva la Vegas het water omhoog spuit. ? Na de soep schieten we het casino bij Paris in en het zelfde ritueel volgt. Hij aan de machine en ik aan de Black Jack tafel: ze kunnen ons uittekenen! ?Als ik uitgespeeld ben ga ik hem zoeken maar het is zo mega groot bij Paris dat ik hem niet kan vinden. Dus lopen we bellend met elkaar aanwijzingen te geven waar we zijn tot ik hem vind. Hij heeft net iets te drinken besteld (als je speelt in de casino’s dan is alle drank gratis, je geeft alleen een fooitje aan de bediening) en ik zie hem de serveerster een fooitje geven. ‘Thank you sweetie!’ ; roept ze.

Crazy Vegas, je doet rare dingen met de mens! ? We overleggen en besluiten om de bus te nemen en nog naar Fremont te gaan. Als we in de bus zitten ziet Roel dat zijn telefoon bijna leeg is en we maken een tussenstop bij de camper. Kan ik gelijk mijn inkopen daar laten. We lopen weer het hele eind door het casino van Circus Circus en kopen bij de inpandige Starbucks nog wat lekkers te drinken. Terwijl we daar zitten zegt mijn lover; ‘Zal ik eens iets geks zeggen, ik heb helemaal geen zin en puf meer om nog naar Fremont te gaan….’ ? Het antwoord van deze ‘Vegasverslaafde’ wordt nog gekker want ik zeg; ‘Ik vind het ook wel best!’ We sloffen naar de camper, die op een minisauna is gaan lijken ? trekken bikini en zwembroek aan en gaan naar het zwembad: afkoelen. Vegas eist zijn tol: we blijven lekker bij de camper hangen, als het afgekoeld is maakt mijn lover salade met gebakken garnaaltjes en daar zitten we de hele avond braaf voor de camper in het warme bruisende Vegas. Hij kijkt op zijn IPad een Dr. Deen serie en ik tik dit verslag. ?  Inmiddels is het al weer rond de klok van middernacht, de lichten van Vegas schitteren om ons heen. Ik mijmer terug over de afgelopen dagen en denk aan de vele verschillende mensen die ik hier zag: van heel oud tot heel jong. En dat laatste snap ik toch niet helemaal want wie gaat er in vredesnaam met een baby naar een casino en met kleuters over Fremont street of the Strip! ? Viva las Vegas zong Elvis en ik denk; ’thank you Lord, dat ik als kind nooit in Vegas was. Want stel je voor: je bent een kind en loopt hier tussen….?

wtf, je zou zo schrikken dat je later als je groot bent toch geen relatie meer wil aangaan!

Toen we vorig jaar met onze reis gingen starten ontstond het idee voor een blog. Hoe precies en wat, we hadden niet echt een idee. Maar in ieder geval iets om het thuisfront op de hoogte houden. Gino, onze computerprogrammeur, hielp ons op weg met dit programma. Gelijk vanaf het begin vonden we het super leuk om te doen maar kwamen erachter: het is ook best tijdrovend. Aan de reacties die we krijgen merken we dat ons blog graag en veel bekeken wordt. Door familie, vrienden, kennissen, fb vrienden en leden van de Amerika site. Er zit een teller op ons blog dat aangeeft hoeveel bezoekers we per verslag hebben. Deze week staat de teller voor verslag ‘De start van deel 2’ op een record: 730 bezoekers! We voelen ons zeer vereerd ? en blijven ons best doen!
Temecula heeft een Old Town en een aantal moderne winkelcentra. Han en ik rijden naar de dichtstbijzijnde en schieten Ross en Marshalls in. Dit zijn van die heerlijke winkels waar ze van alles verkopen, van kleding tot huishoudelijke zaken voor niet al te hoge prijzen. Ik vind een paar slippers en nog een leuk overhemd voor Roel. Han koopt ook een overhemd en schoenen. Als we klaar zijn met shoppen gaan we wat drinken. Ik bestel een cola en vraag de kleinste maat die ze verkopen. ‘Doe toch niet zo raar kind, je bent in Amerika!’, roept Han uit. Nou, ik vind het vreselijk die grote hoeveelheden, zelfs de kleine cola is hier groot! Als we terugkomen heeft Roel een onaangename verrassing, we hebben lekkage in de camper, veroorzaakt door een lekke wastafelkraan in het badkamertje.

We hebben een reservekraan bij ons en die heeft hij er net opgezet. Hij zet de waterpomp weer aan en ik hoor hem vloeken. Wat nu? De kraan van de douche lekt ook! Einde verhaal want we hebben maar één reservekraan bij ons. ? De douche werkt nu dus niet. Hoe het gekomen is kunnen we raden, we hadden vorig jaar in Canada een kapotte keukenkraan en hebben daar toen een nieuwe moeten kopen. Dat gaf een probleem want in Europa zit er een schakelaar in de kraan die de waterpomp aan en uit zet. In de kranen hier zit geen schakelaar maar stopt de pomp pas als er een bepaalde druk is opgebouwd. Er blijft dus druk op de kraan staan. Wij hadden al het idee dat dit op den duur problemen zou kunnen geven voor onze twee overgebleven Europese kranen en terecht zoals nu blijkt. Vervelend allemaal want hier in Amerika kennen ze geen Europese merken. We kunnen alleen maar hopen dat een camperwinkel een alternatieve kraan heeft. Han geeft het advies om naar Hemet te gaan, deze plaats ligt ongeveer 23 miles van Temecula en heeft een aantal camperwinkels. Dat gaat op onze planning voor vrijdag. Eerst brengen we de camper donderdagochtend naar de garage. Vandaar nemen we de shuttle service van de garage naar Old Town. Ja, de shuttle service! De garage brengt je waar je naar toe wilt, terug naar de garage moet je zelf regelen maar één rit is service. Er zijn nog een aantal mensen die weggebracht moeten worden en we zitten met elkaar in een grote SUV. En geloof het of niet, tot voor de deur! Er is er niet één, behalve wij, die zegt; ‘ ‘joh, stop hier maar op de hoek en de rest loop ik wel!’ ? Bij de ingang van Old Town stappen we uit, een lange winkelstraat ligt voor ons. Het doet ons denken aan the Spanish Town in San Diego. We lopen een leuk winkeltje in waar ze sieraden en kleding verkopen.

De verkoopster (een oud dametje) komt op ons af en vraagt waar we vandaan komen. Het is weer tijd voor ons raadspel dus we vragen; ‘Can you guess?’ Ze kijkt en zegt; ‘I know, your from Holland!’. ? Zo dan, die is slim! Wat blijkt haar man komt ook uit Nederland en is nog een overlevende van de holocaust. Opgewonden begint ze haar man te roepen, die het niet gelijk hoort dus ze roept er vrolijk op los. Daar komt hij dan eindelijk aangelopen en het echtpaar begint opgewonden door elkaar te praten. Aangezien mijn lover en ik dat ook altijd doen is het een rare conversatie. De man is 91 jaar!

Hij heeft een boek over zijn belevenissen van de holocaust geschreven, dat is ook te koop in de winkel. Tijdens de babbel heeft de vrouw ook nog een nicht van hem in Almere gebeld via whats app. Roel krijgt de telefoon en de vrouw moet vreselijk lachen om haar oom en tante. Andere klanten in de winkel worden ook door het echtpaar betrokken bij het gesprek en als we uiteindelijk uitgelachen en gesproken zijn maak ik een rondje door de winkel. Ze hebben super leuke dingetjes maar ik durf na het kofferincident geen schoen of jurk meer te kopen en hou het bij een armband. ? Roel krijgt een sms van de garage dat de camper vandaag niet klaar zal zijn. ? Zucht, daar gaan we weer! We ergeren ons er maar niet aan, shoppen verder en gaan ergens lunchen. We komen terecht bij Mad Madeline’s, een typische Amerikaans hamburgertent, die stelt dat ze beste hamburgers in town hebben. Nou, dat valt wel mee, de zelfgemaakte friet die ze erbij serveren scoort wel hoge ogen bij ons.

Omdat de camper niet klaar is besluiten we om een auto te huren en na een wandeling van ongeveer een half uurtje komen we bij de, ons inmiddels bekende, autoverhuur. Met een mooi prijsje van 25,00 dollar per dag zijn we snel tevreden en huren tot dinsdag.

Nu we een Amerikaanse verzekering hebben afgesloten voor de camper wordt die automatisch overgezet op huurauto’s. Dit scheelt 39,99 dollar per dag! Han moet maandag naar het ziekenhuis waar hij een aantal injecties krijgt tegen de pijn in zijn schouders/handen. Tot dinsdag willen we dus zeker bij hem blijven. Vrijdagochtend vertrekt Han naar LA voor zijn werk en wij gaan naar Hemet voor de kraan. Het is een mooie bochtige weg door de bergen en we genieten van de uitzichten. In Hemet, een vreemd “Hillbilly” stadje, vinden we veel RV parken en in de eerste de beste camperwinkel gaan we naar binnen. De verkoopster in de winkel komt niet al te snugger over en haar uiterlijk is bijzonder. Een kapsel als een poedeltje, drie tanden, geen bh en twee verschillende schoenen.

Mijn lover heeft de beste openingszin in tijden. Hij vraagt; ‘Ben jij klaar voor een raar probleem?’ Ze kijkt hem vragend en niet begrijpend aan….en dat snap ik! ? Hij laat de kraan zien en direct zegt ze al dat ze ons niet kan helpen. Ze verwijst ons naar een loodgieter iets verderop. De loodgieter kan haar broer zijn: hij komt ook niet echt snugger over. Hij begrijpt dat de kraan lekt en kapot is maar heeft geen kraan. Inmiddels zijn er meer mensen in de winkel gekomen die wachten want de man staat te denken en te denken. Het duurt echt geruime tijd, hij zegt helemaal niets, kijkt in het oneindige en ondertussen staan wij allemaal te wachten en tot overmaat wordt ik een beetje lacherig van de situatie. Ineens zegt de man; ‘Ik stond te denken ? maar kan deze kraan ook open?’ Roel legt uit hoe de bovenkant open kan en dan blijkt de man een nieuwe binnenkant (soort huls) voor de kraan te hebben. Het is even puzzelen en schroeven maar het werkt.

Wat een super loodgieter, ik neem mijn woorden over niet snugger terug! ? Nu hopen dat dit het was en de lekkage zo verholpen is. Hij heeft er nog maar één en we laten hem de andere bestellen. Dan vanuit Hemet langs de garage want we hebben er geen goed gevoel over. Het is vrijdagmiddag en je zal zien dat de camper ook vandaag niet klaar is. Niets is minder waar, hij is bijna klaar! De beurt is gedaan, tevens de remschijven en remblokken vervangen. Ping, ping, doet de kassa maar we zijn weer klaar! We rijden in kleine colonne (Roel de camper en ik de huurauto) terug naar Han en hebben een stille avond omdat hij in LA is en pas morgenavond terug.

De volgende dag gaat Roel aan de slag met de douchekraan en het werkt! De kraan zit erop en we hebben geen lekkage meer. De oorzaak blijkt het heel kalkrijke water. Kristalletjes slopen de rubbers. Als de bestelde huls binnen is dan gaat ie in de keuken veranderd worden en hebben we weer drie kranen die hetzelfde werken. We beginnen met de camper op te ruimen, hij is niet vies maar na vier maanden stilstaan wel flink stoffig geworden. Het zonnetje schijnt, we halen alles uit de camper om het opnieuw in te delen en zijn verbaasd hoeveel ’troep’ we eigenlijk meeslepen die we niet nodig hebben gehad.

Han heeft aangeboden dat we spullen bij hem achter kunnen laten, dus we sorteren wat hier kan blijven. Vervolgens bouwt Roel een XM radio (satelliet) in zodat we nu overal in Amerika ontvangst hebben.

Ons plan voor zondag is de camper verder opruimen en ’s avonds uit eten in de Stagecoach. Dit is een typisch Amerikaans restaurant bij Han in de buurt op de Highway 79 (vanuit Temecula richting Aguanga) en op zondag hebben ze daar live muziek. Binnen is een klein restaurant, een grote bar met biljart en buiten een serre met terras. In de serre speelt de band. We vinden een tafeltje en gaan zitten.

Het zijn overwegend locals die hier komen en OMG ik kijk mijn ogen uit want ik hou hiervan! Ik vind eten in een sterrenrestaurant top maar kan hier net zo genieten. Zo’n zaak waar een gedeelte van de dronken bezoekers ieder moment met elkaar op de vuist zou kunnen gaan.

Iets wat ook regelmatig gebeurd, aldus Han. Naast ons is een aantal locals gaan zitten, ze hebben grote schalen met allerlei hapjes besteld. Wij kijken omdat de hapjes er zo lekker uitzien en wensen hun smakelijk eten. En dan zie ik het gebeuren: de éne man pakt een hapje van de schaal, eet het op, pakt zijn servet, slaat die uit en dan valt er iets en verdwijnt tussen de spleten van de terrasvloer (een soort vlonder). Hij kijkt heel verschrikt met grote ogen. ‘Dat is niet goed’, denk ik en hou hem in de gaten. Hij gaat naar buiten en kijkt onder de vlonder?! Iemand anders van zijn tafel ligt inmiddels op de grond en doet een poging om met het zaklampje van zijn mobiel onder de vlonder te kijken. Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik sta op en vraag aan de verschrikte man wat er aan de hand is. Wat blijkt: hij heeft een kunstgebit maar kan daar niet mee eten. Toen de hapjes kwamen heeft hij zijn gebit in een servet gestopt maar bij zijn mond afvegen was hij dit vergeten en het gebit uit de servet gegooid! Tsja, wanneer de drank is in de man, is de wijsheid in de kan. ? We durven niet hardop te lachen en mijn lover gaat ook mee zoeken, als een volleerd speurneus kruipt hij over de vloer.

Aan de tafel is één vrouw blijven zitten en die “vreet” echt letterlijk alle hapjes op terwijl iedereen aan het zoeken is. Wat een gekke avond is dit weer. Het gebit wordt getraceerd, een klein gedeelte van de vloer gedemonteerd en hebbes! Wat is de man opgelucht. Ik vertel hem over mijn blog en of hij op de foto wil met gebit in zijn hand. Hij lacht en vind het leuk maar durft niet….(wat ik kan begrijpen).

Het eten in de Stagecoach is overigens erg lekker en een aanrader!

Maandagmorgen heeft een vervelend begin want ik zie precies dat kater Hanky een klein konijn te pakken heeft. Het is de natuur maar het is vreselijk om te zien. Later vinden we nog een dood konijntje. ? Dan belt de loodgieter dat de bestelde kraanhuls binnen is. Roel gaat erop af en Han vertrekt naar het ziekenhuis. Ik pas op de dieren en ga met een emmer sop aan de slag om het badkamertje in de camper stofvrij te maken. Als laatste de stofzuiger door de hut, het tapijt wat opboenen en hij is klaar voor vertrek. Roel komt terug met de spullen voor de kraan en de laatste boodschappen. Han stuurt een berichtje dat hij nog wel even weg is, hij heeft een aantal injecties onder verdoving gehad en ligt nu op een soort uitslaapkamer. Mijn lover gaat de kraan fixen, hij moet zich in allerlei onmogelijke bochten wringen om onder de gootsteen te komen. Vervolgens moet hij ook in het badkamertje zijn om alles te koppelen maar het lukt! We hebben nu weer drie kranen die gelijk zijn. Hij zet de waterpomp aan, even de kraan open en droog is het overal! Yes, dat hebben we mooi gedaan op deze warme dag, de temperatuur is al rond de 32 graden….ondanks dat het pas lente is. ? Ik kan wel weer opnieuw gaan poetsen maar vooruit het is voor een goed doel. ‘Nu nog wat azijn in de watertank, schoonspoelen en schoon water erin.’; zegt mijn handyman. Hij gaat vullen en zet vervolgens de kranen open….wat volgt is een kleine tsunami. ‘Kranen dicht!’ roept ie hard! Hij staat te schelden en vloeken terwijl zijn voeten in het water stampen. ‘Eerst die mat eruit!’ roept ie. Hij pakt de grote mat en gooit die buiten over een stoel. WTF de camper is achterin zeiknat, water loopt uit de douche en de kastjes onderin….ik zucht. Hij gaat zijn gereedschap weer opzoeken en slaat aan het demonteren van kastjes en wanden op zoek naar de boosdoener.

Vrij snel ziet hij het: de afvoer van de keukenbak is er tijdens het knutselen met de kraan afgeschoten! Alles wordt weer in elkaar gezet, dichtgemaakt en ik ga voor de derde keer met een emmer sop aan de slag. Ik mopper want het is bloedheet in dat ding maar goed we zijn klaar. ‘Het is nu wel heel schoon, gelukkige huisvrouw van me!’ zegt mijn lover. Ik doe er maar het zwijgen toe. ? Han komt terug uit het ziekenhuis en de injecties moeten met een paar dagen de pijn verminderen. Hij voelt zich best redelijk en had zich al voorgenomen om Mexicaans te koken dus gaat aan de slag. We eten heerlijke taco’s met van alles erbij en zitten daarna nog lekker buiten want het blijft warm. Vannacht gaan we voor het eerst weer in de camper slapen en om 21.00 uur ligt deze gelukkige huisvrouw met een zere kloppende elleboog op bed. ? Na een lekker nachtje in ons eigen camperbed gaan we met Han ontbijten en dan is het vertrekken. Eerst de huurauto terugbrengen en op naar de kust voor een paar dagen Oceanside en Carlsbad, ongeveer een uurtje rijden vanaf hier. Er zijn daar twee State parken (zie ons eerdere verslag ‘San Diego’ voor meer informatie). Het is druk op beiden parken want het blijkt dat de hogere scholen deze week nog Springbreak (voorjaarsvakantie) hebben maar we krijgen een plekje. Het is al later op de middag als ik nog een uurtje naar het strand ga. Mijn handsome is geen zonzitter en blijft bij de camper in de schaduw. Het is heerlijk en ik waag me zelfs in zee.

Pelikanen vliegen over en de surfers zijn met de hoge golven van de Stille Oceaan aan het spelen.

Ik lees mijn boek over het leven van Gordon en ineens een schaduw over me. Het is mijn lover; ‘Ik kom je iets te drinken brengen.’ ❤ Hij haalt een blikje tonic tevoorschijn en ik moet om mezelf lachen want stiekem had ik op een flesje smirnoff ice gehoopt. ? ’s Avonds gaat de BBQ aan en we genieten van de temperatuur die gelukkig afkoelt. De volgende dag is het tijd voor beweging: we hebben ons voorgenomen om meer te gaan bewegen dus actie!

We fietsen vanaf Carlsbad, via Leucadia naar Encinitas, leuke uitgestrekte badplaatsjes.

(Vanaf Oceanside tot Encinitas is een prima fietspad over en naast de Highway 101) en hebben een koffie/thee stop in een gezellige “koffietent” in Leucadia waar groot en klein van een taartje smullen. ?

Ik heb de smaak te pakken en wandel ’s middags nog een uur over het strand terwijl ik geniet van de kleine drieteenstrandlopers die steeds voor me wegrennen. Ondanks dat het Springbreak is is het heerlijk rustig op het strand, er zijn alleen veel surfers in zee. Het wordt ééntonig maar we gaan voor de verandering maar weer eens met de BBQ aan de slag. We zijn op tijd klaar met eten want het weer slaat om en een keiharde koude wind vanaf zee steekt op.

Dag korte broek, we wikkelen ons in een fleecedekentje en zetten een filmpje op. ? De volgende dag moeten we verkassen, onze plek is gereserveerd, en dat is gelijk een mooie reden om inkopen te doen. Het is nog fris dus we doen rustig aan en gaan naar de Walmart. Struinen alle paden af en verbazen ons weer over de gekkigheid aan hoeveelheid en soorten van voedsel. ( let ook op het bord Fight Hunger…. :-)

Na twee uur zijn we uitgeshopt en gaan terug naar Carlsbad Statepark, vinden ons nieuwe plekkie en mijn lover zorgt voor een lekker lunchgerecht: broodje tonijn. En dan slaat het virus weer toe: ik ga wandelen! Ondanks de harde wind loop ik met plezier een uurtje over het strand. Bij mijn lover slaat een ander virus toe: het werkvirus! ?

Als ik terug gewaaid kom drinken we buiten een wijntje en onze Amerikaanse overbuurman komt vragen waar we vandaan komen. ‘Het moet Europa zijn want terwijl hij binnen zit because it’s freezing like hell outside (21 graden ?) zitten jullie lekker buiten!’, roept ie hard lachend in mijn oor. Hij vraagt zich vervolgens af wat Roel daar voor een lens heeft, het lijkt wel een bazooka!

En weer schatert zijn harde lach over de campground. We moeten bij onze camper gaan staan en hij gaat een foto nemen. Hij maakt er werk van, neemt er een paar en we nemen afscheid. Als mijn lover de foto’s terugkijkt zegt hij; ‘gelukkig zijn er meer mensen zoals die vent die denken dat ze kunnen fotograferen want anders had ik geen werk meer!’ ? Ik zeg niets….ík sta erop!

Ondertussen wakkert de wind weer flink aan en we gaan naar binnen. De storm is harder dan gisteravond en niet alleen bij ons. In Vegas schijnt zelfs de fonteinshow bij Bellagio hierdoor afgelast te zijn. Het is inmiddels vrijdag en Roel wil vandaag langs bij een collega fotograaf, Scott, van Zuma Press in San Clemente. Wij waren hier vorig jaar al en hij zou nog iets voor Roel uitzoeken. We maken een koffiestop in Carlsbad

en hebben een gezellig uurtje bij Scott. Vandaar op zoek naar een overnachtingsplek. Het State park San Clemente (van de mooiste zonsondergang ever, zie verslag ‘Weer pech’) zit dit keer helemaal vol. Even landinwaarts ligt nog een State park genaamd San Mateo, daar vinden we gelukkig een plek.

Dan is het al weer zaterdag en verbazen we ons hoe snel de week voorbij is gegaan. We hebben met Han afgesproken om morgenmiddag weer bij de Stagecoach te eten. Ons plan is om vandaar via Palm Springs, Joshua Tree, Las Vegas en Death Valley omhoog te rijden. De zaterdag brengen we door in Oceanside, er is een leuke kunstmarkt waar we over heen slenteren.

We doen een koffietje in een Frans zaakje, wandelen over het strand

en gaan dan naar Pala. Dat staat al een tijd op ons lijstje! Wat is het? Pala is een klein plaatsje, ooit van de indianen geweest. Nu is het een mega casino met een hotel en een RV campground. Het ligt tussen Oceanside en Temecula. Wij komen er aan en inderdaad het complex is super groot. De campground, zeker niet goedkoop, is compleet volgeboekt dit weekend. We vragen ons af of we op de parkeerplaats bij het casino mogen overnachten. De receptioniste van de campground heeft geen idee. We parkeren de hut dus maar en als ik een bewaker zie rijden in een soort golfkarretje loop ik op hem af. ‘Mogen we hier parkeren om in het casino te spelen?’; vraag ik hem. ‘Je mag zelfs één nacht op de parkeerplaats overnachten als je dat wilt!’ , is zijn vriendelijke antwoord.

We zetten de camper een beetje gunstig neer (voor zover dat gaat want het is druk) en gaan naar binnen. Het is groot met een aantal restaurants, heel veel speeltafels en speelautomaten. We lopen een rondje, bespreken in een restaurant vast een tafeltje en dan gaat mijn lover achter een machine zitten en ik zoek een speeltafel op. Het is echt druk in het casino, mensen krioelen door elkaar, middenin speelt een band, maar ik vind een tafel. Eigenlijk vind ik de inzet te hoog maar vooruit de croupier is zo cute. ? Ik zit naast een kerel die gelijk aan mijn accent raad waar ik vandaan kom, wat blijkt het is een marinier en hij heeft negen jaar in Duitsland in het leger gezeten. En dat is wel een leuk weetje: naast Oceanside (38 miles van San Diego) aan de kust ligt Marine Corps Base Camp Pendleton.

Deze basis werd in 1942 opgericht om Amerikaanse mariniers te trainen in de Tweede Wereldoorlog. In 1944 werd dit een permanent kamp en in 1946 de thuisbasis van de 1e Marinie Divisie. De gevarieerde geografie van de basis verspreid over ongeveer 125.000 acres (506 km 2), wordt het hele jaar door gebruikt voor oefeningen voor mariniers en alle andere takken van het Amerikaanse leger en is één van de grootste militaire bases in Amerika.

Ik heb geen geluk en ondanks dat het gezellig aan de tafel is weiger ik mijn portemonnee nogmaals te pakken dus ga op zoek naar mijn handsome. We eten prima in het casino, maken nog een rondje, kijken even bij de band en krijgen dan een berichtje van Han dat de waterleiding bij hem kapot is! ? Hij weet niet precies wat er aan de hand is want hij is zelf in LA maar heeft een telefoontje gekregen van een buurman, die heeft de waterleiding nu afgesloten….We hebben deze week wel iets met water. Zondagmorgen rijden we na een onrustige nacht (want het bleef druk bij het casino, bussen reden af en aan) naar Han. Die heeft inderdaad geen water en zit met jerrycan’s water. Roel gaat op onderzoek uit en na een quick scan denkt hij dat hij dit kan fixen.

Het wordt wel weer hilarisch als ik moet helpen….’Allemachtig Cheryl, kijk nou toch, die slippertjes, hoe gek ben je toch bezig!’; roept Han.

Ik geef het toe, het is wat vreemd. ? Roel heeft alles gedemonteerd en verzameld, maakt voor de zekerheid nog een foto ervan. Han en hij kunnen op pad naar Home Depot voor onderdelen. Even later zijn ze terug met alles en hup, hup, als een volleerd loodgieter wordt het allemaal door mijn handyman in elkaar gezet.

Nu de grote test en het water erop: het werkt! Allemaal opfrissen en op weg naar de Stagecoach voor het zondagse uitje: live muziek, eten en een drankje. We vinden weer een prima plekkie en de locals waaronder mijn “gebittenvriend” herkennen ons al. Na een wijntje zit de stemming er in en de voetjes gaan van de vloer, de locals zijn niet éénkennig en komen ons ook ten dans vragen.

Wat later op de avond een hilarisch momentje oplevert als mijn lover de hints van een knappe dame niet helemaal snapt. Wij zitten dus buiten bij de band en de dame die achter ons zit gaat naar binnen. ‘I go inside.’, zegt ze tegen Roel met een knipoog.

Hij kijkt haar glimlachend aan en vraagt; ‘What?’ ‘I go inside!!’, roept zij. Hij glimlacht weer maar snapt haar niet. Zij denkt misschien, het is now or never en roept; ‘I GO INSIDE!!!!!’ Mijn lover lacht naar haar en vraagt aan mij; ‘Wat zei zij nou precies?’ Het duurde even voordat Han en ik konden antwoorden. ? Thank you Lord voor deze man! ? Het was een super gezellige zondag! De volgende ochtend worden we uit ons bed gewaaid, er staat een harde wind en het is fris. We blijven vandaag nog bij Han, doen wat klusjes zoals de was, opruimen en de heren gaan gas halen in Hemet.

‘s-Avonds gaan de houtkachel en de elektrische kachel nog aan zo koud is het! Zelfs Hanky de kater blijft binnen, de schurk! ?

 

Onze vrienden Dirk-Jan en Annemarie gaan nog een weekje skiën in Oostenrijk, Zell am See en nu we toch nog thuis zijn besluiten we om ook te gaan. Na een belletje van Roel naar het door hun geboekte hotel kunnen we nog terecht. Zij gaan met de auto en Roel is gelijk enthousiast….wij gaan ook rijden! Ik twijfel maar mijn voorstel om met het vliegtuig of de trein te gaan worden van tafel geveegd. Mijn lover is al om en heeft direct vier winterbanden voor mijn auto besteld. Ik heb echt mijn twijfels want is die “kleine rode” van me wel geschikt om dat hele eind naar de sneeuw te rijden? Ik vrees nu al de Duitse autobahn met zijn snelheidsduivels. ? Roel zijn auto is (door ons vertrek naar the States) verkocht dus ‘iene miene mutte welke auto nemen we’ kan niet en zo sta ik op de voormiddag van ons vertrek in de wasstraat.

Ik voel me een beetje die man in de reclame van Telfort: “Hoezo in een Audi, BMW of Porsche erheen, wij gaan gewoon met een Citroëntje C1.”  ? Zaterdagochtend vertrekken we vroeg en tot München gaat het goed, daar begint het gedonder met de files.

We doen er ongeveer twaalf uur over, ik ben gebroken en heb een stekende hoofdpijn als we aankomen. ‘Wat een gedoe met zo’n kleine auto’; mopper ik. Het geboekte pension Hubertus is tegenover de skilift en ziet er prima uit, apres ski bar op het terras en bijna in het centrum.

Onze vrienden zijn er al en we doen een drankje, lopen vervolgens naar een restaurant waar ik zelfs mijn soepie niet op kan zo ellendig voel ik me. De andere drie laten zich alles smaken en later in de buitenlucht knap ik wat op….het lijkt wel alsof ik nu al van de apres ski kom! ? We kijken in het pension nog de finale van ‘Wie is de Mol’ en dan welterusten. De volgende morgen is de reis vergeten, het weer ziet het er prima uit en we gaan op pad. Geen van ons vier heeft eerder in dit gebied geskied en we zijn benieuwd. DJ neemt privéles en Annemarie gaat met ons mee. De sneeuw is ondanks de hoge temperatuur best goed. Mijn lover wil rustig beginnen en stelt de blauwe dalafdaling voor. Vervolgens duikt hij echter gelijk de zwarte piste naar het dal op! Waarschijnlijk is dit zo’n gevalletje van verschillend denken tussen mannen en vrouwen. ? Hij zet af, ik zie hem gaan en steeds kleiner worden tot halverwege de piste een sneeuwwolk en mijn lover komt tot stilstand. ‘Waar bleef je, was je niet achter me?’  vraagt hij als ik eindelijk naast hem stop. ? Hij is wat emotioneel dat het skiën hem na de operaties aan zijn rikketik zo goed af gaat, ‘ik ben zo blij!’ roept hij maar uit.

Na een lekkere skidag zakken we onderuit op het terras,

nemen een ‘apres ski borrel’ en gaan op naar het centrum. Zell am See heeft een druk centrum met veel gezellige bars, lekkere restaurants

en zelfs een casino! Die avond draait Robin van Putten in Villa Crazy Daisy. Hij is de zoon van een kennis van DJ en we zoeken hem op.

Verder dan Robin gedag zeggen in de hal komen we niet want het is een besloten feestje dus voor ons geen voetjes van de vloer. ? De volgende dag besluiten DJ en Annemarie om het rustig aan te doen en mijn lover en ik staan vroeg op de piste. Het zonnetje is er al en de pistes zien er super uit. We gaan helemaal naar boven tot Schmittenhöhe en nemen dan de andere kant van het skigebied. Dit ligt aan de schaduwkant en de pistes zijn er op dit tijdstip nog hard met ijzige stukken. Ik heb hier zo’n hekel aan dus mopper me door de eerste uurtjes heen. Op het terras van de Eder Hütte eten we de beste goulashsoep ever en we gaan weer op pad. Ik wil revanche op de ijzige zwarte piste van vanmorgen! De sneeuw is door het zonnetje zachter geworden en knispert onder onze skies. De ‘zwarte’ ligt er mooi bij: er is niemand te bekennen, een zonnetje en mooie sneeuw: een feestje dus. Mijn lover gaat naar rechts, ik blijf links en we dalen af. Wat een verschil met vanmorgen, er zijn geen ijzige stukken en wat een grip hebben mijn skies! Ik kijk genietend om me heen, let even niet op, de éne ski gaat over de ander, ik corrigeer en krijg teveel vaart. Remmen en corrigeren helpt niet, de ‘zwarte’ is mijn vriend niet meer en bam, touch down. Ik val en blijf schuiven. Mijn stok zit vast in de sneeuw en schiet weer los en eindelijk kom ik tot stilstand. Ik voel het gelijk, mijn arm! ? ‘Wat doe jij nou?’ roept mijn lover en snelt zich naar me toe. ‘Ik heb niets, geloof ik, maar wel een hele zere arm’, piep ik. Roel wil me aan mijn arm omhoog helpen maar dat gaat niet vanwege de pijn. Wat volgt is een rare act en we zijn net Bassie en Adriaan maar ik sta weer op mijn skies. Ik denk dat het wel gaat, je skiet tenslotte niet op je arm en mijn stokken vergeet ik toch altijd te gebruiken ? dus we dalen af. Op een terras zakken we neer en drinken wat, mijn arm is pijnlijk en ik kan hem moeilijk gebruiken. We moeten nog een stuk dalen tot het Mittelstation en up we go want de lucht voorspelt inmiddels weinig goeds, er zijn donkere wolken gekomen en de wind wakkert aan. Bij het Mittelstation gaat de cabinelift naar het dorp, ‘die nemen we.’; zegt Roel ‘binnen een paar minuten gaat het sneeuwen, let maar op!’

We zitten in het bakje en wow, de wind is echt hard! Het bakje schommelt heen en weer en het begint te sneeuwen. Inmiddels klopt mijn arm nog pijnlijker. En eerlijk: ’s avonds na een paar drankjes voel ik het minder tot ik ’s nachts wakker wordt van de pijn. De volgende morgen naar het ziekenhuis en na het maken van röntgenfoto’s is de conclusie: elleboog gebroken, terug in Nederland een CT-scan laten maken en nu in het gips!
Oh, wat voel ik me zielig en dit ook zo kort voor ons vertrek naar the States. ? Roel neemt contact op met onze huisarts en regelt dat ik nog voor het weekend thuis in het Franciscus ziekenhuis terecht kan. Om het leed te verzachten gaan we eerst maar ergens een taartje eten. Onze vrienden zijn een dagje naar Leogang om te skiën en informeren hoe het gaat. Een foto van mijn arm in het gips zegt genoeg: het waren twee fantastische skidagen!

Terug in het pension gaat mijn lover easy op bed liggen met een stapel tijdschriften. Het zonnetje schijnt en ach, met een gipsarm kan je best naar de apres ski, dus ik op naar het terras beneden. Hoe grappig, iedereen vind me zielig en ik krijg steeds een drankje aangeboden. Als Roel, DJ en Annemarie ook arriveren ben ik mijn pijn al bijna vergeten. ? Het mag maar weer eens gezegd worden: ieder nadeel heeft een voordeel!

We besluiten om nog één dag te blijven en brengen die door op de piste, de drie gaan skiën en ik wandel een mooi rondje door het bos. Op het terras bij het Mittelstation spreken we af voor de lunch. Als ik eraan kom is het best druk, ik zoek een tafel en vraag in het Duits aan een kerel of de plaatsen naast hem nog vrij zijn. We raken in gesprek en na een kwartier Duits babbelen komen we erachter dat we beiden uit Nederland komen! ? ’s Avonds eten we in Roel zijn favoriete restaurant. Ik ben er nog niet achter of hij nou voor het eten of de serveerster in haar dirndljurk daar naar toe wilde….

Na een vroeg ontbijt gaan we donderdag, uitgezwaaid door DJ en Annemarie, op pad. Op de autobahn gooit mijn lover de C1 op de linker baan en verhip : het kleine rode ding kan makkelijk de 160 halen! Ik zit er naast en denk ‘blijf zitten waar je zit en verroer je niet!’ ? Vrijdagmorgen melden we ons in het ziekenhuis en na het maken van röntgenfoto’s en een CT-scan moet ik bij de chirurg komen. ‘Knip het gips er maar af.’, zegt hij tegen zijn assistente.

Ik denk; ‘yes, die hebben zich lekker vergist in Oostenrijk en het valt allemaal wel mee!’ Helaas is dat niet het geval, de chirurg wil mijn arm onderzoeken. Er is een breuk en voor zover hij kan zien is ie ook uit de kom en weer terug geschoten. Mijn arme elleboog gaat daarna weer terug in het gips.

We rekenen hoeveel tijd we nog hebben en volgens de chirurg kan ons vertrek op twee april gewoon doorgaan. Er volgen nog drukke dagen met afspraken en de studio moet af. Omdat er een behoorlijke hoeveelheid negatieven moet worden opgeborgen, van het archief van Bart Hofmeester dat Roel gekocht heeft, zijn er twaalf metalen kasten bijgekocht en die willen we een beetje uit het eerste zicht houden. We gaan een halletje creëren met twee mooie zwart-wit foto’s die de studio moeten afsluiten. Maar ik kan niks.. zelfs niet mijn eigen haar föhnen.

Een week voor vertrek mag het eraf en kan ik gaan oefenen met mijn arm. Die is stijf en pijnlijk en vooral slapen is een crime. De dag van vertrek nadert, 2e paasdag vliegen we terug naar Los Angeles. Pasen vieren we een dag eerder bij mijn ouders en hebben een gezellige avond. Maar op zondag wordt het dan toch echt inpakken….Ik heb in ieder geval iets geleerd van de vorige keer bij Han: namelijk eerst alles verzamelen en dan pas gaan pakken. ? Het is toch weer spannend om 23 kg in zo’n koffer te krijgen. Wat onze eigen gewicht betreft: de nodige kilo’s zitten erbij, na vier maanden Nederland heb ik zeker een overgewicht van 6 kg! ? De vier koffers die we geboekt hebben zitten vol en er liggen nog spullen die mee moeten.

We hebben afgelopen week al geïnformeerd voor een vijfde koffer maar vonden het bedrag te duur. We vliegen met KLM en per persoon hanteren zij: koffer 1 is inbegrepen, koffer 2 is 68,00 euro en koffer 3 is 192,00. Het is zondagmiddag laat als we de handdoek in de ring gooien en achter de computer kruipen om nog een koffer bij te boeken. Helaas kan dat niet meer omdat ‘de vlucht’ op internet al gesloten is. Morgen op Schiphol dan maar regelen, on-line inchecken kunnen we trouwens ook niet omdat we een visum hebben. Dirk-Jan heeft een auto waar alles in past en brengt ons naar Schiphol, het lijkt wel een verhuizing: vijf koffers, twee stuks handbagage en mijn handtas.

De rit gaat voorspoedig en we krijgen onderweg een berichtje van Roel zijn zus en zwager, ze komen ons uitzwaaien. ?
De koffers inchecken geeft dit keer geen probleem, alle vijf netjes 23 kg. We drinken daarna met elkaar een koffie/thee en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Na de security/paspoortcontrole koop ik in de boekenwinkel het boek van Gordon (ik ben toch nieuwsgierig….?). Bij de gate staat de blauwe vogel al klaar.

We hebben gereserveerde extra betaalde stoelen bij de nooduitgang waar het op zo’n lange vlucht met onze lengte prima zitten is.

En dan gebeurd er natuurlijk weer iets geks: er zit een heel groot mens op de grond bij onze stoelen. Het blijkt een vrouw te zijn en ze is bezig met de stoel aan de raamkant. Haar armen bewegen hard heen en weer terwijl ze aan de onderkant van de stoel trekt. ‘Ze zijn zeker nog aan het schoonmaken.’, zeg ik tegen mijn lover. Het grote vrouwmens komt puffend en kreunend overeind en ploft in de stoel. Mooi: we hebben net kennis gemaakt met onze buurvrouw op deze vlucht met bestemming LA. ? OMG, ik glimlach naar haar en we gaan braaf zitten. Ze kijkt nors terug en ik weet het zeker, die gaat straks mijn maaltijd opeisen! Tijdens het opstijgen ligt mijn buurvrouw al luid snurkend onderuit. Dat zal een herrie geven onderweg….de stewardess die tegenover ons zit glimlacht naar me. Als we het teken ‘riemen los’ hebben gekregen komt ze aanlopen met twee glaasjes Amarula likeur en zegt met een knipoog; ‘Op een goeie vlucht!’

Ik hou mijn glaasje stevig vast want ik zie mijn ontwaakte buurvrouw loeren…. ? De hele vlucht hebben we weinig contact met haar, ik doe nog een poging maar geef het op. Wel hebben we op een gegeven moment stiekem een foto van haar durven maken (alles voor het blog ?).

Ze snurkt de hele tijd en alleen wanneer ze de trolley van de stewardess hoort dan ontwaakt ze en klapt snel haar tafeltje uit zodat ze klaar zit voor de maaltijd. We hebben verder een prima vlucht met vriendelijke stewardessen waarmee we steeds een praatje maken. Als afscheid krijgen we een kleine attentie mee en we beloven dit op ons blog te zetten. Dus bij deze leuke dames van de blauwe vogel: bedankt voor jullie super service! ?

En ja, dan gaat hetgeen beginnen waar we best een beetje tegenop zien: de vijf koffers en ons zelf door de Amerikaanse Douane krijgen. We komen in de aankomsthal waar rijen mensen staan. Eerst moeten we onze paspoortgegevens in een computer aanmelden. Het programma is in verschillende talen, ook in het Nederlands. Echt moeilijk is het niet, gegevens invullen en de vraag Esta of Visum beantwoorden. Vervolgens, in ons geval, het visum laten scannen, vingerafdrukken maken en er volgt een geprint bevestigingsformulier. Als je goedgekeurd wordt mag je naar buiten maar Roel z’n rechterpink kan niet goed worden gelezen. Een groot kruis door zijn briefje. Daarmee moeten we in de volgende rij voor een gesprek met een beambte. Het is druk en we staan lang te wachten. De beambte die we krijgen is vriendelijk en vraagt wanneer we de VS weer gaan verlaten. We vertellen dat dit in juni zal zijn als we door Canada naar Alaska gaan. Hij hoort het aan, stempelt alles af en legt nogmaals uit dat we met ons visum, ondanks dat het tien jaar geldig is, maximaal zes maanden aanééngesloten in de VS mogen blijven. ‘Have a nice stay!’ zegt hij als afscheid. Goed, nu op naar de koffers, die zullen inmiddels al wel ronddraaien op de band. We scoren twee bagagekarretjes en zien de koffers inderdaad al draaien. Dan op naar de laatste hindernis: de koffers door de Douane krijgen. ? Zie ons lopen, met de bagagekarren die vol staan met koffers, tassen handbagage en onze jassen. We lopen richting Customs/Exit en ‘jetzt geht’s los’. Als we aan de beurt zijn en de beambte met zijn arm wenkt lopen we, ik met iets verhoogde hartslag, op hem af. Hij kijkt naar ons en de karretjes met bagage en zegt dan de magische woorden; ‘Enjoy your honeymoon in the United States!’ En na Las Vegas zijn wij de laatste die hier iets over durven te zeggen. ? Met een vriendelijke zwaai nemen we afscheid van hem en lopen zonder controle de hal in. Daar staan we dan in Amerika met drie koffers vol camper onderdelen, één koffer met etenswaren vanuit Nederland met onder andere: Roel zijn kilo meel en nog wat benodigdheden om zelf brood te bakken ? en één koffer met kleding. We komen buiten en het zonnetje schijnt. ‘Welcome back in the States.’, zegt mijn lover. ? Ons avontuur is weer begonnen, nu eerst naar het autoverhuurbedrijf voor een ‘verhuiswagen’ ?

en dan op naar vriend Han net buiten Temecula waar de camper geparkeerd staat. De autoverhuurbedrijven zitten een stukje verder dus we moeten eerst met een shuttle bus. Koffers in de bus, koffers uit de bus…. ? We krijgen een prima auto, hij is net groot genoeg, in de kofferbak kunnen maar twee koffers, de rest moet op de achterbank en daar gaan we. We draaien de bocht vanaf het vliegveld en komen op de Highway gelijk in de file, welkom in Los Angeles!

De rit naar Han is meestal 2 1/2 uur en nu ook weer. Net voor het donker gaat worden draaien we de weg bij hem op en daar staat ie: onze camper! Dichtgegroeid in een halve meter gras.

En een welkomstbordje erbij en een paashaas. ? Han, de hondjes en kater Hanky komen ons welkom heten, we zijn er weer! De logeerkamer is veranderd en trots laat Han ons alles zien, het is super leuk met dat bed, al die kussens, I love it en voel me net de prinses (zonder erwt) als ik in bed lig.

Mijn lover moppert; ‘allemachtig, wat een kussens, ik heb totaal geen plek!’ ? De volgende dag brengen we de huurauto terug en maken gelijk een afspraak bij de garage want de camper moet nog een beurt hebben, daar hebben we alle onderdelen voor meegesleept. ? We kunnen donderdag al terecht, mooi. Han pikt ons op, we doen boodschappen en hebben een easy afternoon. De volgende dag gaan we de koffers uitpakken, Roel sorteert de reserve onderdelen voor de camper en ik ruim de kleding op. En ach, dan blijkt toch weer dat ik een chaotische ‘inpakstijl’ heb want als ik alles heb gesorteerd blijkt dat mijn lover nu dertig paar sokken, twintig onderbroeken, tien t-shirts, tien overhemden, zes korte broeken en vier spijkerbroeken heeft….WTF ? Over mijn eigen kleding heb ik het maar niet….? Han weet raad; ‘Doe het teveel in een koffer en die laat je gewoon bij mij staan.’ Zo gezegd, zo gedaan en koffer gevuld: ‘Nou chaoot, daar staat dan 192,00 euro van die extra koffer’, zegt mijn lover zoetsappig. Ik laat hem ’s middags maar klussen met de camper en ga shoppen met Han want ik moet nog een paar makkelijke slippertjes hebben….die ben ik dus thuis vergeten. ?