Sia en Roel op reis

Omdat het bij ons altijd net niet gaat zoals het gaat veranderen ook nu de plannen. We verlengen de huurauto en de plek op de camperplaats. Waarom? Behalve de reden dat de aankomende week in Benidorm een week vol met feesten en processies (Benidorm Patron Saint Fiestas) is, hebben we het hier in de omgeving erg leuk en naar ons zin. 😊 Vanaf zondag 13 oktober staan we al op deze plek. Moeders en ik doen deze keer de markt op zondag in Albir waar we ieder weer een aantal kerstkleden kopen. 🤣 Ook rijden we  met ‘de oudjes’ naar Altea voor een paar gezellige uurtjes en mijn lover en ik gaan een aantal keren naar het strand waar het wel steeds stiller aan het worden is. De temperatuur is nog prima maar het zonnetje verliest kracht. Omdat we de auto toch nog hebben rijden we nog eens kris kras door Finestrat en bekijken de huizen/appartementen in de buurt. Al met al brengt dit ons steeds meer tot de conclusie dat we zeer tevreden zijn met de situatie zoals die nu is: een prachtige vrijstaande woning in Vlaardingen en een camper. Roel heeft in 1997 per toeval een stuk grond kunnen kopen waar vervolgens een architect en aannemer aan de slag zijn gegaan. Inmiddels is deze na de laatste verbouwingen vorig jaar helemaal af en naar ons zin. Als we nu verkopen vinden we in Nederland nooit meer zo’n ruim, van alle gemakken, voorzien pand met tuin ( 700 m²) voor het bedrag dat we nu betalen. Met op de oprit de camper waarmee we kunnen reizen waarheen en wanneer we maar willen. 😊  Is het plan helemaal van de baan? Geen idee! 😊 In het oude centrum van Benidorm doen we voorafgaand aan een processie alvast een fotosessie voor de kerstkaart van moeders en Jan. Vervolgens zakken we ergens op de route neer op een terras. Het is weer hilarisch Spaans want de tijden veranderen van 17.00 uur naar een uur later, nog een uur later en nog een uur later. Uiteindelijk houden we het rond 18.30 uur voor gezien. 🤣 Er komen deze week nog meer processies, nu eerst wat eten! Door de feestende en wachtende menigte lopen we naar de auto en rijden naar Chinees restaurant Puente de Oro in Albir. Ook hier moeten we weer lachen om de prijzen want met zijn vieren zijn we 50,00 euro kwijt (inclusief drank en tip). 😊 Dat gaan we bij ons in Vlaardingen bij China garden al lang niet meer redden! De weersvoorspellingen zijn de aankomende dagen niet al te best. Het gewijzigde plan is om te blijven tot na de festiviteiten en dan vrijdag verder te trekken. Echter op dinsdag komt er wederom een waarschuwing van de Spaanse weerdienst AEMET. Zware regenval en stormachtige omstandigheden voor de provincie’s Valencia en Malaga. De laatste is juist de richting die wij op willen. 😳 We twijfelen, zeker omdat we hier in Albir de dans weer ontspringen. Wel vallen er ook nu een aantal flinke buien en de wind is keihard maar daar blijft het bij. We zien deze foto’s voorbij komen uit Malaga….Het is vreemd hoe mensen denken dat ze zo hun auto kunnen beschermen. 😳 Als de voorspellingen op de weer-app voor het gebied waar we heen willen op woensdag nog slecht blijven besluiten we in Albir te blijven staan.  Zo verlengen we wederom op de camperplaats. We moeten wel verkassen want onze plek is niet langer meer vrij. Ons best, wat we er voor terug krijgen is een prima plek. Eigenlijk beter dan we hadden en we hebben nu zelfs een soort zeezicht! 🤣 Woensdagmiddag gaan we wederom naar het oude centrum. Om 18.00 uur is daar de grote finale optocht. Op terras Rico vinden we nog net een lege tafel en we zitten mooi vooraan. Ook moeders neef Sjakie komt voorbij met zijn vriendin. Ze horen niet bij de optocht hoor. 🤣 Omdat we vrezen dat het dit keer ook allemaal weer gaat uitlopen nemen we iets te eten. Een geweldig plan want het eten en de optocht komt tegelijkertijd. 🤣 Het is super leuk om te zien maar we komen niet helemaal achter de betekenis van dit alles. Voornamelijk kinderen zitten op de praalwagens en gooien snoep en confetti in het publiek. Het publiek op hun beurt rent als gekken in het rond om de snoepjes te verzamelen. 🤔 Zwarte Piet mag bij ons niet meer, hier doen ze er niet moeilijk over. Dan is het donderdag! Lekker belangrijk zul je denken maar deze donderdag is bijzonder in Benidorm, het is namelijk 14 november, de tweede donderdag in november oftewel: Benidorm Fancy Dress Party. Deze grote verkleedpartij waar hoofdzakelijk Britse toeristen op afkomen wordt dit jaar voor de 34e keer gehouden! Het hele gebeuren speelt zich voornamelijk af in de Engelse wijk Rincon de Loix. Daar start rond 14.00 uur een parade waarna het feest losbarst. Ik heb er wel iets over gelezen maar dat het zo vreselijk groot is, oeps! 😳 Op de fiets gaan we naar moeders en Jan. Op hun balkon klinkt van beneden luide muziek en het wemelt van de mensen. Okay, ergens las ik dat er rond de 40.000 mensen op af zouden komen….😳 Ik dacht dat dit wel mee zou vallen en een tikkie overdreven was om reclame voor de optocht te maken. Nou niet dus! In een grote hossende verklede menigte wurmen we ons door de straten. Echt, het publiek ziet er allemaal zo fantastisch uit, wat een werk hebben ze er van gemaakt! 😍 Als ik dit had geweten dan hadden we ons zeker ook verkleed. Na de optocht lopen we door naar de boulevard voor een drankje en vervolgens een hapje bij de Blauwe Walvis. De gekkigheid gaat ook hier gewoon door. Vanuit de Engelse wijk klinken keiharde beats schallend over de boulevard. ‘Laten we gaan kijken waar die muziek vandaan komt!’ stelt Jan voor. 😊 Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar het is één groot mega feest met een geweldige sfeer! Verder zeggen we er niets over want ook hier geldt: what happens in Benidorm stays in Benidorm. Maar het was nog lang onrustig zullen we maar zeggen. 🤣 Gisteravond heb ik van een Engelsman de tip gekregen om op de fb site ‘Your Benidorm Guide’ te kijken voor informatie voor volgend jaar. Wow, als je deze dames zo ziet dan moet daar toch een voorbereiding aan vooraf gegaan zijn, zo leuk! Het is niet zo maar een ‘lullig’ verkleedpartijtje. Op deze site zie ik trouwens nu ook al aanbiedingen voor volgend jaar, namelijk: vijf nachten voor een 4* hotel inclusief vlucht Glasgow-Alicante en transfers voor 549 Engelse ponden. Wat ik kan zien stromen de aanmeldingen binnen! Hoe het dus leeft onder de Engelsen! 😊 Zo vliegen de dagen  hier aan de Costa voorbij met allerlei activiteiten. Zaterdagmorgen gaan moeders en ik samen met Coby (die ook hier in Benidorm is) naar een modeshow bij Dutch cafe La Dulce Vida. Het is leuk om te zien maar we kopen niets want de meeste mode is net als het publiek en de zanger: van het soort ‘bij ons in de Jordaan!’ 🤣 We hebben er onze lol en bovenal: ze hebben Hollandse snacks zoals bitterballen en bamihapjes! Heerlijk! 😊 Om in de sfeer te blijven gaan we ‘s avonds maar weer eens een keer naar restaurant de Blauwe Walvis op de boulevard. Ze hebben hier iedere dag een ander dagmenu. Afgelopen donderdag, zoals  je op de foto ziet, waren het spareribs. Deze zaterdag is het een varkenshaasje. Hebben we maar geen foto van want anders worden we echt familie ‘ vreet ‘. 🤣 Echt, we blijven onze best doen met de Spaanse taal maar gewoon eens lekker in het Nederlands kunnen bestellen heeft ook wel wat! Zo is het weer weekend, mooi de tijd om eens na te denken wanneer we verder willen trekken! 😊

Op maandag ruimen we de camper op, wassen een was en verzamelen de spullen die mee naar Nederland moeten. Zoals gezegd: we gaan een weekje naar huis omdat mijn lover donderdag 24 oktober de boekoverhandiging ‘Twente vanuit de wolken’ heeft in Enschede. 😊 De camper blijft op camperplaats Costa Blanca staan. Zo fietsen we dinsdagmorgen naar Benidorm waar we de fietsen stallen bij het appartement van moeders en Jan. Na de lunch gaan we met de bus (ALSA) naar het vliegveld. Heel easy, je stapt in Benidorm centrum op en na de stop bij het bus/treinstation van Benidorm gaat ie rechtstreeks naar het vliegveld in Alicante. Daar eten we nog iets en na een korte vlucht van ruim twee uur landen we rond 22.30 uur op Rotterdam waar vriend Peet Verhoef op ons wacht. Gelukkig hebben we alleen handbagage bij ons dus het gaat allemaal lekker snel. Thuis kijk ik de donkere tuin in,  jakkes, zo te zien is er weer werk genoeg. 😳 Gelukkig heb ik al met Ed (tuinman) afgesproken dat ze vrijdag komen. In de dagen die volgen halen we af en toe adem en doen verder een race tegen de klok. 🤣 Voor de beleving een korte schets: woensdagmorgen heb ik al vroeg een afspraak bij de kapper terwijl mijn vent een interview heeft voor Andere Tijden over zijn reis in 1988 naar Palestina. Hij ging toen  met een groep Vlaardingse gemeenteraadsleden mee die eens wilden kijken hoe de familie van de toen 1800 Vlaardingse Palestijnen werd behandeld. (Wie het interesseert: uitzending gemist: 11-11-2024 22.20 uur op Nederland 2 NTR). Bij thuiskomst van de kapsalon vind ik een complete cameraploeg in huis. Ondertussen is er ook een monteur van de garage geweest omdat de auto niet wil starten. Dat gedoe heb je dus met die moderne hybride dingen, accu leeg na een aantal weken stilstand….😡 Tijd om een planning te maken wie doet wat hebben we niet want mijn vent gaat gelijk in het volgende interview, dit keer telefonisch, voor de boekoverhandiging van morgen. Eind van de middag met de leenauto naar de garage racen want de monteur heeft onze auto voor een check meegenomen. Ondertussen ademhalen 😉, shoarma bestellen en alles voor morgen klaarleggen want we moeten vroeg op pad. De boekoverhandiging is super leuk, alles goed georganiseerd en een korte signeersessie met de schrijver Marco Krijnsen bij de grootste boekhandel van de regio: Broekhuizen.Het etentje na afloop bij een Indiaas restaurant was meer dan top. Over de lange reis heen en weer van Vlaardingen naar Enschede gaan we het niet hebben.😟 We ploffen ons bed in, zetten de wekker want de tuinmannen zullen morgenochtend rond 08.00 uur op de stoep staan. Voordat we vrijdagavond bij onze vrienden Toke en Jan aanschuiven voor een heerlijke maaltijd rijden we eerst langs de huisarts voor de griepprik. Tevens krijg ik de pneumokokken vaccinatie. Waar ik een paar dagen later in Spanje erge uitslag en jeuk van krijg, bah, bah. 😟 Het weekend vliegt verder voorbij met gezellige etentjes en allerlei zaken. Maandag corona vaccinatie halen, visite van onze achterburen die in Griekenland zijn gaan wonen, koffer inpakken want we hebben wat ‘rotzooi’ om mee terug te nemen. Ja, ja, voornamelijk spullen van mijn vent om brood te bakken, o.a. broodverbeteraar, veel wit poeder. 🤣 Tja, dat mag niet in de handbagage. Echt, er zit 1 kledingstuk van mij in de koffer van 15 kg en de rest zijn zijn tijdschriften en bakspullen. Okay, ook veel Sinterklaas lekkers zoals gevulde speculaas én, omdat we het niet kunnen laten: een zak oliebollen voor bij de koffie in Spanje. 😊 Zo worden we dinsdagmiddag weer naar de luchthaven van Rotterdam gebracht. De weersvoorspellingen in Spanje zijn slecht. We hebben met moeders en Jan afgesproken dat we in de logeerkamer blijven slapen als het vanavond erg hard regent. Het slechte weer hangt boven Valencia en we vliegen daardoor een heel eind om. Normaal vliegt ie recht over Valencia. De groene ‘Transaviavogel’ heeft moeite in de lucht. Terwijl we een wijntje en tapasschotel nuttigen schudden we heftig heen en weer. 😟Behalve de regen is er een snoeiharde wind  maar uiteindelijk is het touchdown en zijn we geland. Zo’n landing waarbij je maar hoopt dat de piloot weet wat ie doet. 😳  Buenas tardes Alicante! Als we de luchthaven inlopen zien we Evelien, zij staat op haar tante te wachten die ook bij ons op de vlucht zat. Vrij snel vinden we de halte voor de bus. Hilarisch is het als zij en Charl later luid toeterend voorbij rijden en wij het niet direct in de gaten hebben. Iedereen bij de bushalte en op straat kijkt behalve wij. 🤣 Een klein uur later rijden we Benidorm binnen. Het regent niet maar de vreselijke wind maakt dat het fris en stil is in de straten. We lopen het kleine kwartier van de bushalte naar het appartement en komen alleen een dronken kerel tegen die op een bankje voor een half lege karaokebar neer zakt. Wonderlijk dat Benidorm zo rustig kan zijn. Maar ja, het is me ook een weertje!De volgende dag is de zon er weer en fietsen we retour naar de camper. De beelden die we inmiddels van Valencia zien zijn huiveringwekkend en vreselijk. 😪 Hierbij nogmaals bedankt voor alle berichtjes die we mochten ontvangen of het met ons allemaal in orde was. Het kaartje laat zien dat er links en rechts van ons veel ellende is geweest maar dat wij de dans zijn ontsprongen. 🙏🏻We hebben voor deze week een auto gehuurd, pikken vervolgens moeders en Jan op en gaan eerst boodschappen doen. Ook moet Roel zijn fiets voor de slag in zijn wiel naar de fietsenmaker in Albir. Vooruit dan maar gelijk wat lunchen hier op de boulevard. Na het boodschappen uitladen is het tijd voor de oliebollen, lekker!Mijn lover en ik waren met Koningsdag in Benijofar dat toen oranje kleurde. Nu op donderdag rijden we wederom naar Benijofar omdat mijn ouders daar een aantal jaar hebben gewoond. Leuk voor mijn moeder om haar huis weer te zien maar verder is ze verbaasd hoe Benijofar en omgeving volgebouwd is. Bij de plaatselijke Chinees, waar ze vroeger altijd kwamen, eten we en het is zoals het altijd was: geweldig! 😊Op zaterdag bezoeken we de markt in Xalo. Ook hier waren we in het voorjaar maar deze markt blijft leuk omdat het meer een soort rommelmarkt is, zeg maar een lange openlucht kringloopwinkel.De Spaanse makelaar die bij ons thuis in Vlaardingen is geweest heeft het advies gegeven om toch eens door het binnenland te rijden om te kijken wat we er van vinden. De huizen zijn daar goedkoper. We zien mooie grote woningen maar na de prachtige rit terug vanuit Xalo zijn we absoluut niet overtuigd dat het iets voor ons is. We blijven erbij: we moeten zo op de fiets naar de boulevard kunnen! We hebben geen zin om iedere keer een hele rit door de bergen te maken omdat we een wijntje in de bewoonde wereld willen gaan doen. 😊Zondag zet mijn lover mij af bij moeders en trekken zij en ik over de markt in Benidorm terwijl hij bij een kennis in Finestrat langs gaat. Hans werkte bij de politie en is een aantal jaren geleden in Spanje gaan wonen. Eind van de middag verzamelen we bij moeders en rijden naar het oude centrum van Benidorm waar we op een terrasje genieten van tapas en sangria. De lucht die de hele middag al donker kleurt verandert heel snel in zwart en stortbuien vallen neer. Gadsie, dit was niet voorspeld! Het zou bewolkt maar droog blijven. Echt, het is niet te geloven hoe snel de straten vol met water staan. Roel rent naar de parkeergarage terwijl wij wachten. Later bedenken we hoe de mensen in Valencia zo verrast zijn, het blijft een ongelofelijke ramp daar. 😪 Er zijn trouwens drie dagen van Nationale rouw afgekondigd maar hier in Benidorm en omgeving is daar niets van te merken….Alles voor het toerisme en life go’s on. 😳Na een kletsnatte rit door Benidorm rent Jan bij het appartement naar buiten  om het hek van de parkeerplaats te openen waar een rivier water onderdoor komt. Op de spekgladde tegels gaat ie onderuit. Au, au, plat op zijn lijf en kletsnat van de straat. Hevige pijn op de ribben, die zullen gekneusd zijn. 😟Een uur later sluit de heftige regen in Benidorm af met een mooie regenboog.Mijn motto: een dag niet gestift is een dag niet geleefd! 🤣Terwijl de buurman op zijn dak bezig is ziet hij dat bij ons de pijp van de oven af is. Waarschijnlijk is dit door de harde storm en regen gekomen. Vlakbij in Calpe zit een  camperwinkel waar we een nieuwe scoren (op de foto is het pijpje van de buren trouwens). Op de terugweg nemen we de afslag naar Altea Hills, een grote buitenwijk met schitterende huizen maar….juist…., ook weer te ver van de bewoonde wereld naar onze mening. 🤨 We zien dat de stranden veel te lijden hebben gehad onder de hevige buien van gisteravond. Zowel in Benidorm als Albir zijn ze helemaal gesplitst door diepe geulen.Omdat Hans heel veel emigratietips met Roel heeft meegegeven, ook over zijn prachtig appartement, spreken we woensdag met z’n drieën af. Na het bezichtigen van het complex met het gemeenschappelijke  zwembad en de fitnessruimte bekijken we een leegstaand appartement op de bovenste verdieping waar hij toevallig de sleutel van heeft. Ik ben zeer onder de indruk van het appartement met de lichte muren, grijze vloer en mooie keuken maar mijn vent vind het 1 kamer te weinig hebben. Maar echt, ik vind het super en zie me al staan koken met dit uitzicht! 😊 Over de grote terrassen met buitenkeuken ga ik het maar niet hebben. Vervolgens gaan we naar een wokrestaurant in Finestrat waar het geweldig eten is…. alweer een pluspunt voor het appartement. 😉 Komt bij dat het weliswaar op een heuvel ligt maar op loopafstand van grote shoppingcentra, het strand met de boulevard en het bruisende Benidorm. Dus op het fietsie zouden we zo overal naar toe kunnen rijden.Vanwege personeelstekorten hier ook robotbediening. 😉Zo vliegen de dagen voorbij: met heel veel en eigenlijk ook weer niet, maar het is alsof we het heel druk hebben. Leuk om te doen is El Cisne. Een grote rommelmarkt tussen Albir en Benidorm, alleen geopend op donderdag, zaterdag en zondag. Er zijn ook een aantal restaurantjes bij met live muziek. Echt een aanrader vinden wij.Veel rommel, gekke dingen zoals deze zonnebrillen en heel vreemd weer : de ‘Adolf dingen’ die hier gewoon te koop aangeboden worden. 😳In de avonden maken we Benidorm onveilig en testen of Tony Roma net zo lekker smaakt als in Amerika. 😊 Het eten is er prima! We zijn er op de avond na de verkiezingen en hebben er een wijntje extra genomen want OMG wat gaan de vier jaar met de clown brengen. 😟 We lopen achter met het blog maar de dagen zijn soms te kort …. of zijn de avonden te lang. 😉 We hebben er nog geen antwoord op maar weten wel dat we óm zijn, en Benidorm reuze gezellig zijn gaan vinden! 😊 Oh ja, de neef van mijn moeder, Jacques, en zijn vriendin komen we er ook tegen. Nou, we hebben geen reden nodig om paella te gaan eten! 😊 Wel triest dat mijn sandaaltje het in Benijofar heeft begeven maar wie doet je wat met deze prijzen in de schoenenwinkels! 🤣Alsof de duvel er mee speelt was er weer een vreemdeling in onze Vlaardingse tuin. Opnieuw iemand die ditmaal onze achtertuin als vluchtroute gebruikte. Het moet allemaal niet gekker worden maar gelukkig had ook deze gast geen belangstelling voor onze woning zagen we op de camera’s. Hoe het nu met de huizenjacht in Spanje staat? Dat wisselt van dag tot dag maar niets hoeft en alles mag. We hebben de stelling: het moet wel echt aan alle eisen voldoen voordat we er aan beginnen. 😊

 

We waren nog niet eerder in de stad Alicante dus dat moet er nu maar eens van komen. Vanaf de camping fietsen we het kleine stukje naar het strand en de boulevard waar we op kunnen stappen. Een hele handige en makkelijke verbinding. Een weetje: in de tram koop je een kaartje uit de automaat, er is geen controle op. Als we het station van Alicante willen verlaten blijkt dat je de uit-poortjes alleen met een geldig plaatsbewijs kan openen. Vermakelijk is het dus om te zien dat een aantal toeristen uit het Oostblok, die bij ons in de tram staan, er maling aan hebben en geen kaartje kopen. Op het station wurmen ze zich met moeite tussen de poortjes door. 🤣We starten op de markt, die is leuk met heel veel verse groenten, vlees en vis. De bestuurder van deze bolide heeft een zeer groot probleem met zijn ego (klein piemeltje 🤣) of het gaspedaal is kapot want wat een kabaal maakt ie! Het is gewoon lachwekkend en eigenlijk ook wel triest….🤔Wat zien we verder in Alicante? De mooie brede boulevard met prachtige palmbomen en enorme grote ficusbomen.De jachthaven,bijzondere toeristenen vele winkels, restaurants en terrassen. Natuurlijk lunchen we er op eentje, doen nog een sangria op de volgende. Ook doen we alvast wat huiswerk voor over een paar dagen want dan vliegen we voor een weekje naar huis. Op het centraal station vinden we alle informatie, je kan het maar hebben! Zo belanden we uiteindelijk in de bus retour naar de camperplaats. Je kan de bus of de tram nemen. Leuk is het met de bus omdat we nu meer van de stad Alicante zien. De tram gaat namelijk ook gedeelten onder de grond in tunnels.Op vrijdagavond hebben we met Charl en Evelien afgesproken om ergens te gaan eten. Eerst fietsen we naar hun huis voor een drankje. We bewonderen het huis, de tuin en het zwembad. We snappen dat ze gekozen hebben om hier te wonen en blijven ons tijdens de rondleiding verbazen hoe prachtig en groot het is! 😊Na de borrel fietsen we met elkaar naar de boulevard van El Campello,kiezen uit de verschillende restaurants, uiteraard is het restaurant met de klinkende naam Titi meer iets voor mijn liefhebber 😜 maar Pipo gaat het worden.Het eten is prima, een soort steengrillen. Na een hele gezellige avond nemen we afscheid van elkaar.Het is inmiddels zaterdag 12 oktober, een Nationale feestdag in Spanje. Dat is te merken want overal is het goed druk en de camperplaats is inmiddels vol. Deze avond slaat mijn vent zelf een keer aan het kokkerellen, kan die prima hoor! 👍 We zijn nu ongeveer een week hier en willen morgen verder naar Albir rijden, daar heb ik een plek besproken op camperpark Costa Blanca. Deze is van een Nederlands echtpaar en zij vinden het goed als de camper daar blijft in de week dat wij naar huis vliegen. Het zijn slechts zo’n 40 kilometer die we moeten rijden. Als we Benidorm naderen stuur ik moeders en Jan deze foto. Vast een beetje voorpret voor die twee want over een week vliegen ze hiernaar toe om te overwinteren.Onze nieuwe plek is niet echt ruim maar de eigenaren zijn aardig, het sanitair top en dat allemaal op 10 minuten fietsen van het centrum en strand van Albir. Je hoort ons niet klagen!Het is nog steeds erg lekker weer dus we gaan naar het strand. Als we de fietsen op slot zetten zie ik het….’kiezelstrand’. 😳 Gadver, helemaal vergeten en nu liggen de waterschoentjes in de camper. Wat een gedoe is dat dan, het gestrompel over de kiezel om in de zee te komen. De zee uit is helemaal een crime! 😟 Net als we beginnen te wennen aan de rustige dagen in Albir gaat het natuurlijk weer fout. Het is dinsdag en Jan is jarig. Mijn moeder gaat hem verrassen met een nachtje op het SS Rotterdam. Nieuwsgierig of ‘de oudjes’ mooi weer hebben kijk ik op de camera thuis. Hé, wat is dat nou? Daar ligt een jas bij onze voordeur. Ik kijk de beelden terug hoe die jas daar gekomen is. Dan zie ik een jongeman rennen, schichtig naar de camera’s kijken, die ontwijken en bij de voordeur gooit ie de jas neer. Vervolgens rent hij weg en trekt zijn capuchon op, ieeeeuuuwww, wat is dit in vredesnaam? Mijn vent zit te bellen en ongeduldig blijf ik wachten. ‘Kijk nou wat ik zie!!!!’ roep ik direct nadat hij het gesprek heeft beëindigd. ‘Dit is niet pluis, waarschijnlijk als die jas er vanavond nog ligt dan gaat ie inbreken!’ Nieuwe variant van ‘een papiertje tussen de deurpost ?’ We bekijken de beelden nog eens een keer en kunnen niet anders bedenken dan dat deze jongeman aankomende nacht ons huis een bezoekje gaat brengen. Zoals al vaker is gebleken zijn we een lekker team en snel is er een stappenplan. De buurvrouw wordt gebeld met de vraag of ze de jas weg wil halen en deze op een paaltje buiten onze voortuin wil hangen. Daarna de alarmcentrale met de mededeling dat als vannacht het alarm af gaat zij gelijk de politie moeten inschakelen. Dan een belletje naar de politie met de vraag of zij dit verhaal met de jas eerder hebben gehoord en vervolgens bellen we naar een achterbuurman of hij zijn auto vannacht bij ons op de oprit wil zetten. Pfffff, we zuchten er van en zijn er absoluut niet gerust op. Echt, dit is niet prettig. 😟 Ook spreken we door wie wat doet als we vannacht het alarm horen (die gaat namelijk ook op onze telefoons) en wat als er daadwerkelijk ingebroken wordt…. gaan we dan naar huis? 🤔 Dan schiet mijn vent ineens te binnen dat de zoon van onze buren bij de recherche zit. ‘Ik ga hem toch eens bellen, wie weet heeft hij nog tips of weet ie iets.’ zegt ie. We besluiten dat dit het laatste is wat we doen en dan houden we erover op want we kunnen toch niets meer doen. Even later belt de zoon van de buren terug, wat blijkt: vanmorgen was er in de buurt een incident met een voortvluchtige. Laat die nou voldoen aan het signalement van de jongeman. Waarschijnlijk is hij bij ons de tuin in gevlucht, heeft zijn jas uitgedaan zodat hij niet meer zou voldoen aan het signalement en verdwenen. Na het horen van het verhaal bekijken we de beelden nog eens en het zou inderdaad zo kunnen zijn want we zien nu ook dat het erop lijkt dat hij de zakken van zijn jas leeg maakt. We zijn reuze opgelucht en gelukkig blijft het ’s nachts, op het onweer na, heel stil. ☺️We hebben besloten dat we de aankomende dagen in Albir niet veel gaan doen. In de ochtend rustig aan, ’s middags naar het strand en oh ja, naar de fietsenmaker want mijn vent is door een kuil gereden en heeft nu een flinke slag in zijn wiel! 😳Omdat we ons uiteindelijk op het strand toch vervelen gaan we een dagje naar Altea. Laten ze er nou een Oostenrijks restaurant hebben dus kom maar door met die curryworsten. Eerlijk is eerlijk: het smaakt toch niet zo lekker als op de skipiste.Als we terugkomen op de camperplaats zitten de ‘bewoners’ allemaal bij elkaar in een kringetje. Oeps, we hebben iets gemist. De eigenaar en zijn vrouw vieren hun verjaardag. We pakken snel de stoelen en hebben nog een gezellig uurtje. 🙂Verder is het een week van snacken en drank. Soms met resultaat dat we weer zo gezellig zitten, de tijd vergeten en slingerend op de fiets retour naar de camper gaan. 🤣Zaterdagmorgen gaan we naar het appartement dat moeders en Jan hebben gehuurd van de Nederlander Erwin. Ze hebben een late avondvlucht en we brengen vast wat boodschappen zodat zij iets in huis hebben. Echt, we komen binnen en wow, dit is leuk! 😍 Wel hoog want het ligt op de 31e verdieping! We drukken Erwin op het hart dat als hij gaat verkopen hij eerst ons moet bellen.De volgende morgen fietsen we naar ‘de oudjes’ en slenteren over de zondagmarkt in Benidorm. Heel veel kramen en heel veel hetzelfde maar dat mag de pret niet drukken voor mijn vent want die ziet weer veel gekkigheid rond lopen. 🤣Op de boulevard zit een gezellig Spaans restaurant waar mijn vent en ik gisteren ook hebben gegeten, daar gaan we naar toe voor de lunch. Met de paella en een glas sangria proosten we op mijn vadertje die vandaag jarig had geweest. 😥 Het blijft een gemis maar het leven gaat zoals het gaat en daar moet je het beste van maken! 😀

Op weg naar Toledo stoppen we bij een centro commercial. Langs de weg hebben we hiervoor een reclamebord zien staan. Met een grote Carrefour, Mercadona en zelfs Mediamarkt is er wellicht ook een kapsalon. Ik heb geluk want die is er! Met boodschappen en geverfde haren gaan we daarna verder. In Toledo is er een grote parkeerplaats waar je met de camper mag blijven overnachten. Geen voorzieningen en geen kosten. Naast een aantal andere campers die er al staan zetten we onze hut neer en lopen naar het centrum. ‘Dat gaat weer klimmen worden want het ligt helemaal daar boven.’ zucht mijn vent. 😫 Ook in deze stad loopt menig toerist in het rond, een aantal stapt net uit een touringcar en worden door de reisleidster mee naar de zijkant genomen. Wat blijkt: daar zijn roltrappen! Dank u Toledo voor deze prima oplossing. 😊 Het heeft wat weg van de Mid-levels Escalator in Hong Kong, ook wel de Great Escalator genoemd en met recht want dat is de langste roltrap ter wereld. Deze kleine versie in Toledo brengt ons ook prima boven en zo staan we in het historische centrum. We vinden wederom smalle straatjes, pleinen, een kerk en wat leuke winkeltjes. Ja, bij de Burger King, is dit nou Cola met oesters….? 🤣 Nu we er toch zijn mag een sangria op een typisch Spaans terras niet ontbreken en vooruit geef ook maar wat tapas om te snavelen erbij. We lopen nog iets verder omhoog naar Parque del Alcázar van waar we een mooi uitzicht op Castillo San Serfando hebben. Daarna wandelen we helemaal terug naar beneden. ‘s Avonds bewonderen we de verlichte stad vanuit de hut op de parkeerplaats.De volgende morgen rijden we met de camper naar  het Mirador del Valle en hebben vanaf de andere kant een prachtig uitzicht op de kloof en Toledo! In ieder geval schijnt het zonnetje nu.😍 We zijn inmiddels weer richting het zuiden van Spanje en volgens mijn verzamelde gegevens is in de streek Castilie-La Mancha het stadje Consuerga nu een logische keuze op onze route. De streek die Miguel de Cervantes als decor koos voor zijn roman Don Quichot. Na een kleine 65 kilometer staan we dus in Consuerga, een slaperig klein dorp (ong. 10.500 inwoners) met gelegen op een heuvelrug de elf Molinos de Consuegra en een zeer oud kasteel. Onderaan het pad naar de windmolens is een parkeerplaats annex camperplaats zonder voorzieningen. Het is toeristisch maar het uitzicht op de molens en de weidsheid van de omgeving is fantastisch! We wandelen omhoog naar de molens. Er staat een harde wind maar het is toch warmer dan we dachten dus het vestje/jasje blijft uit. De molens zijn prachtig om te zien, mijn vent kan niet stoppen om ze vanuit allerlei hoeken te fotograferen. In het gezelschap van een aantal Aziaten. Steeds bij een volgende plek steken ze hun duim naar hem op en roepen; ‘You good, you good!’ 🤣    Rond elke molen staan lampen opgesteld, zouden die vanavond gaan branden? Terug bij de hut zijn er inmiddels meerdere campers komen staan. We maken iets te eten en mijn vent haalt de fietsen vast tevoorschijn. Het is best een eind omhoog en 1 keer naar boven lopen is genoeg. 😉 Op de fiets is de klim snel gemaakt en dan is het wachten. Als er rond 21.00 uur nog geen lamp aan is geven we het op. 😫 Net voordat we beneden zijn loopt een wandelaar met zijn hond. In ons beste Spaans begrijpen we dat de verlichting alleen in het weekend of met feestdagen aan is. 😟 Helaas en het is niet anders. Terug bij de camper is deze dame met hond komen staan. Ze is in een klein bestelbusje dat ze heeft afgedekt met doeken, waarschijnlijk gaat ze er in slapen. Alles kan en mag maar serieus als ze zo naast haar auto zit te piesen kan ik het niet laten en zeg er wat van. Het is een Spaanse dame en ze doet alsof ze me niet  begrijpt, ja, ja, natuurlijk. Mijn hartgrondig ‘ Gadver, vies mens!!’  in het Nederlands maakt hopelijk meer duidelijk dan mijn gebrekkige Spaans. 😡 Met stoom uit mijn oren stap ik onze hut weer in. Mijn lover moet er om lachen, ‘Bemoei je toch niet overal mee.’ giert ie van de lach. Maar helaas that’s me! 😊‘Wil jij nog een kop thee?’ vraag ik hem terwijl ik voor mezelf een koffietje zet. Maar als ik het gas aan wil steken gebeurt er niets. Geen vlam, geen ontsteking, helemaal niets! Nu hebben we natuurlijk laatst problemen met de verdeler van de gasflessen gehad dus de schrik slaat ons om het hart. Het zal toch zeker niet weer! 😟 Ik check het lampje voor het gas op het dashboard en dat is rood….tsja, dan weten we genoeg. We zijn tenslotte ook al vier weken onderweg. De flessen zijn leeg, niet helemaal goed opgelet….😳 Wat nu? In het donker deze berg af en de smalle straatjes van het dorp door? Met de kans dat het tankstation gesloten is…. Of gewoon blijven staan en morgenochtend op pad. 🤔 Gelukkig zit er niet veel in de vriezer en als we deze en de koelkast dichthouden dan moet het te doen zijn. We kiezen de laatste optie en zo rijden we de volgende morgen als eerste naar het tankstation. Die blijkt dichterbij dan gedacht en het ding is 24/7 geopend. Beide gasflessen zijn leeg. Na het vullen zoeken we in de richting van onze volgende stop in Campo di Criptana eerst naar een camperplaats met voorzieningen want het is ondertussen ook wel weer tijd om te lozen en vullen. Echt, in een dorp van niets, met de klinkende naam Camuñas, ligt een schitterende nieuwe camperplaats met plek voor drie campers, voorzieningen en ook nog gratis! 😊 Er staat niemand, mooie start van de dag: ontbijtje, krantje, douchen en de camper verzorgen. Als we klaar zijn tikken we Campo di Criptana in. Ook hier staan de molinos. Het is niet zo’n mooie plek als in Consuerga maar zeker ook de moeite waard. Met name omdat deze molens ‘s avonds wel verlicht zijn. Ook mogen we er met de camper overnachten. Dan is het alweer zaterdag en na het bekijken van de route besluiten we richting de stad met de klinkende bijnaam ‘ het Adelaarsnest’ oftewel Cuenca te gaan. Het is ongeveer 150 kilometer en we zien wel hoe ver we komen. Het landschap waar we door heen rijden is vreemd. Heel leeg en dor afgewisseld met grote velden waar olijfbomen en druivenstruiken in allerlei maten en soorten staan. En heel veel uitgebloeide zonnebloemen.Sneller dan verwacht hebben we de kilometers weggetrapt en zo staan we aan het eind van de zaterdagmorgen middenin de stad. Net buiten het centrum is een parkeerplaats waar we ook mogen overnachten. Een vriendelijke parkeerwachter dirigeert ons naar een vrije plek. Cuenca dankt haar bijnaam door de ligging aan de kloof van de rivier Huecar. Door deze bijzondere ligging zijn er vele ‘ hangende’ huizen. Met als gevolg dat we wederom flink naar boven klimmen want daar ligt het historisch centrum. 😟 Het is even doorzetten maar wat is het uitzicht prachtig! Naast de kerk ligt een plein met in de hoek een terras van zo’n typisch Spaans restaurant. De ouders zitten aan tafels luidruchtig met elkaar te praten en kinderen rennen met een bal op het plein. Daar vinden we een leeg tafeltje. We vragen ons af of de Spaanse etenstijden (lunch 15.00 uur) ooit gaan wennen. 😳 De specialiteit van het huis is een mixed grill. We denken niet na over wat voor vlees we allemaal gegeten hebben maar het was heerlijk! Met volle maagjes wandelen we helemaal naar beneden waar we in de winkelstraten terecht komen in een feestelijke optocht. Terug bij de camper schoppen we de schoenen uit, het was een mooie warme vermoeiende dag. ‘Even pauze en dan gaan we vanavond weer omhoog voor de avondfoto’s.’ zegt mijn vent. 😳 Echt, die kerel is niet goed, maar vooruit. Tegen de tijd dat het donker wordt en hij weer naar boven gaat loop ik toch maar met hem mee. En we zijn niet de enigen die van de verlichte stad gaan genieten. Maar wanneer mijn vent ook nog een drankje wil gaan doen protesteer ik want dat is weer verder omhoog klimmen. Nee, dank u, ik sla dit keer over! 🤣 De volgende morgen overdenken we ons plan nog maar eens. Zoals zo vaak gezegd: geen plan is het beste plan! Ook nu komen er aanpassingen. We zijn namelijk klaar met rijden en willen een paar dagen ‘niksen’. ‘Vanaf hier kunnen we rechtstreeks naar Alicante, daar waar we eerder aan het strand hebben gestaan.’ oppert mijn lover. Ik vind het een prima plan maar daar het toch nog zo’n 330 kilometer rijden is zoek ik onderweg ongeveer op de helft een camperplaats. Mijn oog valt op Bodegas Neleman in het gehucht Casa del Rey. Het is een wijnboerderij, nou dat is altijd leuk zullen we maar zeggen 😊 met een camperplaats voor 4 campers. Om de spieren nog eens te activeren lopen we nogmaals omhoog om het uitzicht op de stad Cuenca en haar kloof te fotograferen. ‘Het licht is nu anders en mooier dan gisteren.’ is het commentaar van mijn lover. Terug op de parkeerplaats komt er net een camper met een Spaans kenteken aanrijden. De blonde vrouw die eruit is gestapt vraagt in het Nederlands welke kant het op is voor het uitzicht. Nou, dat weten wij want we zijn al drie keer omhoog geweest. 🤣 We hebben een gezellig praatje en het blijkt dat deze Nederlanders in Spanje zijn gaan wonen in de buurt van Alicante. Zij raden ons aan om een camperplaats in El Campello te doen. Leuke boulevard, mooie stranden en makkelijk met de tram of bus naar Alicante. Omdat zij daar vlakbij wonen wisselen we adreskaartjes uit. Zo rijden we de parkeerplaats af, gaan de weg langs de kloof nog een keer met de camper omhoog om de omliggende natuur van Cuenca te bewonderen en trappen dan de kilometers richting de bodega weg. Maar dan! 😳 ‘Wist jij dat het in de middle of nowhere in het binnenland ligt?’ vraagt mijn vent als mevrouw DomDom ons de snelweg af stuurt. Oeps, dat had ik even niet goed gelezen. 😟 Mopperend zit hij achter het stuur terwijl het holderdebolder gaat over de smalle wegen. ‘Tsjonge, als je nog eens iets weet!’ 🤨 Ik zwijg want niets zeggen is dan soms de beste oplossing. Ineens zijn we er! Naast een groot gebouw is inderdaad een camperplaats waar nu 1 camper staat. Ik zie dat mijn vent het niets vind. Er staat een harde wind en in de weide omtrek is het verder leeg. Eerlijk gezegd ben ik het met hem eens maar vooruit, het is maar voor 1 nachtje en we kunnen een wijnproeverij doen bedenk ik hoopvol. De andere camper heeft een Nederlands kenteken en het stel komt net aanfietsen. ‘Weten jullie hoe we hier water kunnen vullen en lozen?’ vraagt mijn vent.  Want alle voorzieningen zijn afgesloten. Het andere stel heeft de eigenaar al gesproken en het blijkt dat die eerst alles heeft aangelegd en nu de vergunningen nog moet krijgen. We staan hier dus in de rimboe, kunnen niet lozen en vullen en ook niet onbelangrijk: de wc legen! 😳 ‘Als je nog eens iets uitzoekt!’ klinkt het naast me. Eerlijk, ik vind het nu ook minder en minder worden. Over de toegangsweg komt een andere camper aan rijden. We kijken en hoe is het mogelijk?! Het is het Nederlandse stel (Charl en Evelien) van vanmorgen die we op de parkeerplaats spraken! Hoe toevallig want we hebben niets over deze stop gezegd!  We begroeten elkaar hartelijk en vertellen dat we in dubio staan om te blijven omdat de voorzieningen afgesloten zijn. Charl stelt voor om eerst een kijkje in de boerderij te nemen. Wie weet heeft men daar de oplossing voor de afgesloten voorzieningen. 🤔 Terwijl we er naartoe lopen zie ik een reclamebord voor ecologische wijnen, hopelijk blijft dat ongezien voor mijn lover want die heeft daar niets mee. De eigenaar is er niet op zondag en de enige aanwezige is een werknemer die ons niet kan helpen. Hij kan ons wel een glaasje wijn laten proeven maar geen rondleiding geven. De wijn is niet te drinken en als dan ook nog aan het licht komt dat het bio-ecologisch is zijn de rapen gaar. ‘Ik hou het voor gezien, ik heb op de app al een andere camperplek met voorzieningen gevonden. Een kleine 60 kilometer verderop.’ zegt mijn vent stellig. Charl en Evelien vinden dat ook een prima optie en zo staan we, na wederom een rit door de prachtige omgeving, korte tijd later in Jalance. Na het verzorgen van de camper pakken we de stoeltjes, wijn en hapjes en babbelen gezellig met elkaar. Wat leuk is dit om deze mensen te ontmoeten die al in Spanje wonen en waar we met vele vragen terecht kunnen. Rond 20.00 uur lopen we naar het kleine centrum en eten daar allerlei lekkere tapas op een terras. 😊 Vanaf hier rijden we naar camperplaats Area 7 in El Campello. Het ding staat vol maar gelukkig is er voor ons nog een plek. Niet de beste want vlakbij de weg en het toegangsgebouw maar vooruit, staan is staan. We merken aan alles dat de overwinteraars op pad zijn want de campers zijn niet meer om te tellen! ‘Ik doe voorlopig een hele tijd niets!’ zegt mijn vent. Of hij dat gaat volhouden? Wordt vervolgd! 😊

De beslissing voor Burgos is gevallen omdat we nog niet zo lang geleden al een kleine week in Bilbao zijn geweest. Daar we nog steeds van oost naar west reizen willen we dus iets anders zien. In dit boek lees ik over Burgos waar de rivier Arlazón door heen stroomt, de kathedraal (op die van Sevilla en Toledo na) de grootste van Spanje is, het een belangrijke pelgrimsstad op de route van Santiago de Compostela is en dat allemaal op een hoogte van zo’n 860 meter…. Je begrijpt deze stad krijgt een kans. 😊 Oh ja, er is natuurlijk ook een camperplaats met plek voor 25 campers! Door de regen rijden we de 230 kilometer over de autoroute. Uiteraard is er een weg door de bergen maar met dit rotweer zitten we daar niet op te wachten. Burgos is een grote stad en mevrouw DomDom (TomTom) brengt ons netjes naar de camperplaats. We zijn hier rond 15.00 uur en zijn niet de enigen met het plan om deze stad te bezoeken. De officiële camperplaats (gratis en met voorzieningen) staat reeds vol en de camperaars hebben ook de nabij gelegen parkeerplaats ingenomen. ‘Nergens staat dat we hier niet mogen overnachten dus laten we ook gaan staan.’ stelt mijn vent. Ik rij en wat ik vaak heb bij het zien van een aantal vrije plekken, ik krijg keuze stress. 🤣 Net als bijvoorbeeld bij het zien van veel schoenen…. Welke zal ik kopen?! ‘Alsjeblieft, zet hem gewoon ergens neer!’ tettert het naast me met schorre stem. Nou vooruit dan deze maar en we staan. Of de foto het goed weergeeft weet ik niet maar strak langs de stoeprand gezet. Trots op mezelf! Altijd aan de eventuele medecamperaar denken die ook op zoek is naar een plaats om te gaan staan. Want er zijn er die hebben hun mobiele huis een soort van neergekwakt. Neem deze Duitser. Kijk hoeveel vakken hij in beslag neemt. Je kan er links niet naast en rechts niet naast.Hij heeft ook nog een aanhanger met een motor in de vakken tegenover hem geparkeerd. De regen is overgegaan in miezer, de wind waait hard om de camper en de thermometer geeft slechts 12 graden aan. De eerste indruk van Burgos is niet best. 😳 We hebben geen zin om eruit te gaan maar na het eten wagen we ons ‘s avonds toch even buiten voor een rondje en tellen zo’n 70 campers! De volgende ochtend is het half bewolkt, de zon doet een gevecht met regenbuien en de temperatuur is gelukkig iets beter dan gisteren. 🤣 Nou heeft deze Tina Truttig overal aan gedacht en ik graaf de jassen uit. Ondertussen haalt mijn lover de fietsen tevoorschijn en zo rijden we naar het oude centrum van de stad. Verkleumd staan we een klein kwartier later op het Placa de España. Daar laten we de fietsen achter en gaan eerst op zoek naar een tentje om koffie/thee te doen en warm te worden. Nou vooruit, dan ook maar iets lekkers erbij. 😊 De stad zal met mooi weer vast heel leuk zijn maar nu zien we het niet. Souvenirwinkels, lege terrassen, verregende wandelaars met rugzakken op weg naar Santiago en een trieste markthal. De kathedraal is prachtig, We zien maar een klein gedeelte want om de rest van de pracht en praal te zien vraagt men 9 euro p.p. ‘De kerk is rijk zat, ik betaal niets!’ zegt mijn vent stellig. 💪 Ik heb ook genoeg gezien, bovendien hangt er in de kerk een vreselijke zware wierooklucht dus we snellen naar buiten en halen opgelucht adem. Daar is de regen weer begonnen, tijd om terug naar de hut te gaan! Misschien ook eens een serieus momentje om over de route na te gaan denken. De weer-app geeft zeer lage temperaturen aan voor de Picos, zelfs een keer al nachtvorst….😳 Nou wil ik best helemaal daar heen rijden maar om vervolgens alleen met de snuit tegen de ramen te zitten en naar buiten te staren…. dank u, laat dan maar zitten!😞 Het is inmiddels drukker geworden met de campers. Wij hebben ook buren gekregen, hun mobiele huis strak staat strak naast ons. Dat heb je met een parkeerplaats. Het is echt komisch om te zien allemaal. Het stel geeft aan dat ze morgenochtend vroeg weg gaan en vraagt of dat problemen geeft. Maakt ons niet uit, hopelijk hebben zij geen last van ons gekuch. Voordat we we ons serieus over de kaart buigen is er buiten een klein opstootje. Een ander echtpaar in een camper met Spaans kenteken heeft al diverse rondjes gereden en kan nergens meer terecht. Ze zien de geparkeerde Duitser die negen vakken in beslag neemt. Altijd leuk, dit gaat wat worden….😉 De woordenwisseling gaat gebrekkig en hard met als resultaat dat de Duitser nijdig zijn camper start en verzet. ‘ Net goed, wat een asociaal die vent!  Het is dat die Spanjaard het voor elkaar heeft anders had ik erop af gegaan.’ Dat dat geen bluf is lieve mensen blijkt uit het feit dat mijn lover al met de schoenen aan staat. Gelukkig dat ie niets heeft gezegd want waar staan we een paar dagen later op de camperplaats in Madrid schuin tegenover? Juist, die Duitser. 🤣 Terug naar de kaart en de route! Na wat gepuzzel en gepraat zijn we het erover eens: we hebben geen zin om in de kou te zitten dus de Picos de Europa gaat op een zijspoor. Wellicht volgend jaar maar dan in de zomer. Wat nu? De lijst die ik thuis heb gemaakt wordt aangepast. De volgende morgen vertrekken we met een temperatuur van 11 graden uit Burgos. Onze volgende stop is Avila met eerst een tussenstop bij het aquaduct van Segovia. Beide steden zijn ook nog wel op hoogte (rond 110 meter) en uit de Romeinse tijd. ‘Het aquaduct moet heel bijzonder zijn. Het wordt beschouwd als het best bewaarde voorbeeld van Romeinse architectuur, staat ook symbool voor Segovia en afgebeeld op hun stadswapen.’ babbel ik tegen mijn vent terwijl we door een mooi maar eentonig stuk Spanje rijden. Dan is daar in de verte de stad en het bouwwerk. Wow, dit is niet zo maar even stoppen en een bouwwerk fotograferen. We komen in de drukte van zaterdag aanrijden, over diverse rotondes, langs het aquaduct en weer door! Want nergens een parkeerplaats te vinden en zeker niet voor ons. Mijn vent start de navigatie. ‘Hier de straat in en omhoog.’ stelt ie naast me. Echt, ik vind het niets, ‘Nou hier ga ik niet vrolijk van worden Dijks!’ mopper ik. 😡 Allemachies, ik heb alles nodig om door de smalle straten met hoge bomen te laveren. We rijden de stad weer uit. ‘Keer maar om, we gaan het nog een keer proberen want ik denk dat ik wat heb gevonden.’ zegt mijn vent. Daar ga ik weer met het zweet op mijn ruggetje. Maar dit keer hebben we geluk en vinden een parkeerplaats waar we kunnen parkeren en zelfs overnachten. 😊 We lopen langs de oude muren naar het historische centrum. Wat een gezelligheid is het hier. Op een terras komt net een tafeltje vrij dus we schuiven snel aan. Kom maar op met de lunchkaart en alvast 2 sangria! Hierna wandelen we omhoog verder naar het kasteel. De zon komt door en het wordt zowaar lekker. Op de terugweg blijkt er ook nog een folklore optreden bij het aquaduct te zijn. Wat een onverwachtse heerlijke middag. Avila kan wachten, dat doen we morgen! Terug bij de hut heeft die gezelschap gekregen want er zijn vele campers bij gekomen. Dit is trouwens zo’n overnachtingsplek waar we dubbel blij zijn met de ‘ poten’ want alle plekken zijn vreselijk schuin. De voorwielen zijn helemaal omhoog! 🤣 Na een rustige nacht rijden we door naar Avila. Het landschap is nog steeds mooi maar eentonig, veel bossen en veeteelt. Koeien en schapen grazen op de omliggende velden. Avila heeft geen vrije camperplekken maar wel een camperplaats tegen betaling van 12 euro. Helemaal prima, net buiten de stadsmuren en happy me, er is een wasmachine en droger. 😊 Na de was, lunch en weer omkleden, want de temperatuur is omhoog geschoten dus de benen kunnen weer bloot, trekken we erop uit. Dat valt niet mee want alles gaat omhoog over die kleine keitjes. Is Avila leuk? Zekers, er is uiteraard zoals in vele Spaanse steden en dorpen een groot plein met hoge bomen en terrasjes. In de straatjes vele restaurants en tapasbarretjes en dit alles omringd door stevige stadsmuren. Tegen betaling kan je bovenop de muren helemaal rond wandelen. Wij houden het op de helft voor gezien, het is warm en beneden ligt een terrasje. Na de sangria en een paar croquetas de jamon gaan we terug naar de hut en genieten ‘s avonds nog van de verlichte stad en zijn muren. Ondanks dat het reisschema voor ons doen best rustig is zijn we door al dat snotteren en snuiten wel toe aan een dag helemaal niets. De verkoudheid wil maar slecht over gaan. Helaas is de camperplaats in Avilla voor mij geen optie. Het is prima hoor maar om nou met mijn stoel tussen de campers te zitten, dank u, laat maar zitten. 😞 Zo rijden we maandagmorgen dan maar richting Madrid. De wegen en het landschap zijn nog steeds mooi op deze hoogte. Wel blijft het goed opletten. Op weg naar de hoofdstad en tevens grootste stad van Spanje komen we langs Valle de los Caidos (Vallei der gesneuvelden). Het ligt ongeveer 12 kilometer ten noorden van San Lorenzo de El Escorial. Misschien denk je nu, ja dus? Nou de plaatsnaam schept de verwarring tussen mijn lover en mij. Hij tikt dus de plaatsnaam in en zo rijden we ons op deze zonnige morgen bijna klem binnen de stadsmuren. Ach, de week begint goed zullen we maar zeggen. 🤣 Nadat we de juiste bestemming, het adres van de vallei, hebben ingetikt komen we voor een gesloten poort en een bord met de tekst: maandag gesloten. 😞 Het is sowieso een dingetje want het monument verdeelt de Spanjaarden omdat hier ook de laatste rustplaats van burgeroorlog-dictator Franco is. Dwangarbeiders hebben een vreselijke klus gehad om zijn laatste rustplaats te bouwen. Franco liet namelijk een reusachtige basilica in de rotsen bouwen. Het mausoleum is een van de grootste ter wereld. Hij werd hier na zijn dood in 1975 begraven. Met een gigantisch groot kruis op de top van de rots. Maar vandaag voor ons niet te zien.Dus rijden we verder naar een betaalde camperplaats net buiten de stad Madrid. In de review staat dat je met het openbaar vervoer prima naar het centrum kan. Als we begin van de middag aankomen staat het ding voor de helft vol. De vriendelijke oude baas begint een praatje en wat blijkt: hij heeft vroeger bij circus Renz gewerkt, met de tijgers en is ook in Nederland geweest. Zijn phone komt erbij en na zo’n 30 foto’s verder van zijn kant en ooh’s en aaah’s van onze kant kunnen we met goed fatsoen terug naar de hut. Een hele vriendelijke eigenaar maar af en toe even onder de shower zou hem geen kwaad doen. 😉 Verderop zit een Aldi (Ja, ja, we worden echte overwinteraars en op naar de Aldi 🤣). Om het helemaal compleet te maken graven we de boodschappenkar uit. Die reist met ons mee voor moeders en Jan in Benidorm, even testen of ie goed is! Gelukkig hebben we hem mee want natuurlijk kopen we weer te veel. Terug bij de hut zetten we de stoelen tussen de campers want het is binnen echt te warm. ‘Nu zit je toch ook tussen de campers.’ zegt mijn vent en kijkt bedenkelijk. ‘Zo kunnen we toch best een rustdag hebben?’ Echt die man is toch niet wijs want dit is leuk voor nu maar verder op een dag niets doen wil ik iets meer comfort. Misschien is het de warmte of mijn verkoudheid maar kattig zeg ik; ‘Jeetje Dijks, alsjeblieft, ik ga echt niet als een soort camperhoer hier zitten tussen die campers, zo triest.’ 😡 En dat is mijn vent, hij ziet er weer de humor van in, ‘Yes baby, talk dirty to me!’ grinnikt ie. 🤣 De volgende morgen gaan we op pad naar het centrum van Madrid. Net iets buiten de camperplaats stopt bus 130, die moeten we hebben tot station Guadeloupe. Daar overstappen op de metro. Allemaal heel easy: pinpas voor de automaat in de bus en een 10 rittenkaart voor de metro voor het schokkende bedrag van 8,00 euro. Kom in daar in Rotterdam eens voor. Vervolgens even puzzelen welke lijn en halte. Het metrostelsel ligt onder de grond, in de loop van de dag nemen we de metro nog eens om ons naar de verschillende bezienswaardigheden te verplaatsen en echt, sommige stations liggen zo diep dat je vier roltrappen nodig hebt om beneden of boven te komen. 😳 Bij metrostation Sol gaan we eruit en staan midden in het centrum op het Plaza de San Miguel. Het is net rond 11.00 uur en bewolkt maar de weersverwachting geeft verder zon en goed weer op. ‘Eerst naar de Mercado de San Miguel nu je buiten door het ontbreken van de zon niet optimaal kan fotograferen?’ vraag ik. Mijn vent stemt in en onze eerste stop is een feit. De markthal is echt super leuk! In het midden hoge tafels en krukken om te zitten of staan en verder allerlei kraampjes met zoveel etenswaar, het is ongelofelijk! 😊 We lopen langs de lekkerste gerechten, bocadillo de calamares (broodje met inktvis) , kabeljauw of garnalen. Kleine pinchos met een diversiteit aan lekkers erop, allerlei stokjes met daaraan variaties van olijven, broodjes met de lekkerste soorten ham, worstjes en vele onbekende kazen. We kunnen bijna niet beslissen en dan laat ik de zoetige lekkernijen maar even achterwege. 🤭 Omdat het nog vroeg is nemen we eerst maar een paar pinchos en olijven. Tsja, je gaat daar geen watertje bij drinken dus kom maar door met de sangria. Met onze buit schuiven we naar het midden waar we aan een sta-tafel een plek vinden. Naast ons schuift een Engels echtpaar aan. ‘What do you have?’ vraagt mijn vent en wijst op een schaaltje met lekkers. Het blijken kleine kippenpoten in saus te zijn, je begrijpt….even later staan ze ook bij ons op tafel. Samen met nog een pinchos met zo’n heerlijke pimiento de Padron erop want die zag ik ineens liggen. 😊 We laten ons niet verleiden voor nog een sangria en gaan de stad verkennen. Madrid is een geweldig leuke stad waar veel te zien is. We slenteren over pleinen en door smalle straatjes, bewonderen allerlei moois zoals het Palacio Real, onbekende oude gebouwen,de kathedraal, Julie Andrews hangt hier aan de muur als zuster Maria, en de verschillende beelden die op toegangspoorten en gebouwen staan.  Je hebt ze over de hele wereld: bedelaars. In principe geef ik niets. Vaak zie ik er zitten waarvan ik denk je zoekt maar een baan. Maar natuurlijk zijn er ook hier in Madrid uitzonderingen zoals deze muzikanten die een prachtig stuk van Bach spelen en de jongeman zonder armen die met zijn tenen op een orgel speelt.  Na nog meer pleinen, een andere kleinere markthal en vele straten is het tijd om even pauze te nemen in Parque de El Retiro. Hé,  daar is Julie Andrews weer als Mary Poppins. 🤣Een oase van rust middenin de stad. Volgens de informatie mogen we de tapaswijk La Latina niet overslaan. We lopen daar langs de vele barretjes en terrasjes maar zien eigenlijk niet iets wat we heel leuk vinden. ‘Zal ik het eens zeggen, ik wil gewoon terug naar de markthal van vanmorgen.’ zegt mijn vent. Ik vind het helemaal best en zo struinen we daar even later weer langs de vele kraampjes met al het lekkers. De keuze van de drank is niet moeilijk: sangria. Maar dan het eten! Dit keer valt de keuze oa. op een broodje met chorizoworst en ook nog maar eens een keer de kippenpootjes. Buiten de markthal op het grote Plaza Mayor (129 meter lang en 94 meter breed) doen we daarna nog een koffie/thee voordat we ons richting de metro op weg naar de camperplaats slepen. Wat een dag, wat een stad! Ondanks dat we dus af en toe de metro namen om ons binnen het grote centrum te verplaatsen geeft de stappenteller 15 kilometer wandelen aan. 😫 Rond 21.00 uur zijn we terug bij de hut en zitten nog tot laat buiten in een heerlijke temperatuur. Wel weer tussen de campers, dat dan wel. 🤣 Hebben we Madrid gezien? Voor nu wel, beiden hebben het gevoel niet iets overgeslagen te hebben en dan, ‘Er is geen reden nodig om nog eens terug te gaan.’ glimlacht mijn vent. Het is inmiddels woensdag en we zijn ruim vier weken onderweg. Al een paar dagen erger ik me aan het grijze paadje op mijn hoofd dus tijd om een kapsalon te zoeken. 😉 Waar we daarna heen gaan? De volgers op facebook weten het al een beetje: we gaan de richting op van Don Quichot! 😊

Er zijn steden die hebben het: je houdt ervan of je gruwelt ervan. Neem bijvoorbeeld Las Vegas en dichterbij huis: Cap d’ Agde. In juli 2021 waren we hier voor het eerst en nimmer hebben we een groter ‘ gekkenhuis’ gezien dan daar. Het blog daarover is nog steeds 1 van mijn favorieten. Nieuwkomer op onze site of gewoon lekker nieuwsgierig lees dan maar eens de editie ‘ Seks on the beach’. 😊 Zo’n kleine maand geleden boek ik dus een plek in het eerste laantje met de klinkende naam Mer. Het is ongelofelijk maar dat is gewoon gelukt. Normaal zijn deze plaatsen allemaal bezet maar lucky me! Na 12 dagen is het uitrusten gedaan, zijn we klaar met de gekkigheid en gaan op pad. Helaas ook dit keer niet veel foto’s want dat wordt niet op prijs gesteld in deze enclave waar iedereen in de blote billetjes rond rent. 😊 Behalve deze, de laatste avond eten we met de buurtjes op de camping. En deze, het wisselende weer met stortregens waar veel landen in Europa last van hebben.De eerste stop is bij een grote Carrefour, even boodschappen doen en wat diesel in de tank. We kunnen het niet niet laten en scoren een lekkere sushi schotel. Je ziet 1 stukje heb ik er al uitgepikt! 😉Het plan is om via de Pyreneeën richting Picos de Europa te gaan. Na een stuk autoroute A9 gaan we er af bij Perpignan en rijden vervolgens over de N116 de Pyreneeën in. Bij het zien van het mooie vestingstadje Villefranche de Conflent besluiten we te stoppen. Naast het station vinden we een camperplek. Al slenterend verkennen we het kleine centrum met sfeervolle straatjes en pleintjes. Terug bij de camper besluiten we om hier te overnachten. Schuin boven ons zien we de burcht Liberia. Je kan er via een steil pad naar toe wandelen maar allebei zijn we snipverkouden dus dat geloven we wel. 😞 Het leuke van reizen is dat je vaak ook niet weet waar je terecht komt want wat blijkt: het station waar we staan is het beginpunt van ‘de gele kanarie’, de train jaune. Deze trein (geverfd in de kleuren van de Catalaanse vlag geel met een rode streep) rijdt vanaf hier richting Andorra. Sommige sporen zijn allang niet meer in gebruik. Het schijnt een spectaculaire tocht te zijn want een spoorlijn aanleggen in de Pyreneeën is niet eenvoudig. Omdat onze route al naar Andorra gaat laten we de trein maar eenmaal onderweg zien we de rails zo her en der lopen en hebben stiekem wel een beetje spijt. Maar ook de weg door de smalle vallei is prachtig met na iedere bocht weer een ander uitzicht en verspreid liggen kleine schilderachtige bergdorpen. Ineens is de weg vlak, we zijn op een hoogvlakte, de Cerdange. Bij de kruising met de D33 gaan we eraf en rijden naar Llivia.  Een Spaanse stad met zo’n 1467 inwoners en volledig omsloten door Frans grondgebied. Een Spaanse exclave en enclave in Frankrijk. Als je dit niet weet dan kunnen we ons voorstellen dat je gewoon door rijdt want voordat je het weet ben je Llivia in en uit. Wij willen toch iets meer zien en parkeren de hut aan het eind van het kleine centrum. Lopend over een kleine markt komen we in een al even klein centrum. Het is leuk om te zien maar daar blijft het bij. De mensen zijn stug en niet echt vriendelijk. In de plaatselijke supermarkt blijft een medewerker ons zelfs volgen om te controleren of we niets pikken. Bij de bakker is de verkoopster toeschietelijker, ze spreekt Engels. We maken haar een compliment dat ze zo goed Engels spreekt en dat veel Spanjaarden dat niet durven en doen. Ze kijkt ons aan en zegt dan; ‘ I am not from S, I am from Catalonië.  Het woord Spanje wil ze zelfs niet uitspreken. De problematiek Spanje-Catalonië is te omvangrijk om hier te beschrijven maar dat het zeer leeft merken we iedere keer als we in het noorden van Spanje zijn. Om het mezelf makkelijk te maken hou ik het dus gewoon algemeen en niet tot welk land deze bergketen behoort: de Pyreneeën.😊 De enclave ligt overigens maar anderhalve kilometer van de rest van Spanje af. Volgens de benzine app zou de diesel in Andorra, heel vreemd, dik anderhalve euro zijn en in Spanje 1 euro 34. Dan maar even die anderhalve kilometer naar Spanje.🤔 Vreemd blijft het en later blijkt het ook niet te kloppen. De echte prijs is 1 euro 23 in Andorra. 😟 Je zal denken waar gaat het over maar het is 1) een soort sport en 2) er gaat 80 liter in de tank. En dat terwijl de diesel in Frankrijk waar we net uitkomen rond de 1 euro 53 ligt. Allebei zijn we nog steeds snipverkouden en de regen waarmee Andorra ons verwelkomt is niet aanlokkelijk om eruit te gaan. Komt bij dat we er al eens geweest zijn. De reclames over goedkope drank en parfum rijden we lekker voorbij. We klimmen en dalen, zien verlaten wintersportdorpen met lelijke flatgebouwen en in de verte vele skihellingen. Gelukkig zijn er ook houten chalets/gebouwen die ons Amerikaans/Canadees aandoen. ‘Tsja, als we in Spanje gaan wonen dan zullen we hier moeten gaan skiën.’ verzucht mijn vent. Dat snap ik niet helemaal maar vooruit, Andorra en de pistes staan toch nog op mijn lijst. 😊 De reis vordert en de regen blijft. Dan zijn we bij de Spaanse grens. Voor ons staat een touringcar die controle krijgt. Vervolgens komt de Douane beambte naar ons. En echt ze vraagt; ‘Wat komt u in Catalonië doen?’ Uit het korte vraag en antwoord spel blijkt dat ze niets met Spanje heeft. Helaas voor haar draagt ze wel een Spaans uniform. 🤨 Ondanks de regen heeft ze er zin in en de camper moet open. Eerst de luiken aan de buitenkant en dan stapt ze naar binnen. Alles goed en wel en we kunnen door. Ook nu snappen we geen barst van wat ze heeft gedaan. Ze kijkt wel in het ene luik maar niet in het andere. De wc deur is gesloten gebleven, in die ruimte kijkt ze dan ook weer niet. 🤨 Het zal allemaal! Dag Andorra, tot de volgende keer met hopelijk beter weer! 😊 Op de camper-app hebben we ongeveer 42 kilometer verder een camperplaats in Organya gevonden. Nog steeds valt de regen, door het stille dorp komen we bij de camperplaats en zijn blij met de laatste plek. Naast de dump maar daar hoor je mij eens een keer niet over. 🤣 We maken wat lekkers te eten en zakken daarna onderuit en zetten een film op. De hele nacht hoor ik de regen op de camper, bah, wat een shit weer. ‘ Het is bij Gibraltar 28 graden, wat doen we eigenlijk hier?’ vraagt mijn lover de volgende ochtend tussen twee happen croissant door. 🤔 ‘Doorzetten Dijks, het gaat echt wel beter weer worden. We wilden ook eens een ‘ander’ Spanje zien.’ probeer ik, maar ik snap hem wel. We hebben een slow start, doen tussen de buien door snel het vullen en lozen van de camper en rijden dan richting het plaatsje met de klinkende naam La Masieta. Hier start namelijk de wandeling Congost de Mont Rebei. Een adembenemende kloof die duizenden jaren lang uitgesleten is door de Noguera Ribagorzana rivier. We zijn dus onderweg en als  de regen stopt zien we de omgeving, die is zo vreselijk indrukwekkend en mooi! Ruige bergwanden en smalle wegen maken opletten noodzakelijk. Als we een kleine parkeerplaats zien dan zetten we de hut neer. Even een broodje en op het gemak genieten van het uitzicht. Daar zien we deze vier Nederlanders. Ze zijn met hun caravan op pad. De ene dame gaat boven bij de rotsen uit de kleren en poseert dan zo. Natuurlijk willen we hier meer van weten. Het blijkt dat ze dit op iedere vakantie 1 keer doet waar dit kan. Weer eens een ander vakantiekiekje dan anders zullen we maar zeggen. 😉 De foto is trouwens met toestemming van de dame genomen. 😊 Verder gaat het daarna over de smalle wegen en  als we denken dat de weg niet smaller kan belanden we op een nog smallere weg. Zo naderen we het  informatiecentrum van de Mont Rebei kloof. Althans we komen er niet bij want mogen met de camper de parkeerplaats niet op. De parkeerwachter kan ons niet doorlaten want de maximale hoogte is 2.30 maar hij geeft wel veel informatie. De wandeling is gratis en je kan gewoon starten wanneer je wilt. Verder is er een kilometer terug een parkeerplaats (die hebben we gezien) en ook nog een stuk land bij de boer waar we kunnen overnachten. Met al deze info ren ik terug, mijn vent keert behendig de hut op de smalle weg en we rijden retour naar het terrein van de boer. Voordat we het grote weiland op gaan bellen we het telefoonnummer dat op een bord staat. De boerin zegt dat we kunnen staan waar we willen en later op de middag komt ze het geld (15 euro) ophalen. Het terrein is groot en drassig dus we houden het snel voor gezien en rijden niet teveel door. Als ik de deur open doe zwermen de vliegen lustig om me heen, gadver! 😫 ‘Het is niet anders, zal wel door het natte weiland komen.’ stelt mijn lover. We houden de horren maar goed dicht, althans ik hou ze dicht en mijn vent….’ Oh ja, sorry vergeten, ik doe hem gelijk dicht.’ 🤣 Als we de ramen ‘s avonds dus sluiten duurt het even voordat we de viezeriken weg hebben gemept. De verkoudheid is er nog steeds en vooral mijn vent heeft een akelige harde hoest. We hebben dus wederom een rustige tv-avond en duimen dat we morgen de wandeling kunnen maken. Met name omdat de weersverwachting deze week niet stabiel is en morgen een uitschieter voor mooi weer. 🙏🏻 ‘Volgens mij moet het wel lukken vandaag.’ stelt mijn vent de volgende morgen tijdens het ontbijt. De wandelschoenen gaan aan, proviand in de tas en daar gaan we. Vanaf het weiland weer over de zeer smalle weg en zo parkeren we de hut op de plek die de parkeerwachter heeft aangegeven. Nu is het nog ongeveer een kilometer naar de parkeerplaats La Masieta puente de Montanana bij het infocentrum. Dat doen we op de fiets. In het voorjaar liepen we de Caminito del Rey, die was mooi en spectaculair maar dit…..dit is alles in de overtreffende trap! 😊 In tegenstelling tot wat ik gelezen heb zijn er toch verschillende afstanden. Het is inderdaad geen rondje dus je loopt terug vele stukken hetzelfde. Dit is echter geen straf want de route blijft bijzonder. Het pad is smal en bijna overal makkelijk te lopen. Soms wat klauteren en klimmen over stenen. Er zijn hoogteverschillen van 390 meter en de canyon heeft afgronden van wel 100 meter diep en rotswanden van zo’n 500 meer hoog. Op sommige plekken is het zo smal dat er extra veiligheid is en kan je je vasthouden aan staalkabels die aan de wand bevestigd zijn. De metalen hangbrug is kicken! Ook zijn er twee trappen in een steile bergwand maar die hebben wij niet gehad omdat dit vanaf ons startpunt te ver lopen was. Echt, deze wandeling is zo veel meer dan de Caminito del Rey, die is veel te toeristisch. Dit hier is een super belevenis! 😍 Na de wandeling zien we het niet zitten om terug te gaan naar het vliegenparadijs op het boerenweiland. Via de app heb ik een gratis camperplaats gezien 14 kilometer verderop net buiten het plaatsje Viacamp. Als we aankomen staan er twee campers. We nemen de uiterste hoek want echt die hoest van mij en vooral van mijn lover is vreselijk. Helaas wordt het al sneller drukker en krijgen we buren. Het zijn Fransen en ze zijn de tong verloren want zeggen geen boeh  of bah tegen ons. Ik zeg ze vriendelijk gedag vanuit de deuropening maar de kaakjes blijven op elkaar. 😟 We merken dat tegenwoordig steeds vaker. Hoe meer camperaars erbij komen, het lijkt dat er ook een ander soort volk bij komt. De stillen die op zichzelf zijn en het vertikken om gedag te zeggen en die lijken te schrikken als je iets zegt. Het maakt allemaal niet uit want als mijn vent al een half uur zit te hoesten starten ze de motor en gaan verderop staan. Prima, au revoir! 🤣 De volgende ochtend bekijken we onze route en besluiten verder te rijden naar Huesca. Waarom Huesca? Geen idee, het ligt op de route, schijnt een leuk stadje te zijn en er is een gratis camperplaats met voorzieningen. En die laatste hebben we na drie dagen zonder vullen en lozen wel een keer nodig. Het gaat saai worden om te vermelden maar wederom is de weg prachtig! We raken er niet over uit gepraat hoe mooi deze kant van de Pyreneeën is. 😍 Als we rond 13.00 uur in Huesca op de camperplaats (17 plekken) aankomen is ie al vol! Ook nu merken we weer hoe veel campers er op pad zijn. Net als we staan te lozen en vullen gaat er in de hoek achter ons een camper aanstalten maken om weg te gaan. Wat een geluk, die plek is voor ons! Daar staan we in de hoek met maar aan 1 kant buurtjes dus hopelijk hebben er niet teveel mensen last van ons geblaf. Even een boterham en dan wandelen we op het gemak door het centrum waar helaas niet veel aan is door de siësta. Op de terugweg plunderen we de Mercadona. Dit vind ik toch zo’n heerlijke supermarkt, I love it! Na wederom een rustige avond zijn we de volgende morgen iets beter. Zouden we nu eindelijk van die verkoudheid af zijn….🤔 We gaan door en vertrekken naar Arguedas. Dit ligt zo’n 130 kilometer verderop richting Zaragoza en vandaar door naar de provincie Navarra in het westen. Hier vinden we de Bardenas Reales. Een semi-woestijn met spectaculaire rotsformaties. De beroemdste heten Castildetierra en Pisquerra en worden omringd door bijzondere ravijnen en plateaus die er bijna maanachtig uitzien. In 2000 verklaarde Unesco de Bardenas Reales tot biosfeerreservaat. Ook zijn in deze omgeving de opnamen voor Game of Thrones gemaakt. Het landschap waar we eerst doorheen komen is vanmorgen saai. Het eerste stuk gaat over de autoroute en net na Zaragoza komen we vervolgens op locale wegen met om ons heen wat akkerbouw en veel veeteelt. En dat vind ik altijd zo naar, van die grote varkensfokkerijen en vrachtwagens die daar dan vandaan komen met die diertjes erin. Slachthuizen zien we niet dus denk ik als een struisvogel met de kop in het zand dat de diertjes naar een andere boerderij verplaatst gaan worden…..😞 Bij de ingang van de Bardenas Reales nabij Arguedas vinden we een infocentrum. De vriendelijke dame legt de route uit en geeft een map. Het is allemaal niet zo spannend, een grote ( 34 km ongeveer 2 uur) en een kleine ronde en dat in eenrichtingsverkeer. Bij de splitsing kijken we elkaar aan, ‘ Joh, doe eens gek, neem de grote ronde!’ beslis ik. 😊 Zo draaien we naar rechts en holderdebolder gaat de hut over de ruige steentjes want het asfalt is opgehouden. ‘Lekker dan, goeie keuze maar ik ben er nu al klaar mee!’ roept mijn vent al vrij snel. Ik ben blij dat hij me voor is want het is inderdaad een rot pad, vreselijk. Komt bij dat ik vrees dat het landschap mooi is maar ook veel van hetzelfde en dat dan 2 uur lang….’Keer daar dan!’ beslis ik. Zo rijden we de paar kilometer terug, de tegenliggers in verwarring achter laten want zitten zij nou goed of rijden zij tegen de richting in? 🤣 De keuze om toch de korte ronde te doen is uiteindelijk helemaal prima. Het lijkt soms net alsof we in Amerika zijn met dit landschap dat lijkt op Monument Valley. Just like in the USA. 😊 Zo’n zes kilometer buiten het park ligt in het plaatsje Arguedas een camperplaats. Ook hier is het ding al helemaal vol maar op het grote veld ernaast staan ook campers.  Wij parkeren de hut dus daar, staan is staan. Na een rustige nacht maken we een rondje langs de tegenover ons verlaten grotwoningen, lopen over het dorpsplein van Arguedas en doen een koffie/thee met iets lekkers. Op de terugweg passeren we een apotheek. ‘Ik ga toch even naar binnen voor nog een hoestdrank.’ zegt mijn vent en stapt de winkel in. Hij heeft in Frankrijk al iets gekocht maar dat is bijna op. De dame in de apotheek hoort hem hoesten en zegt dat hij naar een dokter moet. Die zit aan de overkant van het plein. Let op: we zijn dus in een dorp met hooguit 2320 inwoners…. In de praktijk zitten twee artsen en een mannelijke assistent die Engels spreekt. In de wachtkamer zitten enkele dorpelingen op hun beurt te wachten. Daar zitten wij tussen en worden bekeken want wie zijn die vreemdelingen? 🤨 Dan zijn wij aan de beurt, ‘ Signor Roeland.’ roept de arts. De man spreekt geen Engels maar doet zijn best. Natuurlijk gaat dit niet lukken en starten we de vertaal-app. En dat is zo grappig want mijn vent spreekt in en de vertaal-app geeft de vertaling in het Spaans met een vrouwenstem. Voor de buitenstaanders buiten in de wachtkamer lijkt het alsof ik voortreffelijk Spaans spreek. 🤣 Met een recept voor een antibioticakuur en een hoestdrank lopen we terug naar de apotheek. Opgelost! Het is inmiddels al weer rond het middaguur en we besluiten toch nog een paar kilometers te maken. De plek hier is prima maar we hebben het wel gezien. We hebben het gevoel dat we easy onderweg zijn maar toch blijven er heel wat kilometers over voor we aan de noord west kant van Spanje in Picos de Europa zullen aankomen. Zo gaat Burgos de volgende stop worden, Iets verder dan we in gedachten hadden, ongeveer 230 kilometer maar wel over de autoroute. Wat we in Burgos gaan vinden…. dat volgt de volgende keer! 😊

 

Dan ineens is er toch een beslissing, een datum en zijn we weer vertrokken. 😟 De afgelopen periode thuis gaat zeker niet in de boeken als heel easy. Ook dit keer komen we er achter dat we over een enorme vrienden/kennissenkring beschikken en de afspraken wisselen elkaar in rap tempo af. De achter en zijkant van de woning worden door de schilders gedaan. Daarna gaat de tuinman aan de slag met achterstallig onderhoud zoals her en der verzakte bestrating. Roel oogst z’n aardappels uit de autoband. Helaas maar vijftien krieltjes.Ook de aardbeien, druiven en rabarber zijn dit jaar ver onder de maat. Al met al drukke dagen want deze cateringdame (ik dus) draait wederom op volle toeren voor de schilders en tuinmannen maar heb tevens de schone taak om de tuin onkruidvrij te maken.Echt, dit is toch het meest ondankbare werk dat er bestaat want een paar dagen later kan je weer opnieuw beginnen. 😡 In mijn nieuwe hoekje, waar ooit de jacuzzi stond, is het trouwens wel lekker zitten! 😍En, met de data die de nieuwe digitale elektriciteitsmeter leverde besloot Roel maar eens zonnepanelen te laten leggen. En een thuisbatterij. Daar moest wel de hele meterkast nóg verder voor op z’n kop.Naast zijn appartement in Pernis heeft Jan ook een huisje in Chaam. Volgens moeders moet dat opgepimpt worden. Ze koopt een bank, stoelen en nog wat prullaria en vraagt vervolgens om met elkaar aan de slag te gaan. Als de rust daar is wedergekeerddoen we nog een dagje Beekse Bergen waar Jan kapitein op afroep is. Na leuke gezellige dagen laten we het stel achter. 😊 De rechtszaak tegen de ‘overname-schurken’ in Eindhoven (zie editie ‘De luchtfietsers en het faillissement’) is op poten gezet en de dagvaarding uitgegaan. Ze hebben tot 3 oktober de tijd om een reactie aan de Rechtbank te geven. Verder had Roel nog drie rechtszaken tegen inbreukplegers. Leuk nieuws is dat het boek ‘Twente vanuit de wolken’ bijna klaar is en op 24 oktober aanstaande wordt het eerste exemplaar uitgereikt aan oud minister Ank Bijleveld in Enschede. Wij zullen daarvoor terug naar huis vliegen want zoals de planning nu is zijn we dan ergens rond Benidorm. Oh ja, we hebben ook contact, veel contact, met diverse makelaars in Spanje gehad. Dat heeft ons prima informatie gegeven over wat we wel of niet willen. De afspraak is dat we verder contact met elkaar in Spanje zullen hebben om eventueel een aantal projecten te bezoeken. Verder brachten we een paar gezellige dagen bij Roel zijn zus en zwager in Eerbeek door en genoten op de fiets onder andere van de hei die in bloei kwam. Bijna zou ik het vergeten maar er was nog een akkefietje met een gaslucht. Terwijl ik langs de camper liep rook ik gas. Lang verhaal kort: de brandweer moest gebeld worden want waar kwam de lucht vandaan? De brandweer kwam met gillende sirenes aan en mannen in speciale pakken gingen op zoek. Het bleek dat de verdeler van de gasflessen de boosdoener was.Gelukkig was dit het want we waren even bang dat het lek onder de grond van onze oprit zat. Maar nu deze reis: als eerste gaan we naar de camperbeurs in Düsseldorf. We zijn er al verschillende keren geweest en ik weet echt niet wat we er nu moeten doen maar mijn lover is helemaal enthousiast en wil het dus bezoeken. Vandaar ook ons enigszins versnelde vertrek. Bij de beurs kan je met je camper of caravan overnachten en het is dit keer weer een waanzinnige drukte! Ook nu zien we geen betere camper dan we al hebben, we blijven erbij: voor ons is onze camper de beste die er is. 😊Wat erg opvalt is dat er deze keer heel veel daktenten op de beurs staan. Om het allemaal hip te maken staan er waanzinnig auto’s bij. Alsof je op bijvoorbeeld een Porsche, een Ferrari, Audi of BMW  een daktent gaat plaatsen…. Ook voor de aanwezige caravans wordt het imago omhoog gegooid door hippe bolides ervoor te zetten. Als laatste gaan we het maar niet hebben over de campers. Waar de leverancier nog steeds de informatie geeft dat je met zes personen in een hut kan die leeg 2900… weegt en totaal 3500 kg mag wegen. Het zal vast gaan om zes hele magere worteleters want de kilo’s die over blijven zijn echt niet veel als je bedenkt dat er bijvoorbeeld fietsen, tuinstoelen enzovoort meegaan. Of zegt dat meer over wat wij allemaal meeslepen….🤔Vrijdagmorgen verlaten we het terrein in Düsseldorf en gaan ‘als de brandweer’ naar Zuid-Frankrijk waar we na twee overnachtingen op zondagmorgen op deze prima plek aankomen. Leuk was dat de overnachtingen in Nuit Saint Georges, vlakbij Beaune, en Millau voor mij herinneringen ophaalden aan mijn vroegere fietsvakanties.Voor de zekerheid hebben we gereserveerd op deze camping aan de Middellandse Zee want we willen wel dicht bij het strand staan! Heerlijk even een paar dagen ‘alles mag en niets moet!’ 😊

Het is wat het is en inderdaad we zijn verzadigd met alles wat we hebben gezien. Mijn schema is misschien te optimistisch geweest want we hebben de helft nog niet gehad! 🤣 In het najaar gaan we terug naar Spanje, dat hebben we de afgelopen weken besloten, dus de standaardzin die we nu hebben is: ‘Dat gaat op de lijst voor de volgende keer!’ 😊 In de aflevering van het vorige blog zitten we, na de inkopen in de Nederlandse winkel, in de camper en bekijken de kaart van Spanje. Na wat gepuzzel over de kilometers en de tijd die we nodig hebben om terug in Nederland te komen besluiten we dat Fuengirola nog kan en daarna nemen we echt rust. De camper-app geeft daar een groot parkeerterrein aan waar een aantal plekken gereserveerd zijn voor campers.

Hopelijk hebben we geluk en is het wat. Net in Estepona zijn we maar door gereden want het was erg druk en nergens een geschikte plaats om te parkeren. Het is zaterdag dus ook niet even handig in grote steden! 😳 Zo ook in Fuengirola waar blijkt dat er precies op zaterdag een grote rommelmarkt is op het parkeerterrein. Het is bomvol maar na drie rondjes door de drukte hebben we geluk. Het is net na tweeën en dan loopt de markt af. Sommige marktlui zijn aan het opruimen of zelfs al vertrokken waardoor we een plekkie vinden. We slenteren langs de nog aanwezige kramen met veelal rotzooi maar mijn vent vind dit soort dingen geweldig. Ik ook wel hoor! 😉 Vervolgens lopen we door het centrum naar de boulevard en het strand. Het ziet er allemaal wel leuk uit maar of ik hier een vakantie door zou brengen….?Het staat voor mij in dezelfde categorie als Benidorm en Torremolinos. Maar gezellig is het zeker voor een keertje! Uit de vele cocktailbarretjes kiezen we er eentje en ploffen neer. Nu nog een keuze maken want de drankenkaart heeft een uitputtende collectie! 🤣 Helaas hebben we vanmiddag niet veel gegeten dus boem, die cocktails vallen als een steen op onze maagjes. Zien we nog wel eens een condoomautomaat op de wc, hier hangt in de dames wc zelfs een vibratorautomaat. 🤣  Oeps, na die drankjes beginnen we vervolgens dus maar een zoektocht naar iets te snavelen. Eigenlijk is het makkelijker met een slok op want bij het eerste de beste restaurant zijn we om en laten ons het terras op trekken. Kom maar door!  Laten we afsluiten met te zeggen dat het heel gezellig is, er echt veel cocktailbarretjes zijn en we uiteindelijk de weg naar de camper terug vinden, althans mijn vent vindt de straat en ik….ik bevuil de straat!  🤭 Fuengirola in het kort! 😉 Het nadeel van zo’n avond is de volgende dag. Een beetje katterig staan we uiteindelijk op voor een ontbijtje. ‘We gaan dus naar Torre del Mar?!’ stelt mijn vent. Volgens mij hebben we dit gisteravond al besloten. We kwamen hier op omdat camping Almanat aan zee ligt. Zo’n 70 km omhoog langs de kust richting het noorden. De gedachten om de camper achter te laten en naar huis te vliegen is mogelijk maar de hut moet voor de keuring en dat doen we liever in Nederland. Maar het schijnt dus wel gewoon in Spanje te kunnen hebben we ons laten vertellen. Torre del Mar is een bijzonder leuk plaatsje waar we op de fiets heen gaan. Even wat oponthoud omdat deze beestjes er door moeten! Er is een gezellige boulevard en leuke winkelstraatjes. Deze naturistencamping ligt net buiten het centrum en heeft een privé strand. We blijven 3 nachten en het is er aangenaam. Mooi schoon sanitair en een goed restaurant op het strand. Na een gezellige avond met twee andere Nederlandse stellen rijden we woensdagmorgen verder noordwaarts. Ons plan is om nog een week aan het strand te gaan staan in Hospitalet bij camping El Templo del Sol. Dus voor nu 2 dagen flink wat kilometers (ongeveer 820) maken. Onze eerste stop is een kleine 30 kilometer verderop in Nerja.Voor deze populaire kustplaats maken we echt even tijd want bij het centrum van de oude stad ligt ‘El Balcón de Europa’. Volgens de legende dankt deze bezienswaardigheid haar naam aan koning Alfonso de 12de en zijn levensechte standbeeld op ware grootte is hier terug te vinden. Evenals een aantal verdedigingskanonnen. Vanaf het balkon is het uitzicht formidabel ! Verder heeft deze plaats een breed scala aan restaurantjes, winkeltjes, barretjes en terrassen.Hoewel de verleiding groot is om te blijven rijden we na een lichte lunch verder. Murcia is ongeveer de helft, we gaan de autoroute af en overnachten weer op de parkeerplaats nabij de Ikea tegenover het grote Centro Comercial Nueva Condomina. Op de heenweg stonden we hier ook en het is een prima plek.  Deze camperaars zijn heel huiselijk met het kanariepietje erbij. 😊De volgende dag maken we de resterende kilometers, doen boodschappen bij de Mercadona en dan door naar de camping. Hier hetzelfde ritueel: we lopen met een papier met daarop de vrije plekken over de camping. Uit ervaring weten we dat het op deze camping voor ons lastig is om een geschikte plek te vinden. Of de takken van de bomen zijn te laag, de plek te krap en natuurlijk wil ik niet in de buurt van het sanitair. We hebben er inmiddels een lange dag op zitten. Het was druk onderweg en boodschappen doen duurde ook weer even. Een beetje moe zoeken we aan het eind van de middag, vergezeld van de zon en warme temperaturen, naar een plek op deze grote camping. We wikken en wegen, met grote passen meet mijn vent de plaatsen. We zijn eruit maar hoe gek onderweg naar de receptie lopen we toch nog, ‘Zou die andere plek echt niet groter zijn….’ Terug bij de receptie geven we er een klap op en boeken. ‘Rij jij?’ vraagt mijn vent maar ik laat het aan hem over want het zal passen en meten worden en hij is daar veel beter in. Echt, we hebben het helemaal doorgenomen maar aan het begin van het laantje gaat het al gelijk mis. Ik denk dat hij recht erin komt rijden maar hij wil er achteruit in. Het is rond 17.00 uur en vele mensen zijn net terug van het strand. Precies in ons laantje zit een groepje Nederlanders gezellig te borrelen. Nou mensen, kom maar uit de stoel want Bassie en Adriaan zijn gearriveerd! 🤣 Mijn vent is inmiddels verderop gekeerd met de hut en komt achteruit gereden. Keurig, dat gaat goed! ‘Hij kan beter meer naar rechts sturen!’ zegt een oudere man met zo’n krasstem naast me. De heren uit het Nederlandse groepje zijn van de stoelen gekomen en de aanwijzingen vliegen ons om de oren. Ze lijken de Snollebollekes wel, ‘Naar links, naar rechts, naar links!’ Ik word er melig van met name omdat ook deze camping een naturistencamping is en de gasten dus de aanwijzingen in hun nakie staan te geven. ‘Ik laat het aan de heren over, okay?!’ zeg ik tegen mijn vent en ga aan de zijkant staan. Hoe mijn lover ook stuurt en stuurt de hut past helaas net niet in het plekkie. We staan te schuin en iets over het pad dus geen succes. ‘Ik geef het op!’ zegt mijn dappere vent en stuurt behendig het laantje uit. Oeps, nog net een krak achter en een lichte aanraking met een lantaarnpaal. ‘Ja Freek, jij zou toch die kant in de gaten houden!’ moppert een kerel uit de groep tegen de ander. Geen paniek, er is geen schade! We gaan door naar de tweede keuze die we uitgezocht hebben. De buurtjes daar zijn er niet dus we hebben vrij spel, behendig zetten we de hut neer en spreken af dat al die hulp heel aardig is maar dat gaan we de volgende keer gewoon vriendelijk afslaan. 🤭 De volgende morgen gaat mijn vent op het fietsie naar de receptie om onze verhuizing te melden en wat blijkt: de plek waar we zijn gaan staan kan niet voor de gehele periode. We kunnen nu iets anders zoeken of over een paar dagen. Voor mij is de beslissing snel gemaakt want er zijn namelijk 2 allergieën in dit laantje. Een camper met drie kleine schreeuwende kinderen en een camperbusje met zo’n irritante schuifdeur. Ja lezers, welkom in mijn wereld, het is echt niet makkelijk hoor met mij op een camping! 🤣 Mijn lover heeft een nieuwe lijst met beschikbare nummers meegekregen en we gaan dus weer op pad. In laan R blijkt dat onze plek van vorige keer vrij komt. De mensen staan alles in te pakken. Top, want van plaats R2 weten we dat de hut er goed kan staan. Eind goed al goed! Onze overburen zijn een gezellig stel uit België en vrijdag arriveren ook Carla en Theo vanuit Torre del Mar. We wisten al dat we elkaar hier weer zouden zien. Zo gaat de laatste week in met heerlijk niets doen. Nou bijna niets: over de markt slenteren, met de spullen naar het strand sjouwen, sangria drinken, fietsen en naar de happy hour. Na een gezellig etentje nemen we afscheid van elkaar. Het is nu echt voorbij en zo rijden we zaterdagmorgen na nog een bakkie met taart richting het noorden. Het valt op dat op alle matrixborden waarschuwingen geven tegen zakkenrollers, nep aanrijdingen en types die een steen tegen je auto gooien en dan een zogenaamd afgereden spiegel van je betaald willen hebben.Gelukkig gebeurt er niks en gaan we richting Nederland. Ja, dat is nog een dingetje want op de heenweg heeft mijn lover in Frankrijk net bij Lyon in een supermarkt een prachtige grote citroenboom gezien. Toen meenemen kon niet want waar laat je dat ding de hele reis. Hij hoopt nu dat de boom er nog is dus….juist, we zetten koers naar Lyon. We trappen de dag lekker door en arriveren een uurtje voor sluitingstijd maar helaas de boom is er niet meer! Wat nu?! We zijn best gaar van het rijden en zoeken in de camper-app naar een overnachtingsplek. Iets verderop richting Villefrance zit er eentje en deze is ook nog redelijk vlak bij een Buffalo grill. Een restaurantketen iets gelijkende op onze Beren. Als we binnen zitten te eten barst buiten een korte maar mega regenbui los. Na een rustige nacht gaan we verder naar Luxemburg. Daar slaan we drank in voor een ieder die een bestelling bij ons heeft gedaan. De reis sluiten we af met een bezoek aan Annie en Peter die van Vlaardingen naar Landgraaf zijn verhuisd. We gaan bij Kerkrade de grens over, daar zie je tegenwoordig niks meer van. Maar het bijzondere van de Nieuwstraat / Neustrasse is dat de grens hier dwars door het midden van de weg loopt. Links is Nederland en rechts is Duitsland. Vroeger stond er een groot hek in het midden. Op de terugweg naar Vlaardingen brengen we nog een bezoek aan kampeerwinkel de Wit in Schijndel waar we een droogmolen en nieuwe BBQ scoren voor de volgende reis. 😊 Zo komen we dinsdagmiddag laat thuis. Home sweet home! En echt, het lijkt alsof het gelijk gedaan is met de rust. Een bomvolle agenda staart me aan: kapper, varen met de gepensioneerden van de voormalige werkgever van mijn vader, afscheid van een vriendin die voor een paar maanden naar Frankrijk gaat, het trouwen van mijn neef, vrienden die komen eten, Roel naar het ziekenhuis voor controle van zijn oog (1 juli een staar operatie), lunch met de damesclub, tuinfeest bij andere vrienden, door onze tuin met een kapmes gaan, uit eten met moeders en Jan en vele wassen draaien. Hoezo home sweet home?! 😟 De camper moet naar de garage voor de APK en een wasbeurt aan de buitenkant. Ik rij achter mijn vent aan. In de auto hebben we zo’n mooi systeem die een waarschuwing geeft als je bijvoorbeeld over de lijn gaat maar ook als je te veel gas geeft.  De stem geeft tijdens de rit wel 3 keer de waarschuwing ‘U rijdt te snel!’ en het lijkt iedere keer venijniger te klinken. Ineens denk ik: dit is de story of my life! Namelijk: altijd teveel afspreken, teveel willen doen en geen rust nemen. Help! 😞 Weer terug thuis zie ik dit boek nog steeds op mijn bureau. Het blijft een dingetje hoor! Maar de afgelopen maanden hebben ons wel andere inzichten gegeven over wat voor huis en waar in Spanje. We gaan het zien lieve volgers. Voor nu allemaal een mooie zomer! 😘

Een route langs de witte dorpen schijnt een van de mooiste van Andalusië te zijn. Thuis heb ik er paar geselecteerd waarover ik gelezen heb en waarschijnlijk zijn dit ook de meest toeristische dorpen. Uiteraard is het maar een planning die kan worden aangepast! Het feit dat je hier zoveel witte dorpen tegenkomt heeft te maken met de erg warme zomers. De witte kleur heeft een weerkaatsende werking die maakt dat het in huis koeler blijft. Ze liggen in de bergen van de Serrania de Ronda en prijken op toppen, liggen tegen hellingen of juist in de diepte maar je kan ze niet missen! Ook zie je dat de Middeleeuwse strijd tussen de Arabieren en de Christenen duidelijke sporen heeft nagelaten, bijvoorbeeld een Moorse vesting. Vanuit Granada rijden we op maandagmorgen de 165 km naar het witte dorp, Setenil de las Bodegas. Dit staat ook bekend om zijn rotswoningen. De straten hier zijn soms zo smal dat het afgeraden wordt er met je auto doorheen te gaan. Wij zetten de hut iets buiten het dorp op camping El Nogalejo neer (slechts 20 euro per nacht inclusief prachtig zwembad 😊) en fietsen naar het centrum. Het ziet er allemaal gezellig en druk uit met veel restaurantjes en terrassen. Daar kan ik vrolijk van worden! Van de smalle steile straatjes en ongelijke trappen minder. Jeetje, het is weer aanpoten vandaag op het fietsie.  🤣 We ploffen ergens neer voor de lunch, wandelen daarna nog een stuk door het dorp en gaan dan op de fiets terug naar de camping. Net buiten het centrum staan een politieauto en 2 agenten waarvan 1 met zijn armen gebaren maakt en ons aan de kant zet. 🤔 Oeps, wat willen die dan? Hij ratelt er direct rap op los en wat we begrijpen is ‘casco de bicicleta’. ‘Het best is dom doen, alsof we hem niet verstaan.’ zeg ik op neutrale toon tegen mijn vent. Die haalt dus zijn schouders op en vraagt of de agenten Engels spreken. Nee, dat doen ze niet! De ander komt erbij staan klopt op zijn hoofd en vouwt dan zijn handen om het hoofd. ‘Helmet.’ 🤭 Ja vriend, dat hadden we al begrepen maar tsja….🤣 We knikken allebei dat we het snappen, ‘Si, si, si.’ Dan leg ik met behulp van handgebaar uit dat ze in de camper liggen op de camping. De agenten overleggen en omdat de camping vlakbij is mogen we doorrijden en krijgen geen bekeuring. 😊 ‘Klopt niets van, het is alleen maar buiten de bebouwde kom dat je een helm op moet.’ stelt mijn vent later als we bij de hut aan een wijntje zitten. ‘Laat nou, wat maakt het uit.’ denk ik alleen maar. Waar maakt die man zich druk om! 🤣 Omdat we best moe zijn na de dagen in Granada blijven we nog een dag op deze prima camping. Ook nu doen we toch wat klusjes zoals de was en genieten we een uurtje bij het zwembad. 😊 Oh ja, de was in de droger is hier in Spanje af en toe een crime. Ook nu weer want de droger is afgeslagen maar de was nog nat, grrrrr! 😫 Dan maar creatief met een lijntje. 😊 Lekker hoor zo’n dag niets doen zeker omdat er morgen weer een lange rit komt: wel 19 km naar Ronda! 🤣 De volgende morgen gaan na de koffie de fietsen en stoelen weer in de garage. Oh ja, en de bolderkar voor het strand die we al de hele reis meeslepen. Dat ding dat een vorige vakantie heel handig leek maar nu steeds in de weg staat en nog niet gebruikt is. 🤣 Bij mijn Facebook herinneringen zie ik vandaag deze. Nou, dan gelijk maar even een schouderklopje voor mezelf want ik rij ook nu weer keurig achteruit weg van onze plek met bomen. Scheelt ook dat mijn vent duidelijke aanwijzingen geeft. 😊 Is dat zo lekker belangrijk om te melden dat ik kan rijden? 🤔 Zeker niet maar het geeft me gewoon plezier hoe ik vaak in één keer ergens in rij en veel kerels zie draaien en draaien aan het stuur terwijl de vrouw in het luchtledige, meestal onzichtbaar voor de man, aanwijzingen loopt te geven. 🤭 Soms komt dan dat liedje van Drs P in me op, ‘Heen en weer, heen en weer….’ 🤣 Ik weet het: de beste stuurlui staan dan aan wal maar volgens mij zou het al heel veel schelen als zo’n dame zelf eens zou sturen zodat je weet welke aanwijzingen je moet geven en waar je gaat staan. 😊 Terug naar Ronda waar we inmiddels op camperplaats Area  Autocaravanas Ciudad de Ronda voor 24 euro een plek hebben. Dit is een dure voor een parkeerplaats waar we niets van de faciliteiten gaan gebruiken. Dat doen we zelf want er ís sanitair zoals douche en wc en ook een afwashoek. Het was de beste optie dicht bij het centrum die we konden vinden maar het verschil blijft: een camping met alles erop en eraan zoals afgelopen nacht voor 20,00 of deze parking. Aan de andere kant een camperplaats met sanitair waar je ook nog kan reserveren! Is dat dan geen camping? 🤔 Het is dus wel vlakbij het centrum waar we op de fiets heen gaan. We komen eerst bij een hele lange winkelstraat vol met schuifelende toeristen en opvallend veel van die ‘hokjes’ met loten voor welke loterij dan ook maar ze zijn razend populair! Het is een wandelgebied dus lopen we braaf met de fiets aan de hand mee met de menigte. Aan het eind komen we op een plein waar we de fietsen stallen en lopen naar de brug  Puente Nueva en zijn dan verrast want wow, dit is niet zomaar een kloof! Hier wordt de stad in tweeën gesplitst door de Tajo de Ronda kloof. Echt dit witte dorp Ronda is spectaculair en uniek! 😍 Hoog op een plateau van een 750 meter hoge berg met ver beneden rivier de Taag.Er is een wandelpad verder naar beneden in de kloof. Ongeveer op de helft moet je toegang betalen en krijg je voor de veiligheid een helm. Helaas loopt dit pad niet helemaal naar het uitzicht wat wij hopen maar de wandeling is leuk en zeker mooi. 😊Verder bezoeken we het Casa Museo Don Bosco. Dit historische pand draagt de naam van een Heilige Italiaanse priester en de oprichter van de Salisianen Don Bosco. Het huis toont de rijke cultuur en geschiedenis van deze regio. Er is ook een prachtig onderhouden tuin bij die uitkijkt over de vallei. Het is zeker een bezoek waard! 😊Elk ogenblik van de dag ziet de kloof er door de lichtval weer anders uit. De Plaza de Toros hier wordt gezien als de eerste arena ter wereld speciaal gebouwd met als doel stierengevechten. Het eerste gevecht zou rond 1785 hebben plaatsgevonden. We twijfelen om het te bezoeken. Mijn lover wil het wel bekijken maar ik ben pertinent tegen. Misschien flauw van mezelf want de recensies zijn prima en er zijn nu geen gevechten. Het is waarschijnlijk een mooi stukje Spaanse cultuur met name omdat er ook een gedeelte is met uitstalling voor paarden, hoofdstellen, kostuums en verdere spullen die men gebruikt bij het stierenvechten. Ik vind het stierenvechten, en ook alles wat daarmee te maken heeft, vreselijk en stel mijn lover voor om alleen te gaan maar dat vind ie niets, ‘Eigenlijk hoeft het voor mij ook niet zo.’ dus we laten de arena voor wat het is. Op een relaxt terras lunchen we, ook dit keer is het allemaal weer zeer smakelijk!Na de lunch fietsen we nog kris kras door de straten van Ronda en gaan dan terug naar de hut. Even siësta! Rond 20.00 uur fietsen we terug naar het wandelpad van vanmorgen. Maar aangekomen bij het laatste gedeelte is dat nu helaas gesloten. ‘Vanaf hier met al die bomen en struiken op de voorgrond kan ik geen foto maken! Ik ga het toch proberen!’ roept mijn vent en glipt langs het hek. 😳 ‘Kijk uit, want aan het huisje waar we vanmorgen de kaartjes hebben gekocht hangen camera’s.’ roep ik hem nog na maar hij is al weg. 😞 Na een klein kwartier is ie terug, ‘Het was het toch niet, jammer!’ roept ie van ver. Voor de 2e keer vandaag klimmen we weer het steile pad terug naar boven. Na nog wat rondhangen op de brug en genieten van de lichtjes die her en der aan gaan fietsen we terug. Ook de donderdag brengen we door in Ronda. We fietsen naar een aantal uitkijkpunten, wandelen door de lange winkelstraat en ja, ik scoor weer een paar schoenen. 🤣 Mijn lover moppert, ‘Wanneer moet je al die schoenen aan? Welke gooi je nou eens weg?’ Dat de schoenen hier in Spanje veel goedkoper, mooier en leuker zijn en ik dus eigenlijk geld uitspaar dat wil er bij hem niet in. 😉 Na nog wat kleine boodschappen bij de Mercadona fietsen we terug naar de hut en gaan een uurtje plat. We zijn versleten! Eigenlijk niet zo gek want we hebben de afgelopen dagen de vaart erin gehad en weinig rustdagen genomen. 😳 De camperplaats hier in Ronda leent zich niet voor een rustdag, we zien ons zelf niet de hele dag hier hangen op deze veredelde parkeerplek dus de volgende dag rijden we door naar Gibraltar. De route gaat voor een groot gedeelte over de bochtige A397. Deze weg staat in de boeken als zeer geliefd bij motorrijders en dat begrijpen we. Ook de vergezichten zijn prachtig! Andalusië vinden wij echt verrassend mooi! 😍Zo’n 115 km verder zien we dan de rots van Gibraltar! Ons doel van deze reis! Ik was er jaren geleden als eens maar mijn lover nog nooit. Er is geen camperplaats in Gibraltar zelf maar wel één direct aan de grens aan de Spaanse kant in La Linea de la Concepción. Mijn lover heeft deze in de TomTom ingesteld. Ik rij en zo bijna bij het eindpunt stuurt het ding me van links naar rechts. Het is rommelig druk op de weg dus opletten. ‘Hou links en neem de afslag.’ zegt de stem. Mijn vent naast me snapt er niets van, ‘Juist aan de andere kant verderop zie ik campers staan.’ Ik kijk vluchtig, ‘Ja, die is het, bij een jachthaven.’ Maar ik moet op de rotonde ook met het verkeer mee dus we volgen TomTom. We zien parkeerplaatsen links en rechts, zou hier dan de toegang zijn? Voor ons krijgt een auto een parkeerkaartje en vervolgens komt de parkeerwacht op ons af. ‘It’s 20 euro.’ zegt ie. Op onze vraag of dit voor de camperplaats is knikt ie heftig van ja en zegt dan kortaf, ‘20 Euro!’ Mijn vent pakt het geld, ik geef het aan hem en het kaartje wordt door hem onder de ruitenwisser gedaan. De kerel zwaait dat we door moeten rijden want de volgende auto staat te wachten. ‘De prijs klopt geloof ik wel maar als we nou nog een nacht willen blijven zouden we dan terug moeten naar hem om bij te betalen?’ vraag ik maar mijn vent heeft geen tijd om antwoord te geven want hoe het kan maar we staan ineens in de drukke rij bij de Douane! Wtf, heb ik nou een afslag gemist?! 😫 ‘Buenas tardes, pasaportes!’ zegt een potige Spaanse  beambte. Dan komt het, ‘Waar zijn die dingen?’ roept mijn lover. 😳 Tsja, die liggen nog in de kluis onder de vloer. De discussie waarom is makkelijk want we zouden de grens nog niet over gaan!! ‘Momento!’ antwoord ik en mijn vent springt naar achteren en weer terug terwijl hij roept, ‘Sleutels!!’  want die heeft hij nodig voor de kluis. Dit leest makkelijk maar in het echt is het eigenlijk hilarisch want mijn lover praat niet alleen vrij hard maar stampt ook hard door de camper. De potige staat ongeduldig te wachten dus ik vraag of ze Engels spreekt om het haar beter uit te kunnen leggen.  Maar daar is ‘Roel Kazan’ al met de tevoorschijn getoverde paspoorten. Ze bekijkt eerst mij grondig, met die van mijn vent loopt ze naar zijn kant en dan zegt ze, ‘Abre la puerta!!’ Mijn vent doet zijn deur open maar dat bedoelt ze niet, de achterdeur van de camper moet open! 😳 Ik zet de motor maar uit want volgens mij gaat dit nog wel even duren. Ze stapt de hut binnen en vraagt dan in het Engels, ‘Two beds?’ Mijn vent knikt en zegt ‘Yes.’ Nou dat is genoeg en ze stapt uit, zwaait ongeduldig met haar arm dat we moeten rijden. Rare vrouw, rare controle, geen idee waar dat over ging. De volgende controle is Engeland. Gelukkig die spreken Engels! ‘Hello!’ zegt een vriendelijke beambte. We laten weer de paspoorten zien en vragen waar de camperplaats is. ‘Not here, you are in Gibraltar!’ 🤔 Ja, dat begrepen wij inmiddels ook! We vertellen over de parkeerwachter en het kaartje. Direct zegt hij; ‘Oh no, he’s there again!’ Het blijkt een oplichter te zijn en hij zal de politie weer waarschuwen. 😡 Verder is de beambte zo vriendelijk om het verkeer even te stoppen zodat wij kunnen keren en daar gaan we, Engeland weer uit en Spanje weer in. Paspoort er nogmaals bij en dan gaat mijn voet op het gaspedaal want als die oplichter er nog staat dan grijpen we hem. Het is even kijken op de rotondes hoe we terug moeten rijden maar dan staan we weer in de buurt bij hem. Verrassen is de beste aanval dus een stuk verder blijf ik wachten en mijn lover springt eruit, op zoek naar de dief! 😡 Nou de vogel is gevlogen natuurlijk. Gelukkig maar want ik ken mijn vent een beetje….🤭 Later kijken we de beelden op de dashcam terug en zien dat hij hetzelfde flikt bij de auto achter ons dus die loopt zo wel binnen in een korte tijd! Het kaartje is trouwens een echt ‘oud verlopen’ parkeerkaartje. Nou letten wel altijd zo goed op en worden toch weer opgelicht! Bah,bah, vervelend gevoel en we proberen maar de humor er van in te zien. 🤣Na een nieuw rondje op de rotonde komen we dan toch op de camperplaats bij de jachthaven terecht. Het is er druk maar een prima plek!We hebben er zin in en gaan direct met de fiets naar Gibraltar. Ik sta al klaar met de fiets als mijn vent nog in een gereedschapskist aan het rommelen is. Geen idee, wat ie allemaal aan het doen is! 🤔 Eindelijk heeft hij het gevonden, ‘Hier stop in je fietstas!’ zegt ie en geeft me twee grote ty-wraps. ‘Wat moet ik hier nou mee?’ vraag ik verbaasd. 🤔 Serieus, dit ga je niet geloven maar die zijn voor de oplichter. ‘Als we hem zien dan grijp ik hem en doe jij die dingen om! Dan bellen we de politie!’ 😳 Echt, soms denk ik wel eens! 🤣 De discussie over het hoe en waarom is langer dan gewoon opstappen en hopen dat die oplichter er niet meer staat dus we vertrekken. Natuurlijk is de vogel gevlogen, waarschijnlijk zijn geld uitgeven aan drank of drugs of beiden. 😡

Het is grappig om op de fiets de grens over te steken, met het paspoort in de hand. Spanje uit en Engeland in. Er is een vliegveld in Gibraltar, de startbaan loopt letterlijk van de zee aan de ene kant van de landtong tot aan de zee aan de andere kant. Auto’s en ander gemotoriseerd verkeer gaan sinds een paar jaar door een tunnel bij het eind van de landingsbaan maar fietsers en wandelaars moeten dwars over de landingsbaan! Het is echt vreemd als er een vliegtuig aankomt en de slagbomen dicht gaan. Zo voor onze neus landen de vliegtuigen.De hoofdstraat van Gibraltar is leuk! Uiteraard met de nodige winkels met prullaria, pub’s, terrassen en veel borden met reclame voor ‘Fish and chips’.Deze kerel viert zijn eigen feest, hij wist alleen niet meer waar het feest was! 🤣Autonummer 1 schijnt van de gouverneur te zijn, nummer 2, geen idee. We fietsen terug naar de camperplaats. Op de hoek hebben we daar een restaurant gezien waar we gaan eten. De bediening is zo vreselijk traag, echt niet mooi meer! 😫 Het eten maakt alles goed want we hebben heerlijke spareribs! Dan is het alweer zaterdag! Gisteren op een terras kwamen we in contact met een Engels stel dat in Gibraltar is gaan wonen. Hij is militair. Ze hebben ons wat leuke tips gegeven. Zo kunnen we op de fiets het schiereiland rond, het is eenrichtingsverkeer, slechts 6 kilometer en de tunnels zijn goed te doen. Daar starten we dus mee, we fietsen weer over de grens en het vliegveld. Wat een leuke route! We passeren een klein strandje waar we lunchen en gaan weer verder. Er volgt nog een strand en uiteindelijk zijn we terug in het centrum. Dan gaat het naar het gebeuren waar we toch ook wel hier zijn, namelijk: de apen! 😊 Bij de ticketverkoop is het druk, het duurt zeker een uur voordat we in de lift naar boven zitten. De vorige keer dat ik hier met mijn ouders was waren de apen zeer nieuwsgierig en kwamen direct op je af. Ze grepen brillen, horloges, oorbellen en tassen. Dus terwijl we in de rij staan doe ik mijn sieraden al af en geef mijn vent de nodige aanwijzingen waar hij op moet letten. Boven aangekomen stappen we uit de lift en zien gelijk al een aapje zitten. Het dier zit met zijn snuit in de zon en kijkt niet op of om. ‘Let maar op hoor!’ waarschuw ik mijn vent. Maar ook de volgende apen zijn niet in mensen geïnteresseerd en gaan gewoon hun gangetje. Hoe gek is dat! 🤔 We wandelen in het rond en beginnen het dan te snappen, althans dat denken we,  want op veel plaatsen net buiten het zicht ligt neergelegd eten zoals groenten en fruit voor de apen. Ja, waarom zou je met een vol buikje op jacht naar een tas of zo gaan? De lol die we hebben is er niet minder om, het blijft genieten om te zien hoe ze heen en weer wandelen en in takken slingeren.  Bij ons toegangsticket zit ook een entree voor de grotten en een hangbrug. Op de laatste was net een fotosessie aan de gang. Ik heb medelijden met het arme model met haar hoge hakken op de bewegende hangbrug. 😳 Daarna wandelen we helemaal naar beneden en met vermoeide voeten en een droge keel schuiven we gelijk op een terras.  De menukaart ziet er goed uit maar we kiezen toch voor de Fish and Chips die buiten staan aanbevolen. Na zo’n lange dag is het heerlijk uitpuffen hier op het terras en het eten is goed! 😊 Dan zoeken we de fiets op en rijden terug langs het vliegveld en over de grens. We zijn weer in Spanje! Ook hier vinden we de camperplaats niet aanlokkelijk voor een rustdag dus na twee vermoeiende dagen gaan we weer door! Het zijn gelukkig niet veel kilometers, ongeveer 48,  want de rit gaat naar Tarifa. Deze stad ligt aan de Costa de la Luz en de straat van Gibraltar, tegenover de kust van Marokko en het is de meest zuidelijkste stad van het vaste land van Europa. Door de constante wind van de Atlantische en de geweldige golven is dit een paradijs voor windsurfers en kiteboarders. Er zijn veerdiensten tussen Tarifa en Tanger. Door de relatief korte oversteek (14 km) zijn er regelmatig mensen die illegaal de oversteek wagen. Er zit een camperplaats en ons plan is om hier een paar dagen rust te pakken. Echt, we komen aanrijden en overal in het dorp staan campers! Bij de Lidl, achter een benzinestation en geparkeerd in de straten. We vinden de camperplaats, besluiten die te doen en voor slechts 8 euro staan we. Er zijn voorzieningen zoals water en dump maar verder is het een troosteloze bende. Misschien ligt het aan mijn vermoeide brein maar wat een zooi! Er staan verschillende campers al zo lang dat het gras er omheen is gegroeid. Het heeft niets aantrekkelijks maar wat verwacht je voor 8 euro….🤔 Alhoewel de reviews niet slecht waren, het is maar net hoe je beleving is. Die van mij is rap want ik ga hier absoluut geen rustdagen houden! 😊 We wandelen naar het centrum en dat is absoluut heel erg leuk! Op deze 1e Pinksterdag vallen we gelijk in een processie. Er is veel volk op de been en de terrasjes zitten vol. We eten een heerlijke net vers gemaakte paella en tonijnsalade  en na de sangria is mijn humeur beter!

Het is jammer van de snoeiharde wind die de temperatuur onaangenaam fris maakt. Het laatste stuk terug naar de camper gaat langs het strand en we worden gezandstraald. Terug in de hut besluiten we om morgen verder te rijden want we vinden niet alleen de camperplaats mistroostig maar het weerbericht voorspelt wederom een snoeiharde wind. Het waait inmiddels zo hard dat de dakluiken, ramen en deur niet open kunnen omdat we vrezen dat ze eraf waaien! 😳 De hele avond en nacht schudden we heen en weer, dat heeft dan wel weer wat! Alsof we op zee zitten zo’n gevoel. Ik heb flink wat informatie over de Costa de la Luz in mijn aantekeningen en het plan is om een aantal plaatsjes te bekijken. Voordat we Tarifa verlaten stoppen we bij de Lidl voor een paar boodschappen en tanken LPG  bij het tegenover gelegen tankstation. We zijn er klaar voor! Lang verhaal kort: we zien vandaag verschillende plaatsen: Bolonia, Vejer de la Frontera, Barbate en Conil de la Frontera en ik vergeet er misschien nog een paar maar allemaal weren ze campers! De camperplaatsen die we zien vinden wij niet aanlokkelijk. Dat komt ook door de wind die nog steeds hard waait en het zand overal doet opwaaien. Deze kilometers nu terugrijden of morgen? Zo komt het dat we rond 16.00 uur wederom de mistroostige camperplaats in Tarifa op rijden. Soms zit het mee en soms zit het tegen zullen we maar zeggen. 😞 Het was een mooie rit dat zeer zeker! Prachtige stranden, rotsen, duingebieden, vele bomen zoals parasol-dennen en pijnbomen, velden met zonnebloemen en kleine dorpjes. Met een wijntje praten we de dag na. ‘Hoop gezien maar ook weer niet gezien.’ stelt mijn lover. De wegenkaart komt erbij en we besluiten om morgen naar Manilva te gaan. Het is een kleine, voor ons onbekende plaats, en daar ligt camping Bella Vista. We rijden dus terug, zien Gibraltar weer in de verte liggen en rijden dan na een kleine 65 kilometer de parkeerplaats van de camping op. Een vriendelijk receptioniste vertelt ons dat er nog plek is en met een briefje met daarop de vrije nummers lopen we de camping over. Die is gelukkig niet al te groot, heeft direct toegang tot een super mooi strand met een strandbar binnen handbereik 😉 en er is ook nog een zwembad! We kiezen plaats 137 en lopen terug naar de dame. ‘How many nights?’ vraagt ze terwijl ze onze paspoorten pakt. ‘Three or four.’ zegt mijn vent. Dan weet ik weer waarom ik van hem hou:  hij kent me! 😍 Het zijn precies de dagen die we nodig hadden: even niets hoeven! ‘s Morgens wandelen we naar de kleine jachthaven, doen koffie/thee en brengen de middag met een sangria-tje op het strand door. Zaterdagmorgen zijn we er klaar voor en trekken verder langs de kust richting steden als Marbella en Torremolinos. In San Pedro de Alcantara gaan we eraf. Hier zit namelijk een Nederlandse supermarkt met de klinkende naam Attent Holandes. Altijd leuk en lekker! 😊 Terug in de hut ruimen we de boodschappen op. ‘En nu? Jij of ik achter het stuur?’ vraag ik hem. Mijn lover kijkt me aan en zucht; ‘Zal ik je eens wat vertellen, ik weet niet hoe het met jou zit maar ik heb totaal geen zin om weer een stad te verkennen. De afgelopen dagen zijn me prima bevallen. Misschien heb ik wel teveel gezien.’ 🤔 En zo lieve lezers pakken we de wegenkaart er maar weer eens bij! 😊

Vanuit Roquetas gaan we op pad. Het is jammer dat we moeders en Jan hier volgende week niet treffen maar ons schema sluit net niet aan. Misschien nog op de terugweg. 😊 Bij El Eljido gaan we na nog even supervoordelig getankt te hebben de bergen in, de wegen zijn goed en de uitzichten mooi. De wegnummers wisselen elkaar af, A358 komt tot Berja daar wordt het de A347. Soms is de bergweg smal en toeteren we uit veiligheid voor de bocht. Na de lunch gaat het verder en uiteindelijk komen we weer op snelweg A92 die ons naar Guadix voert.  Bij La Calahorra zien we van verre al een enorme burcht, eigenlijk in de middle of nowhere. Ook vanaf hier is het zicht op de Sierra Nevada prachtig. De besneeuwde toppen in de verte en een heldere blauwe lucht. 😊 Guadix ooit gesticht door Julius Caesar staat door mij genoteerd om de grotwoningen. We zien op de laatste honderden meters hier en daar al gaten in de rotswanden. Het schijnt het grootste nog bewoonde grottengebied (2000 grotten en 3000 mensen) in Europa te zijn. Tijdens de reconquista vluchtten de Moren naar de grottenstelsels om zich te verstoppen aan de voet van de Sierra Nevada. Nadat de meeste gerestaureerd werden begonnen de bijzondere huizen opnieuw bewoners te trekken. Net naast het centrum is een grote parkeerplaats waarvan een gedeelte bestemd is voor campers. Er staan er een aantal en wij parkeren ook. Vinden we het wat? Ik zie mijn vent twijfelen. 🤔 Op zich is het ook wel verbazend want het is een plek waarbij vermeld staat dat campergedrag niet is toegestaan maar de aanwezige Nederlanders zitten onder een uitgedraaide luifel en liggen in zwemkleding te zonnen in een ligstoel naast een vol wasrek. Tsja, ik zeg er niets over maar denk er heel veel van. 🤣 Verder oogt de parkeerplaats ook rommelig en vies, iets verderop vinden we een kapotte handtas met wat muntgeld erin en een paar damesschoenen. Mijn grapje, ‘Nou die is uit haar pumps gereden!’ is niet leuk want mijn lover geeft geen glimlach. ‘Ik kijk het straks aan maar vind het niet veel.’ zegt ie. 😳  Onze afspraak is dat als een van ons het niets vindt dan zoeken we iets anders. Maar dat voor straks. Eerst de grotwoningen! Het is vandaag warm en we lopen puffend omhoog door het centrum op weg naar de Barrio de las Cuevas. Het is bijzonder! Een oud baasje heeft een woning opengesteld voor publiek.  Om mensen te ‘lokken’ heeft ie een lekker deuntje Spaanse muziek opgezet. In de ruimte is het heerlijk koel. De entree is gratis maar hij vindt het leuk om een glas wijn met ons te drinken en of we dan een fles kopen. Of zelfgemaakte honing. Ook heeft hij wat souvenirs in een als winkel ingericht hoekje van de woning. Na afloop bedanken we hem en klimmen verder omhoog voor het uitzicht. Het lijkt een beetje op Lord of the Rings. Over de ongelijke keitjes en trappen met hele grote treden lopen we vervolgens door de smalle straatjes terug naar beneden. Bij het pottenbakkersmuseum zie ik een mooie Spaanse kruik. Voorzichtig informeer ik naar de prijs. Dan ontstaat er verwarring want ik vraag het in mijn beste Spaans dus krijg mijn antwoord ook in een mompelend Spaans ‘Cinco.’ 🤔 ‘Zegt hij nou vijf of vijftig?’ overleg ik met mijn vent. De kerel mompelt nog eens en steekt vervolgens vijf vingers op. En echt, het is dus slechts 5 euro voor dat mooie ding! Serieus, ik kan me dan zo lucky voelen! 😍  Dan door naar het centrum waar we op een terras op het centrale plein, Plaza de la Constitución, bezweet neerploffen voor een drankje. Terug bij de camper is mijn lover er al uit, ‘Ik heb net op het terras even op de camper-app gekeken en slechts 8 km verderop in Marchal is een nieuw aangelegde camperplek.’  Zo rijden we weg en even later komen we op de plaats waar al vier campers staan en een busje met een daktent.Het ziet er prima uit, er zijn zelfs voorzieningen zoals water. Het uitzicht is mooi, in de verte zien we een aantal grotwoningen. 😊 ‘Beter dan die maffe parkeerplaats daar.’ zegt mijn vent om te vervolgen, ‘Hier kan ik tenminste ook een steak op de BBQ gooien.’ Ik vind het prima, dan hoef ik alleen maar aan te schuiven. 😊 Donderdagmorgen rijden we door naar Granada en komen op Area Camper El Cortijo terecht. In de reviews vinden sommigen deze te duur omdat er geen sanitair is. Dat boeit ons niet want 9 van de 10 keer maken we daar toch geen gebruik van. Voor ons is deze doorslaggevend omdat de ligging perfect is. Met de fiets zijn we in nog geen kwartier in het centrum. Eerst gaan we naar Sacromonte. Deze wijk heeft een lange traditie van flamenco door de Spaanse zigeuners. Ook heeft het heel veel steile straatjes! 🤣 Allemachies, zelfs met de trapondersteuning is het aanpoten om boven te komen. En echt, naar beneden stap ik soms af omdat ik bang ben dat mijn remmen het begeven. 😳 Laat ik voorop stellen dat je deze wijk niet over mag slaan. We lunchen op een klein terras en fietsen/wandelen door de wijk. Maar zoals in de gidsen staat dat je uren door de smalle straatjes kan dwalen….Wij hebben het vrij snel gezien maar dat ligt wellicht aan ons. 🤔 Via weer een hele steile afdaling komen we in het centrum waar we de fietsen bij de kathedraal parkeren. De Alcaicería markt doet ons aan Istanbul denken. Smalle steegjes en Oosterse prullaria. Hoe je ook door het centrum loopt ergens kom je wel weer op een groot plein vol met restaurants en terrasjes  terecht. Eind van de middag zijn we terug bij de hut, even pauze en vanavond doen we niets meer! Natuurlijk willen we graag het Alhambra bezoeken maar de kaarten zijn lang van te voren al uitverkocht. We hebben geprobeerd om dit in ons reisschema aan te passen maar helaas.  Nou, we hebben geen reden nodig om terug te komen. 😉 Zelfs de dure kaarten met privé gids zijn allemaal vergeven. Mijn vent blijft het proberen en doet nog verschillende pogingen via de website maar het mag niet baten. Komt bij dat de kaarten allemaal op naam en paspoort/id-kaart staan dus een ‘No show’ komt helaas niet opnieuw in de verkoop.  Uiteraard zien we het indrukwekkende gebouw aan de buitenkant. Zelfs een aantal keren want we raken elkaar daar kwijt op de fiets. En dat is dan weer een man-vrouw ding want uitleggen aan elkaar waar we staan is lastig hoor! 🤨 ‘Ben je langs een poortje gefietst?’ tettert mijn lover door de phone. ‘Man, ik heb geen idee, ik trap me te blaren in die hitte!’ 😳  Uiteindelijk sjees ik weer naar beneden waar hij staat en beklimmen we daarna dezelfde klim, wederom langs de buitenkant van het Alhambra, omdat dat toch de juiste richting is! 😡 De volgende dag bezoeken we de rest van het grote centrum, lunchen veel te veel in een smal straatje en op de terugweg naar de hut stoppen we nog bij Nevada Shopping Mall, een mega groot winkelcentrum. Hier doe je niet zomaar een rondje want Wow, het is echt groot! Laten we hier nou ook een kappertje voor mijn vent vinden dus die kan gelijk even onder het mes. 😉 Echt, we zijn versleten van deze 2 dagen Granada, wat een city! Het blijft heel jammer van het Alhambra maar volgende keer beter. Voor nu hebben we de route omgegooid. Alleen de route hoor, niet deze muurtjes van de dump op de camperplaats die een half uur voor ons door 1 (!) camper omver gereden waren. 😳 Neeee, ik was het niet….😊De bedoeling was eerst een paar dagen terug naar de kust en dan vanuit Malaga opnieuw omhoog naar Ardales. Daar willen we de Caminito del Rey gaan lopen. Ook hier is het heel druk met boekingen en nu wil het dat we voor aanstaande zondag nog 2 plaatsen hebben kunnen bemachtigen. Dit pad heet zo omdat in 1921 de koning van Spanje het bezocht en bewandelde. De aanleg begon rond 1901. Het pad werd voornamelijk gebruikt door medewerkers van de elektriciteitscentrales van Gaitanejo en El Chorro. Het kwam in verval toen het Koningspad haar functie verloor en werd in 1992 gesloten. Waaghalzen betraden het pad toch, sommigen werden bestraft en er zijn er zelfs die ongelukkig de dood vonden. In 2014 begon de restauratie en in maart 2015 werd het vernieuwde pad geopend. We gaan nu dus rechtstreeks naar Ardales. Het zijn ongeveer 145 kilometers en aan het begin van de middag staan we bij de camping aan de noordkant. Het ding is helemaal vol dit weekend! Een stukje terug hebben we op een bergkam verschillende campers zien staan. Je begrijpt, wij gaan daar ook staan. Wat een wereldplek voor 0 euro! 😍 Na het installeren verkennen we de bustijden en bekijken de route/uitleg van het ticket nogmaals. Er is een noord- en een zuidkant. De wandeling door de kloof van Gaitanejo gaat alleen van noord naar zuid en de start is ongeveer 4 km vanaf de noord parkeerplaats. Pendelbussen rijden af en aan. Voor slechts 2.50 euro mag je de hele dag mee. Mijn lover kan dit gerust net voor de wandeling ontdekken maar ik vind het dus prettig om de voorbereiding te doen. 😊 Zo wandelen we ons zondagmiddag al een beetje warm op weg naar de bus waar we tien minuten later bij restaurant El Kiosko weer uitstappen. Hier is het verzamelpunt waar we wachten op de gids. 15.00 Uur is onze verzamel- en vertrektijd en gaan we in een groep van zo’n 20 mensen met onze Engelstalige gids op weg naar de route. De totale lengte van de wandeling is 8 kilometer maar het wandelpad zelf is ongeveer 3 kilometer lang, voornamelijk paadjes van 1 meter breed, soms een soort houten vlonders en trappen en dat 100 meter boven de rivier/kloof. Ik vind het best een beetje spannend want heb een ietsiepietsie last van dieptevrees. Zo lang er een hek staat boven een afgrond dan heb ik geen probleem maar is dit er niet…😞 De wandeling is ronduit schitterend! Is het eng? Nee, want het is veilig en goed georganiseerd. Zo krijgen we ook een helm en een radio zodat we de gids kunnen horen. Per dag trekken 2000 mensen over dit pad! Daar merk je niet heel veel van omdat er een strak tijdschema is om te starten. Zie het een beetje als een skilift: het lijkt heel druk maar eenmaal boven dan valt het mee. Ik heb in mijn mountainbike tijd engere paden gehad dan deze vandaag en gelukkig niet zo erg als het oude pad waarvan we soms nog stukken zonder reling onder ons zien liggen. 😳 Echt, het is vooral genieten van alle mooie uitzichten om ons heen en met een basisconditie kan je je prima redden. Er loopt overigens ook een spoorlijn door hetzelfde dal. En natuurlijk gaan mijn gedachten soms weer op de loop want in een groep heb je altijd bepaalde types: de zielige zoals deze Nigeriaan met hoogtevrees met een verveelde Poolse vriendin met een glitterblouse. Ze helpt hem niet maar plukt aan haar haar of maakt alleen selfies. 🤨 Een stelletje bang dat de ander wegloopt 🤣 en er is ook altijd een type dat voorop loopt bij de gids! Juist: mijn vent! 😉 Laat ik mezelf niet vergeten: er is ook altijd een nieuwsgierig type die met iedereen babbelt terwijl ze hen op verzoek fotografeert. 🤣 Toch wel diep hier…. , even de oogjes maar dicht. 😉 Rond 19.00 uur stappen we weer uit de bus aan de noordkant en lopen terug naar de camper! Hebben we dan 4 uur gewandeld? Nee, zeker niet. De wandeling van het verzamelpunt naar het begin van de kloof en het uitdelen van de helmen en verdere informatie duurde al een uur. Over de kloof hebben we ongeveer 2 uur gedaan. Na de kloof ben je er nog niet en moet je nog een flink stuk wandelen om bij de uitgang aan de zuidkant te komen waar je verschillende marktkraampjes vind om iets te drinken of eten te kopen. Zoals dit heerlijke koude ijsje. Vandaar is het dan nog een stuk naar de pendelbussen. Het was een geweldige middag, we hadden dit absoluut niet willen missen! Na de douche schuiven we een pizza in de oven en kijken tv waar het op deze dag na het songfestival alsmaar  blijft gaan over die blauwe springende dwaas. Echt, die gast kan je toch niet serieus nemen met zijn stuntkabouter en vogel Appie! 🤣 Ik was er toch al geen fan van en na dit songfestival-incident al helemaal niet meer. 🤭 En door! 🤣 De wegenkaart en mijn  aantekeningen leggen we op tafel en plannen de route voor de dag van morgen, maandag, dag 60 van onze trip. We blijven in Andalusië waar we een aantal Pueblos  Blancos gaan bezoeken. 😊