De Seychellen bestaan uit verschillende eilanden, wij varen de haven van Victoria op het hoofdeiland Mahé binnen. 
De temperatuur is hoog en opvallend en de luchtvochtigheid hier: we zijn echt op een tropisch eiland! 😊 In plaats van 10.00 uur gaan we rond 16.00 uur pas aan wal waar we worden ontvangen door een band met danseressen. 
We hebben een auto gehuurd maar door de vertraging loopt alles anders. Uiteraard is het verhuurbedrijf door ons op de hoogte gebracht. De medewerker is er al wel maar de auto moet nog komen. Een uur lang vertelt de kerel ons, ‘It’s coming!’ 😡 Dan kunnen we eindelijk op pad. Ze rijden hier links en de wegen zijn smal. Met daarnaast diepe geulen waar het regenwater na een tropische bui weg kan stromen. 
Het is goed uitkijken en gelukkig is de max snelheid veelal maar 40 km. Omdat we niet in het donker willen rijden maken we voor nu een kleine ronde met als laatste stop het toeristische strand Beau Vallon Beach. 
Er is een leuke strandtent waar we een drankje doen. Terug aan boord gaan we boven ‘buffetten’ want we zijn te laat voor het diner. Het blijft wennen qua tijd zo’n eerste en tweede zitting. Het eten is overal goed dus we klagen zeker niet! 😊 Op dek 11 in de buitenlucht is het nog zweten, de temperatuur is hier dag en nacht bijna gelijk: tussen 26 en 28 graden! De Sinfonia blijft een nacht over op de Seychellen en aangezien we morgen vroeg op pad willen gaat het geen latertje worden. Het eiland is niet heel groot en we rijden het helemaal rond. Om van oost naar west te komen nemen we de wegen door het dicht beboste binnenland. 
Verdwalen is volgens ons niet echt mogelijk. Aan de kust staan vooral veel en hele grote resorts. Is er veel over Mahé te vertellen? Het is prachtig met hagelwitte stranden, 
diepblauwe zee, palmbomen
en een overweldigende groene natuur. Onderweg een tropisch buitje om het groen te houden, afschrikwekkende prijzen zoals 3 thee voor 20 euro, 
maar een heerlijke vis met een enorme portie frites en drie drankjes als lunch voor ook 20 euro, 
zwemmen in de Indische oceaan, weer een drankje onder een palmboom en een marktje met groenten, fruit en prullaria. 
Opvallend is het enorme aantal drankwinkels op dit eiland! 🤔 
Men geniet op deze zondagavond met elkaar van het buitenleven maar misschien doen ze dit ook wel iedere dag, we hebben geen idee! 
Gebeurde er dan vandaag echt niets geks? Ja zeker wel! We zijn op een verlaten stralend wit strand in zee, moeders blijft voorzichtig uit de buurt van de hoge golven maar mijn lover en ik springen er door heen. Echt een hele hoge golf slaat ons ondersteboven. Proestend komen we boven, ‘Ik ben mijn bril kwijt!’ roept mijn vent. 😳 Voordat ik iets kan antwoorden komt de volgende aan en verdwijnen we weer helemaal onder. Als we staan en elkaar zien kijkt hij hulpeloos in het rond, ‘Mijn bril, mijn bril!’ Om vervolgens te roepen; ‘ Volgens mij heb ik hem, ik voel hem!!’ Hij gaat onder en komt boven met de bril! Wat een mazzel kan een mens hebben! 😊 Als we terug het strand oplopen zijn er voorbereidingen voor een bruiloft aan de gang. 
Bij ons aan boord zijn ook drie stelletjes die op de Seychellen zijn getrouwd. Door de vertraging had dit nog wel wat voeten in de aarde maar gelukkig bleef meneer pastoor op ze wachten. De kerst wordt ook al voorbereid. Gek hoor, bij 28 graden. 
De volgende haven voor twee nachten is op het eiland Mauritius, Port Louis. Apart is deze brief met informatie die we in de hut krijgen. 🤔
Ook hier hebben we een auto gehuurd en ook nu is het weer een dingetje om deze te krijgen. De autoverhuur is ongeveer 4 kilometer verderop in het centrum. Natuurlijk op Mauritius ook de gebruikelijke verwelkoming. 
Hier staan gewoon airconditioners op het haventerrein. Hoezo wij energie besparen thuis, maar toch wel lekker: even de oksels drogen…. 🤣
We lopen eerst van het haventerrein af en dan krijg je de taxi’s. Omdat het erg warm is en best ver lopen besluiten we om er 1 te nemen. Mijn vent gaat dus onderhandelen over de prijs. Het is lastig dit keer want veel chauffeurs bieden dagtochten aan en hebben geen zin in een korte rit. Uiteindelijk na even heen en weer vragen is er 1 die toch besluit het te doen. Bij de verhuur staan wat wrakken. Het verkeer schijnt hier toch wel anders te zijn. Gelukkig hebben we alles goed verzekerd. 😉
Mauritius is een stuk groter met erg drukke wegen (men rijdt ook links) en veel files. 
We hebben geen internet, er is geen telecomwinkel te bekennen waar we een simmetje kunnen kopen en borden met plaatsnamen ontbreken dus we gokken de richting aan de hand van een papieren kaartje van het eiland. Hoe deden we dit vroeger? 🤨 Op internet heb ik een aantal bezienswaardigheden gevonden. We beginnen in het binnenland en wel de theevelden van Bois Cheri. Er is een theemuseum, theefabriek en een restaurant waar we, tegen een acceptabel bedrag, een heerlijke lunch hebben. 
Vandaar rijden we door naar het meer van Grand Bassin, een heilige plek voor Hindoeïstische pelgrims voorzien van tempels en twee enorme beelden van Hindoegoden. 
Helaas is het weer wat omgeslagen en rijden we op deze hoogte in de bewolking. De volgende stop is bij de Alexandra Falls. 
Als we op de parkeerplaats bij de waterval de auto uitstappen spotten we gelijk deze aapjes. 
De kleine rakkertjes zitten in de bomen en wagen zich af en toe watervlug op het gras om vervolgens weer de bomen in te vluchten. Het binnenland van Mauritius is ruig en groen en bestaat uit bergen met Jurassic park-achtige begroeiing, dit is vooral hier in het Black River Gorges National park goed te zien. 
Via Chamarel komen we terug bij het strand van Le Morne in het zuiden. 
We rijden langs de kust omhoog tot het strand van Flic en Flac. Men zegt dat de zonsondergang hier het mooist is. Ook hier aan de kust zijn weer veel grote resorts te vinden. De auto wordt geparkeerd en als we op zoek gaan naar een terras om iets te drinken zien we Jolanda en wat vrienden van haar zitten. 
Hoe toevallig is het dat je elkaar ook hier weer tegenkomt. Zij hebben een dagexcursie gedaan en wachten ook op de zonsondergang. 😊 
De volgende dag doen we de andere kant van het eiland, het noorden. Grand Baie is een grote toeristische plaats met net buiten het centrum een flink shoppingcentre in kerstsfeer. 
Het is aardig om wat rond te kijken maar we krijgen nog geen wow-gevoel van dit eiland. 
De stranden zijn in vergelijking met de Seychellen een stuk minder mooi. Weinig zandstrand en het zeewater ziet er niet echt aantrekkelijk uit. 
Op een terrasje aan het water drinken we wat en rijden dan terug naar Port Louis. Moeders brengen we eerst aan boord en rijden dan de auto terug naar het verhuurbedrijf. Mijn vent en ik lopen de ongeveer 4 kilometer terug naar de haven. Het is ontzettend warm maar wat een beleving om in de hectische drukte terug te wandelen. We lopen langs wat Hindoe tempels. 
Net voordat we het haventerrein op lopen zien we dat er op een groot sportveld weer een healing aan de gang is. Gisteravond was er ook al een.
Rond 18.00 uur varen we weg en maken ons op voor de White night party. Helaas vergeten foto’s te maken want het viel echt tegen! 😪 
Zo druk en goed het entertainment in het begin was zo saai is het nu aan het worden. 
Wellicht ligt het ook aan de duur van de reis en zijn mensen moe van de dagen aan de wal maar er is ‘s avonds steeds minder volk op de been. Wij vermaken ons toch wel: hebben ons praatje tijdens het diner met de twee andere Nederlandse stellen en eindigen meestal in de Manhattan of het casino. En daar is ook híj weer te vinden: de Italiaan. De eerste avond na zijn quarantaine zitten we als vanouds naast elkaar aan de Black Jack tafel. ‘Where is your husband?’ vraagt hij en ik leg uit dat die ergens ‘rondzwerft’. Het heerlijke van cruisen vind ik dat er voor een ieder iets is. Overdag ligt mijn vent in de schaduw en moeders en ik wisselen zon en schaduw af. We gebruiken de maaltijden gezamenlijk. Maar daarna kan het zomaar gebeuren dat hij en ik ook niet de hele avond bij elkaar zitten. De Italiaan kijkt me wat meewarig aan, ‘So my darling, he left you all alone.’ In het kort: de casanova denkt zijn kans te zien en als een gentleman ontfermt hij zich over de, naar zijn mening, desperate housewife die zo alleen gelaten is door haar husband. De doos met trucjes gaat open en hij probeert me gewoon te versieren! 😳 Als we later op de avond in de Manhattan de dansvloer aflopen en hij me op een barkruk hijst zegt ie met donkere stem; ‘Come to my room darling!’ Op dat moment verschijnt mijn husband dan eindelijk op het toneel. De korte versie voor het blog: we hebben de casanova een beetje geplaagd en op weg terug naar het casino een aanbod gedaan, zeg maar een ‘an offer he can’t refuse’: We gaan gewoon allebei mee to the room….🤭 Laten we het maar op een misverstand wegens de taalbarrière (we spreken Engels en Duits door elkaar) houden maar hij herinnerde zich ineens dat hij met vrienden had afgesproken, ‘I forgot, I promiss to play cards with my friends….’ En weg was ie. Hij liep zo snel op zijn Italiaanse stappers dat het vuur bijna uit het tapijt kwam.🤣 Mijn lover en ik hebben hem de volgende avond uitgelegd dat we hem een beetje geplaagd hebben. Het is een aardige vent en hij ziet er nu de humor wel van in maar blijft toch volhouden, ‘For you my darling, I even learn Dutch!’. Grappig want als hij ons ziet dan roept ie in zijn beste Nederlands de eerst geleerde zin; ‘Mij niet appen!’ 😉 Het blijven dus nog spannende dagen op weg naar Kaapstad! Persoonlijk denken wij dat Italië er een nieuwe kaartkampioen bij gaat krijgen. 🤣
Dan het volgende eiland, Réunion. Het is een Frans eiland, EU dus dank zij Neelie Smit-Kroes eindelijk weer internet zonder krankzinnig hoge kosten! Moeders gaat niet mee vandaag, ze is moe en wil het rustig aan doen. Mijn vent en ik gaan dus alleen op pad. De Sinfonia ligt in de haven van La Possession. We hebben weer een auto gehuurd en kunnen die ophalen in Le Port, zo’n 7 kilometer verderop. Ook nu is het lastig een taxi te krijgen. Zeker omdat er maar twee staan en men ook hier hoopt meer te verdienen dan een kort ritje. De chauffeur weigert om ons mee te nemen. De MSC heeft een shuttlebus rijden maar dat is helaas geen optie want die gaat richting het strand. Aan een agent die bij zijn motor staat vraag mijn vent hoe we bij de autoverhuur kunnen komen. ‘Take a taxi!’ zegt de agent laconiek. Roel vertelt dat de chauffeur weigert en dan legt de agent uit dat dit niet de bedoeling is omdat het niet mag. Hij gebaart dat we achter hem aan moeten lopen terug naar de taxi. Jullie snappen het waarschijnlijk al: het is allemaal een misverstand van de chauffeur, natuurlijk kunnen we instappen en brengt hij ons graag naar de autoverhuur! 🤣 
Het eiland Réunion is prachtig! Het heeft drie cirques die ooit gevormd zijn door instorting van de vulkaan Piton des Neiges. Deze cirques vormen nu spectaculaire berggebieden met ruige pieken en hoge passen. Wij rijden via een 25 kilometer lange smalle kronkelige weg met zeker 148 haarspeldbochten (we hebben ze geteld 😊) 
naar Cirque de Cilaos bij het gelijknamige plaatsje Cilaos. Dit gebied staat bekend om zijn vele wandelmogelijkheden. 
We lunchen in het kleine stadje en rijden dan via dezelfde bochtige weg terug naar beneden. ‘Wat mij betreft hadden ze er op Mauritius 1 dag van kunnen maken en hier 2!’ verzucht mijn vent. Ik ben het helemaal met hem eens! Er is veel te ontdekken op dit best wel grote eiland. Door tijdgebrek en de afstand laten we Piton de la Fournaise, één van de meest actieve vulkanen ter wereld en de bekendste bezienswaardigheid van Réunion, voor wat het is. We komen hier vast nog eens terug! Via de kustplaatsen St. Giles les Bains 
en Saint Paul rijden we terug naar Le Port. Samen met nog een ander stel, dat ook een auto heeft gehuurd, krijgen we een lift van een medewerkster van het autoverhuurbedrijf naar de haven, weliswaar tegen een kleine betaling maar het scheelt weer een onderhandeling met een taxichauffeur. 😉 Vanuit de shuttlebus bel ik moeders maar even dat we er aan komen. Lekker dat Europese gratis bellen.
De Sinfonia zet koers naar Durban, we hebben drie zeedagen in het verschiet. 😊 Ik doe de deur van de cabin open en schrik me rot. Tippie heeft een krokodil neergelegd met een ijsemmer tussen z’n kaken….
Toen ik thuis de planning van de route door nam heb ik me niet helemaal gerealiseerd dat we ook in wateren zouden komen die onveilig zijn. Op maandag, de eerste zeedag, komt er ‘s middags een snel klein scheepje naast de Sinfonia varen en bewapende mannen stappen aan boord. Dit gebeurde vrij vlot en weinig passagiers hebben dit gezien, wij helaas ook niet. Er zijn 16 zwaar bewapende Israëlische kerels gekomen om ons tegen piraten te beschermen. De Sinfonia zal op weg naar de Seychellen langs Jemen en Somalië varen. De doorgang tussen die twee ‘schurkenstaten’ is maar enkele kilometers. 
De dekken waarover je buiten helemaal kan rond wandelen, dek 6 en dek 12, worden daarom nu na 19.00 uur afgesloten. 
Wij zitten op dek 7 en als we die avond naar bed gaan en uit het raam naar beneden kijken blijkt ook het buitenlicht uit te blijven. Het is vreemd om te weten dat beneden ons bewapende kerels de wacht houden. De volgende dag is er overdag ook security op dek 12. 
Zij scannen de omgeving af en staan in verbinding met de bewapende eenheid op dek 6. Mijn lover en ik lopen een rondje over het bovenste dek en omdat de security vriendelijk gedag zegt spreek ik hem aan. ‘Can I ask you something?’ 
In het gesprekje dat volgt krijgen we te horen dat er hier enkele dagen terug nog een poging was om een schip te enteren. De piraten komen met vier tot vijf bootjes, zijn vaak razendsnel en proberen aan boord te komen om passagiers te gijzelen en zodoende hun eisen kenbaar te maken: losgeld. Voor nu hebben we geluk want er staat een super harde wind met flinke golven, dat maakt het voor de kleine piratenbootjes extra moeilijk.
om ons ‘s avonds op de dansvloer bij Manhattan, in het casino 
of het theater te vertonen,
zoals eerder gezegd: vervelen hoeft echt niet! 😊 Maar het kan met ons niet anders of er is wel weer wat! 😳 Moeders is nog steeds verkouden en ik ben dinsdagavond ineens niet zo lekker. In de nacht een paar keer wakker en woensdagmorgen heb ik overal spierpijn en een barstende hoofdpijn, mijn keel voelt ook raar. WTF, wat is dit? Een migraine aanval of heb ik toch covid van de Italiaan gekregen? Mijn lover en moeders gaan alleen naar het ontbijt terwijl ik in bed blijf. Alleen voor het pakken van een covidtest kom ik er even uit. Terug in de hut helpt mijn lover met de test en gaat dan retour naar boven om in het restaurant een theetje voor me te halen. ‘Ik hoor het zo!’ roept ie. Moeders blijft even bij mij in de hut wachten op de uitslag. De covidtester ligt op mijn nachtkastje en vanuit bed kijk ik er met een scheef oog naar. Vijftien minuten wachten is best lang. Maar zie ik daar nou al rode streepjes? Waar is mijn bril?? Ik kan het ding zo snel niet vinden en pak de tester, ‘Gloeiende, gloeiende, ik heb covid!!!’ piep ik tegen moeders. ‘Ga direct naar Roel, hij moet nu terugkomen!!’ 😪 Even later zwaait de deur open en daar staan ze, het koppel dat ik waarschijnlijk 5 dagen niet ga zien want ik zal in quarantaine moeten! 😳 Ik laat mijn lover de tester zien. Dan kijkt hij mij vervolgens met ongeloof aan en foetert; ‘Die test is negatief, zet eerst je bril op dombo voordat je kijkt dan zie je tenminste hoeveel streepjes er staan!!!’
😡Oeps, ik zeg maar even niets meer! 🤣 ‘s Middags ben ik redelijk opgeknapt, trek de stoute schoenen aan en ga naar het zwembad: even kijken of mijn husband en moeders alweer met me willen praten! 🤨
dan weer komt Neptunus aan boord omdat we de evenaar passeren. 😊 
Eerst een pets water over je hoofd bij Neptunus, daarna een (echte) octopus kussen….
Vervolgens krijg je een scheut vanillevla over je heen, 
en om het af te maken een hand chocoladepoeder. En lekker in je haar wrijven. De kapper zal wel commissie moeten betalen….en wíllen betalen….
Gelukkig wordt het zwembad door zes man daarna gelijk weer geleegd, schoongemaakt en opnieuw gevuld. En dan blijkt met de GPS dat we nog meer dan 4 graden (=twaalf uur varen) van de evenaar zitten.
Natuurlijk is het ook een groot ‘mensen kijken’ gebeuren. Met verbazing spotten we iedere keer weer wat er allemaal voorbij schuift. Want serieus, je kan toch wel iets aantrekken als je voor het ontbijt of de lunch naar het restaurant gaat, ook al is het een buffet….
En het zijn precies altijd de types die het niet kunnen hebben! 🤮 Het maakt me niet uit of je dik of dun bent, lelijk of knap maar WTF waarom zonder shirt of in slechte bikini/badpak waarin je borsten op je buik hangen naar het buffet. Denk even om de gevoelens van de medemens! 🤣 Dan zijn er ook ‘de zwemmers’ (zo noem ik ze maar even) want die lopen direct na het zwemmen op natte blote voeten zo het buffet binnen. Soms een handdoek achter zich aan slepend waar ze zich een soort van mee afdrogen. Voordeel: de vloer is gelijk weer schoon en droog.😉 Er iets tegen het personeel van zeggen helpt niet want ook hier: de klant is koning. 🤨 Er is wel 1 keer iemand op de gala-avond uit de Manhattan verwijderd. De beste man liep in een voetbalbroek, chauffeurshemd en crocs in het rond te springen. Echt, het lijkt alsof het veel mensen steeds minder en minder kan schelen hoe ze eruit zien. De verwassen, niet bij elkaar passend en te kleine bikini’s en badpakken zijn niet te tellen, zo slecht. Ik geef gelijk toe dat ik een zeikerd ben maar even serieus, op jezelf letten en een beetje trots zijn hoeft echt niet altijd duur te zijn. Gelukkig hebben we ook nog een aantal bijzondere aparte types aan boord: deze dame bijvoorbeeld. 
Ik ben slecht in schatten dus geen idee hoe oud ze is, een Française die alleen reist en op Instagram bijna 60.000 volgers heeft (nu plus 1, jullie kennen mijn vent). Overdag paradeert ze in een string met daarboven een vrije invulling voor een bovenstuk. Ook langs het buffet, alhoewel dan draagt ze een doorschijnende pareo over een bilpartij waar Bertha 23 jaloers op is. Dit draagt ze ook met aerobics 
en een aantal keren is de AED er bijna bij moeten komen om de rikketik van de aanwezige toeschouwende bejaarde heren te stabiliseren. 😉 ‘s Avonds laat ze op de dansvloer alles lekker schudden in een te krappe zoveel mogelijk onthullende jurk. Dit is ook zo’n man-vrouw ding want waar ik denk; ‘Arm kind, waarom gedraag je je zo? Wat is er mis in je bovenkamertje?’ 🤔 Zit mijn husband toch nog steeds als een soort hijgend hert te kijken als ze voorbij dendert. Moet wel gezegd: hij is een van de weinigen die een praatje met haar durft te maken. Gelukkig is zijn rikketik na 2 operaties in orde. 😉 Van de Française naar deze twee vrolijke Japanse dametjes.
Iedere avond bij het diner een ander hoedje op en zodra ze aan hun tafel zitten komt er een grote IPad waarop ze foto’s van zichzelf bekijken. Op de dansvloer zijn ze elkaar continue aan het filmen terwijl ze gekke danspasjes maken. Wat gebeurde er nog meer de afgelopen dagen op zee richting de Seychellen? Dagelijks weer allerlei figuren van handdoeken op je bed:
Gezellige etentjes met nieuwe vrienden: Jolanda.
Kikkerbillen op het menu? Alles moet je een keer proberen. Smaakt gewoon naar kip overigens.
Moe van het niks doen, hoewel de blog ons ook wel elke keer weer een dag werk oplevert.
Stevige ontbijtjes. 
Vast ongezonde lunches.
Zorgvuldig opgemaakte toetjes.
De kerstsfeer komt ook al aan boord.
Maar eerst nog een Italiaans feestje waarbij het bedienend personeel op de tonen van de WK voetbalsong ‘Magic in the air’ en het lijflied van de Sinfonia in optocht door de eetzaal komt met grote taarten. En de gasten enthousiast terug zwaaien. 
De Italiaan kwam na 5 dagen vrij uit de covid gevangenis. Het is een apart gedeelte van de negende verdieping. Je mag je kamer alleen uit om een klein stukje op de gang te lopen. Iedere dag ‘s morgens testen, extra vitamine shot, eten en drinken wat je wilt, balkonhut en niet onbelangrijk: het internet is er (in tegenstelling tot de rest van het schip) perfect. Volgens zijn info zitten er nu nog maar drie vast hoewel het kuchen, hoesten en proesten aan boord nog steeds een lieve lust is. Het is echter niet verplicht om te testen dus wie weet hoeveel passagiers het hebben zonder het te (willen) weten….😳Mijn husband, voetbalhater nota bene, ging uit zijn dak toen Duitsland verloor met het voetbal. Iedere Duitser aan boord moest zijn gezang horen met drie rondjes om de ontbijttafel:
‘Schade Deutsland, alles ist vorbei, alles ist vorbei !!’ Hij probeerde zelfs om de kapitein over te halen door te vragen of de beste man het door de luidspreker zou willen omroepen?! 🤣 Moeders en ik gingen naar de kapsalon want de haren hadden een verfje nodig. 😊 
Door uiteenlopende oorzaken komen we waarschijnlijk 6 uur later op de Seychellen aan. De officiële aankondiging is dat de vertraging in Jeddah is ontstaan door een probleem met het tanken van de brandstof. Het onofficiële bericht: er zijn 2 personen aan boord overleden die in Jeddah vanuit het boordmortuarium naar hun thuisland zijn vervoerd. Ook hier geldt: het is net als met een massage. Niet altijd een happy-end. 🤭 Onze geverfde haren hebben dat gelukkig wel want stel je voor dat je met zó’n kleur de rest van de tijd aan boord in het rond loopt. 🤣
Uiteraard ben ik nieuwsgierig hoe dit verder allemaal geregeld is. Mooi verhaal voor het blog! De Italiaan heb ik beterschap gewenst via een, onder de deur door geschoven, briefje. 😊 Moeders is ook vreselijk aan het hoesten maar een zelftest wijst uit dat zij negatief is. Inmiddels is het zaterdag 26 november en we hebben een zeedag. Na de drie drukke dagen in Egypte is het lekker bijkomen. We zoeken een mooi plekje op 1 van de vele ligbedden. In het begin leek het mee te vallen maar nu we meer en meer in de hitte komen zijn de bedjes in de schaduw al snel bezet. Althans, er liggen handdoeken op maar de eigenaar is ‘even’ weg. 😡 
We komen 
De Sinfonia vaart ons vandaag naar Saudi Arabië, Jeddah om precies te zijn, waar we 
Voorafgaand aan de reis en ook na het plaatsen van alvast wat foto’s op Facebook zijn er verschillende meningen en oordelen over het bezoek aan Saudi gekomen. Laat ik voorop stellen dat ik echt wel lees over hoe de mensenrechten en de man-vrouw verhoudingen hier zijn. Of wij wel of niet aan land gaan: het zal er niet door veranderen. Dat ik als vrouw een aantal regels in acht moet nemen deert me niet. Ik pas me sowieso aan aan de regels van het land dat we bezoeken. Kan of wil je dit niet dan is er altijd de keuze om, in dit geval, aan boord te blijven. En om het ook maar gelijk te vermelden: de Sinfonia mag tijdens het gehele verblijf in de wateren en haven van Jeddah geen alcohol aan boord schenken, 
zelfs de minibar’s in alle hutten zijn leeggehaald! Kom maar op met het commentaar! 😉 De volgende morgen na het ontbijt 
Aan boord is de eerste check op het paspoort en visum geweest. Vervolgens stappen we in een shuttlebus die ons naar de volgende check brengt. Daar is het druk, rijen wachtende mensen worden adequaat gecheckt op papieren, foto’s en er worden vingerafdrukken gemaakt. Een van de eerste dingen die opvallen is dat er ook vrouwen in uniform werken met mooi opgemaakte gezichten omlijst door een hoofddoek. 
Dan staan we buiten en de hitte valt op ons. Er zijn georganiseerde tours van de MSC maar wat ik erover gelezen heb worden deze allemaal afgeraden. Je zou hier namelijk de stad gemakkelijk op eigen houtje kunnen verkennen. We hebben daarom alleen een transfer geboekt. 
Die brengt ons naar Al Balad (oude stad). Het is hier enkele dagen terug heel ongebruikelijk noodweer geweest en dat is nog goed zichtbaar. 
De chauffeur en de gids spreken weinig Engels dus het is even gissen wat de bustijden voor de terugreis zijn. 🤣
Internet werkt hier ook niet dus op Google maps kijken waar we heen moeten gaat niet lukken. De eerste indrukken zijn: vele verschillende winkels, 
etalages boordevol goud, 
vrouwen alleen op straat, met of zonder hoofddoek, heel veel zwerfkatten, 
dominerend in de verte een moskee en bij ons bijna uit het straatbeeld verdwenen: geldwisselkantoren. Het voelt niet vervelend en nadat onze hoofddoeken een aantal keren zijn afgezakt laten we ze voorlopig voor wat ze zijn. 
Dan zie ik een klein soort warenhuis met een etalage vol mooie stoffen. ‘Kom, we gaan even kijken!’ beslis ik. Voordat we naar binnen gaan doen we de hoofddoek weer om. Het is een oud pand met vier verdiepingen. Ik neem de steile trappen helemaal naar boven terwijl moeders en Roel beneden blijven rondkijken. Wow, wat een mooie collectie kleding en sjaals! 😍 Een medewerker begroet me, ‘Salam’. Ik begrijp dat hij vraagt of hij me kan helpen dus ik wijs op de sjaals. Hij wenkt me mee naar een toonbank en pakt wat sjaals. De ekster in mij wordt wakker en ik vraag; ‘Do you speak English?’ Het kleine hoofd van het Arabische heertje gaat schuddend heen en weer, hij spreekt het niet. Dan tikt ie op zijn borst en zegt; ‘Ali.’ ‘Bling, bling, bling!’ doet deze Cheryl en wijst op de sjaal die voor me ligt. Inmiddels is mijn eigen hoofddoek afgezakt en Ali en nog een andere aangesnelde Arabier kijken schichtig naar mijn blonde pruik. In mijn fantasie staan er nog een paar rovers achter de coulissen en wordt er nooit meer iets van me vernomen. 🤣 Maar in de werkelijkheid gaat Ali los en pakt achter hem een aantal doeken met glitters. Hij heeft een rekenmachine, zo’n hele grote uit 1900 zeg maar, en zijn vingers rekenen het bedrag van Saudi Riyals om in Dollars. Ik gebaar of dit wel klopt en Ali knikt van ja. Zijn hoofdje valt bijna van zijn romp en een glimlach laat zien dat de tandarts niet veel bezocht wordt. Mijn lover en moeders hebben mij beneden op een camera gespot en komen ook boven. We kopen verschillende mooie omslagdoeken en dat allemaal voor een prijsje zo laag. Na een uitgebreid afscheid staan we weer op straat. We wandelen verder door de oude stad. 
We hebben een leuk gesprek met een Syrier.
We zien wat kunst….
In iedere winkel waar we komen worden we, ondanks de taalbarrière, heel vriendelijk geholpen. Moeders koopt een paar gouden oorbellen en wij nog wat souvenirs. Men had ons gewaarschuwd om niet te fotograferen maar na het vragen is dit geen probleem. De agent gebruikt Google translate om ons te helpen,
winkeliers poseren voor hun shop en nodigen je heel rustig uit om binnen te komen. Niet opdringerig zoals vaak in soeks….
Dan spot ik deze winkelende dames met een aangekleed aapje op 1 van de dames haar arm. 
Ik vind het walgelijk om te zien en zo zielig maar als ze mij ziet kijken en oogcontact maakt schakel ik mijn gevoel uit. Wie weet willen ze op de foto! 😊 I’m sorry, but dou you speak English?’ vraag ik. Ze knikt bevestigend en begint een gesprekje over het 3 maanden oude aapje, dat is haar kind! Ja, koekoek! Ik hoor het jullie denken maar ík heb een husband die fotograaf is dus….’Can my husband take a picture of you?’ Ze kijkt, overlegt met de andere dames en knikt dan dat het goed is. 😊
In de verte klinkt dan de oproep voor de moskee en van alle kanten snellen mannen er naar binnen. 
Als laatst bezoeken we een oude Arabische woning die is opengesteld voor toeristen. 
Bij binnenkomst worden we eerst met een soort wierook uitgerookt 
waarna we kunnen ronddwalen. 
We duiken snel nog even een winkelcentrum in m.
Terug in de bus zakken we verhit en uitgeput neer: wat een geweldige ervaring en belevenis was dit! Op naar het schip.
Ik zie een mega vlag hangen.
De Sinfonia heeft 6 uur vertraging voordat we kunnen vertrekken uit Jeddah 
dus ook tijdens het diner blijft het bij een fles water in plaats van wijn. Echt alle alcohol zit achter slot en grendel. 😳 Later op de avond zijn we happy als de bar open mag. Kom maar op barman: de ladies are back on board! 😉 Ook Sylvia is van de partij. 
Terwijl we op de muziek van ‘Hej Mambo!’ de dansvloer bij het zwembad onveilig 
maken worden de lichtjes van Saudi Arabië steeds kleiner en kleiner. 
Wij hadden het bezoek aan dit land absoluut niet willen missen! 😊
De haven van Sokhna heeft nog niet veel cruiseschepen gehad, naar men zegt zijn wij het tweede schip sinds 2011. Dat is te merken! Het is een chaos. Eigenlijk begon dit Egyptische avontuur al met het aanvragen van een visum. Omdat er over dit visum en het visum van Saudi Arabië veel onduidelijk was heb ik wel zeker 30 telefoontjes hierover gepleegd met het reisbureau en de MSC. Maar volgens hen was dit toch echt onze eigen verantwoording om het zelf te regelen . Dus heb ik het gedaan: 49,50 euro per persoon. Nu blijkt het onnodig te zijn geweest want het wordt aan boord geregeld. De paspoorten moesten dagen van te voren allemaal ingeleverd worden en we krijgen ze (gratis) voorzien van een Egyptisch stempel terug. Bye, bye, 3 x 49,50! 😡 Jullie begrijpen, er gaat nog een klacht hierover richting het reisbureau en de MSC. De excursie vandaag naar Caïro hebben we geboekt via een Amerikaanse dame, Karen, die op Facebook een forum MSC Venetië – Kaapstad is gestart. Zij heeft een Egyptische touroperator benaderd. Met een groep van 26 mensen gaan we naar de piramides, het museum, een papyrusfabriek en krijgen ondertussen ook een lunch in een traditioneel Egyptisch restaurant aan de Nijl. Niet onbelangrijk: het is goedkoper dan via de MSC. Alhoewel de prijzen hiervoor in vergelijking met de HAL ook redelijk zijn. Om 06.15 uur verzamelen we op de afgesproken plek aan boord. Maar al snel blijkt dat we er niet af mogen. De Egyptische autoriteiten geven namelijk nog geen toestemming! Omdat alle excursies vandaag vroeg vertrekken is er inmiddels een flinke wachtende mensenmassa in de gangen ontstaan. 😳 Een Amerikaanse vrouw uit onze groep pikt het niet meer. Ze wil het afzetlint openmaken en zegt bazig tegen het bemanningslid, dat ervoor staat, ‘We are going off the ship!’ 🤔 Zoals het vaak gaat in een massa, er zijn voor en tegenstanders. Het blijft allemaal redelijk maar de arme bemanning krijgt er van langs. Terwijl die er ook niets aan kan doen. Mijn lover legt de bazige Amerikaanse uit dat ze niet zomaar van het schip kan maar ze gelooft hem niet. Dit schepsel is sowieso bijzonder want ze loopt alle dagen aan boord met kaplaarzen aan. 
Langs het zwembad, in het restaurant en wie weet ook in bed! 🤣 Ik heb haar al eens gevraagd of ze slecht weer verwacht of moeilijke voeten heeft….🤫 Vervolgens kreeg ik een demonstratie over hoe gemakkelijk dit soort laarsjes zijn! 🤣 Maar goed, terug naar de gang, ruim een uur later mogen we van boord. De stoet mensen komt echter maar heel langzaam in beweging. Wat blijkt: de controle is bizar! Allemaal worden we meerdere malen gecontroleerd, tassen moeten open, brillen en petten af en dit alles wordt geëist zonder een glimlach. Het voelt echt ongemakkelijk. De paspoorten worden langdurig bekeken en doorgebladerd. Buiten aangekomen staan er vele bewapende militairen, politie en beveiliging. We worden naar onze bus gedirigeerd en de vriendelijke Egyptische gids legt de procedure uit. We moeten wachten tot alle bussen gereed zijn om het haventerrein te verlaten. We zullen dan in een bewapende colonne richting Caïro rijden. Buiten de gids en chauffeur krijgen wij ook 2 beveiligers in de bus. En echt, de onze heeft een enorm groot pistool bij zich! Het lijkt me dat het flinke gaten in je lijf schiet. 😳 Dit alles zou zijn voortgekomen na diverse terroristische aanslagen oa. die in de badplaats Hurghada in 2017. Het verkeer is chaotisch maar niet zo erg als we verwacht hadden. 
Men loopt gewoon over de snelweg en gebruikt niet de overpasses , de taxibusjes stoppen overal op de afritten of de rijbanen. 
De gids, een gezellige babbelaar met veel informatie, legt lachend uit dat de strepen op de weg slechts voor decoratie dienen. Verder zijn de regels: goed uitkijken en flink toeteren! De piramides zijn prachtig om te zien. 
Hier liggen, net naast een piramide, de botten van een walvis.
Er ontstond bij de kamelendrijvers nog een opstootje en er werd iemand afgevoerd door de enorm aanwezige politie. 
De drukte en de verkopers zorgen voor een hectiek die hoort bij een toeristische attractie. Wij ondervinden het absoluut niet als storend. Al de tijd lopen de beveiligers met ons mee. Ook als mijn lover foto’s van net een andere kant wil maken gaat de beveiliger mee. Jullie begrijpen dat hij heel wat meters achter mijn sprintende fotograferende kerel heeft afgelegd. 🤣 
De demonstratie van het papyrus maken 
en het Egyptisch museum zijn interessant. 
Zeker het graf van Toetanchamon. 
Maar die mocht dan weer niet op de foto. Ik had me voorgenomen om de traditionele Egyptische lunch te laten voor wat het is en een sultana kaakje te knabbelen maar waag toch een poging. Het potje met groenten in saus is echt bijzonder lekker! 
De onvrijwillige en plotselinge afslank kuur, waar ik bang voor was, is gelukkig uitgebleven! 🤣 Na deze lange dag rijden we terug naar het schip. 
Het was vermoeiend en warm met heel veel indrukken. Rond 19.30 uur stappen we stoffig en bezweet de gangway op, eten nog iets in het buffetrestaurant en verdwijnen vervolgens naar onze hut. Douchen en nog 2 dagen Egypte te gaan! 😊 Sharm El Sheikh is de volgende stop. Ook hier weer veel moeite om van boord af te komen doordat men alles veelvuldig wil controleren. Buiten het haventerrein staan taxi’s te wachten. Omdat het warm is en voor moeders te ver lopen nemen we een taxi. Dan begint het! Hetgeen waar ik zo’n hekel aan heb, namelijk: het onderhandelen. Moeders en ik houden ons afzijdig terwijl Roel zijn best doet. ‘Kom, kom, het is gelukt’! roept ie ons. ‘Ik heb 10 euro afgesproken.’ We stappen in en de kerel brengt ons naar het centrum. Daar aangekomen is de rit ineens duurder! Natuurlijk: welkom in het land van oplichters! In gebrekkig Engels legt de chauffeur uit dat het 3 x 10 is. 🤮 Mijn lover blijft onverstoorbaar zitten en blijft bij de 10 euro. Het rotte is dat we geen gepast geld hebben en de chauffeur inmiddels een briefje van 20 van ons heeft. ‘It’s good, you can pay me 10 less.’ zegt ie ook nog met gulle lach. Ik zie inmiddels wat stoom uit de oren van mijn lover komen, oeps als dat maar goed gaat! 🤨 Resoluut zegt die; ‘I give you just one chance to give me 10 euro back! 😡 De chauffeur sputtert nog wat maar geeft dan het geld terug. Zo staan we even later in het midden van Old Market met als middelpunt de Al Mustafa moskee. 
Het is toeristisch en de verkopers proberen je te verleiden om binnen te komen. Natuurlijk doen we dat en kopen wat kleine souvenirs en strandjurkjes. Zeg nou zelf: een jurkje voor 5 euro kan je toch niet laten hangen! 😊 Het internet is ook hier ronduit pet en als we een koffiebar zien met een groot bord WIFI snellen we naar binnen. Even contact met de wereld! 🤣 
Na dit avontuur gaan we terug naar de Sinfonia en liggen in de schaduw bij het zwembad. Want terwijl men thuis in de kou zit, puffen wij hier van de hitte en schijnt de zon ongenadig op ons. De laatste stop in Egypte is Safaga. Met de shuttlebus van de MSC komen we vanaf hier na een uurtje in Hurghada. Wat kan ik erover vertellen? Ik heb echt nagedacht maar kan niet veel positiefs bedenken. De winkels zijn veelal dicht of leeg, de stranden vragen allemaal entree en weer een moskee bekijken is het ook niet. 
Ik geloof zeker dat als je van duiken of snorkelen houdt het hier geweldig is. De stranden zijn ondanks dat je er voor moet betalen niet echt proper en vol met Russen…. zeg het maar! 
We zijn blij dat de shuttlebus ons weer komt ophalen. 
Moet nog worden vermeld dat ook op dag 3 de controles om van en aan boord te komen weer zeer streng zijn. Egypte: een bijzondere ervaring die we zeker niet hadden willen missen. ‘s Avonds zet de Sinfonia koers richting Saudi Arabië. Morgen weer een zeedag, lekker bijkomen van alle indrukken. Ondertussen hou ik angstvallig ieder kuchje van mezelf in de gaten want de Italiaan heeft laten weten dat ie covid heeft en in quarantaine moet….😳
Wat een super leuke stad is dit! We zien het paleis van Diocletianus, de markt met vis, vlees en groenten, de tempel van Jupiter en wandelen door de smalle straatjes.
Eén ervan zo smal dat je elkaar echt niet kan passeren. Daarom is er ooit een voorrangsregel afgesproken: de persoon die het eerst ‘Let me pass’ roept heeft voorrang. 
Na een koffietje op een van de vele sfeervolle terrassen op de Ria boulevard 
gaan we terug richting het schip. 😊 De volgende dag is een rustige zeedag. We zijn op weg naar Griekenland. Katakolon om precies te zijn. 
We waren hier al eens eerder op een vorige reis met de HAL. Het is een kleine plaats en de uitvalbasis voor Olympia. Wij blijven in het plaatsje, 
lopen over de kade met vissersbootjes, bekijken de winkels vol met Griekse prullaria en zakken neer op een terras. De rest van de dag brengen we bij het zwembad door. 
Het leven is easy op deze cruise want de volgende dag is wederom een dag op zee. Okay, ik doe mee met aerobics, volg een dansles en doe niets anders dan liggen in het zonnetje met een glaasje. 
Later op de dag, rond 18.00 uur naderen we het 193 kilometer lange Suez kanaal ontworpen en uitgevoerd door Ing. Ferdinand de Lesseps. De verbinding tussen Port Saïd aan de Middellandse Zee en Suez aan de Rode Zee, de scheiding tussen Afrika en Azië. Helaas is het al donker. Wel zien we de vele lichtjes van schepen om ons heen. Er zijn geen sluizen omdat er geen hoogteverschil overwonnen hoeft te worden. Er is een noordelijk en zuidelijk deel die door een groot meer met elkaar verbonden zijn. Het belang van het kanaal is heel groot, 17.000 schepen varen per jaar de elf tot zestien uur durende tocht.
Het is eenrichtingsverkeer en we moeten wachten tot de tegemoetkomende schepen er allemaal uit zijn. Inmiddels ontstaat aan onze kant een rij met wachtende schepen. In mijn baan bij de Douane hadden we ook te maken met schepen die door het Suez gingen. Zij hadden hiervoor extra sigaretten aan boord. Een soort omkopen voor de eerste plek vooraan in de rij zeg maar. Terwijl we hier liggen begin ik dit te begrijpen. De geschiedenis van het kanaal is bijzonder. Neem bijvoorbeeld het geplande beeld van de indrukwekkende vuurtoren bij de ingang. Het werd wegens financiële redenen afgekeurd door de toenmalige Pasja van Egypte. Het beeld werd toch gemaakt en uiteindelijk door Frankrijk aan Amerika geschonken ter herinnering aan het eeuwfeest van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en de vriendschap tussen de beide landen: het staat nu bekend als het Vrijheidsbeeld van New York.
Ik doe het iets rustiger aan, vanuit bed is het prima te zien. Als moeders en ik rond achten boven komen varen we net onder de Peacebrug over het kanaal. De brug die nooit gebruikt werd omdat Israël en Egypte elkaar niet vertrouwen. De VN heeft er nu toezicht op. Deze brug is voor velen een fotomoment.
Ook de bemanning neemt snel even de tijd hiervoor. 
Langs het kanaal, het eerste stuk zou trouwens gezien het landschap ook zo maar het kanaal door Voorne kunnen zijn, 
zien we veel restanten van na de zesdaagse oorlog in 1967. Israël werd door Egypte en Jordanië aangevallen maar die sloeg hard terug en dreef Egypte helemaal uit de Sinaïwoestijn terug naar de oever van het kanaal. Israël is intussen weer terug naar de oude grenzen maar er liggen om de paar kilometer wel Baileybruggen te wachten om aan elkaar gemonteerd te worden en snel met militairen het kanaal over te steken. 
Er zijn ook gewoon veerponten trouwens want nu worden beide oevers weer door Egypte gecontroleerd. 
Zijn ze die Baileybruggen gewoon vergeten of vrezen ze toch weer oorlog ?
We passeren een nooit gebruikte spoorbrug want de rails werd nooit aangelegd.
De Ever Given komt steeds meer uit de smog.
Er wordt door o.a. van Oordt en nog wat bedrijven keihard gewerkt om het kanaal op diepte te houden én te verdubbelen.
Nadat de loodsen van boord zijn gegaan verlaten we het kanaal en komen in de Rode Zee. 
’s Avonds maken we ons weer op voor het diner. We hebben inmiddels een andere tafel met 2 Nederlandse echtparen. 
Daarna is het kijken waar we zin in hebben. Een show in het theater 
of een spelletje rummikub bij de gitarist om uiteindelijk rond 21.30 uur in de Manhattan te belanden. Hier speelt een band en er is iedere avond een ander thema. Als moeders naar bed is doen we dan nog een rondje casino. En daar aan de Black Jack table ontmoet ik hem: de Italiaan! 😉 Mijn vent speelt op de éénarmige bandieten maar heeft er genoeg van, ‘Ik loop nog een rondje over dek 11 om te kijken of het groepje er zit.’ zegt ie in het voorbij gaan. Hij heeft wat mensen leren kennen die iedere avond een drankje en babbeltje doen bij het zwembad op dek 11. Ik heb geluk vanavond, inmiddels mijn speelgeld verdubbeld, dus blijf zitten. De Italiaan naast me ook en volgens hem komt dat omdat we elkaar geluk brengen. 🤣 Hij woont in de Dolemieten en spreekt Engels zoals de Italianen dat doen. ‘I like you!’ zegt ie met een zangerige accent als ik uiteindelijk de tafel verlaat. ‘Bye, bye, beautiful!’ De volgende dag staan we toevallig naast elkaar in de rij voor de excursie naar Caïro. Ik stel hem mijn lover en moeder voor. ‘It’s nice to meet the family. You make nice product mama!’ 😳 Soms klinkt het in een andere taal toch echt anders. Wij zouden gekscherend zeggen, ‘Je hebt goed je best gedaan!’ Voor nu ben ik een product. 🤣 Roel vraagt waar ie vandaan komt. ‘Dolomieten, Süd Tirol, Ich spreche auch Deutsch.’ zegt de kerel om vervolgens in het Duits met mijn lover verder te babbelen. Hij zit niet bij onze excursie maar daarover later meer. Want Egypte is een ding hoor! Strenge beveiliging, vele wegcontroles en roadblocks. 
We slaan de excursie (in het volgende blog verslag van 3 dagen Egypte) nu even over en belanden na een tweede dag Egypte weer aan boord voor een avond met het thema: Tropical Night! Omdat ik ongeveer wist wat voor thema’s we konden verwachten heb ik voor mijn vent zijn ‘lievelingsoverhemd’ met de ananassen ingepakt. Toen hij het kocht wisten we nog niet wat de betekenis achter deze vrucht is. Ook niet op de hoogte? Google maar eens. 😉 Ik heb ook een tropische outfit, een felgekleurde lange tuniek. Moeders maakt de look af met een jurk vol bloemen. Rond 22.00 uur kijken we eens bij de Manhattan. Daar zit Sylvia al een tafeltje bezet te houden. Op de heenreis zat zij bij ons in het vliegtuig. Een vrolijke charmante vrijgezelle dame van achter in de zestig. We slaan lekker aan het roddelen over iedereen en mijn vent vlucht naar het casino. Ik probeer de beide dames steeds te koppelen aan de alleenstaande mannen die we tegenkomen. Als ze het niets vinden dan roepen ze in koor; ‘Mij niet appen!’ 🤣 Daar komt de Italiaan aangelopen, ‘Bueno Sera!’ roept ie, gaat dan naast me op de bank zitten en legt zijn arm achter mij op de rugleuning. Voor jullie beeld, ik heb z’n foto even gepikt bij de fotogalerij.
Het lijkt een scène uit de Godfather, daar zit ik met mijn chaperonnes. Ik frunnik wat aan mijn schoenen om aan de arm te ontsnappen en blijf dan heel ongemakkelijk voorover gebogen zitten. ‘You said also Bueno Sera, parli Italiano?’ vraagt ie. Melig door het eerdere gesprek met de dames knik ik bevestigend, ‘Si, si, si, macaroni, spaghetti, una giornata particolare, Pavarotti en broekie broekie pantalone.’ 🤣 Helaas ben ik de enige die het leuk vind. De chaperonnes tegenover ons verstaan niets door de muziek en de Italiaan begrijpt het niet zo. ’It’s a little joke.’, leg ik uit als ik uitgelachen ben. Maar om hem aan te kijken moet ik draaien en zit weer in de houdgreep. Ik besluit dus om te gaan dansen maar de Italiaan gaat mee. Echt, hij is wel leuk hoor en zeker charmant! 🤫 Na de dans brengt ie me terug en hup daar komt de arm weer. ‘Waar blijft Roel verdorie!’ sis ik tegen de dames. Die gieren het uit en roepen in koor, ‘Het is gelukkig een leukerd om te zien!’ Hij heet trouwens Péter. Welke Italiaan heet nou zo?! 🤣 Hij vraagt wat voor type hut ik heb en vertelt dan dat hij een suite heeft. Ondertussen wenkt hij de kelner. Voordat ie kan vragen wat ik wil drinken zegt de kelner tegen mij ‘For you another Tequila Sunrise!’ 😳Ach, het kan maar duidelijk zijn voor de Italiaan, hij heeft de Nederlandse Bonnie ontmoet! 🤣 Zelf neemt hij een gin tonic en staat erop voor mij te betalen, ‘For you only the best is good enough.’ zegt de charmeur en zijn arm gaat nog steviger om me heen. In de verte zie ik een wandelende ananas aankomen, daar is mijn redding! Maar wat zal hij denken dat ik zo met die vent zit? 🤨 Hopelijk niets want je vind zo een paardenhoofd in je bed! 🤣 Roel ploft aan de andere kant van mij neer. ‘Ik heb geen succes met mijn shirt, niemand zegt er iets van!’ 🤨 Om vervolgens de Italiaan hartelijk te begroeten. ‘Kijk hoe die vent zit!’ sis ik tegen mijn lover. Heb ik al eens eerder gezegd dat hij soms wat doof is? Zeker ook nu met die tropische discomuziek. ‘Lekker doen!’ is namelijk zijn antwoord. 😳 Voorheen ging ik het dan nog eens uitleggen maar tegenwoordig laat ik het maar zo. ‘Ik ben nog even gokken!’ roept ie als hij zijn glas leeg heeft en loopt richting casino. 😡 De dames komen terug van het dansen. ‘Zit je nou alleen met hem?’ vraagt mijn moeder, ‘Jullie zitten wel dicht op elkaar!’ 🤣 Vervolgens gaan ze weer de dansvloer op terwijl ze gieren, ‘Ons niet appen, we helpen je niet!’ De Italiaan vraagt wat er zo leuk is, ‘They like you, and they are single.’ vertel ik hem. Hij kijkt me aan en serieus dan komt het; ‘I like you, most beautiful woman on the ship!’ Hij kijkt me doordringend aan, staat dan op en zegt; ‘My room is 1061! I hope to see you!’ 🤭 Ach, het kan maar duidelijk zijn, een soort van: ‘I make you an offer you can’t refuse!’ Hoe het verder is afgelopen? Er zijn drie delen van the Godfather, dus to be continued. 😜
De Sinfonia van de MSC zal 16 november vertrekken vanuit Venetië. Vandaar gaat de reis in 31 dagen via Kroatië, Griekenland, Egypte, Saudie Arabië, Seychellen, Mauritius, Réunion naar Zuid Afrika Kaapstad. Er was veel onduidelijk over het visum van Saudi Arabië maar het is me gelukt! Toen kwam de wijziging in de route: Seychellen zou Oman worden en werd toch weer gewijzigd in de Seychellen. Wel of geen antigeen test. Dat werd een wel en ook nog 1 die maar max 48 uur oud is. Zo gaan mijn husband, moeder en ik op dinsdagmiddag naar de teststraat. Toch wel spannend want stel dat 1 van ons positief test….😳 Gelukkig zijn we alle drie negatief en iets opgeluchter gaan we richting Amsterdam voor de volgende hindernis: Schiphol! We hebben morgen een vlucht om 08.40 uur naar Venetië. Maar met de strubbelingen op Schiphol is het better safe than sorry dus een overnachting aldaar en vroeg uit de veren. Vriend Peet Verhoef brengt ons naar hotel Corendon Plaza Schiphol en eet een lekker hapje mee. 
Onze vlucht hebben we ook bij de MSC geboekt, dus wat er ook gebeurt, zij moeten zorgen dat we aan boord komen. Hindernis 1: De rechtstreekse vlucht naar Venetië is veranderd in een vlucht met een overstap in Frankfurt. 
Hopelijk gaat dat goed met de bagage! 
Vier uur later op Italiaanse bodem halen we opgelucht adem als we de koffers (mijn handige lover heeft er ook airtags in gestopt dus we wisten al dat ze aan boord waren) op de band aan zien komen. In de aankomsthal melden we ons bij de stand van de MSC. Na de papierwinkel moeten we in de hal wachten. ‘Just 20 minutes wait.’ Uiteindelijk wachten we ruim een uur voordat we naar de bus lopen die ons naar de cruiseterminal in Venetië brengt. 🤣 Dan gooit men de vaart erin want het is inmiddels 1 uur voor vertrek van het schip. De incheck gaat snel en met een bootje worden we naar de Sinfonia gevaren. 
Op het moment dat we aan boord stappen maakt het schip zich al klaar om de trossen los te gooien.
Wat een hectiek allemaal. Aan boord komen we in een mensenmassa terecht. Een bemanningslid dirigeert ons naar de hut, ‘Quick, quick!’ We moeten daar op de tv de ‘sloepenrol’ gaan bekijken om ons vervolgens te melden bij het muster station. Zodat we in geval van nood weten waar we heen moeten om in de reddingsboten te komen. Bij de hut staat onze tippie voor de komende weken al klaar, een aardige knul. We maken snel een praatje en geven hem alvast de fooi met de sleutelhanger met miniklompjes die ik thuis in elkaar heb gefrutseld. De rest zal ik jullie allemaal besparen maar rond 22.00 uur openen we uitgeput de deur van onze hut pas weer. Wat een gedoe allemaal, een receptie waar we anderhalf uur hebben gewacht op een drankenkaart, snel wat eten en een drankje, we zijn kapot van vermoeidheid en ergernis. 😡 Wat een verschil met de Holland America Line allemaal. Mijn lover komt als eerste in de hut en wat is dat? Er staat slechts 1 koffer! De andere 2 zijn er niet! Mijn moeder heeft wel alle bagage. Daar komt tippie al aangesneld, ‘Everything allright madame Sia?’ We moeten naar de receptie voor de vermiste koffers. Oh nee, weer terug naar die rij! 😡 Gelukkig gaat het dit keer iets vlugger en de koffers zijn snel terecht. De labels met het hutnummer waren eraf geraakt. Terug in de hut passen mijn lover en ik er niet meer in met al die bagage. ‘Ga op bed zitten, ik ruim op.’ beveel ik hem terwijl ik ondertussen foeter op de kleine hut met zo weinig kastruimte. Ik moet het ook niet vergelijken met de HAL want de laatste reis met het MS Rotterdam was totaal anders. Maar ja, dat was een super nieuw schip en de Sinfonia is een oude dame. Het prijskaartje is natuurlijk ook een verschil dus…. 😞 Zodra mijn hoofd even later het kussen raakt ben ik weg om rond 07.00uur wakker te schrikken. We hebben gisteren op advies van een doorgewinterde MSC medepassagiere een drankenkaart gekocht. Volgens haar haal je het er gemakkelijk uit. Het moet gezegd: de prijzen in vergelijk met de HAL zijn aangenaam. Onze pas kon gisteren niet meer aangepast worden omdat de machine kapot was. 😳 Dus wakker geworden trek ik snel wat aan en snel naar de receptie. Hopelijk staat er nu nog geen lange wachtrij! Ik heb geluk en met een kwartier is alles geregeld. We zijn deze morgen ook op de eerste plaats van deze reis, namelijk Split. Maar daar over later meer! 😊 Eerst over het reizen met mijn alleenstaande moeder. 
Dit is de eerste keer dat mijn lover en ik met haar op vakantie zijn zonder pa. Dat het garant zal staan voor grappige scenes blijkt al snel. Het begint al in de aankomsthal van vliegveld Marco Polo. Samen met een flink aantal andere passagiers staan we dus te wachten op transfer naar het schip. Een wat oudere kerel loopt wat rondjes om ons heen en steekt dan zijn hand op naar mij. In het Engels vraagt hij of we ook op de bus van de MSC wachten. Goeie openingszin want we staan in een speciaal vak van de cruise maatschappij! 🤣 Al snel blijkt dat het hem om moeders te doen is en gooit hij zijn hele cv over ons heen. Hij komt uit Denemarken, reist veel, is gezond en heeft geld. Zo dan! 😳 Moeders is niet onder de indruk en vertrekt richting toilet. Als ze terugkomt zegt ze tegen mij, ‘Hij stinkt naar rook, bah. Het is vast een roker!’ De kerel glimlacht wat en heeft geen idee. 🤫 Later aan boord zwaait ie vrolijk terwijl hij roept, ‘See you at the bar!’ So far so good…. De volgende avond komt casanova nummer 2, hij dient zich bij het diner aan. Bij het voorstellen blijkt het een Nederlander te zijn. Bij het eerste glas wijn is hij nog terughoudend maar na het derde glas hangt hij aan mijn moeders arm. Hij geeft haar een vette knipoog en zegt, ‘Wij begrijpen elkaar!’ 🤨 , iieeeeuuww, wat een griezel. Ik hoop niet dat mijn moeder hem leuk vind! Ook deze gooit zijn hele levensverhaal op tafel: een huis van anderhalf miljoen, reizen van minimaal drie maanden en ook niet onbelangrijk….hij heeft geen lichamelijke gebreken! 🤣 ‘Ik heb vandaag in Split nog nieuwe onderbroeken gekocht, van die moderne.’ besluit ie het verhaal. Echt, je kan me wegdragen! 🤣 Moeder zit onverstoorbaar te luisteren, Roel ergert zich kapot en ik zit erbij alsof ik een of ander sex-speeltje ergens heb verstopt want mijn hele lijf trilt van het ingehouden lachen. Het leukste moet nog komen want na een uitgebreid verhaal over een dure reis vertelt hij over een chef-kok met de naam Escoffier. ‘Hebben jullie zijn naam wel eens gehoord, vast niet?!’ stelt ie triomfantelijk vast. En echt, mijn moeder die absoluut niet kan koken knikt en zegt; ‘Ik heb er thuis een kookboek van, Auguste Escoffier. 😳 De kerel grijpt weer haar arm, ‘Ik wist het, jij bent goed in de keuken!’ Ze kunnen me inmiddels wegdragen want echt, mijn moeder kan nog net een ei bakken! Zelfs water kan ze laten aanbranden. 🤣 Dat boek zal vast van mijn vader geweest zijn want díe kon het als de beste. ‘Waarom zou mijn moeder dat boek hebben?’ vraag ik piepend van de lach aan mijn husband. ‘Geen idee, want ze kan totaal niet koken!’ giert ie. Van de andere kant van de tafel kijkt de kerel mij pinnig aan en slijmt dan tegen mijn moeder: ‘Arme vrouw, doet zij altijd zo bazig en lelijk tegen je?’ 🤮 Ik schuif het laatste hapje van mijn dessert naar binnen en sta op. ‘We gaan moeder, opschieten! Op naar de volgende, en door…..!!!!’ Heeft moeder een glaasje teveel op of baalt ze ook van die kerel maar als we weglopen roept ze naar hem, ‘Mij niet appen!’ 🤣🤨🤣
Oeps, een nieuw avontuur maar voor dat het zover is eerst snel nog een korte terugblik naar de afgelopen periode. 
Op een zeedag: beetje zwemmen, niets doen en
rond 16.00 uur naar de high tea.
We verkennen Noorwegen: Eidfjord
Ålesund
Bergen
en het wonderschone Geirangerfjord.
15 centimeter sneeuw🤣
‘s Avonds na het diner zingen we mee met de liedjes in de pianobar, gaan vervolgens de voeten van de vloer en zetten we de BB King, 1 van de twee dancings van de Rotterdam, op de kop. 
Door het stormachtige weer is dit af en toe heel letterlijk als het schip op de hoge golven haar eigen dans uitvoert! 🤣 Natuurlijk gebeuren er ook weer allerlei gekke dingen met ons vieren, eigenlijk met de twee dames kan ik beter zeggen….😉 Onze hutten zijn op dezelfde gang vlakbij elkaar maar de hut van de dames ligt precies onder de Rolling Stones Rock Room en de herrie is vreselijk! 
Na een gebroken nacht melden ze zich bij de receptie en krijgen het advies om die avond te bellen als de overlast weer zo erg is. Dan komt er iemand luisteren of het echt niet te harden is. De volgende ochtend zijn we de dames kwijt, geen gehoor in de hut en de telefoon wordt niet beantwoord. 😳 ‘Die zijn vast al gaan ontbijten.’ stelt mijn vent en in het restaurant gaan we op zoek. ‘Waar zaten jullie nou, je zou toch kloppen bij ons!’ vraag ik verbaasd. En echt dan komen de genen want mijn moeder zegt; ‘Hèhhhhhh?’ En het is alsof ik mezelf hoor. 🤣 Ik vraag het nogmaals iets dwingender en de dames gieren het uit. ‘We hebben zo’n leuke nacht gehad want we hebben gebeld voor de herrie en toen kwam er zo’n aardige vent die ons een andere hut gaf. Gewoon in onze ochtendjas met behulp van de ‘Tippies’ (zonder bijbedoelingen maar ik noem de hutbedienden altijd met een grapje Tippi Wan zoals in de serie Gooische vrouwen) gingen we door de gangen om 02.00 uur vannacht.’ zegt mijn moeder. En nee, ze hebben er geen erg in gehad om ons dit eerder vanmorgen te melden, ‘Kind, ik kan toch nergens heen, doe niet zo raar!’ 🤣 Trouwens een prima service van de Holland America Line want de dames krijgen een grotere hut en daarbij ook nog eens 90 dollar retour voor de slapeloze nacht. 👍 Het bleef oppassen hoor met die twee: ze zitten heerlijk in de bar of hebben sjans met de Italiaanse zanger.
En wij? Natuurlijk heel braaf en maar heel soms 😉 in het casino. 
We varen heel dicht tussen booreilanden door.
En genieten van alles aan boord.
Grappig moment is als we ineens Lambert en Sylvia (kennissen) tegen komen die ook aan boord zitten.
De laatste avond is ‘Orange night’
en zo sluiten we deze super leuke week af en varen 18 september, de verjaardag van mijn vent, de haven van Rotterdam weer binnen. 😍
Maar nu het visum voor Saoedi Arabië, wat gaan we doen?! Mijn moeder ziet best wel op tegen de Kerstdagen zonder mijn vader, ‘Ik wil het liefst niet thuis zijn.’ 😪 Voor mezelf hoeft het dit jaar ook niet echt want Kerst zonder kalkoen van mijn vader is een dingetje. Dus we besluiten op reis te gaan. Maar waar heen? Naar de zon of naar de sneeuw maar het laatste is helaas niets voor mijn moeder want ze denkt dat het heel erg koud is. 🤨 Samen met mijn ouders zouden wij 15 oktober aanstaande met de Holland America Line de oversteek van Rotterdam naar New York maken met het MS Rotterdam. Deze oversteek is bijzonder omdat het dan precies 150 jaar geleden is dat de HAL deze voor het eerst maakte. Mijn vader zou tijdens de trip ook zijn tachtigste verjaardag vieren. Helaas is dit nu allemaal anders en hebben we de reis geannuleerd. ‘Ik heb nu een aanbieding gezien!’ roept mijn moeder enkele weken geleden opgetogen en mailt ons de gegevens. Wow, dat ziet er absoluut goed uit. 😊 Met de MSC Sinfonia, vanuit Venetië naar Kaapstad! Welke landen we allemaal doen? Ik durf het bijna niet te vermelden….oa. Egypte, Saoedi Arabië, Seychellen, Reunion en Mauritius. En echt, voor een mooie prijs, zeker nu met de huidige energieprijzen is thuisblijven zelfs duurder! 😉 Wordt half november vervolgd….
Net als we de hut geparkeerd hebben krijg ik een belletje van het gordijnen-atelier. De bestelde gordijnen voor de camper zijn klaar! Er zitten gordijnen in maar die vind ik afschuwelijk dus vandaar de nieuwe. Omdat we nog niet echt een planning hebben besluiten we om die morgen op de fiets te gaan halen. De winkel zit namelijk in Hoogvliet-Zalmplaat dus een mooie rit. De zon komt voorzichtig te voorschijn als we op de pont naar de overkant staan. 
Het belooft vandaag alweer een warme dag te worden. De Turkse eigenaar van het atelier is net terug van vakantie en laat trots de gordijnen zien. Maar WTF dit heb ik niet besteld! 😡 Het dreigt even lastig te worden maar al snel begrijpt hij dat de fout bij de dame die hem heeft vervangen ligt. ‘Alles fout bij haar, ik niet goed worden, zij fout op fout!’ roept ie terwijl zijn armen door de lucht maaien. ‘Ik maak goed voor jou, nog mooier dan je kunt dromen.’ Laten we het er maar op houden dat mijn Turks net zo slecht is als de dame haar Nederlands. Het woordje “dubbel” heeft de dame opgevat als zijnde de gordijnen dubbel stikken en niet als de stof dubbel nemen zodat er mooie plooien ontstaan. Het was sowieso al hilarisch want het woord ‘zoom’ sprak ze uit als ‘zoon’, dat maakte het al lastig want ik dacht steeds; ‘Wat moet haar zoon er mee….’ 🤣 Vlakbij de Beneluxtunnel krijgt Roel een telefoontje met wat vragen van kantoor. Vooruit, we zijn toch in de buurt dus fietsen gewoon even langs huis/kantoor. De fotografen zijn met het testen van een shoot bezig en dat zit niet mee. Er moet namelijk gebruik gemaakt worden van een achtergronddoek. Helaas is dit helemaal gekreukt bij ons afgeleverd en dat maakt het werken erg lastig. Ik zal jullie het verhaal besparen maar eindelijk rond 17.30 uur fietsen we door het Maassluisse centrum terug naar de camper. 
Helaas is de kwestie met het gekreukte doek nog niet opgelost. Om ons zelf te trakteren gaan we naar restaurant het Hoofd, vlakbij de camperplaats. 
We schuiven hier nu voor de derde keer deze week aan tafel. 🤭 In de camper zetten we het wekkertje want de Queen Mary 2 komt morgenochtend vroeg voorbij. Volgens de informatie op de site van Marine traffic zal zij rond 04.15 uur langs varen. Onze buren zijn ook speciaal voor deze dame gekomen. Volgens hen loopt het niet zo’n vaart en de wekker wordt daar pas om 06.00 uur gezet. Je begrijpt: we staan vroeg in de ochtend alleen aan de kade terwijl de eigenwijze buren nog op 1 oor liggen. 😉 
Woensdagmorgen rijden we wederom de oprit bij ons huis op en worden er nog wat zaken geregeld. Ieder nadeel heeft een voordeel want we zien nu later op de avond de Queen Mary 2 ook weer richting zee vertrekken. 
Donderdagochtend heeft Roel nog een bespreking met een klant in Delft. Aansluitend doen Fred en Roel ook daar een testshoot met het doek en het is bijna zo goed als dat ze eigenlijk willen. 
Ja, het lijkt onscherp maar dat is ook de bedoeling. Eindelijk vertrekken we rond het middaguur dan toch! Alkmaar it will be! We vinden een super leuke camperplek, sinds een week geopend, bij een veeboerderij in Zuid-Scharwoude. 
Op de fiets rijden we door de mooie omgeving de kleine vijf kilometer naar het centrum van Alkmaar! 😊 Het is druk in de stad, veel toeristen slenteren door de straatjes. Morgen zal het waarschijnlijk nog drukker worden want dan is de kaasmarkt en ook start de kermis. De volgende ochtend dus vroeg op en rond 09.00 uur fietsen we naar de kaasmarkt, 
het is warm en hordes toeschouwers zitten of staan al langs de kant om naar de kaasdragers te kijken. 
Om 10.00 uur gaat het spektakel los en het is vermakelijk om te zien. 
Na afloop verkennen we nogmaals de smalle straatjes, 
lunchen ergens en doen later op een terras bij de kermis nog een wijntje. 
Volgens de allervriendelijkste boerin van de camperplaats mogen we morgen de jaarmarkt in Broek op Lange dijk niet overslaan. Zo komt het dat we zaterdagmorgen in de hitte puffend langs de kraampjes met veelal troep lopen. Na een portie poffertjes fietsen we door om Bergen te bezoeken. 
Het is een leuke plaats maar we hadden er een andere voorstelling van, groter in ieder geval. Aan het eind van de middag ploffen we neer bij de camper en besluiten niets meer te doen dan alleen op de kaart een nieuwe bestemming te prikken. 😊 Hoewel, Roel wil toch nog even z’n drone uitlaten. 
Wormerveer is de bestemming die mijn vent de volgende dag intikt op de TomTom. Want net als de kaasmarkt in Alkmaar heb ik de Zaanse Schans nog nooit bezocht. 😳 Mijn vent zijn laatste bezoek hier was tijdens Maxima haar kennismakingstour met Nederland.
Na het legen van vuil water en de wc cassette, vullen we de schoon watertank en zijn klaar voor de rit. Ik draai het erf af en stop voor het rode verkeerslicht om rechtsaf te slaan. Bam klinkt dan ineens een doffe dreun en de camper staat licht te schudden. ‘Lekker dan, er is iemand achterop gereden!’ roept mijn vent uit en we springen tegelijk uit de camper. 
Een jong meisje met grote Bambi-oogjes stapt uit haar auto en lispelt; ‘Waarom kwam u nou achteruit gereden??’ En heel eerlijk, in een seconde twijfel ik heel even maar zeg dan resoluut; ‘Ik kwam niet achteruit, absoluut niet, want ik stond te wachten voor het stoplicht met mijn voet op de rem!’ 😡 Wat gaan we nu beleven, wat een type! Ik sein naar Roel dat hij Bambi moet afleiden van haar auto, ‘Kijk jij waar we een schadeformulier hebben.’ en terwijl ze weglopen werp ik een blik in haar auto. Op de bijrijdersstoel staat haar make-up tas geopend en ook ligt daar haar phone te midden van nog veel meer troep. Ze weet niet hoe ze het formulier in moet vullen en belt haar vriend of die kan komen. Ondertussen zijn we naar de overkant gereden zodat de weg vrij is. ‘Kom maar in de camper, dan vullen we daar alles in.’ oppert mijn vent. ‘Zij kwamen achteruit.’ lispelt ze tegen haar vriend zodra ze hem ziet. Natuurlijk heeft ie medelijden met haar en vraagt of ze niets heeft. Ze schudt elegant haar kleine hoofdje en bevestigd dat er gelukkig geen gewonden zijn gevallen. Ik neem haar eens goed op, het is allemaal teveel: de lucht van haar parfum, de lipgloss en ondertussen pingt haar phone er ook nog lustig op los. ‘Die heeft hele andere dingen zitten doen dan autorijden.’ schiet het door mijn hoofd. Gelukkig hebben we een achteruitrijcamera en mijn vent zoekt het fragment op. Wat dan volgt is wel triest voor de jongedame want als we inzoomen is duidelijk te zien dat ze inderdaad druk is met van alles wat op de bijrijdersstoel ligt en absoluut niet op de weg let. 😡 
Dan komt ze met het volgende: kunnen we het buiten de verzekering om regelen want ze heeft al eerder schade gereden….🤭 Ik doe er maar het zwijgen toe en laat het aan Roel over. Die wisselt gegevens en het filmpje uit en drukt haar op het hart om voortaan beter uit te kijken en zeker geen onzin uit te kramen dat de schuld bij een ander ligt. De schade aan de camper valt mee, het is de bumper die gescheurd is. Verder gaan we het gewoon via de verzekering regelen, ze kan ons wat! 😡
Het is echt leuk dit toerist zijn in eigen land! 😍 Nu we toch in dit gedeelte van Nederland zijn mag Volendam niet ontbreken en zo brengt de hut ons de volgende dag naar het dorp van de palingsound. Bij de Simonehoeve in Katwoude is een parkeerplaats waar je met de camper gratis mag overnachten. In de hoeve zit een klompen en kaasmakerij. Leuk om er door te wandelen maar uiteraard ook special voor toeristen. 😊 Waarschijnlijk ook doordat hotel van der Valk er pal naast ligt is het er een komen en gaan. Ook nu is de fiets een prima vervoermiddel en zo trappen we aan het eind van deze zonnige maandagmorgen naar Volendam. Onderaan de dijk parkeren we de fietsen en sluiten dan aan in de polonaise van mensen die heen en weer schuifelen. 
Je kan op de foto in Volendamse klederdracht maar helaas zijn het alleen maar ‘truttige’ statieportretten dus we laten dit onderdeel gauw schieten. Het onderdeel ‘vis eten’ doen we aan het water om vervolgens weer in de polonaise aan te sluiten en over de dijk weer terug te wandelen. In een klein zijstraatje van de dijk zie ik een kledingwinkel, de jurkjes die buiten hangen zien er veelbelovend uit. ‘Even daar naar binnen!’ beslis ik en trek mijn kerel mee. In de winkel staat een grote tafel met wat stoelen, ‘Voor mij is ook gezorgd, de vermoeide mannenbank.’ grapt mijn vent. De eigenaresse zit daar met nog twee mannen iets te eten. ‘Het is een beetje zooitje hoor maar gisteren hadden we feest!’ zegt ze. Ik begin een gesprek met haar over het feest en dan blijkt dat heel Volendam gisteren op zijn kop stond van de festiviteiten. De kerel naast haar bemoeit zich steeds met ons gesprek en kijkt me dan doordringend aan. Het is zo’n foute gladjanus, zo’n type die je uit de weg moet gaan. 🤭 De andere vent staat op en laat ons op zijn telefoon een filmpje zien, ‘Zie je dat mop, hoe gezellig het was!’ 🤨 Nou wat ik zie vind ik niets maar ik knik dat ik het prachtig vind. ‘De drie J’s stonden daar en Jantje Smit daar, het was ouderwets gezellig, gelachen joh!’ Terwijl ik de winkel nog wat rondkijk zegt de gladjanus; ‘Als je kan moet je morgen terugkomen dan hebben we nieuwe spulletjes binnen.’ Ik knik en roep net zo populair; ‘Doei, doei, veel plezier nog met opruimen, je ziet me morgen!!’ 🤣 Buiten zegt Roel; ‘Ik ken die vent! Zag jij niet wie dat was?!’ 🤔 ‘Ik niet’, zeg ik, ‘Ik vond die gladjanus een stoorzender. Steeds als ik in gesprek was met die vrouw kwam hij er tussen en me maar zo aankijken of ik hem wel zag, bah, wat een kwal!’ mopper ik. Op een terras zakken we neer voor een wijntje, ‘Ik weet het, het is Frank Masmeijer!!’ roept mijn vent plots uit en laat zijn phone zien. Het is toch om te gieren, dat hebben wij weer! 🤣 Arme Frank, wisten wij niet wie hij was! 
We fietsen met een omweg via Edam 
terug naar de camperplaats waar nog steeds busladingen vol toeristen de boerderij met klompen en kaas binnengaan.
en terug fietsen we over de dijk die dit schiereiland tegenwoordig verbind met het vasteland. Het is een leuke warme tocht met stops voor koffie en appelpunt en een verkoelend drankje. Gezien de weersverwachting besluiten we om woensdag en donderdag niets te doen en een plek aan het water op te zoeken. De camperplaats direct aan het water in Nijkerk (waar we eerder stonden) is vol maar iets verderop ligt een camping waar ook bungalows en een camperplaats bij horen. We proberen het en kunnen er gelukkig terecht. Het zijn prima ruime plekken en net de dijk over is het water. Helaas is er, net als in vele wateren, blauwalg geconstateerd. Het mag de pret niet drukken want wat willen we nog meer: we zijn onverwachts met de camper op pad, de zon schijnt, we hebben elkaar en…. Frank Masmeijer ontmoet! 🤣 Oh ja, ik ben niet meer terug geweest naar de kledingwinkel dus geen idee wat voor leuke spulletjes Frank heeft binnen gekregen. Hopelijk geen foute witte zendingen want dan loopt het weer verkeerd met hem af. 😉
De middag brengen we door op het strand. Dat is gelijk achter de camperplaats. ‘Ik voel me niet helemaal lekker.’ stelt mijn vent en we besluiten om bij de camper te eten. Hij hangt een beetje futloos voor de hut terwijl ie mompelt; ‘Ik weet niet wat ik heb….’ 🤨 De volgende dag schijnt de zon weer uitbundig en gaan we op de fiets richting het centrum. Ook nu loopt mijn energieke vent tam naast me en af en toe zucht ie maar wat. ‘Ik ga straks een uurtje naar het strand, doe jij lekker rustig aan in de schaduw, wie weet knap je er van op!’ zeg ik hem. Althans ik vind dat ik het zeg maar hij vindt dat ik het beveel….🤣 ‘s Avonds gaan we uit eten bij een van de vele restaurantjes maar het is geen succes.
Vroeg naar bed maar weer! 🤔 Het gaat ééntonig worden maar ook de volgende dag is het niet veel en slaat het futloze gevoel ook op mij over. We hebben allebei zo onze vermoedens en zeggen tegen elkaar; ‘Het zal toch zeker niet!’ ☹️ We hebben nog een week en willen verder langs de kust richting Monaco om vanaf daar via Lac de Annecy en Genève naar huis te rijden. Over de autoroute trappen we zo’n 300 kilometer weg naar het plaatsje Le Lavandou. Ook dit keer weer gelazer bij de tolpoorten maar langzaam beginnen we te begrijpen wat het zijn kan. Onze hut is 3.30 meter hoog en valt met deze hoogte in klasse 3. De tol-badge die we hebben is door de Fransen echter op klasse 2 (meest gangbare voor campers tot een hoogte van 3.00 meter) gezet. Iets wat wij prima vinden want die klasse is goedkoper. Als we een poort naderen en een ticket moeten trekken gaat het probleemloos. Echter iedere keer als we een betaalpoort naderen wordt automatisch de hoogte gemeten en de fout gesignaleerd. We drukken dan maar steeds op de knop voor assistentie, roepen dat we een tolbadge hebben en we niet weten waarom het ding niet werkt. In de meeste gevallen komen we met deze uitleg weg, drukt de beambte de klasse weer op 2 en gaat de slagboom omhoog. Soms hoor je alleen maar piep, ziet de klasse veranderen en ploep gaat de slagboom open. ‘Daar heb je er weer een….’ 🤭 Via een videosysteem kunnen ze namelijk alles bij de slagbomen zien dus scannen zo ons kenteken waarop ze de verdere gegevens voor de badge krijgen. Ze zíen ook dat we een camper hebben en meestal is dan een (schotel) antenne op het dak de foutieve trigger voor de hoogtemeting, die telt namelijk níet mee. Maar dit kan natuurlijk niet goed blijven gaan en uiteraard tref ík de beambte die voor de prijs ‘overijverige medewerker’ gaat. 😤 De dame is gelukkig wel zo bijdehand om boven ons wegdek gelijk het rode kruis aan te zetten (misschien bedacht ze zelf al dat dit wel even kon gaan duren) zodat er niemand achter ons komt staan. Ik roep dus dat we een badge hebben maar ze krast terug; ‘You are to long!’ (Ze zal bedoelen to high). In mijn beste Frans probeer ik het uit te leggen maar dat gaat helemaal mis. Ze wil de badge zien en die moet ik voor de video houden. Het is warm, ik ben niet echt lekker dus zeker niet op mijn best. Welk videovenster bedoelt dat mens?! Ik kan er niet bij, de autogordel moet af, haal mijn voet van de rem, reik nog eens en daar rijden we achteruit. In gedachten zie ik haar zuchten bij de camerabeelden. Eindelijk heb ik de badge voor het scherm en roept ze ‘Closer, closer, closerrrrr!’ Nou het ding zit er al helemaal tegen aangeplakt dus helaas voor haar. ‘Not possible!’ roep ik dus maar terug. Het duurt en dan roept ze in het Engels dat we de verkeerde klasse hebben. ‘You need 3 not 2!’ 😫 Dan blijft het stil en wij wachten ook. ‘Is ze nou weg?’ vraagt mijn vent. Ik druk maar weer eens op de assistentie knop en dan blijkt aan de schelle pieptoon dat ze er nog is. ‘What now??’ roept mijn kerel inmiddels ook iets geïrriteerd. Haar antwoord is helder; ‘Pay!’ Zo dan, daar kunnen we iets mee. 🤣 Het is geen pratertje en we moeten de woorden uit haar trekken. We mogen niet met de tol-badge betalen en op de vraag hoe dan wel tettert ze de volzin; ‘Card.’ Echt, het is dat mijn vent dan zo verstandig is want ik had er nu nog gestaan. ‘Betaal nou maar gewoon met de card dan zijn we er van af.’ 😡 We vrezen wel dat het nu over is met de pret en we vanaf heden voor klasse 3 moeten gaan betalen. 😪 Voordat we de camping opzoeken doen we wat boodschappen en Roel sprint een apotheek binnen. ‘Gewoon voor de zekerheid even een Covid zelftest gekocht!’ 😳 Ik heb grote campings gezien maar Camp du Domaine slaat alles! Zoals het op zo’n camping gaat is er voor ieder wat wils qua plekken en ligging. Mijn vent is hier eerder geweest en ontpopt zich als een heuse gids waar ie wil gaan staan. Helaas zijn de plaatsen aan het strand allemaal bezet. Iets wat ik niet heel erg vind want nu in het seizoen staan ze daar wel erg dicht op en in elkaar. Wij vinden een plek net twee terrassen hoger met uitzicht op zee en privacy. Over de prijs van deze camping gaan we het maar niet hebben. 🤣 We boeken 2 nachten en rijden dan het mega terrein op. Om onze plek te bereiken moeten we door een lang laantje wat bij de plek hoort. Het gaat ook hier maar allemaal net goed met laaghangende takken en opstaande stenen randen. 
Als we staan komt mijn vent erachter dat ie vanaf de receptie zijn leesbril nog op heeft! ‘Ik dacht al, zie ik het nou zo rottig!’ zegt ie lachend. 🤣
‘Even de stoelen neerzetten en een uurtje naar het strand?’ vraag ik hem. 
Het is inmiddels rond vieren en nog steeds erg warm. ‘En testen.’ oppert hij en zit aandachtig de beschrijving van de zelftest te lezen. Het is griezelig om het zelf te doen want hoe ver moet dat stokje erin? Als ik er uiteindelijk van moet niezen lijkt het me ver genoeg. Roel gaat met de testen aan de slag en al snel hebben we resultaat. Positief! WTF, zijn we al die tijd zo voorzichtig geweest en nu dit. 
Tuurlijk hebben we een vermoeden waar we het opgelopen hebben maar daar kopen we niets voor. Verslagen kijken we elkaar aan en hopen dat we geluk hebben en de klachten hierbij blijven. We zijn niet lekker maar aan de andere kant zijn we van een flinke verkoudheid wel eens beroerder geweest. Daar zitten we op de top camping aan zee bij de camper! Gelukkig hebben we een plek met privacy. Om ons heen horen we genoeg gekuch dus we zullen met ons hoestje niet echt opvallen. 
Dinsdag lig ik de meeste tijd op bed en Roel hangt op de bank, we zijn doodmoe en lusteloos. Het mooie sanitair van de camping laten we voor wat het is en douchen in de camper want we willen niemand besmetten. Woensdag zijn we best opgeknapt en zetten de terugreis naar huis in. Wat een ander einde dan we verwacht hadden. Het valt sowieso tegen: eerder naar huis in verband met de zaak en nu de Covid, bah, bah. ☹️Onderweg zien we plotseling tientallen Tour de France auto’s rijden en wat blijkt: we zitten nog geen tien kilometer van de start van de touretappe van vandaag af.
Hmm, toch maar verder rijden want om nou een heel peloton te besmetten. 🤭 Een lief berichtje van mijn moeder zorgt echter voor nog een positief bericht: Roel en ik krijgen een mailtje met daarin een virtuele cadeaubon voor een cruise naar Noorwegen omdat we haar de afgelopen maanden zo geholpen hebben na het overlijden van mijn vader. Ze heeft het allemaal al geregeld met het reisbureau en onze secretaresse… dus wie zijn wij om daar tegen in te gaan! 😍 We stoppen voor de nacht in Charavines, een leuk plaatsje aan een meer met gezellige terrassen maar wij blijven uit de buurt van alles.
De volgende ochtend weer verder. Ontelbare velden zonnebloemen komen ons tegemoet.
Onderweg halen we in Luxemburg nog een portie sushi dat we opeten in de camper. De eetlust komt terug, het gaat de goede kant op!
Vrijdag aan het eind van de middag parkeren we de hut op de oprit. Ons huis is weer thuis, home sweet home. ❤️