Sia en Roel op reis

Na de ‘luchtige’ strandmiddag rijden we net voor het donker de Manatee Hammock campground in Titusville op. We hebben (noodgedwongen) moeten reserveren maar het is ook wel lekker dat je zo op het eind van de dag niet meer naar een overnachtingsplek hoeft te zoeken. Deze camping is een onverwachts pareltje: aan de Indian River en te midden van veel bomen. Het is een gemeentecamping met zeer schappelijke prijzen, zeker voor Florida! : 26 dollar voor full hook-up. We hebben een plaats aan het einde van een laan, onze buren zijn een vriendelijke kerel uit Alaska en zijn hond Ray. Alaska en de raketlancering van afgelopen morgen leveren  genoeg stof voor een lang gesprek op. 😊 De volgende morgen maken we na het ontbijt een wandelingetje over de boardwalk. Enorme bijen zien we hier. Daarna vertrekken we naar Kennedy Space Center. Vlak voor de ingang beslist mijn lover; ‘Stap hier snel uit en neem de camper rijdend op de foto met het Space Center op de voorgrond!’ 😬 Ik baal altijd van dit soort opdrachten want meestal gebeurt er iets geks. Nu dus ook want ik ben nog geen vijf tellen uit de camper of een schreeuw vanuit een van de talrijke loketten klinkt; ‘Get in the car, NOW! De vrouw is uit haar hokje gekomen en staat te gillen en te zwaaien. ‘Don’t you hear me!! Get in the car!!’ roept ze nog harder. Ondertussen zijn de andere automobilisten gestopt en kijken naar dat stomme mens, ik dus, die hier uit de auto durft te gaan. 😂 Instappen wil ik wel maar dat kan niet want mijn vent is al doorgereden en staat inmiddels bij de schreeuwende vrouw. Het is echt een gek iets want met hem kan ze wel geanimeerd babbelen. 🤔 Als ik in de brandende zon aan kom rennen zegt mijn lover tegen haar; ‘Nou, daar is ze dan eindelijk, ik denk dat ze je niet gehoord heeft!’ 😡 ‘I don’t care, honey!’ lacht ze terug terwijl ze zijn arm pakt. 🤨 Het Cape Canaveral Air Force Station werd in 1949 onder President Harry S. Truman in gebruik genomen. Het is ongeveer 55 bij 10 kilometer groot, bijna 56.600 hectare. Even voor het beeld: te vergelijken met de oppervlakte van de provincie Flevoland. Dit is inclusief een groot deel natuurgebied, strand en duinen, onder andere ook de stranden en het gebied, Canaveral National Wildlife refuge / Merrit Island, waar we gisteren waren. De lanceerbasis en het ruimtevaartcomplex van NASA zijn er gevestigd. Wie kent niet de beelden van de Apollo-vluchten die vanaf hier werden voorbereid en gelanceerd. Na de moord op John F. Kennedy werd het complex officieel hernoemd tot het John F. Kennedy Space Center. Ik had niet echt een idee wat te verwachten van het geheel en dacht eigenlijk dat het meer een ‘mannending’ zou zijn. Echter alles behalve dat! Na binnenkomst kom je in de Rocket Garden waar een aantal historische raketten staan opgesteld. Het was wel heel krap voor die drie astronauten. Even passen.De korte informatieve voorstellingen/films zijn zeer goed en begrijpelijk in elkaar gezet. Voor de 3D film uiteraard een 3D bril, na afloop alles in de wasmachine. Stel je voor dat je hoofdluis hebt. Vanaf het visitor center rij je met een bus een gedeelte over het terrein en zie je de launchplatformen. Dat geeft, zeker na het zien van de twee lanceringen afgelopen week, een helder beeld. Ook kom je langs het Vehicle Assembly Building. Hier worden de raketten en shuttles in elkaar gezet om van daar op een verrijdbaar platform naar het lanceerplatform gebracht te worden. Een klus die even tijd kost want alleen al het opentrekken van de 139 meter! hoge deuren duurt 45 minuten! Dit enorme gebouw heeft een lengte van 218 meter, een breedte van 158 meter, een hoogte van 160 meter en is het grootste in de wereld qua volume in één enkele ruimte! 😳 Ik vond vooral de geschilderde Amerikaanse vlag met het NASA logo op het gebouw zeer indrukwekkend: 64 meter hoog, 34 meter breed. (Jammer, staat niet op de foto want we zaten aan de verkeerde kant in de bus) Elke ster is 1,85 meter breed en elke streep 2,74! Entree voor ons was 50,00 dollar per persoon (we kregen 5,00 dollar senior korting vanaf 55 jaar 😊), het is het allemaal dubbel en dwars waard!  Grotere lading, grotere raketten. 😉 Een foto in de ruimte maken was nog niet zo gemakkelijk trouwens. De wc, met afzuiging want alles is gewichtsloos en je wil niet dat de poep om je oren vliegt. Je moet jezelf er ook op vastbinden anders zweef je weg. De originele locatie van de begeleiding van de lanceringen van de Apollo raketten.Als we aan het eind van de middag warm en moe het park verlaten piept mijn telefoon. ‘Kan je direct naar huis bellen!’ lees ik met enige schrik het bericht (het is in Nederland al 23.00 uur). Afgelopen winter heeft mijn vadertje namelijk een nieuwe knie gekregen en ook is ie weer opgenomen geweest voor zijn rikketik….🤔 ‘Nee joh, niets aan de hand maar we hebben een probleem: ‘De oppassers zijn de laatste ronde voor de nacht aan het maken en nu sluit de garagedeur ineens niet meer!’ grapt mijn moeder aan de telefoon. 🤣 Dit is nu zo’n typisch technisch mannending dus ik geef mijn lover de phone die met mijn vader overlegt en al snel is het opgelost. We rijden terug naar de gemeentecamping Manatee Hammock voor nog een overnachting. De volgende morgen gaat de rit naar Palm Beach. Daar hebben we ook twee nachten geboekt. We komen langs een surfshop die 24 uur per dag open is. Rare jongens die Amerikanen. Alsof je om drie uur ‘s-nachts bij jezelf denkt: ik moet nog een nieuwe wetsuit hebben, laat ik eens even gaan shoppen. 🤔 We zijn nog geen 2 kilometer op weg als we een ‘vlooienmarkt’ zien. ‘Even stoppen maar!’ beslist mijn handsome en gooit de hut aan de kant. Het is altijd leuk om tussen al die rommel te snuffelen, we maken her en der een praatje en uiteraard kopen we iets. Zoals ik op Facebook ook al bij deze foto heb gezet: don’t talk about politics dus wat je er ook van vindt: oogjes dicht en snaveltje toe ! 😜 De goede man vond dat we in zo’n mooi land woonden, met al die Falls and Fjords….tsja. 🤣Via de kust rijden we naar de KOA camping, Lion country Safari, in de buurt van Palm Beach. Deze ligt niet aan de kust maar in het binnenland. Zoals de naam al doet vermoeden is er een safaripark bij, een soort Beekse Bergen. Ondanks de lovende berichten hierover hebben wij dat, mede door tijdgebrek en de hitte, geen bezoek gebracht. Eind van de middag arriveren we dus op deze mega camping (groot door oppervlakte want maar 203 plaatsen) en pakken de fiets om naar het zwembad te gaan! Onze plek is helemaal tegen de rand van het safaripark aan en zodra het donker wordt beginnen de leeuwen brullen. 😍 ‘Het lijkt wel of we in Namibië of Zuid Afrika zitten.’ zeggen we tegen elkaar. Voordat we naar bed gaan zetten we onze telefoons op stil want morgen, in Nederland al over een uurtje, tel ik er weer een jaartje bij. 😊 Mijn lover maakt een ontbijtje voor mijn verjaardag (eigenlijk niet bijzonder want dat doet ie iedere dag), heb ik het druk met alle felicitaties en is het niet erg om hier 56 jaar te worden. 😍   Omdat er geen restaurant in de buurt zit stellen we het verjaardagsetentje maar even uit en gaat mijn vent met de BBQ aan de slag. De vrijdag begint vet bewolkt al snel gevolgd door een plensbui. Eerst langs de supermarkt waar ze zowaar…. kroketten verkopen. Helaas nog een beetje te vroeg. Amerikanen daarentegen eten alles, op elk tijdstip.🤣In de regen rijden we naar Palm Beach, een van de places to be voor de rich and famous. Er is zelfs een McLaren dealer. Dan is autopoetsen wel kicken…. Tussen alle villa’s staat het monumentale gebouw Mar-a-Lago. Het is rond 1927 gebouwd in opdracht van Marjorie Merriweather Post met de bedoeling dat de president van Amerika in de winter het koude Washington zou verruilen voor de warmte in Florida. Niet alle presidenten wilden dit. Er waren er zelfs die het weigerden om er te verblijven. Uiteindelijk werd het complex (126 kamers)  in 1985 gekocht door Donald Trump. Die er, door architect Jim Fazio, een prestigieuze golfbaan naast liet aanleggen. Deze staat met een Five-Star Diamond Award als beste van Florida in de boeken. Met de benoeming van Trump tot president was de cirkel rond en heeft het huis weer de functie waar het ooit voor gebouwd is: het winter Whitehouse. Tevens is de zeer exclusieve club Mar-a-Lago hier gevestigd waar je alleen maar binnenkomt indien je lid bent….iets wat je niet zo maar wordt. 😉 De winkelstraten, met veelal hele dure winkels, liggen er in de regen verlaten bij. Wij hebben het wel gezien, houden gas op het pedaal en gaan naar onze volgende bestemming: Miami. Om hier een camping te vinden was een crime, simpelweg omdat er bijna geen is. ☹️ Op het Miami Everglades RV park, één van de weinigen, hebben we nog net de laatste plaats kunnen reserveren voor drie nachten. Het park behoort tot de keten Encore Resorts die een soort all inclusive formule hanteren. Je mag namelijk voor alle sporten, zoals midget golf, tennis, beach volley en nog meer, gratis gebruik maken van het materiaal en benodigdheden. De prijs is er dan ook wel naar want we betalen net geen 90,00 dollar per nacht. 😳 Natuurlijk zijn er zoals op alle parken, die we tot nu hier in Florida gehad hebben, allerlei andere activiteiten: aqua-aerobics, yoga, wandelen, kaarten, line-dancing en bingo. Het ligt ongeveer 40 kilometer buiten Miami en staat voor de éne helft vol met huurcampers van mensen die vanuit Miami hun reis beginnen of eindigen. De andere helft is bezet door snowbirds zoals onze buurtjes. Zij hebben hun plekje voor het 28ste jaar weer zes maanden omgetoverd tot een klein lichtparadijs! 😊 Door de regen is de temperatuur flink gedaald, zaten we gisteren nog te zweten nu doen we een trui/vest aan als we een spelletje midgetgolf gaan spelen. ‘s-Avonds is het ‘bankhangen’ en beginnen we met een nieuwe tv-serie. De kachel hoeft net niet aan maar ik pak toch een dekentje voor de benen…okay, ik zit wel in een korte broek maar kom op, dit is Florida! 😉 Miami is een leuke drukke stad. Het echte centrum zijn we nog niet aan toe gekomen, dat doen we volgende week op de terugweg van de Keys. Over de brug naar Miami Beach zien we trouwens 10 ! cruiseschepen liggen.Nu wandelen we over de boulevard en het strand in South Beach, ontdekken Little Havanna en zijn Mojito’s en bewonderen de pastelkleurige gebouwen in het Art Deco District.  Vooral de Cubaanse sigaren zijn in trek. De ijsjes komen uit een oude Fiat 500. Apart maar niet echt goedkoop, tussen de 8 en 10 dollar voor twee bolletjes. 😕Zie ik ineens een mooi verjaardagscadeau….😜  ‘Allemachtig, je hebt minstens 12 bikini’s bij je!’ roept mijn husband wanhopig uit. 🤫 Maar even een quick scan kan geen kwaad. 😊  Zo te zien heeft mijn vent zich niet verveeld tijdens het wachten. Een travestietenshow trekt hier gigantisch publiek en het enige dat ‘het’ deed was op en neer springen, playbacken en tip vangen. Je gaat naar Victoria Secret en vergeet je daarna weer aan te kleden. 😂 Hmmm, doe mij maar eens een zandkleurige auto….  Bijzonder hoor:  aan komen rijden, Valet parking jongen met een grote boog wat tip toegooien en de sleutels erachteraan. Even navraag levert op dat het om een huurauto ging à 1500 dollar per dag….😉 ‘Kijk dan: boulevardbank-hangers!’ grapt mijn lover. Tsja….het is mijn vent. 😂 Voor mijn ‘white moccha with cream on the top’ sta ik graag in de rij maar hier in Miami duurt het zeker twintig minuten….Maar OMG het is weer lekker! 😍 Cubaanse sigaren mogen officieel niet verkocht worden, boycot. Maar ja, alles wat niet mag…. Altijd weer die Nederlanders…. Ieder zijn eigen beleving want, vallen mij de glazen op: groot, groter, grootst!Mijn lover heeft zijn eigen visie op groot, groter, grootst! 🤣 En echt: iedereen zit dag en nacht naar zo’n telefoon te staren. 😬  Parkeren is overigens ook een crime. Vier dollar per uur langs de straat en twee dollar voor een plek op een parkeerplaats. Maar alles is dag en nacht vol. We hebben uiteindelijk een redelijk lege parkeerplaats gevonden op de 27e straat. Een gratis shuttle trolley zorgt voor verder vervoer. Op het strand zien we dit opmerkelijke beeld! Op de quasi grappige vraag, ‘Zijn jullie verdwaald of eruit gezet?’ kijken ze ons niet begrijpend aan. 😳 ‘We do speak Americano not.’ zegt de kerel met een zwaar Russisch accent. ‘Flight home later night.’ 😂 Ook rijden we over de Rickenbacker Causeway richting Key Biscayne voor een mooie skyline van Miami. Het zijn twee lange volle dagen en met zere voeten zakken we zondagavond moe maar voldaan neer. We zijn toe aan een paar dagen niets doen op de Keys! 🤣 Maar voordat het zover is laten we eerst maandagmorgen voor de zekerheid de remmen vervangen bij de garage die we gisteren hebben gespot. De eigenaar is een Mexicaan, handig en vlug worden we geholpen. Er zat inderdaad niet veel meer op de remvoeringen. De praktijk leert weer dat de ‘merken garage’ niet kunnen tippen aan deze monteurs die keihard werken in hun eigen bedrijf en je met plezier helpen! 😊

Bij de ingang van het Canaveral National Wildlife Refuge / Merrit Island worden we door een allervrolijkste dame begroet. Even verder zien we rijdend vanuit de camper de alligators zo in de kreken liggen. Op de kant staan sneeuwwitte ibissen en roze lepelaars te turen naar voedsel in het water. Verderop een paar flamingo’s en grijze reigers. Een schildpad kuiert de weg over en in de verte boven zee vliegen pelikanen: Florida, wat ben je mooi! ❤️ Zomaar een weetje: er zijn hier zeker 500 vogelsoorten, 184 reptielen en amfibieën en natuurlijk heel veel dieren die ik niet allemaal ga benoemen. Welke ik wel nog even wil vermelden en die hier veel voorkomt is de manatee: een zoogdier, eigenlijk mooi van lelijkheid. 😍 En er zijn diverse uitkijkpunten op plekken waar ze regelmatig zijn. Terug naar ons in de camper op zoek naar een plekje om te zonnen op één van de stranden met klinkende namen als Apollo Beach, Klondike Beach en Playalinda. Waarvan de laatste dus bij boardwalk 13 een heus naaktstrand zou hebben. 😳 Onze nieuwsgierigheid wordt nog groter als daar aangekomen de parkeerplaats helemaal vol staat. Zou het echt hier, in het preutse Amerika? 🤔 Nu willen we het weten ook! Een stuk terug bij boardwalk 12 zijn nog wat lege vakken en we parkeren de hut. De spullen eruit en let’s go….op naar de vaststelling of het hele zakie in zijn nakie loopt. 😉 Terwijl we sjokken met stoeltjes, een parasol en de strandtas beslissen we ‘Als we gaan zitten dan moeten we ook meedoen!’ Na de trap over de duinen zien we de beach en de zee. In tegenstelling tot de andere stranden waar we net keken is het hier vol! Eigenlijk is het meer één groot slagveld waar Greenpeace het spoor bijster zou raken om te beslissen welke walvis het eerst terug naar zee getrokken moet worden. 😂 Ach, in het land der blinden is éénoog koning en ik voel me gelijk een stuk slanker. ‘Daar is nog plaats!’ wijs ik mijn vent. ‘Alles uit, behalve het licht.’ grapt ie en eigenwijs als hij is hoef ik hem niet te smeren….Hij zet zijn stoel onder de parasol en ik ga languit op de handdoek. De afdeling sterrenkunde van de lokale universiteit heeft trouwens goed zicht….😉‘Zo nu ligt er ineens een Braziliaans landingsbaantje naast Cape Canaveral in het zand!’ grinnik ik. 😜 Als kind had ik al iets met zand en zat altijd binnen de kortste keren onder. Hierdoor wilde niemand van de familie naast me zitten. Hoe vaak ik mijn moeder per ongeluk niet onder het zand heb geschopt….I don’t know. 😩 Ook nu krijg ik het binnen een kwartier weer voor elkaar om met mijn ingevette billetjes op het zand terecht te komen. ‘Ik ben even in de zee!’ roep ik terwijl ik de handdoek uitklop waarna mijn vent als een groot zandsculptuur onder de parasol achterblijft. 😳 Ik loop het steenkoude water in, super hoge golven en een mega stroming maken het lastig. ‘Kijk uit dat je niet mee wordt getrokken!’ roept een kerel. ‘Jeetje, dat is leukerd!’ denk ik bij mezelf. 😇  Dan komt het: ken je de filmscenes waarin vrouwen elegant het water uit lopen en een man ze dan tegemoet rent? Ik probeer het maar mijn 74 kilo dendert met ferme pas en creëert een soort autowasstraat waar de leukerd middenin staat. Het is wel een gentleman want hij merkt op, ‘It’s amazing that you can move so much water!’ 😊 Natuurkunde is heel lang geleden. Bedoelt ie nou : waterverplaatsing ? 😳 Terwijl we een praatje maken kijk ik naar twee vrouwen vlakbij die een spelletje met een bal doen. Ik word er melig van want iedere keer als ze bukken kijk ik tegen de grotten van Valkenburg aan. 😂 Voordat ik als een bakvis ga staan giechelen loop ik terug naar mijn lover en plof weer op de handdoek. Ik pak twee flesjes Smirnoff Ice uit de tas en dan zie ik in mijn ooghoek iets wat mijn aandacht trekt. Drie zwarte mannen slenteren langs de waterkant. ‘Eens kijken of het echt waar is wat ze daar over zeggen!’ grinnik ik tegen mijn wederhelft die geen idee heeft waar ik het over heb omdat ie op zijn IPad een aflevering van Goldrush zit te volgen. Helaas, in het geval van deze drie heren is het ook al niet zoals in films….zeg maar! 😉 ‘Daar komt je vriend!’ zegt mijn vent en ik zie de leukerd van daarnet zwaaiend op ons afkomen waarna ie een praatje begint. Na een paar minuten hoor ik in gedachten Ria Valk ‘Worstjes op mijn borstjes….’ zingen. Want kom op zeg; het blijft gek babbelen met een vent die in zijn nakie voor je staat terwijl je zelf op een handdoek zit. 🤣 Als de wind draait en het kouder begint te worden verzamelen we alle spullen en trekken bikini/zwembroek en kleding weer aan. Eigenlijk ook vreemd maar goed er zal toch niemand in zijn nakie naar huis gaan. Of toch wel? Op de parkeerplaats staat een bejaard stel de auto in te ruimen….hij met alleen een t-shirt aan en zij alleen een tuniek zie ik als ze bukt. Als we ze gepasseerd zijn begint mijn lover te zingen, ‘Ja, het hele zakie liep in zijn nakie bij ome Sjakie aan de Middellandse zee, hoezee!’ 😂 Men zegt altijd dat de mensen op een naaktstrand vriendelijker zijn en inderdaad dat kunnen we beamen, het was een hele gezellige middag. Als ik later onder de douche vandaan kom giert mijn lover, ‘Je hebt precies twee roodborstjes!’ Het lachen zal hem nog wel vergaan want als ie wegloopt zie ik zijn billen….mooi rood is niet lelijk, die zal vanavond lastig zitten. 😜

Noot: om privacy redenen maar geen herkenbare foto’s van het naaktstrand.

Om aan de jetlag te wennen, zeker voor mijn lover die na de inspannende weken thuis wel even toe is aan rust, is het plan om eerst een paar dagen in Orlando op de KOA campground te blijven. Als we maandag bij de camper wat gaan lunchen zet ik de strandtas even op de picknick tafel buiten. Waarom opruimen in de hut als die straks weer nodig is. Terwijl ik me in het keukentje omdraai hoor ik een een klap en flikkert alles op de grond. Zonder verder te kijken zet ik de tas opzij….volgens mij zat er toch niets breekbaars in. 🤔 Later op de dag blijkt dat de computer van mijn vent, die erin zat, heel ongelukkig op de grond is gekomen. Precies op een hoek waardoor het scherm is gebarsten. 😡 Orlando is groot dus we hopen hier een Microsoft shop te vinden zodat ie gerepareerd kan worden. Daarnaast hebben we geen reden nodig om langer te blijven en boeken nog twee nachten bij. 😊 De receptioniste puzzelt in de planning, we hebben geluk en kunnen tot woensdag op deze mooie plek aan het meer blijven staan zonder te verkassen. Helaas is het met de computer niet gelukt en zal mijn lover door de barsten heen op zijn scherm moeten turen. 😩 Het is druk in Florida, de veelal gepensioneerde Amerikanen (snowbirds) zijn massaal naar hier gekomen om te overwinteren. Grote campers en caravans, die men fifth wheel noemt omdat ze met een koppeling achterop een pick-up geklikt worden, staan overal om ons heen. Dat de  meesten hier voor lange tijd op dezelfde plek staan blijkt uit de vele naamborden die ze op hun ‘eigen stukkie’ neerzetten. Uiteraard kunnen wij dan niet achterblijven en mijn handige vent gaat aan de slag! 😍 Dinsdagavond stippelen we een globale route uit en besluiten om langs de oostkust te starten met een bezoek aan het Kennedy Space Centre op Cape Canaveral. Vervolgens de komende weken helemaal door naar de Keys beneden en langs de westkust van Florida omhoog om uiteindelijk in Baltimore te komen waar de camper op een schip naar Nederland retour gaat. We hebben ongeveer acht weken hiervoor, 1 april vliegen we vanuit Washington naar huis….en dat is geen grap. 😉 Woensdag verlaten we Orlando en in de buurt van Titusville oppert mijn lover; ‘Laten we eerst een camping zien te scoren!’ We rijden er net een voorbij dus keren, gaan op zoek naar de receptie en vragen; ‘Do you have a site for two nights for us?’ 🤔 De receptioniste kijkt ons aan en vraagt dan met schelle stem; ‘You must be kidding me!’ Wat blijkt het is een holiday-weekend dus de Amerikaan maakt zich op voor een lang weekend vrij.  ‘It’s Valentine on friday, President’s day on monday and sunday the Daytona 500!’ Het mens kijkt echt alsof we gek zijn en schrijft uiteindelijk twee andere opties op. Vreemd is dat de rolverdeling dan ineens weer duidelijk is want omdat ík van de agenda ben had ík dit moeten weten. We lopen terug naar de camper, hij vol ongeloof dat ik het niet wist….alsof mijn handsome weet wanneer het Valentijn is! 😡 Ik zal de korte versie geven maar na 20 pogingen (16 telefoontjes en 4 bezoeken) om een camping te vinden geven we het op! We planten de hut ergens langs de kust waar ik een lunch maak terwijl mijn lover met de KOA in Orlando belt. Echt, het is de enige in de hele omgeving die gelukkig, omdat we er eerder al stonden, nog iets voor ons wil regelen. Eind van de middag zijn we terug en springen in het zwembad waar de bejaardensoos zich net heeft verzameld voor de aerobics work-out. Ze kijken ons verbaasd aan, ‘Hey you’re back! Lucky you, tonight is my favorite night!’ zegt een krasse zeventiger tegen me. Terwijl ik denk, ‘OMG, ik wil het niet weten!’ snatert ie door, ‘It’s Bingo time at 19.00!’ 🤨 Nadat we de volgende ochtend doorbrengen met plannen en campings reserveren zijn het verder rustige zonnige dagen in het land van de snowbirds met activiteiten als: slapen, lezen, zonnen, zwemmen, eten en drinken. We hadden zeker verwacht dat Florida druk zou zijn maar dit slaat alles! Echt pas na een ochtend bellen en mailen hebben we nu een geboekt reisschema tot 1 maart. Zelfs een kleine week op de Keys is gelukt! Over de prijzen gaan we het niet hebben maar volgens mij was een hotel goedkoper geweest. De meeste campings op de Keys rekenen momenteel in het hoogseizoen zo’n 130,00 dollar per nacht. 😬 Omdat we maandag pas verder trekken besluiten we dit weekend naar Disney Springs (groot winkelcentrum) te gaan. We waren hier reeds eerder met de kerstshow en er is een grote ticket office van Disney. Er zijn namelijk verschillende attractieparken. In december deden we Magic Kingdom en nu lijkt het ons leuk om Epcot te doen. Daar rijden we dan the Dutchies zeg maar the Dommies want het is zaterdagavond en oh ja, ook nog het vergeten holiday-weekend dus mega druk! 😩 Ik moet zeggen, het is strak georganiseerd met veel verkeersregelaars en we hebben redelijk snel een plek. Vandaar lopen we in een grote polonaise naar het winkelcentrum. Omdat het Disney is wat de klok slaat stikt het er van ouders met kinderen. Als ik terugdenk aan mijn kindertijd zou ik zeer onder de indruk zijn geweest van al het moois om me heen en ik zal wel heel oud klinken maar wat een pokkenjong heb je er tussen!  😡 Ze krijsen en schreeuwen dat ze iets wel of juist niet willen tegen ouders die zich er weinig van aan lijken te trekken en vaak meer interesse in hun phone hebben. ‘Zullen we weer in dat leuke restaurant eten?’ vraag ik mijn lover en we sluiten aan in de lange wachtrij voor een reservering. De wachttijd voor een tafel is vervolgens ook nog twee uur. 🤣 Vooruit dan maar want het zal overal hetzelfde zijn. Bij de ticket office is een wachttijd van een half uur. Te midden van de andere lotgenoten kijk ik eens om me heen en vraag mijn vent; ‘Is het wel verstandig om morgen te gaan?’ Het blijft ook hier verbazend hoe ouders hun kinderen laten rennen en overal aanzitten. Een kind slaat zijn moeder en het domme mens grinnikt maar wat. 😳 Eindelijk zijn we aan de beurt en na kort overleg zijn we eruit: we doen het niet! Ten eerste staat Epcot gedeeltelijk in de steigers en ten tweede verwacht de medewerker echt extreme drukte dit weekend. We besluiten dus om over een paar weken als we weer terug in Orlando zijn te gaan. 😊 Figuurlijk lopen we over de hoofden terug naar het restaurant waar we volgens Amerikaanse gebruiken,  zelfs op mega drukke dagen als deze, snel en vriendelijk geholpen worden oftewel: met een vol buikje rap weer buiten staan! 😉 Zondag hangen we bij het zwembad, ik draai nog een was en mijn lover checkt wat kleine dingen in de hut. ‘s Avonds barst er een gigantische regenbui los boven Orlando. ‘Zo, wat een mazzel dat we niet naar Epcot zijn gegaan, hadden we nu in de stromende regen in de attracties gezeten!’ roep ik uit. Het mag maar weer eens gezegd: ieder nadeel heeft een voordeel. 👍 De volgende morgen rijden we rond 09.00 uur al weg van de camping. Om 10.00 uur is er namelijk weer een raket lancering. De plaats Titusville (waar we ook onze volgende reservering hebben) ligt recht er tegenover en daar willen we gaan kijken. Wow, wat een drukte langs de wegen, veel mensen zitten en staan er klaar voor. Tussen de menigte zoeken we een plek en dan begint het wachten.      Een man dicht bij ons heeft een radiozender opstaan waarop ze aftellen naar het grote moment, ‘10 Seconds from now!’ Bam, daar recht voor ons schiet de raket omhoog! Het is de tweede keer dat we dit zien en het blijft bijzonder. 😊 Maar zo bijzonder als de Amerikanen om ons heen reageren….’OMG, I can’t breath!!!’ roept een vrouw erg theatraal uit terwijl ze de armen om haar borst slaat. 😳 Morgen staat dan eindelijk Kennedy Space Center op onze planning en ik ben benieuwd wat ik daar kan verwachten. Iets verderop in een park doen we een koffie/thee en worden met onze camper opgemerkt door een Nederlands gezin waar een praatje mee maken. Ze zijn hier op vakantie en hebben de lancering ook gezien. ‘Verderop zitten alligators in het water.’ vertellen ze. In de brandende zon lopen we naar de waterkant. Mijn lover dichtbij en ik veilig wat meer op afstand. 😉 Een wandelaar die voorbij komt stopt en begint een praatje met me. Hij woont hier en heeft een aantal tips. Verderop ligt Canaveral/Merrit Island. Het is een National Park met mooie stranden. ‘Go there, it’s so beautiful!’  besluit ie zijn verhaal. We hebben nog de hele middag voor ons, de camping is al besproken dus wie doet ons wat! Op vertoon van de Nationale park pas rijden we het park in. Even verderop staat dit bord langs de weg. 🤨 Nieuwsgierig of we daar zijn gaan zitten?….blijf ons volgen! 😇

‘Cabinecrew prepare for landing.’ klinkt de stem van de gezagvoerder. Onder ons zien we de lichten van Orlando. Het is donderdagavond 6 februari rond 19.15 uur en we hebben er een vlucht van bijna tien uur op zitten. Het vliegtuig moest dwars door storm Ciara heen die een dag of wat later Nederland bereikte. De reis die op Schiphol al bijzonder begon want samen met Roel zijn zus, die ons kwam uitzwaaien, deden we een quick lunch in een restaurantje bij de aankomsthallen. Daar stond een man, keurig in het pak met een rode roos in zijn hand. De laatste reizigers liepen weg met hun bagage en ‘afhalers’ en hij bleef helemaal alleen achter. Continue kijkend op zijn phone en het scherm met de tijden. Dat is dan zeker een vrouwendingetje want Claudia en mij viel het op terwijl mijn lover lekker doorsmikkelde. ‘Arme man, die wacht waarschijnlijk op een vrouw die hem via internet heeft bedonderd!’ riepen we tegen elkaar. Daar kwam weer een lading reizigers uit de hal gelopen maar voor de man was er ook deze keer niemand bij. Hij ging steeds ongelukkiger kijken en wij kregen meer en meer medelijden met de kerel. Na zeker drie kwartier was ze daar dan ineens: zijn afspraak! Ze liet zich een lange zoen geven en pakte de roos. Hij duwde de bagage…..ze leven hopelijk nog lang en gelukkig! 🤔Vanaf Amsterdam tot nu hebben we vreselijke turbulentie gehad waardoor even staan en wandelen nauwelijks mogelijk was. Enige voordeel was dat het welkomstdrankje, een champagnecocktail, hierdoor door veel mensen werd afgeslagen….dus kom maar op met die glazen, Bonny is in the house! 😉 Ook dit keer waren we erg laat met boeken waardoor we weinig stoelkeuze meer hadden en zaten in het midden in een rij van drie. Naast mij kwam een meisje, van een jaar of tien, gescheiden van haar moeder en zusje. Die zaten bij het raam. Ik zag mijn kans en vroeg aan de moeder of ze wilde ruilen….Soms komt huilen van ruilen maar in dit geval allemaal blij. Mijn lover en ik samen knus bij het raam en het gezin herenigd. Kwam heel veel eigen belang bij want voor mij was een super grote vrouw neergeploft met een nog grotere man. 😂 ‘Drie, twee, een!’ telt mijn lover naast me en ik blaas mijn adem uit als de wielen de baan raken. Bang ben ik niet maar een landing als deze, waarbij het vliegtuig een veertje in de wind lijkt en een aantal mensen hun papieren zak luidruchtig van inhoud voorzien, vind ik geen pretje. 🤮 We zijn de laatste internationale vlucht vanavond en de douane heeft er de vaart in, ‘Hoe lang blijf je, heb je hier een huis, zou je dat willen?’ Onze antwoorden wacht ie niet eens af, stempelt de paspoorten en roept al ‘NEXT!’ naar de volgende wachtenden. De shuttlebus brengt ons naar het Best Western hotel waar we vannacht blijven want na 18.00 uur is de stalling, waar de camper staat, gesloten. Nadat we de dichtst bijzijnde 7-Eleven geplunderd hebben ploffen we ieder neer op ons bedje. Ja zeker, twee queensize bedden, I love it! Hoe ouder ik word hoe meer ik er van overtuigd raak dat een mens gemaakt is om alleen te slapen. 😉 We zijn voor slechts een paar weken terug in Amerika lieve volgers en nemen jullie weer mee op pad. Een reis, gestart juni 2017 in Halifax Canada, die nu bijna op zijn eind gaat lopen want ‘het ouwe beestje’ gaan we terug naar Nederland laten verschepen om daar verkocht te worden. Na al die maanden beseffen we ons nog steeds hoe gelukkig wij zijn dat we dit kunnen, mogen en durven. The business die ‘gewoon’ doorgaat (het lijkt alsof ze het zonder ons zelfs beter doen👍), mijn ouders die zo lief zijn om op ons huis te passen en de ongeveer 500 volgers die meereizen via social media. 😍 Ik zeg het nog maar een keer voor de nieuwkomers op dit blog: verwacht geen uitgebreid reisverslag met precieze details want dáár hebben ze reisgidsen voor uitgevonden. Natuurlijk vind je hier ook tips over campings, routes, winkels en restaurants. Maar meer vind je op ons blog hoe het is om 24/7 op elkaar aangewezen te zijn oftewel de leuke en minder leuke dingen van reizen. Af en toe lekker rooskleurig voor social media, ‘Want we zijn zo blij en happy!’ en soms gewoon lekker op zijn Rotterdams als er bijvoorbeeld weer iets is met de hut, ‘Wat tebbie nou weer kolereding?!’ 🤣 Van de afgelopen verslagen zijn boeken gedrukt zodat we later, als we echt heel oud zijn, de avonturen nog eens terug kunnen lezen (voor de liefhebbers: ze zijn te koop).

Let the story begin: de afgelopen weken thuis zijn erg hectisch geweest; een husband die ik niet veel zag omdat ie zakelijk verschrikkelijk druk was met onder andere het uitzoeken van luchtfoto’s voor de tentoonstelling en een boek dat in april uit gaat komen, mijn theorie examen voor het ‘groot’ rijbewijs eindelijk gehaald en we namen rijlessen op de vrachtwagen voor het rijden met de nieuwe camper.Het praktijkexamen staat begin april ingepland en dan is het wachten op de nieuwe hut! ❤️ Het plan is om daarmee dit jaar in Europa te reizen zodat we kunnen wennen en ontdekken wat er nog in en op moet om vervolgens volgend jaar weer de oversteek te maken naar Canada/Amerika.

De volgende morgen nemen we redelijk uitgerust een Uber naar de KOA camping waar ook de stalling is. Een prima plek die helaas binnenkort dicht gaat omdat een projectontwikkelaar de grond heeft opgekocht. De camper start direct en heeft ook deze periode geen onverwachtse bezoekers (lees: ongedierte) gehad. Koffers uitpakken, water vullen en op naar de Walmart voor inkopen. Een vreemd geluid klinkt als we remmen. Wat is dat? We maken wat extra kilometers om het geluid te traceren. Het blijft maar als ineens het lampje van de ABS aan gaat is het weg. 😳 Op internet zoeken we de garageketen die ons eerder heeft geholpen en nu hopelijk ook kan helpen (Dodge, Chrysler, Ram, Jeep en ook nog Fiat). Er zit er gelukkig een vlakbij want what the hell is dit nu weer? 🤔 Florida heeft maar zes uur tijdsverschil met Nederland en onze garage in Honselersdijk is doordeweeks open tot 22.00 uur. Roel belt onderweg met de monteur die uitlegt dat het waarschijnlijk een ABS sensor is, kabel los laten maken en zolang er geen sneeuw of ijs ligt is er geen probleem. De temperatuur buiten is rond de 28 graden dus dat zal geen punt zijn. 😉 Dan gaat het grote ‘garage circusgebeuren’ weer van start want de Amerikaanse garages zijn een dingetje hoor! Zie een heel groot pand van verschillende merken met verkoop en werkplaats. Zodra je op het terrein komt lopen de verkopers (een grote garage heeft er minimaal zes buiten staan) je al tegemoet en informeren of je interesse hebt in een nieuwe auto. Als je ontkennend antwoord drukken ze toch snel een visitekaartje in je handen, ‘You never know, give me a call!’ Bij de werkplaats aangekomen blijf je in de auto zitten en komt er een greeter naar je toe. Hier staan er vier buiten op hun phone te kijken en één komt er naar ons toe om te vragen wat er loos is. Vervolgens gaat ie een coördinator zoeken die aan de hand van je verhaal beslist of je geholpen kan worden en op zijn beurt op zoek gaat naar een monteur. Snappie hem nog? Soort werkvoorziening. Na de uitleg van Roel denkt de monteur dat hij het kan verhelpen, ‘Come back tomorrow about 10.00 and I’ll fix it for you.’ 👍 We hebben inmiddels al zoveel pech met de hut gehad dat we de moed niet snel laten zakken en duiken terug op de camping het zwembad in maar echt gerust zijn we er toch niet op. 😬 Mooi was dat er ‘s avonds vanaf de camping de lancering van een raket te zien was. Cape Canaveral is slechts 60 kilometer ver weg.

We melden ons rond 10.00 uur bij de garage waar de coördinator ons begroet alsof we hem al jaren kennen, vriendschappelijk slaat ie Roel op zijn schouders. De monteur luistert nogmaals naar de bevindingen uit Nederland en vraagt dan; ‘Zijn de remblokken nog in orde, dan kijk ik die ook na en vervang ze gelijk indien nodig.’ Dat is een goeie, we hebben een reserveset bij ons dus als ie toch bezig is kan hij dat ook beoordelen! De camper ondergaat een kleine metamorfose want alle onderdelen liggen zover mogelijk weggestopt. 😩 Wij nemen ondertussen een Uber naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum. 23 kassa’s en maar 2 open. Maar wel een kapper. Interessante manier om je te beschermen tegen zakkenrollers trouwens. Niet dat we overigens ooit hier het gevoel hebben gehad dat die er zijn.Rond 14.00 uur krijgen we een appje van de garage, ‘All things are great, you can pick up the RV!’  Onze blijdschap maakt daar al snel plaats voor verbazing want de monteur heeft wel de ABS leiding losgemaakt maar de remmen niet nagekeken. ‘Nee, want hier is geen brug waar de camper op past, you know….!’😳😡 Om te vergelijken: je komt in een kledingzaak en ziet de perfecte jurk. ‘Gaat u maar in het pashokje mevrouw en kleed u uit dan ga ik de jurk pakken! Vervolgens als je half in je nakie staat komt de simpele dan terug met de mededeling, ‘Mevrouw, deze jurk is alleen voor de etalage en niet voor de verkoop! 😂 Tsja…. Amerika, het blijft een bijzonder land waar ze je reuze vriendelijk en klantgericht met een kluitje het riet insturen. Want als we wegrijden slaat de ABS toch aan. Roel belt weer met Honselersdijk, duikt onder de camper en al snel blijkt dat ze in de garage de waarschuwingslampjes van de voorremmen hebben losgetrokken in plaats van de ABS sensor. Dan blijkt het ook opgelost te kunnen worden door….een zekeringetje te verwijderen. 🤨 ‘s Avonds met een wijntje mijmer ik over het leven in een camper. Want wat maakt nou dat het zo leuk is en iedereen dat toch ook weer anders op zijn/haar eigen manier doet. Er zijn bijvoorbeeld mensen die het heerlijk vinden om een soort terug naar basic te gaan, die nog net geen bessen eten in de natuur…zeg maar. Natuurlijk is hier een mooi woord voor bedacht: bamping! Een compleet gezin in een kleine Volkswagen transporter die hier een half jaar rondreizen. Een mevrouw die de douchecel heeft verbouwd tot een kattenkamer en zich nu wast in het keukentje. De vele mensen die überhaupt de ingebouwde douche en wc niet willen gebruiken en op een vindingrijke manier alleen wat poedelen bij de kraan en al hun behoeften op een emmertje doen die ze legen in de natuur. Die vinden dat ‘vrij staan’ bij het camperen hoort en eens in de zoveel tijd een camping nemen voor de grote lichamelijke poetsbeurt. 😳 Vrouwen die geen föhn of ladyshave mee willen nemen omdat het zo lekker makkelijk zonder is. Ik heb er geen oordeel over maar hier gaat wel mijn wonderlijke kant komen. Want ik ben een verwende reizigster die eigenlijk mijn leventje van thuis in het klein voortzet in de camper oftewel een glamping type! Ik ben humeurig als ik niet elke morgen even snel onder de warme waterstraal met een ruikertje van Rituals kan staan. Hoe blij ben ik met de nieuwe camper die ons meer ruimte geeft en met mijn husband die al druk op zoek is naar een systeem voor voldoende elektriciteit zodat we straks absoluut geen probleem meer hebben met stroom. Eigenlijk hoopt hij ook nog dat ie een kleine afwasmachine voor de hut kan vinden. Wat we dan voor elektrische apparaten aan boord hebben vroeg laatst iemand. Nou heb je even! 🤭 Een föhn, een ladyshave, een krulset, een mixer, elektrische tandenborstel, een tv, opladers voor de elektrische fietsen en opladers voor de camera’s, iPhone en IPad. Wat zelfspot moet kunnen want zou er een kerel zijn die in de camper een colbert en een stropdas bij zich heeft, zeker zes korte broeken, een scala aan overhemden en schoenen en terug naar hier vloog met een koffer vol nieuwe ongelezen tijdschriften. 😂 Om over mezelf maar niet te spreken met een fikse verzameling flesjes nagellak en shampoos in het ieniemienie badkamertje, een half magazijn van Victoria Secret in de opbergkasten en die terugvloog met een koffer vol met onder andere Rituals geurtjes. Geen behelpen met slechts twee kledingsetjes en alleen een paar stevige stappers maar rise and shine! 😇 ‘Diner is ready!’ roept mijn lover, ‘Steak van de BBQ, frietjes uit de oven en sla met Calvé slasaus uit Nederland (zat zorgvuldig verpakt tussen de tijdschriften)!’ Ik vertel hem waar ik net aan dacht en dat ik het voor mijn blog ga gebruiken. Hikkend van de lach zegt ie; ‘Zet er dan ook gelijk even bij dat we gisteren van de garage met een Uber naar de Target (warenhuis) zijn gegaan omdat je de meegebrachte bikini’s uit Nederland ineens niet mooi vond en je voor een aanzienlijk aantal dollars nieuwe hebt gekocht, snob!’  🤫

Na een rustige nacht op de overflow (volgens de planning was het park vol, ook dit keer weer onterecht….het blijft een terugkomend iets bij de Amerikanen ?) van campground Bayou Segnette State Park bedenken we tijdens het ontbijt hoe we naar het centrum van New Orleans zullen gaan. We kiezen voor een parkeerplaats in Algiers. Deze ligt tegenover het centrum en om daar te komen gaat er een veerpont over de Missisippi. Uiteindelijk letten we niet op, nemen de verkeerde afslag waardoor we toch in het centrum terecht komen. Goeie actie want het is zaterdagmiddag 14.00 uur en de stad is afgeladen met mensen en verkeer! ? Daar stuurt mijn lover de hut door de smalle straatjes van het French Quartier en natuurlijk geen parkeerplaats te vinden waar wij kunnen staan. Ineens zie ik een groot bord met P, ‘Kijk daar, dat ziet er groot uit!’ roep ik. We draaien en inderdaad een mega parkeerplaats (vlakbij Basin Station en het visitorcenter) waar meer campers staan. Prijs: tien dollar voor tien uur. Overnachten met een camper kan ook: vijftig dollar per nacht. ? New Orleans is de grootste stad van Louisiana. De stad is in 1718 door Jean-Baptiste Le Moyne de Bienville gesticht en genoemd naar de Fransman Filips II van Orléans. De Franse invloeden zijn dan ook zeer aanwezig en de stad is bekend door haar rijke culturele erfgoed. Vooral qua keuken (cajunkruiden, veel vis en schaaldieren) en muziek (bakermat van de slaven en gospelmuziek). Mijn lover was heel lang geleden eerder hier maar voor mij is het de eerste keer. Ik loop Bourbonstreet in en het gevoel overkomt me: Wow, wat een geweldige leuke stad! ? Voor zover ik kan kijken zie ik een grote mensenmenigte, livemuziek klinkt overal uit de cafés naar buiten en mensen dansen en zingen mee. I love it! Aangeklampt door wildvreemden…. Boven op een terras, van één van de vele shotgun huizen (smalle rechthoekige bouw die je hier heel veel ziet), genieten we van een bijzondere pittige specialiteitensoep en lekkere salade. De serveerster vertelt dat het zo druk is omdat er vanavond een belangrijke football match gespeeld wordt. Dat trekt ook vreemde types aan. Daarover later meer.

Net als in Las Vegas is het een vermaak om iedereen voorbij te zien schuiven.  ? Als je weed wil hebben kan je dat in vele variaties bij dit speciale afhaalpunt scoren. ?Ondanks de bewolking is het erg warm en misschien maakt dat dat de mensen zich wat luchtiger kleden. ?  ‘De armoede is groot hier gezien de gaten in de kleding.’ grapt mijn lover. ? De dame in het gele pak doet niet mee aan een act, dit is haar eigen kleding. ? De rest van de middag wandelen we door de wereldberoemde Franse straatjes waar portiers je naar binnen ronselen door je vast te pakken en naar binnen te loodsen. We laten het toe maar ontsnappen ook steeds weer want die gekkigheid om op deze manier shotjes aan ons te verkopen gaat niet lukken. Zelfs mijn handsome zet zich niet in deze draaiende stoel waar een rondborstige dame je eerst volgiet met drank om vervolgens je gezicht te pletten met haar borsten.? Aan het begin van de avond zakken we neer in een tent waar we elkaar nog enigszins kunnen verstaan, even rust aan de oortjes. Buiten op straat is het nog drukker geworden en omdat de sfeer niet meer zo gezellig is als vanmiddag besluiten we het niet te laat te maken. ‘Wanneer de drank is in de man is de wijsheid in de kan.’ stelt mijn lover. ? Daarbij komt er buiten ook heel veel politie. Twee hangen door het raam naar binnen waar wij zitten, ‘Can we take a picture with your wife?’ vragen ze. Hoe grappig is dit en zoals ik op Facebook al schreef: ik had echt niets gedaan! ?We maken een praatje en het blijkt dat zij State Troopers (Rijkspolitie) zijn. Alle agenten uit de wijde omgeving zijn opgeroepen om te assisteren tijdens de match.? Ik geef aan dat het voelt alsof de sfeer al aan het omslaan is en ze beamen dit. ‘Het zijn niet de drank en drugs hier die het doen maar de wapens.’ Omdat we er een perfecte lunch hadden gaan we terug naar hetzelfde restaurant voor het diner. Ook nu nemen we iets van de specialiteitenkaart…..wat het precies is, I don’t know maar het is erg lekker. Rond 21.00 uur lopen we naar de camper en rijden terug naar het State Park waar we de hut gewoon weer op de overflow parkeren. Wel of geen plaats in het park: nu zijn wij eigenwijs. ? Zondagmorgen worden we wakker en lezen dit vreselijke bericht. ?

De politie had het dus niet verkeerd ingeschat. Blij dat wij al weg waren toen het gebeurde. ?

‘Nu het zonnetje schijnt wil ik eigenlijk nog wel even terug naar de stad om foto’s te maken.’ peinst mijn lover terwijl ie naar buiten tuurt. Het lot als je met een fotograaf bent. ? We besluiten om maar eventjes te gaan en daarna nog een stuk te rijden want we moeten uiteindelijk toch eens in Orlando komen. Ons voornemen is dus prima! Maar dan de werkelijkheid: we zien weer nieuwe straatjes, een markt, Gevalletje street-act: dood spelen. Die hond lag gewoon 5 minuten doodstil. ? Nog wat vakliteratuur gevonden….

Mag je hier nou parkeren of niet…. en vooral waarom niet? Winkelcentra,Tja, hier moet je toch even naar binnen maar het Santa pakje was way to small. ? Dat snap ik dus niet want eerlijk ik ben niet de dunste maar wat hier allemaal rondloopt wint het vaak van mij….? (Je fiets in de bus mee, geen enkel probleem!)en belanden uiteindelijk in een bar waar een band super leuk speelt en heel gek: ineens is het laat! ? Of komt het misschien door de vreemde formule voor Happy Hour die ze gebruiken: ze doen geen twee voor de prijs van één maar gewoon meer alcohol in de glazen. ? Zo hebben ze hier nog wel meer vreemde gewoonten. Bijvoorbeeld dames die hun borsten laten zien krijgen een kralenketting. Op straat en boven vanaf de terrassen worden door, voornamelijk mannen, kettingen naar beneden gegooid. ? Mijn resultaat van gistermiddag….Sorry hoor ma! ? ?Lacherig dat we weer te lang in de stad zijn blijven hangen zoeken we de camper op, ‘Overflow here we come again!’ Op een fietspad zien we ineens een rugzak liggen. Nou wil het dat aan de overkant een politiebureau is dus mijn lover steekt met tas en al over nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen. That’s my baby: gelijk doen en dan denken….❤️ Terwijl ik sta te wachten duikt er uit het niets een donker type naast me op. Niet discriminerend bedoeld maar het is trouwens heel veel zwart in deze streken. ‘Hello, good looking, I want your pussy!’ zegt ie met een duistere blik. Zo dan, die laat er geen gras over groeien! Ik heb best mijn fantasieën maar helaas niet met dit type! ? Terwijl ik de stille donkere straat scan zie ik verderop een bus aankomen en mensen uitstappen. Mooie plek om op mijn lover te wachten. Als ie de weg oversteekt zwaai ik naar hem, ‘WTF Dijks, roep eerst wat je gaat doen!’ mopper ik en vertel van de griezel. Hij heeft zijn hoofd nog bij het politiebureau want moest daar een heel formulier invullen, ‘Ze kunnen me wat, ik heb dat ding op de balie gezet en ze een fijne wacht gewenst.’ Dan volgt het leukste want op mijn verhaal antwoord mijn verstrooide husband; ‘Lekker doen dan!’ ? Bedoelde ie nou bij de bushalte staan of die vent….? De volgende dag vertrekken we dan eindelijk uit New Orleans. Net bij de camping weg en  zien we nog een mini parade. Alles straalt hier de hele dag door muziek uit. Uiteindelijk zijn we weg en komen over de US 90 via Longbeach in Missisippi. De weg gaat langs de kust en echt zilverwitte stranden. Plaatsjes als Bay St Louis, Gulfport en Biloxie met werkelijk schitterende huizen! Bijzonder is dat de meeste op hoge palen tegen het overstromingsgevaar staan. Sowieso zie je hier goed dat je in een moerassig gebied bent. Heel veel bruggen en wegen zijn gebouwd op palen. Vervolgens komen we in Alabama. Helaas kunnen we het bord met de tekst ‘Welcome to Sweet Home Alabama’ niet fotograferen want er is geen plek om te stoppen op deze smalle weg. ? In Mobile slaan we af naar de haven waar het Battleship USS Alabama ligt, een slagschip uit WO II. Het is 207 meter lang en heeft in de oorlogsjaren 22 vijandelijke vliegtuigen uit de lucht geschoten. Bijzonder is dat het in die tijd bij heel veel acties betrokken is geweest maar eigenlijk nooit zwaar beschadigd is. Het bezorgde haar de bijnaam Mighty A. ? Het is echt koud als we uitstappen, een gure wind waait om ons heen. Het weer heeft een dipje deze dagen. ? Het schip bekijken we alleen aan de buitenkant omdat we wat aan de late kant zijn en daardoor nog maar net een uurtje hebben. Entree is trouwens 15 dollar per persoon. In Daphne vinden we Meaher State Park en genieten hier van een mooie zonsondergang om daarna weer heel snel binnen bij de kachel te gaan zitten. Daphne zelf is best een grote plaats. Natuurlijk kan ik het de volgende ochtend weer niet laten en maak snel een rondje door de Target (warenhuis met uiteraard kerstartikelen ?) terwijl ik bij de inpandige Starbucks een koffietje bestel. Even later rijden we Florida in. Bij Pensacola nemen we een brug ( 1 dollar) die naar het schiereiland gaat. Hier wandelen we over het strand. Ook dit is weer zilverwit en zonder zonnebril is het lastig kijken. De stranden hier langs de kust zijn echt wonderschoon ! Helaas is het door de temperatuur nu niet lekker om te gaan zitten. Veel huizen en appartementen zien er verlaten uit. Gezien de hoogbouw raden we dat het hier in het seizoen afgeladen zal zijn. Helaas heeft het Greaton Beach State park geen plaatsen meer vrij. De vriendelijke ranger geeft de tip dat er iets verderop in Panama City nog een State Park zit. Een nadeel van deze periode is dat de dagen korter zijn. Ook nu is het inmiddels donker aan het worden. ? Wel een voordeel dat de kerstverlichting overal beter uitkomt. Met name de plaatsjes Rosemary Beach en Seagrove Beach, waar we op weg naar Panama City doorheen komen, zijn bijzonder mooi verlicht. Panama City is een flinke stad met ook weer veel hoogbouw. We zien een groot winkelcentra met een Walmart waar op de parkeerplaats een paar campers staan. ‘Lijkt me een prima plek om aan te sluiten en  te overnachten.’ stelt mijn lover voor. Als ik zo de winkels om me heen zie ben ik om want daar schitteren de reclames van Ross en Marshalls me al toe, ‘Come Inside Sia du Buf from the Netherlands and buy anything you like!’ ? Het mooie is dat veel winkels hier heel laat open zijn of gewoon niet dicht gaan. ? Na het eten wandel ik dus weer door alle kerstprullaria die ik inmiddels al duizend keer zag maar scoor toch wat nieuws. Een tas voor mijn moeder en een paar kerstartikelen. Mazzel want op dinsdag, dat is het vandaag, hebben ze bij Ross altijd 10% korting als je 55 jaar of ouder bent. ? ‘Ik zweer het je, dat gaat een koffer extra worden!’ roept mijn handsome als ik de camper binnen stap. ? De volgende ochtend rijden we met daglicht door Panama City en zien veel huizen met schade. Bij een paar wegwerkers vragen we wat er aan de hand is. Het blijkt dat vorig jaar oktober orkaan Michael hier voor veel overlast en schade heeft gezorgd. Op 10 oktober kwam de orkaan bij het verderop gelegen Mexico Beach aan land. Het was toen een categorie vier (de op een na zwaarste) en er werden windsnelheden tot 250 kilometer per uur gemeten. ? Roel was eerder voor zijn werk in gebieden die door orkanen werden geteisterd maar voor mij is het compleet nieuw. Verbaasd kijk ik dus om heen, wat een verschrikking moet dit zijn geweest. Ik ken de beelden van het nieuws en de foto’s van mijn vent maar dit zo met eigen ogen zien is erg indrukwekkend en ongelofelijk. Bomen als lucifershoutjes afgebroken en huizen compleet verwoest, het is een trieste aanblik. Op veel stukken grond staan campers en caravans waar mensen nu in leven terwijl ze hun huizen opnieuw aan het opbouwen zijn. In Apalachicola, een dorp met een leuk haventje stoppen we om even de benen te strekken. Als we door de hoofdstraat van het kleine centrum lopen zie ik in een boetiek een super mooi bontjasje. Rustig maar, het is een nepper! ? Als ik het pas lijkt ie voor mij gemaakt….in the pocket met die jas! ? Een winkel verder zien we een potentiele schoenenwinkel maar de tanden zijn me toch iets te scherp. ? Zit vast niet lekker voor je voeten, deze instappers en ik vrees dat ze ook Nederland niet in mogen….De weg gaat verder en draait van de kust weg. We zien moerasachtige velden en bossen, echt een ondoordringbaar leeg gebied. Af en toe nog een katoenplantage.

Ricky’s RV park in Hampton Springs wordt onze stop. Terwijl mijn lover weer eens een kapot bolletje van de koplamp vervangt, daar moet de halve voorkant van de camper voor gedemonteerd worden ?, ga ik een was draaien in de laundry. De afgelopen dagen hebben we veel in de auto gezeten maar Orlando komt in zicht! Ik kan er wat rusteloos van worden want we moeten nog een storage en een camping zoeken voordat we naar huis vliegen. ’Maak je niet druk, dat is allemaal zo geregeld.’ stelt hij dan vast. ? Bij Crystal River zien we borden dat je excursies op het water kan doen om manatees (zeekoeien) te zien. Je kan er zelfs mee zwemmen! ? ‘Voor mij geen probleem, kan ik iedere dag!’ giert mijn handsome uit terwijl ie me aanstoot. Ik zei het al eerder: ‘Ik hou van die vent!’ ? De ingeslagen weg stopt bij de rivier. Op de pier staan wat mensen, misschien zijn die manatees vanaf hier wel te zien? De hut wordt geparkeerd en we wandelen er naar toe.  Een groepje Amerikanen turen in het water dus we vragen wat ze zien. ‘Een krab!’ zegt een kerel opgetogen en wijst naar iets in het water. Het zal wel maar wij zien niets en daar komen we ook niet voor. ? ‘Als jullie manatees willen zien probeer het dan bij restaurant Crackers daar kan je ze vaak vanaf de kant zien. Wij waren daar gisteravond en hadden geluk.’ , geven ze verder als tip. ? We rijden naar het restaurant aan het haventje en turen vervolgens in het water. Wow, kijk nou hier, dat snuitje!’ roep ik hard. Net boven de waterkant komt een snuit naar boven en dan nog een en nog een. Wat is dit mooi! We tellen er zeker een stuk of vijf/zes. Daar staan we dan mijn lover en ik en hebben gewoon zo’n mazzel! ❤️ Vanuit heel Florida trekken veel manatees naar Crystal River om te overwinteren. Het zijn grote grasetende zoogdieren (lengte tussen 3-4 meter en gewicht verschillend tot wel 600 kg). Met hun staart als een peddel bewegen ze door het water. Ze schijnen heel mensvriendelijk te zijn waardoor het zwemmen met de dieren dus populair is. We vergeten de tijd bij dit wonderlijke schouwspel en zakken vervolgens op het terras neer voor een late lunch. ‘Het is nog ongeveer twee uur tot Orlando.’ stelt mijn vent en we besluiten dan maar door te rijden. Geen best plan want twee uur worden al snel langer als we in de drukte rond Orlando terecht komen. Rond 19.00 uur besluiten we dat de Walmart vanavond nog maar eens onze gastheer moet gaan worden en het is grappig als we op de parkeerplaats een camper ontdekken met een Engels kenteken. Er zijn Walmarts in verschillende groten, dit is echt een mega superstore. Altijd leuk om even doorheen te struinen. Ik scoor nog wat kerstartikelen maar het wordt mijn arme lover langzamerhand iets teveel, ‘Schei er nu mee uit, ik begin het nu vervelend te vinden.’ moppert ie. ? De bijbehorende kapsalon is nog open en ik schuif mijn handsome snel naar binnen terwijl ik zeg, ‘Als jij je haar laat knippen koop ik geen kerstspullen meer!’ Dat ik achter mijn rug mijn vingers heb gekruist zodat de belofte niet telt hoeft ie even niet te weten. ? Na een rustig nachtje op de parkeerplaats rijden we de volgende ochtend naar een storage vlakbij het vliegveld. De kerel heeft plek en met een kwartier is de reservering gemaakt. Iets verderop ligt KOA camping Lake Whippoorwill waar we een fantastische plek vinden aan het meer. De laatste in de rij waardoor we super veel privacy hebben. ? Nou wil het dat er bij de camping ook een storage zit, misschien wel makkelijk alles in één. Het is minder bewaakt dan die andere maar wel iets om de komende dagen over te denken. Net als wat we nog willen gaan doen: Disney, shoppen, Cape Canaveral of een van de mooi stranden bezoeken? ? Het is inmiddels zaterdagochtend en we hebben net twee nachten extra bijgeboekt op dit park waar we lekker bij het zwembad hangen terwijl ik het gekregen activiteitenblaadje bestudeer. Is het nou mijn dirty mind of een beginnende zonnesteek maar ik krijg bij de woorden: ‘Adult Bingo’ toch wel rare visioenen….?

Zoals in het vorige verslag geschreven belanden we bij Houston op een tolweg wat gelukkig goed afloopt omdat er op dit traject wel cash betaald kan worden. Het begint donker te worden en we hebben nog geen plek voor de nacht. ‘Hé, daar is een Ross, wil je nog voor kerstspullen kijken?’ vraagt mijn lover opgewekt. Vreemd hoor die vent van mij want het lijkt me belangrijker dat we nu eerst een camping gaan zoeken. ? Na wat puzzelen en omrijden, wat ik jullie zal besparen ?, komen we uiteindelijk op Brazos Bend State Park terecht. Op het park is geen plaats meer vrij maar op de overflow wel. Lucky us! Dit weekend begint een holidayweek voor de Amerikanen want aanstaande donderdag is het Thanksgiving. ‘Kijk uit, voor de alligators!’ zegt de aardige ranger. ‘Die is niet goed!’ denk ik bij mezelf. ? Omdat we in de donker hiernaar toe zijn gereden hebben we geen idee waar we zitten maar het is inderdaad een gebied, wetlands, waar je alligators kan verwachten. We parkeren de hut en heldhaftig gaat mijn lover in het schaarse licht van de camper met de BBQ aan de slag. Tsja, dat stond nou eenmaal op het menu. ‘Kijk maar uit, straks word je opgevreten!’ grap ik. ? In Florida hebben we wel eens zo’n rit met een propellerboot gemaakt en het duurde echt een tijd voor we eindelijk een alligator zagen. ? Ik geloof  er niet in maar we zijn toch voorzichtig want om ons heen is alleen maar hoog gras, ieeeeuw. ? De volgende morgen gaan we het park in, parkeren de hut op een grote parkeerplaats en wandelen één van de verschillende routes langs het water.  Er zijn een aantal meertjes met wandelingen, wij kiezen voor Elm Lake. ‘Eigenlijk is het net alsof we in Maassluis wandelen, langs de Boonervliet.’ oordeelt mijn lover.Ik ben het met hem eens want het ziet er ‘aangelegd’ uit. Maar schijn bedriegt want al snel zien we alligators, in het water en ook op de kant! Deze twee zware jongens waren zeker vier of vijf meter lang. ? Op een meter of twee/drie afstand ligt zelfs een moeder met kleintjes, die je zachtjes hoort piepen in het hoge gras. Wow, dit is echt kicken! ? Terug op de parkeerplaats staat er weer een bewonderaar naar de kaarten op de buitenzijde van de hut te staren. Het is een Nederlander die al heel lang hier in de buurt woont en we maken een praatje met de vriendelijke kerel. Ons plan om verder naar Galveston te trekken laten we varen en we rijden terug naar de receptie om hier nog een nacht bij te boeken. Dit park is zo verrassend leuk en mooi! ? Er staat een lange wachtrij bij de balie want ik zei het al eerder: het zijn vrije dagen voor Thanksgiving. Dezelfde ranger als gisteren gaat voor ons puzzelen en na enig zoeken krijgen we dit keer een plekje in het park zelf. Op weg naar de camper worden we weer in het Nederlands aangesproken. Het echtpaar Jos en Ineke wonen en werken in Houston en zijn naar dit park gekomen voor een wandeling. Bij het zien van ons NL-kenteken waren ze zeer verbaasd! We maken een praatje en Ineke oppert; ‘Is het een idee als jullie morgen bij ons komen lunchen?’ ? Dat lijkt ons zeker leuk, de afspraak wordt gemaakt en zo zitten we zondagochtend bij hen thuis. Zij zijn hier beland nadat ze meededen met de Greencard loterij. Dit is een jaarlijkse loterij van de Amerikaanse overheid waarbij 50.000 deelnemers van gekwalificeerde landen het geluk hebben dat ze ‘getrokken’ worden om zich in Amerika te komen vestigen. Die krijgen dan een greencard: een permanente verblijfsvergunning die het mogelijk maakt om te werken en of studeren. Dit klinkt eenvoudig maar dat is het zeker niet. Neem bijvoorbeeld het aantal deelnemers. Dat is waanzinnig hoog en het is net als het winnen van de Staatsloterij: je moet geluk hebben. Jos en Ineke hadden dat direct bij hun eerste poging. We horen ook over mensen die het al zeker twintig jaar proberen! ? Het winnen is één ding maar daarna moet je alles in orde maken. Daar krijg je een jaar de tijd voor en het is zaak om dit snel en accuraat te doen. Met hun twee dochters (toen 8 en 10 jaar) vestigden ze zich in Houston en het aanpassen en inburgeren kon beginnen. Vol bewondering horen we hun verhalen aan en herkennen zaken waar zij en ook wij tegenaan liepen. Het contact met het thuisfront, het gemis van Nederlandse dingen en het wennen aan bepaalde Amerikaanse gewoonten. Inmiddels is het stel bijzonder tevreden hoe ze nu in het leven staan, hebben beiden een prima baan in het onderwijs en studeren de dochters in Austin. Ze wonen in een van de gated communities (een soort ommuurd Zonnedael uit de serie Flodder) die je hier vaker ziet met van alles erop en eraan zoals zwembaden en sportzalen. Ineke en Jos nogmaals thanks voor jullie openhartige verhalen en de heerlijke lunch! ?

We hadden vanmorgen al een klein vraagteken over de rit naar Galveston, die gaat ook vandaag niet lukken. Het is hooguit twee uur rijden maar we zagen zoveel winkels op weg naar het stel….op de terugweg moeten we echt stoppen! Want daar is ie: de Aldi! Niet alleen in Californië gespot maar nu ook in Texas. Het klinkt truttig maar wat voelt dat lekker als je een ‘kerstbrood’ in je winkelwagentje kan doen. ? Verder struin ik de winkels zoals Ross, Marshalls en Home Goods maar weer eens af op jacht naar kerstspullen. Bij het zien van de super mooie grote verscheidenheid denk ik aan Nederland waar men momenteel in de ban is van creatief bezig zijn met kledinghangers van de Action. Ik kan mijn Facebook op het forum ‘Kerst en winter creatief’ niet openslaan of zie tal van creaties van weer zo’n kneuterige zelfgemaakte kerstster? (sorry lieve lezers die ook in de ban van deze ster zijn….?). Zo melden we ons dus eind van de middag voor de derde nacht op rij bij het park met de alligators om te overnachten. ‘Het hebben van geen plan is echt het beste plan!’ zegt mijn handsome tevreden terwijl ie een wijntje inschenkt. ? Dan is het al weer een nieuwe week en als we maandagmorgen aan het ontbijt zitten bedenken we dat het nog maar drie weken is tot we weer naar Nederland vliegen. Wat gaat dat snel! ? De kilometers naar Galveston zijn zo voorbij. Tijdens de vele ritten die we maken zijn er diepzinnige gesprekken, zingen we luidkeels mee met foute muziek of gaat het nergens over zoals dit gesprekje wanneer mijn lover opmerkt; ‘Ik zou jou aan de achterkant zo herkennen. Zet maar honderd vrouwen neer en ik voel precies welk achterwerk van jou is.’ Net als ik denk; ‘Romantisch zo’n kerel die zo overtuigend is.’ ? komt het vervolg, ‘Mocht ik het mis hebben dan heb ik in ieder geval een leuke middag gehad!’ giert ie het uit van de lach. ?Net voor het middaguur rijden we de lange boulevard op. De camping bij het State Park blijkt gesloten te zijn. Althans het gedeelte aan de zeekant. Galveston Island is een landtong tussen de Golf van Mexico en Galveston Bay. We passeren een aantal andere RV parken maar geen van allen aan het water. ‘Dat ding aan het begin net achter die flat was toch aan zee? Laten we daar terug gaan.’ stel ik voor en mijn lover draait de juiste richting op. We rijden het verborgen Dellanera RV park op en wow, dit ziet er leuk uit. ‘Zal wel een prijskaartje aanhangen.’ stelt mijn handsome. In gedachten nemen we een bedrag tot waar we willen gaan. Eerst maar eens kijken of er wel plaats is voor ons. We hebben geluk, er is zelfs nog een plek aan zee voor twee nachten en de prijs hiervoor is redelijk: 50 dollar per nacht met full hook up. Nadat we de hut geïnstalleerd hebben wandelen we naar het strand voor een korte wandeling. De meeste huizen staan op hoge palen. We hebben ons laten vertellen dat ze hier in 2017 erge last hebben gehad van orkaan Harvey die, onder andere in Texas, veel regen en overstromingen heeft veroorzaakt waardoor duizenden mensen dakloos werden.  ‘Zie je die witte huizen, tot daar gaan we.’ beslist mijn handsome. ? Natuurlijk is het altijd verder dan je denkt en uiteindelijk lopen we twee uur. De temperatuur die overdag rond de 25 graden ligt koelt in de avond niet veel af. Wel is het vreselijk vochtig en omdat we alle ramen in de camper open hebben voelt alles klam aan. Als we in bed liggen lijkt het dan ook net alsof de dekbedden in de miezerregen hebben gelegen, bah. ? Het RV park ligt aan het begin van de Seawall boulevard, een meters hoge betonnen rand die de weg bij stormen voor afkalving moet behoeden. Met de fiets rijden we hier de volgende dag overheen tot aan het centrum. Het hoogseizoen mag dan wel voorbij zijn maar door Thanksgiving zijn er toch een hoop mensen en is het druk in de winkeltjes. Zoals de meeste souvenirwinkeltjes verkopen ze veel van hetzelfde tegen veel te dure prijzen. ? Het enige wat ik koop is deze foute kerstman. ? We lunchen langs de haven waar de vogels heel brutaal op het terras landen in de hoop ergens iets mee te pikken. Pelikanen zweven door de lucht, vissersboten laden hun spullen uit en mensen wandelen langs de kade. Je moet niet verder naar de horizon kijken want dan is het idyllische plaatje weg. Daar is waar het om draait in Texas: grote raffinaderijen, olieplatformen en mega tankers: het zwarte goud. Terug hebben we wind tegen en trap ik me rot. Puffend en zuchtend verbaas ik me, ‘Waar is de tijd gebleven dat ik met twee vingers in de neus (om maar in de wielertermen te blijven) met gemak een ritje van 100 kilometer wegtrapte….’ ? De hut staat te schudden in de wind waardoor die buiten en binnen aan een zandverzameling is begonnen. De volgende morgen checken we het weerbericht: het is windkracht 8! Terwijl ik naar de zee kijk probeer ik me voor te stellen wat voor een kracht een orkaan kan hebben. Neem bijvoorbeeld Katrina in 2005. Nadat ze overgetrokken was waren er in de Golf van Mexico zo’n 20 booreilanden en olieplatforms losgeslagen en zoekgeraakt. ? Over het strand lopen mensen met dikke jassen naar zand te happen. Dat is nog wel iets om te vermelden: het kan hier in Texas zomers boven de 40 graden worden. Nu in de winter is het rond de 25 graden. Wij vinden dat heerlijk en lopen met korte broek en slippers maar de Texanen hebben dus heuse winterkleding aan! ? Na mijn gebruikelijke stop in de morgen bij Starbucks en nog een paar fotostops bij wat vreselijke mooie panden   rijden we naar de ferry die ons in ongeveer 20 minuten naar Port Bolivar aan de overkant vaart. Ook aan deze kant staan huizen op hoge palen en zijn de ja-knikkers op zoek naar olie prominent aanwezig. We zijn op weg naar New Orleans. Op de kaart hebben we een aantal stops aangekruist waaronder het stadje Nederland. Terwijl ik rij leest mijn lover de digitale kranten op z’n Ipad. ‘Het lijkt wel alsof er in de verte iets in brand staat.’ merken we tegelijk op. Het is ook nog de kant die wij op moeten. Via internet komen we erachter dat er een ontploffing in een raffinaderij is geweest. ? Net voor Nederland is een grote supermarkt van de keten HEB. We hebben deze in nog geen andere staat gezien en gaan nieuwsgierig naar binnen. Wow, wat een keuze hebben ze en alles ziet er prima uit. Net als ik een doosje vers gemaakte sushi in de winkelwagen doe klinkt er een enorme doffe dreun en de grond trilt, de ramen rinkelen en buiten zien we een grote groep vogels nerveus wegvliegen. WTF is dit? We kijken elkaar aan terwijl de mensen om ons heen stil staan, gillen of naar buiten rennen. ‘Wacht hier, ik kijk buiten!’ roept Roel terwijl ie wegsprint. ‘Dit heeft te maken met de raffinaderij.’ zegt ie even later. We winkelen maar weer verder tussen de mensenmassa. Morgen is het Thanksgiving en het lijkt alsof iedereen aan het hamsteren is. ? Als we over de parkeerplaats naar de camper lopen zijn de rookwolken nog heftiger en intussen pikzwart geworden. We hebben nu wat meer informatie en weten dat de eerste ontploffing afgelopen nacht is geweest en inmiddels is de brand elf uur aan de gang. Even voor het beeld: er is nog geen alarm uitgegaan dat men ramen en deuren moet sluiten en het dagelijkse leven gaat gewoon verder. ? Nadat we de sushi op hebben gesnaveld rijden we naar Nederland. Deze plaats werd in 1897 gesticht door Nederlandse immigranten met klinkende achternamen als Rienstra en Doornbos. Met de omliggende plaatsen Beaumont, Port Arthur en Orange kreeg dit bekendheid als de Gouden Driehoek. De haven van Beaumont trok namelijk veel scheepvaartverkeer aan en door het ontdekken van olie in de nabijgelegen Spindletop-bron werd Nederland de woonstad voor een groeiende groep werknemers van de jonge olie-industrie. Het werd officieel een stad in 1948. Op de Boston Avenue is een museum met daarvoor een echte molen maar die is echter dicht. ‘Gek toch, volgens de openingstijden hier moeten ze nu open zijn.’ zegt mijn lover en rammelt aan de deur. Alles is echt afgesloten. ? Terwijl we daar staan heb ik wel een super idee voor onze kerstkaart gekregen. ‘Moet je kijken Dijks, check die grote kerstbal daar!’ roep ik opgewonden uit. Na mijn uitleg gaan we aan de slag en het resultaat is weer bijzonder leuk….maar nog even geduld! ? Er stopt een auto bij ons en een dame roept; Hebben jullie het niet gehoord, ze zijn Nederland aan het evacueren!’ We beginnen te snappen waarom het inmiddels zo stil is op straat. Terug op de hoofdweg zien we op alle kruisingen agenten staan die wegversperingen hebben gemaakt. Omdat dit net op gang is gekomen en men eigenlijk nog niet op elkaar is afgestemd rijden we eerst wat rondjes. Die wijst rechts, die zwaait naar links en weer een ander staat alleen maar naar iedereen te schreeuwen; ‘Get the hell out of here, this area is closed!!!’ Uiteindelijk blijven we staan en roept mijn lover een agent. Die geeft een uitleg en dwars door de rook rijden we weg….hoezo ramen en deuren sluiten, mensen binnen blijven….? Later horen we dat er 60.000 mensen hun huis uit moesten. Men was bang voor nog meer ontploffingen. ‘Arme mensen, ik ben benieuwd hoeveel kalkoenen er achter zijn gebleven zo op de vooravond van Thanksgiving.’ zeg ik. Verderop in de plaats Orange zijn we ver genoeg van de rook en de ontploffingen. Het is bijna donker en als we een Denny’s zien met daarachter een groot tankstation van Flying-J parkeren we bij de vrachtwagens om te overnachten. We doen dit niet vaak want het kan rumoerig zijn ‘s-nachts door aankomende en wegrijdende trucks maar soms is het makkelijk. Intussen zien we dat de ontploffing ook het Nederlandse nieuws heeft bereikt.

De volgende ochtend worden we toch uitgerust wakker, we hebben hier totaal niets gehoord! Ik slenter naar de shop in het tankstation voor een koffie. Terwijl ik in de rij sta schalt het oproepsysteem; ‘Driver 25, shower number 8 is ready for you.’ Handig die douches en nu begrijp ik waarom er een aantal mannen met een toilettas en handdoek in de shop liepen. ? Over de Interstate 90 rijden we Louisiana binnen. Rare jongens wonen er hier. Ze denken waarschijnlijk dat ze in een James Bond film zijn beland. Bij Welsh pakken we de binnenweg om meer van de omgeving te zien. Hier  bestaat die nog steeds uit oliebronnen maar daar is nu ook suikerriet bijgekomen. Oneindige velden liggen links en rechts van de weg.  Er wordt hard gewerkt om de oogst naar de fabrieken te brengen. Grote maaimachines banen zich een weg door de velden. Het is moeilijk voor te stellen hoe dit vroeger met de hand werd gedaan. De beelden uit de serie North en South zie ik nog levendig voor me; de prachtige statige huizen van de zuidelijke aristocratie, de suikerrietplanters en katoenhandelaren maar ook de arme slaven met hun keiharde en uitzichtloze bestaan. ? Als we door Abbeville rijden zie ik bij een winkelcentrum een enorme rij mensen staan. ‘Keer om, even kijken wat daar is!’ roep ik en mijn lover gooit het stuur om. Wat blijkt: een mega grote winkel gooit daar op Thanksgiving alles al met 50% korting in de verkoop. Natuurlijk maken we een rondje en scoort Roel weer twee spijkerbroeken voor 58,00 dollar totaal. ? Nee niet deze maat 50/32 ofwel: tent. Helaas zie ik niets wat ik nog niet heb….? Het zonnetje schijnt en we besluiten te stoppen voor vandaag. Uit het boek ‘Free and low cost campgrounds’ halen we Burns Point RV park in Franklin. Het is een klein half uurtje rijden en ligt aan de kust. Dit is er weer zo één: een onverwachts mooi plekje! Full hook up en aan het water voor 15 dollar! ‘Jullie hebben geluk, ik ben sinds gisteren pas weer open!’ vertelt de vriendelijke eigenaar. Ook hier heeft een orkaan in mei dit jaar veel weggevaagd en het terrein is helemaal opnieuw opgebouwd. Er zijn een hoop vissers, sommige heel bijzonder. ? Onze buurman vist ook, hij zet zeker vier hengels neer en wandelt dan met een groot visnet naar de verderop gelegen pier. Pats, daar staat een van zijn hengels ineens zo krom als een hoepel. Een groepje voorbijkomende Mexicaanse dames redden de hengel van de kerel. Ze trekken uit allemacht (beetje gekke woordkeuze maar het blijft netjes hoor ?) en daar is de vis. Wow, wat een joekel is dit. Ze hebben zo te zien ervaring want handig wordt het dier verlost van de haak. Hun mannen komen samen met de eigenaar van de hengel aangerend. Trots poseren de meiden voor de foto. Ze steken de vingers in de kieuwen en houden de vis zo vast. ? Fideel laat de kerel ze voor de moeite de vis houden, ‘Thank you, it’s all yours!’ ? Van Thanksgiving (de Nationale feestdag om dank te zeggen voor de oogst en alle andere goede dingen) merken we verder niet veel. Het is een feest wat zich vooral in de familiekring afspeelt en waarbij het eten centraal staat. Het is de traditie om op deze dag kalkoen te eten met bijgerechten als mashed potatoes, sweet potatoes, sperziebonen en cranberries. Voor de maaltijd kijkt men (in het echt of op tv) naar American Football. Onze buurman doet dat ook en zit vol vuur met de volumeknop op standje luid de wedstrijd te volgen! ? Thanksgiving is altijd op een donderdag en omdat de hele familie meestal vrij heeft op de dag erna is dat een mooie gelegenheid om met de kerstinkopen te beginnen. Het is daardoor de drukste dag in het jaar voor de winkeliers, Black Friday. Wij zetten koers naar New Orleans op deze dag. Heel vreemd om te zien is dat de gehele snelweg op betonnen palen staat. De omgeving hier is zo moerassig dat dit waarschijnlijk de enige oplossing is om te voorkomen dat de weg in de swamp zakt. Omdat het maar ongeveer 150 kilometer rijden is stel ik voor om bij Houma, waar ik een reclamebord voor een shoppingmall zie, eraf te gaan. In de drukte sla ik mijn slag: jasjes voor de doggies van mijn ouders,  schoenen en een tas voor het komende Oudejaarsfeest, nog wat kleding en een wc mat….maar wel een met een kerstdecor! ? Ze hebben hier zelfs hele luxe ‘vermoeide-mannen-bankjes’. Rond 16.00 uur schieten we een paar kilometer voor New Orleans de campground van Bayou Segnette State Park op. Terwijl mijn handsome iets lekkers te snavelen maakt, op weg naar Alabama gaat Bubba Gump alvast oefenen…., bewonder ik mijn buit van vandaag. Als hij zich omdraait is de verbazing van zijn gezicht af te lezen en mijn vrije vertaling van wat hij uitroept is; ‘Goh, lieve schat, hoe moeten we dit nou toch mee naar huis krijgen!’ ? We hebben nog een aantal nachten om hierover te slapen. Morgen wacht New Orleans op ons!

Allereerst welkom aan de nieuwe volgers via de Facebook groep ‘the RV Bunch’ en excuus dat ons blog alleen in het Nederlands is. Google translate can help you! ?

Als we ‘s-avonds nog een rondje over de camping lopen zien we in de verte een aantal vlammen. ‘Het is affakkelen van propaangas wat vrij komt bij olieboringen.’ vertelt een kerel die we tegenkomen. Nu we dit weten verklaart het ook de geur die we ruiken. De campground is nog wel in de staat New Mexico maar de grens met Texas is net buiten het dorp Carlsbad. We zijn hier in het gedeelte gekomen van de oliewinning. ? De stoere mannen met hun pick-up trucks en cowboyhoeden. Welkom in het land van JR, één van de hoofdrolspelers uit de serie Dallas. Long time ago op televisie en wie weet zijn er zat onder onze volgers die deze soapserie niet eens kennen. Het ging om de familie Ewing die in de oliebusiness zat en hiermee een fortuin verdiende. Natuurlijk gebeurde er van alles:  er was een alcoholist, een vreemdgaander, een braverik, een spijbelende puber en uiteraard een zwart schaap. Eigenlijk zoals het gewone leven. ? Ik was zo’n fan van de serie dat ik mijn haar tijdenlang als Pamela (de rechter in het blauw) heb gedragen. ? Misschien dat Texas daarom altijd zo’n aantrekkingskracht op me heeft gehad, I don’t know. De volgende morgen rijden we eerst naar het centrum en doen boodschappen bij de Walmart. Als we afrekenen wacht me een rare verrassing. Bij de kassa kan ik een fles rosé niet afrekenen. De verkoopster kijkt op haar horloge en zegt; ‘Sorry, maar op zondag verkopen we voor 12.00 uur geen sterke drank in New Mexico.’ ? Over de stateroute 285 komen we in Texas en rijden via Pecos en Fort Stockton door dit wonderlijke landschap. Overal ja-knikkers, grote ‘kampementen’ voor de ‘olie medewerkers’ en soms een kudde koeien. Dit gedeelte is een vreselijk uitgestrekt en leeg gebied. Nog erger dan Alaska en de Yukon, ongelofelijk. Bij Fort Stockton gaan we de Interstate 10 weer op. We zijn een tijdsgrens over gegaan en het is hier een uur later. We hebben nu nog maar zeven uur tijdsverschil (vroeger) met Nederland. Het voordeel is dat het hier nu ook een uurtje langer licht is, wat het zoeken naar een camping makkelijker maakt. ? Het afgelopen stuk hebben we niets gezien om te overnachten dus in Ozona gaan we van de weg af. Er zijn een paar vervallen RV parken waar nog een enkele camper staat maar we zien niemand. Aan de andere kant van het dorp is ook nog een camping. Er is echter geen receptie te bekennen. Bij de laundry staat een kerel die vertelt dat we moeten bellen. De dame aan de de telefoon zegt dat we kunnen gaan staan voor een nacht. Het is zo’n plek waar alleen maar ‘oliewerkers’ staan. Nimmer stonden we op zo’n troosteloze plek! ? Voor we de volgende morgen wegrijden tanken we gas. Dit is ook weer zo merkwaardig want het gasstation wordt beheerd door een echtpaar (75 jaar). Ze komen achter elkaar aan gewaggeld naar ons toe en de man probeert de gasslang erop te krijgen maar kan geen kracht meer zetten. ? ‘Can you help him, please?’ vraagt het dametje aan Roel terwijl de man hijgend en puffend tegen een muur aan leunt. Ik heb ze geprobeerd te fotograferen maar vond het eigenlijk heel triest….Toen we wegreden liepen ze, elkaar ondersteunend, naar binnen. Jeetje, om zo je oude dag door te brengen. ? We nemen de Interstate 10 weer (een andere weg is er trouwens niet ?) en rijden naar onze volgende bestemming: San Antonio. Deze stad is bij het programma ‘3 op reis’ geweest en schijnt erg leuk te zijn. Ook nu is het landschap weer leeg en de dorpen vervallen. Langs de kant liggen veel aangereden dode dieren. ‘Wat een triest gezicht.’ zeg ik tegen mijn lover. Ik rij dus mijn ogen ervoor sluiten is wat lastig. Echt om de 100 meter ligt wel een hert, coyote, das of ander klein grut. ?

San Antonio is een grote stad, groter dan we dachten en zelfs mevrouw Dom Dom (zoals wij de Tom Tom noemen) lijkt in de war te raken. ‘Hou rechts, hou links, neem de snelweg, neem de afslag.’ We doen verwoede pogingen om haar te snappen terwijl de Texanen links en rechts om onze hut voorbij schieten. ‘Wat een dwazen zijn dit zeg!’ foetert mijn lover. Het moet gezegd: we zagen de Amerikanen nog niet eerder zo achterlijk rijden. Ook de vrachtwagens rijden zo rond de 130 km/u.  Redelijk dicht bij het centrum ligt een KOA camping. De vriendelijke receptioniste zegt dat er genoeg plek is en vraagt of we voorkeur hebben voor een plaats. ‘Niet bij een sanitairgebouw, wat van de snelweg af en niet direct naast een ander.’ zegt mijn lover. Veel campings hier hebben een medewerker in een soort golfkarretje (genaamd escort) die je naar je plek brengt. Als ie stopt krijg ik het schuim in de mondhoeken want waar staan we? Pal naast het sanitairgebouw en een andere caravan….grrrrom. ? Roel vind het wel best maar ik loop over het terrein op zoek naar een andere optie. De dame bij de receptie wisselt alles om en opgelucht loop ik terug. Direct tegenover de campground is een bushalte. Daar nemen we de volgende dag de bus naar the city, een ritje van ongeveer 20 minuten. Bijzonder: in de bus was een stoel met de tekst ‘Ter herinnering aan Rosa Parks’. Voor wie het niet weet: tot in de jaren 60 was er rassenscheiding in Amerika. Zwarte en gekleurde mensen werden ondanks dat de slavernij al lang was afgeschaft (1865) niet als volwaardige burgers beschouwd en moesten bijvoorbeeld achterin de bus zitten maar ook daar wettelijk hun zitplaats afstaan aan blanke Amerikanen. Al in 1955 weigerde Rosa dat en ze werd gearresteerd toen ze een boete van 10 dollar niet wilde betalen. Martin Luther King kreeg lucht van de zaak en begon de ‘busboycot’ waar door het busbedrijf bijna failliet ging en uiteindelijk de scheiding van zwart en blank moest afschaffen. Maar pas in 1964 werd de wet aangenomen die discriminatie verbood. Rosa overleed in 2005.San Antonio heeft een bijzonder leuke River Walk. Een level lager dan de straat ligt een stadspark met een netwerk van wandelpaden langs de oevers van de San Antonio rivier: sightseeing, shopping, food and fun. ? Wow, wat is dit leuk! Eerst maar een koffie/thee en een volgorde bepalen wat we gaan doen. We wandelen langs de vele restaurantjes en terrasjes.  Bekijken het naast gelegen historische La Villita waar veel kunst uitgestald hangt en lunchen bij het oudste Mexicaanse restaurant, Casa Rio, van San Antonio aan de rivier. Daarna duiken we in de geschiedenis als we de Alamo bezoeken. Kort en goed: De Verenigde Staten waren in het begin van de 19e eeuw pas een aantal staten aan de oostkust en de westkust. Alles wat er tussen lag was nog niet in bezit genomen door wie dan ook. Dat hoefde soms ook niet want vrijheid was blijheid. De meeste inwoners van Noord Amerika waren uiteindelijk uit Europa gevlucht voor alles wat ze daar benauwde of niet meer wilden. Een regering? Wat heb je eraan als je het niet nodig hebt. Texas was tot 1836 onderdeel van Mexico dat zich zelf pas 15 jaar eerder afgescheiden had van Spanje. Veel machtsbeluste Mexicaanse presidenten en keizers wisselden elkaar snel af als staatshoofd maar na de komst van de zoveelste dictator, Antonio Santa Anna, was Texas het zat en riep onafhankelijkheid uit. Texas was toen eigenlijk niet veel meer dan drie bewoonde gebieden waarvan San Antonio er een was. Santa Anna wilde met 5000 soldaten Texas terugveroveren op de kolonisten. Bij het zien van de enorme overmacht trokken de slechts 200 Texaanse strijders zich terug in de Alamo, een katholiek missiegebouw in San Antonio, in afwachting van versterking die helaas te laat kwam en alle 200 waaronder Jim Bowie en Davy Crocket werden gedood. Zes weken later kwamen de hulptroepen pas, werd Santa Anna alsnog verslagen en was de onafhankelijke staat Texas een feit. Negen jaar later sloot Texas zich aan bij de Verenigde Staten. Vervolgens laten we ons door de lift omhoog brengen naar de top van de Tower of the Americas (176 meter) waar we het uitzicht bewonderen en een drankje doen in de skybar. Het is toevallig net happy hour. ? Dan gaat het terug naar de River Walk waar we op een van de talrijke bootjes stappen. De tocht duurt zo’n 35 minuten en in het inmiddels donkere San Antonio genieten we van de vele lampjes en uitzichten. ‘Het doet me denken aan een combinatie van Utrecht en Singapore.’ stelt mijn handsome. ? Wel twee hele verschillende steden en misschien een vreemde vergelijking maar ik zie inderdaad ook overeenkomsten. Weer met beide benen op de kant zoeken we tussen alle restaurants naar een steakhouse, we zijn tenslotte in Texas! Ben je plan om Texas te gaan doen vergeet San Antonio niet want de River Walk is zo leuk! ‘Nou snap ik waarom ik geen voeten meer over heb!’ roept mijn lover als ie op zijn phone de stappenteller checkt. ‘We hebben 15 kilometer gelopen!’ ? Terug naar de KOA camping gebruiken we de app van Uber. Geweldige uitkomst en binnen een kwartier zet de aardige chauffeur ons af. We laten hem in verbazing achter want hij begrijpt niet hoe we in Nederland ongeveer 7 dollar voor een gallon betalen. Hier in Texas is het net 1,89 voor een gallon. ‘Wow, jullie nemen me in de maling!’ roept ie uit. Als Roel hem dan vertelt over ons belastingsysteem blijft hij zijn hoofd schudden. ? De volgende dag zijn we duf en niet vooruit te branden. We zouden toch al een rustdag houden dus dat komt mooi uit. Meestal is een rustdag bij ons klusdag. De waszak zit weer vol en de gekochte kerstinkopen moeten opgeborgen worden. Aan het eind van de dag besluiten we, terwijl we naar de eekhoorntjes naast de camper kijken,

om morgen nog maar een dag te blijven. Dan houden we een ‘echte’ rustdag en kan ik gelijk naar de kapper want mijn haar begint weer grijs te worden. Iets verderop zit een Walmart waar hopelijk ook een kapsalon in is gevestigd. Mijn ervaring is dat Walmart en Super Cuts goed werk leveren. We rijden dus naar de Walmart, er is een kapsalon en nog mooier: er zijn geen klanten in de zaak. Er zijn twee kapsters, de een zit op een stoel te bellen en de andere achter de balie helpt mij. Het is een donkere dame. Mooi gezicht, haar haar prachtig opgestoken en een killerbody! Dan bedoel ik niet dat ze een perfect lichaam heeft maar ze is zo groot en stevig dat als ze lang op je gaat zitten je je leven niet zeker meer bent. ? Roel z’n omaatje zei altijd als er een wat dikkere dame voorbij liep; ‘Grote Goedheid’, tot er eens een cup dubbel K langskwam, toen was het ‘Dubbele Grote Goedheid’. ? Dan heb je er even een beeld bij want we durfden geen foto te maken. Ik heb geluk want de kapster heeft gelijk tijd. Ze noteert mijn gegevens en wijst naar een stoel, ‘Take that seat, I’ll will be right with you.’ Met een ‘Succes, tot straks!’ verdwijnt Roel in de Walmart voor boodschappen. Inmiddels is Infinity (zo heet ze) gaan bellen en het gesprek gaat niet echt over werk. ?Ze heeft van die oordopjes in, zwaait af en toe naar me terwijl mijn fantasie op hol slaat. Want door haar naam mijmer ik dat ik op een zwoele zomeravond met een glaasje bubbels in mijn hand in een oneindige infinity pool zit. ‘I’m so sorry, I had to make this call.’ zegt ze dan terwijl ze de phone ergens stopt. Zeg maar: op een plek waar mijn lover graag zijn hoofd zou willen leggen. ? Armen zo dik als mijn bovenbenen bewegen naast mijn hoofd terwijl ze rap aan de slag gaat. Ondertussen kletst ze honderduit, ‘I’m going to Vegas next March.’ en ik zie haar daar al lopen in veel te strakke kleding. ? Met Thanksgiving is ze de hele dag in de keuken met haar moeder om te koken voor de familie, zo’n twintig mensen. ‘And you and your mother, do you do things together in the kitchen?’ vraagt ze. Dit is een moment voor een leugentje om bestwil want mijn moeder en ik zijn niet van die keukenprinsessen dus ik zeg; ‘Yes, yes, we like to cook.’ Ik kan toch moeilijk vertellen dat, toen mijn vader een paar weken terug aan zijn knie geopereerd was, mijn moeder en ik in de supermarkt niet precies wisten wat andijvie was en,….dat het maar goed is dat mijn vader uitstekend kan koken anders waren we al lang de hongerdood gestorven. ? Als de verf erop zit en moet intrekken roept ze; ‘Back in a few minutes sweetie.’ Na een paar minuten komt ze al bellend de winkel weer in met een grote zak voer van de Mac. Ploffend zakt ze in de stoel naast me. Het is wel echt een multitasker want: ze belt, eet, checkt mijn haar en bewonderd zichzelf in de spiegel. Haar oordopjes scheppen verwarring als ik een aantal keer denk dat ze tegen mij praat in plaats van tegen iemand aan de phone. Ik heb zo’n hekel aan die dingen! ? De pieper gaat en ik moet naar de wasbak en daar komt het! ‘Ik pas niet achter de wasbak dus blijf voor je staan om je haar te wassen.’ zegt de schuddende oneindig grote spekmassa terwijl ze naar de smalle opening achter de wastafel wijst. Een harde straal gaat over mijn haar en ze begint te spoelen. Als de shampoo erop zit voel ik haar kunstnagels op mijn hoofd krassen terwijl ze vol ijver wast.  Het is een soort vrij worstelen en terwijl haar enorme borsten me bijna verstikken probeer ik adem te halen. Ze ruikt gelukkig wel lekker naar parfum. ? Net als ik denk dat ik stik en af wil tikken is de waterstraal weer op mijn hoofd. Ze gaat verder, nog eens shampoo en tot slot conditioner. Ik kan niet anders dan snel diep ademhalen en meewerken voordat mijn gezicht weer in de donkere bergkloof verdwijnt. Druk met haar bewegingen laat ze de waterslang bijna vallen en de straal spuit de salon in. Haar collega kijkt er niet eens vreemd van op. ? Als ze het water afzet schiet ik los van de reddingsboeien en zit verdwaasd verzopen in mijn stoel. ‘I’m still alive! Thank you Lord!’ Ze wikkelt een handdoek om mijn hoofd en gaat dan zichzelf afdrogen. ‘Go ahead sweetie.’ roept ze en wijst naar de stoel bij de spiegel. Een doorgelopen mascara gezicht kijkt me aan. Wow, wat een behandeling! Gelukkig wel een met een happy-end want de kleur is top. ? Terug bij de camper hoort mijn lover mij aandachtig aan terwijl ie vraagt; ‘Is die salon van haar? Werkt ze er iedere dag? Heb je nog geen foto van haar?’ Ik koester me in zijn belangstelling voor mijn kappersbehandeling terwijl ik een koffietje drink. Na nog wat shoppen zijn we eind van de middag terug op de KOA camping. Mijn handsome maakt wat toastjes met kaas en ik schenk een wijntje in, it’s so easy. ? ‘Denk jij trouwens dat bruin haar mij zou staan?’ vraagt ie dan. Ik kijk hem schaapachtig aan die vent van mij die ik pas na de bedreiging dat ik een Colombiaanse stropdas (voor wie het niet kent Google het maar eens ?) van hem maak naar een kapsalon krijg. ? ‘Ja, je hoeft niet zo te kijken, het zou toch kunnen dat het mij staat. Meer mannen verven hun haar!’ zegt ie nadrukkelijk. ? Ik zwijg want zie het zo maar voor me: mijn vent die daar staat terwijl ie uitroept; ‘Show me your boobies Infinity!’  in plaats van dat hij vraagt; ‘Can you colour my hair Infinity?’ ? Na drie dagen verlaten we vrijdagochtend in de regen San Antonio en gaan op weg naar Houston. Het landschap is hier totaal anders, landbouw, veeteelt en Duitse plaatsnamen zoals: Luling, Waelder, Schulenburg en Weimar. Langs de weg zien we veel reclameborden staan voor Buc-ee’s en nieuwsgierig draaien we de weg af. Het is een waanzinnig groot tankstation met hele goedkope benzine en diesel, een wasstraat en een shop! ? Aan de andere kant van de weg zit een kampeerwinkel waar we gelijk ook wat rondsnuffelen. Wat zijn die campers en caravans hier toch groot maar ook vreemd ingedeeld met vier stoelen naast elkaar. ? In ieder geval plek voor je terreinbuggy onder je bed….Bij de campingartikelen kan je geweren kopen, crocodile dundee messen en voor de dames een geweer in het roze. ? We zijn de tijd weer enigszins vergeten en tegen het spitsuur denderen wij en een heleboel anderen om ons heen Houston binnen. ‘Wat zijn dat nou voor borden, moeten we hier tol betalen?’ vraagt mijn handsome geagiteerd aan me. Lekker dan, hoe moet ik dat weten! Het verkeer en de borden suizen om onze oren. Er staan ook waarschuwingen met ‘No cash and no credit’….? We kijken elkaar even kort aan: Houston, we think you have a problem with our Dutch license plate!

We blijven uiteindelijk drie nachten in het Paradise resort. Hangen bij het zwembad, fietsen wat over het park en doen niets. We zijn nog steeds snipverkouden en onze eerste stop als we zaterdagmorgen het park verlaten is een apotheek. De dame adviseert ons om een dokter te raadplegen want omdat het zo lang duurt is het misschien een virus of allergie. Voordat we de store verlaten kopen we maar weer een doosje anti-griep, echter van een ander merk, wie weet helpt dit beter. ? Het is trouwens opvallend hoeveel doktoren, oog- en oorcentra en overige specialisten hier in de ‘ouderenomgeving’ gevestigd zijn. We rijden door het centrum van Phoenix maar vinden er niet veel aan. Ook hier is de Koninklijke familie weer ruim vertegenwoordigd. ?Buiten het centrum ligt het South Mountain Park waar mijn lover na een kleine klim een mooie skyline van de stad maakt. Het park zelf bestaat uit de resten van wat overgebleven Mexicaanse huizen en een manege waar je kan paardrijden. De temperatuur is inmiddels rond de 30 graden als we koers zetten naar de Desert Botanical garden. Daar trekken we rond het middaguur in de brandende zon dichte schoenen aan want er staan overal waarschuwingsborden voor schorpioenen en ratelslangen. ? Het is niet helemaal duidelijk of we entree moeten betalen. Boven de twee loketten die open zijn staat op een bord dat het zo’n 25,00 dollar per persoon kost. ‘Heel vreemd want ik heb echt ergens gelezen dat het gratis is.’ opper ik. Aangezien er geen controle te bekennen is lopen we dus gewoon door het hek naar binnen. ? Het is prachtig! Al die verschillende cactussen maar ook erg ‘netjes’, echt een aangelegd park. Als we een flink aantal mensen met een sticker op zien lopen zeg ik, ‘Zeker een excursie al die mensen met een sticker, die horen vast bij elkaar.’ Mijn vent knikt afwezig maar gelooft het eigenlijk niet. Al snel komt ie erachter want wat blijkt: de sticker is het bewijs dat je de toegang hebt betaald. ? Gelukkig vinden we twee verloren exemplaren op het pad liggen en plakken die op. ? Na dit avontuur zetten we bezweet de rit verder tot aan Goldfield. Roel z’n zus en zwager gaven deze tip: een leuk westernstadje waar vooral op zondag cowboys rondhangen met in de saloon live-muziek. Naast het dorp is ook een klein RV park. Er lopen wat cowboys op de parkeerplaats die ons de weg wijzen naar een gebouw met een bord ‘Gold Mine Tour’. Daar moeten we ons melden als we een plekje willen. Dus sjokken we aan het eind van de middag naar het gebouw. Alles is dicht maar aan de zijkant staat een deur open. Roel steekt zijn hoofd naar binnen en roept, ‘Hello, good afternoon!’ tegen twee kerels die daar zitten. ‘Hey, how are you, looking for a job?’ vraat de één met een krassende stem, die amper te verstaan is, aan hem. ? Als ik achter mijn husband vandaan stap zegt de krasser, ‘Look there is another one!’ ? Vervolgens zet ie een fles drank aan zijn lippen en neemt een paar flinke slokken. ‘Die hebben meer op dan wij bij elkaar.’ sis ik. Mijn lover legt uit dat we op het RV park een plek willen. Het is net alsof we in een toneelstuk zitten met verschillende teksten want de vragen en antwoorden matchen niet. ? Uiteindelijk moeten we maar gaan kijken of er plek is en dan morgen komen betalen, ‘It’s all good, go to the saloon tonight, we’ll see you!’ schalt de ander van de twee. Het verschil tussen ons komt hier altijd aan het licht want vind mijn lover het vermakelijk, ik daarentegen foeter ‘Wat een dwazen zeg!’ ? Op het RV park staan veel cowboys met campers, trailers en paarden. De laatste staan in omheiningen en hinniken tegen elkaar, luid aangemoedigd door blaffende honden. Het is een wonderlijk schouwspel. We vinden een plaatsje en als we een praatje maken komen we erachter dat het extra druk is door een feestweekend. Morgen is het namelijk Ben Johnson Day, genaamd naar een Amerikaans stuntman en wereldkampioen rodeorijder. Nadat we bij de camper een wijntje hebben gedaan lopen we richting de saloon. Daar klinkt muziek, er speelt een band op het terras. De eigenaar, een Griek die in Arizona is beland, helpt ons aan een tafeltje. Misschien komt het door mijn werk bij de Douane dat mijn oog er sneller op valt maar de kerel heeft een pistool. Echt hè, in een restaurant bedienen met een wapen. ? Op het terras kijk ik in het rond en zie bijna iedere kerel hier met een pistool. Het blijft vreemd die wapenwet, of eigenlijk: het ontbreken ervan. ? Het eten is prima en de muziek leuk. Een aantal cowboys heeft hem al flink zitten, ze duwen en trekken luid roepend wat aan elkaar. Er is er een die ik al twee keer heb afgewezen om te dansen, ‘I’m still eating, I’m so sorry!’ zeg ik en hou mijn hand met de kippenvleugels naar hem op. ‘Nog even en hij schiet me door mijn knieën.’ lacht mijn husband. Na het eten houden we het dus maar voor gezien en verlaten het feest voor het echt losbarst. ? Terug in de camper maken we met de kaart erbij een planning voor de volgende dag. We starten met een wandeling door het stadje, doen een koffie/thee met wat lekkers en kijken naar een shoot-out. En wat staat daar tussen de oude rotzooi: een linotype loodletterzetter, ja uiteraard had zo’n dorp vroeger ook een krant. Deze dingen zijn trouwens tot eind jaren 70 in gebruik geweest, ook in Nederland. De volgende stop is de ‘Lost Dutchman’ het informatiecentrum van het State Park. Daar vertelt de ranger het volgende verhaal: Het betreft een Duitser en geen Nederlander (Dutch/Deutsch, de eeuwige verwarring bij buitenlanders) die hier lang geleden goud aan het zoeken was. Hij kwam doodziek uit de woestijn terug in de bewoonde wereld, vertelde dat hij een grote goudader gevonden had en viel dood neer. Die is helaas nooit terug gevonden. ‘It’s a nice story but there are at least 62 versions.’ zegt ze vervolgens lachend. ? Mijn lover heeft gezien dat we met een kleine omweg bij Biosphere 2 komen. Hij vind het geweldig interessant maar ik heb echt geen idee wat ik hier kan verwachten. Na zijn uitleg kan ik er nog niet warm van worden maar ‘It takes two’ oftewel het is geven en nemen dus….? We hebben geluk en kunnen met de rondleiding van 15.00 uur mee. Het was begin jaren negentig een experiment om te kijken of mensen langdurig in een beperkte omgeving zouden kunnen overleven, als voorbereiding op een verblijf op Mars of zo. Waarschijnlijk zijn Big Brother en Utopia daar ook op gebaseerd. In 1991 tot 1993 gingen acht mensen het hermetisch afgesloten gebouw in. Ze moesten zelf groenten en fruit kweken en er waren geloof ik wat kippen en geiten. Er was een strandje bij een gesimuleerd golfslagbad. Het enige dat van buiten toegevoerd werd was elektriciteit maar verder: niks erin en niks eruit. Reserveonderdelen voor het grote technische gedeelte moesten zelf gemaakt worden. Omdat lucht uitzet bij temperatuurverschillen zouden de ramen eruit kunnen klappen en daarvoor werden er twee enorme ‘longen’ gebouwd om de drukverschillen op te vangen, eigenlijk zoals het rode expansievat bij je centrale verwarming maar dan megagroot. Maar om de een of andere manier ging het zuurstofniveau toch omlaag van 20 naar 14 procent en dat was te weinig om te overleven en werd deel 1 gestaakt. De tweede poging in 1994 duurde maar zes maanden. De ‘bemanning’ sloeg aan het muiten omdat ze vonden dat het weinig meer met wetenschap te maken had en meer ging om overleven. Tegenwoordig worden er dan ook meer experimenten gedaan en is publiek ook welkom. Er zijn geen vaste bewoners meer. Ik ben blij dat ik het gezien heb want zo opgesloten te zitten is wel een dingetje. Rond 17.00 uur zijn we terug bij de hut. We hebben nog een uur voordat het helemaal donker is. Hoogste tijd om een overnachtingsplek te scoren. Het Catalina Statepark net voor Tucson is helemaal vol. ? ‘It’s a long weekend, tomorrow it’s monday, Veterans Day.’ zegt de ranger. Hij geeft ons een adres van RV park Whishing Well een paar mijl terug. In het donker rijden we het terrein op, er zitten wat hilbilly’s buiten en een vrouw met een blonde poedelpruik, genaamd Wendy, blijkt de eigenaresse te zijn. Na een praatje met ‘de poedel’ heeft mijn husband ook nog tien dollar van de prijs afgekletst. ? De volgende morgen rijden we vroeg naar het centrum van Tucson om de optocht te zien. We waren al eerder in Amerika op deze dag maar een Veteransparade hebben we nog niet gezien. Op een groot parkeerterrein stallen we de hut en wandelen, tussen allemaal mensen zeulend met stoeltjes, naar het centrum. Hier is het een grote verzameling van motorrijders, militairen, drumbands en cheerleaders die zich aan het opstellen zijn en stipt om 11.00 uur vertrekken. Totaal is de route ongeveer 2 mijl en het is genieten om iedereen voorbij te zien komen. Langs de kant zitten hordes mensen die voor elke groep enthousiast in hun handen klappen Zelfs de box met peuter gaat gewoon mee….en mijn lover….die blijft fotograferen. ? Nog even een raadseltje van Roel: Als dit een Trump-auto is is dit dan een Trump-aanhanger of zijn het Trump-aanhangers ? ?Na ongeveer twee uur is het spektakel afgelopen en nu we toch in het centrum zijn nemen we een kijkje bij de St. Augustine Cathedral Church. Deze in Spaanse stijl gebouwde kerk stamt uit 1868. Om in de ‘kerksfeer’ te blijven rijden we zo’n twintig kilometer naar het zuiden waar we de Mission San Xavier del Bac vinden. Dit is een gerestaureerde missiekerk gebouwd door Spaanse missionarissen die in de loop van de 17e eeuw naar hier kwamen. Lourdes nagebouwd…. Ons plan om vandaag verder te rijden richting Texas gaat niet meer lukken. Zeker niet als we reclameborden van twee speelholen, Casino of the Sun en Casino del Sol zien. Uit ervaring weten we dat je bij de casino’s op de parkeerplaats mag overnachten. ‘Gaan we daar vanavond uit eten en kan jij weer gokken.’ stelt mijn lover tevreden vast, alsof ik de enige van ons twee ben die speelt. ? Casino del Sol heeft een eigen RV park, best prijzig (40 dollar per nacht) en inschrijven is bij het tankstation. ‘Als u geen Amerikaanse creditcard heeft kan ik u niet inschrijven.’ stelt de onnozele juf achter de balie. ‘ en ik moet ook een Amerikaans telefoonnummer invullen in de computer.‘ Maar ik betaal contact waarom heeft u dan een creditcard nodig? En ik héb geen Amerikaans telefoonnummer. Verder kan ik mijn paspoort laten zien als u wilt weten wie ik ben.’ Wat mijn lover ook voorstelt de onnozele blijft nukkig volhouden dat het niet kan. Uiteindelijk gaat ze op aanraden van een collega naar het verderop gelegen casino lopen om het na te vragen. Als we haar heel langzaam weg zien schommelen bedenken we dat wachten wel eens erg lang zou kunnen gaan duren. We geven het op en gaan terug naar de camper. Het is niet handig want in deze tijd van het jaar is het snel donker. Ook nu hebben we er geen erg in gehad en moeten dus in de schemer op zoek naar een overnachtingsplek. Ik geef de korte versie maar: het andere gokhol, Casino of the Sun heeft een bord ‘No overnight stays’, net als de Walmart. We proberen nog een campground maar 70 dollar is echt te dwaas. ? ‘Rij dan terug naar de poedel.’ opper ik. Mijn lover twijfelt, dat is vijftig kilometer terug. Uiteindelijk zijn we retour waar we vanmorgen vertrokken. Een van de hillbilly’s vertelt dat Wendy er niet is, ‘She’s going out tonight.’ Nou aangezien onze plek nog vrij is gaan we daar weer staan. Om 20.00 uur zitten we aan een kop soep naar Flikken Rotterdam te kijken. ‘One of those days zullen we maar zeggen.’ grinnikt mijn lover. ? Nadat we Wendy de volgende ochtend haar geld hebben gegeven rijden we naar Davis-Monthan Airforce Base net buiten Tucson. Hier staan super veel airforcevliegtuigen gestald, de meesten verpakt in plastic. Naar verluid is het een vliegtuigkerkhof maar de meesten, zijn eenmaal uit het plastic, vrijwel gelijk klaar om ingezet te worden. ? De omgeving hier is droog en woestijnachtig, heel apart om cactussen waar je bij ons een vermogen voor betaald gewoon langs de kant van de weg te zien groeien. Saguaro National Park is onze volgende stop. Na een korte lunch rijden we met de camper het park in. Deze bestaat uit een loop van acht mijl met verschillende stops en wandelingen. Fietsen schijnt wat lastiger te zijn.Het is een prachtige omgeving met verschillende cactussen maar de Saguaro overheerst.   Deze reuzencactus kan meer dan twintig meter hoog worden en groeit erg langzaam. Dit is ook afhankelijk van de neerslag die valt en dat is hier niet veel. Ze kunnen wel 150 jaar worden en pas na zo’n 70 jaar krijgt ie zijn eerste vertakking. De gaten in de stam zijn gemaakt door vogels, onder andere: spechten, huisvinken en winterkoninkjes. Die gebruiken dit als hun nest. Het is wonderlijk om te zien dat de diertjes gewoon op de stekels landen. Een ranger legt uit dat de vogels hier kleiner van soort zijn en de stekels van de cactus aan de bovenkant meer uit elkaar liggen. Het lijkt dus alsof ze erop vliegen maar ze zitten er een soort van tussen. ? Roel weet de stekels maar moeilijk te ontwijken.Een paar mijl buiten het park ligt een RV park met de klinkende naam Cactus Country. We laten ons vandaag niet verrassen en stoppen op tijd. ? De volgende dag rijden we over de Interstate 10 via Lordsburg en Las Cruces naar El Paso. De weg is saai en stil met af en toe waarschuwingen voor zandstormen, veel reclames voor restaurants en winkels waar niets meer van over is en een enkele dood gereden coyote. ? Het is een vreemde hoek waar we nu zitten want we switchen van New Mexico naar Texas en weer naar New Mexico. In het spitsuur denderen we het centrum van El Paso binnen. ‘Kijk aan : Sunland Park en Casino.’ roept mijn handsome bij het zien van een reclamebord en stuurt de hut de juiste richting op. Ook dit casino heeft een RV park maar de slechts acht plaatsen zijn allemaal bezet. De bewaker probeert nog toestemming te vragen of we gewoon op de parkeerplaats mogen blijven maar helaas. ‘WTF, lekker dan!’ mopper ik tegen mijn lover die al druk op zijn phone een alternatief aan het zoeken is. We hebben het weer voor elkaar en moeten in het donker op zoek naar een overnachtingsplek. ? Nu wil het dat we net getankt hebben bij een groot station waar ook vrachtwagens stonden. ‘Zullen we kijken of dat wat is?’ stel ik voor. Het is geen topper maar voor een nacht prima. We parkeren tegenover fastfood restaurant  Denny’s en besluiten hier eens te gaan eten. Op de Amerika Facebook sites zie ik er veel goeie berichten over maar we aten er nog nooit. Binnen zit het vol met vrachtwagenchauffeurs (goed teken!) en we zijn allebei aangenaam verrast. Vriendelijke bediening, een perfecte maaltijd voor hele acceptabele bedragen en 24-7 open. Kortom: top en een aanrader! Na het eten ploffen we in de hut neer en houden een tv-avondje. Handig  hoor zo’n vent die programma’s als Flikken Rotterdam en Expeditie Robinson op het scherm kan toveren. ? De nacht op de parkeerplaats is onrustig met vrachtwagens, mensen die komen eten bij Denny’s en coyote’s die janken in de nacht. Een beetje brak zitten we dus de volgende morgen aan de koffie/thee. Ik heb al twee glazen jus d’orange op want mijn maag staat nog in brand van de spicy chicken van gisteravond. ? ‘Klop, klop’ klinkt het in de hut. Een vriendelijke vent staat voor de deur. ‘Zijn jullie echt uit Nederland en hoe kom je hier dan?’ vraagt hij in het Engels. Nadat mijn lover, voor de misschien wel honderdduizendste keer, zijn mopje over de brug heeft vertelt ? horen we dat Eugene, zo heet de man, ook een camper heeft maar dat ie met pech staat. De camper is in de garage en hij heeft de nacht in het hotel hiernaast geslapen. Hij is lid van een Amerikaanse campergroep op Facebook en zou graag een foto van ons daar plaatsen. ‘It’s amazing what you do!’ roept ie uit. We poseren voor de hut en dan begint Eugene verder te praten. Hij komt uit Tucson en is in januari zijn dochter verloren. Zij was werkzaam in Alaska en is daar neergestort met een vliegtuigje. Zijn vrouw en hij zijn er kapot van en kwamen samen niet uit hun verdriet. Daarom is ie, op advies van de ‘shrink’ er alleen op uit getrokken met de camper. Dit heeft hen heel veel goed gedaan en hij kan niet wachten om haar weer te zien. We zijn stil van zijn trieste verhaal. De opmerking die me het meest raakt is als hij zacht zegt, ‘Ik weet niet of er een God is maar als ie er is dan denk ik dat die mijn dochter tot zich heeft geroepen omdat hij de mooiste engel wilde die er was.’ ? Omdat we vandaag niet op gang te branden zijn rijden we eerst naar de Starbucks, mijn ‘genietmomentje’. ? Daar besluiten we om vandaag hier te blijven en te kijken wat El Paso te bieden heeft. Voor de zekerheid rijden we eerst naar het Sunland Park en Casino en reserveren een plek voor vannacht. ? El Paso grenst aan Mexico en natuurlijk is hier dus ook een muur. We zagen hem al een aantal keer eerder maar ook nu maakt het weer grote indruk op ons. Aan het eind van de middag doe ik nog wat kerstinkopen terwijl mijn lover geduldig mee sjokt. ‘Alsof je niet genoeg van die rotzooi hebt!’ roept ie uit. Dat dit niet voor mij maar voor mijn moedertje is wil hij niet echt geloven. ? Eten doen we voor een habbekrats in het restaurant van het casino. Echt gezellig zo met aan iedere tafel een eigen tv én afstandsbediening. ?Helaas zijn er geen echte speeltafels maar alleen elektronische. Omdat er voor mijn lover heel veel éénarmige vrienden zijn ga ik dus toch maar op zoek naar zo’n electronische tafel met daarachter een scherm met een levensgrote croupier erop die op monotone toon steeds dezelfde zinnen uitbraakt. ? Ik schuif op een lege kruk naast een Aziatische meneer. ‘You are smart!’ zegt ie met een enge knipoog. ‘OMG, heb ik weer.’ denk ik terwijl ik mijn inzet plaats. Er zitten ook vier Mexicanen aan de tafel, drie mannen en een vrouw. Het spel begint, ik druk op de toets voor nog een kaart en schrik me de tandjes want naast me slaat de Aziaat hard op de tafel. ‘You pass, you pass, no card, no card!!’ gilt ie in mijn oor. Wow, wat is dit voor debiel?’ ? De ‘schermcroupier’ deelt opnieuw de kaarten en de Aziaat stoot me aan, ‘I like you, you’re smart!’ Maar zijn Engels is net zo vreselijk als die van mij en het lijkt net alsof ie zegt, ‘I lik you, I lik you.’ ? Ik moet er in mezelf om lachen maar dat vergaat me snel want als ik aan de beurt ben beland ik wederom in een scène uit de film the Deerhunter; die met dat Russisch roulette. De Aziaat slaakt allerlei kreten of ik een kaart durf te nemen, ‘Do it, do it, do it!!’ en slaat daarbij met zijn hand op tafel. Ik neem géén kaart en win. ‘Again, again!’ schreeuwt hij naast me maar met een piepend oor laat ik mijn geld uitbetalen en verlaat de tafel. De gek trekt aan mijn arm terwijl ie roept ‘You stay, you stay!’ Waarom is het nou nooit een type John Williams die dat bij me doet? ? Na mijn gebruikelijke ochtend ritueel bij de Starbucks en een kort rondje door de wijk tegen de grens verlaten we El Paso en rijden over de Interstate 10 richting Carlsbad. De diesel en benzine worden hier trouwens per kilometer goedkoper. Je kan zien dat we richting oliebronnen van Texas gaan. Pakweg 2.15 euro voor bijna 4 liter !Als we al een tijd onderweg zijn zien we ineens een controlepost. Razend snel nemen we door wat we voor groenten en fruit bij ons hebben want we verwachten een agricultural checkpoint. Het is echter een borderpatrol en drie beambten, waarvan een met een hond, staan ons op te wachten. Ze zijn verbaasd om een Nederlands kenteken te zien en vragen of de camper verscheept is. Dan willen ze weten waar we nu vandaan komen en wat onze route gaat worden. Vervolgens willen ze de paspoorten zien. Het zijn aardige gasten dus ik waag de kans en vraag waarom de hond aanwezig is. ‘Voor mensensmokkel en cocaïne omdat we zo dicht bij de Mexicaanse grens zitten. Dit is de enige vluchtweg die er is.’ Ze vinden het leuk dat ik het vraag en vervolgens begint mijn lover te vertellen wat voor werk ik heb gedaan. ‘Zet de RV maar even aan de kant, ik ga wat voor je opzoeken.’ zegt de een. ‘Pak ook wat voor hem!’ roept mijn vent en ik duik snel in mijn bakje met Douane verzamelingen. Uiteindelijk ruil ik een stropdas van de Nederlandse Douane voor dit mooie exemplaar. ? De weg slingert zich de bergen in en we naderen de hoogste berg van Texas, de Guadalupe Peak (2667 meter). In het Guadalupe Mountains National Park is een primitieve campground waar we een plek vinden. ‘Het is pas 15.00 uur, dat hebben we mooi gefixt vandaag!’ zeg ik blij tegen mijn lover die zuchtend zijn wandelschoenen aantrekt want ik heb net een mooie wandeling gezien. ? Dit park is klein en vooral geschikt voor wandelaars. Als we de volgende morgen aan het ontbijt zitten lopen er al vele fanatiek bepakt met rugzak en wandelstokken voorbij. Wij houden het voor gezien, de wandeling gisteren was prachtig maar de omgeving is eenzijdig. Het park moet het vooral hebben van bijzondere diersoorten, zoals de mountainlion, die hier leven. Voor onze volgende stop, Carlsbad Caverns National Park, rijden we vanuit Texas weer New Mexico in. Deze grotten bevat de grootste ondergrondse kamer ter wereld, genaamd de Big Room. Het is een kalksteen kamer met een lengte van maar liefst 1219 meter, een breedte van 190,5 meter en een hoogte van 107 meter. Jim White is degene die de grotten rond 1923 ontdekte. Ze kunnen met een gids of ‘self guided tour’ bezocht worden. Wij kiezen voor de laatste omdat die met een gids pas over anderhalf uur is. De ranger legt uit dat we de grotten kunnen betreden via de natuurlijke ingang of via een lift. Via de natuurlijke ingang betreden we de grotten. Die gaat over een goed begaanbaar pad, wel vrij steil en af en toe heel donker, naar beneden. De uitzichten zijn wonderlijk mooi! Uiteindelijk komen we in het 230 meter diep gelegen gedeelte: de Big Room. Het is een ongelofelijk schouwspel wat we zien en soms weet je van verbazing niet waar je moet kijken! Om aan te geven hoe groot en omvangrijk de grotten zijn: we doen bijna drie uur over de wandeling! Terug naar boven nemen de lift, waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.? Op de parkeerplaats zien we deze truck met Duits kenteken staan. Er is niemand te bekennen dus steken we een visitekaartje onder de ruitenwisser. Net buiten het park is een campground. ‘Ga jij vragen wat het kost.’ beslist mijn lover dus ik snel naar binnen en weer naar buiten want ze vragen 45,00 dollar! ? ‘Het ligt pal aan de weg en de plekken zijn dicht op elkaar. We doen het niet!’ beslis ik terwijl ik instap. Mijn vent kijkt me aan en zegt dan, ‘Zo is het, we gaan gewoon om 18.00 uur weer in het donker zoeken! Principe is principe, dat ben jij!’ ? Nadat we uitgelachen zijn trappen we de laatste 15 mijl tot Carlsbad weg en vinden daar op de gelijknamige campground een prima plek….en ook nog voor een tientje minder! ?

Het eerste stuk van de route is ons bekend want we reden dit eerder. Een gedeelte van Route 66 tot Seligman waar we een campground achter het bezinestation opschieten. We zijn in Arizona beland en het is hier een uur later. Het begint donker te worden en we hebben er geen puf meer in. De volgende morgen nemen we de Stateroute 89 en vervolgens de Interstate 60 tot Sun City waar we Paradise Resort (ongeveer 750 standplaatsen voor huisjes, caravans en campers) vinden. Dit is vlakbij Phoenix en het is hier een eldorado voor de snowbirds (overwinteraars). Grote uitgebreide golfbanen en resorts gaan naadloos in elkaar over. Eigenlijk is het boven ons budget en erger nog: we mogen er ternauwernood op want we rijden een hut die niet aan de eisen van dit park voldoet, namelijk: mínimale lengte 24 ft én niet ouder dan 10 jaar? 😳 Waarom we hier dan willen staan vraag je je misschien af….? Gewoon voor het supermooie zwembad, de rust en even niets doen! Want zoals gebruikelijk zijn we gebroken na Las Vegas en ook de nog steeds aanhoudende verkoudheid die we beiden hebben maakt het reisleven niet plezieriger. 🤨 Deze plek is overigens heel goed voor mijn ego want na al het schoons in Vegas kan ik wel stellen dat ik hier de jongste en de slankste ben! 🤣 Midden in het dorp van de snowbirds overkomt het ons weer, hetzelfde verhaal waar we op onze leeftijd wellicht vaker tegenaan lopen. 🤔 Ik begin nog maar eens met de stelregel dat dit blog onze beleving en mening is en dat ik niemand voor het hoofd wil stoten; leven en laten leven! 😊

We parkeren de hut en als we uitstappen zwaaien de buurtjes naar ons. De vrouw staat op en kijkt nieuwsgierig naar beide landkaarten op de zijkanten van de hut. Dan komt ze op ons af en roept; ‘Haaaii, I’m Jane and that’s my husband, we’re from San Francisco, Californië! Ik vind het altijd zo grappig hoe de Amerikaan dit zegt. Ze noemen hun woonplaats en staat, wellicht omdat dit land zo vreselijk groot is. 🤔 Ze ratelt door en vraagt of de hut verscheept is en hoe lang we onderweg zijn. Op mijn antwoord slaakt ze een gil en vraagt; ‘OMG!! Wat vinden jullie kleinkinderen ervan dat jullie zo lang van huis zijn??’ Mijn lover, die dan altijd heel gevat zegt; ‘We hebben geen kinderen en als ze er komen dan hebben zowel de uroloog als de gynaecoloog een probleem!’ 🤣, is inmiddels met de elektriciteit bezig. Ik ben dus alleen en wil net beleefd antwoorden maar kom er niet tussen want Jane gaat los! Ze heeft zeven kleinkinderen, namen en leeftijden duizelen me en ze zijn allemaal even leuk en lief. ‘Ik mag niet langer dan een maand weg van ze, is dat niet schattig?!’ kirt ze opgewonden. Terwijl ik haar hoor blaten (sorry Jane) dwalen mijn gedachten af naar al die keren dat we deze vraag en opmerkingen al hebben gehoord: ‘Een pracht camper voor als uw kleinkinderen mee willen!’ Of ‘Wat, gaan jullie zo lang weg! Ik zou het niet kunnen want ik pas altijd op de kleinkids, mijn kinderen zouden het me nooit vergeven!’ Of nog erger ‘Ik zou het wel willen maar mag het niet van de kleinkinderen!’ 🤨 Ik sprak vorige week een vrouw in de laundry van de campground. Na mijn openingszin, ‘It’s just like home!’ was haar antwoord; ‘Oh no, hier heb ik het even twee weken makkelijk. Thuis doe ik de was voor mijn twee dochters en hun gezin (9 personen). 😳 Ze was benauwd want haar dochters vonden het helemaal niet leuk dat ze nu de was zelf moesten doen. ‘Mijn kinderen en kleinkinderen zijn crazy about me, they love me so much!’ zei het afgetakelde schepseltje tegenover me. Ik schatte haar iets ouder dan ik en dacht ‘Tsja, wat is houden van, ik betáál mijn interieurverzorgster gewoon.’ 😊Van dit soort opmerkingen val ik altijd stil want zie dan zo’n oma tegenover me staan en denk; ‘WTF, mens je bent toch méér dan oma, waar is je eigen leven gebleven!!’ Maar natuurlijk zeg ik dat niet want ik ben welopgevoed en beleefd. Ik antwoord dus ook niet ; ‘God zij dank heb ik ze niet want ik moet er niet aan denken!!’ ? Maar antwoord neutraal; ‘Wij hebben geen kinderen dus ook geen kleinkinderen.’  Zonder verder te vragen komt misschien dan wel het domste want dan gaat zo’n grootouder ons jubelend vertellen wat we allemaal missen! 🤨Dat is meestal mijn moment van verbazing want je zal dus maar, in tegenstelling tot mijn lover en ik die bewust geen kinderen hebben, óngewild kinderloos zijn! Hoe triest en hard is het dan als daar zo’n opa/oma overdreven en ongevraagd over kleinkinderen staat te kakelen! Geloof me, het gebeurt zo vaak dat ik er opstandig van begin te worden. Terug naar Jane waar inmiddels nog een buurvrouw bij is komen staan. ‘Zij heeft vijf kleinkinderen!’ roept Jane uit terwijl ze mij met een verheerlijkt gezicht aankijkt. De vrouw zelf straalt ook alsof ze voor een tv opname staat omdat ze net met een bezem van de maan terug is komen vliegen. 🤣 Ik sta tegenover de oma’s en zie hun monden bewegen maar hoor niets want op mijn schouder is een duiveltje geklommen die me iets influistert….😉 Ineens is het stil en kijken de twee identiek uitziende oma’s (makkelijk kapsel en stevige sandalen) mij aan, ‘What about you honey, hoeveel kinderen en kleinkinderen hebben jullie??’ lispelt oma twee met zoete stem alsof ze haar kleinkinderen een verhaaltje voorleest. En echt, ineens was ik zo klaar met die domme dozen en zeg piepend wat het valse mannetje op mijn schouder me in had gefluisterd; ‘Wij hebben ze niet want we hebben ze nooit kunnen krijgen!’ 🤭 Het tweetal valt stil en kijkt twijfelend om zich heen. Mijn husband die inmiddels klaar is met de elektriciteit, staat op en terwijl ie zijn broek omhoog trekt maakt hij het af; ‘Maakt niet uit hoor ladies want we blijven iedere dag gewoon oefenen!’ 🤣 Als we ‘s-avonds een stukje over het resort gaan wandelen hou ik me in en gedraag me. Het duiveltje op mijn schouder had namelijk nóg een boodschap: ‘Doe de gordijnen dicht, zet een ‘natuurfilm met vier dolle negers en een blondine’ op met het geluid iets te hard en blijf minimaal een uur weg….🤣