Dubbele Grote Goedheid

Allereerst welkom aan de nieuwe volgers via de Facebook groep ‘the RV Bunch’ en excuus dat ons blog alleen in het Nederlands is. Google translate can help you! ?

Als we ‘s-avonds nog een rondje over de camping lopen zien we in de verte een aantal vlammen. ‘Het is affakkelen van propaangas wat vrij komt bij olieboringen.’ vertelt een kerel die we tegenkomen. Nu we dit weten verklaart het ook de geur die we ruiken. De campground is nog wel in de staat New Mexico maar de grens met Texas is net buiten het dorp Carlsbad. We zijn hier in het gedeelte gekomen van de oliewinning. ? De stoere mannen met hun pick-up trucks en cowboyhoeden. Welkom in het land van JR, één van de hoofdrolspelers uit de serie Dallas. Long time ago op televisie en wie weet zijn er zat onder onze volgers die deze soapserie niet eens kennen. Het ging om de familie Ewing die in de oliebusiness zat en hiermee een fortuin verdiende. Natuurlijk gebeurde er van alles:  er was een alcoholist, een vreemdgaander, een braverik, een spijbelende puber en uiteraard een zwart schaap. Eigenlijk zoals het gewone leven. ? Ik was zo’n fan van de serie dat ik mijn haar tijdenlang als Pamela (de rechter in het blauw) heb gedragen. ? Misschien dat Texas daarom altijd zo’n aantrekkingskracht op me heeft gehad, I don’t know. De volgende morgen rijden we eerst naar het centrum en doen boodschappen bij de Walmart. Als we afrekenen wacht me een rare verrassing. Bij de kassa kan ik een fles rosé niet afrekenen. De verkoopster kijkt op haar horloge en zegt; ‘Sorry, maar op zondag verkopen we voor 12.00 uur geen sterke drank in New Mexico.’ ? Over de stateroute 285 komen we in Texas en rijden via Pecos en Fort Stockton door dit wonderlijke landschap. Overal ja-knikkers, grote ‘kampementen’ voor de ‘olie medewerkers’ en soms een kudde koeien. Dit gedeelte is een vreselijk uitgestrekt en leeg gebied. Nog erger dan Alaska en de Yukon, ongelofelijk. Bij Fort Stockton gaan we de Interstate 10 weer op. We zijn een tijdsgrens over gegaan en het is hier een uur later. We hebben nu nog maar zeven uur tijdsverschil (vroeger) met Nederland. Het voordeel is dat het hier nu ook een uurtje langer licht is, wat het zoeken naar een camping makkelijker maakt. ? Het afgelopen stuk hebben we niets gezien om te overnachten dus in Ozona gaan we van de weg af. Er zijn een paar vervallen RV parken waar nog een enkele camper staat maar we zien niemand. Aan de andere kant van het dorp is ook nog een camping. Er is echter geen receptie te bekennen. Bij de laundry staat een kerel die vertelt dat we moeten bellen. De dame aan de de telefoon zegt dat we kunnen gaan staan voor een nacht. Het is zo’n plek waar alleen maar ‘oliewerkers’ staan. Nimmer stonden we op zo’n troosteloze plek! ? Voor we de volgende morgen wegrijden tanken we gas. Dit is ook weer zo merkwaardig want het gasstation wordt beheerd door een echtpaar (75 jaar). Ze komen achter elkaar aan gewaggeld naar ons toe en de man probeert de gasslang erop te krijgen maar kan geen kracht meer zetten. ? ‘Can you help him, please?’ vraagt het dametje aan Roel terwijl de man hijgend en puffend tegen een muur aan leunt. Ik heb ze geprobeerd te fotograferen maar vond het eigenlijk heel triest….Toen we wegreden liepen ze, elkaar ondersteunend, naar binnen. Jeetje, om zo je oude dag door te brengen. ? We nemen de Interstate 10 weer (een andere weg is er trouwens niet ?) en rijden naar onze volgende bestemming: San Antonio. Deze stad is bij het programma ‘3 op reis’ geweest en schijnt erg leuk te zijn. Ook nu is het landschap weer leeg en de dorpen vervallen. Langs de kant liggen veel aangereden dode dieren. ‘Wat een triest gezicht.’ zeg ik tegen mijn lover. Ik rij dus mijn ogen ervoor sluiten is wat lastig. Echt om de 100 meter ligt wel een hert, coyote, das of ander klein grut. ?

San Antonio is een grote stad, groter dan we dachten en zelfs mevrouw Dom Dom (zoals wij de Tom Tom noemen) lijkt in de war te raken. ‘Hou rechts, hou links, neem de snelweg, neem de afslag.’ We doen verwoede pogingen om haar te snappen terwijl de Texanen links en rechts om onze hut voorbij schieten. ‘Wat een dwazen zijn dit zeg!’ foetert mijn lover. Het moet gezegd: we zagen de Amerikanen nog niet eerder zo achterlijk rijden. Ook de vrachtwagens rijden zo rond de 130 km/u.  Redelijk dicht bij het centrum ligt een KOA camping. De vriendelijke receptioniste zegt dat er genoeg plek is en vraagt of we voorkeur hebben voor een plaats. ‘Niet bij een sanitairgebouw, wat van de snelweg af en niet direct naast een ander.’ zegt mijn lover. Veel campings hier hebben een medewerker in een soort golfkarretje (genaamd escort) die je naar je plek brengt. Als ie stopt krijg ik het schuim in de mondhoeken want waar staan we? Pal naast het sanitairgebouw en een andere caravan….grrrrom. ? Roel vind het wel best maar ik loop over het terrein op zoek naar een andere optie. De dame bij de receptie wisselt alles om en opgelucht loop ik terug. Direct tegenover de campground is een bushalte. Daar nemen we de volgende dag de bus naar the city, een ritje van ongeveer 20 minuten. Bijzonder: in de bus was een stoel met de tekst ‘Ter herinnering aan Rosa Parks’. Voor wie het niet weet: tot in de jaren 60 was er rassenscheiding in Amerika. Zwarte en gekleurde mensen werden ondanks dat de slavernij al lang was afgeschaft (1865) niet als volwaardige burgers beschouwd en moesten bijvoorbeeld achterin de bus zitten maar ook daar wettelijk hun zitplaats afstaan aan blanke Amerikanen. Al in 1955 weigerde Rosa dat en ze werd gearresteerd toen ze een boete van 10 dollar niet wilde betalen. Martin Luther King kreeg lucht van de zaak en begon de ‘busboycot’ waar door het busbedrijf bijna failliet ging en uiteindelijk de scheiding van zwart en blank moest afschaffen. Maar pas in 1964 werd de wet aangenomen die discriminatie verbood. Rosa overleed in 2005.San Antonio heeft een bijzonder leuke River Walk. Een level lager dan de straat ligt een stadspark met een netwerk van wandelpaden langs de oevers van de San Antonio rivier: sightseeing, shopping, food and fun. ? Wow, wat is dit leuk! Eerst maar een koffie/thee en een volgorde bepalen wat we gaan doen. We wandelen langs de vele restaurantjes en terrasjes.  Bekijken het naast gelegen historische La Villita waar veel kunst uitgestald hangt en lunchen bij het oudste Mexicaanse restaurant, Casa Rio, van San Antonio aan de rivier. Daarna duiken we in de geschiedenis als we de Alamo bezoeken. Kort en goed: De Verenigde Staten waren in het begin van de 19e eeuw pas een aantal staten aan de oostkust en de westkust. Alles wat er tussen lag was nog niet in bezit genomen door wie dan ook. Dat hoefde soms ook niet want vrijheid was blijheid. De meeste inwoners van Noord Amerika waren uiteindelijk uit Europa gevlucht voor alles wat ze daar benauwde of niet meer wilden. Een regering? Wat heb je eraan als je het niet nodig hebt. Texas was tot 1836 onderdeel van Mexico dat zich zelf pas 15 jaar eerder afgescheiden had van Spanje. Veel machtsbeluste Mexicaanse presidenten en keizers wisselden elkaar snel af als staatshoofd maar na de komst van de zoveelste dictator, Antonio Santa Anna, was Texas het zat en riep onafhankelijkheid uit. Texas was toen eigenlijk niet veel meer dan drie bewoonde gebieden waarvan San Antonio er een was. Santa Anna wilde met 5000 soldaten Texas terugveroveren op de kolonisten. Bij het zien van de enorme overmacht trokken de slechts 200 Texaanse strijders zich terug in de Alamo, een katholiek missiegebouw in San Antonio, in afwachting van versterking die helaas te laat kwam en alle 200 waaronder Jim Bowie en Davy Crocket werden gedood. Zes weken later kwamen de hulptroepen pas, werd Santa Anna alsnog verslagen en was de onafhankelijke staat Texas een feit. Negen jaar later sloot Texas zich aan bij de Verenigde Staten. Vervolgens laten we ons door de lift omhoog brengen naar de top van de Tower of the Americas (176 meter) waar we het uitzicht bewonderen en een drankje doen in de skybar. Het is toevallig net happy hour. ? Dan gaat het terug naar de River Walk waar we op een van de talrijke bootjes stappen. De tocht duurt zo’n 35 minuten en in het inmiddels donkere San Antonio genieten we van de vele lampjes en uitzichten. ‘Het doet me denken aan een combinatie van Utrecht en Singapore.’ stelt mijn handsome. ? Wel twee hele verschillende steden en misschien een vreemde vergelijking maar ik zie inderdaad ook overeenkomsten. Weer met beide benen op de kant zoeken we tussen alle restaurants naar een steakhouse, we zijn tenslotte in Texas! Ben je plan om Texas te gaan doen vergeet San Antonio niet want de River Walk is zo leuk! ‘Nou snap ik waarom ik geen voeten meer over heb!’ roept mijn lover als ie op zijn phone de stappenteller checkt. ‘We hebben 15 kilometer gelopen!’ ? Terug naar de KOA camping gebruiken we de app van Uber. Geweldige uitkomst en binnen een kwartier zet de aardige chauffeur ons af. We laten hem in verbazing achter want hij begrijpt niet hoe we in Nederland ongeveer 7 dollar voor een gallon betalen. Hier in Texas is het net 1,89 voor een gallon. ‘Wow, jullie nemen me in de maling!’ roept ie uit. Als Roel hem dan vertelt over ons belastingsysteem blijft hij zijn hoofd schudden. ? De volgende dag zijn we duf en niet vooruit te branden. We zouden toch al een rustdag houden dus dat komt mooi uit. Meestal is een rustdag bij ons klusdag. De waszak zit weer vol en de gekochte kerstinkopen moeten opgeborgen worden. Aan het eind van de dag besluiten we, terwijl we naar de eekhoorntjes naast de camper kijken,

om morgen nog maar een dag te blijven. Dan houden we een ‘echte’ rustdag en kan ik gelijk naar de kapper want mijn haar begint weer grijs te worden. Iets verderop zit een Walmart waar hopelijk ook een kapsalon in is gevestigd. Mijn ervaring is dat Walmart en Super Cuts goed werk leveren. We rijden dus naar de Walmart, er is een kapsalon en nog mooier: er zijn geen klanten in de zaak. Er zijn twee kapsters, de een zit op een stoel te bellen en de andere achter de balie helpt mij. Het is een donkere dame. Mooi gezicht, haar haar prachtig opgestoken en een killerbody! Dan bedoel ik niet dat ze een perfect lichaam heeft maar ze is zo groot en stevig dat als ze lang op je gaat zitten je je leven niet zeker meer bent. ? Roel z’n omaatje zei altijd als er een wat dikkere dame voorbij liep; ‘Grote Goedheid’, tot er eens een cup dubbel K langskwam, toen was het ‘Dubbele Grote Goedheid’. ? Dan heb je er even een beeld bij want we durfden geen foto te maken. Ik heb geluk want de kapster heeft gelijk tijd. Ze noteert mijn gegevens en wijst naar een stoel, ‘Take that seat, I’ll will be right with you.’ Met een ‘Succes, tot straks!’ verdwijnt Roel in de Walmart voor boodschappen. Inmiddels is Infinity (zo heet ze) gaan bellen en het gesprek gaat niet echt over werk. ?Ze heeft van die oordopjes in, zwaait af en toe naar me terwijl mijn fantasie op hol slaat. Want door haar naam mijmer ik dat ik op een zwoele zomeravond met een glaasje bubbels in mijn hand in een oneindige infinity pool zit. ‘I’m so sorry, I had to make this call.’ zegt ze dan terwijl ze de phone ergens stopt. Zeg maar: op een plek waar mijn lover graag zijn hoofd zou willen leggen. ? Armen zo dik als mijn bovenbenen bewegen naast mijn hoofd terwijl ze rap aan de slag gaat. Ondertussen kletst ze honderduit, ‘I’m going to Vegas next March.’ en ik zie haar daar al lopen in veel te strakke kleding. ? Met Thanksgiving is ze de hele dag in de keuken met haar moeder om te koken voor de familie, zo’n twintig mensen. ‘And you and your mother, do you do things together in the kitchen?’ vraagt ze. Dit is een moment voor een leugentje om bestwil want mijn moeder en ik zijn niet van die keukenprinsessen dus ik zeg; ‘Yes, yes, we like to cook.’ Ik kan toch moeilijk vertellen dat, toen mijn vader een paar weken terug aan zijn knie geopereerd was, mijn moeder en ik in de supermarkt niet precies wisten wat andijvie was en,….dat het maar goed is dat mijn vader uitstekend kan koken anders waren we al lang de hongerdood gestorven. ? Als de verf erop zit en moet intrekken roept ze; ‘Back in a few minutes sweetie.’ Na een paar minuten komt ze al bellend de winkel weer in met een grote zak voer van de Mac. Ploffend zakt ze in de stoel naast me. Het is wel echt een multitasker want: ze belt, eet, checkt mijn haar en bewonderd zichzelf in de spiegel. Haar oordopjes scheppen verwarring als ik een aantal keer denk dat ze tegen mij praat in plaats van tegen iemand aan de phone. Ik heb zo’n hekel aan die dingen! ? De pieper gaat en ik moet naar de wasbak en daar komt het! ‘Ik pas niet achter de wasbak dus blijf voor je staan om je haar te wassen.’ zegt de schuddende oneindig grote spekmassa terwijl ze naar de smalle opening achter de wastafel wijst. Een harde straal gaat over mijn haar en ze begint te spoelen. Als de shampoo erop zit voel ik haar kunstnagels op mijn hoofd krassen terwijl ze vol ijver wast.  Het is een soort vrij worstelen en terwijl haar enorme borsten me bijna verstikken probeer ik adem te halen. Ze ruikt gelukkig wel lekker naar parfum. ? Net als ik denk dat ik stik en af wil tikken is de waterstraal weer op mijn hoofd. Ze gaat verder, nog eens shampoo en tot slot conditioner. Ik kan niet anders dan snel diep ademhalen en meewerken voordat mijn gezicht weer in de donkere bergkloof verdwijnt. Druk met haar bewegingen laat ze de waterslang bijna vallen en de straal spuit de salon in. Haar collega kijkt er niet eens vreemd van op. ? Als ze het water afzet schiet ik los van de reddingsboeien en zit verdwaasd verzopen in mijn stoel. ‘I’m still alive! Thank you Lord!’ Ze wikkelt een handdoek om mijn hoofd en gaat dan zichzelf afdrogen. ‘Go ahead sweetie.’ roept ze en wijst naar de stoel bij de spiegel. Een doorgelopen mascara gezicht kijkt me aan. Wow, wat een behandeling! Gelukkig wel een met een happy-end want de kleur is top. ? Terug bij de camper hoort mijn lover mij aandachtig aan terwijl ie vraagt; ‘Is die salon van haar? Werkt ze er iedere dag? Heb je nog geen foto van haar?’ Ik koester me in zijn belangstelling voor mijn kappersbehandeling terwijl ik een koffietje drink. Na nog wat shoppen zijn we eind van de middag terug op de KOA camping. Mijn handsome maakt wat toastjes met kaas en ik schenk een wijntje in, it’s so easy. ? ‘Denk jij trouwens dat bruin haar mij zou staan?’ vraagt ie dan. Ik kijk hem schaapachtig aan die vent van mij die ik pas na de bedreiging dat ik een Colombiaanse stropdas (voor wie het niet kent Google het maar eens ?) van hem maak naar een kapsalon krijg. ? ‘Ja, je hoeft niet zo te kijken, het zou toch kunnen dat het mij staat. Meer mannen verven hun haar!’ zegt ie nadrukkelijk. ? Ik zwijg want zie het zo maar voor me: mijn vent die daar staat terwijl ie uitroept; ‘Show me your boobies Infinity!’  in plaats van dat hij vraagt; ‘Can you colour my hair Infinity?’ ? Na drie dagen verlaten we vrijdagochtend in de regen San Antonio en gaan op weg naar Houston. Het landschap is hier totaal anders, landbouw, veeteelt en Duitse plaatsnamen zoals: Luling, Waelder, Schulenburg en Weimar. Langs de weg zien we veel reclameborden staan voor Buc-ee’s en nieuwsgierig draaien we de weg af. Het is een waanzinnig groot tankstation met hele goedkope benzine en diesel, een wasstraat en een shop! ? Aan de andere kant van de weg zit een kampeerwinkel waar we gelijk ook wat rondsnuffelen. Wat zijn die campers en caravans hier toch groot maar ook vreemd ingedeeld met vier stoelen naast elkaar. ? In ieder geval plek voor je terreinbuggy onder je bed….Bij de campingartikelen kan je geweren kopen, crocodile dundee messen en voor de dames een geweer in het roze. ? We zijn de tijd weer enigszins vergeten en tegen het spitsuur denderen wij en een heleboel anderen om ons heen Houston binnen. ‘Wat zijn dat nou voor borden, moeten we hier tol betalen?’ vraagt mijn handsome geagiteerd aan me. Lekker dan, hoe moet ik dat weten! Het verkeer en de borden suizen om onze oren. Er staan ook waarschuwingen met ‘No cash and no credit’….? We kijken elkaar even kort aan: Houston, we think you have a problem with our Dutch license plate!

De mooiste grotten ter wereld!

We blijven uiteindelijk drie nachten in het Paradise resort. Hangen bij het zwembad, fietsen wat over het park en doen niets. We zijn nog steeds snipverkouden en onze eerste stop als we zaterdagmorgen het park verlaten is een apotheek. De dame adviseert ons om een dokter te raadplegen want omdat het zo lang duurt is het misschien een virus of allergie. Voordat we de store verlaten kopen we maar weer een doosje anti-griep, echter van een ander merk, wie weet helpt dit beter. ? Het is trouwens opvallend hoeveel doktoren, oog- en oorcentra en overige specialisten hier in de ‘ouderenomgeving’ gevestigd zijn. We rijden door het centrum van Phoenix maar vinden er niet veel aan. Ook hier is de Koninklijke familie weer ruim vertegenwoordigd. ?Buiten het centrum ligt het South Mountain Park waar mijn lover na een kleine klim een mooie skyline van de stad maakt. Het park zelf bestaat uit de resten van wat overgebleven Mexicaanse huizen en een manege waar je kan paardrijden. De temperatuur is inmiddels rond de 30 graden als we koers zetten naar de Desert Botanical garden. Daar trekken we rond het middaguur in de brandende zon dichte schoenen aan want er staan overal waarschuwingsborden voor schorpioenen en ratelslangen. ? Het is niet helemaal duidelijk of we entree moeten betalen. Boven de twee loketten die open zijn staat op een bord dat het zo’n 25,00 dollar per persoon kost. ‘Heel vreemd want ik heb echt ergens gelezen dat het gratis is.’ opper ik. Aangezien er geen controle te bekennen is lopen we dus gewoon door het hek naar binnen. ? Het is prachtig! Al die verschillende cactussen maar ook erg ‘netjes’, echt een aangelegd park. Als we een flink aantal mensen met een sticker op zien lopen zeg ik, ‘Zeker een excursie al die mensen met een sticker, die horen vast bij elkaar.’ Mijn vent knikt afwezig maar gelooft het eigenlijk niet. Al snel komt ie erachter want wat blijkt: de sticker is het bewijs dat je de toegang hebt betaald. ? Gelukkig vinden we twee verloren exemplaren op het pad liggen en plakken die op. ? Na dit avontuur zetten we bezweet de rit verder tot aan Goldfield. Roel z’n zus en zwager gaven deze tip: een leuk westernstadje waar vooral op zondag cowboys rondhangen met in de saloon live-muziek. Naast het dorp is ook een klein RV park. Er lopen wat cowboys op de parkeerplaats die ons de weg wijzen naar een gebouw met een bord ‘Gold Mine Tour’. Daar moeten we ons melden als we een plekje willen. Dus sjokken we aan het eind van de middag naar het gebouw. Alles is dicht maar aan de zijkant staat een deur open. Roel steekt zijn hoofd naar binnen en roept, ‘Hello, good afternoon!’ tegen twee kerels die daar zitten. ‘Hey, how are you, looking for a job?’ vraat de één met een krassende stem, die amper te verstaan is, aan hem. ? Als ik achter mijn husband vandaan stap zegt de krasser, ‘Look there is another one!’ ? Vervolgens zet ie een fles drank aan zijn lippen en neemt een paar flinke slokken. ‘Die hebben meer op dan wij bij elkaar.’ sis ik. Mijn lover legt uit dat we op het RV park een plek willen. Het is net alsof we in een toneelstuk zitten met verschillende teksten want de vragen en antwoorden matchen niet. ? Uiteindelijk moeten we maar gaan kijken of er plek is en dan morgen komen betalen, ‘It’s all good, go to the saloon tonight, we’ll see you!’ schalt de ander van de twee. Het verschil tussen ons komt hier altijd aan het licht want vind mijn lover het vermakelijk, ik daarentegen foeter ‘Wat een dwazen zeg!’ ? Op het RV park staan veel cowboys met campers, trailers en paarden. De laatste staan in omheiningen en hinniken tegen elkaar, luid aangemoedigd door blaffende honden. Het is een wonderlijk schouwspel. We vinden een plaatsje en als we een praatje maken komen we erachter dat het extra druk is door een feestweekend. Morgen is het namelijk Ben Johnson Day, genaamd naar een Amerikaans stuntman en wereldkampioen rodeorijder. Nadat we bij de camper een wijntje hebben gedaan lopen we richting de saloon. Daar klinkt muziek, er speelt een band op het terras. De eigenaar, een Griek die in Arizona is beland, helpt ons aan een tafeltje. Misschien komt het door mijn werk bij de Douane dat mijn oog er sneller op valt maar de kerel heeft een pistool. Echt hè, in een restaurant bedienen met een wapen. ? Op het terras kijk ik in het rond en zie bijna iedere kerel hier met een pistool. Het blijft vreemd die wapenwet, of eigenlijk: het ontbreken ervan. ? Het eten is prima en de muziek leuk. Een aantal cowboys heeft hem al flink zitten, ze duwen en trekken luid roepend wat aan elkaar. Er is er een die ik al twee keer heb afgewezen om te dansen, ‘I’m still eating, I’m so sorry!’ zeg ik en hou mijn hand met de kippenvleugels naar hem op. ‘Nog even en hij schiet me door mijn knieën.’ lacht mijn husband. Na het eten houden we het dus maar voor gezien en verlaten het feest voor het echt losbarst. Terug in de camper maken we met de kaart erbij een planning voor de volgende dag. We starten met een wandeling door het stadje, doen een koffie/thee met wat lekkers en kijken naar een shoot-out. En wat staat daar tussen de oude rotzooi: een linotype loodletterzetter, ja uiteraard had zo’n dorp vroeger ook een krant. Deze dingen zijn trouwens tot eind jaren 70 in gebruik geweest, ook in Nederland. De volgende stop is de ‘Lost Dutchman’ het informatiecentrum van het State Park. Daar vertelt de ranger het volgende verhaal: Het betreft een Duitser en geen Nederlander (Dutch/Deutsch, de eeuwige verwarring bij buitenlanders) die hier lang geleden goud aan het zoeken was. Hij kwam doodziek uit de woestijn terug in de bewoonde wereld, vertelde dat hij een grote goudader gevonden had en viel dood neer. Die is helaas nooit terug gevonden. ‘It’s a nice story but there are at least 62 versions.’ zegt ze vervolgens lachend. ? Mijn lover heeft gezien dat we met een kleine omweg bij Biosphere 2 komen. Hij vind het geweldig interessant maar ik heb echt geen idee wat ik hier kan verwachten. Na zijn uitleg kan ik er nog niet warm van worden maar ‘It takes two’ oftewel het is geven en nemen dus….? We hebben geluk en kunnen met de rondleiding van 15.00 uur mee. Het was begin jaren negentig een experiment om te kijken of mensen langdurig in een beperkte omgeving zouden kunnen overleven, als voorbereiding op een verblijf op Mars of zo. Waarschijnlijk zijn Big Brother en Utopia daar ook op gebaseerd. In 1991 tot 1993 gingen acht mensen het hermetisch afgesloten gebouw in. Ze moesten zelf groenten en fruit kweken en er waren geloof ik wat kippen en geiten. Er was een strandje bij een gesimuleerd golfslagbad. Het enige dat van buiten toegevoerd werd was elektriciteit maar verder: niks erin en niks eruit. Reserveonderdelen voor het grote technische gedeelte moesten zelf gemaakt worden. Omdat lucht uitzet bij temperatuurverschillen zouden de ramen eruit kunnen klappen en daarvoor werden er twee enorme ‘longen’ gebouwd om de drukverschillen op te vangen, eigenlijk zoals het rode expansievat bij je centrale verwarming maar dan megagroot. Maar om de een of andere manier ging het zuurstofniveau toch omlaag van 20 naar 14 procent en dat was te weinig om te overleven en werd deel 1 gestaakt. De tweede poging in 1994 duurde maar zes maanden. De ‘bemanning’ sloeg aan het muiten omdat ze vonden dat het weinig meer met wetenschap te maken had en meer ging om overleven. Tegenwoordig worden er dan ook meer experimenten gedaan en is publiek ook welkom. Er zijn geen vaste bewoners meer. Ik ben blij dat ik het gezien heb want zo opgesloten te zitten is wel een dingetje. Rond 17.00 uur zijn we terug bij de hut. We hebben nog een uur voordat het helemaal donker is. Hoogste tijd om een overnachtingsplek te scoren. Het Catalina Statepark net voor Tucson is helemaal vol. ? ‘It’s a long weekend, tomorrow it’s monday, Veterans Day.’ zegt de ranger. Hij geeft ons een adres van RV park Whishing Well een paar mijl terug. In het donker rijden we het terrein op, er zitten wat hilbilly’s buiten en een vrouw met een blonde poedelpruik, genaamd Wendy, blijkt de eigenaresse te zijn. Na een praatje met ‘de poedel’ heeft mijn husband ook nog tien dollar van de prijs afgekletst. ? De volgende morgen rijden we vroeg naar het centrum van Tucson om de optocht te zien. We waren al eerder in Amerika op deze dag maar een Veteransparade hebben we nog niet gezien. Op een groot parkeerterrein stallen we de hut en wandelen, tussen allemaal mensen zeulend met stoeltjes, naar het centrum. Hier is het een grote verzameling van motorrijders, militairen, drumbands en cheerleaders die zich aan het opstellen zijn en stipt om 11.00 uur vertrekken. Totaal is de route ongeveer 2 mijl en het is genieten om iedereen voorbij te zien komen. Langs de kant zitten hordes mensen die voor elke groep enthousiast in hun handen klappen Zelfs de box met peuter gaat gewoon mee….en mijn lover….die blijft fotograferen. ? Nog even een raadseltje van Roel: Als dit een Trump-auto is is dit dan een Trump-aanhanger of zijn het Trump-aanhangers ? ?Na ongeveer twee uur is het spektakel afgelopen en nu we toch in het centrum zijn nemen we een kijkje bij de St. Augustine Cathedral Church. Deze in Spaanse stijl gebouwde kerk stamt uit 1868. Om in de ‘kerksfeer’ te blijven rijden we zo’n twintig kilometer naar het zuiden waar we de Mission San Xavier del Bac vinden. Dit is een gerestaureerde missiekerk gebouwd door Spaanse missionarissen die in de loop van de 17e eeuw naar hier kwamen. Lourdes nagebouwd…. Ons plan om vandaag verder te rijden richting Texas gaat niet meer lukken. Zeker niet als we reclameborden van twee speelholen, Casino of the Sun en Casino del Sol zien. Uit ervaring weten we dat je bij de casino’s op de parkeerplaats mag overnachten. ‘Gaan we daar vanavond uit eten en kan jij weer gokken.’ stelt mijn lover tevreden vast, alsof ik de enige van ons twee ben die speelt. ? Casino del Sol heeft een eigen RV park, best prijzig (40 dollar per nacht) en inschrijven is bij het tankstation. ‘Als u geen Amerikaanse creditcard heeft kan ik u niet inschrijven.’ stelt de onnozele juf achter de balie. ‘ en ik moet ook een Amerikaans telefoonnummer invullen in de computer.‘ Maar ik betaal contact waarom heeft u dan een creditcard nodig? En ik héb geen Amerikaans telefoonnummer. Verder kan ik mijn paspoort laten zien als u wilt weten wie ik ben.’ Wat mijn lover ook voorstelt de onnozele blijft nukkig volhouden dat het niet kan. Uiteindelijk gaat ze op aanraden van een collega naar het verderop gelegen casino lopen om het na te vragen. Als we haar heel langzaam weg zien schommelen bedenken we dat wachten wel eens erg lang zou kunnen gaan duren. We geven het op en gaan terug naar de camper. Het is niet handig want in deze tijd van het jaar is het snel donker. Ook nu hebben we er geen erg in gehad en moeten dus in de schemer op zoek naar een overnachtingsplek. Ik geef de korte versie maar: het andere gokhol, Casino of the Sun heeft een bord ‘No overnight stays’, net als de Walmart. We proberen nog een campground maar 70 dollar is echt te dwaas. ? ‘Rij dan terug naar de poedel.’ opper ik. Mijn lover twijfelt, dat is vijftig kilometer terug. Uiteindelijk zijn we retour waar we vanmorgen vertrokken. Een van de hillbilly’s vertelt dat Wendy er niet is, ‘She’s going out tonight.’ Nou aangezien onze plek nog vrij is gaan we daar weer staan. Om 20.00 uur zitten we aan een kop soep naar Flikken Rotterdam te kijken. ‘One of those days zullen we maar zeggen.’ grinnikt mijn lover. ? Nadat we Wendy de volgende ochtend haar geld hebben gegeven rijden we naar Davis-Monthan Airforce Base net buiten Tucson. Hier staan super veel airforcevliegtuigen gestald, de meesten verpakt in plastic. Naar verluid is het een vliegtuigkerkhof maar de meesten, zijn eenmaal uit het plastic, vrijwel gelijk klaar om ingezet te worden. ? De omgeving hier is droog en woestijnachtig, heel apart om cactussen waar je bij ons een vermogen voor betaald gewoon langs de kant van de weg te zien groeien. Saguaro National Park is onze volgende stop. Na een korte lunch rijden we met de camper het park in. Deze bestaat uit een loop van acht mijl met verschillende stops en wandelingen. Fietsen schijnt wat lastiger te zijn.Het is een prachtige omgeving met verschillende cactussen maar de Saguaro overheerst.   Deze reuzencactus kan meer dan twintig meter hoog worden en groeit erg langzaam. Dit is ook afhankelijk van de neerslag die valt en dat is hier niet veel. Ze kunnen wel 150 jaar worden en pas na zo’n 70 jaar krijgt ie zijn eerste vertakking. De gaten in de stam zijn gemaakt door vogels, onder andere: spechten, huisvinken en winterkoninkjes. Die gebruiken dit als hun nest. Het is wonderlijk om te zien dat de diertjes gewoon op de stekels landen. Een ranger legt uit dat de vogels hier kleiner van soort zijn en de stekels van de cactus aan de bovenkant meer uit elkaar liggen. Het lijkt dus alsof ze erop vliegen maar ze zitten er een soort van tussen. ? Roel weet de stekels maar moeilijk te ontwijken.Een paar mijl buiten het park ligt een RV park met de klinkende naam Cactus Country. We laten ons vandaag niet verrassen en stoppen op tijd. ? De volgende dag rijden we over de Interstate 10 via Lordsburg en Las Cruces naar El Paso. De weg is saai en stil met af en toe waarschuwingen voor zandstormen, veel reclames voor restaurants en winkels waar niets meer van over is en een enkele dood gereden coyote. ? Het is een vreemde hoek waar we nu zitten want we switchen van New Mexico naar Texas en weer naar New Mexico. In het spitsuur denderen we het centrum van El Paso binnen. ‘Kijk aan : Sunland Park en Casino.’ roept mijn handsome bij het zien van een reclamebord en stuurt de hut de juiste richting op. Ook dit casino heeft een RV park maar de slechts acht plaatsen zijn allemaal bezet. De bewaker probeert nog toestemming te vragen of we gewoon op de parkeerplaats mogen blijven maar helaas. ‘WTF, lekker dan!’ mopper ik tegen mijn lover die al druk op zijn phone een alternatief aan het zoeken is. We hebben het weer voor elkaar en moeten in het donker op zoek naar een overnachtingsplek. ? Nu wil het dat we net getankt hebben bij een groot station waar ook vrachtwagens stonden. ‘Zullen we kijken of dat wat is?’ stel ik voor. Het is geen topper maar voor een nacht prima. We parkeren tegenover fastfood restaurant  Denny’s en besluiten hier eens te gaan eten. Op de Amerika Facebook sites zie ik er veel goeie berichten over maar we aten er nog nooit. Binnen zit het vol met vrachtwagenchauffeurs (goed teken!) en we zijn allebei aangenaam verrast. Vriendelijke bediening, een perfecte maaltijd voor hele acceptabele bedragen en 24-7 open. Kortom: top en een aanrader! Na het eten ploffen we in de hut neer en houden een tv-avondje. Handig  hoor zo’n vent die programma’s als Flikken Rotterdam en Expeditie Robinson op het scherm kan toveren. ? De nacht op de parkeerplaats is onrustig met vrachtwagens, mensen die komen eten bij Denny’s en coyote’s die janken in de nacht. Een beetje brak zitten we dus de volgende morgen aan de koffie/thee. Ik heb al twee glazen jus d’orange op want mijn maag staat nog in brand van de spicy chicken van gisteravond. ? ‘Klop, klop’ klinkt het in de hut. Een vriendelijke vent staat voor de deur. ‘Zijn jullie echt uit Nederland en hoe kom je hier dan?’ vraagt hij in het Engels. Nadat mijn lover, voor de misschien wel honderdduizendste keer, zijn mopje over de brug heeft vertelt ? horen we dat Eugene, zo heet de man, ook een camper heeft maar dat ie met pech staat. De camper is in de garage en hij heeft de nacht in het hotel hiernaast geslapen. Hij is lid van een Amerikaanse campergroep op Facebook en zou graag een foto van ons daar plaatsen. ‘It’s amazing what you do!’ roept ie uit. We poseren voor de hut en dan begint Eugene verder te praten. Hij komt uit Tucson en is in januari zijn dochter verloren. Zij was werkzaam in Alaska en is daar neergestort met een vliegtuigje. Zijn vrouw en hij zijn er kapot van en kwamen samen niet uit hun verdriet. Daarom is ie, op advies van de ‘shrink’ er alleen op uit getrokken met de camper. Dit heeft hen heel veel goed gedaan en hij kan niet wachten om haar weer te zien. We zijn stil van zijn trieste verhaal. De opmerking die me het meest raakt is als hij zacht zegt, ‘Ik weet niet of er een God is maar als ie er is dan denk ik dat die mijn dochter tot zich heeft geroepen omdat hij de mooiste engel wilde die er was.’ ? Omdat we vandaag niet op gang te branden zijn rijden we eerst naar de Starbucks, mijn ‘genietmomentje’. ? Daar besluiten we om vandaag hier te blijven en te kijken wat El Paso te bieden heeft. Voor de zekerheid rijden we eerst naar het Sunland Park en Casino en reserveren een plek voor vannacht. ? El Paso grenst aan Mexico en natuurlijk is hier dus ook een muur. We zagen hem al een aantal keer eerder maar ook nu maakt het weer grote indruk op ons. Aan het eind van de middag doe ik nog wat kerstinkopen terwijl mijn lover geduldig mee sjokt. ‘Alsof je niet genoeg van die rotzooi hebt!’ roept ie uit. Dat dit niet voor mij maar voor mijn moedertje is wil hij niet echt geloven. ? Eten doen we voor een habbekrats in het restaurant van het casino. Echt gezellig zo met aan iedere tafel een eigen tv én afstandsbediening. ?Helaas zijn er geen echte speeltafels maar alleen elektronische. Omdat er voor mijn lover heel veel éénarmige vrienden zijn ga ik dus toch maar op zoek naar zo’n electronische tafel met daarachter een scherm met een levensgrote croupier erop die op monotone toon steeds dezelfde zinnen uitbraakt. ? Ik schuif op een lege kruk naast een Aziatische meneer. ‘You are smart!’ zegt ie met een enge knipoog. ‘OMG, heb ik weer.’ denk ik terwijl ik mijn inzet plaats. Er zitten ook vier Mexicanen aan de tafel, drie mannen en een vrouw. Het spel begint, ik druk op de toets voor nog een kaart en schrik me de tandjes want naast me slaat de Aziaat hard op de tafel. ‘You pass, you pass, no card, no card!!’ gilt ie in mijn oor. Wow, wat is dit voor debiel?’ ? De ‘schermcroupier’ deelt opnieuw de kaarten en de Aziaat stoot me aan, ‘I like you, you’re smart!’ Maar zijn Engels is net zo vreselijk als die van mij en het lijkt net alsof ie zegt, ‘I lik you, I lik you.’ ? Ik moet er in mezelf om lachen maar dat vergaat me snel want als ik aan de beurt ben beland ik wederom in een scène uit de film the Deerhunter; die met dat Russisch roulette. De Aziaat slaakt allerlei kreten of ik een kaart durf te nemen, ‘Do it, do it, do it!!’ en slaat daarbij met zijn hand op tafel. Ik neem géén kaart en win. ‘Again, again!’ schreeuwt hij naast me maar met een piepend oor laat ik mijn geld uitbetalen en verlaat de tafel. De gek trekt aan mijn arm terwijl ie roept ‘You stay, you stay!’ Waarom is het nou nooit een type John Williams die dat bij me doet? ? Na mijn gebruikelijke ochtend ritueel bij de Starbucks en een kort rondje door de wijk tegen de grens verlaten we El Paso en rijden over de Interstate 10 richting Carlsbad. De diesel en benzine worden hier trouwens per kilometer goedkoper. Je kan zien dat we richting oliebronnen van Texas gaan. Pakweg 2.15 euro voor bijna 4 liter !Als we al een tijd onderweg zijn zien we ineens een controlepost. Razend snel nemen we door wat we voor groenten en fruit bij ons hebben want we verwachten een agricultural checkpoint. Het is echter een borderpatrol en drie beambten, waarvan een met een hond, staan ons op te wachten. Ze zijn verbaasd om een Nederlands kenteken te zien en vragen of de camper verscheept is. Dan willen ze weten waar we nu vandaan komen en wat onze route gaat worden. Vervolgens willen ze de paspoorten zien. Het zijn aardige gasten dus ik waag de kans en vraag waarom de hond aanwezig is. ‘Voor mensensmokkel en cocaïne omdat we zo dicht bij de Mexicaanse grens zitten. Dit is de enige vluchtweg die er is.’ Ze vinden het leuk dat ik het vraag en vervolgens begint mijn lover te vertellen wat voor werk ik heb gedaan. ‘Zet de RV maar even aan de kant, ik ga wat voor je opzoeken.’ zegt de een. ‘Pak ook wat voor hem!’ roept mijn vent en ik duik snel in mijn bakje met Douane verzamelingen. Uiteindelijk ruil ik een stropdas van de Nederlandse Douane voor dit mooie exemplaar. ? De weg slingert zich de bergen in en we naderen de hoogste berg van Texas, de Guadalupe Peak (2667 meter). In het Guadalupe Mountains National Park is een primitieve campground waar we een plek vinden. ‘Het is pas 15.00 uur, dat hebben we mooi gefixt vandaag!’ zeg ik blij tegen mijn lover die zuchtend zijn wandelschoenen aantrekt want ik heb net een mooie wandeling gezien. ? Dit park is klein en vooral geschikt voor wandelaars. Als we de volgende morgen aan het ontbijt zitten lopen er al vele fanatiek bepakt met rugzak en wandelstokken voorbij. Wij houden het voor gezien, de wandeling gisteren was prachtig maar de omgeving is eenzijdig. Het park moet het vooral hebben van bijzondere diersoorten, zoals de mountainlion, die hier leven. Voor onze volgende stop, Carlsbad Caverns National Park, rijden we vanuit Texas weer New Mexico in. Deze grotten bevat de grootste ondergrondse kamer ter wereld, genaamd de Big Room. Het is een kalksteen kamer met een lengte van maar liefst 1219 meter, een breedte van 190,5 meter en een hoogte van 107 meter. Jim White is degene die de grotten rond 1923 ontdekte. Ze kunnen met een gids of ‘self guided tour’ bezocht worden. Wij kiezen voor de laatste omdat die met een gids pas over anderhalf uur is. De ranger legt uit dat we de grotten kunnen betreden via de natuurlijke ingang of via een lift. Via de natuurlijke ingang betreden we de grotten. Die gaat over een goed begaanbaar pad, wel vrij steil en af en toe heel donker, naar beneden. De uitzichten zijn wonderlijk mooi! Uiteindelijk komen we in het 230 meter diep gelegen gedeelte: de Big Room. Het is een ongelofelijk schouwspel wat we zien en soms weet je van verbazing niet waar je moet kijken! Om aan te geven hoe groot en omvangrijk de grotten zijn: we doen bijna drie uur over de wandeling! Terug naar boven nemen de lift, waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.? Op de parkeerplaats zien we deze truck met Duits kenteken staan. Er is niemand te bekennen dus steken we een visitekaartje onder de ruitenwisser. Net buiten het park is een campground. ‘Ga jij vragen wat het kost.’ beslist mijn lover dus ik snel naar binnen en weer naar buiten want ze vragen 45,00 dollar! ? ‘Het ligt pal aan de weg en de plekken zijn dicht op elkaar. We doen het niet!’ beslis ik terwijl ik instap. Mijn vent kijkt me aan en zegt dan, ‘Zo is het, we gaan gewoon om 18.00 uur weer in het donker zoeken! Principe is principe, dat ben jij!’ ? Nadat we uitgelachen zijn trappen we de laatste 15 mijl tot Carlsbad weg en vinden daar op de gelijknamige campground een prima plek….en ook nog voor een tientje minder! ?

Grootouders….

Het eerste stuk van de route is ons bekend want we reden dit eerder. Een gedeelte van Route 66 tot Seligman waar we een campground achter het bezinestation opschieten. We zijn in Arizona beland en het is hier een uur later. Het begint donker te worden en we hebben er geen puf meer in. De volgende morgen nemen we de Stateroute 89 en vervolgens de Interstate 60 tot Sun City waar we Paradise Resort (ongeveer 750 standplaatsen voor huisjes, caravans en campers) vinden. Dit is vlakbij Phoenix en het is hier een eldorado voor de snowbirds (overwinteraars). Grote uitgebreide golfbanen en resorts gaan naadloos in elkaar over. Eigenlijk is het boven ons budget en erger nog: we mogen er ternauwernood op want we rijden een hut die niet aan de eisen van dit park voldoet, namelijk: mínimale lengte 24 ft én niet ouder dan 10 jaar? 😳 Waarom we hier dan willen staan vraag je je misschien af….? Gewoon voor het supermooie zwembad, de rust en even niets doen! Want zoals gebruikelijk zijn we gebroken na Las Vegas en ook de nog steeds aanhoudende verkoudheid die we beiden hebben maakt het reisleven niet plezieriger. 🤨 Deze plek is overigens heel goed voor mijn ego want na al het schoons in Vegas kan ik wel stellen dat ik hier de jongste en de slankste ben! 🤣 Midden in het dorp van de snowbirds overkomt het ons weer, hetzelfde verhaal waar we op onze leeftijd wellicht vaker tegenaan lopen. 🤔 Ik begin nog maar eens met de stelregel dat dit blog onze beleving en mening is en dat ik niemand voor het hoofd wil stoten; leven en laten leven! 😊

We parkeren de hut en als we uitstappen zwaaien de buurtjes naar ons. De vrouw staat op en kijkt nieuwsgierig naar beide landkaarten op de zijkanten van de hut. Dan komt ze op ons af en roept; ‘Haaaii, I’m Jane and that’s my husband, we’re from San Francisco, Californië! Ik vind het altijd zo grappig hoe de Amerikaan dit zegt. Ze noemen hun woonplaats en staat, wellicht omdat dit land zo vreselijk groot is. 🤔 Ze ratelt door en vraagt of de hut verscheept is en hoe lang we onderweg zijn. Op mijn antwoord slaakt ze een gil en vraagt; ‘OMG!! Wat vinden jullie kleinkinderen ervan dat jullie zo lang van huis zijn??’ Mijn lover, die dan altijd heel gevat zegt; ‘We hebben geen kinderen en als ze er komen dan hebben zowel de uroloog als de gynaecoloog een probleem!’ 🤣, is inmiddels met de elektriciteit bezig. Ik ben dus alleen en wil net beleefd antwoorden maar kom er niet tussen want Jane gaat los! Ze heeft zeven kleinkinderen, namen en leeftijden duizelen me en ze zijn allemaal even leuk en lief. ‘Ik mag niet langer dan een maand weg van ze, is dat niet schattig?!’ kirt ze opgewonden. Terwijl ik haar hoor blaten (sorry Jane) dwalen mijn gedachten af naar al die keren dat we deze vraag en opmerkingen al hebben gehoord: ‘Een pracht camper voor als uw kleinkinderen mee willen!’ Of ‘Wat, gaan jullie zo lang weg! Ik zou het niet kunnen want ik pas altijd op de kleinkids, mijn kinderen zouden het me nooit vergeven!’ Of nog erger ‘Ik zou het wel willen maar mag het niet van de kleinkinderen!’ 🤨 Ik sprak vorige week een vrouw in de laundry van de campground. Na mijn openingszin, ‘It’s just like home!’ was haar antwoord; ‘Oh no, hier heb ik het even twee weken makkelijk. Thuis doe ik de was voor mijn twee dochters en hun gezin (9 personen). 😳 Ze was benauwd want haar dochters vonden het helemaal niet leuk dat ze nu de was zelf moesten doen. ‘Mijn kinderen en kleinkinderen zijn crazy about me, they love me so much!’ zei het afgetakelde schepseltje tegenover me. Ik schatte haar iets ouder dan ik en dacht ‘Tsja, wat is houden van, ik betáál mijn interieurverzorgster gewoon.’ 😊Van dit soort opmerkingen val ik altijd stil want zie dan zo’n oma tegenover me staan en denk; ‘WTF, mens je bent toch méér dan oma, waar is je eigen leven gebleven!!’ Maar natuurlijk zeg ik dat niet want ik ben welopgevoed en beleefd. Ik antwoord dus ook niet ; ‘God zij dank heb ik ze niet want ik moet er niet aan denken!!’ ? Maar antwoord neutraal; ‘Wij hebben geen kinderen dus ook geen kleinkinderen.’  Zonder verder te vragen komt misschien dan wel het domste want dan gaat zo’n grootouder ons jubelend vertellen wat we allemaal missen! 🤨Dat is meestal mijn moment van verbazing want je zal dus maar, in tegenstelling tot mijn lover en ik die bewust geen kinderen hebben, óngewild kinderloos zijn! Hoe triest en hard is het dan als daar zo’n opa/oma overdreven en ongevraagd over kleinkinderen staat te kakelen! Geloof me, het gebeurt zo vaak dat ik er opstandig van begin te worden. Terug naar Jane waar inmiddels nog een buurvrouw bij is komen staan. ‘Zij heeft vijf kleinkinderen!’ roept Jane uit terwijl ze mij met een verheerlijkt gezicht aankijkt. De vrouw zelf straalt ook alsof ze voor een tv opname staat omdat ze net met een bezem van de maan terug is komen vliegen. 🤣 Ik sta tegenover de oma’s en zie hun monden bewegen maar hoor niets want op mijn schouder is een duiveltje geklommen die me iets influistert….😉 Ineens is het stil en kijken de twee identiek uitziende oma’s (makkelijk kapsel en stevige sandalen) mij aan, ‘What about you honey, hoeveel kinderen en kleinkinderen hebben jullie??’ lispelt oma twee met zoete stem alsof ze haar kleinkinderen een verhaaltje voorleest. En echt, ineens was ik zo klaar met die domme dozen en zeg piepend wat het valse mannetje op mijn schouder me in had gefluisterd; ‘Wij hebben ze niet want we hebben ze nooit kunnen krijgen!’ 🤭 Het tweetal valt stil en kijkt twijfelend om zich heen. Mijn husband die inmiddels klaar is met de elektriciteit, staat op en terwijl ie zijn broek omhoog trekt maakt hij het af; ‘Maakt niet uit hoor ladies want we blijven iedere dag gewoon oefenen!’ 🤣 Als we ‘s-avonds een stukje over het resort gaan wandelen hou ik me in en gedraag me. Het duiveltje op mijn schouder had namelijk nóg een boodschap: ‘Doe de gordijnen dicht, zet een ‘natuurfilm met vier dolle negers en een blondine’ op met het geluid iets te hard en blijf minimaal een uur weg….🤣
Later op de avond grinnikt mijn lover, ‘Deze ga ik volgende keer zeggen!’ Op zijn telefoon lees ik het volgende: ‘Mijn vrouw en ik hebben na lang wikken en wegen en alle voors en tegens naast elkaar te zetten besloten dat we geen kinderen willen. Vanmiddag na school gaan we het ze vertellen.’ 🤣

De overtreffende trap van gek en gekker is: Halloween in Vegas!

Woensdagmorgen verlaten we Lakeside RV park en zetten koers naar Sin City oftewel Las Vegas waar we nu al zo vaak zijn geweest. ? Mijn lover is eerder deze week met klussen uit zijn broek gescheurd dus onze eerste stop is de South Mall outlet. Nou als we er toch zijn scoor ik ook maar gelijk een nieuwe broek. Want zoals het bij de meeste outlets werkt: hoe meer je koopt hoe meer korting je krijgt. ? Van sommige andere dingen vraag je je niet af waarom het bij een outlet verkocht wordt want dít is Sin City!

Omdat ik vrees dat er niet heel veel meer over Vegas te vertellen is maar even een zijsprong naar het ‘groot’ rijbewijs. Het totaalgewicht (gewicht +laadvermogen) van de nieuwe camper is meer dan 3500 kg en hiervoor hebben wij een C-rijbewijs nodig. Voor de gezondheidsverklaring bezochten we een keuringsarts en schreven ons vervolgens in voor een spoedcursus theorie. Dat bestaat uit twee delen. Een deel met vragen over de administratie en het andere deel over verkeer en techniek. De theorielessen werden van 07.00 uur tot 13.00 uur gegeven. In deze tijd werden zoveel mogelijk onderwerpen en vragen behandeld (lees: er in ‘gestampt’). ? Vervolgens gelijk door naar het CBR voor de examenvragen. Dag 1 kwamen we beiden goed door maar op dag 2 viel ik figuurlijk over de materie uit de bus. Ik, die nog nooit de olie van mijn eigen auto heb gecheckt. Zelfs onbekend ben met het bijvullen van de  ruitenwisservloeistof. ? Nu moest ik weten waar een nokkenas voor dient, wat een homokinetische koppeling is en nog wat van deze technische vragen. Want kom op, er is toch maar 1 vraag die er werkelijk toe doet, namelijk: wat is het nummer van de wegenwacht of de truckservice?! ? Mijn lover stond zijn mannetje en behaalde ook dit examen. Voor mij ging er een dik studieboek mee in de koffer want als we in december thuis zijn moet ik herexamen doen. Hierna kunnen we dan voor de praktijk gaan. Nog wel een kanttekening: men had een foutje gemaakt en ons voor het volledige C1 vrachtwagen ingeschreven, echter voor het besturen van een camper mag je volstaan met C1 light…. ?Dit examen is, zoals de naam al zegt, lichter en heeft veel minder vragen over de techniek. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Toch stiekem teleurgesteld dat er geen foto’s zijn van Vegas? Lees dan verder want de stad maakt zich op voor Halloween! ?
Bij hotel Mandalay Bay komen we in de drukte en kijken naar de mensenmassa die ons voorbij lopen. De meesten weggedoken in truien, vesten of jassen want het is fris, net een graad of twaalf. ? Het RV park bij Circus Circus is bezet in verband met een groot evenement. We rijden door naar Hotel Main Street Station, wat ook een RV park heeft, waar we drie nachten boeken. Via één van de Amerika sites zijn we in contact gekomen met Harry en Erna. Zij reizen sinds een maand of vier ook met hun eigen camper met NL kenteken hier rond. Het toeval wil dat zij in de buurt zijn. Hoe leuk zou het zijn elkaar te treffen en we spreken vrijdag 1 november hier op de campground af. Maar eerst Halloween! Overdag gaan mijn lover en ik naar the Strip, shoppen wat, gokken een beetje en doen zoals gebruikelijk een uiensoep met een wijntje bij Paris met uitzicht op de fontein van Bellagio. ?We komen voor de zoveelste keer langs Venice maar waren er eigenlijk nog nooit binnen. Er was altijd wat, concerten, dingen afgesloten of zo druk dat we maar verder liepen. Als je eenmaal binnen bent: het is net echt Venetië.
Er hangt een uitgelaten sfeer in de stad, veel mensen zijn al verkleed hoewel een aantal dat volgens mij al niet meer weet en zwalkend door de straten gaat.? Het is net 18.00 uur en de avond moet nog beginnen, dit belooft wat! We nemen de bus terug naar Fremont street waar het feest net losbarst. Verschillende podia met bands en danseressen, heel veel verklede mensen en een uitstekende sfeer: Fremont en zijn casino’s barsten uit hun voegen met een super Halloween! Iets na twaalven ? zijn we terug in de camper….die we, elkaar soms ondersteunend, terug hebben kunnen vinden. ? Vrijdagmiddag ontmoeten we Harry en Erna, we doen een wijntje en gaan vervolgens naar Tony Roma voor een etentje. Leuk om te merken is dat we direct een klik met elkaar hebben. Uiteindelijk brengen we vier dagen met hen door en besmetten het stel al slenterend over the Strip met het ‘Vegas-virus’ : gambling, het zwembad en de tijd dusdanig verliezen dat je niet meer weet of het dag of nacht is. ?. Ook restaurant Bubba Gump, met heel veel rekwisieten uit de film, wordt niet overgeslagen.
Wij komen trouwens ook weer op andere plekken want in het Bellagio hotel is een indrukwekkend kunstwerk met 2000 handgeblazen glasbloesems van kunstenaar Dale Chihuly . We zijn er al eens onderdoor gelopen maar hadden geen idee wat het was.
Dinsdagochtend zitten we aan ons laatste koffietje samen en nemen afscheid van elkaar. We zijn wéér langer gebleven dan de bedoeling was en hebben een hoop gekkigheid meegemaakt. Roel overweegt intussen om een fotoboek te maken van alle typetjes en modebloopers die hij heeft gefotografeerd tijdens de vele vele kilometers die we gesjokt hebben. Terwijl we de campground af rijden zingen the Three Degrees ‘Take good care of yourself’. Een treffend nummer want hoe leuk de stad ook is, het blijft voor wie geen maat kan houden ook een keiharde stad. ?

Voordat we de Interstate richting het zuiden op gaan stoppen we voor inkopen bij de Walmart. Nu Halloween voorbij is nemen de kalkoenen bezit van de superstore: op naar Thanksgiving en Black Friday. ? Die kan niet in het vriesvakje maar we kopen alvast twee pootjes.

Als laatste nog even een uitsmijter: We gaan nu richting republikeinse staten en daar kunnen we deze grap vast niet meer plaatsen. ?

Freezing cold

Rond 06.00 uur worden we de volgende ochtend wakker. De jetlag lijkt dit keer mee te vallen. Het enige waar ik last van heb is mijn verkoudheid. Ik, die het bijna nooit koud heb, zit nu bibberend aan mijn ontbijtje terwijl ik de mail check. Vanuit de Amerika-Facebooksites komen er een aantal vragen of ik onze route en de daar bijbehorende campings en restaurants op kan sturen. ‘Jullie zijn al zo lang onderweg en hebben al zoveel gezien en gedaan.’ ? Nou wil ik dat heel graag doen maar dit blog is meer ons persoonlijke album en niet echt een reisgids. Je zal dus geen al te gedetailleerde routebeschrijving aantreffen zoals bij welk kilometerpaaltje we links of rechtsaf zijn gegaan. Restaurants en campings benoemen we maar dit blijft ook lastig. Ik zie bijvoorbeeld  op de verschillende Amerika-sites restaurants genoemd worden waar wij al honderden keren voorbij zijn gekomen maar nog nooit binnen zijn geweest omdat die fastfood ketens ons niet trekken. Maar ik ga wel speciaal bij Hotel Paris in Las Vegas voor de uiensoep naar binnen. Wat op zich ook vreemd is want welke vakantieganger in Amerika doet dat dan? ? Waar wij prima hebben gegeten kan een ander het een mislukking vinden. Net als het ‘vrij staan’: ik ben niet bang uitgevallen maar waarom ‘s-nachts wakker liggen als het niet helemaal veilig voelt en ik voor een paar tientjes een campground op kan. Wil je dus echt een gespecialiseerde route dan zijn er reisbureaus en boeken waar je dit beter kan vinden. Neemt niet weg dat we met plezier heel erg ons best blijven doen want we zijn bijzonder trots dat iedere week minimaal 500 lezers het weer leuk vinden een kijkje te nemen in ons reisleventje. ?

Voordat we op pad gaan wil Roel eerst langs een reparateur hier in Seattle want hij heeft geen goed gevoel over de accu. We willen liever geen startproblemen want richting het zuiden is het redelijk onbewoond op de route die we willen gaan rijden. Zowaar is er vlakbij een Chrysler/Fiat garage die ook tijd heeft. De monteur gaat aan de slag met de meting en inderdaad: een nieuwe accu is aan te raden. Terwijl hij dat allemaal gaat fixen wandelen wij naar het winkelcentrum waar we in de Walmart wat rondstruinen. De greeter (begroeter) wuift ons al toe, ‘Hello, welcome to Walmart!!’We zien plotseling een robot door de Walmart rijden. Geen idee wat ie doet maar het is een gek gezicht.Zoals wel meer dingen….?Ik vul ook m’n verzameling kerstspullen weer aan. ?En de voorraad vuilniszakjes voor de komende weken is ook al binnen.Als we later langs Les Schwab Tires center rijden laten we gelijk de bouten voor de zekerheid maar even controleren. Drie maanden geleden zijn er nieuwe banden onder gegaan maar die controle zijn we eigenlijk vergeten. Er gaat gelijk nog wat lucht bij en de hut is nu echt klaar voor de komende kilometers. De dag is voorbij gevlogen, we rijden terug naar Trailers Inn RV park en boeken nog een nacht. Met de kaart puzzelen we een route en besluiten gezien de weersvoorspelling (tot-19 voor de komende nachten) de snelste route richting het zuiden te nemen. Midden in de nacht schrik ik wakker van een mopperende lover. Wat blijkt: zijn telefoon bleef piepen van de berichten over collega journalist Robert Bas die in gijzeling is genomen door de rechter omdat hij geen antwoord wil geven in een gerechtelijk onderzoek. ‘Het is een recht wat wij journalisten hebben, het verschoningsrecht, we hoeven niet te antwoorden! Zijn ze besodemieterd! Zo kan je je werk toch niet meer doen.’ ?

Roel ging bijna 30 jaar terug met Robert naar Roemenië waar net de revolutie was begonnen en dictator Ceausescu werd afgezet en geëxecuteerd. Ze kwamen samen op nogal gruwelijke plaatsen terecht en de herinneringen komen weer boven. ?

Na deze onrustige en koude nacht gaan we de volgende morgen via Enumclaw het Mount Rainier National Park in, wat al deels gesloten is door de sneeuw. Bij een mooie waterval staat een kruis met een naam erop. Kennelijk is iemand toch over het hek geklommen en naar beneden gevallen. Net voor Umutilla rijden we over de Colorado rivier en komen in Oregon. Naast de brug ligt een jachthaven met een camping. Het is te merken dat het seizoen hier voorbij is want er staan maar een paar campers. Voor ons een prima plek waar we nog even in het zonnetje genieten. De omgeving waar we doorheen rijden is werkelijk prachtig! De bossen met hun herfsttinten en de zon die erop glinstert. Terwijl ik stuur zit mijn lover zuchtend naast me, ‘Het is haast niet te fotograferen met deze schittering.’ We rijden via Pendleton en plaatsen met klinkende namen als Pilot Rock en John Day.

De nieuwe camper die we gekocht hebben heeft een motor die Adblue nodig heeft, een vloeistof die in de uitlaat gespoten wordt en zodoende de stikstof en roetuitstoot heel veel verminderd. Sinds de camperbeurs vroegen we ons af of dat spul wel in Amerika te krijgen was. We hebben het nooit gezien bij alle tankstops die we de afgelopen twee jaar maakten. Nu we er op letten blijkt al snel dat het er wel is. Het heet DEF en nu we dat weten zien we het ineens heel vaak. Voor de motor van de nieuwe camper zal het dus geen probleem geven. Het schijnt namelijk dat die spontaan stopt als de DEF tank leeg is. ? De weg is rustig met af en toe een tegenligger. Na de lunch maken we een korte wandeling in het bos, herten grazen in de verte en verder niets dan stilte. Ondanks de rustige omgeving zien we geen geschikte plek om te overnachten. Gelukkig heeft het plaatsje Burns een RV park. De receptioniste is heel onaardig en zo koel als het weer buiten maar vooruit, wij staan. ? De kachel moet nu ‘s-avonds en ‘s-nachts continue aan want het is steeds kouder aan het worden. We meten de volgende ochtend al bijna -4! ? Oregon kenden we van de ruige mooie kust maar dit binnenland is echt adembenemend. Alhoewel, ik moet bekennen, ook heel saai. De weg slingert zich tussen de uitgestrekte vlakten met ontelbare koeien en thumbleweed door. Af en toe staat er een ranch en zien we wat cowboys met vee. Het zijn geen boerderijen met stallen zoals wij ze kennen, eerder statige huizen met grote kralen waar het vee waarschijnlijk bij koud weer ingedreven wordt. Terwijl we zo in eenzaamheid door dit land rijden gaan mijn gedachten terug naar de pioniers. In 2017 zagen we in Casper hoe de trails (Californië, Oregon, Mormon Pioneer en de Pony Express) samen kwamen om gezamenlijk een aantal wilde rivieren over te steken waarna ze over één pad verder tot aan Independence Rock trokken. Na de moeilijke passage van de Rocky Mountains gingen de trails weer uit elkaar. Wat een durf, lef en doorzetting moeten zij gehad hebben op weg naar een betere toekomst. ? Bij de plaats McDermitt komen we in Nevada en gelijk zijn daar de casino’s. Voor wie het niet weet: alleen in Nevada mocht je vroeger gokken en in Atlantic City net onder New York. Later begonnen de indianen, de American First People, te klagen dat de immigranten hun land hadden afgenomen. Als compensatie mochten ze toen in andere staten soms ook casino’s openen. En zo werden ze weer bedonderd door de blanken want omdat er tegelijkertijd zoveel bij kwamen verdienden ze daar ook niks aan. Zo groot als in Nevada werden ze nergens.

We stoppen voor koffie/thee en verbazen ons over de wind en het stof: welkom in de Nevada, welkom in de woestijn. ? Terwijl Bowie uit de camperluidsprekers Golden Years tettert schieten wij de plaats Winnemucca in.  Het centrum oogt verlaten en heeft zo te zien zijn gouden tijd gehad.  De gevoelstemperatuur ligt ver beneden het vriespunt en na een quick bezoek aan de supermarkt verlaten we het stadje om via Battle Mountain in Austin te komen, het volgende ‘opwindende stadje’ op deze route. 192 inwoners, twee RV parken en een kerk. Naast de kerk ligt de campground waar we een plek vinden. Op zich is dat niet moeilijk want het terrein is helemaal leeg. ? Op de deur van de receptie hangt een briefje dat de envelop met geld in de brievenbus kan. Behalve de sheriff, die steeds voorbij rijdt terwijl ie naar ons vreemdelingen en de camper loert, is er echt niemand te bekennen. Als mijn lover de waterslang uit het luik pakt breekt ineens het scharnier van de klep af. Lekker dan! ?  Wat volgt is een Bassie en Adriaan act van ons twee om dat luik weer vast te zetten. In de ijzige kou staan we buiten met het kapotte ding en bedenken een oplossing tot ie weer hangt. So far so good?

Zondagochtend voordat de kerk begint rijden we het terrein af. We moeten hier echt weg want de voorspellingen zijn koud…. Min 19 graden celsius.

De weg gaat verder door de plaatsjes Tonopah (Historic mining park en een soort Halloween hotel) en Goldfield (International Car Forest). Rare jongens, de begraafplaats en de vuilnisbelt…. What’s the difference. ?

Zo zien we ook nog dit bord bij de plaatselijke gevangenis:Logisch eigenlijk.

De ijzige wind waait nog steeds en mensen lopen met dikke jassen en mutsen buiten rond. We houden dus maar gas op de plank en de vaart erin. Net als de rijders van de Pony Express. Mannen zoals Buffalo Bill en Billy the Kid, jongens eigenlijk nog die als veertienjarige lichtgewichten hun paarden/pony’s door het landschap joegen om de post van Oost naar West te brengen. ? Wij hebben totaal zeven weken voor de ongeveer 6000 km van Seattle naar Orlando. Onze volgende stop nu is Pahrump, Lakeside RV park. Een mooie campground aan een meertje met prima voorzieningen. Veel snowbirds (overwinteraars die reizen naar waar de zon schijnt en de 25 graden grens ligt) vinden het een oase van rust. We kregen deze tip van een Duits echtpaar die we in 2017 in Vegas ontmoeten en stonden hier al twee keer eerder. Als we daar zondagmiddag arriveren geeft de teller aan dat we de afgelopen vier dagen 2000 kilometer hebben gereden. Het is een hele afstand maar door de stille mooie wegen zijn ze voorbij gevlogen. De receptioniste kijkt, ‘Jullie hebben geen reservering?’ ? Op internet heb ik al gezien dat er nog plaats zat is. Kosten van een standaardplek 25 dollar. Na lang zoeken is de vriendelijke dame eruit en heeft iets voor ons kunnen vinden: een standaardplek voor 40 dollar. ? Amerika blijft ons verbazen met hun reserveringssysteem en dit soort verschillen. Terwijl we aan de balie in de receptie staan boeken we op de Ipad dus dezelfde plek voor 15 dollar minder. Onderweg naar plaatsje 138 passeren we nog vele lege plekken….zeg het maar! ? ‘s-Avonds in het restaurant hetzelfde. ‘Heeft u een reservering?’ vraagt een van de drie lieftallig giechelende meisjes. Dat hebben we niet. De zaak is zo goed als leeg maar de drie obers zijn druk dus moeten we wachten….? , terwijl de meisjes rustig verder giechelen. Als werkgever zouden wij de taken dan maar wat anders verdelen. Het is vreemd maar we wennen eraan. De dagen in Pahrump vliegen voorbij met kleine reparaties, Roel vervangt het totaal verkleurde en afgesleten Hollandse vlaggetje aan de rechterspiegel, het luik van de gaskast wordt weer gefixed, we wassen, we beginnen met een filmpje van het trouwen van Dennis en Kaj in elkaar te zetten en doen gewoon ook lekker niets en zitten in het zonnetje. De temperatuur overdag is prima maar de nachten blijven nog steeds erg koud. Gisteravond liepen we uit het restaurant over de camping en het voelde alsof het vroor. De Halloween versieringen hebben er niets van en glinsteren en blinken scarey door. Nog twee dagen te gaan tot Halloween, Las Vegas see you tomorrow!

De buikpijn om het weerzien!

Daar staan we dan in alle vroegte te wachten op de shuttle van het Ramada hotel waar we hebben overnacht. Ik wat bibberend want een paar dagen terug werd ik toch ineens verkouden, brrrrr. ? Gisteravond zijn we nog gezellig uit eten geweest met Roel zijn zus en zwager die hier vlakbij in Hoofddorp wonen. Het is zover:  ‘the day’ , 22 oktober en we gaan retour naar Amerika! De drie maanden thuis zijn voorbij gevlogen en stonden in het teken van familie en vrienden en een bomvolle agenda. Ons hoogtepunt was toch wel onze eigen traditie BBQ! De weergoden waren die dag met ons en rond de honderd gasten waanden zich in de tuin in een klein Amerika, wat dit keer het thema was.

Dozen vol vlaggetjes en prullaria waren door ons gekocht, op transport over de oceaan gestuurd maar veel van de dingen bleken achteraf ook gewoon in Nederland bij een postorderbedrijf besteld te kunnen worden….ach ja. ? Het is weer even wennen dit schrijven want ik sla al gelijk iets heel moois over: we kochten een nieuwe camper! Eind augustus brachten we drie dagen sloffend en slenterend door op ‘s-werelds grootste caravan- en camperbeurs in Düsseldorf. Gelijk op dag 1 zagen we hem staan, de camper die voor 200% aan onze eisen voldoet!

Na een half leven in een camper bouw je inderdaad wel een wensenlijstje op. Wat we de anderen twee dagen deden vraag je je dan af. Toch weer kijken, vergelijken en uiteindelijk onderhandelen. ? Er is 1 klein probleem: we hebben er wel een C1 rijbewijs voor nodig. Maar daarover volgende keer meer. ? Na de traditie BBQ half september werd mijn lover steeds ongeduldiger en riep iedere dag wel een paar keer uit, ‘We zijn al zo lang thuis, ik wil weg!’ Helaas voor hem konden we nog niet want mijn vadertje kreeg een nieuwe knie en onze fotograaf Dennis ging trouwen met zijn Kaj. Het vertrek werd definitief na de bruiloft gepland en nu konden we het reisbureau naar tickets laten zoeken. Intussen waren er nog wat huishoudelijke werkzaamheden, 100 kg appels tot moes koken,

een paar bomen verzagen tot brandhout,

en er liep ook nog een moederpoes bij ons aan. ? Die inmiddels met haar kleintjes via het dierenopvangcentrum bij een pleeggezin is geplaatst.

En er was nog een klein ontploffinkje net om de hoek. De flappentapper bij de AH werd opgeblazen. Nee, we hebben net een nieuwe camper besteld maar wij waren het niet .?

De nieuwe camper komt waarschijnlijk in april 2020 en de ‘oude’ moet verscheept gaan worden. Met dit, en mijn plan om de kerst in Nederland te vieren ?, in ons achterhoofd boeken we de heenreis naar Seattle (waar de oude nu in de storage staat) en de terugreis vanuit Orlando. Daar laten we de camper nog één keer een periode staan en kan ie ergens in het voorjaar vanaf, waarschijnlijk, Baltimore retour naar Nederland.

Rond 07.30 uur worden we op Schiphol gedropt. We hebben gisteravond nog de stoelen kunnen wijzigen naar een plek met meer beenruimte

en met slechts twee koffers checken we in. De vlucht verloopt rustig en Seattle verwelkomt ons dit maal met regen. ? De douane geeft weer geen probleem en we gaan op zoek naar een taxi. En dan begint het: ‘de pijn’  in mijn buik hoe het met de camper zal zijn. Zitten er weer muizen in, zal ie starten en wat kunnen we nog meer verwachten. We zitten dus zwijgend in een Uber, wel een prachtige uitvinding, maar het mistroostige weer helpt er niet bij. De kerel bij de opslag is blij ons te zien en Roel begint een gesprekje met hem maar ik ben er klaar mee, eerst naar de camper! Op een drafje lopen we slepend met de tassen naar het ding, openen de deur en….alles ziet er top uit. Mijn lover gaat achter het stuur zitten en draait de sleutel om. Er klinkt een fijn ronkend geluid vanonder de motorkap. Dit zijn dan weer van die mooie momenten, ik zeg; ‘Hier kan ik nou zo een traantje om laten want ik ben zo blij!’ waarop mijn handsome zegt; ‘Nou, doe dat maar later want we hebben nu nog genoeg te doen!’ ? Bij de Walmart stoppen we en bij het zien van alle kerstspullen word ik nog meer heel blij! Voor nu doen we eerst boodschappen en rijden vervolgens naar Trailer Inns RV park net buiten Seattle. Hier stonden we al eens eerder. Een prima plek full hook-up voor een schappelijk bedrag. We werken social media bij en ik bel met het thuisfront. Rond 21.00 uur kruipen we ons bed in want de luikjes vallen dicht. Morgenochtend gaan we bedenken wat we kunnen gaan doen. Er is hier in de omgeving al sneeuw gevallen dus een aantal Parken zal gedeeltelijk gesloten zijn. Onze route moet in ieder geval richting het zuiden en laat dat nu langs Sin City Las Vegas komen. Met de gedachten aan mijn to-do lijst: ‘Halloween vieren in Las Vegas’ val ik in slaap. ?

Weer thuis!

Tijdens het ontbijt op zondagmorgen zegt mijn lover; ‘Ik heb een idee, we boeken hier nog een nacht bij en gaan vandaag naar Seattle!’ ?Het is inderdaad een goed plan want deze campground in Bellevue ligt dichterbij de stad dan die in Kent waar we later in de week een reservering hebben. Met een Uber gaan we naar the city. Het is onze eerste Uberervaring en wat een uitvinding! Je hebt razendsnel een taxi en kan het bedrag van te voren uitrekenen. Rond 11.00 uur zet chauffeur Riyad ons af bij Pike Place Public Market. Het is al knap warm in Seattle maar we klagen niet op deze zonnige dag want de stad staat immers bekend als de natste van Noord Amerika. ? Binnen in de overdekte hal genieten we van de markt met diverse kramen en het visgooien van de marktlui.

Het blijft verbazend hoe ze de vissen van best grote afstanden naar elkaar gooien en behendig vangen. In een van de vele restaurantjes eten we bij een BBQ-kraam een broodje. Het was de bedoeling om iets kleins te lunchen maar ook hier zijn de porties enorm en ik krijg mijn broodje kip niet eens op! ? Omdat we al een paar keer eerder in Seattle waren hebben we alle grote bezienswaardigheden wel gezien. Op het gemak slenteren we naar het reuzenrad bij de haven. Die deden we nog niet eerder!

Vanuit het reuzenrad zien we hoe de skyline van Seattle aan het veranderen is. De dubbeldeks snelweg, tientallen jaren zo kenmerkend voor deze stad is grotendeels afgebroken.

Hiervoor in de plaats is een tunnel gekomen. Na het reuzenrad slenteren we door het centrum. Wat zijn hier toch een hoop daklozen! Iedere grote stad heeft ze maar hier is het extreem. Neemt niet weg dat Seattle een onwijs leuke stad is waar wij ons absoluut niet onveilig voelen. Met zere voeten en een bezweet lijf keren we eind van de middag met een ritje Uber terug naar de camper. Die lijkt op een sauna want de camping heeft geen schaduw en het ding heeft lekker in de zon staan te bakken, zucht. ? De laatste dagen schieten ineens zo snel voorbij: we rijden de volgende dag met de camper terug naar Seattle zodat mijn lover foto’s kan maken van de skyline.

Het is weer een dingetje want ik rij en hij geeft, hangend en fotograferend uit het raam, aanwijzingen wat ie wil zien. Wat ook hier weer opvalt zijn de enorme hoeveelheden zwervers die met tentjes bivakkeren naast de snelwegen.

Dan terug naar Lake Keechelus waar het, in tegenstelling tot zaterdag, heel rustig is. We zoeken een plekkie waar we later weer verkassen omdat er een engerd in een personenauto bij ons komt staan. We zijn niet bang uitgevallen, deze (voormalig) opsporingsambtenaar en persfotograaf, maar dit type geeft ons beiden een onbehagelijk gevoel. ?  Opvallend is dat het heertje na ons vertrek ook meteen weg reed….? Op de KOA camping in Kent ontmoeten we Peter en Jennifer met hun tweeling weer. Zij vliegen vrijdag door naar New York waar de tweeling hun achtste verjaardag gaat vieren. De jongetjes zijn al helemaal opgewonden door dit vooruitzicht! Roel gaat met ze aan de slag om een brood te bakken. Na bijna een jaar rond de wereld te hebben gereisd geniet het viertal de volgende morgen van een lekker gewoon Nederlands bammetje. Verder is onze dagindeling die laatste dagen heel easy: in de ochtend cleanen we de hut, liggen ‘s-middags bij het zwembad en filosoferen aan het eind van de dag met Peter en Jennifer over het reizende leven. ?Vrijdag is het dan toch echt zover: ons huis gaat naar de storage, wij een nacht in een hotel om dan morgen terug te vliegen naar Nederland. Na het ontbijt ruimen we de laatste dingen op en verlaten rond 09.30 uur al de camping. ‘Eerst maar naar het hotel om de bagage af te leveren, want wat sleep je nou allemaal mee!!’ roept mijn verwonderde lover. Eerlijk gezegd heb ik op zulke momenten wel eens bewondering voor zijn incasseringsvermogen. ?We hebben afgelopen week nog een grote tas gekocht want met twee koffers gaan we het niet redden. Dat ik daar ook weer een super mooie handtas scoorde nam ie gelukkig sportief op! ?Veel te vroeg arriveren we in het hotel maar de kamer is bijna klaar dus nadat we ingecheckt hebben kunnen we er gelijk in! Via een laatste stop bij mijn inmiddels bekende koffietentje komen we bij de storage. Toen we vorig jaar vanuit Seattle een cruise naar Alaska hebben gemaakt heeft de camper ook hier gestaan, een prima omheind bewaakt terrein. Het is vreemd om hem achter te laten. ‘Je hebt goed je best gedaan dit keer en ons niet in de steek gelaten! zeg ik en klop op de zijkant van ons huis waar we nu al vele maanden in rondtrekken. ? Met een Uber rijden we terug naar het hotel waar we zeker een half uur onder de shower staan. Na al die weken zuinig douchen in de camper is dit wel zo’n luxe….gewoon stromend warm water zolang als je wilt! ?Natuurlijk kunnen we op campings ook douchen maar dat vind ik altijd zo’n gedoe. Shampoo, handdoek en wat al niet meer mee slepen naar zo’n hok en dan maar hopen dat het een beetje proper is zodat je erin durft….? Het hotel ligt vlakbij de luchthaven en heeft een shuttlebus rijden waarmee we eind van de middag naar de metro gaan die ons vervolgens in het centrum brengt. Je kan toch moeilijk zo’n laatste avond op je hotelkamer blijven! ? We slenteren door de straatjes bij de Market, ploffen neer op een terras om iets te drinken en uiteindelijk ook te eten want het is wel heel gezellig zodat we de tijd een beetje vergeten….?

Met een Margarita zitten we mijmerend aan tafel. De drie maanden zijn voorbij gevlogen: we hebben oude vrienden ontmoet en nieuwe gemaakt, adembenemende momenten gehad en wonderschone natuur gezien, benarde situaties meegemaakt, elkaar heel erg lief gehad maar ons ook een enkele keer gedragen als Tinie en Lou. ? Er is nog geen retourdatum naar Amerika want er staan de komende maanden een aantal leuke dingen hier in Nederland op de agenda dus kortom: wij maken ons op voor een zomer in het Nederlandse! ? Lieve volgers (inmiddels rond de 500!) super leuk dat jullie hebben willen meegenieten van onze reis de afgelopen maanden. Het blog met alle belevenissen maken we voor onze herinnering maar hoe geweldig is het dat er zoveel mensen met ons mee leven/reizen! Thanks, thanks, thanks and we keep in touch! ?

Ineens in Duitsland

Zaterdagmorgen worden we na een slapeloze nacht wakker. Het is een prima plek om te overnachten bij het Tulalip casino maar de trein, die vlakbij voorbij komt, passeert hier ook een overgang….en dat wil die laten horen! ? ‘Ik ben gebroken!’ zucht mijn lover als ie uit bed klimt. We zijn niet vooruit te branden en het is inmiddels al 10.00 uur. ? Omdat we van de week te weinig tijd in Anacortes hadden besluiten we retour te gaan, het is hooguit zo’n 70 kilometer terugrijden en op zaterdag is daar een Farmers Market. Terwijl mijn lover onder de douche springt ruim ik de hut op en doe de afwas. Er loopt een kerel met zijn hond over het grasveld voorbij. Hij staart naar ons kenteken en loopt dan mijn richting op. ‘Ik kom ook uit Nederland!’ roept ie en begint te vertellen. Hij is met een Amerikaanse getrouwd en woont hier in de buurt. Met zijn hond wandelt hij vaak in het aangrenzende park. ‘Weten jullie dat er vandaag verderop een hele grote openluchtmarkt is?’ vraagt ie. Het blijkt dichtbij te zijn en op het gemakkie slenteren we er heen. Wat een grote rotzooi staat er, ongelofelijk! Het is met recht een ‘vlooienmarkt’. ? Net voor Anacortes staat casino Swinomis, misschien een overnachtingsplek voor vanavond? Er is een heus RV park (gratis) maar alles is bezet. Ook de andere campings in en om Anacortes zijn vol. WTF, is dat balen! Het is weekend en al rond 13.00 uur maar dit hadden we niet verwacht. Richting Oak Harbor ligt het Deception Pass State park. Daar maar eens proberen. De brug die we over gaan is van duizelingwekkende hoogte en beneden in het water zien we zeehonden spelen. ? Helaas heeft het park geen enkele vrije plek meer. ‘Laten we het zoeken staken en van de middag genieten.’ stel ik voor en we rijden naar het centrum van Anacortes waar we de hut parkeren. We kunnen altijd weer terug rijden naar het casino van vannacht, daar was plek genoeg. ? Het zit mijn lover toch niet lekker en als ie een visitorcenter  ziet zegt hij; ‘We kunnen het allicht vragen toch….!’ en stapt naar binnen. Het wordt gerund door een vriendelijk echtpaar die misschien een oplossing hebben. Bij de jachthaven, genaamd Cape Sante Maria, zijn ook camperplaatsen. Zij belt naar de receptie en we hebben geluk, er is nog een laatste plek. Het blijkt dat het dit weekend ‘crabweekend’ is. Wat is te vergelijken met vlaggetjesdag bij ons als de haring binnenkomt. Dus vandaar de grote drukte! ? De plek bij de jachthaven is prima, wel flink op elkaar. We staan tussen twee Amerikaanse campers. Ik heb zo’n hekel aan die dingen met die donkere ramen….je ziet niemand zitten maar ik krijg altijd het idee dat ze ons wel zien. ? Vanaf de jachthaven ben je binnen een paar minuten in het centrum waar we een drankje doen in de rooftop bar van het Majestic Inn. Dit hotel is gebouwd ergens in 1800 en begin 1900 is het hele hotel in stukken verplaatst naar de huidige locatie. Aan de jachthaven ligt restaurant Anthony’s en het is er gezellig druk. Even vragen of ze nog een tafeltje hebben kan altijd….? Er is er net een vrij aan het raam! Ondanks het crabweekend staat er geen krab op de kaart dus neemt mijn lover een vissie en ik de mosselen. Zondag fietsen we naar de haven waar de ferry’s liggen, ongeveer zeven kilometer, en nemen die naar Friday Harbor op de San Juan Islands vaart. Het is even goed puzzelen want er zijn meerdere eilanden en tijden, niet elke ferry doet ieder eiland aan. De tocht duurt ruim een uur en ondanks dat hier in de wateren ook orca’s en walvissen zitten zien we helaas, behalve zeehonden, niets. Friday Harbor is erg leuk en heel toeristisch. We parkeren de fietsen en wandelen langs de vele winkeltjes die heel slim hun prijzen hebben aangepast aan de hordes dagjesmensen. Ik zie in een boetiek een jurkje hangen voor 280 dollar….zo’n stofje wat je ook bij de Turk op de markt kan kopen….tsja. ? We lunchen bij een prima restaurant met uitzicht op de haven en dan is het tijd om terug naar Anacortes te gaan. Ook dit keer zien we niets in het water waar we onze stoel voor uit komen. De volgende morgen trek ik mijn loopschoenen weer aan. Mijn lover fietst een stukje mee en gaat dan door naar de Safeway om croissantjes te halen. Na het douchen, ontbijt en een belletje naar mijn ouders vertrekken we precies om 11.00 uur (de tijd dat je van je plekkie af moet zijn ?) richting Wenatchee National Forest. De laatste paar dagen is echt de vaart eruit. Of het komt door ons naderend vertrek naar Nederland, we don’t know. ? Dit blijft een beetje tussen ons in hangen. Ik vond de acht maanden van vorig jaar erg lang en mijn voorstel was om dit keer korter te gaan. Ik zei het al in mijn vorige blogs: Nederland mis ik niet maar wel familie en vrienden! Het is echt dubbel want terwijl ik hier ben mis ik mijn leven in Nederland en daar mis ik mijn vrije leventje hier. ? Dat daar ook wat zakelijke dingen bij kwamen waardoor we eind juli naar Nederland retour vliegen is mijn handsome spontaan vergeten want, ‘Ja, jij wilde maar drie maanden!’ ligt steeds op het puntje van zijn tong. ? Als we net voor Skykomish een bord met campground Money Creek zien zegt hij; ‘Dat is wat voor jou, een camping met zo’n klinkende naam!’ ? ‘Wat mij betreft draai je eraf en gaan we staan!’ Ik kijk, het is net 15.00 uur en zeg; ‘Nou Dijks, dit was weer een bijzondere zware etappe van zeker tachtig kilometer!’ ? Het is een prima plek in een vreselijk dicht bos aan een riviertje. Mijn lover zet enthousiast de stoeltjes buiten. Als ik binnen een wijntje inschenk moet gewoon het licht aan zo donker is het in de hut door de bomen! We BBQ’en, net als het vlees klaar is en we buiten aan tafel zitten begint het te plenzen. ? Ook de volgende ochtend vertrekken we laat. De laatste dagen rij ik en navigeert hij omdat gebleken is dat ik een bijzonder richtingsgevoel heb wat volgens mijn lover wil zeggen dat ik géén gevoel voor richting heb. ? In Skykomisch zien we een reclamebord voor een koffiebar. Mijn lover zet iedere ochtend een prima bakkie voor me maar een koffietje in een echte koffietent is niet te versmaden. ? Ik parkeer de hut en zie vier mannen voor de koffiebar zitten die met open mond staren. Ik krijg dan altijd zo’n gevoel van: WTF, heb ik een paaltje geraakt of erger….? Er staat er een op die naar ons toe komt lopen. ‘Jullie zijn een eind van huis, hebben jullie deze verscheept?’ vraagt ie in het Engels met een Iers accent. Het zijn vier piloten van Air Lingus. Gisteren hebben ze een vlucht naar Seattle gehad en zijn nu een paar dagen vrij. Met elkaar hebben ze een auto gehuurd om de omgeving hier te verkennen. Na de koffie/thee en het gezellige babbeltje met de heren rijden we verder langs watervallen en de Stevens Pass in het Cascade gebergte om uiteindelijk via een mooie afdaling bij Lake Wenatchee uit te komen. De natuur is geweldig mooi en genietend rij ik op de muziek van Belle Perez naar beneden. Herkenbaar toch, dat je op goeie muziek net altijd iets anders gaat rijden….? ‘Wat mij betreft mag je een stuk langzamer want ik vind dat je wel erg hard gaat!’ corrigeert mijn lover naast me. Op een van de campgrounds vinden we een heerlijke plek aan een kleine rivier. Het zonnetje schijnt en we besluiten om naar het verderop gelegen meer te fietsen. Daar zitten we (ik noem ons altijd gekscherend): me and my shadowman. Want waar ik van het zonnetje hou ligt mijn handsome meestal in de schaduw. ? Als ik de volgende ochtend na een kop thee en een banaan weer mijn loopschoenen aantrek zegt ie; ‘Succes en kijk uit voor de beren!’ Tsja, dat is iets hier in de bossen. Ik heb ze nog niet gezien maar het zal je gebeuren! ? Terug bij de camper ben ik weer trots op mezelf. Ik blijf het volhouden en merk nu pas dat ik het gemist heb. Het alleen zijn in de natuur, de stilte, de eekhorentjes die voor me langs schieten en de zonnestralen die door de bomen glinsteren! Mijn lover is druk in de keuken, hij heeft koffie en bakt een eitje voor me. Met dit alles zit ik genietend buiten in de zon terwijl ik de mail van een lieve vriendin, Carla, lees. Iedere week stuurt ze een gezellig bericht over haar belevenissen. ? Vanaf hier rijden we naar Leavenworth. Nadat in de tweede helft van de twintigste eeuw de lokale industrie van hout en mijnbouw stilviel bedachten de inwoners een nieuwe bron van inkomsten en bouwden hun dorp om tot een echte Beierse stad, ‘Bavarian Village’. Het is gelukt want terwijl we door de straten lopen wanen we ons echt in de Alpen. Het is zeer toeristisch maar als je daar doorheen prikt is het genieten. Vanaf hier rijden we door tot Wenatchee. Deze stad is in tweeën verdeeld en van beiden krijgen we geen vibraties. Veel troosteloze straten met vreemde types. We gaan niet eens de hut uit en keren terug richting Leavenworth om een camping te zoeken. Dat het toeristisch is merken we als een aantal campings vol zijn. Echter bij Cashmere hebben we geluk. Het valt op dat in dit gedeelte van de staat Washington heel weinig Europese toeristen zijn. Het is te begrijpen want het Wenatchee National Forest ligt niet op een voor de hand liggende route. De afgelopen dagen hebben we dit al gehad en ook nu komen, zodra we de hut hebben neergezet, van alle kanten nieuwsgierigen op ons af. Ze bekijken de kaarten op de camper aandachtig en kunnen zich slecht voorstellen dat je in Nederland echt niet iedereen kent. ? Het is super leuk dat mensen zo geïnteresseerd zijn maar soms is het ook vermoeiend. Terwijl we net zijn aangekomen en mijn lover buiten alles installeert komen de eerste al op hem af. Ik hoor ze vragen, hem babbelen en denk ‘Nu even niet!’ dus blijf binnen mijn ding doen. Even later stapt ie in de hut en zegt; ‘Ik had jou ook nog wel buiten verwacht, hoorde je me niet praten?!’ ? ‘Tuurlijk hoorde ik je babbelen maar ik wist niet of je de kleine of grote introductie deed waarbij ik ook op moest treden!’ ? grinnik ik.  Hij moet ook wel lachen om mijn flauwe grapje die ‘campergids’ van me. Maar eerlijk, we krijgen soms zoveel mensen binnen die willen kijken hoe we wonen dat ik er af en toe over nadenk om entree te vragen. ? Maar het heeft ook een positieve kant want ook hier krijgen we van de buurtjes een uitnodiging om iets te komen drinken. Na het eten slepen we stoelen en drankjes mee en schuiven gezellig aan. Net naast de camping is een golfbaan waar we de volgende ochtend een balletje gaan slaan. Het is een flink heuvelachtig terrein met fruitbomen. Het advies van de vriendelijke receptioniste om een golfkar te huren sla ik in de wind. We moeten bewegen! ? We lopen negen holes, lang genoeg op een grote baan met mijn handicap. Bij hole 3 heb ik al spijt dat we geen karretje hebben genomen. Naast me loopt mijn opgewekte lover. ‘Zwaar toch?’ piep ik maar hij heeft nergens last van. ? We rijden nadat we nog een pondje kersen plukken retour naar Leavenworth waar we nog wat shoppen en lunchen. Nog nooit stonden we zo lang voor een curryworst in de rij! ? Over de 97 zetten we koers naar Cle Elum. Onderweg kijken we voor een overnachtingsplek en soms zit dat niet mee. Die camping is te duur, die ligt in de schaduw, die is vervallen….Uiteindelijk komen we op campground Cle Elum river waar we met een wijntje genieten in het zonnetje. ‘s-Avonds kijken we naar het leven van de familie Holleeder in de serie Judas. Mijn handsome wordt altijd wat flauw als we het over ‘mijn vriend Willem’ ? hebben en vraagt melig; ‘Hoe noem je grappen over Holleeder?’ Om vervolgens lachend te antwoorden; ‘Bij de neus nemen!’ Als ik ‘s-morgens een rondje ga joggen zie ik verderop een stuk grond bij de rivier waar we gratis konden staan….ach, we kunnen ook niet altijd geluk hebben. Na het internet-loze ontbijt doen we in Cle Elum een koffiestop en rijden dan richting Seattle waar we dinsdag in Kent een plek voor drie dagen op de KOA camping hebben gereserveerd. Zo hebben we mooi de tijd om de hut schoon te maken en alle rotzooi van de afgelopen tijd te verzamelen. Vrijdag gaat ie dan naar de stalling en wij in een hotel. Zaterdag vliegen we naar huis….en daar komt mijn verwarde vakantiebrein om de hoek want als ik met mijn moedertje bel kom ik erachter dat we niet op zaterdag thuiskomen maar op zondag! Het arme mensje begreep al niet wat ik bedoelde, ‘Hoe kan het nou dat je zaterdagmiddag vliegt en ook hier aankomt!’ vroeg ze waarop ik geduldig nog eens het tijdsverschil ging uitleggen tot ik zelf hoorde dat mijn verhaal niet klopte….? Als we over de Highway richting Seattle rijden zie ik in de verte campers bij een meer staan. We nemen de afslag naar Lake Keechelus waar blijkt dat je hier vrij mag staan. Hoe leuk is dit! Onze achterbuurman vertelt dat deze grond in de winter helemaal onder water staat, het meer is dan tig keer groter. Nu komen er vooral locals weekend vieren met hun camper, caravan, boot of hanggliders. Omdat we water moeten vullen en lozen verlaten we na een nacht deze geweldige plek. Het is zaterdag en druk op de wegen rondom Seattle. Nergens een dump of waterkraan en de campings waar we vragen zijn vol. Bah, de laatste dagen zit het niet mee, het is te merken dat we rond een grote stad zitten. Als we een bord zien met Snoqualmie Falls rijden we die kant op. Het is een prachtig park met een indrukwekkende waterval waar we een wandeling maken. In de plaats Bellevue op RV park Trailer Inns vinden we een plek. Eigenlijk is het niets want deze camping ligt pal aan de snelweg en de campers/caravans staan heel dicht op elkaar maar we hebben met deze drukte weinig keus. ‘Willen jullie een plaats met of zonder gelegenheid om buiten te zitten?’ ?vraagt de vriendelijke dame achter de balie. Het is inmiddels zo’n 25 graden dus gooien we er nog drie dollar (de prijs voor de extra ruimte) tegen om buiten te kunnen zitten. ‘Ik denk dat we morgen nog maar een nachtje terugrijden naar het meer van vannacht!’ oppert mijn lover. Nog een week, waarin het leven heel simpel is, te gaan! ?

 

Nog twee weken!

We verlaten Castlegar op zaterdagmorgen en zetten koers naar de zon. Echt het hoeft voor ons geen dertig graden te zijn maar de afgelopen dagen hebben we genoeg kou en regen gehad. Over de 22A passeren we bij Montrose de grens en zijn weer terug in Amerika. Die grens blijft altijd een ding en ook dit keer zijn we benieuwd wat ze gaan controleren….we hebben tenslotte een camper met Nederlands kenteken. Ik rij en zoals afgesproken doet de bestuurder dan ook het woord. ? ‘Goodmorning’ zegt de beambte stroef. Ik zet de motor uit, zonnebrilletje af en zeg, ‘Goodmorning sir.’ Hij loopt om de camper heen en als ie terug bij mijn raam is vraagt ie waar we vandaan komen. Met de paspoorten in zijn hand verdwijnt hij in een loket. ‘Zijn jullie met het vliegtuig Canada binnengekomen?’ ? Ik antwoord dat we afgelopen 27 april in Los Angeles zijn geland. ‘Okay, nu zie ik het staan, ik moest even zoeken.’ zegt ie en vraagt vervolgens ‘Waar gaan jullie nu heen?’ Ik vertel dat we eind juli vanuit Seattle naar Amsterdam retour vliegen. Hij luistert en vind het bijzonder dat we zo rondreizen, ‘Wow, good for you!’ ? Ik sluit mijn relaas af met ‘Yes, I thank the Lord every day!’ (Doet het altijd goed bij de Amerikanen.) ? Via Northport rijden we langs de Columbia rivier het Lake Roosevelt National Recreation gebied in. Met een temperatuur die inmiddels  30 graden is zitten we te puffen in onze lange broek. Als we een bord zien met Evans campground slaan we af en rijden over de camping op zoek naar een plaats. Precies aan het meer, plaats 12, echt één van de mooiste plekken is vrij! Als de hut staat geparkeerd zetten we de stoelen buiten, bikini/zwembroek aan, drankje erbij en genieten! Het is zelfs zo warm dat ik me in het ijskoude water waag en op mijn manier zwem….eigenlijk is dat niets meer dan snel onder en er weer uit! ? Hier hebben we ook buren die ons ‘s-avonds uitnodigen voor een drankje en dit is weer een bijzonder gezelschap: twee zussen met hun man en een aantal honden. De dames hebben al aardig wat op en gieren het continue uit, de mannen daarentegen zitten er zuur bij, zeker die waarvan de vrouw steeds bij Roel gaat zitten. Met wat enkele Nederlandse woorden maken we elkaar snel duidelijk: een smoes verzinnen want time to go! ? De volgende morgen rijden we eerst naar Kettle falls. In dit dun bevolkte gebied is het opletten waar winkels zijn om wat inkopen te doen. Hier in de supermarkt valt het ons weer op dat in sommige delen van Amerika bijzonder publiek woont. Het zijn aannames maar het lijkt alsof de helft op elkaar lijkt en ook die paar hersencellen verdeeld heeft….? Zoiets van: het is je dochter maar ook je zus….? De dame achter de kassa bekijkt ons argwanend en op de parkeerplaats is de camper een bezienswaardigheid. We besluiten de route om het meer verder af te rijden. Doen koffie/thee met iets lekkers bij een mooi uitzichtpunt en rijden door naar Fort Spokane, een indianenreservaat. Het is een super groot meer waar de weg zich omheen slingert, soms ligt het water diep beneden ons en dan weer rijden we er vlak langs. Nu we eindelijk zon hebben besluiten we er ook van te genieten, zeker bij het zien van Hawk Creek campground. Rotsen omringen dit gedeelte van het meer en verderop is een waterval. Op het water dobberen wat bootjes met vissers erin. Het is een totaal ander beeld. Hadden we gisteren speedboten en waterscooters, hier zitten de recreanten met hun hengels. Het is geen grote camping, ongeveer 20 plaatsen en wat er staat zijn locals. Ze komen een praatje maken en hebben nog nooit iemand uit een ander land dan Amerika gezien. ? Is het de zon of zijn het de dikke dames om mij heen (opa Flodder is er ook ?) maar ineens weet ik het, ga naar binnen en gekleed in bij elkaar gezochte sportkleding sta ik buiten voor mijn lover. ‘Wat heb jij nou aan, die broek!’ giert ie van het lachen. Op mijn mededeling dat ik ga hardlopen zegt ie; ‘Ga toch zitten mens en doe niet zo dwaas met dit weer!’ Ik laat hem kletsen nu ik ineens ‘het licht’ heb gezien en met stevige pas wandel ik de camping af. Het is altijd even zoeken in een vreemde omgeving waar je naar toe kan maar ik vind een mooi pad langs het meer, helaas gaat het wel hoog en laag. ? Daar jog (lees sjok) ik dan: zij die ooit zo sportief was want ik deed mountainbikewedstrijden onder andere in de Alpenlanden, liep de marathon van Rotterdam en bij de vierdaagse van Nijmegen deed ik de ‘mannenafstand’ van 50 kilometer per dag. Na een héle lange tijd niets doen laten mijn benen me niet in de steek want die willen wel maar mijn hart en longen schrikken zich rot! ? Als ik na een half uur terug ben klop ik mezelf denkbeeldig op de schouder: nu volhouden en uitbreiden! Hoe heerlijk deze plek ook is; we rijden de volgende morgen na nog een korte wandeling langs het meer verder over de Miles Creston weg naar Grand Coulee dam. Een waterkracht-stuwdam aan de Columbia rivier gebouwd door Henry J. Kaiser. Samen met de Hoover Dam is het een van de meest beroemde dammen in Amerika. Het reservoir bij de dam is genoemd naar de toenmalige president, Franklin Delano Roosevelt, die bij dit project de leiding had. We lunchen met uitzicht op dit immens grote bouwwerk en rijden dan verder over de 155 naar Omak en Okanogan. Kleine stadjes waar weinig te beleven is en nergens zien we een plek waar we kunnen overnachten. ? Net wanneer we ons er bij neer hebben gelegd dat we nog wel even zullen moeten zoeken, misschien wel tot de volgende plaats Winthrop, is daar ineens een bord met camping. We krijgen wel een onverhard weggetje maar het is het waard! We komen bij een verscholen meertje met daarom heen een kleine camping met niet meer voorzieningen dan een wc.Geen water en elektra maar nog wel één vrije plek! Hoe we moeten betalen is onduidelijk, op een bord staat: ‘Melden via internet.’ Maar hoe doe je dat als er geen bereik is. ? Bij een andere kampeerder vragen we het na. Die legt uit dat het gaat om een pas voor de staatsparken in Washington. Hij heeft ook geen idee hoe we dit zonder internet moeten regelen. ‘Eigenlijk heb ik hier nog nooit controle gehad.’ verzekerd hij ons lachend. We wagen het er op, mocht er controle komen dan zien we wel. ? Als we na het eten buiten een koffie/thee doen rijden er vier motorrijders langs, nog op zoek naar een vrije plek. De plaatsen zijn allemaal erg groot en zeker die van ons. ‘Zijn dit er soms twee?’ vraagt een van de mannen aan ons. ‘Nee, dit is één plek maar alles is vol dus kom er gewoon bij staan.’ roept mijn lover. De mannen overleggen kort en rijden dan de motoren in de hoek van onze plaats. Het zijn twee broers, één met zijn zoon en een zwager. Ze zijn op een ‘mannenweekje’ en wonen in Vancouver. Als de hangmatten tussen de bomen zijn opgehangen maken ze wat te eten en vragen ons voor een drankje. ? Ze verontschuldigen zich vast dat ze misschien snurken vannacht. ‘Dan heb je mijn vrouw nog niet gehoord, want ik weet niet of iemand daar bovenuit komt!’ grinnikt mijn lover. Na een rustige nacht trek ik de volgende ochtend mijn sportkleding weer aan en verdwijn sjokkend in de bossen. Later hoor ik van de mannen dat ook hier beren kunnen zitten….WTF! ? De weg naar Winthrop is stil en als we een zaak zien met koffie dan is die voor mij! Het blijkt er zo een te zijn waar ze organische koffie schenken. Dat vind ik toch zo’n jeuk woord….organisch. Alsof ze normaal koffie in een chemische fabriek maken. ? Het trekt ook altijd een bepaald slag mensen maar goed, ik wíl koffie dus! Terwijl ik in de rij sta stalt mijn lover zijn paard . ?

Bij het inrijden van Winthrop zijn we aangenaam verrast, het is toeristisch maar een hele leuke plaats. We parkeren de hut en wandelen door de hoofdstraat. Daar komen we de motorrijders ook weer tegen. Al met al is het inmiddels 14.00 uur en zijn we nog niet veel opgeschoten. ‘We hebben toch geen haast, zullen we hier een camping zoeken?’ stelt mijn lover voor. We rijden dus het centrum uit naar Pearrygin Lake Statepark, een tip van de motorrijders, en zo komt het dat we vroeg in de middag op een perfecte plek weer in het zonnetje zitten. Ik zelfs op mijn eigen privéstrand! ? Nieuwsgierige eenden komen op de kant in het rond scharrelen en verderop zitten drie zwaluwjonkies op een laaghangende tak van een boom. De ouders vliegen af en aan om ze te voeren, wat een geweldig schouwspel zo precies voor onze neus! ? Helaas vinden de muggen dat ‘s-avonds ook en we vluchten naar binnen. Over de 20 rijden we de volgende dag door het North Cascades National park. Helaas is het slecht weer in de bergen en we rijden in flinke regenbuien Burlington binnen. Heel zonde want we hebben weinig gezien van de gletsjers waar dit park bekend om is. Voorbij Burlington belanden we in Bayview op een camping in het gelijknamige Statepark wat aan een binnenwater van de Salish Sea ligt. Tussen de buien door wandelen we nog naar het strand. De rest van de avond zitten we voor de buis en kijken een nieuwe serie uit de verzameling. ? Op de verlanglijst van mijn lover staat al heel lang een bezoek aan de Boeing fabrieken in Mukilteo. ‘Zullen we er vandaag naar toe gaan?’ vraagt ie de volgende ochtend. ‘Het is ongeveer een klein uurtje rijden en op onze route.’ Omdat het buiten nog steeds regent lijkt het ons een goed plan. Tijdens het ontbijt gaat ie dus het internet op en boekt twee kaartjes voor de rondleiding om 15.00 uur. ‘Ik denk dat ik ga lopen nu we toch de tijd hebben.’ besluit ik als de regen even stopt. ?? ‘Je lijkt wel gek met dit weer!’ roept mijn husband maar ik heb mijn schoenen al aan. Natuurlijk ben ik net op de helft als de regen weer begint. Eerst zachtjes maar dan keihard. ‘Lekker zeg, ben ik eindelijk niet meer verkouden heb ik dit!’ mopper ik voor me uit. Lang duurt het mopperen niet want wat is het heerlijk om weer iets te doen: ik geniet van het water waar ik langs loop en verderop in een tuin staat een hert met haar jong. ❤️ Dat ik met mijn gehijg zo een sexfilm kan nasynchroniseren mag de pret niet drukken. ? Drijfnat nader ik de camping en zie daar mijn lover met een knalgele regenjas over zijn hoofd aan komen lopen. Wat doet hij nou? Als ie me ziet begint ie te blazen, ‘Je lijkt wel gek met dit weer, net ziek geweest en dan zo achterlijk doen!’ Vervolgens gooit hij de regenjas over me heen. ‘Gelijk onder de hete douche!’ maant ie me als we de camper instappen….hoe schattig! ? Na de douche krijg ik mijn dagelijkse koffietje van hem wat ik genietend opdrink. Als we alles hebben opgeruimd, afgewassen en water hebben bijgevuld, gaan we op pad. We rijden via Anacortes, een erg leuk havenplaatsje waar we eigenlijk langer willen blijven maar we moeten verder want de tickets voor Boeing zijn geboekt. ‘Hebben wij weer, daarom hou ik niet van vooruit plannen!’ klaagt mijn lover. Ik zeg niets want gelukkig heeft ie zelf geboekt! ? De rondleiding van anderhalf uur bij Boeing is bijzonder interessant, de gids vertelt zeer onderhoudend en met heel veel cijfers. Boeing is wereldwijd de grootste producent van vliegtuigen en de hallen die we bezoeken zijn super groot. Er staan vijf Boeings 747 achter elkaar in één loods! ? Helaas mochten er tijdens de rondleiding geen foto’s genomen worden. Het was zelfs verboden om iets mee naar binnen nemen. Geen telefoon, geen fototoestel, geen tas, geen drank of voedsel….echt helemaal niets. ☹️ De controle hierop is streng en  bij de ingang zijn voldoende kluisjes om spullen op te bergen. Na afloop rijden we naar het centrum van Everett waar we een camping zoeken. Helaas vinden we niets waar we vrolijk van worden. De RV parken zijn bewoond door mensen die daar permanent wonen en niet bepaald de types waar we vrolijk van worden. ? Everett is een grote stad tegen Seattle aan en dat is te merken aan de zwervers die er rondhangen. Als we bij een Walmart parkeren om snel wat boodschappen te halen komen er gelijk twee langs de hut geschuifeld. ‘Gadverdamme, daar kan ik niet tegen, lamzakken!’ foetert mijn lover en twijfelt of ie naar binnen zal gaan. ‘Hij staat toch op alarm!’ sus ik. Het is inmiddels al rond 19.00 uur, we hebben geen zin meer om te koken en als ik een leuk Mexicaans restaurantje zie zijn we snel om. ? We bestellen ieder een Margarita en krijgen een wel heel bizar groot glas! ‘Ze herkennen jou zeker, Bonnie van de lage landen!’ grinnikt mijn lover. ? Tijdens het eten plannen we wat we nu nog willen zien want over twee weken vliegen we vanuit Seattle terug naar Nederland. Voor hoe lang is niet helemaal duidelijk. Het plan om een nieuwe camper te kopen staat nog steeds en eind augustus is de Caravansalon in Düsseldorf. Dit is echt een van de grootste camperbeurzen. We waren hier al vaker en willen die nu zeker bezoeken. Ook op de zaak bij ons is het een en ander gebeurt: één van de fotografen had plotseling ander werk waar ie vrij snel aan de slag moest (opleiding) en nam prompt ontslag. ? Dat wíj met gemak weg kunnen blijkt wel uit het feit dat de rest van de club al op zoek is gegaan naar een nieuwe fotograaf. Ze hebben sollicitatiegesprekken gevoerd en er is ook al iemand aangenomen! ? ‘Eigenlijk hebben ze ons niet meer nodig!’ oppert mijn lover trots. Dat mag ie ook zeker zijn want hij runt ‘de tent’ al ruim veertig jaar naar volle tevredenheid van zijn opdrachtgevers maar had dit nooit kunnen doen zonder goeie werknemers! ? ‘Gek toch, dat je hier had kunnen wonen!’ zegt hij vervolgens. Ik knik van yes want inderdaad, 31 jaar geleden vertrok mijn toenmalige voetballende vriendje naar Seattle om in Amerika te gaan spelen. Nu we het erover hebben gaat ie rekenen en dan blijkt dat hij in die periode, met zijn eerste vriendin, ook in Seattle was. Hoe gek kunnen levens lopen….? Door al dit gebabbel vergeten we bijna dat we nog geen plek voor vannacht hebben. ‘Je weet toch het casino net buiten het centrum dat we zagen, is dat iets?’ stel ik voor. Uit ervaring weten we dat je bij zo’n gokparadijs wel mag overnachten, het zijn niet de leukste plekken maar veelal gratis! ? Inderdaad ook hier bij het Tulalip casino resort is het toegestaan. Ze hebben zelfs een apart gedeelte voor campers. Tussen die er al staan zoeken we een lege plek. ‘Nu we er toch zijn kunnen we ook wel even binnen kijken!’ stelt mijn lover voor. Eigenlijk ben ik moe en wil niets meer dan onderuit gezakt op de bank hangen maar vooruit let’s go. Ook nu heeft het gokpaleis een magische invloed op mijn gestel. Ik moet er zelf om lachen want zodra ik de deur van zo’n tent binnenloop en het geluid van de machines hoor denk ik; ‘Honey, I’m home! ? Hij verdwijnt op zoek naar zijn éénarmige vrienden en ik naar een speeltafel. Als snel vind ik iets en ga zitten op de laatste vrije kruk. De croupier heet William en ik leg mijn geld op tafel. Soms vraag ik me af wat ik zo leuk vind aan dit alles: het spel of het roepen van de croupiers? Want terwijl hij de dollars pakt roept ie naar de supervisor; ‘60 Dollar is on the table and coming in!!!’ ? Hoe laat we terug naar de camper lopen weet ik niet: gezelligheid kent geen tijd. ? Ergens in de nacht schrik ik wakker. Wat is dit, het hele bed trilt! Ik tuur naar mijn handsome die muisstil ligt en geen beweging veroorzaakt. WTF, weer voel ik een trilling door de camper die nu staat te schudden. Het lijkt wel een aardbeving zoals ik ook al twee keer bij Han in Californië heb gevoeld. ? Als ik het gevoel een paar uur later bij het ontbijt aan mijn lover uitleg kijkt ie me aan en geeft als commentaar; ‘Jij drinkt echt teveel!’ ? Rondom het casino zitten verschillende winkelcentra en we besluiten een shoppingdag te houden. Als ik het raam van de camper openzet staat onze Amerikaanse buurvrouw in haar deuropening, ‘Hebben jullie vannacht ook de aardbeving gevoeld, het was net op het nieuws!’ roept ze. Terwijl ik met haar praat kijk ik triomfantelijk opzij naar mijn lover….’Wat nou met dat teveel drinken!’ ? We slenteren door de verschillende winkels, kopen hier wat, kopen daar wat en blijven ons verbazen wat er in sommige winkels gewoon verkocht mag worden! Ook de smaak van de Amerikanen is soms foeilelijk en loopt jaren achter….? Bij de keukenboer rennen we gillend naar buiten. Grappig voorval is als Roel wat kleding koopt en dit staat af te rekenen. De cassière vraagt, ‘Bent u militair of oud-militair?’ Hij knikt bevestigend die vent van me want hij heeft in dienst gezeten. Okay, ooit long time ago, drie dagen, en dat is op zich ook weer een bijzondere story maar nu niet voor het blog. ? Wat blijkt: deze outdoor winkel geeft discount aan militairen. Blij met zijn korting van 5 % verlaat ie de winkel. Even later vraagt ie zich af of hij nu dan ook op zo’n parkeerplek kan gaan staan….? Ik heb het hem maar afgeraden! ? Eind van de middag zoeken we met vermoeide voeten een laundry op en doen de was. Na deze zware dag ?  trakteren we ons zelf maar op een lekker etentje bij een Italiaan. Waar we hebben overnacht? Ach, we waren toch nog in de buurt van het casino dus…. what else? ?

Campingleven in de regen

Na weer een onrustige nacht waarin we tegen elkaar ophoesten verlaten we het RV park met het golfveld op weg naar onze volgende bestemming: Banff National Park. In de eerste plaats die we na wat (foto)oponthoud tegenkomen, Village Radium Hot Springs, doen we een paar inkopen bij de plaatselijke super. Bij het oversteken zien we een camper met Oostenrijks kenteken waarvan de bewoners net aan komen lopen. We maken een praatje en wisselen over en weer tips uit. Zij zijn gisteren vanuit Banff gekomen en het was daar een gekkenhuis, zo druk! Geen camping had meer plek. ? We hadden er al rekening mee gehouden dat dit weekend erg druk zou zijn in verband met Canada Day aanstaande maandag. Na het verhaal van de Oostenrijkers slaat de twijfel extra toe en gaan we eerst het plaatselijke visitorcenter binnen. Als we de jongedame van onze plannen vertellen lacht ze en geeft als advies; ‘Als het kan stel de trip uit en ga pas op maandag rijden, hopelijk is de ergste drukte dan voorbij.’ ? Na kort overleg zijn we eruit en rijden terug naar het RV park met het golfveld. Gelukkig is onze plek nog niet bezet. We zijn hangerig maar willen toch iets doen dus rijden terug naar Village Radium Hot Springs om vandaar over de 93 een stuk het Kootenay National Park in te gaan. Wie weet zien we beren! Wat zo maar zou kunnen want volgens de informatie vanuit het visitorcenter zijn ze volop aanwezig in het park waardoor een aantal wandelingen zelfs afgesloten zijn voor publiek. De eerste stop is bij de Hot Springs waar het stikt van de mensen, iedereen wil met zijn gat in de hete baden zitten. We rijden tot aan Kootenay Valley Viewpoint en keren daar. Er is geen beer te bekennen….? Tsja, de natuur doet wat ie wil. We kiezen een eenvoudige wandeling van ongeveer vijf kilometer: Redstreak Creek. Op de parkeerplaats staan geen andere auto’s geparkeerd en met mijn wapenwandelstok ? gaan we het stille donkere bos in. Gelijk gaat het pad omhoog en moeizaam door de verkoudheid loop ik te puffen. ‘Nou als dit makkelijk is dan wil ik die moeilijke paden wel eens zien!’ foeter ik. ‘Sssssttt!, doe even rustig!’ sist mijn lover achter mij. ‘Je jaagt de beren weg!’ In de volgende bocht ligt poep, ik heb er geen verstand van maar volgens mij van een beer. Mijn lover buigt voorover zoals ik in Afrika zo’n gids tijdens een safari vaak heb zien doen. Hij kijkt, knikt en zegt dan; ‘Dit ziet er vrij vers uit!’ ? Hij wuift met zijn hand dat ik verder moet lopen. Daar loop ik op het smalle pad en staar de donkere bossen in. Oeps, daar ligt alweer poep! Achter me voel ik zijn hand duwen terwijl ie sist; ‘Lopen!’ Natuurlijk weet ik inmiddels dat beren banger voor ons zijn dan wij voor hen. Maar ook dat ze schrikken van geluid dus bij de volgende bocht die ik om moet krijg ik spontaan een hoestbui. ? Dit is echt niet mijn idee van een ontspannen wandeling. Het pad wordt steeds smaller en de bossen dichter. Mijn lover kan me wat en om toch wat geluid te maken tik ik af en toe met de wandelstok tegen de bomen. ‘Niemand weet dat we hier zijn, straks worden we opgevreten en nooit meer gevonden! We hebben niet eens telefoonbereik!’ sis ik. Hij stopt abrupt en zegt; ‘Zo heb ik er geen zin in, je jaagt ze allemaal weg bangerik!’ Kortom na een half uur wandelen keren we om en gaan terug. ? Op het RV park duik ik het medicijnkastje eens in en vind nog tabletten die moeten helpen bij griep….vannacht maar eens innemen want wat ben ik benauwd. De volgende ochtend voel ik me iets beter maar het hoesten blijft. Het is zondag en we doen rustig aan. Hij beantwoord wat werkmails en ik ruim de hut op. ‘s-Middags lopen we naar de golfbaan en spelen weer 9 holes. Helaas moet ik het na een prima begin toch weer afleggen tegen mijn lover. ? Als we na afloop bij de camper een wijntje doen krijgen we gezelschap van Bentley, de hond van de eigenaars van de camping. Het jonge dier wil heel de tijd met de bal spelen en weet van geen ophouden. ? Het voornemen is om morgenochtend vroeg naar Banff te rijden. Via internet heb ik geprobeerd om een campground te boeken maar alles is vol of ‘first come first served’. Dat vroeg vertrekken is iets wat niet altijd wil lukken bij ons. We merken dat hoe langer we reizen hoe makkelijker we worden. Vaak rijden we pas rond 11.00 uur weg. Voor de zekerheid zet ik dus mijn wekker en rond 08.00 uur zijn we op pad! ?? Over de 93 door het Kootenay National Park de ongeveer 135 kilometers naar Banff. De Hot Springs zijn op dit tijdstip nog leeg. Het eerste stuk hebben we gisteren gereden maar wat daarna volgt is ook super mooi. Voor de digi-verslaafden is er aan het begin al een waarschuwing….? Helaas gunnen we ons niet veel tijd om te stoppen. De bosbrandschade van de afgelopen twee jaar is wel heftig.Toen wij elkaar net kenden zijn we gaan skiën in Whistler, Lake Louise en Banff. Het is een moment van sweet memories als we het laatst genoemde stadje inrijden. ? Dit moment duurt heel even want wow, wat is het druk. Banff maakt zich op voor Canada Day! Net buiten het centrum ligt campground Tunnel Mountain Village I en II, samen goed voor zo’n 1400 plaatsen. Bij de ingang staat een bord ‘full’. ? Mijn lover stuurt de hut toch tot de ingang en wat blijkt: er heeft net iemand geannuleerd dus we hebben geluk en boeken gelijk drie nachten. Ondanks dat deze campings heel groot zijn merk je er niet veel van. De plekken liggen aan beide kanten van lange lanen. En niet onbelangrijk: er zijn beren gesignaleerd! ? De festiviteiten in Banff starten met een parade. Op de fiets gaan we naar het centrum, daar wachten we met koffie/thee tot die begint. De weersvoorspelling voor vandaag was regen maar tot nu toe schijnt de zon uitbundig! We bewonderen de bonte stoet, slenteren door het centrum,en het park met optredens, lunchen op een terras met Canada’s nationale gerechten doen wat drankjes. ? Het is te vergelijken met Koningsdag bij ons. ? Er is zelfs een afvaardiging uit Vulcan, inclusief Docter Spock. Zoals gezegd zijn we hier ‘s-winters geweest, tijd om het nu in de zomer te ontdekken en we maken een programma voor de aankomende dagen. We fietsen en wandelen in en om Banff, bezoeken de botanische tuinen en hotel Fairmont (ja, die waar de All you Need Kerstspecial is opgenomen). De volgende dag gaan we via de 1a naar Lake Louise en Lake Moraine. Deze meren zijn bijzonder mooi en daarom ook razend populair. Als we om 08.30 uur arriveren zijn de parkeerplaatsen boven al vol. Het is een mega verkeerschaos.We rijden terug naar de Village beneden en vinden nog net een parkeerplek achter het benzinestation. Met de shuttlebus komen we boven. Tussen de beide meren rijden ook shuttle bussen. In het kort: het was een mooie lange vermoeiende dag. We wandelen bij Lake Louise, drinken koffie/thee in het Fairmont, wachten heel lang op de shuttle naar Moraine Lake waar we vervolgens ook weer een wandeling langs het meer maken. Bij een kanoverhuur verbazen we ons over de prijzen van de kano’s: 120 Canadese dollar (80 euro) voor 1 uur! ? Er lagen minstens twintig van die dingen in het water, ook stond er al een nieuwe wachtrij dus big business! Terwijl we daar op het terras aan een warme choco tegen de kou zitten zegt mijn lover; ‘Wat heb ik een spijt dat we niet op de fiets zijn gegaan.’ Ik weet het zo net niet want de weg gaat flink omhoog en is bomvol auto’s, campers en bussen. Om daar nu tussen door te moeten fietsen. ? Voor degene op ons blog uit het Canadaforum: ik heb op die site een aantal tips en trucs om deze meren te bezoeken gezet. ?

De musjes waren niet bang en pikten zoals op elk terras ter wereld de kruimels op.Doodmoe komen we terug in Banff, parkeren de hut en gaan op zoek naar een restaurant. Er is keuze genoeg maar wij kunnen lastig beslissen: Bij de één krijgen we een rottafeltje in de loop naar de wc’s, in steak heb ík geen trek, de ander heeft geen plaats….? ‘Hé, de Chinees op het hoekje die we gisteren zagen, is dat iets?’ vraag ik. We lopen er naar toe en het is top! De zaak zit vol met Chinezen en het eten erg lekker! Ik geef het een Nederlands tintje met mijn bier. ? Als de eigenaresse hoort dat we uit Nederland komen dan roept ze dat ze er ook is geweest. ‘I was in big city with all small rivers and other city was like this, like this!’ en ze zwaait met haar armen in het rond. ‘Amsterdam en Kinderdijk!’ roepen wij in koor waarop ze hard giechelend piept; ‘Yes, yes, yes, so nice, so nice.’ ? Door de regen en diep weggedoken in de jassen lopen we terug naar de parkeerplaats. Het is akelig koud. Terug op de camping staat het bord met ‘full’ nog steeds. ? Nieuwsgierig als we zijn rijden we over het terrein en echt, we zien zeker nog zo’n veertig lege plekken. ‘Als ik twintig jaar jonger was dan ging ik in Noord Amerika een organisatie- en planningbureau beginnen.’ opper ik tegen mijn lover. Als de camper weer op zijn plek staat en water en elektra zijn geïnstalleerd (met slecht weer nemen we dit omdat de zonnecellen weinig kunnen laden) zetten we de kachel hoog en kruipen met een dekentje op de bank voor een aflevering van ‘Weekend Millioniars’….ja, alles is te downloaden. ? ‘s-Nachts word ik een paar keer wakker en hoor de regen op het dak kletteren. De kachel hebben we zacht aan laten staan, het is lekker warm in de hut. Ik gluur naar buiten en heb medelijden met een tent die schuin tegenover ons staat. In de harde wind en regen staat het ding heen en weer te schudden. De volgende ochtend regent het nog steeds en de weersverwachting is ronduit slecht te noemen: tot eind volgende week blijft het zo. We nemen de route nog eens door, willen we echt nog hier blijven en zelfs nog hoger gaan? We zitten inmiddels bijna twee weken in de kou en regen. ? ‘Ik ben er klaar mee!’ hakt mijn lover de knoop door. Omdat we eind van deze maand naar huis vliegen vanaf Seattle besluiten we richting Oregon te gaan. Volgens de weerapp is het daar in ieder geval beter. We gaan zeker nog eens terug naar dit gedeelte van Canada want het is hier ronduit schitterend….maar wel met droog weer. ? Vanaf de camping rijden we langs de bosrand maar zien helaas ook nu geen beren. In het centrum van Banff is het file rijden en een bonte verzameling regenjassen schuifelt door de straten, wat een kloteweer! Over de Highway 1 komen we in Revelstoke. Daar gaan we op zoek naar het hotel waar we een paar jaar geleden hebben geslapen. Grappig detail is dat toen wij hier in 2012 waren, en de serveerster hoorde dat wij uit Nederland kwamen, zij vertelde dat Koning Willem Alexander hier ook was geweest om te heliskiën. Bij de Save on Foods doen we wat boodschappen en terwijl mijn lover alles opbergt pak ik mijn tas van bed. Ik trek hem naar beneden en zie niet dat er een fototoestel op ligt. Met een klap valt het toestel op de grond. ? We kijken elkaar aan, hij moppert en ik sputter maar eigenlijk zijn we te moe om ruzie te maken. Het was vandaag een lange inspannende rit in de regen en om verdere brokken te voorkomen zoeken we een camping op. De eerste die we tegenkomen is Lightlamper campground net buiten het dorp. Het zijn grasplekken en enigszins doorweekt. ‘Zal je zien dat we er morgen niet uitkomen!’ mompelt mijn lover wat bozig voor zich uit. Ik zeg maar niets en ga een was in de machine gooien. Want door al die lagen kleding die we nu met deze kou aantrekken stapelt dit zich veel sneller op. Een korte broek met shirt is wel so easy. ? Na het eten doen we de gordijnen al vroeg dicht en sluiten zo de regen buiten. Wat een troosteloze pestzooi buiten. Het enige wat ons opvrolijkt is dat de camping razendsnel internet heeft. Zo hadden we niet eerder! De volgende morgen zitten we aan ons ontbijtje en ik staar naar buiten waar de regen nog steeds met bakken naar beneden komt. Gisteren spraken we met de campingeigenaar over het weer, die was blij dat het regende want dan komen er voorlopig geen bosbranden….tsja. ? ‘Dit zal ook wel weer een lange rijdag worden, laten we maar zoveel kilometers wegtrappen.’ zegt mijn lover en ik knik. Na het gebruikelijke bakkie bij de Starbucks verlaten we Revelstoke. Omdat we geen zin hebben om weer alleen Highway te doen, nemen we weg 23 binnendoor richting de Amerikaanse grens. Mijn lover rijdt en ik kijk naar de immense bossen, ‘Stop, stop, kijk op rechts daar loopt een beer!’ roep ik hard en wijs met mijn vinger in de richting. Uit ervaring weet ik dat het woord ‘beer’ een magisch effect heeft op hem. Hij trapt op de rem, grist zijn camera en weg is ie….Bye, bye lover of my life. ? Ik schuif naar de bestuurderskant, hou het verkeer, mijn lover en de beer in de gaten. ? Die schuifelt op het gemakkie het bos in. Zo wonderlijk want kijk je vijf minuten later dan zie je dus helemaal niets! Na zo’n 45 kilometer komen we bij een enorme veerpont die ons gratis van Shelterbay naar Galenabay aan de andere kant vaart. Als we stilstaan is er altijd veel belangstelling voor de wereldkaarten aan beide kanten van de camper.Bij Nakusp zien we een leuk stuk strand en omdat een voorzichtig zonnetje schijnt besluiten we daar te lunchen. Terwijl ik de soep opwarm staat er plots een meneer bij de deur. ‘Komen jullie uit Nederland?’ vraagt ie met een licht accent. Hij is 40 jaar geleden naar Canada geëmigreerd en komt oorspronkelijk uit Rotterdam. ? Terwijl we met hem praten klinkt in de verte gedonder. ‘Er komt heel slecht weer aan!’ zegt de oude baas en vertrekt naar huis. Een lichtflits knettert door de lucht die ineens helemaal donker is geworden. De wind blaast de deur van de camper met een klap dicht. Wow, wat is dit? ‘Ik ga toch nog even proberen het onweer te fotograferen!’ roept mijn lover uitgelaten, grist de spullen die hij nodig heeft en rent naar het strandje. Vanuit de camper zie ik hem staan en denk….? eigenlijk weet ik niet wat ik denk want ik ben het gewend. Terwijl ik mijn soep eet hoor ik de eerste druppels op het dak vallen en net op tijd is mijn fotograaf weer terug in de hut. ‘Is de soep al warm?’ vraagt ie. Ik wijs op zijn soepkom waar ik maar een bordje op heb gelegd….het stond er al een tijdje. ? Via de plaatsjes New Denver en Silverton komen we in Castlegar. Daar houden we het voor gezien, het is inmiddels rond 16.30 uur als we op Pass Creek campground voor slechts 17 dollar een plekkie vinden. Eigenlijk is het vol maar de vriendelijke dame heeft nog een groepsveld over waar we kunnen gaan staan. ‘Kijk maar of jullie het iets vinden, er staan nog een paar campers.’ zegt ze. We rijden naar het veld dat een beetje onoverzichtelijk is. Voor een camper zit een grote groep ouderen die naar ons zwaait. ‘Links of rechts?’  vraag ik terwijl ik het gras oprij. ? Dat is een ding tussen mannen en vrouwen of misschien alleen tussen mijn husband en mij maar we draaien wel drie keer op het veld terwijl de ouderen zwaaien en toekijken. Uiteindelijk staan we maar kan ik de deur niet uit omdat ik pal naast de picknicktafel heb geparkeerd. ? De ouderen zijn opgestaan en gaan zich ermee bemoeien, de tafel wordt verschoven, de hut moet verplaatst worden en we krijgen een uitnodiging voor het vuur vanavond. Er komt nog een koppeltje bij met een tent, weer gaan de oudjes uit de stoel en binnen no time staat het tentje. De tokkies, wat dat zijn het wel een beetje, maken een groot vuur en zetten muziek op, gelukkig onze muzieksoort: het leven op de camping is zo slecht niet! ?