Op vrijdag 19 april, houden we het voor gezien in Javea. We zijn nu precies 35 nachten onderweg. Onze volgende stop weten we niet echt. In ieder geval naar het zuiden richting Gibraltar. Een soort per ongeluk komen we in Calpe terecht. Gewoon even een quick scan en we nemen de afslag. Over een mooie boulevard rijden we richting het strand. ‘Toch maar even stoppen stel ik voor.’ oppert mijn lover. Via de app campercontact zien we een parkeerplaats voor de hut en gaan staan. Het is gratis, ook overnachten is toegestaan maar er zijn geen voorzieningen.
Onze korte indruk is dat het vrij uitgestrekt is dus we gaan lekker op de fiets verkennen. Zie een foto van Calpe en je ziet deze rots. Het is de Pēnon de Ifach, de 332 meter hoge beschermer van deze stad. 
We laten de fietsen achter en klimmen er een klein stukje op.
Aan beide kanten van de rots is een boulevard met strand. Al gelijk bij het zien van de oude haven zijn we weg van Calpe! Het is leuk! Een lange brede boulevard met winkels, restaurants, bars en terrassen,
een mooi pittoresk oud centrum met smalle straatjes
en een opvallend moderne kerk. 
Veel is omhoog en omlaag, goed voor de beenspieren. 🤣 Onze bedoeling om verder te rijden laten we los nadat we weer ergens op een terras in de happy hour zijn beland. Komt ook bij dat hier morgen een vrij grote markt schijnt te zijn. Zo fietsen we zaterdagmorgen in een stralend zonnetje naar de markt. Oh ja, nog even over die zon, ik kreeg wat reacties over het weer van mensen die hier ook rondreizen. ‘Het is helemaal niet zo slecht met het weer als jij schrijft!!’ 😳 Nee, dat klopt ook! Het weer is inderdaad prima, alleen vinden mijn lover en ik de temperatuur van 20 graden tegenvallen. Onze verwachtingen (25 graden) zijn gewoon te hoog geweest en het is tenslotte nog maar april. 😊 Terug naar de markt in Calpe!
Natuurlijk zie ik weer een paar schoenen die ik echt niet kan laten staan. 😊
‘Je kan ze kopen maar dan gooi je een ander paar weg!’ roept mijn vent. Serieus, die man is niet goed! 🤣 Hoe grappig dat twee Nederlandse dames zich ermee gaan bemoeien, ze denken dat mijn vent het meent. ‘Jullie geloven het niet maar ze heeft een inloopschoenenkast in de camper!’ roept ie quasi wanhopig uit. 🤣 Na de markt gaan we naar het strand, eens proberen of het warm genoeg is want er staat een flinke wind. 
Het gaat eentonig worden maar we belanden vervolgens weer ergens op een terras in de happy hour,
waar we in gesprek raken met een Nederlands stel en tsja, we blijven dus nog een nacht in Calpe! En dat is zo fijn om met de camper te reizen: alles mag en niets moet! 😊 ‘Voorlopig laat ik de drank maar eens staan.’ verzucht ik de volgende morgen. ‘Tuurlijk, moet je doen!’ zegt mijn lover bemoedigend. Hij kent me! 😉 Trouwens we zien ook hier weer bijzondere mensen zoals deze kerel met tepelpiercings die hij graag laat zien. 🤣
Het is zondag, we doen rustig aan, tanken de hut weer even voor onmogelijk lage prijzen vol
en rijden dan naar Albir waar we veel nieuwbouw appartementjes zien met leuke architectuur. Er wordt heel veel gebouwd.
We waren hier zo’n zeven jaar geleden bij mijn ouders die aan het overwinteren waren. Vriendin Coby, een vriendin van mijn moeder waar we ook een aantal keren mee op cruise waren,
is nu in L’Alfàs del Pi (ligt tegen Albir) aan het oppassen op het huis en hondje Toby 
van een vriendin van haar. Er zijn verschillende opties hier: camperplaatsen en campings. Wij proberen als eerste camperpark Orange Grove (14 euro per nacht inclusief zwembad) en hebben geluk. 
Er zijn 35 plekken en plekje 18 is nog vrij. Het geheel ziet er prima uit midden tussen de sinaasappel en citroenboomgaarden. 
Heel landelijk en slechts een paar kilometer van het centrum en strand van Albir. We maken een rondje door het centrum maar helaas begint het te spetteren. De Chinese winkel heeft binnen no time een grote bak paraplu’s bij de ingang staan, normaal 5 euro en nu 7 euro ! 🤨 Handige handelaren die gasten. 
De camping in Javea was bijzonder maar hier….laat ik het netjes houden en zeggen dat het hier bijzonder met een hoofdletter B is en er vele burgemeesters zijn. 😉 De bui is van korte duur en voordat we naar Coby gaan draai ik een was. Als de tijd bijna om is loop ik terug naar de machine en wacht daar. Ik kijk nog even bij het zwembad, loop langs het sanitair en dan is de was klaar. Hup, terug naar de hut met een geleend wasrek van de camping. Een waslijn spannen mag niet dus prima oplossing die wasrekken. Tegenover ons staat een camper met Duits kenteken en de kerel kijkt me heel vuil aan. ‘Zeker met het verkeerde been uit bed gestapt.’ denk ik. Wat blijkt later: ik heb over zijn plaatsje gelopen! We fietsen terug naar Albir, wel goed oppassen bij sommige tunnels, 
waar we in een gezellig zaakje op de boulevard hebben afgesproken met Coby. Eind van de middag zijn we terug bij de hut. Terwijl ik aan de slag ga met de droge was zegt mijn vent: ‘Even een foto maken van de pool voordat we het vergeten!’ Hier hebben ze eind van de middag ook een soort happy hour bij het zwembad. Alleen neemt iedereen zijn/ haar eigen drankje en hapje mee.
Mijn lover beent weg en ineens hoor ik een geschreeuw! 😳 De Duitse (ze staat precies naast het pad naar het zwembad) is vanuit haar camperdeur aan het briesen tegen hem dat ie weg moet wezen, hij mag niet op haar plaatsje staan om een foto van onze hut te nemen. ‘Je vrouw was er vanmorgen al en nu jij! Anders kom ik zo ook bij jou staan!!!’ klinkt het luid. Mijn vent haalt zijn schouders op, loopt weg en roept: ‘Welkom, we zien je wel.’ 😊 Maar het is nog niet klaar want samen met haar man stapt ze uit de camper, serieus! Die van mij zit inmiddels in onze hut en ik sta buiten nog de was te vouwen. De stem van de ouwe tang schalt over de camperplaats. Ik spreek en versta Duits maar waarom zou ik? Rustig zeg ik: ‘Mevrouw, ik heb hier geen zin in, wanneer u Nederlands zou spreken ook niet dus ga naar binnen en hou je mond.’ 😡 Okay, alsof ik een vlieg wegsla wuif ik ook met mijn hand naar haar maar het is effectief. ‘Wat zijn dat voor dwazen!’ gieren we het samen uit. Binnen in de hut hoor, dat wel! 🤣 De gezellige vragen van de buren over de kinderen , klein- en achterkleinkinderen sla ik maar over in dit blog maar die waren weer volop aanwezig! 🤨 De volgende morgen ben ik vroeg wakker en ga naar het sanitair om mijn haren te wassen. Er is net een dame klaar met douchen die het allemaal nog even droog maakt met een soort mop. Goed onthouden want moet ik ook doen! Dan stap ik binnen, ieuuuuuuww, wat een klein hok, als ik de douchecabine sluit pas ik er net in. Wel heel schoon allemaal, warm water en een harde straal dus niet zeuren maar wassen. 😊 Doordat het klein is past het allemaal net en onhandig stoot ik met afdrogen een paar keer tegen het scherm. Oh ja, er hangt een briefje dat je na het douchen dat scherm af moet spoelen dus weer terug in de bak om die wand af te sproeien. Voor het beeld: als een soort Tokkie (zegt mijn vent) draag ik een badjas naar de douche. 
In de jas met aan mijn voeten glitterslippers, de plastic doucheslippers in de ene hand en de tas met handdoek etc in de andere wurm ik me uiteindelijk uit dat hok. Ik zie niet veel want om mijn hoofd zit zo’n lekkere makkelijke haarhanddoek, die je ook bij de Chinese winkels kan kopen, maar het fluoriserende groene ding is half afgezakt door al het gehannes. Nu alles neerzetten, doek goed op mijn hoofd doen en de mop zoeken. Echt, het eerste wat ik zie als mijn ogen vrij zijn is een heel groot vrouwmens, Wow, die is groot! Dan schrik ik want is dat nu die Duitse van gisteren?! 😳 Ze kijkt alsof mijn laatste uur geslagen is en zegt dan op boze toon: ‘You do have to dry the floor!!!’ 🤨 Gelukkig dit is niet de Duitse maar haar valse Engelse dikke zus. Voordat ik iets kan uitleggen gaat ze door met praten en wijst naar de mop in de hoek. Ze zal me wel eens even laten zien hoe ik dit allemaal moet doen. En daar komt bij, ik moet een handdoekje meenemen om mijn schoenen op te zetten! 😳 Eigenlijk snap ik sowieso niet hoe zij in dat douchehokje is gekomen maar goed. Als ze ademhaalt kijkt ze me met vurige ogen aan, echt als ze aan mijn oor had gedraaid had ik het niet gek gevonden, wat een bitch. ‘Het spijt me, ik spreek geen Engels, ik weet niet wat u zegt.’ zeg ik in het Nederlands. Want echt, waarom moet ik me steeds aanpassen?! 🤔 Dat had ik beter niet kunnen doen want alsof ze het tegen een doofstomme heeft gaat ze met handen en voeten alles nog een keer uitleggen. Om het mens te pesten zeg ik vervolgens met een onnozel gezicht dat ik het nog niet snap waarop ze boos wegloopt. Bye bye bitchie! glimlach ik naar de spiegel! 😊 ‘Hoe was de douche?’ vraagt mijn vent terwijl ie een koffietje voor me neerzet. ‘Top, je moet de groeten hebben van de Engelse burgemeester!’ zeg ik en vertel de story. 😊 ‘Doe nou net als ik, gewoon hier in de camper douchen, lekker makkelijk!’ is zijn advies. Misschien gaan we toch wel op de overwinteraars lijken want worden we niet blij van een Aldi of Lidl, wel van deze twee supermarkten in Albir: Jumbo en de Buren met hun Nederlandse producten. 🤣 
(en dat voor die prijs…..Jumbo….) maar dat nemen we op de koop toe! 🤣
Het pand waar de Jumbo zit is trouwens ooit door de tuinman van RTL, Rob van der Linden, gestart als AH. En zo zit mijn lover de volgende morgen te genieten van een boterhammetje met filet American. 🤣 
Wat we hier verder doen? Met de metro/tram naar het nabij gelegen Villajoyosa. 
De stad die oa. bekend staat om de hangende huizen en de vissershuisjes die in allerlei gekleurde pasteltinten prachtig om te zien zijn. 
Zowel de rit met de metro/tram (45 min.) als Villajoyosa: wij vinden het de moeite waard! 😊 
Ondanks de vele burgemeesters op de camperplaats staan we hier prima en het is een goeie uitvalbasis dus we boeken nog bij.
Het fietsen is overigens wel een dingetje. Er zijn fietspaden, maar ze beginnen spontaan ergens, stoppen tegen een stoeprand, je wordt van de ene kant van de weg dwars over de straat naar de andere kant gedwongen en soms liggen fietspaden gewoon in het midden van de weg. Desondanks zijn automobilisten heel voorzichtig als ze bij fietsers langskomen. Verwarrend blijft het! 🤨
Benidorm is zo’n 20 min. trappen en we wagen het erop. Voor een dag is het geweldig vermaak: al die verschillende types, het strand ziet er top uit, de restaurants, bars en terrassen op de zeker 4 km lange boulevard willen je allemaal graag binnenhalen, het oude centrum met de tapasbarretjes is super leuk, heel veel hoge wolkenkrabbers (5 miljoen bezoekers per jaar) en het Canfali uitkijkpunt wat de scheiding is tussen de stranden Levante en Poniente.
Een mooi weetje: Benidorm bezit na Parijs het grootste aantal hotelbedden van Europa! Althans dat stelt Google. Wat wij vaststellen is dat hier met stip de grootste populatie rolstoelen en scootmobielen is. 
Ze zijn er in vele en verschillende uitvoeringen. 
Op de dag dat wij er zijn is er ook markt, natuurlijk kan ik het niet laten en scoor weer een paar schoenen. Nee, niet deze Crocs! 🤣
Huur ik bijna een scootmobiel 😉 maar mijn vent wil er niet in. ‘Kijk nou Dijks, wat is er handiger dan zo lekker op mij te kunnen wachten?’ 
wijs ik hem op de wachtende heren terwijl hun dames over de markt hobbelen. 
Het is ook maar of je de humor ziet want terwijl we lunchen op de boulevard en de vele scootmobielen met bejaarden aan ons voorbij trekken 
schalt de stem van Mouse T luid uit de boxen, ‘All night long, I’m horny, horny, horny. 🤭 Achter ons zit een Nederlandse bejaarde heer, ‘Zo’n leuk deuntje is dit!’ zegt ie tegen zijn vrouw terwijl hij het refrein steeds meezingt. Ach, laten we hopen dat ie weet waar het over gaat! 🤣 Ik heb er een filmpje van maar dat is lastig uploaden via deze site dus probeer je een voorstelling te maken….of juist niet! 😉 Kunnen we verder iets over Benidorm zeggen? Bekijk de foto’s en oordeel zelf maar! Ik ben er al zo vaak geweest en blijf het een leuke beleving vinden maar niet zo leuk als de eerste keer dat ik hier als 18 jarige kwam. 😉
Waarschuwing bij de oversteek speciaal voor de Engelsen! Verder ook vrijgezellenfeestjes en heel veel vlees zullen we maar zeggen….😉
Dan is het alweer donderdag. We moeten maar weer eens verder. Van de buurtjes krijgen we een mooie tip over een vrije camperplaats, genaamd Parking Urbanova, aan het strand bij Alicante. Het klinkt allemaal goed en we besluiten daar te beslissen wat we doen. De plek ziet er goed uit, een soort parkeerplaats, geen voorzieningen, en direct aan het strand. 
Verderop ligt een leuke boulevard met een paar restaurantjes 
en een kleine supermarkt. We blijven dus en brengen de middag door op het strand en achter de camper voor de wind.
Eind van de dag stroomt de plek vol en naast ons schuift een camper met Nederlands kenteken. Als we net klaar zijn met eten en ik de afwas doe, kijk ik door het keukenraampje naar buiten en zie een kerel uit die camper komen. Buiten staat ie aan zijn broekriem te sjorren. 😳 Volgens mijn lover ben ik nieuwsgierig maar dit is toch gewoon bijzonder….🤔 ‘Wat staat hij nou te doen?’ vraag ik aan mijn vent. Die kijkt verstrooid op van zijn tijdschrift en mompelt ‘Denk dat ie gaat pissen!’ 🤣 Geloof het of niet, de vent gaat inderdaad tegen zijn band aan pissen! 
Ik had al een zakje met afval staan voor het vuilnis en razend snel pak ik het, schuif in de slippers en sprint naar buiten. Terwijl ik voorbij loop roep ik: ‘Zo is uw WC kapot?’ 😡 De kerel zegt heel nors ‘ Ja.’ en gaat dan weer naar binnen. ‘Wat een viezerik is dat zeg, ga gewoon op je wc!’ mopper ik om te vervolgen ‘En weet je wat ik verderop ook zag op weg naar het vuil, deze fles met pis! 😳
Gadver de gadver, wat slecht! 🤮 Het is toch smerig dat mensen dit soort dingen doen op een gratis plaats zonder voorzieningen. Doe even gewoon dan blijft het netjes!’ 😡 Lachend zegt mijn vent: ‘We make you famous in the Netherlands!’ en laat de foto met die vent erop zien. 🤣 Het is een rustige nacht op de parkeerplaats en de volgende morgen lopen we over de boulevard. Tellen de vliegtuigen die vanuit Alicante recht over komen. 
Wij vinden het absoluut niet storend maar dat komt wellicht omdat we zelf onder de aanvliegroute van Rotterdam wonen. Terug bij de camper gaan we op het strand zitten maar als de lucht betrekt besluiten we toch om verder te trekken.😊 En dat bedoel ik dus: we hebben geen rust in de kont! 🤔 We zijn nu in de buurt waar mijn ouders na de pensionering van mijn vader hebben gewoond. Mijn vader was roeier bij de KRVE en mocht al met 57 1/2 jaar met pensioen. Samen met een aantal andere collega’s hebben zij vele jaren plezier in Spanje gehad. En ik uiteraard ook als ik ze ging opzoeken! 😍 Het gaat dus een soort sweet memories worden. Wel even puzzelen hoe en wat want de verschillende plaatsen die ik wil bezoeken liggen allemaal niet echt ver uit elkaar en we gaan het zoveel mogelijk op de fiets doen dus dat maakt het net even lastiger. Te beginnen met restaurant Charlot in Benejuzar. Een typisch Spaans restaurant met super lekkere gerechten. Hun paella is geweldig! Ik vind op campercontact in de buurt een camperplaats met de klinkende naam Parking Poolvilla Solar in Daya Nueva. Nou, hoe we ook proberen, we vinden het niet! Ongelofelijk maar het is waar. De weg er naar toe is midden tussen sinaasappelgaarden maar loopt steeds tot niets. Na vier pogingen door het kleine dorp geven we het op en zoeken naar een andere in de buurt van het restaurant. Zo komen we uiteindelijk bij La Fabrica Dolores in Dolores terecht. 
Het is een beetje een ‘hippie camping’ net buiten het centrum. 
Het dorp telt maar zo’n 1750 inwoners. Wij treffen het want 1 daarvan is jarig en viert dat met een hoop luide muziek, geschreeuw en vuurwerk! Niet onbelangrijk: het huis waar dit plaats vind ligt naast de camperplaats. 🤨 Meer zeg ik niet maar om 03.00 uur liggen we nog te stuiteren in ons bed. De zaterdag, de dag dat de Koning jarig is, begint dus goed voor ons! 🤣 We zijn wel klaar met deze camperplaats want ook onze Spaanse buren waren nog laat luidruchtig. ‘We gaan niet met de fiets maar gewoon met de camper naar het restaurant en zien wel.’ oppert mijn lover. Goed plan en we vinden daar tegenover de plaatselijke supermarkt een ruime en veilige parkeerplek. 😊 Ik weet uit het verleden dat het heel druk is bij Charlot en dat je er op tijd moet zijn. 13.00 Uur gaan ze open, nou zorg maar dat je er bent of je hebt pech. Natuurlijk wel Google gecheckt of ze er nog zitten enz. maar niet gezien dat je tegenwoordig kan reserveren. Zo lopen we al bijtijds door het dorpje, zien een bruiloft en een muziek optocht.
‘Laten we vast even bij het restaurant kijken.’ zegt mijn lover. Het is net rond 12.00 uur en de deur staat open. 
Een vriendelijke serveerster vertelt dat ze vanmiddag helemaal vol zitten, allemaal reserveringen. Voor vanavond heeft ze nog wel plaats. Wat jammer nou! 😞 ‘Zeg het maar, wil je vanavond terug?’ vraagt mijn vent. Ik kan niet beslissen want weet het nog niet, ‘Misschien, laten we maar eerst naar Benijofar gaan waar mijn ouders hebben gewoond.’ stel ik voor. Na een korte rit van zo’n 10 kilometer rijden we daar binnen. Mijn ouders zijn in 2009 terug naar Nederland gekomen. Dat is ook het laatste jaar geweest dat ik er was. Nu al die jaren later herken ik het bijna niet! Een grote rotonde voordat we ‘het dorp’ binnen rijden. 
En overal waar ik kijk nieuwbouw. 
‘Waar woonden je ouders dan?’ vraagt mijn vent. Uit de rijdende camper kijk ik om me heen maar was het nou dit gebouw, of toch dat? De grote, toen rustige hoofdstraat waar zij woonden is veranderd in een drukke weg met zelfs een Mac Donald. 😳 ‘Ik geef het op, gaat veel te snel, we gaan straks wandelen en dan zoeken.’ zeg ik dus maar. In de verte zie ik, richting Rojales (waar collega’s van mijn vader woonden), het kleine winkelcentrum met ‘de Wok Chinees’ en restaurant Los Dos. ‘Daar, daar, moet je heen!’ roep ik opgetogen omdat ik iets herken. 
Dichterbij gekomen zien we een grote oranje menigte. Het kleine winkelcentrum is er nog maar flink uitgebreid en nu op Koningsdag het episch centrum van de Nederlandse bevolking die hier in de buurt verblijft/woont. 😳 Echt, het is zo druk, niet normaal meer! We vinden een parkeerplek waar de camper veilig staat, ‘Als we willen dan kunnen we hier zelfs overnachten!’ stelt mijn lover voor. Maar dat is voor later. Eerst lopen we in een optocht naar het Oranje feest.
Bij de plaatselijke Chinees (ja, daar is ie weer) scoren we iets van Oranje. 😊 
In een grote tent wisselen een DJ, zanger en zangeres elkaar in rap tempo af, wat een sfeer en gezelligheid! De plaatselijke Nederlandse bakker heeft oliebollen en appelflappen gebakken, de horeca draait op volle toeren razendsnel, hamburgers en saté ruiken volop en de dansvloer is een grote deinende zingende menigte. 😍 Heerlijk, zo’n feestje! We raken in gesprek met andere Nederlanders, ‘Kom bij ons zitten, gezellig!’
roepen ze. Stoelen erbij, de kring wordt groter gemaakt en vele verhalen van deze net gepensioneerden die nog maar een klein jaar hier wonen. Eind van de middag zijn we er even klaar mee, kleine pauze! 😊 We wandelen door Benijofar en ik vind het appartement waar mijn ouders woonden. 
Helaas komt er niemand naar buiten dus ziet Roel alleen de buitenkant en niet het mooie zwembad in het midden van het gebouw. 😊 De muziek lokt ons terug naar het feest. Daar is net een kleine vechtpartij geweest en een kerel zit met een bloedend hoofd. Politie en ambulance zijn al ter plaatse. Ach, hoort er op zo’n dag ook bij zullen we maar zeggen. 🤨 ‘We gaan eten bij de Chinees daar, die is goed, daar gingen we altijd!’ zeg ik en wijs naar de overkant. Natuurlijk is het er druk dus even zoeken naar een lege tafel. ‘Kom hier zitten, schuif maar aan!’roept een vrouw uit de hoek. Ze zit in een grote groep die veel lawaai maakt, ‘Waar is dat feestje?’ Hier is dat feestje!’ klinkt het vrij continue. 😳 Daar komt ze, een oranje glitterwolk op kittige hakken, en hangt aan de arm van mijn lover. Gelukkig wijst de Chinees net een tafeltje aan voor ons dus ik trek mijn vent de andere kant op. ‘Jammer, was toch gezellig geweest!’ zegt mijn lover. 🤣 Ik vind het wel even best, eerst snavelen! Het eten is weer lekker en de menu’s hebben nog steeds prima prijzen. 
Dat is gelukkig niet veranderd! Na afloop moeten we langs de nog steeds luidruchtige groep. De arme Chinees loopt daar zijn beentjes uit het lijf. Je begrijpt wij komen er dit keer niet vanaf of deden we ons best niet?! 😉 Hoe dan ook, het bleef nog lang onrustig in Benijofar/Rojales. Terug op de inmiddels bijna lege parkeerplaats staat onze hut. We blijven hier heel verstandig maar overnachten. 😊
Wat een mooie dag was het: de vele herinneringen en het onverwachte Oranjefeest met de gezelligheid. Deze Koningsdag gaat voor nu als beste in de boeken!! 😍
Een camperplaats vinden we niet in Javea, je zou wel gewoon langs de straat of op een parkeerplaats mogen staan….🤔 Nou daar hebben we even geen ‘zininin’ dus gaat camping Javea de gelukkige worden met ons bezoek. Voor de prijs van 23 euro per nacht (voorseizoen en ACSI korting) hoor je ons niet klagen. 😊 Maar voor we naar de camping gaan rijden we een mooie (bochtige 😳) route naar de vuurtoren bij Cap de la Nau en genieten van een prachtig uitzicht. 
Vervolgens langs de boulevard en het strand met de klinkende naam l’Arenal komen we bij de centraal gelegen camping. 
Er is nog plaats en gewapend met een plattegrond lopen we de camping over op zoek naar een geschikte plek. Ze hebben verschillende afmetingen dus even kijken waar we gaan staan. ‘Er staan wel heel veel Nederlanders hier, zie je dat?!’ stelt mijn vent. Omdat het vandaag erg warm is en de voorspellingen goed zijn besluiten we toch te blijven want het zwembad ziet er heel aanlokkelijk uit. 
Zo zetten we de hut neer op nummer 65. In het midden van een gemengd Nederlands-Engels laantje. 
Terwijl mijn vent de luifel een beetje uit draait ga ik het sanitair inspecteren. Op de terugweg zegt de Nederlandse buurvrouw, die met haar man voor de tent zit: ‘Mooi hier allemaal, toch?!’ Ik beaam het en ze gaat los dat ze hier aan het overwinteren zijn. ‘Komen jullie van noord of zuid?’ vraagt haar man. 😳 En dat lieve lezers, is waarschijnlijk een typische vraag van overwinteraars om indirect te weten te komen hoe lang we onderweg zijn want die hebben we de afgelopen weken al vaker gehoord. Dus het lollige antwoord: ‘Nee, van Rotterdam.’ 🤣 geef ik maar niet meer. Wel grijp ik gelijk de kans voor meer informatie en vraag: ‘En verder, kunnen we lopend naar het oude centrum of is het beter om met de fiets te doen?’ 
De dame bevestigt dat het lopend prima te doen is en sluit dan jubelend af met ‘Weet je wat ook zo heerlijk is hier, ze hebben de Aldi op loopafstand!!’ 😊 Nu weet ik het zeker: we zijn weer in een walhalla van de overwinteraars beland! 🤣 Voordat ze de vraag over kinderen en kleinkinderen kan stellen ben ik weg. 🤣 Oh ja, na de rit naar de vuurtoren en voor we op de camping belanden ; eerst ook nog een wandeling 
en een kleine doch voedzame lunch langs het strand. 😉
Deze tijd van het jaar maakt dat veel gepensioneerden de zon hebben opgezocht en de afgelopen weken zagen we er al velen 
maar hoe meer we nu naar het zuiden rijden hoe meer we er tegenkomen. In Amerika hebben deze zon-zoekers de vrolijke naam : ‘Snowbirds’ . In dit blog val ik wellicht in herhaling, zie ons blog: 
naar de boulevard om een drankje te doen. 
Wat een gezelligheid en drukte, dat zal ook komen doordat het weekend is, maar we genieten! 😍 Retour op de camping maakt mijn lover een lekkere visschotel uit de oven. Hierna is het tijd voor de afwas, dat is mijn taak, dus even socializen bij de afwascorner. Het is erg flauw maar als ik met de afwas wegloop roep ik altijd: ‘Als ik niets beters tegenkom dan zie je me terug maar anders niet!’ 🤣 Met veel Nederlanders in de buurt is dit misschien niet handig want de buurtjes kijken me vreemd na. 🤨 Bij de afwascorner is het druk en ook hier hoor ik veel Nederlanders. Ik roep luid, okay misschien te luid, als een soort Gaston van de loterij, ‘Góédenavond allemaal!’ en neem plaats naast een identiek gekleed echtpaar. Eigenlijk weet ik nooit zo goed wat ik daar van moet vinden want is het schattig of triest als je zo op elkaar ingespeeld bent als een tweeling. 🤔 Van kapsel tot schoen is het identiek. ‘Lekker gegeten?’ begin ik het gesprek. Zij bekijkt me met een zuinig mondje van onder tot boven, knikt dan behouden en als haar man naar me glimlacht sist ze: ‘Beter afdrogen Henk, er zit nog sop in de schaal!’ Hij slaat zijn ogen naar boven en kijkt dan weer schuin naar mij. Daar gaat de sirene weer, ‘Blijf erbij Henk, er ligt allemaal bestek.’ 🤣 Omdat daar geen gesprek op gang komt kijk ik naar de andere kant waar een man alleen de afwas doet. ‘Heeft u ook de beurt?’ vraag ik in een poging om grappig te doen. ‘Nee, moeder de vrouw heeft gekookt dus ieder zijn taak.’ Dat bedoel ik, ze zijn er nog, de echte mannen! 😉 ‘En bij jou, de man gekookt?’ 🤔 Mijn grapje: ‘Nee, ik ben Assepoester en moet alles doen!’ komt niet binnen bij hem. 🤣 De buurtjes zitten nog buiten, ‘Heerlijk warm water om af te wassen hè? Ach, ieder zijn ding dus ik stop. Ervaring leert dat dat niet altijd slim is maar goed. Echt, zonder verdere inleiding komt gelijk de vraag der vragen: ‘Al lang onderweg en hoe vinden je kinderen dat, heb je ook kleinkinderen?’ Inmiddels heb ik al zoveel ervaring met deze vragen en maak het ook niet meer mooier dus antwoord: ‘Hou op, gelukkig niet ! !’ 🤭 Heel gek is dat er ineens weinig gespreksstof meer is bij de ‘Aldi lover’. Wel heeft ze nog een tijdschrift ‘Party’ voor me. En echt, ik heb het blad aangepakt en geen nee durven zeggen! 🤣 Nadat we de volgende morgen het oude centrum van Javea bezoeken gaan we maar weer eens lunchen op de boulevard. Terug op de camping geniet ik nog een uurtje bij het zwembad van de zon. Hé, wat staat daar nu voor bord. Dat was er gisteren nog niet, zouden ze weten dat Bonnie van de lage landen in town is? 🤣 Omdat we gisteren op de boulevard happy hour hebben gedaan besluiten we om rond 16.00 uur hier op de camping te gaan. Lekker makkelijk hoef ik ook niet meer te fietsen! 😉
Mijn vent noemt dit ook wel gekscherend, ‘Even naar de Happy Hooker’. Er zit nog niemand en er komt ook vrijwel niemand want de overwinteraars hier houden de hand op de knip en blijven bij de camper of caravan. ‘Veel te duur!’ zegt een ander Engelstalig buurtje, zo zonde want bij de Lidl heb ik een hele fles voor dat geld! 😞 Juist, ook die supermarkt is aanwezig! Is het de Tequila of het valse poppetje op mijn schouder maar ook dit paar is bijna identiek gekleed dus ik zeg: ‘Wat ziet u er leuk en fleurig op elkaar afgestemd uit!’ 😉 Eigenlijk een hele stomme opmerking want ze zijn allebei in een vreemde vieze kleur groen. 🤣 Twee grijze hoofdjes knikken en dan zegt zij: ‘Het is zo makkelijk met de was, alles kan bij elkaar!’ Verder komt het gesprek niet want haar telefoon gaat. Bijna het hele laantje verandert trouwens aan het eind van de middag in een soort callcenter want dan bellen de kleinkinderen. Althans ze videobellen of houden de telefoon op de speaker voor hun mond. 
Weet iemand wanneer dat begonnen is dat we dat ding niet meer aan ons oor houden maar gewoon in het wilde weg gaan zitten tetteren?? 🤔 Ik ben waarschijnlijk ouderwets want ga in de camper zitten als ik bel. Maar vooruit, de Engelse dame 
heeft haar kleinzoon en laat hem naar opa zwaaien. ‘And this lady is our lovely neighbour.’ ratelt ze verder en bam, daar zit dat ding voor mijn neus. Vanaf het scherm staart een puistig jong me aan. ‘Hai!’ roep ik en steek mijn hand op. Gauw terug naar de hut want allemachies wat een vertoning! Daar hoor ik haar stem nog, het jong heeft net zijn tanden gepoetst. ‘Oh, my little boy, you did it all by yourself?!’ Nou, laten we hopen dat er inmiddels een jonger gezinslid aan de phone is gekomen want de knul die ik zag was zeker 12! 🤣 Soms is het beeld bellen ook wel fijn want wat te denken van de opa die, op terras aan een tafel achter ons, zijn kleinkind belt terwijl hij een croquetas jamon van zijn bord pakt, ‘Kijk hier wat een lekkere kroket opa heeft, wil je er ook eens in happen?’ 😳 Serieus, als ik nu geen beeld zou zien dan zou ik toch denken dat er zomaar een ontsnapte zwemleraar zit. 🤨 Verder zijn het rustige dagen in Javea, we doen weer een drankje op de boulevard, 
slenteren over de markt, 
sjokken door de straatjes,
vinden voor de verandering weer eens een markthal, 
draaien maar weer eens een was, maken de camper weer fris, 
lunchen in kleine Spaanse restaurantjes, nuttigen een verse Apfelstrudel mit Sahne bij café ‘Wien’, 
doen wat boodschappen
en gaan dan ‘uitbuiken’ bij het zwembad indien het zonnetje er is. Heel stabiel is het weer echt nog niet maar alles beter dan in Nederland begrijpen we. 😊 Is het overwinteren of reizen wat we hier doen in Spanje? Maar moet het iets zijn? We zijn gewoon langer met de camper op pad. Ik vind het wennen want waar ik de overwinteraars echt een hele dag voor de camper zie zitten lezen (doen ze trouwens ook identiek) willen wij erop uit. Ik moet iets zien, iets ontdekken! ‘Gaan jullie alweer fietsen?’ roepen de buurtjes als we wederom voorbij rijden. 🤔 ‘s Morgens even een bakkie doen op de boulevard of in een klein Spaans café ergens een lunch en ‘s avonds nog een wijntje. ‘Maken wij er meer vakantie van dan overwinteren?’ vraag ik mijn lover maar het antwoord hebben we niet. Misschien is het dus gewoon wennen aan de rust om niets meer te hoeven of misschien zit het gewoon niet in onze voetjes om de hele dag stil te zitten. 🤔 Over voeten gesproken: de sandaal der sandalen is bij de overwinteraars razend populair. Het is een strijd tussen de Croc en de Teva. Mijn vent heeft die sandalen ook en ik gruwel er van. Er is volgens mij geen schoen die lelijker is. 🤨 Ik ben ze wel eens vergeten mee op reis te nemen. Eerlijk, de advocaten om onze scheiding te regelen waren zich al bijna aan het warm draaien. Maar gelukkig waren ze in Noorwegen (tijdens de cruise reis) ook te verkrijgen. 😊 Eigenlijk vind ik mezelf dan ook wel een kreng want hij is zo blij met die dingen, ‘Oh, lekker zon en mijn Jezus slippers aan!’ kan hij ‘s morgens als een kind zo blij roepen. Met de badslippers (die hij dus nooit draagt) kocht ik ooit ook van die mooie leren slippers voor hem. Maar daar kan (lees: wil) hij niet op lopen, ‘Ik doe die krengen niet aan, die schop ik uit, vreselijk!’ 😡 Maar goed naar het zwembad hier op de camping wil hij het voor mij nog wel eens proberen. Hoe hij erop loopt? Nou, een meneer in het laantje zag direct een lotgenoot in hem, ‘Heeft u een nieuwe knie of heup, het went wel hoor met lopen, doorzetten!’ 🤨 spreekt de man ons ‘s avonds aan bij de afwascorner. Ja, we waren er een keer samen: mijn lover om de porta potti te legen en ik ga aan de afwas. Omdat hij dus een allergie heeft voor het sanitair en er niet komt moet ik hem wijzen waar het is. Nou goed, ik ben dus aan de afwas als hij met de lege pot terug komt. ‘Zat weer drolvol !’ roept ie lollig van verre. 😡 Mooi zo, thank you for sharing Roel! 🤣 De zin die dan komt zal ook wel iets over mij zeggen want hij vraagt vervolgens: ‘Moet ik wachten of mag ik al gaan?’ 🤔 En daar komt mijn vreemde humor weer om de hoek, ‘Je mag gaan maar weet je het nog te vinden?’ 🤣 Ik kan jullie zeggen, dit is geen humor in het hoofdkwartier van de overwinteraars. 😳 ‘Heeft uw man hét ook?’ vraagt een afwassende vrouw naast me ineens met fluisterende stem. Natuurlijk hoort mijn lover dat en vraagt vrolijk: ‘Nou kom maar op, wie van jullie weet de voornaam van dokter Alzheimer?’ 🤔 De afwas staakt en ze draaien zich naar hem om, ‘Niemand die het antwoord weet? Ja, zo begint het hè !’ 🤣 maakt ie lachend zijn mopje af. Er kan gelukkig een enkel lachje af bij de afwassers. Ik kijk hem na terwijl hij wegloopt, verdorie wat heeft ie nou toch aan getrokken ?! Over zijn sokken heeft ie die sandalen aan! 😡 ‘Serieus Roel, had even die andere schoenen aangetrokken!’ zeg ik kribbig als ik terugkom. Hij is een en al verbazing, ‘Jezus mens, ik hoef toch geen nette schoenen aan voor die plee!’ 🤣 Het is wat het is zullen we maar zeggen! Want wie sleept er nou een juwelenkistje en een tas met sieraden mee om iedere dag te wisselen?! 🤭 
Nog 1 gek ding dat er gebeurde in deze bron van vermaak, namelijk: er was een dief! 😳 Terwijl we met de fietsen klaar staan om te vertrekken zegt onze buurvrouw: ‘Die tijdschriften kan je beter binnen leggen want van Trees is een boek gestolen!’ Om te vervolgen ‘Trees, weet je wel, die hier op de hoek staat in die witte caravan.’ Goeie omschrijving want zeker 95% van de campers en caravans zijn wit! 🤣 Het deed me gelijk denken aan wat ik eens via de meldkamer hoorde: ‘201 voor HB, rijdt u even naar het Beatrixpark want daar is een naakte man gesignaleerd.’ 😳 ‘HB hier 201, wij zijn onderweg, heeft u nog een nader signalement?’ 🤣 Alsof er op dat moment meerdere naakte heren aan het rennen waren. Maar goed, het boek van Trees was gestolen uit het sanitairgebouw! Terwijl ze de ‘grote boodschap’ deed had ze het even bij de wastafels gelegd. ‘Ze is naar de receptie gegaan om het te melden.’ Ik hoor het aan en doe een schietgebedje: ‘Alstublieft God, laat mijn vent nu niets zeggen!!’ 🙏🏻 Want dat boek ligt in onze camper! 
Hoe dat komt? Met fris gewassen haren stapte ik uit het douchehok en zie bij het verlaten van het gebouw dit boek bij de wastafels liggen. ‘Kijk wat ik vind bij de douche een mooi boek, er zit nog wel een bladwijzer in, waarschijnlijk vond iemand het niet goed.’ zei ik nog tegen mijn lover. 🤣 We leven mee met Trees, ‘Nou serieus, het is toch wat!’ en fietsen dan de camping af. Op het terras kijkt mijn lover naar zijn sandalen, ‘Voor mijn zwijgen over dat boek wil ik als tegenprestatie niets meer horen over mijn sandalen! 😍
Het toegewezen plekje ligt tegenover de bar en het restaurant. Alsof de receptioniste het wist! 🤣 
De prijs kwaliteit is prima: het sanitair is verouderd maar schoon, een lekker zwembad en een leuk restaurant met terras en dagmenu. De laantjes zijn wel krap dus goed oppassen maar dat laat ik aan mijn vent over. Die manoeuvreert de hut, na het vullen en lozen van water, met gemak tussen de heggetjes. 
Ook deze keer zijn we weer heel blij met de hydraulische stelpoten onder de camper. Een druk op de knop en het waterpas zetten gaat vanzelf. ‘Dit is echt zo’n geweldig cadeau dat ik van je heb gekregen!’ roept ie iedere keer weer uit. 
Hij heeft gelijk, het was een uitgave maar wat een gemak om geen gedoe meer met plastic blokken te hebben. 😊 We wilden dit altijd al maar bij onze vorige camper kon het niet ivm het gewicht. Die camper mocht 3500 kg totaal wegen (met ons beiden en 10 kg aardappelen 😉 erbij). We kwamen, zonder al te gek te doen, al ver boven het toegestane gewicht en de stelpoten wegen zo’n 60 kg dus dat tikt ook aan. Het staat altijd zo mooi in een advertentie: 6 persoonscamper met een sprankelende tekst als ‘Heerlijk met the family en fiets op pad!’ en dan een foto van een happy gezin, een tuinset, een grote BBQ, ook nog een voortent en dat allemaal onder de 3500 kg! Terwijl de camper zelf vaak al een ledig gewicht heeft van 2900kg. 
en bekijken met thee/koffie de foto’s die we van thuis krijgen. Jan is nu ook aan de voortuin begonnen en de tegels worden schitterend! 
Wow, wat is dit leuk! In de verte zien we de oude stad van Peñiscola, het ligt op een rots en centraal in de oude stad op het hoogste punt ligt het Kasteel Peniscola. 
Vanaf daar gaan we lopen want wat een drukte! Het is een wirwar van straatjes en pleintjes met huizen die wit geschilderd zijn met blauwe kozijnen. En het heeft best wel veel weg van Mont st. Michel in Frankrijk.
Vaak zijn de balkons al plaatjes op zich! 
Hebben ze hier nou ook nog een straatje naar me vernoemd? 😉
Natuurlijk zijn er ook hier weer gezellige restaurants, terrasjes, barretjes en winkels. 😊 Boven bij de kerk treffen we een bruidspaar, ze zijn net getrouwd en druk bezig met de foto’s. 
Wat zien de gasten er stuk voor stuk mooi uit, mooie jurken en pakken, prachtig! Oeps, zie de bestrating en de dames op hakken, bewondering. 👍
In de kerk heb je de keuze tussen CO2 uitstoten met echte kaarsen en milieuvriendelijk bezig zijn met ledlampjes. Ik kies voor de echte kaarsjes al is het vijf keer zo duur. 😊
We lunchen op een terras met uitzicht op het strand van Peñiscola. 
Om het allemaal compleet te maken komt de zon ook nog even door! Zondagochtend worden we wakker, buiten is het bewolkt en er staat een fris windje. ‘Zullen we gaan fietsen? Eerst naar Benicarlo en vandaar naar Vinaròs.’ stelt mijn vent voor (zo’n 20 km). Wat ie dan weer in Vinaròs moet….🤔 Daar zit een Mediamarkt waar ie even wil rondsnuffelen. Er zitten nog meer winkels dus mooi voor zo’n bewolkte dag. Roel moet ook een soldeerbout kopen want er zijn wat draadjes losgeraakt in de oplader van de fietsaccu’s
dus komen we weer bij de eeuwige Chinese toko uit.
Het is een leuke fietsroute langs het strand, wel af en toe even zoeken als het fietspad ineens ophoudt. 
Op de terugweg stoppen we in Benicarlo en lunchen op een terras dat vol met Spanjaarden zit. Terug in Peñiscola rijden we nog wat door het stadje en stoppen voor wat boodschapjes bij de super, dan houden we het voor gezien. ‘s Avonds maakt mijn lover een salade want we hebben vanmiddag te veel gegeten, 😊 Zo vullen we nog twee dagen hier: op maandag willen we naar de markt maar omdat er een beschermheilige jarig is heeft men hier een vrije dag en is er ook geen markt. Lekker dan! 🤣 Gelukkig is er wel een kapper open en heb ik ook nog de mazzel dat ik gelijk kan gaan zitten. Behendig verft de kapster mijn haren en laat het grijs verdwijnen. Voor de zekerheid heb ik hiervoor de vertaal-app maar even gebruikt. 😉 We lunchen
en slenteren nog maar eens door het oude centrum. Op dinsdag staat er een stevige wind die maakt dat vele terrassen gesloten blijven, hoe ongezellig ziet het er hier dan uit! 
We vinden in het centrum op een klein, bijna windvrij, terras dat het tijd is voor….juist, een sangria met iets lekkers erbij. 😊
Terug op de camping gebruik ik de wind om de was te drogen, goed bezig voor het milieu! 😊 
‘Zullen we nog blijven of vandaag verder rijden?’ vraag ik de volgende morgen terwijl we smikkelen van het lekkers dat mijn lover gebakken heeft. 
Met de kaart en de gegevens die ik thuis heb uitgestippeld puzzelen we een route. We willen uiteindelijk ooit in Gibraltar uitkomen. Zo rijden we op deze woensdag na het tanken van schoon water en legen van vuil water en wc de camping af. Mijn vent wil graag in het Natural del Desert de les Palmes kijken en dit natuurreservaat ligt toch op onze route. Het is een prachtige zeer bochtige route door het park met mooie vergezichten maar oh, oh, de weg is hier en daar ook vrij smal! 😳
We wisselen van plaats want echt, ik vind het doodeng om hier te rijden! Als we weer beneden zijn dan tikken we op de TomTom de plaats Denia in. Dat is de richting die we op willen maar we hebben nog geen idee waar we gaan stoppen. 🤔 Nu weet ik dat er in Gandia mooie stranden moeten zijn en…ze hebben ook een strand waar je totaal in je blootje mag dus zodra Gandia op de borden verschijnt nemen we de afslag. De reviews die ik heb gelezen over dit nudistenstrand zijn niet optimaal. In het voorseizoen zouden er veel mannelijke homofiele bezoekers (gelukkig is het mijn eigen blog want soms weet je niet meer welke woorden je wel of niet mag gebruiken) op af komen. Niet erg voor mij maar misschien wel voor mijn vent….😉 Het strand is mooi breed maar er staat een frisse wind vanaf zee en het zand waait op. Misschien daardoor dat het niet druk is. Na een snelle quickscan hebben we het gezien. ‘Verderop zit een camperplaats, zullen we die doen?’ vraagt mijn vent. En zo staan we een klein half uur later op Dunes area camperplaats. Ze hebben hier 60 plaatsen en het ding is op 4 plekken zonder elektriciteit na vol! 
Voor 10 euro per nacht met voorzieningen zoals water lozen en vullen een prima plekkie. Hoe Gandia verder is? Geen idee, we zijn er de volgende morgen weggereden zonder er vibraties van te krijgen. 😊 Onze volgende stop is Denia. Eens kijken wat deze pittoreske parel aan de Costa Blanca (heb ik niet bedacht maar zo noemen ze zichzelf) ons te bieden heeft. Hier ligt de camperplaats aan de haven, kost 15 euro en er zijn geen voorzieningen. Het is een groot parkeerterrein met bewaking met een gedeelte bestemd voor camperaars. 
Niet bijzonder maar het voordeel is dat je direct naast het centrum en het strand staat. 
Deze stad ca. 50 km ten noorden van Benidorm was een paar eeuwen v.Chr. onderdeel van Griekenland. In de jaren die volgden waren er Romeinse en Islamitische overheersers. De invloeden van deze periodes zie je in het centrum nog zeker terug! Het heeft alles wat je van een Spaans stadje mag verwachten; veel pleintjes, terrassen en gezelligheid. 
Het meest bekende plein is Place de la Constitution met rondom tal van restaurantjes. Onder het kasteel ligt een tunnel die in de Spaanse burgeroorlog werd gebruikt als schuilkelder. 
Uiteraard is er een markthal.
in het gebouw met de naam de Pòsit zit de visafslag, en ook is er een moderne jachthaven waar flinke jachten liggen. Vanuit Denia vertrekken de ferryschepen naar de Balearen. 
Het Castillo de Dénia kijkt over de stad uit. Dit kasteel is gebouwd tussen de 11e en 12e eeuw toen er Islamitische overheersers zaten. Dit zie je ook terug in de stijl, samen met wat renaissance invloeden uit latere periodes. De klim naar het kasteel is leuk, door smalle straatjes 
komen we boven. Betalen de entree van slechts 3 euro ( voor Roel maar 2, bejaardenkorting😍) en struinen verder over de resten van de kasteelmuren. 
De kogelgaten zitten er nog in.
In hét Tapasstraatje genaamd Calle Loreta hebben we een heerlijke lunch uiteraard met een glaasje sangria. 🤣
Echt, ik eet hier tot nu toe de lekkerste chipirones fritas (gefrituurde kleine inktvisjes). 
Na een siësta gaan we ‘s avonds nog eens terug naar het centrum en snavelen hier 
nog wat lekkers. Denia je hebt ons aangenaam verrast! Het is inmiddels al weer vrijdagmorgen, we zijn vandaag 4 weken onderweg. 😍 We trekken verder naar de Jalon vallei waar in Xalo iedere zaterdag een grote vlooienmarkt gehouden wordt. Xalo is een kleine plaats
en staat dus oa. bekend om die markt. Er is een camperplaats met voorzieningen voor slechts 5 euro waar we gaan staan. 
Wat kan ik over de markt zeggen? Die is inderdaad groot met bijzondere voorwerpen. 🤔 
Van heinde en ver komen de bezoekers naar deze attractie, het zorgt voor drukte en een gezellige sfeer. Vele restaurantjes en terrassen hebben live muziek. 
File? Waar dan? 🤣
Trouwens, hoe meer we naar het zuiden rijden hoe beter het weer! De korte broek kan inmiddels aan bij mijn vent. 😊 En ook de bbq.
Bij een wijnkelder halen we nog een flesje.
Helaas zijn er nu door het warme en droge weer bosbranden ontstaan. 
Het is niet heel dichtbij ons maar toch dichtbij genoeg om rekening mee te houden. In het volgende blog meer over Javea waar we nu vertoeven. 😊
Tot er ‘s middags een Spaans gezin tegenover ons komt staan….het is gedaan met het uitzicht
en ze zetten de ingang precies zo dat we lekker bij elkaar naar binnen gluren. 🤣 Op zaterdag besluiten we naar de markt in Reus te gaan, een plaats ongeveer 15 kilometer verderop. Met de fiets gaan we naar station Tarragona en nemen daar de trein. 
Zo stappen we na een klein kwartier het station van Reus op, lopen de straat uit en staan bij de markt. Op zo’n typisch Spaans terras doen we eerst maar koffie/thee en slenteren dan over de markt en door de markthal. 
Het is de zaterdag voor Pasen en erg druk met mensen die allerlei lekkernijen in huis halen. Vooral bij de bakkers staan lange rijen. Dit is met een reden, namelijk:
Wij vinden Reus erg leuk, met name de smalle straatjes en het grote plein met terrassen in het oude centrum. 
Eind van de middag zijn we terug in Tarragona en fietsen retour naar de camping. Om daar in het restaurant te eten vinden we te koud (tafels staan allemaal buiten), van zee komt een ijzige wind opzetten en ook de lucht kleurt donker. 😳 
We nemen een pizza mee naar de hut en zijn net voor de bui binnen. Zondag en maandag is het weer ook wisselend. Prima om wat klusjes te doen zoals: opruimen, de was, mijn vent bakt een boterkoek 
en ik ga een uurtje naar het strand met mijn nieuwe strandbed. 
De weersvoorspelling voor komende week is beter en dinsdag als we de camping verlaten schijnt de zon. Voordat we koers zetten naar Amposta in de Ebro vallei stoppen we, net buiten het centrum van Tarragona, bij het Romeinse aquaduct les Ferreres. 
Wow, wat een werk moet dit geweest zijn. Het geheel ligt in een mooi park, echt de moeite waard! 😊 Over de autoroute A7 zetten we koers richting Amposta. Als Cambrils (waar ik vroeger als kind zo vaak ben geweest) op de borden komt is er even de verleiding om hier te stoppen maar we hebben er vorig jaar al een tijd doorgebracht. Het gaat dus verder over de A7 met wel een stop in L’Hospitalet de l’Infant om bij de Lidl en Mercadona boodschappen in te slaan. Deze liggen namelijk net de snelweg af, lekker makkelijk! 😊 Dit duurt toch weer langer dan we denken want hier zit ook een groot Chinees warenhuis en die winkels hebben een geweldig assortiment tegen heerlijke prijzen. Ook nu twijfelen we weer even om een nachtje op camping El Templo del Sol (waar we ook al meerdere keren verbleven) te gaan staan, ‘De lucht gaat betrekken, we rijden door want het is nu toch te fris om in de blote billetjes te lopen.’ grapt mijn vent. En zo rijden we rond 15.00 uur camperplaats Casa de Fusta op. Deze ligt naast het gelijknamige restaurant. Helaas ligt deze verder buiten het centrum van Amposta dan ik had gedacht maar wel middenin de natuur. Echter….deze camperplaats is gratis en dat is te merken want het staat bomvol! 🤣 
Beetje zoeken en we wurmen ons nog ergens tussen. 
Na al die dagen op campings heeft dit ook wel wat! We zijn in 
met rijstvelden, natuurstranden, zoutvelden en heel veel vogels, oa. de flamingo’s, 
zwarte ibissen 
en steltkluten. 
Voordat het donker wordt doen we nog een kleine ronde op de fiets en zien al veel moois! Na een prima nachtrust is het alweer woensdag. Ik vind het altijd verrassend op zo’n camperplaats dat het ondanks de drukte en het dicht op elkaar staan zo rustig en stil in de avond en nacht is. De zon schijnt vanmorgen echt uitbundig en we besluiten de korte broek aan te doen! Als dat maar goed gaat. 🤣 We fietsen langs meertjes, ondiepe waters, vele vogels en ontelbare braakliggende stukken grond. 
Soms is het landschap zo gelijk aan Florida dat we ieder moment een alligator verwachten. 
Wat we begrijpen wordt dit land (22.000 hectares) in april onder water gezet en de rijst geplant. 
In het plaatsje La Ràpita 
doen we koffie/thee en gaat mijn vent naar de barbershop. De kapper komt uit de Dominicaanse republiek. 
Hij maakt er een heel werk van met verschillende tondeuses en scharen. Het resultaat is prima en over de prijs van 12 euro hebben we het al helemaal niet! 😊 Kris kras over de fietspaden gaan we terug naar de camperplaats. Mijn vent fietst voor me en ineens zie ik iets over de weg rollen en hoor hem roepen; ‘G😡###😡, het glas uit mijn bril, stoppen!!’ Ja echt, dat kan alleen hij maar weer meemaken. 🤣 Ik ga vol in de rem, pak het glas en tsja, dat was de zonnebril, 
het montuur is gebroken vandaar dat het glas los kwam. Gelukkig heeft ie zijn normale bril in de tas bij zich en in de camper ligt nog een reserve zonnebril. 😊 Bij de hut aangekomen genieten we met een wijntje en een hapje nog lekker van de zon en plannen de route voor morgen. Eerst willen we het plaatsje Amposta gaan bekijken en als we dan nog zin hebben rijden we door naar Vinarós. In Amposta zelf vinden we nóg een camperplaats. Ook deze is gratis. Het is net 11.30 uur en het ding is al flink vol. Het valt ons weer op hoeveel mensen een camper hebben en er nu mee op pad zijn. Amposta is een kleine plaats en niet echt spannend. Met name de markthal is prachtig om zijn kleurrijke glazen plafond. 
Door het dorpje lopen gigantische stormdrains. Er moet kennelijk veel water afgevoerd worden bij een regenbuitje.
Noemen we nog deze brug 
met een punt om selfies te maken ( je zet je telefoon in een soort vast statief) 
en een winkelstraat met een bakkertje waar we koffie/thee doen en dat is dan Amposta. 😊
La Ràpita is leuker! Zin om de ongeveer 35 kilometer naar Vinarós te rijden hebben we niet meer. Met name omdat we vrezen dat ook daar de camperplekken allemaal al bezet zullen zijn. Bij de hut aangekomen balen we want naast ons heeft een Zweed zich ertussen gewurmd, zijn maat staat aan de andere kant van ons. Dat is trouwens niet eens een echte plek maar de nooduitgang. Het groepje van zo’n acht mensen heeft stoelen en tafels neergezet op het naastgelegen bruggetje 
en zitten daar luid te babbelen. En daar komt mijn steeds terugkerende vraag; ‘Kan iemand mij vertellen waarom mannen op leeftijd met een hele dikke buik denken dat ze in bijzijn van iedereen hun shirt uit moeten laten?!’ 🤔 Ik loop nog een rondje om te zien of er nog ergens een andere plek is vrijgekomen maar helaas. We zetten de stoeltjes neer en storen ons er maar niet aan. 
Dat is dan weer een nadeel van een gratis camperplaats. Grappig is dat de Zweed op een gegeven moment aan de zijkant van zijn camper moet zijn maar daar ligt mijn vent in de schaduw. ‘Is he sleeping?’ brult de man tegen mij. Heel verbaasd kijk ik op van mijn tijdschrift en zeg; ‘I think so.’ 😊 Hij blijft nog even staan maar als er verder niets gebeurd gaat ie maar weg. 🤣 Maar hoe zit dat dan met die camperplaatsen denk je misschien? Er zijn er die gratis zijn, zonder voorzieningen zoals water vullen en legen, een faciliteit om je wc te legen en elektriciteit. Of met voorzieningen waarvoor je eventueel moet betalen. Vaak is hier campergedrag, zoals stoeltjes en tafeltje neerzetten, niet toegestaan. Maar wordt wel ‘gedoogd’. Dan zijn er de camperplaatsen tegen betaling (meestal rond de 10-15 euro) met alle voorzieningen en soms zelfs een sanitair gebouw die nog net niet op een camping lijken. Er is dus genoeg, snap je het nog? 🤣 Wij vinden het leuk om dit af te wisselen, komt bij: je moet alles eens geprobeerd hebben! 😊 Deze gratis camperplaats waar we nu staan is best groot en momenteel bomvol dus wellicht dat er daarom door de gemeente gecontroleerd wordt. De politie rijdt regelmatig over het terrein en stuurt de Zweedse ‘hangouderen’ aan het begin van de avond weg. Ze moeten opbreken en bij de camper gaan zitten. 🤭 Ook hier hebben we een rustige nacht en de volgende morgen is het rond 09.00 uur al een drukte om te vertrekken. Een uur later, als de camperplaats flink leeg is gaan wij ook op pad. Even gas tanken en op naar Vinaròs. 😊 Oh ja, en die camperplaatsen zijn te vinden in apps. Hoe deden we dit vroeger?! 🤣 Ook de camperplek in Vinaròs is een grote parkeerplaats, gratis en geen voorzieningen. 
Hij ligt direct bij het centrum en kijkt uit over de boulevard en het strand. 
Geen verkeerde locatie! Nu zijn we slimmer en zetten de hut zo neer dat er aan beide kanten genoeg ruimte over is en blijft! Eigenlijk zijn we een beetje asociaal bezig maar hé, wie doet ons wat! 😊 Vinaròs is een gezellige vissersplaats, we slenteren door de straatjes 
en de overdekte markthal. 
De plaats is vooral bekend om zijn garnalen. De beroemde “Fiesta del Langostino” garnalen. 
Na de lunch (deze toast met zalm kost slechts 3 euro! ) 
gaan we terug naar de hut, de bewolking heeft de zon verjaagt en het is fris geworden. We doen net als de Spanjaarden en houden siësta. ‘s Avonds slenteren we nogmaals door het stadje, doen een drankje en eten wat lekkers op een terras. Het was weer een mooie dag! Morgen staat er wederom een lange rit op het programma, namelijk: 20 kilometer 🤣 naar….Peñíscola. 😊
Er zijn staanplaatsen, bungalows en glamping. Daar hoort ook bij een groot zwembad, 3 restaurants, animatie, tennis-, voetbal- en padelbanen, supermarkt, wasserette, medische dienst, fietsverhuur, een BBQ plaats 
en een school die paddle-, surf- en zeillessen aanbiedt en kajaks verhuurt. 
Je kan kiezen voor een Premium plaats, gelijk aan het strand, en Standaard plus-plaats of Standaard plaats. 
De laatste twee liggen meer verspreid over de rest van het park, omgeven door palmbomen en op loopafstand van het strand. Onze ervaring is dat je door de lange lengte van de camping echt niet merkt hoe groot en druk het is. En dat is het! Op het moment dat wij er zijn is het vol met Spanjaarden (en misschien 5 buitenlandse kentekens) die vrij hebben voor de heilige paasweek. Grote groepen families zitten luidruchtig bij elkaar te babbelen en te eten of slenteren over de camping. Ben ik blij met mijn handige mandje voor de afwas, hier hebben ze hele trekkarren om de vuile vaat te vervoeren. 
Maar het mag gezegd: rond 22.00 uur is het muisstil. We doen eigenlijk niet veel, het weer is wisselvallig met regen en een stevige wind. Ons programma: lezen, beetje opruimen, strandwandelingen tussen de buien door 
en that’s it. De rest vertellen we niet. 😉🤣😉 Donderdag is de zon terug en fietsen we weer naar Tarragona. 
Eens kijken of deze stad met bijzondere overblijfselen uit de Romeinse tijd, zoals dit Amfitheater, nu een betere indruk geeft. Ja, ze hadden het er in de Asterix boeken al over, de Romeinen zaten overal .🤣
Naast de Central Market is vandaag de weekmarkt. 
Ze verkopen van alles maar met name kleding en schoenen. Rondom de markt staan terrassen waar we eerst een koffie/thee doen. 
Hoe gezellig is dit, deze drukte voor Pasen! Na de oude stad te hebben doorkruist zakken we weer op het marktplein neer voor de lunch en trakteren ons ook op een ijsje. Via de wijk El Serrallo bij de haven fietsen we terug. 
Prima dag! Behalve dan het noodlottig ongeval beschreven in het vorige blog. 😪 Maar zoals een goede vriend van ons zei; ‘Iedereen is “nieuwsgierig” en iemand moet het brengen. Je kan ook altijd thuis blijven zitten en niets ondernemen maar dan maak je niets mee.’ 😊
Het zijn er verschillenden en ze beelden met groots vertoon het verhaal van Christus en Maria uit. Stuk voor stuk zijn ze prachtig!
Ze worden door het historische centrum gedragen door Costalero’s. Afhankelijk van het gewicht (tussen de 1500 en 2000 kg) zijn er 15 tot 30 of meer nodig. Het dragen van een Paso is een grote eer. Vaak wordt de taak verkregen door vererving van vader op zoon. Ze lopen er naast maar ook er in/onder. Zij zien totaal niets, wij zien alleen schoenen eronderuit komen.
Al deinend op de muziek van fanfares of het trommelgeroffel van de tamboers gaan ze langzaam door de straatjes. 
Het aansturen om te manoeuvreren wordt gedaan door de Capetaz (voorman). Die loopt voorop en roept welke richting. 
Het is een dingetje hoor in de smalle straten van het oude centrum. Laat staan waar de weg omhoog gaat want de paso’s wegen zoals gezegd gigantisch! Deze processies zijn in essentie boeteprocessies. De Nazareno’s (boetelingen) dragen Capirote (vaak puntvormige maskers) 
om anonimiteit te waarborgen. Er zijn verschillende Hermandad of Cofradia (broederschap) behorend tot een bepaalde parochie. Volgens rang en stand dragen zij een boetekruis, vaandel, staf, kaars of religieus relikwie. Mijn vent heeft nog kennis door een katholieke achtergrond in zijn jeugd, ik niet meer dan de bezoeken (zoals kerst) in de katholieke kerk van Saas Almagell. Tussen de Spanjaarden vergapen wij ons aan de pracht en praal. 
Bij de notabelen die er tussen lopen zijn ook enkele die-hards. Een aantal kilometers meelopen op naaldhakken, ga het maar eens proberen. 🤭
Een dame ziet ons met de plattegrond staan en probeert uit te leggen wat de bedoeling is. Het gedeelte van de route waar we nu staan loopt naar de kerk en men komt nu eerst voorbij om daar te verzamelen. Rond 19.30 uur vertrekken ze vanaf de kerk voor de avondprocessie. Eigenlijk is dit dan een tweede ronde van wat we ‘s-middags al eerder hebben gezien maar nu verlicht met fakkels en kaarsen. En een stuk drukker. We hebben een aantal Spaanse lessen gehad van Jolanda. Echt, ze zou trots op ons zijn want zonder Google translate te gebruiken slaan we ons met ‘manos y pies’ er door heen. Ook hebben we veel aan de zin ‘Qué significa?’ 😊 De dame naast ons is ineens ontroerd, wijst naar een aankomende Paso met Maria erop en zegt; ‘La ultima es la mas hermosa!’. Ik zie het aantal kaarsen en probeer me voor te stellen hoe dit er straks uit gaat zien….
Vervolgens nemen we afscheid van de Spanjaarden en gaan een mooi plekje zoeken aan het begin van de route want dit spektakel gaat uren duren. Hoe verder in de route je dus staat hoe langer je moet wachten. Het loopt iets uit maar daar komen dan de eerste Romeinse soldaten aangemarcheerd gevolgd door Estandarte’s (banieren of lange vlaggen maar daarop de tekens of figuren van de broederschap). De foto’s spreken voor zich: INDRUKWEKKEND! 
Het geluid van de trommels, de fanfare, de klikkende laarzen, de vele brandende geurende kaarsen en de wierook. Het oogt heel sprookjesachtig, zou zo Disney in kunnen. 😉 
Na drie uur staan geven we het op, het is nog lang niet afgelopen en er is pas een kwart voorbij gekomen! We fietsen retour naar de camping. Wat een geweldige belevenis! 😍
‘Kijk dan die heli!’ roep ik tegen mijn vent maar die is al op de pedalen gaan staan, ‘Kom, kom, fietsen en zien wat er aan de hand is!’ Zoef, weg is ie. 😳 Op de plek aangekomen staan er verschillende ambulances, politie en brandweer. 
Wow, dit is heftig! Ik maak een paar foto’s van dit geheel en loop dan naar de zeekant waar de heli hangt. Mijn vent staat vooraan: eens een persfotograaf altijd een persfotograaf zullen we maar zeggen. 😊 
De reddingswerker hangt aan een kabel en pikt net iemand op uit de hoge golven. Jeetje, het is een jonge knul en slap als een pop hangt hij tegen de reddingswerker.
maar kan me er niets van herinneren. Heel gek want ik was toen toch al een jaar of veertien. ‘Tuurlijk wel, we stonden op camping S’Abanell, daar was je zo leuk aan het spelen met een Spaanse jongen!’ 🤣 zegt moeders door de telefoon. Op mijn weerwoord dat je op je veertiende niet meer met zand speelt en of ik iets anders met die jongen deed zegt ze; ‘Ach welnee, doe niet zo gek! Dat je het niet meer weet!’ 🤨 Nou ik laat het zo, want ze beschrijft precies de plek op de camping, het strand en zelfs de coupe van mijn haar. ‘Permanent was toen in de mode, had je ook, van die mooie krullen en zo’n leuke witte jurk.’ Als we dus de volgende dag naar het centrum fietsen stel ik voor om mijn geheugen op te frissen en zo staan we voor S’Abanell, die ligt trouwens náást onze camping. Bij de poort van de camping denk ik het te herkennen maar daar blijft het bij. 
Ook het centrum van Blanes geeft geen ‘oh’s en ah’s en dat weet ik nog!’ 🤔 Terwijl we over de grote brede boulevard slenteren 
blijf ik me verbazen dat ik het niet weet. ‘Laat gaan, het is bijna 80 jaar geleden!’ grinnikt mijn lover complimenteus. 🤣 Blanes is een leuke plaats, het is de zuidelijkste badplaats van de Costa Brava. Paar trefwoorden: rotsen, pijnbomen, kleine baaien, de boulevard en mooie stranden. 
Het oude en het nieuwe gedeelte van de stad worden op de boulevard en op het strand gescheiden door een grote rots.
Ook is er een enorme jachthaven.
Het is er nu gezellig druk zo voor de Semana Santa: de Heilige of Goede Week die begint op zondag 24 maart met Domingo de Ramos (de dag dat Jezus Jeruzalem binnen liep). Gevolgd door op iedere dag een andere processie in aanloop naar Viernes Santo (Goede Vrijdag) op 29 maart en Sábado Santo op 30 maart om deze week af te sluiten met de Domingo de Ressurcección op zondag 31 maart (eerste Paasdag). Het is een tijd van processies, ceremonies en festiviteiten die het leven, de dood en de wederopstanding van Jezus Christus herdenken. Alle processies worden georganiseerd door Hermandades of Cofradias. Dit zijn zogenaamde katholieke broederschappen die bij een bepaalde parochie behoren, de plaats waar de processies beginnen en eindigen. De routes die door de stad worden gelopen kunnen soms uren duren en bestaan uit verschillende taferelen. Met name die op Jueves Santo (witte donderdag) schijnt indrukwekkend te zijn omdat die plaatsvind in de avond, als het donker is, met vele kaarsen. Het is een drukke vakantieweek waarbij miljoenen inwoners van Spanje door het hele land reizen om op vakantie te gaan. De populairste bestemmingen zijn doorgaans Andalusië, maar ook de Middellandse Zeekust bij Valencia en Catalonië worden druk bezocht. Op de wegen is het gedurende de hele week erg druk, zowel richting de zee als richting de bergen, voor degenen die liever nog willen genieten van de laatste sneeuw in de skiresorts. Thuis met het plannen van de route was het de bedoeling om naar Sevilla te gaan. De stad die bekend staat om zijn vele mooie indrukwekkende processies. Echter doordat ik de route heb omgegooid en we nu aan de kust begonnen zijn is Tarragona in beeld gekomen. De processies die hier in deze week plaatsvinden zijn door de Catalaanse regering als cultureel erfgoed bestempeld. Maar eerst zijn we dit weekend nog in Blanes. Ik waag me zelfs voor een uurtje op het strand zo lekker schijnt het zonnetje. Mijn vent niet, ‘Veel te koud nog!’ Wel komt ie een wijntje en een hapje brengen, sweet! 😍 
In de nacht van zaterdag op zondag tikt de regen op het dak van de hut. Niet zo erg als thuis zie ik de volgende morgen op de foto die mijn moeder van de tuin stuurt. 😳 
Het is nog bewolkt en we besluiten naar Lloret de Mar te fietsen. Het is een korte rit van zo’n 10 kilometer, net de berg hierachter. Omhoog gaat het vanuit Blanes om vervolgens de berg af te suizen en zo komen we het walhalla van de jeugd binnen. 
Een beetje jeugdsentiment en wie kent het niet? De programma’s zoals ‘Zuipende jongeren’, ‘Zon, seks en je ouders in shock’ en natuurlijk de film Costa! 
Voor ons een soort ‘gillend naar huis’ zeg maar. 😉 
We hebben echt een heerlijke lunch op een terras met een ober die ik zo mee naar huis zou nemen, zo’n leukerd! Daardoor vergeet ik dus een foto van de pasta met inktvis te maken. 😞 Dan laten we Lloret voor wat het is ondanks de verleiding door de vele cocktailbars en weet ik wat voor gekkigheid nog meer en trappen retour naar Blanes. 😊 Het weer is omgeslagen en ook maandag regent het als we opruimen om richting Tarragona rijden.
Bij Barcelona staat de gebruikelijk file. 
Omdat we hier beiden al vaker zijn geweest staat de stad nu niet op de planning. Een kleine 5 kilometer voor Tarragona ligt camping Las Palmeras. Een mega resort met bungalows, stacaravans en een camping aan de Costa Dorada. Ook hier zijn nog niet alle campings open dus was de keuze snel gemaakt. Omdat we nog aan het uitrusten zijn heb ik voor deze week een lekkere premium plaats aan het strand geboekt. 😍 Bij de receptie staat een Duits stel voor ons en ik begrijp dat ze zich vast hebben gereden in het zand. Er moet een tractor komen om ze eruit te trekken. WTF, waar dan? Ik kijk naar de zeekant en vrees het ergste….😳 Dan zijn wij aan de beurt, een allervriendelijkste jongeman geeft alle informatie en op mijn vraag of we niet teveel in het zand staan zegt ie; ‘Komt allemaal goed, er staan zelfs nog grotere campers aan het strand en mijn collega fietst met jullie mee!’ Nou daar heb ik wat aan want op de plek gekomen is het een grote zandbak. En,… er staat al een caravan op de aan ons toegewezen plek.
‘Ga ik niet in!’ beslist mijn vent en we gaan terug naar de receptie. ‘We zijn zeker 4,5 ton dat gaan we niet doen.’ zegt hij tegen de jongeman. Het is allemaal geen probleem en na wat puzzelen hebben we een andere plek. Ook mooi uitzicht op zee en voor mij belangrijk: niet bij het sanitair, niet bij een vuilnisbak en ruimte genoeg! 😊 Alleen geen premium (nou, ik heb dit ruim een maand geleden geboekt en weet toch niet meer wat dat allemaal was🤣) dus we besparen ook weer geld: eind goed al goed! 
Oh ja, en we besparen om nog reden op deze plaats: 65 jaar korting. 😉 Dat was bij de premium niet. Gemiddelde prijs hier de afgelopen dagen op de verschillende campings in het voorseizoen door ons betaald is zo’n 25 euro per nacht. Heb ik alle campings voor deze reis al gereserveerd? Nee, zeker niet, dit is de laatste. Wel heb ik een soort schema gemaakt met opties wat te zien en wat te doen in Spanje. Als ik ‘s avonds mijn mail open wacht ons een aangename verrassing. Jan heeft thuis alle tegels in de de achtertuin met de hogedrukreiniger gedaan. Geweldig, de lieverd! 
We boffen maar met van die ‘oppassers’ in huis. 😍 De volgende morgen is easy, het regent maar de weersverwachting is gunstig. Mijn vent bakt dus eerst maar iets lekkers,
ik neem een aardbeienyoghurt, nou ja , yoghurt met 1 aardbei
en dan bekijken we op Google hoe we met de fiets naar de stad kunnen. 😊Het is zoals ik al had begrepen zo’n 5 kilometer en goed te doen. De overdekte markthal is geweldig maar verder is de eerste indruk van de stad matig. Misschien ligt het aan het weer of aan ons maar we hebben er nog geen gevoel bij. Met genoeg informatie over de processies van de plaatselijke VVV fietsen we retour naar de camping. Net binnen klettert de regen wederom op het dak.
Tijd voor een wijntje want ik ben scheel van het turen! 😞 ‘s Nachts wordt ik wakker met een stekende hoofdpijn en mijn keel lijkt schuurpapier, jesses wat ben ik beroerd, ‘s morgens is mijn hele lijf verkrampt. De afgelopen week was mijn vent ook al zo beroerd en waarschijnlijk heeft hij mij nu aangestoken. Gelukkig heb ik altijd een kleine ‘huisapotheek’ mee. ‘Neem een tablet, jij gaat lekker liggen, ik rij!’ zegt hij optimistisch. 😍 Maar voor geen goud ga ik liggen terwijl mijn vent aan het rijden is. De mensen die weten hoe hij rijdt begrijpen wel waarom! 🤣 Voorbij Lyon houden we het voor gezien en schieten een camperplaats op. Na het eten duik ik vroeg mijn bed in. Helaas is het de volgende dag nog erger. ‘Had ik ook, eerst erger en dan ineens gaat het beter.’ zegt mijn vent en kruipt wederom achter het stuur voor een nieuwe rit. 
Uiteindelijk rijden we zondagmiddag Rosas in. We zijn hier vaker geweest en genieten altijd van dit leuke plaatsje. Wat een campers hebben we onderweg aan de andere kant zien rijden. Overwinteraars retour naar huis. Echt, 1 op de 5 auto’s is een camper! De drukte is ook hier te merken want de camperplaats in Rosas geeft ‘completo’ aan. 
Tsja, het is rond half drie dus was het te verwachten. Komt bij dat niet alle campings al open zijn echter Salata wel. Maar ook hier knippert het bord met ‘completo’ ons tegemoet. Op campercontact vind mijn lover iets buiten het dorp, het is een kleine parkeerplaats nabij een parkje. Er staat nog een Nederlands stel met hun camper, prima plek voor een nacht. 
We zagen een aantal campers samenscholen op de parkeerplaats bij de Lidl maar daar worden we ook niet vrolijk van. Ik wil gewoon een plek om lekker uit te rusten dus op het internet zoek ik wanneer camping Salata plaats heeft. We hebben geluk want de volgende dag is er een plekje. 
En direct daarna springt de melding weer op ‘Full’.
Ik boek gelijk drie nachten! Eindelijk ben ik op maandag iets opgeknapt! Nadat we ons op de camping hebben geïnstalleerd fietsen we naar het centrum. Duidelijk is te zien dat het seizoen nog niet begonnen is. 
Erik (de broer van Dirk-Jan, Roel zijn beste vriend), zijn vrouw Hanneke en een stel vrienden zijn ook in Rosas. We hebben afgesproken om een wijntje te doen. In het zonnetje is het een gezellige middag op het terras. Maar als we naar de camper terug fietsen is het kil. Je hebt hier in noord Spanje echt nog een jas of trui nodig in deze periode. 
Verder zijn de dagen leuk en rustig. Roel bakt een brood. 
We fietsen wat, 
shoppen, bezoeken de markt 
en doen in de middagen een terrasje met tapas en sangria. 
Ook de strandtenten zijn vaak nog in opbouw 
en de hotels worden schoongemaakt en opgeknapt.
Donderdag maken we de hut klaar voor vertrek. De volgende stop is Blanes. 
We zijn nu een week onderweg en langzaam beginnen we te onthaasten. 😊 Waar we tijdens Semana Santa zijn…. dat volgt in het volgende blog!
waar we halverwege maart heen willen schieten mijn gedachten terug naar de afgelopen periode. Want dat die hectisch was is zacht uitgedrukt. 😞 Net voor oudjaar gingen we zoals vaker de afgelopen jaren naar de Oudejaarsshow van het Groot niet te vermijden Show orkest op het ss Rotterdam.
De gehele verbouwing verliep nog steeds voorspoedig en oudjaarsavond was weer super gezellig in mooi gezelschap met dit keer eigen gebakken oliebollen en appelflappen van Toke! 😍
Of de avond toch iets te wild was weten we niet maar hierna was de drukknop van de wc beneden kapot! 🤣 Geen nood want we hebben tegenwoordig op de beneden verdieping in het nieuwe kantoorgedeelte ook een wc. Waarschijnlijk dacht de loodgieter ook dat het niet zo’n haast had want echt, het heeft 3 maanden geduurd voordat het allemaal weer gefixt is. 🤨
Met als resultaat dat ik een week voor vertrek nog even snel met de witkwast aan de slag kan. Maar goed het is af!
Ook kwam de elektricien de hele stoppenkast vervangen. Die was al 27 jaar oud, met porseleinen zekeringen. Is wel eens aan vervanging toe zullen we maar zeggen….😊
Dat vertrek naar Spanje had trouwens ook wat voeten in aarde want ik wilde niet eerder weg omdat de gordijnen pas op 5 maart konden worden geleverd en opgehangen. ‘Allemachtig, dat ga je niet menen, je kan toch nog eens bellen of ze eerder kunnen!!’ riep mijn vent geïrriteerd uit. ‘Dan hangt het allemaal 1 dag en ga je weg!!’ 😡 Het werd een gezellige discussie zullen we maar zeggen!
Ik begrijp hem wel want de afgelopen weken waren verre van leuk. Begin januari moest mijn vent wederom retour naar het ziekenhuis voor controle aan zijn oog. De zichtmeting was goed, terug van 15 naar 100 %, en het bloed was weggetrokken uit zijn oog maar de arts was absoluut niet positief. Hij kon nu zien dat er een loslating van het netvlies was. We moesten met spoed naar het Oogziekenhuis in Rotterdam. 😳 Mijn vent mocht zich zo min mogelijk bewegen en inspannen en aldaar aangekomen werd besloten om hem direct te opereren. Helaas kwam er een verlaat ‘vuurwerk slachtoffer’ die voorging. Door dit al was het inmiddels al avond en werd mijn vent naar de volgende dag geschoven. Hij mocht niet mee naar huis maar kreeg een bedje aldaar, waar ie rechtop moest proberen te slapen….nou kwam daar toch niet veel van want het idee van de oogoperatie gaf hem en mij de rillingen. Verdoving achter je oog. Dat soort dingen. 🤭
Dat was gelukkig volledig onterecht, de ingreep viel hem ontzettend mee en is goed gelukt. Doordat ze tijdens de operatie gas gebruiken, en dit een aantal weken in het oog blijft zitten, moest hij 7 dagen lang 6 uur per dag met zijn hoofd op de tafel naar beneden kijken.
Treurhouding heet dat in het Oogziekenhuis. Nou, jullie kennen hem, hij wordt na 5 minuten al gek…. 🤣 Ook mocht hij niet vliegen, hoog in de bergen verblijven of duiken. Nou dat laatste deed ie toch al niet maar de bergen, daar baalden we van! 😞 Niet naar de sneeuw dit jaar. We hadden ons er zo op verheugd, zeker na de super gezellige ‘pré aprés-skiparty’ bij Frans en Mirjam. 😍 En echt, als je denkt dat dit alles was, geloof me het kan nog erger! 😳 Eerder heb ik in het vorige blog met de klinkende titel ‘Eindelijk een beslissing’ vermeld dat het fotobureau verkocht zou worden. De nieuwe eigenaren hadden een paar jaar geleden al een fotobureau in het zuiden van Nederland overgenomen. Zij wilden hun gebied uitbreiden en wij wilden verkopen dus het was een prima idee. Zo snel en enthousiast zij in april van start gingen, zo traag waren de ontwikkelingen afgelopen zomer. Er was iedere keer iets; hij had corona, zijn dochter een ongeluk gehad en zo ging het maar door. Maar mede omdat ze al ervaring hadden met een bedrijf overnemen bleven wij positief, zelfs toen de afgesproken overname per 1 september niet ging lukken omdat ze hun zaakjes niet op tijd in orde hadden. Uiteindelijk was de overname een maand later toch een feit en zo proosten we op 28 september samen met hen en de medewerkers met een glas bubbels en was iedereen blij. Zij met het bedrijf wat ze over hadden genomen en wij met het feit dat mijn vent eindelijk kon stoppen en aan zijn gezondheid gaan denken. Dat het, naar onze mening, keiharde onderhandelaars waren en wij veel water bij de wijn hebben gedaan maakte ons niet uit want het ging er vooral om dat de medewerkers (die stuk voor stuk jaren bij Roel in dienst waren) goed terecht zouden komen. Alle vier vonden ze de nieuwe eigenaren super aardig en enthousiast, gingen ze veel meer salaris verdienen en kregen allemaal een nieuwe lease auto van de zaak. Eind goed al goed zou je denken maar helaas bleken we met twee luchtfietsers in zee gegaan te zijn. 😡 Echt, er zijn dingen gebeurd waarbij we beurtelings dachten; ‘Zijn deze mensen nou zo dom of zijn ze toch zo berekend?!’ 🤔 Door de verbouwing hier werd er twee weken na de overname door het personeel vanuit huis gewerkt dus echt zicht op alles hadden we niet. Nou hoefde dat ook niet want mijn vent was met pensioen en mocht zich van de luchtfietsers absoluut nergens meer mee bemoeien. Maar vreemd vonden wij het wel dat de nieuwe eigenaren zich alleen op de dag van overname hooguit 2 uurtjes op kantoor hebben laten zien en daarna niet meer. Het leek alsof ook zij zich nergens mee bemoeiden. Het personeel was nu wel overgenomen maar voor het bedrijf zelf waren zij nog steeds met diverse raadgevers (denk aan accountant, boekhouders, raadgevers enz) in de weer om een concept overeenkomst te maken. Wat ons betreft niet zo moeilijk want we hadden alles uitvoerig doorgesproken en op papier gezet. Uitwerken en ondertekenen. De concept overeenkomst die we eindelijk eind oktober ontvingen stond vol met fouten. Onze accountant en advocaat haalden er zoveel uit dat het hele ding wat ons betreft over kon. Bijvoorbeeld: wij hadden met hen afgesproken dat zij het kantoor voor drie jaar tegen een maandelijks bedrag konden huren. Daar hadden zij in de zomer ook al een handtekening voor gezet omdat wij de verbouwing (kantoor van woonhuis scheiden) in gang wilden zetten. Want die plannen zijn eigenlijk ontstaan door de overname van het bedrijf. In het concept dat zij hadden laten opstellen werd niet gesproken over het kantoor maar over het gehele pand. ‘Hebben jullie je koffers al gepakt?’ vroeg onze advocaat terwijl hij erop wees. 🤭 Zo dan,…. je zal het getekend hebben! 😡 ‘Teken nou maar gewoon want er staat niets vreemds in!’ zei het koppel in koor aan de telefoon toen zij vonden dat wij te lang over het concept moesten nadenken. ‘Anders moet er weer een nieuw concept gemaakt worden en dat kost allemaal geld! Er staat echt precies in wat we afgesproken hebben.’ 😳 Nou, daar dachten wij anders over. Ik was al lang klaar met die lui maar mijn vent zag het nog redelijk positief in dus over en weer ging het concept met aanpassingen. Tot ineens uit het niets eind november een mail kwam waarin zij ons mededeelden dat ze de stekker overal uit trokken, ze zouden geen overname doen, de onderhandelingen werden gestaakt en het personeel was weer van ons. Ze sloten de mail af met iets in de trant van dat ze hoopten dat we wel ‘vriendjes en vriendinnetjes’ zouden blijven want ze hadden zo’n leuke band met ons opgebouwd….🤮 De fotografen en secretaresse stuurden ze dus retour naar ons, ‘Wij stoppen er mee en jullie kunnen je salaris bij Roel gaan halen, die is nog steeds jullie baas!’ werd hen medegedeeld in een persoonlijk gesprek. Deze email aan ons kwam pas na dit gesprek toen ze al op de terugweg naar het zuiden van het land tuften. Een soort gevalletje Omtzigt zeg maar 😳! En dat terwijl ze net met de medewerkers hier in Vlaardingen hadden gesproken! De vier stonden dus even later verbouwereerd bij ons op de stoep met de mededeling dat Roel weer de werkgever was. De luchtfietsers hadden zéker wel voor de overname van het personeel getekend maar omdat dit op een enkel A4-tje stond waren zij stellig van mening dat zo’n kladje niet rechtsgeldig was. 🤔 Ook bleek nu dat zij de salarissen van oktober veel te laat hadden overgemaakt en voor de maand november zag het er helemaal niet rooskleurig uit. Tsja, snap je onze verbazing! 🤨 Dit moest opgelost worden en tot die tijd konden wij helemaal niets doen want 1 verkeerde stap van Roel en hij zou daadwerkelijk wél weer de werkgever zijn. Vervolgens konden de fotografen en secretaresse ook niet meer doorwerken omdat de systemen werden afgesloten en de lease-auto’s terug ingeleverd moesten worden bij de garage. Lang verhaal kort: de secretaresse nam een advocaat en spande een rechtszaak aan tegen het illustere duo dat op geen enkele manier meer voor iemand van ons te bereiken was. Mail en telefoon werden gewoon niet beantwoord! Door de jurist van het duo werd Roel in vrijwaring opgeroepen. Buiten het feit dat hij vreselijk baalde dat zijn voormalige medewerkers dit moest overkomen was hij van de oproep op zich trouwens niet onder de indruk. Samen met zijn advocaat had hij alles al op een rij en zij waren overtuigd van het gelijk aan onze kant. Ik niet, ik was bang voor iets wat we over het hoofd zouden zien. Komt bij dat ik al de kriebels krijg als er een deurwaarder aan de deur komt en ja, die kwam natuurlijk want omdat het onduidelijk was geworden wie nu de werkgever zou zijn moesten de medewerkers ook mijn vent aansprakelijk stellen voor het niet betalen van hun salaris. Om alles uit te sluiten hebben we zeker 14 dagen lang iedere avond, tot ik er stekende hoofdpijn van kreeg, alle mail, appjes enz. van de afgelopen periode van onderhandeling door zitten spitten in verband met de beschuldigingen aan ons. Het resultaat: een duidelijke tijdlijn en twee dikke ordners vol met mailwisselingen en bewijzen. 👍 Tijdens de zitting werd al snel duidelijk dat de beslissing van de rechter voor ons positief zou uitvallen. Ik zie haar nog wapperen met het veelbesproken ‘kladje’ richting het duo met de vraag of dit hun handtekening was. Echt wel, gewoon rechtsgeldig. ‘U weet toch wel waar u uw handtekening onder zet? U bent toch gekke Henkie niet’ zei de rechter op sarcastische toon omdat ze het drie keer moest vragen. 🤣 Gelukkig kwam de uitspraak al na een week (net voor kerst) en inderdaad: het personeel was overgenomen met ingang van 1 oktober. Het blijkt, er is een wet “Overgang van onderneming” en dat proces is niet terug te draaien zodra het begonnen is. 😊 Ondanks deze uitspraak reageerden de luchtfietsers nog steeds niet op de telefoontjes en mailtjes van de medewerkers, verleenden hen geen toegang tot de systemen, kwamen de lease-auto’s niet retour en betaalden ook geen salarissen. Oeps, dat tikt aan want de rechter had ook besloten dat iedere dag dat dit allemaal niet in orde was er een boete betaald moest worden. 🤭 Ze zullen toch niet denken; ‘Als we niets doen dan waait het vanzelf wel over….’? Het waren stressvolle weken voor de medewerkers maar zeker ook voor ons. Zo lang de rechtszaak liep konden en wilden we er met bijna niemand over praten. Op zakelijk vlak waren we zeer voorzichtig want we zagen de aasgieren al rond cirkelen om de klanten in te pikken. En in de privésfeer wilden we niemand ongerust maken, daar kwam bij: wij wísten ook niets! Klinkt allemaal makkelijk gezegd maar de werkelijkheid was een ding hoor! Het voelde als liegen. Lachen en leuk doen bij familie en vrienden en ondertussen weten dat er grote donkere wolken boven ons hoofd hingen door de rotzooi die was ontstaan door het handelen van het illustere duo. Inmiddels hebben zij hun eigen faillissement aangevraagd. Hoe triest, het bedrijf dat mijn vent in 46 jaar heeft opgebouwd is in 2 maanden om zeep geholpen. 😪 De curator die is aangesteld is ook meer dan verbaasd over de gang van zaken en verzekerde ons dat hij veel had meegemaakt maar dit…. Gelukkig hebben de medewerkers ander werk gevonden. De ene gaat bij de Gemeente werken, twee fotografen gaan voor de oude klanten werken en zijn voor zich zelf begonnen. Nummer vier gaat waarschijnlijk wat anders doen. We hebben dus hele rumoerige tijden achter de rug en het is helaas nog niet afgelopen omdat de curator alles uit moet zoeken. Ondanks dat bijna de hele verbouwing hierdoor overschaduwd is zijn we toch reuze blij met hoe ’top’ onze woning er nu uit ziet! 😍
Ook werd de container, die weer leeg was, na al die maanden weggehaald, 
nog een kapot raam boven in de hal vervangen en
werd door tuinman Michel en zijn collega’s de voortuin eens goed gesnoeid.
En eindelijk kreeg ik mijn inloop kerstspullen kast! So happy! 😊
In februari tikte ik de 60 jaar aan! 😊 Het plan om het in de sneeuw te vieren was dus geen optie. Nou kwam het zo uit dat moeders en Jan precies in die week een huisje in Zeeland hadden gehuurd. ‘Kom dan hier heen!’ riepen zij. Nou, we hebben geen reden nodig om de camper op te starten. Helaas was het weer niet al te best maar we hadden er niet minder plezier om.
Oh ja, dit raadsel is er nog steeds: Wie heeft deze bos bloemen gestuurd op mijn verjaardag? Heel lief maar er stond geen afzender op het kaartje! 🤔
Terwijl we afgelopen woensdag de camper door de wasstraat halen
belt mijn moeder dat het helaas toch niet meer gaat met 1 van haar hondjes. 
Ze heeft twee oudjes waarvan de kleinste niet best meer is. Ze zit al enkele dagen te piekeren wat ze moet doen maar heeft nu toch een afspraak gemaakt. Of ik mee kan naar de dierenarts om het kleintje in te laten slapen. Uiteraard ga ik mee, zucht, zo zielig altijd. 😪 Nog even doorbijten want echt, het is bijna zo ver !! Zaterdag komen de ‘oppassers’ hier in huis en rijden wij richting España! 😍