De rondborstige in Boedapest

Maandagmorgen zwaaien we de buurtjes uit. Zij gaan net als wij naar Slowakije, wie weet komen we elkaar nog tegen! Ondanks de waarschuwing voor het weer blijven we nog een dagje. Het is echt een maandagmorgen, zo’n saaie morgen dat je denkt: ik wil niets, ik ga gewoon terug naar mijn bed! 😊 ‘Weet je wat we doen Dijks, we gaan zo op de fiets naar het centrum, lekker een taartje eten.’ Mijn vent knikt, het is een prima plan maar de lucht kleurt wel erg donker. Op zijn phone heeft hij een app voor naderend onweer. Die geeft inmiddels ook allerlei waarschuwingspiepjes. Niet dat zo’n app altijd te geloven is want afgelopen nacht moesten we snel het bed uit om de dakluiken dicht te doen. Er zou geen regen komen aldus de app. Nou rond 02.00 uur was er dus wel een heftig onweer met fikse regenbuien. 🤣 Voor nu springen we op de fiets en rijden naar het centrum. Springen is overdreven want beiden hebben we nog zere beentjes van de wandeling, au, au. 😞 Van de week heb ik deze zaak met de leuke zitjes al gezien en het gebak ziet er super lekker uit! Binnen schrikken we een beetje van de prijs, als we het omrekenen zijn we 12.50 euro per gebakje kwijt. 😳 Nou vooruit, we leven maar 1 keer dus we gaan naar boven om daar op een van de balkons een plekje te zoeken. Nog voordat de bestelling er is barst er wederom een fikse onweersbui los en we vluchten naar binnen. Het gebak is niet alleen duur maar gelukkig ook heel lekker.  😍 Tussen de druppels door sjezen we daarna terug naar de hut en net wanneer we binnen zijn barst de volgende bui los. ‘Jammer, want ik had eigenlijk nog wel een wandeling willen doen.’ opper ik. Mijn vent kijkt mij aan, ‘Echt, jij bent niet wijs!’ 😊 Hij heeft het verhaal al zo vaak gehoord maar toch vertel ik hem nog een keer over mijn Vierdaagse avontuur in Nijmegen. Ik zat net een jaartje bij de Douane en vanuit de dienst liepen er ieder jaar verschillende ploegen mee. Nou dat leek mij ook wel leuk. Ik was toen nog heel sportief dus dat wandelen moest te doen zijn. Overmoedig koos ik dan ook voor de 50 km (mannen afstand) en niet voor de 40 km (vrouwen afstand). Zo kreeg ik op Papendal (toen tijdens de Vierdaagse de thuisbasis voor de Douane) een kamer alleen want er was geen andere vrouw zo gek om deze lange afstand te doen. Het werd nog gekker want ik liep tijdens alle voorafgaande trainingen met de snelste groep (ruim 6 km per uur) mee en werd dus ingedeeld in deze groep met doorgewinterde lopers. Sommigen hadden de Vierdaagse al zo vaak gelopen die waren er bijna geboren zeg maar. 🤣 Geweldige groep met ‘mijn vrienden’ van de bewapende tak dus genoeg gespreksstof met elkaar! 🤣 De trainingsdagen in de voorafgaande maanden waren dan ook heerlijk. Slechts 1 dag wandelen en dan de volgende dag lekker rusten. De Vierdaagse is dat niet, dan moet  je de volgende dag de wandelschoenen weer aan. 😫  Het is aan mijn collega’s te danken dat ik de 4e dag heb gehaald en eerlijk gezegd ook een beetje aan het ‘bijzondere pilletje’ dat ik van de sport/wapen-docent kreeg. Die had in de vele jaren genoeg ervaring opgedaan om de collega’s er op de laatste dag door heen te slepen. Waarschijnlijk was die pil eerder ergens in beslag genomen.😉 Ik ga het er niet meer over hebben maar de medaille is het stille bewijs. Het blijft regenen en onweren, we pakken de kaart er maar weer eens bij en bekijken de route. We zijn nu ruim drie weken in Polen. Het is prachtig en we hebben lang nog niet alles gezien. Ondanks dat hebben we naar onze mening een goede indruk van Polen gekregen. Misschien gaan we nog eens terug….🤔 De volgende morgen pakken we alles in, brengen de Lidl in Zakopane een bezoek en laten daar de laatste Poolse zloty’s achter, tanken diesel en gas en gaan dan richting Slowakije. Ook hier zullen we tolwegen krijgen en ook hier is het onduidelijk wat te doen. Via internet heeft mijn vent wel iets kunnen vinden en onze hut aangemeld. Is het dan zo moeilijk denk je misschien? Nee, voor campers onder de 3500 kg niet maar onze hut is zwaarder en dan gaat het dus onduidelijk worden. Vallen we onder de categorie vrachtwagen of personenauto? Dus dat….🤔 We proberen de tolwegen daarom de mijden en zo gaat de route door dichte bossen en uitgestrekte velden. Terwijl de regen op het dak klettert en de ruitenwissers heen en weer zwiepen rijden we Slowakije in en zijn in het Tatra gebergte aan de andere kant van Polen. Het is prachtig maar nu even niet! We stoppen voor de lunch terwijl de regen denkt ‘dit kan harder’. 🤣 ‘Zoek maar een camping op of iets want dit is geen doen.’ oppert mijn vent. Ik prik lukraak op de camper-app een mogelijkheid op de route en zo komen we in Banska Bystrica op een verlaten parkeerplaats waar je zou mogen overnachten. Eigenlijk hoeven we elkaar niet eens aan te kijken, het is niets! ‘En door!’ zegt mijn vent. De volgende optie ligt in Zvolen, slechts een kleine 25 kilometer verder. Hopelijk is dat iets, de reviews zijn niet echt lovend over de camping. Wel over het bijbehorende restaurant. Dat gaat een makkie worden vanavond! 😊 Vóór ons staan er net vier mannen met fietsen bij de receptie. Zij huren een huisje op het terrein. Verder is er geen camper, caravan of tent te bekennen. De receptionist rekent ons een prijs van 19,50. Weer even schakelen want Slowakije heeft de Euro, dus geen omrekenen. Gek is dan dat ik zelfs op een lege camping keuze stress krijg waar we de hut gaan zetten. 🤣 Gelukkig is de regen gestopt, op naar het restaurant! Eerst even het terrein en sanitair verkennen. Niet dat we dat vaak gebruiken want we hebben ons eigen sanitair maar soms is het wel handig als ik mijn haren wil wassen. Gaat net iets makkelijker.😊 Laten we het zo zeggen, we beginnen te wennen aan het sanitair hier in het Oostblok. Het is het namelijk vaak nét niet. De douchehokjes zijn met een douchegordijn wat op zich niet zo erg is. Maar dat er geen kledinghaken in het hok zijn is minder. Even voor de verbeelding: in de ruimte bij de wastafels zijn haken, daar is het uitkleden, kleren en handdoek ophangen en dan ga je in je nakie het douchehok in. Druipend van het water met natte haren ga je uiteindelijk weer op zoek naar je spullen. De hele zooi is vervolgens kleddernat en nergens een wisser te bekennen om het even droog te trekken. 🤨 Na het zien van dit sanitair laten we het idee om uit eten te gaan varen en schuif ik een pizza in de oven! 🤣 Na een rustige nacht ontwaken we in een waterig zonnetje. De rit van vandaag gaat naar Boedapest, ongeveer 165 kilometer te gaan. We passeren een verlaten grenspost en komen in Hongarije. Lang leve één Europa want ook hier zijn er tolwegen en ook hier is het totaal onduidelijk! We hebben ons wederom aangemeld op de speciale site, oeps, alleen mogelijk voor campers tot 3500 kg….🤔 ‘Ik vind het best, voorlopig hoeven we tien dagen in Hongarije niet bang te zijn om de tolwegen te pakken’. stelt mijn vent. Omdat we geen haast hebben en voor de zekerheid kiezen we wederom toch een route met vermijd tolwegen. Ook nu is het landschap mooi, vele velden met zonnebloemen langs de kant. Wat ons wel opvalt is dat het hier armoediger overkomt dan in Polen en Slowakije. Niet onbelangrijk: het wegdek is slecht!! 😞 Bij een grote stad is het vaak lastig om een geschikte camping te vinden. Na het lezen van de reviews gaan we voor camping Arena. Het is redelijk dicht bij het centrum en ligt goed voor het openbaar vervoer. De prijs…. veel te hoog! 47,50 euro, maar dan mag je wel gratis de wasmachine gebruiken! 😊 Nou, dat zullen ze merken in de elektriciteitsrekening want ik heb er bijna iedere dag gebruik van gemaakt. 🤣 De plek is groot en de ligging niet onaardig. Lekker tussen snelwegen en vlakbij een traject van spoorrails en oh ja, ook wel grappig: in de buurt van een uitrukkazerne voor ambulances. Genoeg herrie in de buurt zullen we maar positief zeggen! 🤨 Oh ja, en het geluid van de wasmachine want ik heb op deze woensdagmiddag al een wasje gedraaid! 🤣 Leuk van deze campings bij grote steden is dat ze in de morgen leegstromen en ‘s avonds weer vol zijn met nieuwe bezoekers voor de stad. Van de aardige receptionist hebben we een aantal informatiefolders gehad, waaronder deze kaart. Mijn vent is al vaker in Boedapest geweest en zet allerlei cirkels op de kaart. ‘Hier gaan we heen en dat wil ik je laten zien.’ en zo ratelt hij verder. Ik herinner hem er nog maar eens aan dat we alle tijd hebben, ‘We hebben geen haast Dijks, easy, easy.’ Het is de volgende morgen even puzzelen hoe we bij de metro komen: nemen we de bus, de tram of lopen we de 2 kilometer. Vandaag kiezen we voor de laatste optie. Ook hier is het OV prima en voor mensen vanaf 65 jaar gratis. Met een kwartier staan we midden in het centrum van deze stad aan de Donau. De rivier die Boeda en Pest van elkaar scheidt. Drie volle dagen brengen we in de stad door, er is zoveel te zien en te ontdekken. Het parlementsgebouw dat prachtig ligt aan de Donau, het is het grootste gebouw van Hongarije en zelfs het op twee na grootste parlementsgebouw in Europa. Het vissersbastion met zijn zeven torentjes. Deze staan symbool voor de zeven Hongaarse stammen. De uitzichten vanaf hier over Pest zijn geweldig. We zien wisseling van de wacht en de grootste kerk in Boedapest, de  Stefanus Basiliek. De indrukwekkende kettingbrug Széchenyi, genoemd naar graaf Széchenyi die met het idee kwam om Boeda en Pest met elkaar te verbinden door middel van een brug. In de Joodse wijk de grote Synagoge, de Karavan waar allerlei kraampjes met voedsel en drank opgesteld staan en vele smalle straatjes met indrukwekkende gebouwen. Uiteraard mag ‘Schoenen op de Donaukade’ niet ontbreken. Dit monument aan de kade is geplaatst ter nagedachtenis aan de Joden die hier tijdens de pogroms zijn gefusilleerd (eerst gedwongen de schoenen uit en daarna doodgeschoten en in de Donau geworpen) door een met erg sadistische nazi-Duitsland sympathiserende beweging. Over een lengte van 40 meter zijn 60 paar bronzen schoenen te vinden. Het Heldenplein, de overdekte grote markthal en het beroemde Gerbeaud Café waar de violist vraagt of we voorkeur hebben voor een muziekstuk. We vragen hem om de prachtige soundtrack van The Godfather te spelen. 😍 Verder bezoeken we weer een wisselkantoor voor wat Hongaarse forinten, shoppen we wat, gaat mijn vent naar de kapper, ontbreken de hapjes en drankjes niet en zijn onze voeten na al die kilometers aan vervanging toe! Zaterdag aan het eind van de middag ploffen we in de campingstoel, moe van de hitte, de indrukken van de stad en het toch wel vermoeiende schema. ‘Ik kan niet meer, ik ben kapot, mijn voeten!’ zucht mijn vent terwijl ie met twee zelfgemaakte Tequila Sunrise uit de hut stapt. Ik denk terug aan vanmiddag toen zijn voetjes het ineens weer deden. 🤔 We zaten namelijk in de metro toen die plotseling bij een station niet meer verder ging. Heel vervelend en misschien heel dom maar we hadden geen benul wat er in het Hongaars omgeroepen werd. Iedereen (wij dus ook) ging de metro uit en bleef op het station staan. Echt, er stonden wel zo’n 30 mensen. ‘Ik ga eens vragen wat er aan de hand is.’ zei mijn lover en liep weg. Niet naar iemand die bij ons in de buurt stond, nee, naar een rondborstige dame een eind verderop het perron. Hup, hup, daar gingen zijn zere voeten, zo maar nergens geen last meer van! 🤣 Geanimeerd stond ie te babbelen en hoe vreemd, hij was bij mij terug en trok direct weer een vermoeid gezicht, ‘Ik ben wel moe hoor, wat een hitte ook.’ 🤔 Ach, hij is verder niet gevaarlijk zullen we maar zeggen. 😉 We maken de balans op van deze dagen: de Hongaren zijn veel vriendelijker dan de Polen, minder schuw, heel behulpzaam en ze spreken vrij vaak Engels. Er is wel meer armoede, veel zwervers en bedelaars maar daar hebben wij geen last van gehad. Boedapest is een prachtige stad. Ons plan is om morgen, zondag, door te rijden naar het Balatonmeer. Even een paar dagen niet veel doen! Inmiddels zijn we in Balatonfured, een plaatsje aan het meer. Of het ons gaat lukken om eens rust te nemen….volgende keer meer hierover! 😉