Het slot van drie maanden en 7500 kilometer

Na het warme avontuur in Venetië rijden we de volgende morgen richting het Gardameer. Ik was hier al eerder maar mijn vent dus niet.We beginnen onderin bij Peschiera del Garda waar we op de camperplaats net buiten het levendige centrum nog een plekje vinden.Het is nog steeds zo warm, zeg maar snikheet, en de camperplaats heeft totaal geen schaduw! 😳 We puffen wat, drinken wat en gaan dan met de fiets richting het meer. Gelukkig is dat ook dichtbij en zo staan we even later in het water. We koelen er niet echt van af want de temperatuur van het water is eveneens warm. Bij een strandbarretje doen we een lekker drankje en gaan dan terug naar de hut.De camperplaats is vrij nieuw en het sanitair is prima. Na de douche vertrekken we richting de wekelijkse avondmarkt. Helaas is die niet wat we ervan verwachten, komt wellicht ook door de vreselijke hitte. We zijn er in ieder geval snel klaar mee.Daarna zoeken we een restaurant en ploffen neer op een terras dat op een ponton in het water ligt. Daar genieten we van het diner.Na nog wat slenteren door de smalle straatjes gaan we terug naar de hut, zetten de airco hoger en doen de rest van de avond niets meer. 😊Na een benauwde broeierige nacht besluiten we hier weg te gaan. Het blijft de komende dagen nog steeds heel warm en het is, ondanks de airco, echt niet uit te houden. Zo rijden we langs het meer naar boven richting Torbole. Ik heb hier heel veel jaren geleden gefietst en verbaas me nu dat ik zelfs het meer eens heb rondgereden…. 🤔 In Torbole zit het echter niet mee, de campings zijn allemaal vol! Onze laatste hoop is camping Arco Lido maar ook daar zien we vanuit de verte al een bord met de tekst ‘completamente’. 😞 ‘Ga jij eens vragen of ze echt vol zijn!’ dirigeert mijn vent. ‘Ga zelf maar hoor, jij hebt altijd meer mazzel.’ zeg ik bitsy terug. 😡 Hij springt uit de camper en ik zie hem druk praten met de receptioniste. Daar komt ie terug rennen, ‘Zo dat is gelukt, we hebben in ieder geval voor 1 nacht een plekkie!’ 😳Serieus, hoe die vent van mij dat toch altijd voor elkaar krijgt, geen idee! Het is ook nog eens een prima plaats onder een grote boom dus met redelijke schaduw. Na het installeren gaan we naar het meer. Het is hier een stuk drukker, zeker met windsurfers en zeilboten. ’s Avonds bezoeken we het kleine centrum en zitten daarna nog lekker lang buiten voor de hut. In de verte klinkt onweer maar dit bereikt ons niet. Helaas kunnen we niet bijboeken want de vakanties in Italië zijn begonnen dus alles is gereserveerd. 😫Gisteravond hebben we al zitten bedenken welke route we kunnen gaan doen. Eigenlijk willen we terug door Zwitserland maar naar wat we gehoord hebben zijn de Zwitsers streng aan het controleren op het gewicht van campers en caravans. De boetes liegen er niet om, zonde van het geld! 600-700 Euro is niks. En dan moet je ook nog uitladen. 🤨 Op internet heeft mijn vent een weegbrug gevonden op een industrieterrein in de buurt van Trento. Aan het begin van deze reis waren we op de weegbrug in Vlaardingen zo’n 300 kilo te zwaar. Iets wat mijn vent absoluut niet gelooft. Ik echter wel, zeker als ik de afgelopen weken heb gezien wat we allemaal meeslepen. De route hangt dus af van het gewicht. Bij de weegbrug komen we al snel tot de conclusie dat Zwitserland het niet gaat worden. We zijn nog steeds ongeveer 300 kilo te zwaar! ‘Dat komt door al die rotzooi van jou die we meeslepen en waar je niets mee doet!’ 😡 moppert mijn kerel. ‘Neem nou dat strandkarretje, dat sjouwen we al drie maanden mee en hebben hem nog niet een keer gebruikt! Over je inloopschoenenkast ga ik het maar niet hebben!’ 😡 De rest van de opsomming zal ik jullie besparen. Langs de Weinstrasse en Caldaro/Kaltern waar Roel ooit als kind op vakantie ging komen we bij Trento en schieten daar een kleine camping op. Deze ligt achter een hotel in een grote tuin met allemaal bomen. Hier nemen we de rest van de dag rust want het zal door de hitte komen maar er zijn momenten dat we elkaar echt niet zo leuk vinden hoor! 🤫 De volgende morgen rijden we lekker uitgerust over de Brennerpas richting Oostenrijk.Zo belanden we in het Oostenrijkse Westendorf. In dit gebied  bracht mijn vent vele skivakanties door. Het weer is omgeslagen en op camping Panorama plaatsen we in de regen de hut. Zodra het droog is wandelen we via een een steil weggetje naar het centrum dat hoger ligt dan de camping. Door de regenachtige dag is het stil in de straten van het centrum maar dan zien we op een hoek een overdekt terras met muziek! Gezellig! 😊 Maar helaas, de regen komt weer terug en niet zo zuinig ook. Tsja, dan zit er niets anders op dan op het terras onder de parasols te blijven schuilen. Als de regen iets minder wordt wagen we het en stappen op. Dan ineens komen we langs een restaurant die juist vanavond schnitzels aanbieding heeft! De keuze is niet zo moeilijk, zeker omdat het water inmiddels weer flink naar beneden komt.Uiteindelijk stopt later op de avond de regen en komen we weer op de camping.  Na al die wijntjes is het maar goed dat de weg bergaf gaat….zullen we maar zeggen. 🤣 Wat we hier verder doen: fietsen (ga ik niet meer doen met mijn vent 😫), wandelen (wil mijn vent niet meer doen met mij 😫). We verdwalen…. maar landen dan toch in Kitzbühel. De volgende dag gaat het op de fiets richting Söll, waar we natuurlijk een Tyroler Gröstl en als toetje nog een apfelstrudel eten! 😍 Een kunstenaar heeft in zijn tuin een aantal beelden staan, waaronder deze Amerikaan compleet met kapot geschoten oor! 😳 Terug op de camping komen we in een hels kabaal terecht. 😳Tegenover ons staat een vouwwagen. Vanmorgen heb ik ze buiten zien zitten, een echtpaar met een kindje van ongeveer twee jaar. Ik weet, het is mijn aanname maar het is zo’n stel dat wortels eet en plastic verafschuwt, zeg maar. Na een kwartier brult dat kind nog steeds en nu harder en harder. 😳 De vrouw hoor ik niet, wel de man, ‘Wil je dan je bedje uit en spelen? Stop je dan met huilen?’ en zo gaat het door. 🤨 Het is tenenkrommend en ik kijk eens om me heen of wij alleen ons daar aan ergeren. ‘Als je als volwassenen zo gilt dan sluiten ze op in een dwangbuis.’ stel ik terwijl de andere campinggasten ook naar de herrieschoppers staren. Ik ken mezelf, dit gaat niet goed, ik moet me er mee bemoeien. 🤭 Met grote passen loop ik naar de overkant en roep in de tent van de vouwwagen, ‘Hallo, mag ik even iets vragen, gaat het allemaal goed hier?’ Echt, op een vriendelijke toon hoor! 😊 De man en het kind kijken me verstoord aan en dan komt het! ‘Let maar niet op haar, zij heeft namelijk stress omdat we morgen naar huis gaan!’ 😳 Echt, ik weet even niet wat ik moet zeggen en meer dan een langgerekt ‘Okay….’ krijg ik er niet uit. ‘Ja, het is wat, ze hebben zo een eigen willetje. Ik hoop dat ze zo beseft dat stoppen beter is.’ vervolgt de vader. 🤨 ‘Nou, ik en alle andere campinggasten hopen dat ook, ik kan mijn eigen man niet eens meer verstaan door dat gegil! Succes!’ 😡 roep ik boven het gegil uit en been weer terug naar de overkant. Links en rechts zie ik de andere buurtjes goedkeurend naar me knikken. De herrie gaat nog even door en dan is het stil, de tiran loopt buiten. Daar komt de moeder aan, die was gevlucht naar de douche zie ik. Grappig is dat je sommige dingen gewoon voelt want natuurlijk gaat die man klagen dat ie aangesproken is door die Nederlandse bourgondische wijndrinker van de overkant, ik dus! 🤣 Nou, maakt mij niet uit, de sirene is uit dus dikke prima! Kan het nog gekker? Ja, zeker! 😫 Uit de verte komt een andere worteleter aangelopen met haar net afgewassen boeltje. Ze stopt bij het echtpaar met de tiran en kirt dan, ‘Oh, gelukkig is ze weer stil ! Heel mooi, echt heel mooi van jullie! 🤭 Maar nog een vraagje ; zijn jullie wel eens in therapie met haar geweest?’ Als de vrouwelijke helft ontkent dan gaat ze verder, ‘Het kan zo vreselijk goed helpen, echt mijn ervaring is doen, doen, doen!’ Ze geeft allerlei voorbeelden en laat op het laatst het adres van de therapeut achter, ‘Doen hoor, echt doen!!!’ en ze fladdert weg. 😳Mijn vent en ik zitten in verbazing, het gaat om een kind van twee en die heeft stress!!! Sodeju, die gaat nog een zwaar leven krijgen. 😉 Maar ja, de oplossing die mijn ouders hadden mag niet meer. Mocht ik al het lef hebben om zo te gaan gillen dan was de keus een tik met de linker of rechterhand. Na drie dagen reizen we verder en komen we via Augsburg, en Heidelberg, in Sankt Goar terecht. Allemaal stuk voor stuk verrassend leuke plaatsjes! Met name Sankt Goar dat langs de Rijn ligt. 😍

De camperplaats waar we staan ligt schuin tegenover de 132 meter hoge rots waarop het beeldje van de Loreley staat. Volgens de legende was zij een zeemeermin die op deze rots zat en haar gouden haren kamde. Met haar prachtige lied leidde ze schippers af. Die letten niet meer op hun koers en zo kon het gebeuren dat hun schepen op de rotsen vergingen. Op de fiets klimmen we naar haar beeld toe en genieten van het uitzicht. We maken een vaartochtje tussen Boppard en Sankt Goar. En gaan met de kabelbaan omhoog naar de Vierseenblick waar je uitkijkt over een enorme bocht in de Rijn. Het lijkt wel wat op Horseshoe-bend in Amerika. Maar dan anders. De wandeling naar beneden moet je bij regen niet doen denk ik.We sluiten af met een gezellige avond en kort nachtje op de camperplaats in Eerbeek bij Roel zijn zus en zwager. 😊Het waren drie mooie maanden waarin we heel veel hebben gezien! 😍 Er zijn landen en plaatsen waar we niet meer naar terug hoeven, gewoon omdat het onze interesse niet kon krijgen. Maar er zijn ook plaatsen, zoals de steden langs de Rijn, waar we zeker weer eens heen zullen gaan. Voor nu willen we jullie allemaal bedanken voor het meereizen en de leuke reacties op ons blog! 😘 Is het heerlijk om weer thuis te zijn? Zeker wel! De afgelopen week was  druk: met een kapmes door de tuin en een mega berg wasgoed!Maar ook gezellig: een etentje met moeders en Jan, en het stelletje uitzwaaien. Zij zijn een weekje met het MS Rotterdam vanuit Rotterdam naar Noorwegen. Nou, als we toch in de stad zijn dan pakken we de zaterdag traditie maar weer op en doen een wijntje in de markthal bij Pinchos. En last but not least: het feest bij Frans en Mirjam. Dit was weer super gezellig en ook al lust ik geen oesters….🤮dit is ook wel het vermelden waard: ik heb een vega-hamburger gegeten. Zo Frans, het staat zwart op wit. Oh ja, ik moet er nog bij vermelden dat het best lekker was. Alhoewel dat kan ook aan de cheddar cheese of de drank gelegen hebben! 🤣

Lieve lezers, tot een volgende keer dan hopen we dat jullie weer met ons mee willen reizen! Hieronder de route van drie maanden en 7500 kilometer. 😘