Leipzig

Ondanks dat we zeggen dat er geen plan is hebben we toch wel een soort van route. Zo staan Leipzig, Berlijn en Dresden genoteerd. Zoals het vaker gaat rijden we ieder in gedachten de kilometers en dat maakt de route steeds anders.🤔 Heel verwarrend want we zijn elkaar in het verhaal dan vaak kwijt….geeft wel leuke gesprekken. 😉 Stond Berlijn als eerste, nu gaat het toch Leipzig worden. Zondagmorgen staan we na een onrustige nacht op, althans mijn vent want ik heb niets gehoord, omdat het continue geregend heeft. Tijdens het ontbijt beschrijft ie uitgebreid hoe het allemaal ging. Voor die hem kennen, het is bijna tot op de minuut af. Geeft niets want dat maakt het juist zo’n heerlijk verhaal. 😍 Na het inpakken, vuil water lozen en schoon water tanken verlaten we Thale. Het is slechts 140 kilometer naar onze volgende bestemming en vroeg in de middag staan we op de uitgezochte camperplaats. Die heet Stellplatz Boje en ligt op een industrieterrein net buiten het centrum van Leipzig. Een grote parkeerplaats met voorzieningen. Niet gezellig maar nuttig. We besluiten om met de fiets naar het centrum te gaan. Dit is deze reis de eerste stad in Duitsland waar we de winkels op zondag open treffen. Dwalend door het centrum komen we bij het centraal treinstation. Een waanzinnig groot mooi oud gebouw. Binnen is het een walhalla van winkels, supermarkten en heel veel eetzaakjes. Als we eindelijk weer buiten komen hangen er donkere wolken boven ons. ‘Gadver, volgens de weerapp zou het pas aan het eind van de dag gaan regenen.’ moppert mijn lover.  Mijn voorstel om ergens in een café te wachten treft geen bijval, ‘We móeten terug!!! Ik krijg net ook nog een weeralarm op mijn phone!!’ 😳 Ik vind dit soort uitroepen altijd zo grappig want het klinkt alsof ie persoonlijk het centrum van Leipzig moet gaan evacueren. 🤣  Bij een half ontblote dronken kerel staat een groep agenten, ze hebben de onfortuinlijke schreeuwlelijk net in de boeien geslagen. Mijn vent stapt op een agent af, legt uit waar de fietsen staan en vraagt hoe we daar zo snel mogelijk komen. Vervolgens zetten we het op een lopen naar de fietsen. Ineens komt er een snoei harde wind die blaast alles in de winkelstraat omver en dikke druppels vallen. Steeds sneller lopen we en ontwijken omver geblazen reclameborden en vuilnisbakken. Dan zijn we bij de fietsen. 😊 Pak de regenjassen!’ roept mijn vent. En het enige wat mij helpt is zoals zo vaak de Richard Groenendijk act dus ik zeg; ‘ Hèhhhhhh????’ 🤣 Mijn vent  is snel van begrip, ‘Serieus, heb je die niet in je fietstas bij je??!!’ 😡 Daar gaan we dus en als een razende trappen onze benen in het rond. Gelukkig is het slechts twee kilometer maar we komen zeiknat bij de camper aan. Blij dat we er zijn want de regen is tot daar aan toe maar die bliksemschichten vind ik helemaal niets. Dit zijn wel van die momenten dat we helaas vergeten een foto te nemen. 🤣  Met droge kleren, een wijntje en de opgezochte regenjassen klaar voor morgen is het allemaal snel vergeten….en doorrrr ! 😊 De volgende morgen schijnt de zon en gaan we terug voor een dag in the city. Dan het verhaal van Leipzig, want waarom Leipzig?

Daar kom ik, Roel, in beeld. De rest van het stuk mag ik schrijven. Leipzig. Ik was daar ooit met collega-journalist Robert Bas in het najaar van 1989. Het rommelde in die tijd in heel Oost-Europa. Zoals iedereen wel weet, na de Tweede Wereldoorlog bleef Europa verdeeld achter. Het Westen kreeg steun van de Amerikanen, het Oosten werd als oorlogsbuit geplunderd door de Russen. Tja, what’s new… Het ijzeren gordijn was in Hongarije en Tsjecho-Slowakije eind jaren 80 al gedaald naar een 1 meter hoog hekje waar je zo over kon steken naar Oostenrijk maar in de DDR, het oostelijke stuk van Duitsland zwaaide dictator Erich Honecker nog de communistische scepter. De bevolking pikte het echter niet meer. De economische situatie was slecht, mensen verdienden rond de 200 gulden/100 euro per maand. Oké, de prijzen waren ook laag. Maar alles was nep en namaak wat je er kocht. Smakeloze frisdranken, slechte kwaliteit goederen, nep-cola etc etc. In Leipzig begonnen in augustus 1989 op de maandagavonden kleine demonstraties waar de Staatsveiligheidsdienst Stasi helaas veel mensen arresteerden. Maar het werden er steeds meer. Robert en ik werkten allebei voor het Vlaardingse suffertje, waren nieuwsgierig geworden en reden dus naar Leipzig. We hadden al een beetje in de stad rondgezworven.De bevolking dacht, hoe groot is de kans dat ze uitgerekend mij arresteren en zo liepen op maandag 9 oktober 1989 meer dan 100.000 mensen mee in een hele grote demonstratie op de ring rond het centrum. We gingen naar de Nicolaïkerk waar het zou beginnen. Het was heel bijzonder. Mensen die zich jaren onderdrukt hadden gevoeld liepen massaal mee voor meer vrijheid.In de volgende blog komt het vervolg in Berlijn aan bod maar nu was ik vooral benieuwd of ik in Leipzig de plekken na 36 jaar weer terug zou kunnen vinden. En hoe het er nu uit zou zien. Hieronder zet ik wat foto’s oud en nieuw onder elkaar.Na een wandeling door het centrum, hier de Nicolaï-kerk, komen we bij het Stasi museum. Het was het oude hoofdkantoor en cellencomplex ( en zonder twijfel martelkamers ) van de Veiligheidsdienst. Nu is het Stasi-archief er ook gevestigd. Wil je weten of je buurman je in de DDR tijd verraden had, hier kan je het opzoeken. Sia kwam nog een voormalige werkgever van haar tegen. 😊 De volgende dag gaan we naar de wasserette (uren kan hij kijken naar het draaiende sop 🤣) en daarna via een enorm monument ter herdenking van de slachting in de oorlog van de Pruisen, Russen, Oostenrijkers en Duitsland tegen Napoleon door naar Berlijn.