De snikhete dagen!

De wind waait ons dinsdag naar Rovinj. Het zijn slechts een kleine 36 km en dan zetten we de hut neer op een grote parkeerplaats nabij supermarkt Kaufland. Je mag hier voor 10 euro per nacht staan. Nou vooruit, dat doen we dan maar eens een keer. Camping gedrag is niet toegestaan dus geen stoelen en geen luifel. Het is vandaag toch bewolkt dus…. we gaan het zien! Ik zet koffie/thee en bestudeer wat er in het stadje te doen is. Omdat ik toch bezig ben bekijk ik gelijk een aantal campings. Hé, dat is gek bij de openingstijden van een camping staat dat het vandaag een feestdag is. Nu begin ik te snappen waarom het bij de Kaufland ook zo stil is op de parkeerplaats. Wat blijkt:  het is de ‘Dag van de overwinning en nationale dankbaarheid’. De Kroaten herdenken op deze dag de overwinning op de Servische strijdkrachten in 1995. Zo’n dag waarop de meeste winkels dus gesloten zijn. Omdat we net buiten het centrum staan pakken we de fiets en gaan op pad. Men stelt dat Rovinj misschien wel het leukste en mooiste stadje van Istrië is met zijn ligging aan de westkust van het schiereiland. Als we de heuvel afgaan zien we van verre al de vrolijk gekleurde daken. Bij de haven is het een drukste van jewelste. Vissersboten en veerboten om toeristen naar allerlei bestemmingen te varen. Inmiddels is de zon terug, de bewolking trekt weg en staat het zweet op onze ruggetjes. ‘Eerst maar naar boven voor het uitzicht.’ beslist mijn vent en zo sjokken we langs een vuurtorentje naar de top van de Sint Euphemiakerk. Deze kerk uit 1736 is het grootste barokke gebouw van Istrië.    De klokkentoren lijkt op die van de San Marco in Venetië zegt men.Later op de dag merken we dat ze hier in Rovinj tweetalig zijn: Kroatisch en Italiaans. Bij helder weer kan je vanaf hier Italië aan de overkant zien liggen. En ooit was heel Istrië Italiaans. Wandelen is niet echt gemakkelijk want de kleine keien in de smalle straten zijn spiegelglad! Het haventje is het middelpunt van het centrum, we doen een drankje en wandelen verder door de smalle straten en bewonderen de gekleurde huizen. Net achter de haven in een smal steegje vinden we dit Italiaanse restaurant. Wow, wat een geweldig leuke plek. Grappig hoe de prijzen dan ook ineens een stuk aangenamer zijn. Na een heerlijke lunch en een gezellig praatje met de eigenaresse gaan we terug naar de haven  voor een koffie/thee waarna we op de fietsen terug naar de hut gaan. Het is dat we zo mooi, echt bijna met de voeten erin, aan het water hebben gezeten maar 10 euro voor een koffie en een thee is absurd. 😳 Omdat we het een super leuke omgeving vinden en de weersverwachting voor de komende dagen hot, hot, hot is besluiten we een camping te zoeken. Alsof het AD een vooruitziende blik heeft want, inderdaad: deze strip is weer helemaal van toepassing! Zo sta ik dus op woensdagmorgen aan de balie van camping Valalta. “Een turquoise oase voor naturisten!” Heb ik niet verzonnen hoor maar zeggen ze zelf. 😊 Het terrein is ongeveer 4 kilometer uit het centrum en ja, het is een terrein want buiten een mega camping verhuren ze bungalows, appartementen, stacaravans en hebben ook een eigen jachthaven. Tel daarbij op, een aantal kilometer aan strand, diverse zwembaden, restaurants, bars, winkels, een groot animatieteam voor jong en oud en succes is verzekerd! Mijn vent zit dus in de hut te wachten en ik heb net gevraagd of er nog plaats is. De dame knikt bevestigend en waarschijnlijk zie ik er zo truttig uit want pinnig vraagt ze of ik wel weet dat het een FKK locatie is? 😳 Heb ik al gezegd dat er overwegend Duitsers hier zijn? Okay, bij deze dus. Ze spreekt me ook in die taal aan maar ik spreek lekker Engels terug. 🤣 Het concept is eenvoudig: alle plaatsen hebben dezelfde prijs, je zoekt iets uit en komt dan terug naar de receptie om te melden waar je staat. Je ziet het waarschijnlijk al voor je: de keuzestress slaat nu al toe bij me! 🤣 Ik huppel terug naar mijn lover in de hut en met de plattegrond puzzelen we een route. Dat ding heeft trouwens de grote van een landkaart! ‘Eerst zo en dan zo, daar gaan we!’ en mijn vent trapt het gaspedaal in. We rijden langs brede lanen, smalle lanen, bars en restaurants. Die plek is te klein, daar staat een boom, dat past ook niet en natuurlijk gaat het dan ook nog mis. We tikken met de achterkant van de hut een hoge ijzeren stang boven de parkeerplaatsen voor auto’s aan. Erover discussiëren heeft geen zin want ik wilde uitstappen om te kijken hoever mijn vent achteruit kon maar volgens hem was het niet nodig en kon hij het allemaal op de camera zien! 😉Tsja…. het blijft wennen dat de hut zo hoog is! Gelukkig is het nauwelijks te zien, alleen wat lichte lakschade, doordat het vrij zachtjes ging. We gaan dus weer opgewekt verder met zoeken en daar is ie, onze plaats nummer 155! Op een hoek, onder een hele oude olijfboom en recht tegenover de bar annex grillrestaurant. 200 Meter naar links en er is strand en 200 meter naar rechts en er is nog steeds strand! We wennen trouwens wel aan de kiezels! Ver genoeg van het sanitair. Hoe ik aan die fobie kom weet ik niet maar ik gruwel van die gebouwen. Mensen die voorbij sjokken met zo’n ‘potti potti 😉’ die geleegd moet worden, geluiden die je hoort en wat allemaal niet meer. Ik heb bij de gedachten al de rillingen en verbaas me ook nog steeds over de mensen die gewoon tegenover zo’n gebouw gaan bivakkeren. 🤭 De hut staat, de kleren gaan uit en de bar tegenover ons heeft een lekker muziekje opstaan. Ik voel het nu al: dit gaat geweldig worden! ‘Ik weet het niet hoor, tot hoe laat is dat ding open?’ vraagt mijn vent met twijfel. We zoeken het op in de stapel informatie en het blijkt dat ie om 23.00 uur dicht gaat! Okay, ik zal eerlijk zijn: op de fiets verkennen we toch nog even een gedeelte van het terrein of er wellicht een betere plaats is….🤣De balans na vier dagen: het sanitair is modern, super schoon en er is altijd warm water. De restaurants, bars, winkels en receptie prima en heel vriendelijk personeel. Het is groot, zo groot dat we er 2 ochtenden over doen om er helemaal overheen te fietsen! De strandbedjes en parasols zijn overvloedig, ieder moment van de dag dat we ergens bij de zwembaden of aan zee willen gaan zitten hebben we een bed en een parasol! Voor kinderen zijn er glijbanen en luchtkussens in zee en voor de echte waaghalzen zijn er zelfs hele wipe-outs in zee opgetuigd! Elke avond is er in een van de bars/restaurants live-muziek. Het is een afgelegen grote enclave op zich en dat maakt het ook wel jammer want naar het centrum van Rovinj gaat het over een smalle, niet verlichte, weg. Het zijn slechts 4 kilometer maar terug in het donker zien we dit totaal niet zitten. Zo blijven we dus lekker in ons nakie rondrennen op de camping. Lezen, zwemmen, een beetje strand en zwembad hangen en ‘s avonds de voetjes van de vloer. Wel fijn dat de meesten dan hun kleding aantrekken! Mijn vent bakt gevulde koeken, niet goed voor de lijn maar wel heel lekker. Dit maakt gelijk een bruggetje naar een reactie op de vorige editie van ons blog, namelijk: ‘Hoe komt het dat jullie niet zwaarder worden?’ 🤔 Hier het geheim! Alleen de foto’s plaatsen waarop we lekker zitten te smikkelen. Dus de rauwkost, fruit en yoghurt pictures laten we weg 😉 en voordat we een foto van elkaar maken roepen we vaak het magische woord ‘medailles’. 😳 Dat is een verhaal van vrienden van ons. Zij waren op een cruise en een kerel die zij daar ontmoet hadden moest van zijn vrouw rechtop lopen. Deed ie dat niet dan riep zij dus ‘medailles’. Nou dat magische woord gebruiken wij ook. Beter dan dat je staat te toeteren, ‘Hou je buik in!!!!’ 🤣 Oh ja, om de dag doe ik mijn oefeningen en maak een kleine sportschool van de camper. 😊 Ondanks dat we het hier heerlijk vinden slaat de verveling toch ook toe en zo vertrekken we zondagmorgen richting Slovenië. Helaas zijn er niet heel veel foto’s bij het afgelopen verblijf op de camping te plaatsen maar dat lijkt me logisch. Als we een half uur onderweg zijn hebben we al spijt. Het is bloedheet, wie gaat er in vredesnaam op pad als het om 12.00 uur al 38 graden is? 🤔 En nu is het weer een beetje oppassen want we zijn inmiddels al zo’n 80 dagen met elkaar op pad, de hele tijd samen, dan kan de ergernis wel eens toeslaan hoor! Ik zal ook mijn gekkigheden hebben maar mijn vent is zo eigenwijs. Echt, als ‘mevrouw DomDom’ zegt; ‘Sla over 100 meter linksaf’ is hij nog in staat om te roepen; ‘Dat zal toch zeker niet!’ 🤣 Het is een lieverd maar zo’n type dat als je thuis komt met de fiets aan de hand en vertelt dat je helemaal moest lopen omdat je fiets kapot is, hij dan vraagt of dat ding echt wel kapot is en hoe je dat weet?! 🤔 Alsof je voor het plezier een uur gelopen hebt met een onwillige fiets aan de hand. 😡 We ‘babbelen’ dus onderweg naar de volgende bestemming gezellig wie er nou weg wilde en wie niet. De mooie bochtige weg maakt veel goed, hij moet zich concentreren op het verkeer en ik kijk lekker naar buiten. De route op weg naar de grotten van Postojna is prachtig! Omdat de informatie over het gebruik van snelwegen, en dan met name over de tol, heel onduidelijk is gaan we ook hier in Slovenië weer over de binnenwegen. We willen wel betalen maar als we niet precies weten hoe dan riskeren we liever geen bekeuring achteraf! Helaas zijn de tolhokjes niet meer bemand en gaat alles via internet. Dat is voor het gewicht van onze hut niet easy om op te zoeken. 🤔Bij de ingang van de grotten is een camperplek en er is nog plaats! Even passen en meten voordat we staan want onze plek heeft aan het eind een grote hoge boom waar de hut net onder past.Later in de nacht blijkt dat de takken in de wind toch over het dak zwiepen. 🤣 Laat ik het zo stellen, dat gebeurd ons wel vaker en altijd ben ik dan plotseling ‘de bomenverkenner’ geweest en heb het niet goed ingeschat! 😉 Omdat we vroeg zijn besluiten we gelijk vandaag nog de grotten te bezoeken. Mijn vent gaat op internet aan de slag en al snel heeft hij twee kaartjes voor de rondgang van 15.00 uur te pakken. Rond 14.30 uur (half uur van tevoren aanwezig zijn) staan we in de brandende zon te wachten tot we naar binnen mogen in de 24 kilometer lange grotten. Bezoekers krijgen slechts 5 kilometer van de grot te zien, 3 kilometer met een treintje en de rest lopend. Als we in het treintje zitten voelen we het al, de temperatuur is lekker koel tot best wel koud!  De grot heeft een constante temperatuur van 8 tot 10 graden. Ook nu zijn er weer een mensen die dit niet hebben gelezen en in ultra korte broek, chauffeurshemdje en teenslippers door de grot bibberen. 🤣 De treinrit gaat door verschillende zalen die gevuld zijn met prachtige lintvormige stalactieten en stalagmieten die zeker 2 miljoen jaar oud zijn. Daarna verkennen we lopend (soms door de drukte een beetje in polonaise 😉) een gedeelte van de grotten die heel heel lang geleden gevormd zijn door de ondergrondse Pivka rivier. Na archeologisch onderzoek denken wetenschappers dat de eerste bezoekers al in de dertiende eeuw de grot hebben ontdekt. Het bewijs hiervan zijn tekeningen op de muren van de grot. Rond 17.00 uur staan we weer buiten nog na te genieten van deze waanzinnig mooie belevenis! 😍 We wandelen terug naar de hut en oef, wat is het daar binnen warm! De zon staat nog flink te schijnen en de airco gaat hopelijk wat verkoeling geven. Ik maak een salade te eten en gooi voor de verwennerij 2 kaassoufflés in de oven. We zitten net aan de koffie als er buiten een fikse woordenwisseling aan de gang is. Het zijn onze Oostenrijkse buren die met hun Italiaanse overburen ruzie hebben. Het gaat er echt hard aan toe en de kinderen van de Oostenrijkers schreeuwen in paniek als hun moeder belaagd wordt. ‘Ik ga maar eens even naar buiten.’ zegt mijn vent en stapt op de ruziënde camperaars af. Het blijkt om de stroomaansluiting te gaan. Zo’n gevalletje: wie hoort waar en wie zit in het verkeerde stopcontact. De Italiaan is woedend en niet voor rede vatbaar. De aanbieding van mijn vent om ons stopcontact te nemen, want wij kunnen zonder stroom staan, wuift ie met wilde handgebaren weg. Zijn vrouw doet daar nog een schep bovenop door weer te gaan schreeuwen tegen de Oostenrijkers. Met de vertaal app geeft mijn vent aan dat ie terug gaat naar de hut en als ze zich bedenken dan kloppen ze maar op de deur. Hij stelt de Oostenrijkers en hun kids nog even gerust en is dan weer binnen. ‘Wat was dat nou allemaal?’ vraag ik. Hij geeft een beknopte uitleg en sluit af met, ‘My name is Corleone, and I ‘ll make you an offer you can’t refuse.’ 🤣 Na een slechte en korte nacht zijn we vroeg op. Ondanks de airco was het benauwd en de zwiepende takken werkten ook niet mee. De Italiaan is al vertrokken en de Oostenrijkers leven nog 😉 dus we kunnen met een gerust gevoel vertrekken. De rit vandaag gaat naar Triëste. Zo komen we dus in ons volgende land: Italië! ‘Mevrouw DomDom’ probeert weer de kortste weg in plaats van de snelste en die leidt ons door een dorpje met akelig smalle en steile weggetjes. En dan komt ons ook nog een lijnbus tegemoet. Via wat medekampeerders hoorden we een paar dagen terug over een parkeerterrein aan het water van de Adriatische zee waar je gratis mag staan. Het is een kleine kilometer van het dorp Muggia waar de veerpont naar Triëste gaat. Er is nog precies een mooie plaats aan het water vrij. 😊 ‘Lopen of fietsen naar de boot?’ vraagt mijn vent en we besluiten dat een kilometer net zo snel gelopen is als de fietsen uit de kelder halen. Even later sukkelen we puffend en zwetend richting het kleine stadje dat toch ook weer verrassend leuk is!Na een half uur op de pont staan we in Triëste. Waarom weten we niet maar we hebben beiden best wel verwachtingen van deze stad. Wellicht is het de vreselijke hitte maar na 3 uur geven we het op.Meer dan heel veel mooie oude gebouwen, de kanalen met bootjes en het Piazza Unità d’ Italia (grootste plein aan zee van Europa) is de koffiestad helaas niet voor ons. De stad is de thuisbasis van het metaalkleurige blikje met de rode letters dat in Vlaardingen naast mijn koffiemachine staat, oftewel Illy caffé. 😊 Terwijl ik in een schoenenwinkel wat rond kijk, eigenlijk meer voor de airco dan voor de schoenen, fotografeert mijn vent nog in het rond en dan snellen we naar de pont voor de afvaart van half zes.Als twee gekookte kreeften komen we bij de camper aan. Het plan om later die avond terug naar Muggia te lopen om daar iets te eten gaat van tafel en maakt plaats voor een voorgerecht van kaas en worst en een geïmproviseerde pizza waar een Italiaan waarschijnlijk van zal gruwelen. 🤣 Er staat een harde wind die voor verkoeling zorgt, het zeewater klotst tegen de rotsen en een zwanenfamilie zwemt voorbij. Prima avond met een prachtig uitzicht op de verlichte stad Triëste! 😊Gisteravond hebben we onze twijfel opzij gezet. Ondanks de verwachte temperaturen van 40 graden voor de komende dagen gaan we toch naar Venetië. Het is zonde om zo dicht in de buurt af te haken. Voor Italië hebben we hetzelfde tolkastje als voor Frankrijk dat daar zo vaak problemen geeft maar als we op de autoroute de eerste poortjes doorrijden piept het ding er lekker op los en knallen de slagbomen omhoog. Het werkt hier wel! Zo rollen we de 160 kilometer naar Fusina. Nu denk je misschien…. Fusina, jullie zouden toch naar Venetië?! 🤔 De plaats Fusina ligt tegenover Venetië, heeft een camping aan het water met direct ernaast het vertrekpunt van een pont naar de stad met de vele kanalen en de Venetiaanse gondels! Helaas is camping Fusina vol maar de vriendelijke receptioniste verwijst ons naar de iets verderop gelegen camping Serenissima in Malcontenta. Hier hebben we meer geluk, voor 2 nachten is er nog plek. De receptionist vraagt me wel om even mee te lopen om te kijken want hij weet niet zeker of de plek ons aanstaat omdat ie bijna de hele dag in de schaduw onder de bomen staat! 🤣 Hij kan ons niet blijer maken! Bij het oprijden van de loos- en laadplek (dump) voor water zie ik bij het sanitair wasmachines staan. Terwijl mijn vent de hut doet ga ik snel aan de slag met de was. Dit zal onderhand wel de laatste keer zijn want de resterende tijd komen we nog wel door met wat we hebben. Verder doen we die dag niet veel, we hebben ons huiswerk voor Venetië gedaan, weten dat we in deze maand niet de pas ingevoerde entree voor de stad hoeven te betalen en de vertrektijden van de veerpont zijn gecheckt. Op de camping is een zwembad maar helaas de voorgenomen afkoeling gaat niet door want je moet een badmuts op….juist, die hebben we niet! 😞 En met ons nog meer mensen niet!Het was misschien te verwachten met al die bomen maar zodra de zon onder is wemelt het op de camping van de muggen. Het is buiten niet meer te doen en we vluchten na de afwas snel naar binnen. 😫 Omdat het morgen weer zo’n hete dag gaat worden willen we vroeg naar de pont vertrekken. Zo zitten we rond negen uur al op de fiets en trappen de 8 kilometer weg. De pont zet ons midden in het centrum af. Beiden waren we ooit al eerder in deze stad dus het plan is ons niet al te druk maken in verband met de hitte en zien wat er op ons pad komt! Even afkoelen bij een mobiele airco in een winkel. De lunch was betaalbaar en het uitzicht super mooi! En dan kunnen we ook het flesje bijvullen. Italiaanse Aqua Pompa.  Al het moois en al het toeristische van Venetië bewonderen we maar als ik voorstel om nu toch eens een keer met een gondel te gaan zet mijn vent zijn veto in, ‘Absoluut niet! Je gaat toch geen 90 euro betalen voor een half uur in zo’n ding!’ 😡 Ik twijfel maar aangezien er best een rij staat om in de gondels te stappen geef ik me gewonnen. Dan beter mijn euro’s uitgeven bij Jimmy Choo, wat ook niet lukt want ik heb geen zin om de hele dag met die schoenen te gaan sjouwen. Uiteindelijk koop ik wel een mooi Venetiaans masker voor het volgende gemaskerd bal van de dansschool. Volgens de verkoper is het echt Italiaans, er zit een rood keurmerk in maar ik twijfel toch of het ding niet made in China is….🤣 en voor het eerst in mijn leventje koop ik een waaier! Wat een heerlijkheid is dat voor slechts 3 euro! De pont terug hebben we om vijf uur. Het was vermoeiend en snikheet maar een heerlijke dag! Na de pont fietsen we terug naar de camping en springen onder de douche in het sanitair gebouw. Even lekker lang staan en afkoelen! Op de camping zit ook een restaurant en omdat we niet veel puf meer hebben lijkt het ons een goed plan om daar te eten. Helaas vinden de muggen dat ook en zelfs de anti muggenspray weerstaan ze, die kleine rakkers! 😫 ‘Waarom zou Noach die twee muggen eigenlijk hebben meegenomen in de Ark ?’ filosoferen we lachend tijdens het eten. Mijn vent kijkt dan bedenkelijk, ‘Nou, wat ik wel weet is dat God waarschijnlijk vanmiddag heeft gezien dat je de kerk hebt opgelicht door 50 cent in plaats van 1 euro voor de kaarsjes te betalen….🤭 Deze muggenplaag is dus waarschijnlijk je straf! 🤣

Op naar onze volgende bestemming en waarschijnlijk het laatste blog van deze reis want het zit er bijna op! 😊